Rik van Boeckel wint de enige echte virtuele ‘Je schreef over leegte, verre vriend..’ – (de wilma van den akker) trofee op pomgedichten – zilver voor Frans Terken en brons voor Cartouche en Anke Labrie

• JAKO FENNEK vanuit het ziekenhuis – sterkte Jako! met een haiku voor jeanine
• Petra Maria – noem mij maar thuis
• Frans Terken – dat het ooit goed komt
• Marc Tiefenthal – leegstand
• Rik van Boeckel naar een horizon van tederheid
• Cartouche ik laat je niet los
• Erika De Stercke hier de leegte
• Wilma van den Akker – Je bent een stuk proza dat ik al uit had
• Ellis van Atten – Ik kus haar Ik kus haar tot haar lippen droog zijn –https://ellisvanatten.nl/
• Anke Labrie zijn stoel vandaag nog leger

wie wint de enige echte virtuele ‘Je schreef over leegte, verre vriend..’ – (de wilma van den akker) trofee op pomgedichten?

een troostrijk gedicht voor een verre vriend die op enig moment niets meer en niets minder dan van de leegte voor zich wist. wilma van den akker omarmt die leegte – dat we allemaal weer nieuw kunnen worden nieuw kunnen zijn – dat deze leegte gezien kan worden als liefde voor een nieuwe liefde – dat we elkaar de leegte mogen gunnen – na verloop van pijn – het is aan de dichter nu om deze troostrijke leegte te vullen – dat is deze week de opdracht

u kent de regels:
de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen tot zondag voor 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. juryvoorzitster the one and only jeanine hoedemakers beter bekend als bregje zonderland.

Geschenk
(voor Babak Amiri)

Je schreef over leegte, verre vriend
zij wordt door de meesten vermeden
maar wij kunstenaars kijken haar
diep in de ogen, kennen het geheim
van verveling, tijdverspilling en gemis

Wij hebben aandacht voor wat er is:

ruimte voor nieuwe
ontmoetingen en waarnemingen

Het kleine is eindeloos voorradig
verrassende cadeaus voor onszelf

Leegte is het mooiste wat er is,
mijn vriend. Hierna komt de overgave
aan het vernieuwde vertrouwde

13 april 2019 – Wilma van den Akker

onvertaalbaar

ach wie denkt niet terug
aan die onvertaalbare nachten
zoals het zong van de liefde

en ze zag hem niet meer terug
hoe het gaat
en niet mag gaan soms

dat als het ware uit zich zelf
poëzie ontstaat
om er net niet bij te kunnen

pom wolff

de zwijgende reiziger

zoals je niet meer
achterom kijkt
naar de stad
langs de rivier

wandelen
van brug tot brug
het silhouet

van mensen
die niet leven
als een klaproos
in de berm

het alles beweegt
ogenschijnlijk soepel
alsof ze het zonlicht
inademen

dan neem ik je koele hand
in de mijne
warm

alles past niet
in je koffertje
een kwetsbaar deel
blijft hier

bij mij
noem mij maar

thuis

Petra Maria

pom: gaan we op zoek naar troostrijke leegte: dat we elkaar de leegte mogen gunnen – na verloop van pijn – het is aan de dichter nu om deze troostrijke leegte te vullen – dat is deze week de opdracht.

petra schrijft in ieder geval van de troost. plotsklaps is daar de klaproos. en in het gedicht is wel heel erg veel “alles” opgenomen – 1x “alles” lijkt me genoeg – dan heb je alles wel te pakken toch? of is er naast of boven alles nog meer alles – bedoelt ze de zwarte gaten van de leegte – lezen we geen gedicht hier maar een natuurkundige verhandeling? mogelijk onbedoeld is een prachtige multi interpretabele regel – strofe –  ontstaan in dit gedicht:

het alles beweegt
ogenschijnlijk soepel
alsof ze het zonlicht
inademen

het alles lees ik hier als een zelfstandig naamwoord. en dan passen we de wet van de beperking toe om uit het aangeboden geheel  een wereldgedicht te lichten van de leegte ende troost:

het alles beweegt
ogenschijnlijk soepel
alsof ze het zonlicht
inademen

dan neem ik je koele hand
in de mijne
warm

hier

bij mij
noem mij maar

thuis

jeanine:

Petra Maria

langs de rivier

wandelen
van brug tot brug

zo stapt de dichteres over van strofe op strofe. Langs de rivier wandelen\wandelen van brug tot brug. Een apokoinou. Je ziet het nogal eens bij haiku, dat je de eerste twee regels samen kunt lezen maar ook regel twee en drie aan elkaar kunt verbinden.

Ook van strofe twee naar drie gebeurt dit maar in iets mindere mate.

Deze overgangen vallen me op omdat ik ze aanvankelijk niet doorhad. Het stoorde me een beetje, tot ik ontdekte hoe je het gedaan had en wat je gedacht zult hebben.

Alles past niet in je koffertje, dat is een hele mooie regel, alles past nergens in of juist overal in, daarom is het dat wij dichters eindeloos kunnen dichten. Het is mooi opgemerkt.

Een bijzonder liefdevolle afsluiting; noem mij maar thuis.

Goedenavond Pom,

Las het gedicht voor het thema al mooi bij Wilma v.d. Akker (mooi werk!)
ik houd het vooralsnog bij de leegte zelf, met permissie.
Goede Paasdagen, voedt de hoop uit de leegte te herrijzen!
Groet, Frans

Aan de rand van leegte

Het vraagt je vooruit en opzij te kijken
de ogen niet dicht voor werkelijkheid
of wat je daar voor aanneemt
in dromen mag alles anders

daar bloeit bloesem nog in het najaar
bonkt het hart van verwachting
dat het ooit goed komt met
wat in je leven overhoop is gegooid

hoe het als een kinderhand
boordevol met liefde gevuld was
maar de kunst dat vast te houden
dansen op het koord boven de valkuil

nog is het de streep door de rekening
wie het in handen hield liet alles los
je hoort de afwezige in elk gesprek
hoe woorden klinken als gelogen

FT 19.04.2019

pom: gaan we op zoek naar troostrijke leegte: dat we elkaar de leegte mogen gunnen – na verloop van pijn – het is aan de dichter nu om deze troostrijke leegte te vullen – dat is deze week de opdracht. frans beschrijft hier die leegte. in een viertal strofen – waar het allemaal vandaan komt, hoe het ontstaan kan, waar het toe kan leiden. wat niet werd vastgehouden ging verloren. resteren de dromen nog – als, in dit gedicht, schrale troost. met een vleugje cornelis vreeswijk over de liefde: neem je maar een slok teveel dan schiet het gal je in de keel – bij frans: ‘dansen op een koord boven de valkuil’.

Jeanine:

FT 19.04.2019

Een gedicht dat beetpakt. Niet zo van boem ik heb je maar zachtaardig en vloeiend, zo je iemand toespreekt die zich voor je af lijkt te sluiten.

Je staat hier inderdaad aan de rand van de leegte en de dichter houdt je op die rand. Je hoeft enkel met hem mee te kijken.

Leegstand

Het ziet er niet naar uit
dat er nog iemand hier komt wonen.
Wil iemand het kraken?

liever een leeg pand dan een in brand.

De eerste vlam kraakt en slaakt
en slaat uit de pan en vult al.

marc tiefenthal

pom: gaan we op zoek naar troostrijke leegte: dat we elkaar de leegte mogen gunnen – na verloop van pijn – het is aan de dichter nu om deze troostrijke leegte te vullen – dat is deze week de opdracht. ik zeg: het thema wordt met deze woorden niet gehaald. tiefenthal nog helemaal in de war van de notredamebrand. dat zal het zijn.

jeanine:

marc tiefenthal

Een pakkende eerste strofe en dan zit er ineens de dichter in. Als hij weg was gegaan had het pand het wellicht overleefd maar helaas, de dichter hield er een lucifer bij.  Hoe anders had het af kunnen lopen.  Hè! Maar het thema is leegte en ja, dat is hier inderdaad het geval, een leegte die verkeerd wordt gevuld. Er zijn er die dat doen.

Voorbij de leegte

In de leegte ligt alles besloten
zelfs het besluit jou te dragen
naar een horizon van tederheid

daarachter liggen de volle heuvels
het bos dat dromen verwelkomt
takken vragen niet eenzaam te zijn

voorbij de leegte ligt het licht
voorbij de stilte roept jouw stem
voorbij de heuvels danst de tijd

voorbij de tijd is er niets dan eeuwigheid
daar zijn dromen gedoemd langer te zijn
dans jij voorbij mijn bewogen armen

zing jij de wolken uit de lucht
tot de zon haar stralen roept.

Rik van Boeckel
20 april 2019

pom: gaan we op zoek naar troostrijke leegte: dat we elkaar de leegte mogen gunnen – na verloop van pijn – het is aan de dichter nu om deze troostrijke leegte te vullen – dat is deze week de opdracht.

ja hier hebben we wel een hele mooie te pakken – alleen het woord ‘gedoemd’ mag wat mij betreft weg. (dissoneert zeg je dat zo?) maar voor de gehele andere rest gaat rik voorbij de leegte van de pijn en schept een zeer troostrijke nieuwe lieve wereld voor de wanhopigen onder ons – dat er weer geademd kan worden – prachtige regels om blij van te worden in een prachtig gedicht:

voorbij de leegte ligt het licht
voorbij de stilte roept jouw stem
voorbij de heuvels danst de tijd

jeanine:

Rik van Boeckel
20 april 2019

Prachtig Rik, ik ben maar een keer uit mijn leesritme gegooid en dat was bij de regel ‘daar zijn dromen gedoemd langer te zijn’. Het woord ‘gedoemd’ voelt voor mij niet juist gekozen, ik zou er bijvoorbeeld liever een woord als ‘uitgenodigd’ lezen.

Randschrift in kyoka

Wees maar niet bevreesd
voor ledigheid, verre vriend
ik laat je niet los

van achter de horizon
voel ik jouw bekommernis

***
laten we samen
vieren, een mens bestaat niet
alleen uit kop en kont

hij is zowel kruis als munt
en rand van één medaille

***
beeld en beeldenaar
hoe graag je ook één wilt zijn
lichaam ziel en geest

hinken hoef je niet meer nu
wij op twee benen lopen

***
daarom blijven wij
nog altijd paasfeest en -ei
in tweeën delen

mijn liefste

20-04-2019
Cartouche

pom: we lezen ook bij Cartouche van de troost en het leven dat weer opgepakt en verder kan gaan – ‘ hinken hoef je niet meer nu
wij op twee benen lopen ..’ – ach ja onze Cartouche weet de lezer, en ook deze lezer hier te raken. pakt ie gelijk als een paashaas onze juryvoorzitster jeanine in met de vormdichten die hij heeft ingestuurd – jeanine het koninginnetje van de haiku’s krijgt me hier een paar kyokaas voor der kiezen dat ze zal omvallen – moet cartouche gedacht hebben. wonderschone liefdevolle woorden hier geschreven voor ons. jeanine gaat uit haar bol – dat voorspel ik u.

jeanine:

Cartouche

Mijn liefste, zo eindigt Cartouche zijn kyoka-suite. Keurig in de maat, 5-7-5-7-7. Ik heb ze graag gelezen en het enjambement in de derde kyoka, ‘nu’  stoort me ietwat maar tegelijkertijd is het wel prima zo. Als spetterende aftocht het paasfeest in haikuvorm gegoten en daar dan onder mijn liefste. Even voel ik me dan die liefste en denk, je stuurde vier gedichten in smiecht, denk je dat ik dat niet zie? Dankjewel Cartouche. Niet voor dat ‘mijn liefste’ maar voor je taalspel.

In de vaas
staart een tulp
verweesd
naar schimmen
van twijfels

ik kijk om
voel verbindingen
door mijn hoofd
ze willen antwoorden
ik blijf ze schuldig

jij verdwenen
hier
de leegte
spreekt een taal
van vragen

Erika De Stercke

pom: tsja kind – ik schreef ooit van de liefde – van de bloemen die verschillen in één vaas. bij erika zijn het verweesde tulpen. de taal der liefde is verworden tot een taal van vragen – in dit gedicht. erika zit midden in de ellende – lezen we hier – de troost is nog ver te zoeken. ik adviseer: lees rik van boeckel, lees cartouche hierboven je en je bent er zo weer boven op, kind – lees het gedicht van wilma voor babak. nou nog meer goede raad kan ik niet bieden.

jeanine:

Erika De Stercke

In de vaas
schimmen
van twijfels

de leegte
spreekt een taal
van vragen

Wat mooi is dat, de rest heb ik niet nodig en even ‘voor mezelf vooral’ geschrapt, meestal in de hoop dat de dichter het dan ook ziet.

Opgelost

Je bent een stuk
proza dat ik al uit had
ik was vergeten hoe het
afliep jaren geleden

Ingevulde puzzels
gooi ik weg. Oud papier

Toen ik dertien was
las ik Turks Fruit en
miste mysterie in mijn
eerste grotemensenboek

Moest ik afscheid nemen
van mythen en sprookjes
was lezen voortaan echt kaal

Pas later ontdekte ik de
magie van poëzie. Een gedicht
heb je nooit helemaal uit

15 april 2019 – Wilma van den Akker

pom: wilma schreef voor babak – lees boven in haar onvergankelijk troostdicht – meer troostrijk kan het niet worden – in dit gedicht lijkt nog een antwoord geschreven op mijn bijdrage bovenin – eindigend met een waarheid die alle dichters zullen onderschrijven: ‘ Een gedicht heb je nooit helemaal uit’ – hoe uiteindelijk de poëzie alles (ook de leegte) overwint – net als de liefde.

jeanine: Een gedicht heb je nooit helemaal uit, dat onderschrijf ik. Ook herinner ik me dat ik vroeger boeken las waar ik qua leeftijd niet helemaal aan toe was, dat ontdekte ik pas toen ik diezelfde boeken later nog eens las. Ik heb toen meerdere keren gedacht, oh, eh, ik dacht… las.., enzovoort. Ik was gegroeid, niet het boek. Soms kijk je dan nooit meer om naar zo’n boek maar je was er al min of meer door getekend. Jaja. Gelukkig omarm je later dankbaar de nieuwe magie, de poëzie. Verwondering, magie, hoe leeg is een leven zonder dat.

Een laatste kus

Als Judas kus ik haar natte lippen ten afscheid
Ik drink haar laatste levenssappen
alsof ik die nodig heb om het gat te vullen
dat zij achter zal laten. Ik herkauw
haar speeksel, bevochtig mijn woorden,
en fluister adem in zodat zij
bij mij kan blijven. Ik kus haar
Ik kus haar tot haar lippen droog zijn
en mijn hart hol klinkt in de nacht

Het verraad van haar geboorte
bijt zich vast en laat niet los,
is sterker dan onze
laatste kus
©ellis van atten

Met vriendelijke groeten,
https://ellisvanatten.nl/
Taalspeler Ellis van Atten

pom: ik ben blij dat jeanine jureert vandaag – ik lees bij ellis prachtige hartveroverende hartstochtelijke regels: Ik kus haar Ik kus haar tot haar lippen droog zijn .. – ik ben meteen wakker in deze vroege ochtend. maar hoe dit gedicht te duiden? een paasgedicht met een judaskus. welke geboorte? geboorte van de leegte – van het niets? jeanine hellup? wat wordt hier zo adembenemend beschreven, opgeroepen, verbeeld. ik denk dat we hier een moderne passievolle versie van het paasverhaal zonder die EO pathetiek aangeboden krijgen door ellis. wat is sterker dan die laatste kus? de leegte die zij vervolgens achterlaat?

jeanine:

©ellis van atten

Ik denk het gedicht te begrijpen, echter het ‘als Judas’ begrijp ik niet zo goed.  Het wordt me ook niet helemaal duidelijk na die laatste strofe, al kan ik daar verraad en Judas wel met elkaar rijmen natuurlijk. Een gedicht om over na te denken, daar is trouwens niets mis mee. Ik denk dat er in dit geval bedoeld wordt dat degene die kust niet echt afscheid wil nemen….. hmm. Het verraad van haar geboorte….blijdschap die weer wordt afgenomen?

feestdagen

de gele tulpen staan best mooi
door haarzelf gekocht
twee sneetje minipaasstol
natuurlijk verse jus d’orange
één ei is voor haar genoeg
de koffie zet ze nu al jaren zelf

de dikke weekendkranten liggen klaar

zijn stoel
vandaag nog leger lijkt het wel

tradities zijn verraderlijk

anke labrie

pom: geel de kleur van pasen hier geaccentueerd weergegeven – onontkoombaar geel tegenover de kleurloze leegte van de lege stoel – over hoe het leven was en hoe het leven is. de titel – het woord feest met name – omgeven met iets van bitterheid. over wat wel terugkeert en wat niet meer. en hoe hard het geel kan uitslaan ineens.

jeanine:

anke labrie

Ja, feestdagen kunnen pijn doen, dat is hier goed getroffen. Misschien die gele tulpen verhuizen en laten aansluiten bij;  de dikke weekendkranten liggen klaar. Ik schuif even met de woorden:

door haarzelf gekocht
twee sneetje minipaasstol
natuurlijk verse jus d’orange
één ei is voor haar genoeg
de koffie zet ze nu al jaren zelf

de gele tulpen staan best mooi

de dikke weekendkranten liggen klaar

zijn stoel
vandaag nog leger lijkt het wel

tradities zijn verraderlijk

Een helder neergezet gedicht.