<!
Het loon staat weer op de rekening. Mijn eerste actie is dan altijd een fors deel in contanten op te nemen. Dat geeft me bijvoorbeeld de mogelijkheid om illegale wapens of vuurwerk te kopen. Ook zorgt het ervoor, dat mijn zorgverzekering niet precies kan zien hoeveel ik drink in de kroeg of hoeveel bier ik bij de avondwinkel koop. De kaasboer vindt het ook aangenaam, want het scheelt in de kosten van PIN-transacties. Uiteraard ook iets met belastingen. Aangekomen bij de pinautomaat staan er echter twee rijke blanken voor me. Ze zijn naarstig bezig een groot bedrag te storten. Dat moet steeds met stapeltjes, dus duurt een eeuwigheid. Achter me vormt zich intussen een rij. Ik voel in mijn zak naar mijn bivakmuts, maar die had ik niet bij en mensen overvallen met een mondkapje op is echt beneden mijn stand. Ik besluit uit de rij te stappen en pak mijn fiets. Wat me vooral opviel aan de rijke blanken was, dat ze zich totaal niet bewust leken van de ontstaande rij noch van het feit, dat al dat geld best aanlokkelijk kon zijn voor kwaadwillenden. Ze pasten bij mij in een ergerniswekkend plaatje.
Op de fiets kwam de gedachte, dat het bijzonder opvalt hoe dit soort rijke blanken altijd erg zichtbaar zijn en meestal irritant in de weg lopen. En wat dan opvalt is, dat ze zich daar zelden zelf van bewust lijken. Of dat is als ze de rij voor de pinautomaat ophouden, in hun Range Rover het fietspad blokkeren als ze dubbel geparkeerd staan of stampij maken bij mijn friettent, omdat Hossein de bestelling niet in losse bakjes heeft gedaan, maar in een gezinszak, toegang tot schoolpleinen blokkeren met Urban Arrows en diverse Rotterdamse buurten koloniseren met geld uit Amsterdamse overwaardes. Om maar wat van de honderden voorbeelden te noemen. Het is vooral dat dedain wat uitstraalt, dat wat ze niet zien, er ook gewoon niet is. Zo kun je je makkelijker door de wereld begeven en hoef je je ook geen vragen te stellen bij de rotstreken die je uithaalt.
Zo halen multinationals ook rotstreken uit aan de lopende band. Als ze geen belasting ontduiken of de wereld naar de knoppen helpen, dan roven ze wel steunfondsen leeg die eigenlijk bedoeld zouden moeten zijn voor mensen die steun nodig hebben. Mooi voorbeeld is KLM. Maar banken, vastgoedfondsen en ook de overheid doen er allemaal in hun rol lustig aan mee. Gisteren sprak ik mijn kapper die aangaf, dat het einde wel in zicht is. Hij kan de zaak opdoeken. Overheidssteun blijkt te bestaan uit leningen. En ook de boekhouder snapt wel, dat je daarmee geen zaak overeind kan houden. De pandeigenaar en verhuurder geeft ook geen thuis. Die heeft nog liever dat het leegstaat, dan een maand geen huur te vangen.
En mijn kapper, die intussen geldt als een ankerpunt in de buurt na een kleine 5 jaar, mag dus verrekken. Met dank aan de rijke blanken. In het boek ‘5.000 jaar Schuld’ van David Graeber staat ook duidelijk, dat kleine schuldenaren altijd gestraft en uitgeperst worden, terwijl grote schuldenaren kwijtschelding krijgen. Zal wel iets zijn met disputen en studentencorps. Ik heb ook nog nooit een staking gezien van directeuren, investeerders, consultants, managers, advocaten, bankiers, verzekeraars, politici of chirurgen. Dat komt, omdat die altijd wel voor elkaar zorgen, over de rug van de rest. Als je niet kijkt bestaat de rest namelijk gewoon niet.
Als ik zo door zou ga met redeneren bestaat de kans, dat ik behoorlijk zuur zou eindigen. Maar dat ga ik niet. De oplossing, ligt ergens, maar ik weet nog niet precies waar. Wat wel duidelijk is, is tegen wie we moeten opstaan. En dat kan alleen, door de regels van het spel te veranderen. De huidige economie en machtsstructuren moeten kapot. En dat kunnen we alleen samen met andere mensen. We moeten meer zelf gaan doen. Dingen maken en minder kopen. Onafhankelijk worden van salaris en regels. Massaal staken, als we er weer eens mij genaaid worden. Zelf nieuwe structuren bouwen.
Vrijdag is het zoals bijna elke vrijdag sinds maart 2020 weer borrel bij Kabouter Biergarten. Dat was een tegenreactie op de horecasluiting en de anderhalve-meter-maatschappij die toen als norm gesteld werd. Ik verkoop geen bier, maar je kan wel terecht voor een pint. Zo houden we contact. Intussen heb ik mensen leren kennen die een netwerk van dergelijke ‘speak easies’ opzetten, om het circuleren van ‘analoge’ gedachten en meningen via discussies en gesprekken in gang te houden. Dat helpt, in deze tijd van digitale demagogie. Goede mensen vinden elkaar altijd en zo nog beter. We mogen ons er alleen wel iets meer van bewust zijn, wat de potentie en de waarde daarvan is. En dat we samen misschien de strijd wel aankunnen, die van achter een scherm niet te voeren is. Laten we dat dan nog zien als iets goeds dat voortkomt uit deze matige tijd. We leren elkaar weer meer op waarde schatten en leren wie de vijand is. Die vijand is rijk, blank en virtueel. We kunnen hem niet ontkennen, zoals hij met ons doet, denk maar aan bijvoorbeeld een toeslagen affaire. Maar we kunnen het apparaat wel uit proberen te zetten. Die knop moet er ergens zijn. Als we stoppen te spelen volgens de regels.
Oh ja, dat was natuurlijk in de eerste plaats waarom ik ging pinnen…:)
Leestip: ‘Werk is geen oplossing’ van Marguerite van den Berg
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
