de uitslag van de zondagochtendwedstrijd al heel vroeg deze week – in de ochtend bezoek ik ons webmeisje britt – in een utrechts revalidatiecentrum De Hoogstraat – van haar paard gevallen – en een paard is hoog – britt heeft deze site mogelijk gemaakt – ik ga haar goede moed in praten.
dank aan alle dichter die inzonden – prachtige inzendingen deze week en in de nacht onovertroffen – de eremetalen gaan dan ook naar Vera – goud – Ditmar zilver en Anke brons – heerlijke moedeloosheid om van op te kikkeren lazen we bij MartinB – zijn bijdrage gooien we niet weg – een speciale vermelding. Van Harte winnaars!
Vannacht was je er weer
(je hebt je genesteld in mn bestaan)
hoe doe je dat, zo ver van hier vandaan
hoe ver kan liefde gaan
het sluimert (al zo lang)
onder de oppervlakte
van alles
wat ik liefheb
als lente wachtend
op de zon
Maar vast in het voorspelbare nu
van leven en dood
en een dagelijks bestaan
moeten er doden vallen
om vrij te zijn
droom ik van later
Elk uur geleefd
brengt later en jou dichterbij
Vera van der Horst –
ik schreef al de nacht herbergt schoonheid deze nacht – de rauwe vorm van het gedicht verdient nog een kapmes her en der maar de gouden strofe is geschreven – en daar gaat het om in poëzie – alsof een nieuwe vasalis is opgestaan :
Maar vast in het voorspelbare nu
van leven en dood
en een dagelijks bestaan
moeten er doden vallen
om vrij te zijn
droom ik van later
Net als een canvastent in ’t veld ben jij,
des middags als een zomerbries vol zon
weer droog de dauw maakt, en de touwen vrij,
zodat een zacht gezwaai beginnen kon
met middenin één stok als steunpilaar
die als het toppunt naar de hemel kijkt,
aanzet der zielen zekerheid—ziedaar:
geen enkel koordje nodig, zo het lijkt;
door geen gestrikt, is losjes toch gebonden
met talloos lusjes, liefdevol en zacht
om al der wereld weidsheid heen gewonden,
slechts in een licht verstrakken bij de kracht
die dartel in de zomerluchtstroom rust
ooit van de lichtste vastigheid bewust.
***[D.B.]
ook ditmar laat zich vannacht niet onbetuigd – het lijkt een antwoord op de woorden van vera hierboven geschreven – in haar tuintje de foto – maar elke lezer – ook deze – kan ditmars woorden op zich zelve leggen – om zo in de wereld te staan.
later als je groot bent
mantra uit mijn kindertijd
wat je dan allemaal
nu ben ik groot
en soms denk ik wel eens
misschien heb ik dat later wel gemist
of ik ben gelukkig
nog niet groot genoeg
anke labrie
(24-02-2024)
een kleinood gezonden in de nacht – de nacht die deze nacht schoonheid in zich herbergt – de woorden van anke, vera en ditmar – kopje thee erbij en genieten maar. wat als later nu is? zingt rob de nijs de zanger – tsja in zijn geval zou ik de tekst niet zingen – wij van hier vieren deze zondag het nu. met prachtteksten. bij anke in reflexie.
- Anke Labrie – later als je groot bent
- Vera van der Horst – in het voorspelbare nu van leven en dood
- Ditmar Bakker – als een zomerbries vol zon weer droog
- Ien Verrips – Liever het nu
- Cartouche – fuck it – de toekomst ben ik
eerder nooit nog tegengekomen - Martin B – weggooien
- Frans Terken – alsof wij leven voor later
- Erika De Stercke – Eureka
- Max Lerou – liever geen vragen
- Rik van Boeckel – Onder de muziek van nu
en nu dan dit
daar dus dan
ter wereld gekomen huist het
op dikke stoepen asfalt
vissen rokend in dieselgeuren
de eeuwen in laagjes
in die tijd de dingen die gedaan zijn
zijn nog steeds
mooi
pom wolff
Liever het nu
beter is het
geen krant te lezen
het nieuws over te slaan
beter een goed boek te nemen
of brei anders eens een trui
beter is het
te genieten van je kleinkinderen
geen zorgen te maken over hun toekomst
althans niet hardop
niet tegen de ouders
feb.2024 / Ien Verrips
het leven in het NU de voorrang geven – dat is het thema deze week op de site der sites. ien stelt de kleinkids centraal en laat de wereld de wereld. een in deze wereld bijna onmogelijke opgave. een sympathieke gedachte. kleinkinderen hebben geen last van de wereld – tenminste hier nog niet. en in het gedicht niet.
Ho maar
bucketlijsten heb ik niet
fuck it – de toekomst ben ik
eerder nooit nog tegengekomen – ik
ken haar alleen van lezen en horen zeggen
dacht haar te ontwaren in het optrekken van
een wenkbrauw, het wenken van een oog
in schenken en roodwitte slijterswijn
beduimde glazen aan de rand van
een vurenhouten ronde tafel
geschraagd door zon voor
het vallen van de dag – dat
in vlekken en scherven
alles wat mij toekwam nu
in gedachte grond gebonden
vóór me lag – dat ik
voor later
zou bewaren in een
hema plak- en fotoboek
23-02-2024 / Cartouche
in de twee strofe raak ik cartouche kwijt – het denken en het schrijven slaan op hol – je voelt je als lezer op een ijsbaan geworpen terwijl je niet kan schaatsen. je glijdt op de reclameborden af als een ottenspeer om in cartouches plakboek te ontwaken. terwijl in de eerste strofe die prachtige gedachte toch werd ingezet: ‘de toekomst ben ik eerder nooit nog tegengekomen’ waarna een prachtig gedicht tot de mogelijkheden zou kunnen behoren.
Wie wat bewaart
Wat van nu voor later borgen
een daad om dat te verzekeren
verzorgt men met technisch vernuft
tekens van leven op deze aardkloot
afgeschoten naar lichtjaren verder
neergestreken in een krater op de maan
een chip met Picasso Koons en Bowie
aan boord kunst van het beste handwerk
bewaard voor het nageslacht
voetstappen van hier en nu bestaan
op foto’s vastgelegd als eeuwig bewijs
in een tijdcapsule luchtdicht opgeslagen
eens kijken wie daar ooit gaat zien
wat de mensheid vandaag vermag
alsof wij leven voor later
© FT 24.02.2024
een heel actueel gedicht – de missie maanlander landt deze week met kunst voorzien voor de toekomst en toekomstige bezoekers. voorlopig ligt het heden opgeslagen op een volstrekt troosteloze vlakte – het nu gereed voor de toekomst.
eureka
onder dozen uit jeugdjaren keek ik
in schuiven waar papier vergeelde
tussen boeken en op kasten
hoe ik zocht naar sporen van liefde
toen waren er knipperlichten
bij mannen met vluchtplannen
onder de zon legde ik mijn hart
haar warmte gaf mijn mondigheid
een nieuw gegeven
op een bed van ervaring viel ik neer
telde zielsgelukkig de sterren
heb je gevonden
Erika De Stercke
je weet als lezer wel waar het gedicht over gaat – ze zoekt en ze vindt zoveel is zeker – maar het is nogal moeilijk verwoord – of lees ik dat nou verkeerd. eerlijk gezegd ik kan er geen chocolade van maken. dan maar een paaseitje.
schatgraven
dit donker is haar donker
ze gaat waar niemand
haar gadeslaat wanneer zij
schoppenaas tot gaten slaan verleidt
in bloed doordrenkte bodem
waar zelfs zout uit vissenoog
gelaten traan niets vermag tegen dit
driftig graven om wat komen gaat
teleurstelling te kuilen
liever geen vragen
ml
een mooie weergaloze slotregel hier in dit gedicht. een beschrijving van een duister geheel – haar wereld – waarin de beschreven persoon nu mee te dealen heeft – we zullen geen vragen stellen. we lezen de antwoorden graag in een opvolgend gedicht.
Onder de muziek van nu
Onder de muziek van nu tikt het ritme
boven de muziek zingt het lied
snaren tintelen de vingers
tot het zichzelf arrangeert
stil staren wij naar de eeuwigheid
onbewust van wat ons wacht
geluk dwaalt om iedere hoek
daar zijn wij dagelijks naar op zoek
wij zijn jaren onder mysterieuze klanken
schellend als voetzoekers door de nacht
melancholiek verrijst onze stem
in het onbestemde levenslied
dat zeker naar huis wegvoert
lichten aan de overkant schijnen door
in de vele raaskallende huizen
in dromen horen we het liefje
uit lang vervlogen tijden zingen
onder de muziek van toen en nu
Rik van Boeckel
de woorden doen het heden het verleden en de toekomst aan. rik laat ze luchtig over elkaar heen buitelen.
