en nog vele jaren
mijn god nu is ie
nog eens jarig ook
het is niet alleen
dat alles wordt
verpakt in poëzie
nee hoor kleffe slagroomtaart
kejakkie in de koffie
en iedereen naar binnen
tot de stoelen en
de ziektes op zijn
en dan maar zingen
dat er een jarig is
alsof nog niemand dat wist
ps met de hartelijke groeten van mw. beumkes ook
lieve dichters – een eerbetoon aan webmaster was niet echt de bedoeling – maar heel graag aanvaard – dank jullie wel. de bedoeling was om het zusjesdagen gedicht van de dichter centraal te stellen in de titel – dat daar dan meteen een felicitatie bij geschreven werd is hartverwarmend. ik hoop dat onze bregje niet jaloers is geworden. ik ga aan de commentaren straks hoop ik bregje te ontvangen – die ongetwijfeld de woede van Cartouche hier zal aanwakkeren – hoe dan ook een goede morgen we hebben het wanstaltig songfestival weer overleefd (karel ten haaf niet).
op zijn verjaardag mag webmaster wel een keer in het zonnetje, een blauw zonnetje – ach kijk toch hoe de 66jarige zijn best doet. iets met poëzie mevrouw. iets met blauw mevrouw. jawel. elke week een ‘wedstrijdje’ voor de liefhebbers hier op de pom. deze week over welke dagen zusjes werden? dat gaan we lezen mevrouw – van de dichters! dat moeten hele bijzondere dagen zijn geweest. wie wint de enige echte virtuele er waren dagen bij die zusjes werden trofee op pomgedichten?
de dichters kennen de regels:
de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Met een lieve groet aan allen die ook de liefde van vieren
“Wedding Song”
I love you more than ever, more than time and more than love
I love you more than money and more than the stars above
I love you more than madness, more than waves upon the sea
I love you more than life itself, you mean that much to me.
Ever since you walked right in the circle’s been complete
I’ve said goodbye to haunted rooms and faces in the street
In the courtyard of the jester which is hidden from the sun
I love you more than ever and I haven’t yet begun.
You breathed on me and made my life a richer one to live
When I was deep in powerty you taught me how to give
Dried the tears up from my dreams and pulled me from the hole
I love you more than ever and it binds me to this all.
You gave me babies, one, two, three, what is more, you saved my life
Eye for eye and tooth for tooth, your love cuts like a knife
My thoughts of you don’t ever rest, they’d kill me if I lie
But I’d sacrifice the world for you and watch my senses die.
The tune that is yours and mine to play upon this earth
We’ll play it out the best we know, whatever it is worth
What’s lost is lost, we can’t regain what went down in the flood
But happiness to me is you and I love you more than blood.
It’s never been my duty to remake the world at large
Nor is it my intention to sound a battle charge
‘Cause I love you more than all of that with a love that doesn’t bend
And if there is eternity I’d love you there again.
Oh, can’t you see that you were born to stand by my side
And I was born to be with you, you were born to be my bride
You’re the other half of what I am, you’re the missing piece
And I love you more than ever with that love that doesn’t cease.
You turn the tide on me each day and teach my eyes to see
Just being next to you is a natural thing for me
And I could never let you go, no matter what goes on
‘Cause I love you more than ever now that the past is gone.
Writer(s): Bob Dylan “Planet Waves” (1974)
Deel 337. Schouderham
‘Dit is één van de bedrijven die ons voorzien in ons dagelijks voedsel. Dat moeten zij kunnen doen zonder continu over hun schouder te hoeven kijken en geïntimideerd te worden’ (Minister Schouten van Landbouw)
Giel Beelen betitelt de dierenactivisten die een varkensstal bezetten als terroristen, die van andermans spullen moeten afblijven. De pers volgt graag de onheilstijdingen van het LTO, dat de activisten er nu voor zorgen dat alle varkens geruimd moeten worden, omdat de activisten allerlei ziektes meegenomen hebben. Alle vingers wijzen maar één kant uit. Activist is illegaal is terrorist is niet normaal.
In een stal in Haaren stikken 1200 varkens. Door een defect in een ventilatiesysteem kwamen de beesten in een van de stallen zonder lucht te zitten. Ingrijpen was niet mogelijk omdat er geen toezicht was. De verzorging van de dieren verliep geautomatiseerd. Het is de tweede keer in relatief korte tijd dat een dergelijk incident zich voordoet. De stal is eigendom van een Brabantse familie die een consortia van grote varkensbedrijven runt. Niet toevallig ook de eigenaar van het bedrijf dat afgelopen week in Boxtel is bezet.
Als je omspringt met leven als een consumptieartikel, degradeer je de waarde tot een paar euro per kilo. Als je kinderen van hun moeder weghaalt na drie weken om vervolgens vijfentwintig weken later, na een martelperiode in een betonnen kist met Ledverlichting en vervolgens vergast en in stukken snijdt, dan toon je aan gevoel voor ethiek te hebben. Mensen als Giel Beelen hebben ook liever dat dat soort dingen zich afspelen ver weg van de stad in geblindeerde schuren. Gewone mensen. En probeer je er wat aan te doen, dan ben je een terrorist.
Persoonlijk vind ik dat dit soort mensen, die dan misschien in dienst mogen staan van ‘de voorziening van ons dagelijks voedsel’ wel degelijk over hun schouder mogen kijken, hoewel ik betwijfel of ze zich geïntimideerd voelen. Ik denk dat dat gevoel zulke mensen niet gewoon is. Het feit dat het om varkens gaat en niet om mensen, is de dunne lijn tussen een varkensboer en een kampcommandant.
Het is hoe wij met de wereld om gaan. Als mensen.
Bij Gall en Gall
“Is die droog?”
“Nee, hij is vol.”
“Is hij dus zoet ?”
“Nee, dat zei ik niet, hij is vol.”
“Wat heeft u een mooie ogen en
die bloem in uw haar
en dan dat maffe hoedje,
doet u maar zes dozen van zes.”
Over voorschriften & kwinkslagen
Laten we het eens over genretjes hebben, lieve lezer, de splijtzwam bij uitstek om elkaar vanuit diep uitgeholde loopgraven te bevechten. In dit land is men verzot op hokjes en dus ook op genre-aanduidingen. Wat voor teksten schrijf jij? is de aan columniste meest gestelde vraag na: Waar gaan je gedichten over? Over de liefde, antwoord ik dan meestal maar om er snel vanaf te zijn. De andere vraag laat zich zo makkelijk niet beantwoorden. Vaak mompel ik iets als: Ik ben dichter, schrijver, performer, troubadour, columnist, dus ik schrijf van alles. Strict genomen is dat ook zo. Nu kreeg ik afgelopen weekend, toen ik vertelde dat ik óók langere teksten met een humoristische kwinkslag schrijf, voor het eerst de vraag: Schrijf je cabaretteksten dan? Tja, hoe moet ik mijn teksten, die ik op de duitse Bühne breng, eigenlijk omschrijven? Een tekst van vijf minuten over een persoonlijk of maatschappelijk thema die meandert tussen poëzie, spoken word, storytelling, pamflet en column? In Duitsland hebben ze overigens totaal geen last van de dwangmatige scheiding der hokjesgeesten, je gooit gewoon een stuk of wat genretjes op de grote hoop en je hebt een tekst.
Nu heb ik altijd al een pesthekel aan hokjes gehad, als kind en als jongere in een tijd waarin de zuilen nog niet ontmanteld waren, zat ik al liever bij de katholieken dan bij de gereformeerden in de kerk. Tevens heb ik een broertje dood aan dogma’s, dus die ga ik al helemaal niet toepassen in iets wat voor mij het bastion van vrijheid is, namelijk de kunst. Ook in mijn poëzie bedien ik me van verschillende versvormen en genres. Het mooie is daarbij altijd dat de inhoud van het gedicht als vanzelf naar de vorm gaat staan, óf dat de vorm zich aan de inhoud aanpast.
Dat ik overigens voor het wedstrijdje op de Pom “dwangregeltjes” van tweeregelige strofen hanteer heeft alles met die beperking van twintig regels te maken. Die laat zich het beste in een strakke vorm vangen. Trouwens, is Jean Pierre Rawie, Robin Veen of Simon Mulder ooit van het “dwangsonnet” beticht? Nog zo’n heerlijke haarkloverij voor scherpslijpers: het vormvaste of het vrije vers. En als het vormvast is, moet het precies volgens de regels, want we blijven immers steile calvinisten. Uit een uitzondering op de regels zou zo maar een nieuwe versvorm kunnen ontstaan, sterk homeopatisch verdund weliswaar. Zoals er in vroeger tijden bij ieder bijbeldispuut een nieuwe kerk verrees. Nee, ik waagde me liever niet in dat mijnenveld, geef mij maar het vrije vers.
Hoewel ik er eens door Robin Kerkhof van ben beticht een modern sonnet te hebben geschreven, maar dat 4-4-3-3 schema was uit praktische overwegingen ontstaan, want het oorspronkelijke gedicht van vier strofen van vier regels werd door de redactiewegens ruimtegebrek te lang bevonden. Het gekke is dat ik bij het vertalen juist wel van vormvastheid hou, het geeft me houvast, of juist vrijheid, want als de vorm onderhavig is aan de inhoud (is ook een keuze, zoals de vertaler er legio heeft), kun je meer sjoemelen met de tekst. Afgelopen weekend volgde ik een pantoumworkshop, want ik wilde ook wel eens leren hoe het nou echt moet.
Bovendien ben ik dol op de pantoums van Merik en Mirjam. Maar dat pantoum bleek van voorschriften aan elkaar te hangen, natuurlijk in een handboek opgetekend door onze nationale verzenbakker drs. P. Zo ongeveer iedere zin moet beginnen met een “ik” op gevoelsniveau: ik ben, ik sta, ik zie, ik voel. O gruwel, m’n hele zielenleven op papier blootgelegd! Dat krijg ik bij de psychiater al niet voor elkaar, laat staan in de poëzie. Het resultaat was dan ook een voor mijn gevoel vreselijk sentimenteel gedrocht, dat bol stond van de cliché’s. Die cliché’s kunnen we wel hebben omdat het bouwwerk tenminste stevig staat, luidde het milde oordeel van mijn medecursisten. Bij jou komen de herhalingen goed tot hun recht. En anders doe je het als ik, zei cursistenleider Fred Penninga, zo moest ik voor de wijkkrant een gedicht over het belastingkantoor schrijven. Toen ben ik in het staketsel van een gebouw gekropen. Dat liet ik me geen twee keer zeggen. En schreef diezelfde avond nóg twee pantoums.
Guur lichaam (pantoum)
Er zoemt een gonzende lente in mijn hoofd
ik sta in het ontluikende bos
ik zie een goed gevulde, wulpse boom
de wind strijkt door bladeren als m’n haar.
Ik zie een goed gevulde, wulpse boom
hij doet me verlangen naar een lichaam
de wind strijkt door bladeren als m’n haar
de streling schuurt m’n huid.
Het doet me verlangen naar een lichaam
er is een ontblote kou die alleen doet zijn
de streling schuurt m’n huid
het is alsof ik met schilfers ben bedekt.
Er is een ontblote kou die alleen doet zijn
ik voel me een wapperend skelet in de wind
het is alsof ik met schilfers ben bedekt
ik trek m’n schubben uit en dans.
Ik voel me een wapperend skelet in de wind
ik zie een goed gevulde, wulpse boom
ik trek m’n schubben uit en dans
er zoemt een gonzende lente in mijn hoofd.
Jolies Heij
Thesis
Wat zal ik je te drinken geven
nu je ten dode bent opgeschreven
schat
thee met een geheim of lentemede
honingkoffie, stemmenbier
of
toch wijn zoet en overwegend stil
Wat zal ik je te eten voeren
nu het
namen vergeten is begonnen
aardappelliefde, flensjes met een
hart
mosterdgekte, morfinewaterkers
vers zal het zijn en
onontgonnen
uit mijn vingers dan je laatste dis
Wat zal ik doen
nu
jij hier bleek te sterven ligt
ik tover je witte zwanen en
ballonnen
goudverfstrepen en een vriendelijk gezicht
kom maar slapen in
mijn armen
dan doe ik met een knipoog de gordijnen dicht.
Muziek: First Aid Kit-Stay gold https://youtu.be/veHUZMoKObc
Groetjes en liefs
Karin
wedstrijd gesloten – alle moeders dank je wel – jullie zorgden voor de dichters en dat deze hier nu veeel later moederdag mooi maken – voor u allen – hoe u ook was of wie – dank aan alle dichters ook – een dank je wel voor deze bijzondere poëtische moederdag.
EENZAME DODE
toch zou ik niet meteen
over je eigen kuiten beginnen
op een begrafenis
ze hebben namelijk eerst nog
zijn benen geamputeerd
dat ligt toch al niet zo lekker
en gevoelig bij zijn moeder
die zit niet echt te wachten op
mededelingen over te dikke kuiten
van iemand die hem niet gekend heeft
en begrafenissen afloopt
omdat er weer een eenzame dode te vieren is
pw
Elk jaar een andere moederdag
De waarheid verandert met de dag.
Ik weet je aan de bar met vrienden
en dat je daar dan wel kon lachen
omdat je jong en vrolijk wilde zijn.
Je was dertig jaar, net als mijn kind nu
toen je me bijna op de cafévloer
ter wereld bracht en me wiegde
tot ik eindelijk lachen kon
om wat ooit zo bizar en wreed begon
en waar geen einde aan komt
ook al is jouw einde al verleden tijd.
Er is geen spijt over wat je vergat te geven
Ik ben dankzij jou en ondanks jou
goed geworden in overleven en leven.
Omdat jouw hart altijd ergens was en gul gaf
aan iedereen, maar niet aan die jou beminden.
©Lisan Lauvenberg
12 mei 2019
we komen nog eens wat te weten hier op de pom. moeder liet wat steekjes vallen – dat mag gememoreerd. ach moeders zijn ook mensen zullen we maar zeggen. de zachte oe in het woord moeder maakt veel goed. een mens was het – begrijpen we – met veel kanten. moeders zat graag in de kroeg – dochterlief lisan zit ook graag in de kroeg. de bekende appel viel niet ver van de bekende kroeg – of is het spreekwoord anders? dank voor de bijdrage – poëzie van het leven net als moeders.
DE DAG
WAAROVER BLOEMEN ZINGT
je mist dat zij het was
die het zag
dat er soms een stilte viel
laat het hier in godsnaam
niet stoppen
praat nu maar niet meer
alles is gezegd
bij mooi weer wapperen de
schone witte lakens
weer aan de waslijn
dan geniet je de stilte
van de dag
en weet
dat was je moeder
Petra Maria
deze beschreven moeder is dood begrijp ik. laat het niet stoppen is de verzuchting maar je draagt haar genen toch? mooi beeld van de wapperende lakens en de herinnering daarbij in de laatste strofe. blijft de vraag – aan wie gezegd wordt: ‘praat nu maar niet meer’ – eigenlijk kan die hele tweede strofe het raam uit. die dient nergens toe. eenheid zoeken we in de poëzie: de eenheid van een moeder in dit geval – de twee-eenheid met dochters woorden ook in de strofen 1-2-4.
Van het hart
Bezield naar antwoord zoeken
voor wat ik in het hoofd
niet vind
het ligt als een album op tafel
hoe m’n stem het laat
afweten
als ik versteend aan het graf
van moeder – naast vader –
sta
waar ik tracht te doorgronden
wie me ter wereld bracht
zij die
met hem van liefde
een nog te openbaren geheim
in elkaar zou
steken
niet wetend wat er wachtte
de kracht van het onbestemde
of
het mij te koud of te heet
zou zijn in hoogzomertijden
bij winter hopen op
een warme jas
steeds een stilte als ik vragen had
geen antwoord dat me
verder bracht
dan een laatste gebaar met de hand
op het hart in steen
gebeiteld
FT 10.05.2019
frans verkiest de ik vorm hier vanwege het persoonlijke karakter van het thema. aan milde lichte kritiek op moeders ontkomen we niet in dit gedicht. maar mild bij een thema als dit thema is niet licht, licht juist op en benadrukt waar op gehoopt werd als kind. wat later als hoop – vergeefse hoop – steeds maar weer de kop op steekt – en ook weer in een gedicht.
Moeder, ik mocht je niet
verzoeken zolang jij tussen ons
mij onder hoede het kwaad leerde
scheiden van het goede en zwijgen
voorhield als verfijnd trapezewerk
in de contramine zijn vond ik vroeg al
stoer, vloeken werd een tweede natuur
en kunst, hoog of laag, laat staan
leren of spreken in het openbaar
sprak me voor geen meter aan
pas nu ik je weer zie zitten, je ogen
je hand zalvend op mijn voorhoofd
aan het hoofdeind van ons stapelbed
besef ik, weet hoezeer ik je woorden-
stilte in de wind geslagen, bezoedeld heb
je uitgesproken wens onrecht gedaan
en niet meer tellen kan hoeveel
te weinig ik jou heb lief gezegd
nu alleen nog in zwart op wit
heb ik je en zal ik je bewaren
als trekzalf op de wonde
10-05-2019
Cartouche
zo kennen we Cartouche weer – en ook zoals moeders hem kende – altijd in de contramine – natuurlijk prijzen we hier zijn zelfonderzoek en zijn zelfkennis neergelegd in de 2e strofe. dat een moeder zo iets op de wereld kon zetten blijft een raadsel. maar ze heeft het goed gedaan – zij heeft bijgeschaafd waar nog net bij te schaven viel – ze heeft hem de liefde voor de kunst bijgebracht – wij houden allemaal van deze lieve moeder.
cartouche schreef 2 neeltje maria min achtige wereldregels: ‘en (ik) niet meer tellen kan hoeveel te weinig ik jou heb lief gezegd ‘- die komen aan. maar o wee – het gedicht met een regel teveel ! en dat is hier het geval: WEG MET DIE TREKZALF!!! weg met die wonde weg met die hele laatste regel. pateties en vies. dat is ie. laat dat mooie ‘bewaren’ toch de laatste regel zijn hier heer.
eigenlijk moet ie gewoon schrappen om een wereldwondertje te scheppen uit een teveel van woorden. schoonheid verdraagt geen teveel – cartouche lette niet altijd op als moeders wijze woorden sprak:
pas nu ik je weer zie zitten
aan het hoofdeind van ons stapelbed
en niet meer tellen kan hoeveel
te weinig ik jou heb lief gezegd
nu alleen nog in zwart op wit
heb ik je en zal ik je bewaren
prachtig!
Dag Moederdag
Dag Moederdag
je bent voorbij
het leven uitgedaagd
na negentig jaren
is het niet te veel gevraagd
ik leg de bloemen bij het boek
dat als een grafsteen jouw leven zag
je las Allende in het Spaans
de Japanse minnaar een laatste bladzij
van hoe lezen voor mij het schrijven werd
de boekenkast geen last
met Dostojevski’s Karamazow
Slauerhoff’s Verboden Rijk
Jan Brokken’s Baltische Zielen
Indische Duinen van Van Dis
zo gaf je de literatuur aan mij mee
de Indische roots uit Kotatjani
een voorvader over de Borobudur
het zijn verhalen met een stem
jouw stem mijn stem onze stem
ze klinken door de tijden heen
dag Moederdag
dag jongen
begroet de dichter
op het ritme van de tijd
zoals hij door jou
is voortgebracht.
Rik van Boeckel 11 mei 2019
moeders heeft natuurlijk vreemd omgekeken op riks geboortedag – het kleine wicht begon meteen te percussieren – vermoeden we hier op de redaktie. brak uit moeders vliezen en sloeg zich orkestriaal de wereld in. de verpleegsters in de kraamkamer keken ook op – zo een baby zie je niet vaak. en na een paar dagen – rik voorop – marcheerde een hele stoet muzikanten het ziekenhuis uit – richting wereld, richting heelal, in een tijdloos ritmisch geheel: er is een rik geboren schalden de mensen in de straten – een rik van boeckel – het feest is nooit meer opgehouden – we mogen hier elke week een beetje van meemaken. van dis, brokken en slauerhoff lopen mee in de stoet en alle continenten aangedaan. gelukkig ook de lage landen. en ja – deze taal is zo aanstekelijk dat we aansluiten.
vanzelfsprekend
het is die leegte, moeder
die vloek van leegte waarin ik je liet
en nooit eens bloemen
dat alpenland zo ver
en nooit het stille mompelen
van het ongezegde
dat ik van je hield
verdomme, nooit eens luid gezegd
ik hou van je
omdat die klote calvinistische kultuur
zoiets niet toeliet
van je moeder houden, vanzelfsprekend
dat hoef je niet te zeggen
dat weet ze toch wel
daarom moeder, laat het nu gezegd zijn
aan de voet van je graf
dertien jaar na je laatste ademtocht
hier, voor die banale vergeetmenietjes
ik hou nog steeds van je, moeder
en dank je voor alles
jako fennek
jako neemt het thema heel persoonlijk en heel letterlijk. dan krijgen we toch een gedicht met te weinig ruimte. meer een persoonlijke hartekreet. mag er natuurlijk zijn daar niet van – maar in de poëzie lezen we graag van – het ieder geldende – het alles overstijgende – nee dan deed de tekstschrijver van karin bloemen dat beter: ‘‘en wat je nog wou zeggen blijft eeuwig ongezegd’ – die ene regel maakt jako’s woorden – niet voor hem maar voor de lezer – overbodig.
Ik wil het onderste uit de kan halen
ik sta bij de vertakking naar jou
ik zie een harde bolster en zachte pit
de kern is moeilijk te bereiken.
Ik sta bij de vertakking naar jou
er zijn zoveel golven en zandbanken te slechten
de kern is moeilijk te bereiken
ik heb blaren en wratten op m’n handen.
Er zijn zoveel golven en zandbanken te slechten
geef toch de richting aan
ik heb blaren en wratten op m’n handen
ben altijd bang dat je me niet ziet.
Geef toch de richting aan
ik was stuurloos als een boot zonder zeil
ben altijd bang dat je me niet ziet
daarom liet ik de haven links liggen.
Ik was stuurloos als een boot zonder zeil
ik zie een harde bolster en een zachte pit
daarom liet ik de haven links liggen
ik wil het onderste uit de kan halen.
Jolies Heij
ik houd niet van wratten. weghalen die dingen. voor mij springt in het pantoum een regel eruit: ‘ben altijd bang dat je me niet ziet…’ die is mooi en komt aan. wel fijn dat we met deze pomtoum een keer van de steeds maar weer zich herhalende twee regels manie af zijn.
