PLOOS is terug op pomgedichten punt nl
weliswaar zo af en toe – maar toch – PLOOS terug op pomgedichten punt nl – enige verwijdering is ooit ontstaan op de site tussen webmaster en de grande dame – dat hoeft niet onder stoelen of banken – maar na een nieuwe ontmoeting mogen en kunnen we haar woorden weer genieten op pomgedichten punt nl. zo ontzettend blij waren we en zijn we met haar bijdragen.
who de fuck is PLOOS hoor ik sommige mensen denken. ik geef u hieronder een politieke analyse van Ploos uit 2013 – de toenmalige nederlandse politiek beschreven – het is of 2013 2021 is – zo scherp het analysemes van PLOOS – dat is PLOOS:
‘In de Nederlandse politiek en andere belangrijke sectoren is er sinds een jaar of wat steevast sprake van Een Pakket. Niet gewoon: alstublieft, dit gaan we doen, briefje, envelopje; lees maar.
Nee, groots aangediend, Een Pakket Van Maatregelen. Een Pakket Aan Maatregelen. Een Breed Zorgpakket. Alles zit tegenwoordig in een omvangrijke, vage doos. En denk maar niet dat er een kijkgaatje is.
Pom, die taal, de metaforen, de termen! Dat eeuwige Huishoudboekje Op Orde, Keihard Aanpakken, Keiharde Onderhandelingen, Snoeiharde Afspraken: de retoriek wordt holler en machtelozer naarmate de visie zich verder aan ieders zicht onttrekt. Die (visie) is er wel, maar die moet het hebben van de langere termijn. En daar zijn we allang niet meer van…’
genadelozer kon en kan de huidige politieke armoede niet beschreven.
who de fuck is PLOOS hoor ik sommige mensen denken.
op mijn verzoek plaatste op de site in 2011 het gedicht “Ik weet niet waarom” bij de CANTO OSTINATO – over John – ja dat is PLOOS! ik herhaal:
Gepost door Pom Wolff op 2011/12/26 18:10:00 (1058 keer gelezen)
WP: Simeon ten Holt
Vanaf 1961 raakte Ten Holt onder de invloed van het serialisme. Cyclus aan de waanzin (1961) was daarvan de eerste uiting. Tevens publiceerde hij artikelen in het tijdschrift Raster. In de jaren zeventig zwoer Ten Holt de seriële methode af. Hij werkte vervolgens jarenlang aan Canto Ostinato dat hij voltooide in 1976 en dat veel succes opleverde. Volgens dezelfde op herhaling en tonaliteit gebaseerde gedachte ontstonden in de loop der jaren meer lange pianostukken: Lemniscaat (1983), Horizon (1985), Incantatie IV (1990) en Méandres (1999). Ten Holt noemde de stukken afspiegelingen van zijn eigen innerlijk, in tegenstelling tot de formalistische werken die hij vóór Canto Ostinato schreef.
Uitvoeringen van de werken waren niet zelden totaalevenementen waarbij zowel de pianisten als het publiek elkaar, vanwege de mogelijkheid om een stuk uren te laten duren, aflosten. Een uitvoering van Lemniscaat in Bergen nam bijvoorbeeld bijna een etmaal in beslag. Het stuk werd op diverse ongebruikelijke locaties uitgevoerd — onder meer in de hal van het Rotterdamse Centraal Station. In 2007 verzorgde pianist Jeroen van Veen met zijn ensemble een uitvoering van Canto Ostinato op vijf Fazioli concertvleugels in Station Utrecht Centraal.
Ik weet niet waarom
ik zou niet weten waarom ik schrijven zou
heb ik
John, heb ik niet ooit geschreven, vraag ik hem, ik weet hem soms nog mijn man,
als hij me kan vinden en ik mezelf en mijn bril
mijn hele ik en dan de rest ervan kijkt naar hem op en vraagt even of ik het ware
heb ik echt geschreven lieve John?
ik hoor zijn antwoord zittend in het zand dat alleen mijn hand zich nog herinnert, waarheen hij me meegenomen heeft
maar ik weet niet waarom
het zand was vroeger los en niet zo solide als toen de klok plotseling
wil ik mijn platenboek
dus gaan we nu naar huis John, want de rommel weet ik daar en alles nog
en jij zet thee heet het platenboek?
thuis weet ik niet waarom mijn chaos niet vertrouwd, ineens onvast geworden is en dan vouw ik me
wring me eruit ik ga op zoek naar vroegere oevers zonder netten
zijn ze niet meer van de zee
ik roep de hond: Apollo
Bacchus hier!
kijk, de man heeft me gevonden en zet thee
de graaf! ik weet hem
de hemel, lieve John, ik weet je weer, is een diep kasteel op zand gebouwd
soms weet ik Hartley oude vrouw en de meedogenloosheid van tijden
noch het onvermijdelijke alsmaar weer en overkomelijk verdriet
de wanen die monsters oproepen en andersom
en wat er tussen Socrates en Sartre was
ik kan er niets meer mee
het is negen uur en het ronde hoekt, breng me naar bed John
en blijf bij me of ik ga en als ik ga
zoek me dan maar niet
laat me mijn eervolle aftocht
drapeer de zee, drapeer de zee
die van vanochtend maar om mijn lijf dat pijn doet –ja zo– ik dank je
zeg je beleefd goedenacht
ik ga van Bruno dromen
Ploos
de hele serie:
1 de canto Ostinato van Ploos over john
2 de Canto Ostinato van Pom Wolff over de liefste én een over het antwerpen van herman
3 de Canto Ostinato van Max Lerou over kinderen die buiten Mozart lachen
4 de Canto Ostinato van Josse Kok over voor wie hij zijn knieën aan het marmer
5 de Canto Ostinato van Mohs Volke aan Simon
en ik gaf op deze site woorden aan de prachtbundel DE WAAIERMAP die van haar gedichten gemaakt is – Ja dat is ook PLOOS – you know.
