deze week alleen hele mooie gedichten – zo schreef ik de wedstrijd uit. en ze zijn mooi. dank aan alle dichters. rest mij als een ware peter le nobel – ooit hier legendarisch juryvoorzitter – het virtueel goud – zilver en brons – uit te reiken. bij dit prachtig kunstwerkje van jacob de bruin – ‘de weg terug’ genaamd. een thema dat niet door alle dichters omarmd werd – rik van boeckel en jako fennek zien liever vooruit. we lazen over ridders en struikrovers, over valkuilen en kerkepad, over zwervers en mannen van staal, over steentjes en godinnen, over rivieren en over vlinderen in tegenlicht en nog zo meer, plaagstaarten, ambities en een laatste liefde – zie de commentaren onder de gedichten.
kies ik voor goud en zilver toch voor de eenvoud van ton huizer en joz knoop – voor de steentjes en de oude zwerver. vraag me niet waarom – ik houd van de eenvoud – gefeliciteerd TON HUIZER en gefeliciteerd JOZ KNOOP – kies ik brons voor de totaal uit de hand van Cartouche gelopen complexe wereld – gefeliciteerd Cartouche. dat we allemaal ‘vlinderen in tegenlicht’ zoveel is zeker. nogmaals dank aan Jacob en aan alle dichters – het was mooi deze ‘wedstrijd’ op uw pomgedichten punt nl.
Viel er iemand uit mijn handen
te zwaar
of niet goed opgelet
het werden steentjes
scherpe steentjes op mijn pad
voelbaar door de zolen van de
dikste schoen
soms trap ik op zo’n steentje
en weet dan weer
dat had je beter moeten doen
Ton Huizer
voor deze steentjes val ik wel – zeker bij een dichter die graag afstand neemt van wat hij ‘relatiepoëzie’ noemt – wat een prachtig klein gedicht. het beeld doet het hem hier. schuldbewust terugkijken – maar wel heel af en toe – anders heb je geen leven meer – maar soms voel je nog een heel scherp randje. ja – voor wie gelden deze steentjes zo af en toe niet?
De weg naar huis
is geplaveid met
heimwee
en herinneringen.
Wie reist gaat terug
of verder,
ouwe zwerver
maar wij gaan terug
naar de nestgeur
die wij ontberen.
De weg terug
is een tocht van
het hart
die trek van
een magneet
die je huis heet
en deze Man van Staal
op weg naar zijn stad.
JOZ KNOOP
Joz ontmoet de oude zwerver en ze gaan het aan – de zoektocht naar de oude liefdes – ‘volg de weg van je hart het is de enige weg’ – zingt margreet dolman – joz legt deze quote vast in een gedicht. een mooi plaatje wordt hier in weinig woorden geschetst. heimwee is een altijd op weg zijn – onderweg zijn – om nergens aan te komen.
Naar oog en geest
toen orde, net – en reinheid nog als rood
wit en blauw hoog gewimpeld in het vaandel
en die vermaledijde nuttige handwerken samen
de zorg droegen voor warmte en vrede binnen
harde werkers, boeren en buitenlui in overall
de ambtenaren strak , de vrouwen in bloemetjesjurk
de dagen in keurslijf sleten – wisten zij veel
jij beter – de wind te draaien, mijn alles op zijn kop
vrijheid blijheid, zorgen voor zich en zelfontplooing
als nieuwe steken in los geweven garen, onbehagen
dat gaten knaagde aan hardhouten deuren tot
gevoel uit armoe geboren, van minderen is meer
dan inleveren, een soort vlinderen in tegenlicht
waarin je je in elkaar terug kunt vinden – twee
stappen vooruit is simpel, één terug is kunst
mijn schat
Cartouche
06-08-2022
Cartouche vat even de wereld van nu én tegelijk de mensheid én ook nog de lage nederlanden samen – ‘vlinderen in tegenlicht…’ zie daar hoe dat moet in poëzie !!! – ja laat de poëzie maar gerust – overigens welkom terug hier op de site – over aan Cartouche – ook hoe je in de wereldse bombarie van het leven van weleer en de bombarie gelegen in de bombarie van het heden – de eenvoud van dat ene lieve regeltje moet leggen – in de slotregels – twee stappen vooruit in het leven mogen we begrijpen is nog wel makkelijk maar die ene terug dat is pas de kunst (als in echternach?) ter contemplatie en om te zoenen denk ik er maar bij. ‘vlinderen in tegenlicht…’ blijft het beeld dat in de bombarie van Cartouches taal bijblijft. en die slotregels natuurlijk die van de liefde. voor je geliefde keer je jezelf wel om.
- Merik van der Torren – Weet je nog dat ik dat lied zong
- Frans Terken – alsof het de weg terug is naar waar je begon
- Joz Knoop – De weg terug is een tocht van het hart
- Ton Huizer – Viel er iemand uit mijn handen…
- Vera van der Horst – Ik keek om en lief ik zag je
- Rik van Boeckel – naar een heldhaftige toekomst
- Erika de Stercke – hoe je verdwijnt
- Cartouche – stappen vooruit is simpel, één terug is kunst
- Ien Verrips – het lichaam kent geen achteruit
- Jako Fennek – ik zoek geen oude liefdes meer
- Anke Labrie – ook die laatste tocht
‘de weg terug’ wellicht in de kleuren geel en blauw iets in de oekraïne – wellicht ook niet – een prachtig romantisch schilderij van de hand van Jacob de Bruin – deze week gearriveerd op de redactie van pomgedichten punt nl – draai ik bij dit schilderij – de weg terug in de tijd – die prachtige stem van melanie safka – in september ga ik haar zien in 020 – zij zingt een tekst van dylan maar zo onnavolgbaar mooi om verliefd op te worden: ‘‘om te dansen onder de diamanten hemel met een hand vrij om te zwaaien…” – klaar is ze was ze om te gaan waar ze zich kan verwonderen –
wie wint deze week de enige echte virtuele – naar dat prachtschilderij van jacob de bruin – ‘de weg terug’- trofee op pomgedichten punt nl? gaat u ook terug in de tijd – keert u weerom waar u uw geliefde moest achterlaten – schrijf het gedicht voor mij – voor ons – voor uw geliefde – voor u zelf.
u kent de regels –gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
deze week alleen hele mooie gedichten én:
laten we terug gaan naar
waar alles ons was
alles rook
naar wie wij waren
mijn hand
zo eindeloos verdwaalde
wij niet wisten
niets meer wisten
de oneindigheid proefden
de oneindigheid aan ons
pw
De weg terug
We beklommen bergen en goudachtig
schitterden gebroken muren van kastelen,
toen hofdames nog kanten zakdoekjes
wapperden voor stijf verlegen ridders.
Weet je nog dat ik dat lied zong
van gazelleogen enzo
voor je open raam
bij volle maan?
En dan de weg terug,
de slotgracht vol krokodillen over,
het woud met struikrovers door,
de asfaltweg terug
langs blauwe spooksteden
en gaten in de weg
terug
Merik van der Torren
vroegen we om mooie gedichten kregen we ook mooie gedichten. merik gaat door alle grenzen van de tijd heen – weet je nog van toen? en ja hoor daar zitten de ridders op hun witte paarden – zwaaien hofdames met doekjes – zo spring je terug de tijd in – maar dan na alle fantasie en heerlijk voelen is de weg terug heel moeilijk – ineens is daar het zware asfalt – zijn daar de gaten in de wegen – en de spooksteden – de wereld waarin wij romantici nu moeten vertoeven. ‘de staat van een heerlijk zijn ligt op straat meneer…’ hoor ik mijn buurman hier in de jordaan op drie hoog achter joelen. lees de gedichten van merik van der torren fluister ik voor mij uit op mijn platje.
In het wilde weg naar waar je nu bent
vraagt voortgaan om omkijken
stappen die je achter je laat
amper volgens plan gemaakt
zoals in de vrije natuur
tussen bomen en struiken door
waar de voeten behoedzaam
steun zoeken als het lastig lopen is
hoe de grond als boven valkuilen vermomd
gaten vermoed onder keien en kerkepad
op elke oneffenheid en gevaar bedacht
tot in de verzengende gang van de tocht
dat heimwee naar het hoofd stijgt
alsof het de weg terug is naar waar je begon
terloops de weg naar een thuis gezocht
in de schaduw is het goed te doen
© FT 05.08.2022
frans duikt de natuur in zoals het een goed romanticus betaamt. maar daar is het ook al niet meer eenvoudig toeven. valkuilen en oneffenheden beschrijft de dichter op zijn pad. het is tegenwoordig niet meer eenvoudig om een romanticus te zijn – de dichter wordt opgeslokt door het leven van alledag en de actualiteit. de lucht voor de dichter om te ademen is van stikstof gemaakt. alleen in het schemer van de schaduw voelt een dichter zich nog thuis.
Geen weg terug
Keek ik om, omdat ik terug wou
ik was het vruchteloze zwerven zat
had geen weet meer van mezelf
de godin die je kneedde
wanneer je naast me lag.
Ik keek om en lief ik zag je
weer veranderen in iets allerdaags
de geur die alleen blijft kleven
aan gelukkige mensen voor altijd
weggevaagd.
Vera van der Horst
eigenlijk lazen we dit door vera beschreven thema ook al hieronder bij seraphina hassels in haar prachtige titelgedicht ‘Nachthonger’. de weg terug naar de geliefde van weleer is het openen van lijkkist na een week of vier. je gaat er niet mooier uitzien – na vier weken niet – na jaren al helemaal niet. seraphina schrijft over een ‘gestrande walvis’ haha – vera van der horst schrijft over een geurloos kleurloos tiepje.
In de stilte van het hoge Noorden is terugkijken te doen maar liever wandel ik naar wat komen gaat.
Laat de weg terug
Laat de weg terug voorbijgaan
naar een heldhaftige toekomst
dansend in Jacob’s kleuren
zij danst met de tijd mee
in het bedenkelijk geheugen
dat langzaam aan en uit gaat
herinnering in beweging
vervaagt ons liefdesorakel
de dagen van toen verdrinken
wandelplezier langs de Ivalo rivier
laat de tijd voortgaan en zweven
boven de daken van het oerbos.
Rik van Boeckel
Ivalo. Lapland
6 augustus 2022
Rik geeft nieuwe woorden aan wat zo mooi ook bezongen wordt door melanie: ‘‘om te dansen onder de diamanten hemel met een hand vrij om te zwaaien…” – klaar om te gaan waar je je kunt verwonderen –
zijn ochtendwens is duidelijk: Goedemorgen Pom – In de stilte van het hoge Noorden is terugkijken te doen maar liever wandel ik naar wat komen gaat. ‘laat de tijd voortgaan en zweven..’ zijn bezwerende woorden – mooie woorden ook bij de kleuren van jacob. rik schetst altijd nieuwe dimensies bij romantische treurwilgen – vergezichten zoals René Brandhoff ze ons vaak toewenst – Riks vergezichten altijd multi dimensionaal in sterren, verleden minder heden en veel toekomst én in onstuimige klanken – in veelal het heelal – in die zin is rik ook een ware romanticus.
de lichtheid van mijn zijn
ik was haar kwijt
verloren in ambities
verdwaald in wat de wereld van mij vroeg
en jij vooral jij
denk ik bezwaard
laat ik je gaan
met al dat andere
aarzelend de stappen op
mijn weg terug zoekend
naar wie ik ooit was of
denk te willen zijn
gaandeweg beseffend
-het stemt mij vrolijk-
het lichaam kent geen achteruit
elke stap is er een naar voren
aug. 2022
Ien Verrips
bijna was ik bang om te moeten lezen in de inleiding van hoofdstuk 1 filosofie voor webmasters – maar gelukkig hervindt Ien de poëzie snel in de tweede strofe en derde strofe – strofe 1 met een begin van een filosofische verzuchting en de verwerking van een verleden – alleen de verdichting heeft iets van poëzie – sla ik liever over. in strofe 2 en 3 zit weer lucht
en vleugjes vrolijkheid – niet dat er geen ellende mag in poëzie – maar voor de in elkaar gedrukte zeer persoonlijke teksten zonder ook maar enige lucht of ruimte voor de lezer kunnen we wel bij jolies heij terecht. een is echt genoeg. teveel zelfs. haha – ga maar mooi aarzelen Ientje. van aarzelen is nog nooit niemand dood gegaan.
hoe je verdwijnt
in een krater van niets zeggen
jouw afdruk nog op de lakens
de dag barst van activiteiten
ik scheur het lijstje
een douche koelt me af
hoe ik je wegdenk
tussen barsten in de muur
een schilderij schuift ervoor
bij het wandelen
onder een treiterende lavahitte
gaat de plaagstaart
van mijn vrijheid mee
Erika De Stercke
een prachtige gedachte – je wil iemand ‘wegdenken’- schuif er gewoon een schilderij voor. klaar. de omvang van het doek van Jacob blijkt genoeg – de afmetingen 20×20. haha – was het leven maar zo makkelijk. en wat heb ik al veel schildrijen in mijn huis hangen – ik ga toch nog eens achter die doeken kijken wie ik allemaal weggeschoven heb. erika schetst gelukkig bij het gemak van het schuiven toch ook de zwaarte die het resultaat van wegschuiven met zich meebrengt, in erikaas taal en woorden en in die altijd weer bijna smartelijke klanken die wij allemaal bij haar voordrachten inmiddels kennen.
stuur je een intens zomerse groet uit het zwitserse. of je daarmee het hollandse slotenniveau kan opkrikken is een ander verhaal. maar troost je, het wordt weer winter. een fijne dag. jako
laatste liefde
ik zoek geen oude liefdes meer
geen flarden van het leven
om aaneen te knopen
de trektocht is voltooid
de zon verdwijnt
schijnt weer opnieuw
streelt ons na duistere tijden
ik zoek geen jou
om jasjes dicht te knopen
de vrijheid is intens, volmaakt
ik draai me om, geniet
van het landschap achter me
de onbeperkte ruimte
die zich uitstrekt
blaas je laatste liefde toe
jako fennek
toch iets van liefde mogen we nog net lezen bij Jako – mooi – verder gaat hij voorbij aan de oude liefdes – de intense vrijheid laat hij zegevieren, de dichter geniet het landschap ook het door de dichter reeds betreden landschap – de wereld is te mooi om niet te genieten – na regen komt zonneschijn – jako weet ons op te fleuren – er wordt heel wat geknoopt in dit gedicht – wij knopen het in onze oren.
en uiteindelijk haar hart veroverd
altijd weer samen gingen zij op weg
ook die laatste tocht
door de eindeloze witte gangen
met hier en daar een schilderij
haar zwakke lach
net nog zichtbaar in haar ogen
haar bemoedigende woorden
waarin alles goed zou komen
zij heeft hem rugdekking genoeg gegeven
om nu zijn eigen terugweg te aanvaarden
anke labrie
07-08-2022
mooi beeld van haar – die zwakke lach nog net zichtbaar in haar ogen – met enige weemoed opgetekend sfeerbeeld – hoe de een de ander ondersteunt – en ook wil ondersteunen. het is meegeven voor de onherroepelijke weg terug die wij allen te gaan hebben.
