dank aan de dichters die werk instuurden – mooi werk – onverwacht werk – de schoonheid van het onverwachte! – dank aan stef bos voor de inspiratie – de eremetalen gaan er vandaag op moederdag uit aan de mannen – goud voor frans terken – zijn gedicht als valscherm van poëzie gemaakt – zilver voor een totaal door mij onbegrepen gedicht van Rob Mientjes prachtig van taal en brons voor Cartouche die met mij de liefde voor het werk van stef bos deelt – van harte!
Luk Paard – dat’n droom zich nog
Frans Terken – dat er belofte schuilt in wat ons wacht
Rik van Boeckel – De literaire schoonheid van Casablanca en Rabat
Rob Mientjes – voor wie het wil zien
Cartouche – in woorden die je nooit afgeschreven krijgt
Anke Labrie – na meer dan honderd sessies
Goedemorgen Pom, Eropuit op deze zonnige dag(en), dan kom je onverwacht van alles tegen. Geniet van de schoonheid ervan, mooi weekend! Warme groet, Frans
Over straat
Laten we de stoep voltekenen met betekenis taal eroverheen vegen en eraan toevoegen dat over woorden niet te struikelen valt
hoe we ergens een hoek omgaan en opeens in schoonheid geraken een onder de voeten geschilderd beeld dat de armen naar ons uitstrekt als wil het voor vallen behoeden
handen om aan vast te houden niet verdwalen in het onbestemde maar de zekerheid van verstaan door alle straatrumoer heen
wat hier leeft op de tegels lezen dat er belofte schuilt in wat ons wacht
een prachtig standbeeld dit gedicht van Frans – de woorden, de taal als een soort levenselixer gegoten over de stoepen die wij in barre tijden betreden. op weg naar ja op weg naar waar dan ook – naar waarheen wij allemaal wel willen – de belofte die we hopen te mogen ontmoeten en te delen. het is deze week een zacht vallen in de beschermende handen van een dichter, het gedicht een valscherm van poëzie gemaakt.
Onverwacht ligt schoonheid op de loer voor wie het wil zien
iets verder om het hoekje kijken blindstaren met ogen open en goed luisteren
naar liftmuziek van John Woodhouse in de wilde bossen van Stef ergens tussen etage drie en vier
geen noodtrap nemen en zeker geen zwak excuus op brandladder linea recta de hemel in
op goddelijk geluid tussen witte rookflarden zien wat iedereen wil zien
in de ark van serendipiteit roeien zonder riemen het verstand op duizend
en dan heel langzaam sterven van lijdzaam geluk
Rob Mientjes
het ultieme penicilline gedicht van rob mientjes – in de ark van serendipiteit – ik vind de taal mooi onverwacht en aanstekelijk hier – wat john woodhouse tussen de regels door moet weet ik niet – maar ja in liften zal ie gedraaid. of dit gedicht over de bijenkorf of over de pausverkiezing gaat ik weet het niet. ik geloof ook niet dat hier de betekenis voorop dient gesteld. de vorm kent een eigen netwerk van betekenissen – bij elkaar prachtig.
ja Stef Bos, oud en jong als nooit tevoren nam me bij de hand en voerde me terug naar Antwerpen, lang geleden waar hij voor het eerst in levende lijve mijn oog en hart wist te raken en nu opnieuw te ontroeren hier
chapeau voor deze grootheid en een grand merci, dank je zeer voor het over het voetlicht weer
het zingt rond
elke voetstap in het zand langs de vloedlijn van de zee zie ik jou lopen naar de kant waar wordt gewacht eindeloos spoelen golven af en aan nemen me in gedachten mee
de kunst van los te laten – jezelf weg te geven en niet kwijt te raken in de maalstroom van onuitgesproken dromen als flessenpost van een onvoltooid verleden – jij
die als de beste weet wat weemoed kan betekenen, wat wel en niet het wonder schone van het onverwachte dat je leidt naar haar lelieblanke vel
waar je de man kunt zijn voor een paar ogen en blikken zonder pijn neergespreid in woorden die je nooit afgeschreven krijgt, ook al wat niet gebeurt zo zing het rond kent nooit een eind
10-05-2025 / Cartouche
ik deel met Gérard mijn enthousiasme voor het werk van Stef Bos. prachtig. het brengt en inspireert de dichter hier tot een poëtische vertaling van de prachtsong van Bos. maar dan de andere kant op – de kant van het verlangen – de kant van hoe het ook zal aflopen elk moment met de geliefde is meegenomen en geleefd. mooi!
wie wint de enige echte virtuele over – ‘de schoonheid van het onverwachte..‘ (naar een nieuw lied van STEF BOS ‘eindeloze stroom gedachten’) trofee op pomgedichten.nl? de presentatie van zijn nieuwe programma Kaartenhuis deze week en later in veel theaters – Stef Bos met werkelijk een prachtig nummer ter inspiratie – ik citeerde Stef al in mijn bespreking van zijn generatiegenoot Margreet Schouwenaar bij het uitkomen van haar bundel Hazenslaap – laat dit prachtnummer u ook tot inspiratie zijn – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
foto: Ben Kleyn
het oude liedje
volgens mij waren het vliegen je keek of je ze zag
of je met andere dingen bezig was met andere mensen wellicht
geluk ligt niet op straat probeerde ik nog
al wist ik dat het niet meer wij niet – niks niet
nooit meer dacht ik nog voor je
pw
haha’et is vrijdag en ik ren de tijd wat vooruit…de zondag dus!!!!………….(de rockdichter): zo de zondag…en dat’et nu wel echte lente is zelfs bij pom en de wedstrijd die geen wedstrijd…u weet wel en ik schrijf dan in’n romantische bui van hoe …asof’r toch die lente en…hoe ik me laat verrasse en jij’et onverwachte bent ja zou jij dan…
“ zou jij dan “ luk paard
dat’n droom zich nog zoas’et proeve aan geluk van hoe ’n lijf zich buigt en laaft met zoveel van liefde
in alles de zon weerspiegelt ‘et verlange zich voltrekt en ergens lente drijft
hoe het onverwachte alle kanten uit kan gloeien – zoveel is zeker – en hoe het thema van zeer diverse kanten is aan te vliegen – zoals luk paard de poëzie kan aanvliegen is bijna een spreekwoordelijk gezegde – zijn eindeloze stroom gedachten gaat maar door en door en het is altijd lente in zijn poëzie. heel nederland tussen de 18 en 35 lijdt aan burn-out – ik zeg lees luk paard op zondag en u bent maandag weer compleet en fris om het leven aan te gaan.
Hallo Pom
Ik ben vannacht teruggekomen uit Marokko waar ik succesvol heb opgetreden op het Casablanca International Poetry Festival. Ik ben na het festival ook nog naar de hoofdstad Rabat geweest. De poëzielezingen werden behalve door mij gehouden door Marokkaanse dichters zoals Mohammed Moutana uit Casablanca en dichters uit de wereld waaronder de Amerikaanse dichter George Wallace, Mohamed Al Amin uit Irak, Amin Kamiel uit Indonesië, Karina Miñano uit Peru, Sonnet Mondal uit India, Marwan Ali uit Syrië, Rizwan Al-Ajroudi uit Tunesië, Nashmi Mohna uit Koeweit, Ali Al-Hazmi uit Saoedi-Arabië,, Shaalan Sharif uit Irak, Maryam Al-Zaraouni uit Emiraten en Mahmoud Sharaf uit Egypte. En ik droeg mijn gedichten voor in het Nederlands, Engels en Spaans. En ze waren al in het Arabisch vertaald en na mijn voordracht in het Arabisch voorgedragen voor het Marokkaanse publiek. Deze gedichten: De ochtend van Leiden naar Casablanca, Met jou wil ik in Marokko zijn, De poëziebaan van Casablanca, The hump express in the Sahara en Yemayá. In dit gedicht vat ik mijn mijn prachtige ervaring met het Casablanca International Poetry Festival samen en beschrijf ook het verblijf in Rabat.
De literaire schoonheid van Casablanca en Rabat
De zon als vliegende dichter meegenomen uit Casablanca na de onverwachte inspirerende impressies van het internationale poëzie festival
op het schone podium spelend op de in Tanger gekochte bendir framedrum laat ik het Marokkaanse publiek dansen en meezingen over de Sahara
over de rails reizend naar hoofdstad Rabat komt de wonderlijke schoonheid van de stad me als gepassioneerd reiziger tegemoet en laat me wandelen langs hoge palmen
de literaire tijd verblijft moedig en weemoedig in Marokko als de zon blij en warm opkomt langs de kust van Casablanca en Rabat
de schuimende Atlantische golven leiden me langzaam de zee in de vliegende zon leidt me terug naar Leiden via poëtisch fado land Portugal.
Rik van Boeckel 10 mei 2025
rik in euforie – zoveel is zeker – zijn fenomenale poëziereis door het marokkaanse – op FB mochten we al meegenieten. een lovesong op land, leven en de dagelijkse ritmes van rabat tot verder. het onverwachte mooi op elke hoek van de straat in geuren en kleuren beschreven.
ongrijpbaar
na meer dan honderd sessies minstens heeft hij begrepen dat men hem ook hier nooit begrijpen zal
eindelijk is hij vrij
anke labrie
in de bijsluiter geeft anke aan het gedichtje geschreven te hebben met ergens jan arends in het achterhoofd ooit. nu vermoed ik dat in het hoofd van jan arends niet echt kan en kon worden gekeken. de zelfgezochte vrijheid door de dichter uiteindelijk zelf veroorzaakt door zijn harde val op de stenen van het roelof hartplein. het thema hier wel heel ruim genomen.maar ok voor jan arends zal de schoonheid van het onverwachte hebben gegolden: de dood toch nog een bevrijding.het is een keuze.
bij de teksten van E krijg ik altijd bijzondere gedachten
niet dat zijn teksten heel specifiek over liefdevolle aanrakingen gaan van zeer intieme delen bij geliefden nee ze gaan vaak over andere zaken natuur en zo
maar toch het resultaat van het lezen van E’s woorden is wel bijzonder – heel bijzonder
het kan je natuurlijk altijd een keer overkomen bijzondere gedachten maar bij E’s teksten zijn die gedachten onontkoombaar heel vaak blijft het bij gedachten een enkele keer ligt dat anders.
Ze zeggen dat niemand weet wie hij was. Die man op dat kruispunt in Peking, met in elke hand een plastic tas. Alsof hij net groenten en rijst had gekocht en onderweg besloot dat het zo niet verder kon. Vier tanks kwamen eraan. Hij stond in z’n eentje in de weg. En toch ging hij niet opzij. Niet uit heldendom, vermoed ik. Meer omdat er niks anders overbleef.
Soms droom ik dat ik bleef staan. Voor de deur. Voor de rechter. Voor de dingen waar ik nu van wegkijk onder het mom van: wat heeft het nog voor zin.
Soms schiet hij door m’n kop als ik weer op haar naam klik. Mijn dochter. Niet omdat ik denk dat ze antwoordt. Haar profielfoto op WhatsApp is weg. De berichten blijven bij één vinkje. Ik typ, wis, typ opnieuw. Alsof dat iets uitmaakt. Het enige dat echt beweegt ben ik. En zelfs dat voelt steeds vaker als hangen. Alsof ik blijf hangen op de schommel. Tussen lucht en val in.
Ze is bijna dertien. Dat weet ik. Zoals ik nog weet hoe haar mooie donkere haren zwierden toen ik haar duwde. Hoe ze schaterend van het lachen riep: hoger papa, nog hoger! En ik bang speelde, maar stiekem hoopte dat ze heel even weg zou vliegen van alles.
En nu. Nu doe ik niks. Ik sta niet op. Ik roep niks terug. Ik blijf zitten waar het zacht is en alles wat ertoe doet vliegt langzaam uit beeld.
Hij stond. Niet om de held uit te hangen. Gewoon omdat hij niet wist waarheen.
Soms is dat alles wat er nog overblijft: niet opzij gaan, ook als niemand kijkt, en je niks bij je hebt behalve twee plastic tassen. Een stilte die zich niet gewonnen geeft, en een duif op een elektriciteitsdraad die er al uren zit zonder te zingen.
En ondertussen is de stilte doodleuk over mij heen gewalst. De veren komen langzaam neer.
www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 36 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.
Hoi Wilma afgelopen zondag bezocht in Amsterdam Noord het nieuwe dichtpodium omdat ik op FB jouw aankondiging had gelezen. geen enkele verwachting had ik – wel wist ik dat jij zou optreden en ik vond het leuk om na zoveel jaren jou weer eens te horen dichten. ik dacht in ieder geval treedt er een goede dichter op – en dat klopte. ter plekke viel ik van de ene verbazing in de andere. er was een vrouw die een verhaal van een ander voorlas en aan het einde van het verhaal in een diep huilen verzandde. er was een vrouw die liedjes van een ander zong en slecht voorbereid was – en steeds maar riep geen foto’s maken. terwijl niemand van plan was om een foto te maken. er was een meneer die leuke liedjes zong. jouw optreden een verademing.
we spraken even met elkaar na mijn binnenkomst – over de windroos, henk van zuiden, uitgeverij holland waar we alle twee publiceerden en jij over je roman EEN VEILIGE PLEK die je mij cadeau gaf. ik zei mag ik een foto maken – stel dat ik het boek lees dan wil ik er wel even op mijn site over schrijven en dan doe ik er een foto bij. ter verontschuldiging zei ik ook – wilma ik lees bijna nooit romans hoor – ik ben meer met gedichten bezig. en zo is dat ook – het laatste boek dat ik in een ‘ruk’ heb uitgelezen – na reve en hermans – was dat boek van KLUUN – en toen ik het uit had had ik voor mezelf maar één commentaar – wat een vies boek ik word er misselijk van. dat heb ik nooit opgeschreven.
veel andere boeken – van claus, grunberg, anker, rosenboom of hoe ze ook allemaal heten- ik legde ze altijd na een bladzijde of 50 weg – wat een onzin allemaal dacht ik dan – en de volgende dag legde ik zo een boek dan definitief weg – wat kan mij hun tomeloze fantasie&gefantaseer schelen? niets.
Zondagmiddag gaf je me jouw boek, jouw roman – ik heb EEN VEILIGE PLEK maandag op de laatste 20 bladzijden na in een adem ademloos uitgelezen. vanochtend de laatste 20 bladzijden. over het leven van MARA. wat een mooi boek. tegen annemarie mijn vrouw zei ik – wat een mooi boek – zij komt uit het onderwijs en kent de wereld van managers uit die hoek – ook in het onderwijs lopen heel wat harteloze managers ala Marie Louise rond die meer schade aanrichten dan goed doen. (wel goed voor zichzelf zorgen natuurlijk). Annemarie wil het boek vandaag lezen.
adembenemend mooi heb je je boek over het BLIJF van mijn lijf huis gecomponeerd – met geestige elementen de bak ellende van de ‘cliënten’ vormgegeven. (heel subtiel toegevoegde geestige elementen zodat je vaak moet lachen als lezer. doet soms denken aan voskuils beschrijvingen van en in het bureau) – wilma ik weet niks van romans – hoe ze geschreven moeten worden – welke romanwetten gelden – maar jij hebt ze zo toegepast dat een niet geoefend romanlezer van het begin tot het einde geboeid bleef. dankjewel.
komt natuurlijk ook dat je boek over maatschappelijk werkster MARA gaat – hoe zij een tijd – nou ja heel veel jaren – zichzelf vergeet – toch staande weet te houden in een giftige relatie en op haar werk in een giftige onveilige werksituatie met een gifspuwende leidinggevende. hoe het uiteindelijk niet meer lukt en op welke manier zij wél vorm weet te geven aan haar eigen leven zonder gedomineerd te worden. hoe zij zich bewust wordt welke elementen uit haar jeugd een mens altijd met zich meedraagt en welke effecten dat op een leven kan hebben. hoe zij uiteindelijk de baas over haar eigen leven – wordt – dat bereikt.
een boek voor iedereen heb je geschreven. onbegrijpelijk dat een uitgever hier niet aan wil. misschien moet je KLUUN vragen hoe je jouw levenswerk bij een uitgever uitgegeven krijgt. lieve groet pom.
pom wolff
(ik publiceer deze brief vandaag op FB en op www.pomgedichten.nl)
De roman in een eigen uitgave is bij SCHRIJFTAAL – Wilma van den Akker – te verkrijgen – schrijftaal@ en dan @ziggo.nl
al die tijd dat je er lag leek je op mij te wachten nu ik je zoek in dit labyrinth van vergeten herinneringen als wolken boven je graf die mij het zicht ontnemen vind ik je niet
ik geloof dat het campert was die zei dat een gedicht niet schuldig was bernhard
de oranje met ss overgoten schurk droeg elke dag een witte anjer het onschuldig maagdelijk wit
bij dat bruine porum nee slechter kon het niet en zie ze nou toch weer eens gaan op de dam:
de doden zelfs de doden
jij doet de doden om vandaag een dodendas een dodenjas klaar voor buiten – wat ze willen krijgen ze ze willen uit aardedonker licht arie waar is pappa
de dodendans een signaal daar komen zij – uit holen en paleizen die dans de twee minutenmars een lange hogehakkenmars de dam en zij ruikt olie
zwijgt als een woestijn als olie op het vuur van olie is altijd olie is altijd vuur is altijd olie op het vuur is altijd commercieel als klompen
is altijd dam is altijd orde altijd krans en nog een krans een kringetje van jongetjes en meisjes een dodendans – is altijd groeten knikken groeten altijd groeten altijd dans – is altijd uniform
ze spreken uit één mond – een dodenmond de echte doden leven nog zij trekt haar spijkerjasje uit arie waar is pappa zij is bij pappa – hij slaapt met haar
 trofee op pomgedichten.nl – Rob Mientjes zilver – Cartouche brons){kind=link}
