Peter Posthumus pakt door: ‘dood zijn de soldaten weg het wankelend regiem…’

dood zijn de soldaten
weg het wankelend regiem

geen geld meer in de buidel
geen goud meer in de mijn
dood zijn de soldaten
weg het wankelend regiem
de schepen zijn vertrokken
ver voorbij de horizon

geen zorg, geen toeverlaat
in de uitgedijde krochten
van het voorgekookt verraad
geen ontsnapping, geen uitweg
uit het panopticum
wat je verwachtte
bleef een gedachte
cogito ergo sum

Peter Posthumus

Share This:

IEN VERRIPS lekker positief 2021 in!

gelukkig staat onze Ien met twee benen in de noordhollandse klei. ik heb het even gecontroleerd per mail. ‘…zelf kan ik wel opknappen van een potje zeuren…’ lees ik in de retourmail – dat is de ware instelling op pomgedichten punt nl – de wereld een mesthoop maar wij dichters zullen overleven!


wat je zou willen dromen
wat wensen je verlangens
werd aan mij gevraagd
 
 eeuwig jong misschien het middelpunt van alles
 het leven dat zich nog ontvouwen moet
 dat je weet dit wordt niet zomaar goed
 dit wordt gewoon geweldig
 
 of liever oud de vaart eruit verstild
maar om je heen beweging overal
gekraak van ijdel streven en ambities
herinnering dwaalt alle kanten op
 
mijn dromen door corona aangetast
mijn lichaam onvrijwillig übermaagd  
gedoemd tot onaanraakbaar zijn
verlangens weggevaagd.
 
 Ien Verrips

 

Share This:

Karin Beumkes in Rotterdam: “vraag goede mensen alles – vraag kwade mensen alleen het allermooiste…”

vraag goede mensen alles
vraag kwade mensen alleen
het allermooiste

Hee dichter

Op de valreep van het nieuwe jaar zou ik wel weer eens naar een stad willen. Dergelijke versnaperingen heb je niet op dit eiland. Ik zou kunnen gaan verhuizen naar Den Helder, maar iedereen die Den Helder een beetje kent wil zo gauw mogelijk weer opsodemieteren. Steden als Sodom en Gomorra… Tja, ik denk er nog over na. Te veel geluld, hier is het gedicht over de stad Rotterdam, de stad van mijn studie.

Liefs
Karin


Steden

Steden worden gebundeld door feromonen
steden braden in de bedrading van een zon
steden betoveren zichzelve
steden waaronder mijn oude nachtmot Rotterdam
slaap de slaap der wijze slapen
slaap de onrust uit de onbekende dag
slaap voor wat je niet wenste te horen
slaap de oren uit je kussenrug
sloop dat tragisch hopeloze
loop morgen naar vandaag
loop en laat alle antwoorden
vraag goede mensen alles
vraag kwade mensen alleen
het allermooiste.

Probeer. Meer heeft zichzelf niet nodig
geef een goed oog door
voorzie het
breder
nog met blij.


David Bowie – Young Americans https://youtu.be/ydLcs4VrjZQ

Share This:

Ditmar Bakker wint de enige echte virtuele – ook dichters doen een geliefde een kostbaarheid om hoor – trofee op pomgedichten punt nl – Erika De Stercke zilver

moeilijk de keuze deze week – eerst maar eens even uitgewaaid in de polder. we zagen eenden tegen de stroom in – voor ons buigende bomen – zo hoort dat ook – de natuur dient een buiging te maken voor dichters – zoals wij hier elke week. dank jullie wel voor insturen. deze week heel veel persoonlijks te lezen van wolfjes tot ringen die niet kunnen worden gedragen. ik geloof toch dat ik deze week voor de liefde &de troost moet gaan – en voor Erika De Stercke maar dan wel de verkorte versie van het ingezonden gedicht – zonder de drie strofen overbodige uitleg lezen we ineens een prachtig gedichtje. Ditmar goud! Erika zilver! nederland – belgie – de nederlanden in een oudejaarsstorm. van harte!


ZOMAAR EEN LIEDJE

Dit is wat ik zweer:
Zijns wordt heel mijn hoofd, mijn hart,
Slapen doen we nooit apart
Later, als weleer.
Echte liefde vond ik hier,
Zielerust en klaar vertier
Stromende als een rivier,
Dit is wat ik zweer.

Dit is wat ik vraag:
Liefde, warmte van zijn zij,
Zacht en lief en steeds bij mij,
Altijd, als vandaag.
Smart, blijf oud, van lang gelee,
Laat míj, voor ons pais en vree
’t Minst beminnen van de twee,
Dit is wat ik vraag.

Dit is wat ik weet:
Trouw beloven mettertijd
Resulteert in rouw en spijt,
Wat je steeds vergeet.
Liefde schrijnt en is misplaatst,
Wordt als haat teruggekaatst;
Hij was ’t eerst zomin als ’t laatst,
Dit is wat ik weet.

***[D.B.]
–>
ja jongen ik riep het al voordat je je avontuur met hem aan ging. maar ditmar eet het liefst van twee walletjes – de lichamelijke passie laat ie toch niet links liggen – ook niet tegen beter weten in  – en het vervolg in de wereld van de poëzie zeker ook niet. dichter zingt het liedje van lief en leed wezen. en wie mag onze ditmar weer opvangen. juist ja wij van pomgedichten mogen weer eens troosten, ontbijtjes serveren, zakdoekjes aanslepen en dekentjes over dichters hoofd draperen. ‘kan ik iets voor je zijn.., met een arm om je heen, voor je grote gemis van wie je zo liefhad en die je nu zo mist..’ zingt huub van der lubbe/ de dijk in de top 2000. we vermoeden het nummer nog zo vaak voor ditmar te moeten zingen.  we doen het zo graag.

 
  • Vera van der Horst – tot de laatste dag
  • Frans Terken – wat voor ons zo kostbaar is
  • Ton Huizer – dichtbundels, lacht ze
  • Ditmar Bakker – Dit is wat ik vraag: Liefde, warmte van zijn zij, …
  • Anke Labrie – een echte kerstfeestmoeder
  • Petra Maria – het zonlicht als een sieraad
  • Erika De Stercke – een toevallige botsing
  • Ien Verrips – jouw ring zal ik niet dragen
  • Rik van Boeckel met De juwelensamba

wie wint de enige echte virtuele – ook dichters doen een geliefde een kostbaarheid om hoor – trofee  op pomgedichten punt nl?

de geliefde op zich zelve al een kostbaarheid – liefde en kostbaarheden zijn gelukkig niet aan rijken voorbehouden – ook armlastigen kunnen met een gebaar een geliefde met een kostbaarheid sieren. en dichters – armlastig of niet armlastig – natuurlijk ook maar dan in woorden, in een gedicht, in een tekst. we lezen het zo graag – dit kerstweekend – u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

een juweel

weet je in alle dingen
ligt van het weten eigenlijk niets meer
dan we altijd al wisten

we nemen ze mee
en denken er zogenaamde betere tijden bij
al weten we wel beter

een dichter als Babak zou hier in het gedicht
met iets onontkoombaars komen
een kostbaarheid die hij jou zou omdoen

jou en jou alleen


pom wolff
Dit is het sieraad dat ik kocht toen mijn kleinzoon Wolf geboren werd, ik draag het elke dag. In het zilver is een wolf uitgebeeld.
Later is het voor hem.



Wolf

Nooit was de angst zo groot
als toen jij ter wereld kwam
De dokters renden met je
moeder over de ellenlange gang
het was nog lange geen tijd
maar je kwam

En was de sterkste kleine man
zoals je lag in mijn hand
je zocht mijn gezicht af
klikte vast in mijn ogen
keek me nieuwsgierig aan
had zin in het leven
ik zag het
dank je voor de rust
die je me toen gaf.

Ik draag je als sieraad
tot de laatste dag
dat ik je iets geven kan

Vera van der Horst

–>
ach een wolfje met juwelen omringd: zijn omawolfje én de zilveren kettingen met welke  zij met elkaar verbonden zijn en blijven. het gedicht in lieftalig proza geschreven. met herkenbare angsten en gevoelens van omaliefde. natuurlijk had ie zin in leven. en zin in melluk ook. doktors die met een zwangere vrouw de 100 meter in 10 seconden uitproberen. merkwaardige atleten in een ziekenhuisgang – merkwaardige doktoren op een atletiekbaan. vera hield het allemaal van dichtbij bij. de pen in de hand – omawolfje kon vroeger ook goed rennen hoor.
 
Clair-obscur

Ook vandaag
licht en woord koesteren
en weldadig warmte geven
aan wat voor ons zo kostbaar is

dat aanreiken
op een presenteerblad
in zachte zoete liefkozingen
als ringen hangend in je oorlel

van gelispel
dat lichte geprevel
het onuitspreekbare maken
en in een halsketting vlechten

een sieraad
flonkerende sterren op je borst

© FT 26.12.2020
–>
het onuitspreekbare door de dichter uitgelicht. een mooi plaatje van de geliefde die als sieraad wordt uitgebeeld en  in een omgeving van warmte en liefde wordt beschreven. in stormkracht 9 buiten  is het aangenaam omdraaien nog  zo tegen de geliefde aan in dit weer nog onder de warme dekens. met liefdevolle woorden tot een sieraad geregen door de dichter af en toe oplichtend mooi.
 

Welk geschenk kiest de dichter voor
een geliefde in coronatijd?
Zijn laatste bundel.

-.-.-.-.-.

Biceps

Samen op slot
vreemd gedroomd
een heel leven achter
de rug

ook wakker
omhelzing
bovenarmen
dichtbundels, lacht ze

slappe kaft
nog maar net leesbaar
lichaamstaal
binnenrijm

daarna koffie

Ton Huizer

(foto: Gevel in Bologna)
Fijne dagen Pom. Groet, Ton


–>
ton huizer koppelt hier  van alles en nog wat aan elkaar. dichter lijkt slaapdronken nog – de spierbundels in zijn hoofd komen minder overeen met de door de geliefde onder de dekens te ontdekken bundels. ‘tuurlijk KOFFIE denkt ze’ dan komt ie  bij zijn positieven met die bundels van hem. dichters in bed het blijft behelpen, denkt ze ook nog.
 

het laatste kerstcadeau
 
het boompje zonder lichtjes
die zij niet meer verdragen kon
 
reflectie van het smalle lampje
boven het witte bed
in de kleine zilveren ballen
 
zij was een echte kerstfeestmoeder
en ik meer kind nog dan ik dacht
 
anke labrie

–>
in een wereld die in brand staat – zo stond het belangwekkende brabantse dorp ‘ veen’ vannacht geheel  in de fik – stormkracht negen overal onstuimig de regen ook – zware windstoten hoor ik bomen op de rijbaan – verbindingswegen dicht – er liggen bieten op de  N7 die uit een vrachtwagen zijn gewaaid – ja wie ruimt ze op – bieten op de weg – je verzint het niet – en te midden van al dit geweld – de kleine observaties van anke bij een beeld van moeder en (toch nog) kind.
 


 
 
 
 
EEN GESCHENK

soepel als zijde
loop je langs de ogenblikken
die we vermijden
het zonlicht als een sieraad
op wat je dan ook draagt

zoals je je omdraait
vanaf de brug
je glimlach schenkt
als laat het hier maar blijven

gewoon echt
een mooi geschenk

petra maria

–>
ook hier in dit gedicht belicht de dichter een moment – zon en zijde – oplichtend mooi zo ook de glimlach die hier ‘geschonken’ lijkt.


gebarentaal 

het ene verhaal na het andere
onze monden staan niet stil

al wil ik de avond zonder woorden 
vullen, zijn handen rond het glas 

precies of hij een relikwie beschermt  
bij het gedempte licht 

ik las een artikel over toenaderingen 
met lichaamstaal en test het uit

schouders los, een toevallige botsing
ik noem het een aanraking 

de zachtste glimlach bij mijn fruitig
geurende haren   

nooit gedacht hoe een man met mij 
als gezelschap wegzinkt in de drank 


Erika De Stercke 


—->
ik denk dat het gedicht kracht wint als Erika drie strofen weglaat – poëzie hoeft niet uitgelegd:
 
gebarentaal 

het ene verhaal na het andere
onze monden staan niet stil

al wil ik de avond zonder woorden 
vullen, zijn handen rond het glas 

schouders los, een toevallige botsing
ik noem het een aanraking 

de zachtste glimlach bij mijn fruitig
geurende haren   


Erika De Stercke 

kleinood
 
samen kerst is er voor ons niet bij
jouw ring zal ik niet dragen
jouw naam zal nooit de mijne zijn
nooit ga jij jouw vrouw verlaten
 
ik schenk jou
wat zelfs niet lijkt
op ooit
 
presentjes van weleer
werden kleinoden van jouw schuldigheid
kostbaarheden die ik koester
ze blijken waardevast
 

Ien Verrips

–>
die drie laatste regels zijn er net teveel aan. die eerst acht komen wel binnen zo met de kerst en andré hazes op de achtergrond. iets van raadselachtigheid mag best aan de woorden gehangen door een dichter. natuurlijk niet al die kiloos zoals ton huizer hierboven presteert  – dat een gedicht door zijn hoeven gaat. maar een beetje ooit en weleer en best  veel nooit zoals hier doet het altijd goed bij de lezer hoor. bij de romantische zeker.
De juwelensamba

Jij bent mijn sieraad geworden
ik hang om dag en nacht
de gouden strepen van ‘t hart

als jij vertrekt ga ik mee
varend langs eilanden van de zee
juwelen van het universum

we verblijden de stralende horizon
met de zilveren ankers van ons schip
jij danst aan stuurboord de samba.


Rik van Boeckel
27 december 2020

voor jong en oud de aanstekelijke vrolijke dansende woorden van Rik. ook de kinderen dansen mee. als ome rik zingt van de juwelen van het universum en de gouden strepen van het hart. klinkt goed.

Share This:

Ditmar Bakker in plaats van kaarten – en Miezan Millecam graaft diep tot in 2012

Ditmar Bakker – ons kerst mens – stuurt een mooi werk – in plaats van kaarten – de kerst wens – zijn kerst wens – we ontvingen het gedicht al eerder – maar de eerste strofe is zo toepasselijk geestig dat we die nog een keer doen – en natuurlijk alle liefde voor Ditmar in 2021

Lieve Pom, in lieu van een Kerstkaart, hierbij een gedicht van Edna St Vincent Millay:


AAN JEZUS, OP ZIJN VERJAARDAG

Hiervoor zwoegde Uw moeder in de kou
en bloedde U op het ruwhouten kruis:
versiering die per el verkopen zou
en kransjes en een extra dagje thuis.

(…)



Vrolijke Kerst!
Ditmar
Gedicht van Pom Wolff aan mij gericht 2012
(kon het niet delen …heb het overgeschreven) – schrijft Miezan – en ik:

jouw rode hoedje – en me dat misschien van al het doen het liefste was – ik moest het je toch schrijven –

een lieve kerst 2020 Miezan x

Share This:

Yvonne Koenderman een kerstverhaal: ‘die avond kwam iedereen om te luisteren naar het kerstverhaal, verteld door Hans van Willigenburg, het trompetspel van de gebroeders Brouwer…’

een van de helden van pomgedichten heet Yvonne Koenderman – die meestal blijmoedig en vol optimisme van een slechte periode in haar leven een bijzondere tijd weet te maken met mooie dingen en een paar van die mooie dingen met ons deelt op de vrijdagen. wij van hier wensen haar en haar lieven een onvergetelijk 2021.

Ik ben niet kerkelijk opgevoed, de enige keren dat ik als kind de kerk van binnen zag was tijdens Schiedam Zingt. De tijd voor kerst had altijd iets magisch. We deden thuis niet aan kadootjes, maar het huis werd op en top versierd, en zo geniet ik nu nog van mijn moeders en vaders eerste kerstbal  uit 1924 en  1930 en mijn eigen eerste kerstsok. De geur van de echte Gouda kaarsen die opsteeg uit de kist met kerstspullen kan ik nu nog oproepen ,net als het beeld van mijn vader die ieder jaar bezig was om de lampjes in de oude kerstkrans te maken. Het uitzoeken van de kerstboom was altijd weer een feest, maar het toppunt van alles was toch wel Schiedam Zingt in de grote kerk.

Wanneer ik als klein kind aan de hand van mijn moeder door het donker naar de kerk liep, kon je de geur van kerst opsnuiven. Het was een hervormde kerk, maar op die avond kwam iedereen om te luisteren naar het kerstverhaal, verteld door Hans van Willigenburg, het trompetspel van de gebroeders Brouwer, maar vooral om het samen zijn. Het met elkaar luisteren naar en zingen van de welbekende kerstliedjes, zonder preken tussendoor maakte het voor mij als klein meisje een evenement om ieder jaar naar uit te kijken. De grote kerk…nu gebeurt er niets, maar als het weer mag is het nog steeds een verzamelpunt voor mensen. Of het nu een concert is of een discofeest. Een plek waar mensen samenkomen om iets te vieren, meestal qua tijdstip onder het sterrenblinken.

Vandaag vier ik kerst thuis, warm met man en kinderen die nog thuis zijn en morgen met een vriend van hun en een collega van mijn dochter die uit Jamaica komt en hier verder niemand heeft en graag langskomt, om toch samen kerst te vieren.
Ik wens jullie allen fijne dagen. Maak er iets van net zo groot of klein als je wilt en vergeet elkaar niet. Niet alleen  deze dagen, maar vooral ook die erna…samenkomen of aan elkaar denken is altijd van belang.


Yvonne Koenderman

Share This:

pomgedichten wenst u een beregoede kerst en een onvergetelijk 2021- xxx – met een nieuwjaarswens van Frans Terken


deze verschrikkelijke sneeuwman – gekleed door de firma Bristol –  wenst u allemaal een onvergetelijk 2021 én een beregoede Kerst, met name de helden die pomgedichten punt nl elke dag – elk weekend ook – weer tot een feestje weten te maken. ik houd van U!
Nieuw jaar

Niet meer de kas
waarin we onder en achter glas
het bestaan verzorgen als een tere plant

maar het vogelhuis 
in en uit als door een sluis
weer heen en weer op vleugelslag

voeding zoeken voor ziel en mond
zaadjes die we pikken van de grond 
een pot pindakaas verstopt in de klimop

opstijgen zonder of met gerucht
bij de zang van vliegers hoog in de lucht
niemand meer in een kooi getemd

zo luid nieuw leven maken
dat het zuchten van dit jaar overstemt

© FT 2020

Share This:

Suzanne Krijger: “Soms denk ik ik bof niet, maar je zei dat kwetsbaarheid een luxe product was…”

zoals gisteren aangekondigd op de site – donderdagen met Suzanne Krijger liggen in het verschiet. op mijn verzoek opent Suzanne haar reeks bijdragen aan deze site met haar winnende Spoken Word tekst in een van de voorrondes van de Poetry Slam Rotterdam. we zijn vereerd:

Opaatje
 
Geprobeerd alle QR-codes op de wereld te scannen
Ongeërgerd stond je daar de laatste dagen te tellen
Op het perron
“Het komt goed” zei je
Alle zorgen die ik had bedacht gleden als schijnende vloei van me af
Het is dag 107 nu
En alle kleuren die te zien zijn gloeien
Ik weet niet of het jouw gedachtekracht is, maar ook de vliegen blijven weg van het fruit
Ik koop geen bordjes meer met ’Dit is een gezellig huis,’ want het zonlicht laat mijn geluk groeien
Op het balkon drink ik altijd jouw eerste koffie
Want dat loslaten voelt te vroeg
Soms denk ik ik bof niet, maar je zei dat kwetsbaarheid een luxe product was

En dat zag ik gister toen ik Max’ zijn eerste geest verjoeg
Hij wordt morgen zes en hangt zelf de slingers op
Hij heeft een hart zo reikend als de wortels van een boom
En beweert nu al dat taal leuker dan rekenen is
Stickers van de juf vindt hij speciaal en voor zijn verjaardag wil hij en sok en een sandaal
Je zou hem moeten zien
Als hij tikkertje speelt zoals wij tussen de verhalen
Als ik een brief kon sturen met zijn uitgeblazen kaarsjes zou ik je terughalen

Maar kijk
Dat is tot spijt een realiteit bedacht om nooit mee te kunnen maken
Maar goed
Jij hoefde ook niet te zeggen dat vroeger alles beter was
Toch doet hij me al zoveel aan jou denken
Alsof kwasten in verf humor aan elkaar schenken
En je je gedachten in hem verankerd hebt om ons nooit kwijt te raken
Dat maakt het moeilijk
Je zei dat ik de tijd twee minuten tijd moest geven wanneer ik me zo voelde
Dat dan ik moet zuchten
Want net als vruchten worden alle huizen eens van buiten oud
Dat is nou eenmaal zo
Je lachte
Om enige confrontatie om te bouwen en riep dat een dambord zonder zwart of wit ook niet fout is

Maar weet je
Ik zou van die daken willen schreeuwen dat jij als een ademend geheim verdwenen bent
Maar gister probeerde ik jouw klank nog te vinden in een krantenprent
En nu wil ik terug
Naar het gevoel van met jou tikkertje spelen
Naar de dank voor verhalen en grappen in verschillende talen
Maar het is dag 107 nu
En ik lig al dagen in jouw landschap naast mijn fiets
De wolken komen samen
Maar als bladeren vallen hoor ik nog altijd niets
Als een uitgemergelde origami dat schijn gelooft lig ik daar in de kou
Getreurd als een gefaald examen
En is deze enkele brief van klein geluk voor jou

Suzanne Krijger

Share This:

afscheid van VERA VAN DER HORST als columniste op de donderdag – welkom SUZANNE KRIJGER


afscheid van VERA VAN DER HORST als columniste op de donderdag – welkom SUZANNE KRIJGER
 
jarenlang kende de site pomgedichten op donderdag de columns van VON SOLO – Von Solo de veertiger die van het leven van dertigers en veertigers verhaalde. 400 maal VON SOLO was genoeg. vanaf de zomervakantie heeft Vera van der Horst het gat von solo opgevuld. als je het doet moet je het tot het einde van 2020 doen hoor – blufte ik. iedereen is natuurlijk vrij op pomgedichten te schrijven zolang en zoveel of zo kort en zo weinig als gewenst. veer trapte erin en heeft de site prachtige contemplaties gegeven vanaf de zomer tot vorige week aan toe. vorige week kon ik haar melden – je bent ontslagen hoor – een opluchting wist ik – ik heb suzanne krijger bereid gevonden om de donderdag een aantal weken voor haar rekening te nemen. winnares van een voorronde van de rotterdam slam – indringende spoken words teksten. we zijn blij en verheugd en kijken uit naar de nieuwe bijdragen van suzanne op deze site op de donderdag. natuurlijk krijgt deze (bijna)twintiger de vrije hand op de donderdag – zolang of zo kort zij wil. wensen wij vera alle liefs en kussen we haar een heel heel dik dank je wel. morgen hier SUZANNE!
Mijn naam is Suzanne Krijger, 19 jaar oud en kom uit Zeeland. Ik woon sinds een jaar in Tilburg. Ik ben daar begonnen aan het eerste jaar van de opleiding ‘Docerend theatermaker’.
Naast dat ik theater maken en acteren enorm tof vind, ben ik al een tijdje bezig om verschillende kanten binnen de poëzie te onderzoeken. Met name spoken word. Al schrijvend ben ik mijn eigen stijl aan het vinden waarin de verschillende kanten en betekenissen van kwetsbaarheid zeker een rol spelen. Met mijn teksten wil ik anderen naast entertainen, ook intrigeren aan de hand van mijn visie op verschillende onderwerpen.

Share This:

Merik van der Torren: ‘De Kerstman vertrouwde ik nooit met zijn witte baard…’

De Kerstman vertrouwde ik nooit
met zijn witte baard


Merry Christmas


De Kerstman vertrouwde ik nooit
met zijn witte baard en waar
glijdt die arrenslee naar toe?
 
Ik denk dat hij treinen ontsporen laat
en meest macaber nieuws verzorgt;
een aanslag zus of zo.
 
Ik denk dat hij met een corona-biertje op
zit te lachen om ziekenhuizen
 
en hij ontsteekt een kaarsje voor het licht
in de donkere dagen van altijd;
dat het licht groeit en de bloesem
en de vruchten des velds;
 
dat is dan wel weer tof van die gast

Share This: