en zoals het de liefde in een liefdesgedicht betaamt – onvoorwaardelijk, geheel ontwapenend en met volle overgave geschreven: een kan er maar de winnaar zijn deze week – nu we max lerou en de lieve ingeborg buiten mededinging hebben geplaatst – dan komt het goud zonder meer PAUL BEZEMBINDER toe. van harte. alle dichters een lief dank je wel voor het ingezonden werk. ze waren mooi – de liefde waardig. mooi weekend zo.
Jij bent, m’n lief, mijn tong, mijn taal,
jij bent mijn proza, mijn lyriek,
jij bent mijn praatjes, mijn muziek,
bent mijn gedicht, bent mijn verhaal,
Jij bent, mijn lief, waar ik naar taal,
bent mijn mentaal, bent mijn fysiek,
bent mijn privé, bent mijn publiek,
bent mijn verbaal, mijn performaal,
Voor wie ik ook mijn liedjes speel,
met wie ik ook mijn teksten deel,
naar wie of wat ik ook verwijs,
Alleen om jou ben ik minstreel,
alleen om jou stem ik mijn keel
en raak ik steeds weer van de wijs.
Paul Bezembinder
–>
ja Paul komt in zijn opsomming – strak gehouden zoals het een vormdichter betaamt – toch bij dat gevoel van onvoorwaardelijkheid, ontwapening en overgave – en dat is wel bijzonder en knap om met dit type taalbeheersing een complete liefdeschaos te creëren. Paul gaat volkomen uit zijn dak – lijkt het – een gedicht waarin de dichter vorm en inhoud in harmonie aan de lezer presenteert. uitkomst: als lezer geloof je wat je leest. een minstreel die van de wijs raakt. mooi beeld!
- Petra Maria: alsof Sinatra zingt met orkest
- Frans Terken: alsof we dat al niet op de lippen lazen
- Anke Labrie: die ene speciale die tot aan het einde toe
- Magda Haan: soms was de stilte al genoeg
- Paul Bezembinder: Jij bent, m’n lief, mijn tong, mijn taal
- Cartouche: zoals wij
- Max Lerou: ‘niet eerder kreeg het gedicht een naam…dan deze, de onvermijdelijke’: Ingeborg
- Rik van Boeckel: dit is een lied voor jou
- Vera van der Horst: dat ik van je hou
Als kado mocht ik gisteren ontvangen – de bundel ALLERLIEFSTE van Breyten Breytenbach – uitgeverij Podium – 25 liefdesgedichten die iedereen gelezen moet hebben – als ondertitel – dank je wel Peter. die ondertitel is deze week de bron voor de zondagochtendwedstrijd op pomgedichten punt nl – en zoals het de liefde in een liefdesgedicht betaamt – onvoorwaardelijk, geheel ontwapenend en met volle overgave geschreven: wie wint de enig echte virtuele welk liefdesgedicht mag nooit maar dan ook nooit meer ongelezen blijven? – die trofee dus op pomgedichten punt nl. we gaan het lezen, we zullen het lezen, we zullen het wel moeten lezen. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
is er nog iemand die van mij houden wil
iemand die zegt:
je was lief voor me, die avond
je hielp me in het weten
hoe het was om naast je te zijn
in zo heel veel
in hoe je deed en altijd doet, die kleine gebaren
waarin je me voor laat gaan bij een deur
in hoe je naast me zat en keek
zo mooi, meer dan mooi
iemand die zegt:
dat er een liefde in mijn leven was en is
die bijzonderder is dan alle liefdes die ik kende
bijzonderder dan liefdes die ik in boeken lees
steeds dieper voel ik dat
door alles wat we mee maakten
door alles heen om bij elkaar uit te kunnen komen
om elke keer weer te kunnen kijken zoals die eerste keer
iemand die zegt:
dat de stilte in mij waarop ik altijd kan terug vallen
daar waar verder niemand is
waar ik ooit alleen met me zelf sprak
iemand die dan zegt:
dáár ben jij en ga je niet
én dieper kan niet
dieper bestaat niet, lief
pomwolff
dat moment
komt niet
dat is wat je zei
maar nu je terug bent
stroomt het water
weer rivierendiep
ben ik nog wel
dezelfde
droomt het leven
als vandaag
alsof Sinatra zingt
met orkest voorste rij
alles overhoop
dat is wat liefde beweegt
en meer nog
waarom ik van je hou
petra maria
–>
alles uit balans lijkt Petra Maria ons te willen meegeven. maar eigenlijk wisten we dat wel lieve Petra Maria. en om de reclame te citeren – als de liefde je overkomt, je overvalt. als de liefde alles overhoop haalt dan is dat het ‘waarom ik van je hou’ schrijf je – we roepen het diederik na: ‘natuurlijk wel’! een beetje voorspelbaar gedicht, wel heel lieflijk en dan ook nog die plotselinge en onvoorspelbare leuke verschijning van sinatra – dat dan weer wel – bij elkaar een heel aardig klein gehouden gedicht. de woorden, de regels, de strofen geheel in balans.
We zouden een park kunnen vullen
bloemperken met tal van klaprozen
elk voor ieder uitzinnig moment
dat we elkaar bekenden
hoe veel de liefde ons bracht
alsof we dat al niet op de lippen lazen
zelfs een gesloten oog zei genoeg
als we elkaar de dag in kusten
altijd de hand dichtbij te voelen
schouder waarop het vertrouwd rusten is
een overgave zonder voorbehoud
het is de diepste kleur in ons bestaan
de grondtoon die er stem aan geeft
om geen liefdeslied verlegen
© FT 19.06.2021
–>
de beschouwing van Frans in mooie kleuren beschreven staat van liefde – de grondige ‘diepste kleur in ons bestaan..’ als een soort conclusie in de laatste strofe – mooi beeld. maar we vroegen in wezen niet om een beschouwing – niet om de ‘balans’ van petra maria – we vroegen om de chaoskant van de liefde – liefde die onbeheersbaar alle kanten uitspat ook in de taal. dit gedicht kent teveel beheersing.
een hart heeft meerdere kamers
ontdekten we in de loop der jaren
stevige sloten waren overbodig
een hart is geen gevangenis
elk ervan kan ik beschrijven
behalve juist die ene speciale
die tot aan het einde toe
altijd alleen ons toebehoorde
anke labrie
19-06-2021
–>
ook Anke zoekt in een beschouwing naar het wezen van de liefde van twee. en beschrijft wat niet te beschrijven is. een poging daartoe. een mission onmogelijk. soms geeft een schildering een beter beeld van onmogelijkheid – dat de ultieme verbondenheid beter in kleur dan in woorden te schetsen is. dat een beeld soms meer zegt dan in zinnen geschreven kan worden.
We spelden liefde
We hadden geen rode rozen nodig
om de vazen te vullen
we schreven bloemenvelden vol
bij het warme zomerlicht
ik mocht altijd met je wiegen
soms was de stilte
al genoeg
of liefkozende woordjes
zacht gefluisterd in mijn oor
we spelden liefde
voor de jaren die volgden
© Magda Haan
–>
ook magda in een bijzonder aardig gedicht – geschreven in de verleden tijd – ojee – hanteert de dichterlijke beschouwing – een terugblik – weliswaar met iets van toekomst in de laatste regel. maar we vroegen juist wel naar rozen, velden vol, we vroegen geen stilte maar uitbundigheid die alle perken te buiten gaat of ging.
In deze quasi-intelligente tijden van anderhalf
van lockdown eind in zicht en eenzaamheid
laat ons een oud ander virus als veenbrand
rond doen blijven gaan en aansteken
om tot ons wezen in te keren
zo gezind, gezonnen treden wij in vorm
gekleed in liefde met zijn tweeën komen
en zijn we – ochtend en avond – jij en elkaar
nader dan ooit aan deze tafel, dit virtueel altaar
geronde rand en beddekant van bestaan
getuigen om te demonstreren dat een mens
een mens – een paar meer is dan één, voor ons
en aller aangezicht, wanneer ze samenkomen
in een naam, in de palm van een hand
niet op te sluiten of te bewaren voor later
maar om te bezegelen en door te geven
aan wie genegen en van goede wil
liefde, liefde is
een zon en een schild zijn
zoals wij, oester en parel tegelijk
20-06-2021
Cartouche
–>
hoe mooi ook geschreven en bijna in een hans andreas achtige kolkende taal aan de lezer voorgedragen – ja Cartouche kan dichten als geen ander – liefde, oesters, zon en parels worden in een handomdraai in een twee regels aan elkaar gesmeed en verbonden – waar vind je dat nog – en toch geloof ik er niet in.
het is te mooi om waar te zijn. liefde soms ook. (het is weer typisch Cartouche – je bent als lezer gewoon jaloers om de vormgegeven en hier vrij gegeven taalrijkdom en toch smacht je als lezer naar een rondje eenvoud.nog een keer de stofkam van de eenvoud door de woorden en het ultieme liefdesgedicht zou geschreven zijn. maar nee hoor dat verdomt ie.)
ingeborg
mijn kristallen hart lag al lang aan scherven
die ochtend – met de moed der wanhoop
lijmde ik de stukken aan elkaar
de stoutste schoenen die ik vinden kon
nog in mijn hand plakte ik er snel een liedje aan
en ging op weg
even later aan het water
van de noordzee – zuiderstrand
waar het vonken regende
mijn hart ontsnapte aan zijn oude verpakking
en ging uit streaken
naakt en zonder schaamte
het vatte vlam voor veler ogen
en liet zich niet meer doven
één waaghals heeft nog blaren op de tong
maar jij (de zachte de gewelfde) rondgehouwen uit zacht gesteente
blies met jouw adem zachtjes zuchtend
voor mij een nieuw hart zonder barsten
ml
–>
een liefdesgedicht met een naam – waarin de eerste vurige ogenblikken zijn beschreven
op die ultieme en onnavolgbare max lerou manier.
ik geloof dat we hier vanaf moeten blijven in de wedstrijd –
de wedstrijd is te aards om deze liefde aan te prijzen.
deze liefde is in zichzelf stralend en voor twee –
dit gedicht behoeft geen krans, geen wedstrijdkrans. dit gedicht is van iedereen.
maar voor al en iedereen voor twee.
Dromen dansen de nevels
van de liefdesochtend in
ben jouw hartstocht
vraag naar het antwoord
de dromenduider in jouw hart
onder Leidse dromerige wolken
zingen mijn kussende lippen
het lied van ontluikende liefde
het lied van de dromende dansers
dit is een lied voor jou
wij zijn een en twee
met geduld en trouw
met een zingende zee
danst het ochtendhart
in jouw dromen mee.
Rik van Boeckel
19 juni 2021
–>
een ochtenddroom een ochtenddans – in een staat van euforie danst Rik het weekend in. het is alsof de corona maatregelen zijn losgelaten en de wereld en leiden in het bijzonder meegegeven wordt aan de liefde. een vrolijk gedicht waaruit woorden dansen.
Hoe is het, dat ik van je hou
je stuurt geen bloemen
lange brieven, niets
geen kus van jou
kwam ooit bij mij terecht
de champagnefles bleef dicht
Lang kan ik denken, hoe dan
maar liefde ontrafel je
met denken niet,
weet dat ik je voor altijd ken
omdat je zo trouw aan jezelf bent.
Vera van der Horst
Ja zo is het lieve Vera. dat denken – een waarheid als een koe, het gedicht een leuk dingetje. van lieve vera wel eens meer meeslepende regels gelezen dan deze gelatenheid – woeste golven overstelpende hartenkreten – wat zou er met haar aan de hand zijn.
Ach de liefde
We zouden een park kunnen vullen
bloemperken met tal van klaprozen
elk voor ieder uitzinnig moment
dat we elkaar bekenden
hoe veel de liefde ons bracht
alsof we dat al niet op de lippen lazen
zelfs een gesloten oog zei genoeg
als we elkaar de dag in kusten
altijd de hand dichtbij te voelen
schouder waarop het vertrouwd rusten is
een overgave zonder voorbehoud
het is de diepste kleur in ons bestaan
de grondtoon die er stem aan geeft
om geen liefdeslied verlegen
© FT 19.06.2021
alles in balans
dat moment
komt niet
dat is wat je zei
maar nu je terug bent
stroomt het water
weer rivierendiep
ben ik nog wel
dezelfde
droomt het leven
als vandaag
alsof Sinatra zingt
met orkest voorste rij
alles overhoop
dat is wat liefde beweegt
en meer nog
waarom ik van je hou
petra maria