de uitslag van de zondagochtendwedstrijd al heel vroeg deze week – in de ochtend bezoek ik ons webmeisje britt – in een utrechts revalidatiecentrum De Hoogstraat – van haar paard gevallen – en een paard is hoog – britt heeft deze site mogelijk gemaakt – ik ga haar goede moed in praten.
dank aan alle dichter die inzonden – prachtige inzendingen deze week en in de nacht onovertroffen – de eremetalen gaan dan ook naar Vera – goud – Ditmar zilver en Anke brons – heerlijke moedeloosheid om van op te kikkeren lazen we bij MartinB – zijn bijdrage gooien we niet weg – een speciale vermelding. Van Harte winnaars!
Vannacht was je er weer (je hebt je genesteld in mn bestaan) hoe doe je dat, zo ver van hier vandaan hoe ver kan liefde gaan het sluimert (al zo lang) onder de oppervlakte van alles wat ik liefheb als lente wachtend op de zon Maar vast in het voorspelbare nu van leven en dood en een dagelijks bestaan moeten er doden vallen om vrij te zijn droom ik van later Elk uur geleefd brengt later en jou dichterbij Vera van der Horst – ik schreef al de nacht herbergt schoonheid deze nacht – de rauwe vorm van het gedicht verdient nog een kapmes her en der maar de gouden strofe is geschreven – en daar gaat het om in poëzie – alsof een nieuwe vasalis is opgestaan :Maar vast in het voorspelbare nu van leven en dood en een dagelijks bestaan moeten er doden vallen om vrij te zijn droom ik van later
JIJ ALS EEN TENT Net als een canvastent in ’t veld ben jij, des middags als een zomerbries vol zon weer droog de dauw maakt, en de touwen vrij, zodat een zacht gezwaai beginnen kon met middenin één stok als steunpilaar die als het toppunt naar de hemel kijkt, aanzet der zielen zekerheid—ziedaar: geen enkel koordje nodig, zo het lijkt; door geen gestrikt, is losjes toch gebonden met talloos lusjes, liefdevol en zacht om al der wereld weidsheid heen gewonden, slechts in een licht verstrakken bij de kracht die dartel in de zomerluchtstroom rust ooit van de lichtste vastigheid bewust. ***[D.B.] ook ditmar laat zich vannacht niet onbetuigd – het lijkt een antwoord op de woorden van vera hierboven geschreven – in haar tuintje de foto – maar elke lezer – ook deze – kan ditmars woorden op zich zelve leggen – om zo in de wereld te staan.
later als je groot bent mantra uit mijn kindertijd wat je dan allemaal nu ben ik groot en soms denk ik wel eens misschien heb ik dat later wel gemist of ik ben gelukkig nog niet groot genoeg anke labrie (24-02-2024) een kleinood gezonden in de nacht – de nacht die deze nacht schoonheid in zich herbergt – de woorden van anke, vera en ditmar – kopje thee erbij en genieten maar. wat als later nu is? zingt rob de nijs de zanger – tsja in zijn geval zou ik de tekst niet zingen – wij van hier vieren deze zondag het nu. met prachtteksten. bij anke in reflexie.
Anke Labrie – later als je groot bent
Vera van der Horst – in het voorspelbare nu van leven en dood
Ditmar Bakker – als een zomerbries vol zon weer droog
Ien Verrips – Liever het nu
Cartouche – fuck it – de toekomst ben ik eerder nooit nog tegengekomen
Martin B – weggooien
Frans Terken – alsof wij leven voor later
Erika De Stercke – Eureka
Max Lerou – liever geen vragen
Rik van Boeckel – Onder de muziek van nu
VIDEO
de zondagochtendwedstrijd naar DIGGY DEX – wie wint de enige echte virtuele “misschien is het maar beter om later nog even te bewaren” trofee op pomgedichten punt nl? – het leven in het NU de voorrang geven – mogelijk een levenswijsheid – al ‘bladerend door de jaren’ laat u inspireren door DD met zijn prachtsong ‘fotoboek’- hier kent u de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
en nu dan dit daar dus dan ter wereld gekomen huist het op dikke stoepen asfalt vissen rokend in dieselgeuren de eeuwen in laagjes in die tijd de dingen die gedaan zijn zijn nog steeds mooi pom wolff
VIDEO
Liever het nu beter is het geen krant te lezen het nieuws over te slaan beter een goed boek te nemen of brei anders eens een trui beter is het te genieten van je kleinkinderen geen zorgen te maken over hun toekomst althans niet hardop niet tegen de ouders feb.2024 / Ien Verripshet leven in het NU de voorrang geven – dat is het thema deze week op de site der sites. ien stelt de kleinkids centraal en laat de wereld de wereld. een in deze wereld bijna onmogelijke opgave. een sympathieke gedachte. kleinkinderen hebben geen last van de wereld – tenminste hier nog niet. en in het gedicht niet.
Ho maar bucketlijsten heb ik niet fuck it – de toekomst ben ik eerder nooit nog tegengekomen – ik ken haar alleen van lezen en horen zeggen dacht haar te ontwaren in het optrekken van een wenkbrauw, het wenken van een oog in schenken en roodwitte slijterswijn beduimde glazen aan de rand van een vurenhouten ronde tafel geschraagd door zon voor het vallen van de dag – dat in vlekken en scherven alles wat mij toekwam nu in gedachte grond gebonden vóór me lag – dat ik voor later zou bewaren in een hema plak- en fotoboek 23-02-2024 / Cartouche in de twee strofe raak ik cartouche kwijt – het denken en het schrijven slaan op hol – je voelt je als lezer op een ijsbaan geworpen terwijl je niet kan schaatsen. je glijdt op de reclameborden af als een ottenspeer om in cartouches plakboek te ontwaken. terwijl in de eerste strofe die prachtige gedachte toch werd ingezet: ‘de toekomst ben ik eerder nooit nog tegengekomen’ waarna een prachtig gedicht tot de mogelijkheden zou kunnen behoren.
ook berghoef gaat bijna volledig aan het gevraagde thema voorbij in eigen woorden – maar wie kan een jongen die is opgegroeid met ‘brinta’ ook maar iets onthouden. het is die melodramatische toon die elke lezer verwarmt in ieder geval deze lezer – en dan lees/draag je als het ware het gevraagde thema het gedicht in – klopt alles dan valt alles samen – alles wat ie bewaart voor de toekomst is volstrekt nutteloos. heerlijk die moedeloosheid – zoveel defaitisme lees je zelden.
Wie wat bewaart Wat van nu voor later borgen een daad om dat te verzekeren verzorgt men met technisch vernuft tekens van leven op deze aardkloot afgeschoten naar lichtjaren verder neergestreken in een krater op de maan een chip met Picasso Koons en Bowie aan boord kunst van het beste handwerk bewaard voor het nageslacht voetstappen van hier en nu bestaan op foto’s vastgelegd als eeuwig bewijs in een tijdcapsule luchtdicht opgeslagen eens kijken wie daar ooit gaat zien wat de mensheid vandaag vermag alsof wij leven voor later © FT 24.02.2024 een heel actueel gedicht – de missie maanlander landt deze week met kunst voorzien voor de toekomst en toekomstige bezoekers. voorlopig ligt het heden opgeslagen op een volstrekt troosteloze vlakte – het nu gereed voor de toekomst.
eureka onder dozen uit jeugdjaren keek ik in schuiven waar papier vergeelde tussen boeken en op kasten hoe ik zocht naar sporen van liefde toen waren er knipperlichten bij mannen met vluchtplannen onder de zon legde ik mijn hart haar warmte gaf mijn mondigheid een nieuw gegeven op een bed van ervaring viel ik neer telde zielsgelukkig de sterren heb je gevonden Erika De Stercke je weet als lezer wel waar het gedicht over gaat – ze zoekt en ze vindt zoveel is zeker – maar het is nogal moeilijk verwoord – of lees ik dat nou verkeerd. eerlijk gezegd ik kan er geen chocolade van maken. dan maar een paaseitje.
schatgraven dit donker is haar donker ze gaat waar niemand haar gadeslaat wanneer zij schoppenaas tot gaten slaan verleidt in bloed doordrenkte bodem waar zelfs zout uit vissenoog gelaten traan niets vermag tegen dit driftig graven om wat komen gaat teleurstelling te kuilen liever geen vragen ml een mooie weergaloze slotregel hier in dit gedicht. een beschrijving van een duister geheel – haar wereld – waarin de beschreven persoon nu mee te dealen heeft – we zullen geen vragen stellen. we lezen de antwoorden graag in een opvolgend gedicht.
Onder de muziek van nu Onder de muziek van nu tikt het ritme boven de muziek zingt het lied snaren tintelen de vingers tot het zichzelf arrangeert stil staren wij naar de eeuwigheid onbewust van wat ons wacht geluk dwaalt om iedere hoek daar zijn wij dagelijks naar op zoek wij zijn jaren onder mysterieuze klanken schellend als voetzoekers door de nacht melancholiek verrijst onze stem in het onbestemde levenslied dat zeker naar huis wegvoert lichten aan de overkant schijnen door in de vele raaskallende huizen in dromen horen we het liefje uit lang vervlogen tijden zingen onder de muziek van toen en nu Rik van Boeckel de woorden doen het heden het verleden en de toekomst aan. rik laat ze luchtig over elkaar heen buitelen.