het wordt een feestje merik!

POËZIEMIDDAG 28 JANUARI 2024 Op zondag 28 januari organiseert Stadsdorp Olympia alweer de vierde poëziemiddag 

In de geest van onze buurtdichter Merik van der Torren† zijn er dichters uit de buurt en de rest van de stad uitgenodigd om eigen werk te komen voordragen. 

De dichters: 

Pom Wolff, Vera Jongejan, Miriam Al, Lucienne Köhler, Karel Wasch, Anke Labrie En er is een Open Podium waarin o.a. een herdenk-moment voor Merik 

De muzikale omlijsting wordt verzorgd door 

Frans Bakker (zang en gitaar ), Frank Paavo (saxofoon) 

Presentatie: 

Pom Wolff 

Zondagmiddag 28 januari 2024 van 15 tot 17.30 uur in OBA Olympisch Kwartier, Laan der Hesperiden 18, 1076 DN Amsterdam 

Inloop 14.30 uur 

Toegang gratis; consumpties vrijwillige bijdrage (graag pinnen) 

www.stadsdorp-olympia.nl

Share This:

pom wolff – ook met vier vingers ben je mooi…



ook met vier vingers ben je mooi
het zijn de liedjes waar je beter van
ik maak de regels niet af
dat weet je wel
 
soms doe ik net alsof
ik nog met je praat
dan is het gedicht bijna een liedje
van verlangen en van herhaling
 
ach we hadden wat jaren samen
en ze waren te mooi om te benoemen
in een gedicht
je kleedde je mooi
 
en ik deed ook raar
en zo was het goed
nu maken we er maar een liedje van
ok – voor jou een gedicht
 
 
pom wolff

Share This:

Peter Berger ’tot de leegte’ – en Jacques Mees noemt haar VERA


Ik heb iets met sleutels. Deuren. Blijkbaar. Vandaag ook weer. Fris en guur is het in de stad. Lekker! Staalblauwe luchten. Kortom, candy voor de longen. Het voelt als roken bijna. Die ijskou in je longen. Diep. Vries. In de Weimarstraat. Een klein uur lopen van het Scheveningse strand. Daar staat ze. Pal om de hoek. Twee van die vierkante appie tassen naast de voordeur op de stoep geparkeerd. Boordevol lekkers. Een jonge moeder, want luiers ook, parmantig verpakt in een blauwe parka en een dikke gewatteerde broek die haar gek genoeg flatteus uit verf doet komen. Die broek. Achter de fluffy rand van nylon konijnenbont schuilt een weifelend meisjesgezicht. Met een neus die net geen wipneus is en lichte paniek in de ogen. Ravenzwart is ze. Het haar. ¨Ik kom mijn eigen huis niet in,¨ fluistert ze fragiel.

Ik voel haar twijfel. Een vreemde. Man. De sleutel steekt nog in het slot. Ik ken dat wel. Een onverzettelijke deur die klemt door vorst. ¨Heb ik in Leiden ook,¨ stel ik haar gerust. ¨Zo´n deur.¨ Haar blik ontdooit. Ik leg haar uit dat het een kwestie is van een harde ruk en precies in dat moment de sleutel draaien. ¨Plus een flinke dosis domme kracht natuurlijk.¨ Ze lacht en zucht dat ze al een kwartier aan het klooien is. ¨Kan jij het alsjeblieft proberen?¨ Het is iets in de zang van haar stem. Ik denk dat ze Française is, maar slik de vraag maar in. Tegenwoordig. Spaanse? Met een ruk, een snelle polsbeweging plus lompe schouderbeuk is de klus geklaard. Klik, en het kreng zwaait piepend en krassend open. Haar blik spreekt boekdelen. Opluchting fonkelt in haar ogen. Ze mompelt iets over haar man en een schuurmachine en meer dingen waar ik geen weet van heb. Een warme lach en een vluchtige aanraking doen dienst als vaarwel. Ik ga vaart maken. Flink doorstappen en dan rust in mijn kop. Altijd. La mer. El mar. Om het even. Een uurtje nog. Tot de leegte.

PETER BERGER

Share This:

Anke Labrie wint de enige echte virtuele – hebben dichters eigenlijk wel iets met uitverkoopjes – trofee op pomgedichten punt nl

  • FRANS TERKEN – een vorm van uitkleden
  • RIK VAN BOECKEL – het is iets of niets zoals de wereld is
  • ANKE LABRIE – Guido Gezelle in twee delen

Guido Gezelle in twee delen
in mijn moeders boekenkastje
gouden letters op blauw linnen
als kind door mij bewonderd

zij kocht haar bundels nooit
willekeurig in de uitverkoop
Bij De Slegte kwam ik vaak
daar zou je haar niet zien

op mijn achttiende verjaardag
plechtig van haar gekregen
ik weet niet of ik er blij mee was
zij las al lang geen poëzie meer

anke labrie 
(2024)

poëzie is soms een uitgeknipt stukje werkelijkheid – GOUD en van harte Anke! – nou ja poëzie is iets uit een werkelijkheid belicht – iets uit een later ingevulde werkelijkheid die wel of niet wellicht wel wellicht niet helemaal de werkelijkheid van ooit aanraakt. poëzie kent een eigen werkelijkheid de werkelijkheid van het gedicht: er was een moeder – er was een boekenkastje, boeken ook oa GG in twee delen – er was een kado en een verjaardag van een volwassen geworden kind. om die data heen lezen we de dichterlijke en eenvoudig gehouden woorden gedrapeerd – en daar weer omheen de woorden met gedachten van een dichter behangen en daar weer omheen de gedachten van de lezer opgeroepen door de woorden en de gedachten  van de dichter. zo ontstaat een volstrekt eigen betekenisvol geheel in een dichterlijk communicatieproces tussen lezer en dichter.

wie wint de enige echte virtuele – hebben dichters eigenlijk wel iets met uitverkoopjes – trofee op pomgedichten punt nl? of gaan ze voor duur en exclusief en … ach u kent de regels hier – we lezen U graag: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.


dit is een cursus

waar we het vandaag over gaan hebben
vooraf even het cursusgeld
heeft iedereen 1250 euro betaald
een koopje – gaan we het nog over hebben

de kleding – de kleding is vrij
aan uniformen doen we niet
bezweet gaat wel te ver – gaan we het nog over hebben

seks – seks is ook vrij
liefst in de avonduren
gaan we het nog over hebben

drank – de drank is vrij
maar in de ochtend al kachel
is wel een dingetje
gaan we het over hebben

pw
 
 
mededelingen van de cursusleiding
u nam gisteren deel aan de cursus
waar we het vandaag over gaan hebben
tot mijn spijt moet ik u mede delen
dat u deze cursus niet met goed gevolg heeft afgesloten
die cursus had u vandaag moeten volgen
en niet gisteren
die vreet, zuip en seksorgie was trouwens ook niet de bedoeling
het cursusgeld wordt niet geretourneerd

pw
Koopjesjacht

Niet dat je wat nodig hebt
maar het aanlokkelijke van aanbiedingen
zie de blote poppen in de winkel
met de rug tegen het glas
hoe ze om aandacht vragen voor 
kleding die ze op hoogtijdagen dragen

dat het een vorm van uitkleden is
een oefening in beheersen terwijl 
de beurs brandt in de broekzak
aangestoken door koopjesjacht

vraag is wie er beter van wordt
wie het beste af is 
de klant met 15 minuten koopplezier
of de koopman van zijn goed verlost

het goed dat eindigt als 
een niet bekroond gedicht
onverhoopt afgeprijsd 


© FT 13.01.2024

dit gedicht kent een niet en nooit meer te overtreffen wereldregel bij het thema uitverkoop: “dat het een vorm van uitkleden is”.  ik denk dat ik hierna nooit meer iets in de uitverkoop kan zien liggen zonder aan die regel van Frans te denken.



De koopbeelden

Uit en in de verkoop doet het
het is iets of niets zoals de wereld is

koopbeelden zijn verstilde wezens
uitverkochte kleding lijkt er op

winkels sluiten niet tot het einde
vergaren euro’s voor de uitverkoop

dichters reiken dat nooit aan
blijven liever in de woorden staan

zinnen zeggen niet te dwingen
om te kopen maar om poëzie te zingen.

Rik van Boeckel
13 januari 2024


dichters blijven liever in de woorden staan – zo is het Rik. ik had al zo een vermoeden.

Share This:

VON SOLO – oudjaar – taaie kaasfondue én Suzanne



Daags voor oudejaarsdag ging ik om acht uur ’s ochtends naar ‘Het Kaasboertje’ op de Bergse Dorpsstraat. Een chique kaaswinkel, waar ik normaal niet kom. Ondanks het vroege uur, waren er twee klanten voor me. Toen ik na vijf minuten aan de beurt was bestelde ik kaasfondue. Die maken ze daar door vijf soorten kaas te raspen. Ik liet een mengsel maken naar de smaak van de kinderen en een pittige Zwitserse. De klant die na me kwam, bestelde ook kaasfondue. Zij werd echter te kennen gegeven, dat de laatste Gruyère, net voor een andere klant gebruikt was en dat door leveringsproblemen deze kaas niet meer voorradig was. Ik voelde me een gelukkig man. Ik had op tijd de basis van de kaasfondue voor oudejaarsavond geregeld. Later op de ochtend fietste ik nog langs mijn favoriete wijnboer en haalde daar de ideale wijn om de fondue mee aan te maken en de meest perfecte wijn om erbij te drinken. Er kon niets meer misgaan.

Op oudejaarsavond waren onze gasten op tijd binnen. Terwijl ik vol vertrouwen wat oesters open wrikte, serveerde mevrouw Solo heerlijke toastjes met garnalen. Ter proeve serveerde ik alvast ook de wijn voor bij de volgende fondue. Deze smaakte heerlijk. Ik stelde me voor hoe de wijn-spijs-combinatie straks over mijn papillen zou denderen en via mijn hersenen een fantastische smaakbeleving te weeg zouden brengen. Op de achtergrond speelde VOF de Kunst met Suzanne. Deze avond kon niet meer kapot. 

Na de hapjes en twee glazen wijn, toog ik de keuken in om de kazen te smelten. Ik moest gniffelen bij de gedachte aan het reclamespotje van Goudkuipje smeltkaas uit de jaren negentig. De twee aardewerken schalen stonden al klaar op het fornuis, net als de flessen witte wijn en de op kamertemperatuur gebrachte zakken met daarin samen anderhalve kilo geraspte kaas, die me een klein fortuin had gekost. Ik ontstak het vuur onder de schalen en voegde de wijn toe en begon stukje bij beetje de kazen te smelten. Nu ben ik gewend om kant en klare kaasfondue uit een zakje te eten. Dat werkt heel eenvoudig. Je knipt het zakje open en warmt de inhoud al roerend toe. Nu moest ik zelf mengen. Hoe moeilijk kon het zijn. 

Achter me stond de tafel feestelijk opgedekt. Tafelkleed, glanzend bestek, schaaltjes met heerlijkheden en brood om in de kaas te dopen en flonkerende kaarsen. Mijn aandacht ging echter uit naar wat er op het fornuis gebeurde. Intussen was alle wijn en alle kaas in de smeltpannen beland. Maar in plaats van een mooie, vloeibare emulsie te vormen leek de kaas een andere mening toegedaan. Ik had het gevoel door stopverf te roeren. De wijn kookte en ook, dat wat voor een kaasfondue door moest gaan bubbelde soms, maar er was geen sprake van de gewenste dunvloeibaarheid. Mevrouw Solo en de andere gasten trachtten te helpen, maar na een kwartier was er geen enkele verbetering te bespeuren. Er werd zelfs nog geprobeerd naar de supermarkt te gaan voor een noodoplossing, maar die was natuurlijk net dicht. We besloten ten einde raad aan tafel te gaan. De kinderen hadden een rubberen kaasbal en wij een schaal siliconenkit met kaassmaak. Uiteindelijk kwamen er scharen aan te pas om de kaas te knippen. Wonder boven wonder werd alle kaas wel verorberd.  

Deze week kwam mevrouw Solo terug van de LIDL. Trots hield ze twee pakjes kant en klare kaasfondue omhoog. Ja. Soms moet je weten wat je plek is.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

VERA JONGEJAN en de uitnodiging aan U mee te doen met DE legendarische KLUS

Goedemiddag Pom,

Gisteren was ik weer op de Klus en tot mijn grote blijdschap was ook Mirjam aanwezig. Als schrijfthema werd “Voornemens” gekozen en om een beetje reclame te maken, stuur ik je ook de lijst met de data van de Klus voor wie eens wil meedoen. En natuurlijk mijn poëzie van afgelopen maandag.

Lieve groet, Vera 


Voornemens

1
Goede voornemens
waar ik me niet aan houd
die ergernissen
weg er mee
(gehoorzaam ben ik
zelfs niet aan mijzelf)

2
Toch nog winter
kil de adem
pakt de straat in
(moet van weeronline)
bleke tenen protesteren
roerloos en versteend
oude vingers krommen zich
om een ijskoud stuur

doorgaan zal ik
-nam het me voor.

3
Ik zette een bosje goede 
voornemens op tafel
heerlijk geurden ze
ook ik straalde
nu hoefde ik niets meer.

VERA JONGEJAN

Share This:

IEN VERRIPS – schrijven is van dingen

op het strand
waar we elkaar treffen
in het zand een lijn getrokken
waarachter koopwaar
als wapperende vlaggen geboden wordt
kokosnoten klapperend kapotgeslagen

wij
vanuit onze schaduwrijke plek
vanachter onze cocktails
mobieltje in de aanslag
voor een kiekje van dit kleurrijk tafereel

houden elkaar op de hoogte
van de ’best prices’
en delen trucjes
hoe af te dingen

nov.2023 IEN VERRIPS

schrijven is van dingen
die je zelfs niet denken durft
het dronken duister
als je in de toekomst kijkt
de kolkende rivier
losgezongen van de oever

schatplichtig aan de oude dichter
doet zich een nieuw ritme voelen
nieuwe wegen zoekend
nieuwe woorden
dit is geen liedje van verlangen meer

al lijkt het morgen
weer zoals het gisteren was

okt. 2023 IEN VERRIPS

Share This:

PETER BERGER: ‘Het was weer een zonderlinge ontmoeting…’


Het was weer een zonderlinge ontmoeting. Altijd is dat zo. In haar blik las ik een epos over liefde en verlossing. Hemelsblauw. Haar ogen. Het wit onstuimig schuimend als de kromming van de golven. Maar verder zei ze niks. Ze lachte louter met de lippen, die dansten op het ritme van de zee. Het haar stijf in de straffe wind. Halflang, schitterend als goud zand. Haar huid gebronsd als na een zomer in Frankrijk. Nadat haar lach verbleekt was, vormde haar mond woorden die ik niet verstond. Het was de wind die in een ongeschreven taal gedichten brulde. Verhalend over verre liefdes voorbij de horizon. Alles verstommend. Mijn storm. Dan opeens de regenboog! Ik juich! Ik dans m’n sneakers nat. Broekspijpen donkerblauw tot aan de dijen. Alles schreeuwt haar naam. Mijn hart bonkt zo heftig dat het bloed me in de aderen jeukt. Ik hou ervan. Het strand. En van haring. Straks. Maar eerst genieten van haar zonnestralen. Overal.


PETER BERGER

Share This:

CARTOUCHE wint de enige echte virtuele – we zullen het van de liefde moeten hebben in 2024 -zondagochtend wedstrijd op pomgedichten punt nl

Het kan niet anders, Pom

het moet – een keer 
ervan komen, een dag
morgen, overmorgen

het jaar dat loopt –  zo niet
zijn wij voorgoed ten dode
op- en uitgeschreven

zoveel
zelfgenoegzaamheid
zoveel nood is er

aan geloof
hoop en liefde
deze drie

en zonder
de laatste – liefde
gaat het niet

In deze geest wens ik
u en ons allen een
 vruchtbaar jaar

gegroet, Cartouche

———-


Het kan niet anders

er moet een stek zijn
waar zij niet samengaan – golven
haat en liefde als eb en vloed

een strand
rozig zacht dat eerder lava was
waar de hemel op zijn blauwst
je huid niet branden kan

wind en regen je gemoed
niet geselen of in gijzeling nemen
plek genoeg voor jou en mij
om te verwijlen

een schoot
van vlees en aarde
voorbij nacht en getijde
zo lang, groot en diep als wij

een hoofdstuk blijven
durven schrijven – een hooglied
in een dodenboek

060124 / Cartouche

het aardige van de teksten van Cartouche is dat ie zelf niet weet wanneer ie boven zichzelf uitstijgt in woordkunst. zijn nieuwjaarsgroet is van poëtische eenvoud en een innemende direktheid om te smikkelen. een tekst die meteen de weg naar je hart vindt – naar het hart van iedere lezer vindt. geef er ook meteen goud voor in deze wedstrijd. van harte! vervolgens gaat onze Cartouche er voor zitten – en schrijft naar ik vermoed ‘echte’ poëzie maar die had ie allang geschreven. haha. lieve beste gérard mooier als hieronder kan het niet – dank je wel:

Het kan niet anders, Pom

het moet – een keer 
ervan komen, een dag
morgen, overmorgen

het jaar dat loopt –  zo niet
zijn wij voorgoed ten dode
op- en uitgeschreven

zoveel
zelfgenoegzaamheid
zoveel nood is er

aan geloof
hoop en liefde
deze drie

en zonder
de laatste – liefde
gaat het niet

Cartouche
  • CARTOUCHE – zonder liefde gaat het niet
  • ELBERT GONGGRIJP – omdat alles in jij  
  • FRANS TERKEN – woorden van het hart gekozen 
  • RIK VAN BOECKEL – Liefde overwint alle tijden
  • ROB MIENTJES – Laat de liefde groeien
  • ETWIN GROOTSCHOLTEN – of jij nog van me hield
  • ANKE LABRIE – gewoon altijd broodnodig
  • IEN VERRIPS – zucht

https://youtu.be/L18MA21cjpY?si=zTbuaALJgHrKed1N

wie wint de enige echte virtuele – we zullen het van de liefde moeten hebben in 2024 -zondagochtendwedstrijd op pomgedichten punt nl? laten we de grootmeester van de timing zijn mooie liedje hier zingen – ja dan maar weer de liefde aanroepen in 2024 – dan toch maar met liefde 2024 in – hoe lelijk de wereld ook – schrijven we op de tonen van toon ‘er is geen liefde zonder jou’. wende, trijntje, guus ze zingen het lied allemaal maar halen het niet bij de eenvoud van toon hermans. gaat u ook met liefde 2024 in? u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

ergens is een plaats
waar wellicht
de liefde permanent
wordt bedreven
 
een plaats om naar uit te zien
waar iedereen wel sterven wil
omdat daar doodgaan
niemand verdriet
 
want wie ergens gestorven is
zal opgaan
in die ongerepte pracht
van een hallucinerend einde
 
dat voor jou en mij
voor ons overal
en verder nergens
te vinden is
 
pom wolff



 

OMDAT IN ALLES JIJ – 
Want mijn liefste


De dode dingen, ja, de dingen zelfs, en het gras,
de bomen, de kieren tussen de tegels, de
nerven in het blad, de winderige herfst,
de koffiekringen in het tafelkleed –

Ik drink de melk, eet het fruit, breek het brood,
En dan nog. Er is de tijd, de godvergeten tijd, zij
staat nooit stil, zij leeft jou, zij ademt jou in. Ik
heb jou zo van binnenin, ik zie jou zo van
buitenuit.

Er is het godganse geluid van de laatste vogels,
er is het eindeloos geduld, er is het uitzicht, er
wordt steeds gevlucht, maar waarnaartoe. Er is
een altijd zondag, jij zou moeten weten waar.

Ik adem jou in, al was het niet gister dan vandaag.
Jij hebt de tijd, jij waant je veilig, ik ben bij je,
ik wacht waar jij op mij wacht. Het is er zo stil,
wij leven langs elkaar heen, wij zijn zo een.

De dode dingen. Ik ga overal heen, neem jou mee,
hier ben ik, wat zou ik zonder jou, maar het geeft
niet, jij bent zo binnenin, jij bent zo buitenuit. Ik
kijk naar de bomen, ik leef het uitzicht. Daar ben
je, daar ben ik. Waar nog te beginnen – 


Elbert Gonggrijp, 
Heerhugowaard, 
zaterdag 15 november 2014    

Elbert tracht het onmogelijke te zeggen in een weldaad en overvloed aan woorden en beelden en ik begrijp dat de direct aangesproken geliefde dit gedicht een prachtig gedicht vindt. zelf vind ik dat alles al gezegd is in die prachtige titel. en dat zal alles zijn.

    OMDAT IN ALLES JIJ – 
Want mijn liefste


Een nieuw jaar, met liefde aan begonnen; 
ja, steeds de liefde, tegen het lelijke van en op de wereld, dat blijven zeggen en schrijven, hopelijk wordt het dan nog eens wat.
Mooie dagen, en een mooi jaar! 
Groet, Frans


Steeds de liefde

Je kunt stad en land aflopen
en rondom aan liefde ruiken
thuis staat zij er kleurrijk bij
in bloei als een geurend boeket

wat er allemaal geplukt is
de vrucht van samenzijn 
in omlijsting van kinder- 
en vogelzang 

elk seizoen de roes
dat dagelijks proeven
als van de eerste keer
bevangen bij herhaling

woorden van het hart gekozen 
en vers op het blad geschreven
die zacht aan jou voorgelezen
dan in je armen gelegd

© FT 05.01.2024

het alomvattende terug gebracht naar de geliefde die door de dichter woorden voorgelezen krijgt. ik ben voor de laatste strofe en minder voor het alomvattende dat in wezen toch niet te omvatten is. eigenlijk is die laatste strofe alomvattend genoeg in al zijn eenvoud en liefdevolheid:

woorden van het hart gekozen 
en vers op het blad geschreven
die zacht aan jou voorgelezen
dan in je armen gelegd

Ik wens je een heel gelukkig nieuwjaar.
Hier is mijn gedicht over liefde in 2024.
met dichterlijke groet 
Rik van Boeckel 


Lied van liefdesvertier

Liefde overwint alle tijden
om het gegriefde te vermijden
ze bestaat met hart en ziel
dringt door vele mensen heen

liefde is immer zacht en nooit gemeen
liefdesverdriet klaagt steen en been
liefdesvertier laat haat nu varen
lippen dansen op het ritme van gebaren

ze verlaat het oude voor nieuwe jaren
is er altijd voor jou en mij
ze maakt ons dapper vreedzaam blij
zingt het lied van tedere noten

wij zullen samen in de toekomst wonen
de liefste wensen aan een ieder tonen
verleden van scheiding en verdriet
verlaat het heden met ons liefdeslied.

Rik van Boeckel
5 januari 2024

Rik maakt er een liedje van van de liefde – een liedje om blij van te worden.
Beste wensen, Pom, opdat de liefde welig tiert, tierig weelt en wierig teelt in 2024.
Lieve groet, 
Rob Mientjes


Liefde onder de loep

Liefde onder de loep
Haarfijn uitgemeten
Handzaam in vervoer

Onstuimig in gebruik
Nuttigen vier maal daags
Tussendoortjes daar gelaten

Koesteren dat kippenvel
Met gloeiende oren
En blosjes op de wang

Dat het welig tiert
En wierig teelt
Laat het hart opnieuw geboren

Wensen in de nacht
Dromen overdag
Laat de liefde groeien

Rob Mientjes

Rob laat zijn dichterskunsten welig tieren – het zijn nadenkertjes. maar in de ware liefde wordt niet nagedacht – daar gloeit de liefde op en door en over en uit.

perspectief 

te lang heb ik
om een hoekje
staan kijken

of jij nog van me hield

nee, natuurlijk
zag je me niet


Etwin Grootscholten

Etwin weet altijd wel de poëtische boel op zijn kop te krijgen – hier op zijn eigen kop haha. geestig

een zucht (niet meer dan dat)
verzadigd na het liefdesspel

vermoeid en trots zucht zij
de moeder die het leven geeft

zie hoe de mens zich neerlegt
met een zucht het leven laat

de liefde lacht gul geeft zij 
zonder zoeken laat zij vinden
het kleine maakt zij groot
wat dof geeft zij glans

zij lacht en zucht
om al dat leven 
al die vragen

jan 2024/IEN VERRIPS

ien meldde mij dat het een probeerseltje is en dat een betere versie aanstaande is. het leven hangt van zuchten aan elkaar. ja als je het zo bekijkt is er weinig tegenin te brengen. grappig dichie hoor.


liefde is sterker dan de dood
haar kracht kent geen einde
omdat zij bij ons blijven zal
in woorden, beelden en muziek

laat je hart hiermee maar voeden
dwars door alle rampspoed heen
want zij kan ogen laten stralen
en oren schoonheid laten horen

liefde verschaft ons het inzicht
dat ieder jaar uiteindelijk weer
in welke vorm dan ook gegoten
zij gewoon altijd broodnodig is 

anke labrie 
(2024)

woorden van troost door Anke geserveerd voor wie er aan toe is. liefde overwint alles zelfs de dood. (voor wie niet dood is wel te verstaan)
 
  

 


Share This:

VON SOLO met hondje aan de wandel – over spullen uit een dierbaar verleden


Gisterenavond ging ik de hond uitlaten. Het was aan het stormen en donker. Ik liep alleen met de hond. De straat was leeg. Die middag en vooravond hadden we bij mijn schoonouders doorgebracht. Het obligaat nieuwjaarswensen met diner. Toen de DVD met dia’s van vroeger op ging na het eten, zag ik mijn kans schoon de hond uit te laten. Het was tevens dat ik niet met die oude beelden geconfronteerd wilde worden.  Het verleden verbergt soms zaken die verdwenen zijn en als verlies voelen. Het was me al donker genoeg. De hond piepte. Niemand wilde mee. Ik was dus vrij om te gaan.

Buiten dacht ik ontsnapt te zijn aan het bedrukte gevoel, dat zich rond deze dagen aandringt. Zeker als je je in een situatie bevindt, waarbij het lijkt of er steeds meer van een dierbaar verleden verdwijnt. Het hondje liep gretig tussen de windvlagen door in de verlaten straten. Het duister sloop echter mijn hart in. Er drong zich een kronkel uit mijn hersenen op. Vroeger woonden mijn schoonouders in een boerenwoning buiten het dorp. En huis met karakter en een familiegeschiedenis. Daar was het warm, ook al sneeuwde en jachtte het buiten. Een oude plattebuiskachel zorgde voor die warmte. Een aantal jaar geleden hadden mijn schoonouders besloten te verhuizen. De redenen daarvoor zijn discutabel. Er was niemand in de familie die het pand wilde overnemen. Wij ook niet. De kopers wilden de oude plattebuiskachel niet hebben, dus mijn schoonouders verkochten die. Mevrouw Solo en ik zijn nog mee geweest, toen mijn schoonvader de kachel naar Tholen bracht. De koper stond me niet aan, net als zijn woning en zijn vrouw. Ik was blij, dat we er weer wegwaren. Zo gaan dingen.

Nu in het zich opdringende duister, sloeg het gemis me als paniek om het hart. Ik liep in het niemandsland. Iets, waar ik vroeger mijn voeten aan warmde, was verkwanseld. Een deel van mijn oude, goede gevoelens was in handen gevallen van mensen die het niet verdienden. Ik haalde herhaaldelijk diep adem en ademde diep uit, in de hoop het gevoel te dempen, dat me bij de strot greep. Het gevoel van een stuk verloren verleden, waar geen retour meer op mogelijk is. Het gevoel bracht me terug naar mijn adolescentie, waar ik dit zo vaak voelde en het me verlamde. De angst iets dierbaars te verliezen en nooit meer terug te kunnen. Totaal irrationeel probeerde ik me eruit te rationaliseren: ‘Het was allemaal niet erg. In het ergste geval kon het ooit nog teruggezocht worden en teruggekocht. Het was gewoon een kleine alcoholpsychose na anderhalve week stevig bourgondisch leven en een dagje onthouding.’
Alsof ik weer zestien was. 

Intussen nu, maar toen ook al onbewust wetend, dat je je daar niet uit redeneert. Ik telde tot negentig en probeerde de golf over me heen te laten rollen. Het hondje meed intussen de bomen, waarvan de takken dreigden te bezwijken in de harde rukwinden. Ik sloot mijn ogen en opende ze weer. Het gevoel was minder, maar niet minder dreigend. Weer haalde ik diep adem. Het ging weer. Gevoelens van verlies of de vrees daarvoor. Ze zijn er altijd al geweest en hechten zich aan spullen, plaatsen, details, blikken van mensen en laten zich niet verklaren. Noem het bijgeloof. Soms denk je dat ze weg zijn, maar ze komen altijd terug, op donkere, regenachtige avonden als het stormt. Maar ook als de zon schijnt, als je het het minst verwacht.

Ik kan het niet verklaren. Maar voor nu ben ik het de baas. Dat laat weinig te concluderen over.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This: