pomgedichten.nl – Pagina 160 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Lisan Lauvenberg overleden

haar 60ste verjaardag heeft ze net gehaald – met enige hoop nog. Lisan – een belangrijke vrouw in mijn dichtleven overleden wordt mij bericht. komt hard aan. eijlders, helmers in de vorige eeuw altijd was zij waar de poëzie was. ik noemde haar de koningin van Helmers – waar zij met vriendinnen elke maand weer een poëziefeestje wist te maken. aan pomgedichten site heeft zij mooie en bijzondere bijdragen geleverd – prachtige gedichten en op de en voor de vrijdag scheef ze een aantal columns. ik wens familie van Lisan heel veel sterkte. namens de mensen van de site hier en namens mij persoonlijk. ik nodigde haar uit op mijn feest in blooker – een paar jaar geleden – ik wilde op dat feest alleen mooie en belangrijke mensen in mijn leven omarmen. bij die mensen hoorde zij.

**3 jul 2021 05:16**

**Verzonden door Lisan: 3 juli**
Verjaardag 60 jaar. Info volgt nog.
Verzonden door Lisan: 3 juli
De uitgezaaide kanker lijkt te zijn vertraagd. Bestraling heeft goed geholpen. Schrijven lukt nog niet goed.

——
10 jaar eerder schreef ze:

50

Ik voel me niet bepaald feestelijk nu
niet feestelijker dan net.
Mijn favourite detective is net afgelopen
en het regent buiten.
Ik adem in
en adem uit.

Morgen is er feest
een feest waar ik zelf graag ben
omdat al mijn mensen komen
en als ze niet kunnen komen
dan zijn ze op vakantie of treurig
of gewoon al dood.

Ik ben knap in overleven
nog beter in leven en vrolijk zijn
nog beter in over gisteren treuren
en me dan toch verheugen
op elke nieuwe dag.

Ik adem in
en adem uit.
Tot nader besluit.

©Lisan Lauvenberg
17 juli 2011

ik zal Lisan herinneren zoals ze was – blij en enthousiast – dansend op de woorden van de taal

Rik van Boeckel op Schiermonnikoog: harmonie en melodie vervullen het lied – een ieder speelt danst en geniet.

harmonie en melodie vervullen het lied
een ieder speelt danst en geniet.

**Het groene land**

Omsingeld door wad
is het groene land
dorstige zee aan de rand

duinen leggen geen hinderlaag
voor de wakkere wind
vormen een zanderig lint

het eiland van de groene kadans
breekt geen lans voor de zee
het wad doet rustig met hem mee.

Rik van Boeckel
Kobbeduinen. Schiermonnikoog
7 augustus 2021

**Het muzikale eiland**

De snaren omringen het eiland
West-Afrika ontmoet Schier
van daar naar het tijdloze hier

djembé vellen tikken het oogstlied
ritmes hebben de akkers gezaaid
als dansende dromers en denkers

Samba Moussoko zingen de balafoons
harmonie en melodie vervullen het lied
een ieder speelt danst en geniet.

Rik van Boeckel
De Kooiplaats. Schiermonnikoog
8 augustus 2021

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is Rik-van-Boeckel.-Djembe2-1024x700.jpg — **Het groene land**

Omsingeld door wad
is het groene land
dorstige zee aan de rand

duinen leggen geen hinderlaag
voor de wakkere wind
vormen een zanderig lint

het eiland van de groene kadans
breekt geen lans voor de zee
het wad doet rustig met hem mee.

Rik van Boeckel
Kobbeduinen. Schiermonnikoog
7 augustus 2021

**Het muzikale eiland**

De snaren omringen het eiland
West-Afrika ontmoet Schier
van daar naar het tijdloze hier

djembé vellen tikken het oogstlied
ritmes hebben de akkers gezaaid
als dansende dromers en denkers

Samba Moussoko zingen de balafoons
harmonie en melodie vervullen het lied
een ieder speelt danst en geniet.

Rik van Boeckel
De Kooiplaats. Schiermonnikoog
8 augustus 2021

Peter Posthumus stelt ons nogmaals de vraag: ‘Wat waren dat voor woorden die ’s ochtends wapperden als wasgoed in de wind’?

Wat waren dat voor woorden
die ’s ochtends wapperden
als wasgoed in de wind

Hoi Pom,
Dit is voorlopig m’n laatste gedicht voor dit jaar. Ik neem een maand vakantie en hoop in september weer welkom te zijn op de site.

Ik bewonder je voor het enthousiasme, de discipline, de precisie, de drive etc. waarmee je de site on-line houdt

In de zomer, hier in het noorden, zijn de dagen lang en vol bedrijvigheid.

Begin september hoop ik na bijna twee pandemische jaren van afwezigheid weer voor enige tijd in Amsterdam te zijn. Daar zie ik naar uit.

Dan komen we elkaar tegen, zeker weten.
VI ses, peter

Wat waren dat voor woorden
die ’s ochtends wapperden
als wasgoed in de wind
om later te tollen
tussen kant en wal
in de gekte van de nacht
hun betekenis verloren
om te verbleken
in de opkomende zon
en nu, met een zucht
verdwenen zijn
in de morgendbries

Peter Posthumus

TON HUIZER in een ritje naar ‘onze’ veelgeprezen binnenstad – Vanuit de bestuurderscabine klinkt Radio Rijnmond. Altijd gezellig, vooral de reclameblokken…

Beste Pom,

Ik ken je als een man zonder vooroordelen. Amsterdam-Rotterdam gedoe
is je gelukkig vreemd.
Daarom nodig ik je hierbij uit voor een ritje naar onze veelgeprezen
binnenstad, ad infinitum in aan en afbouw.

Rotterdamse groet,
Ton Huizer

**Aardig onderweg**

Herfstweer. Een schrale wind verkilt de botten. Geduldig wacht ik bij een halte van de tram. Na een klein kwartiertje afzien komt het rollend materieel in zicht. Tempo bij het instappen, ‘we stappen sneller in en uit’ vermeldt een sticker aan de tramwand. En inderdaad, de klapdeuren vallen na een aantal seconden automatisch en onverbiddelijk dicht. De straf voor achterblijvers blijkt redelijk mild. De valluiken gaan gelukkig snel weer open, maar intussen heb je je eerste waarschuwing te pakken.
Vanuit de bestuurderscabine klinkt Radio Rijnmond. Altijd gezellig, vooral de reclameblokken. Op het achterbalkon begroet de conducteur twee vrienden. Vuisten tegen elkaar. Coronaveilig, maar het gebaar staat me toch wat tegen. Een vuist bevat slechts duisternis… Om me heen lijkt minstens de helft van de reizigers ‘aardig onderweg’ in een parallel digitaal universum. Gebogen hoofden boven mobiele telefoons, zover het oog en oor reikt.

De meeste zitplaatsen zijn bezet, dus neem ik noodgedwongen plaats naast een telefoongesprek. Een vrouw doet enthousiast verslag van haar laatste reis. Ik probeer me te concentreren op een gratis verstrekt krantje, maar begin me langzaam af te vragen waarom mijn buurvrouw iedere zin met ‘weet je’ besluit. Onbewust begin ik te tellen. Na zeven keer ‘weet je’ stapt de dame uit, telefoon nog steeds aan haar oorbel.
Twee harde stoelen verder doet een jonge medewerker van een sociale dienst luidruchtig verslag van een gesprek met een cliënt. Hij noemt de cliënt, die hij even later ‘patiënt’ noemt, bij naam en voornaam en lijkt niet erg tevreden over de voortgang bij zijn integratie in het arbeidsproces. Prettig te vernemen dat er discrete hulp voorhanden is als je leven even dreigt te ontsporen. Ik tel mijn zegeningen. En de haltes.
Bij een halte zonder verhoging probeert een hoogbejaarde dame het voertuig te bestijgen. Ze plaatst haar rollator in de tram en trekt zich daarna moeizaam omhoog aan een handvat naast de ingang. Moeizaam en langzaam, te langzaam, volgens de regels van het reisbedrijf. De dichtklappende deuren persen de dame nog net niet uit de tram en uit het leven.
Een behulpzame passagier grijpt gelukkig in, stelt zich met gevaar voor lijf en leden op tussen het dreigende glas-in-lood en helpt de geschrokken vrouw naar een zitplaats.

In de voorste cabine begint de bestuurder zijn radio en thermosfles in te pakken, terwijl het 36 ton zware gevaarte piepend en knarsend een kruispunt passeert. De aflossing op het Centraal Station komt in zicht.
Bij het verlaten van de werkplek wordt het personeel nog even aangesproken door een Aziatisch uitziende meneer met een rolkoffertje. ‘Is this going to the historic centre?’ ‘Yes sir, but it’s not finished yet’ antwoordt de conducteur op ernstige toon.

*Ton Huizer*

een nieuwe van Karin Beumkes: ‘laten we zoute kussen delen zonder lipstick en opsmuk zoals een liedje dat over de golven fladdert…’

laten we zoute kussen delen
zonder lipstick en opsmuk
zoals een liedje dat over de golven fladdert

Dear Pom

Je weet dat ik dolgelukkig ben op mijn eiland. Mijn eiland inspireert me. Je kunt de liefde teruglezen in dit gedicht. En het is nieuw.

Lieve groeten

Karin

**Gehuchtje**

Neem me nog een keer mee
daar waar schelpen nog heilig zijn
en waar zeemeermensen rusten
samen met de zeehond in groen satijn.

Later is de voetstap alweer uitgespeeld,
de voeten moegelopen over zand en modder
zeg me dat dit gehucht bestaat
uit wilde kinderen die alikruiken eten.

Neem me nog een keer mee
en laten we zoute kussen delen
zonder lipstick en opsmuk
zoals een liedje dat over de golven fladdert
en zijn weg vindt naar een verlangend brein.

Muziek: **The Mamas and the Papas – California dreaming** https://youtu.be/N-aK6JnyFmk

Erika de Stercke wint de enige echte virtuele vooroordelentrofee op pomgedichten punt nl – eervolle vermelding Anke Labrie prachtige woede

in de commentaren is het te lezen waar uw webmaster deze week op viel. de 22ste augustus vallen we met zijn allen op vera van der horst – deze week valt uw webmaster op erika de stercke. het commentaar spreekt voor zich. dichters dank jullie wel – prachtgedichten deze week prachtige woede ook – een speciale vermelding voor anke labrie maar een droomgedicht mochten we aanvaarden van ERIKA DE STERCKE – van harte!

**vragen**

je bent trager
bij het stappen
de stad loopt zijdelings
in haar kleuren voorbij

vingers omarmen
een koffiemok
kranten onaangetast
de horloge blijft thuis

een kat bij de planten
het lepeltje roert vragen
onder slagroom weg
buien vullen stiltes op

hoe het verder moet
we stelen vuurfakkels
van de goden

Erika De Stercke

–>
tsja ik weet het niet. ik weet niet waarom ik weet niet waardoor maar de woorden van Erika deze ontroeren mij. het is zo een droomgedicht dat je eens in de 5 jaar schrijft – dat over alle wolken heen drijft, door alle unterwelt heen kruipt – het is van een pure aangrijpende poëzie. als ze je vragen hoe dat moet poëzie schrijven dan kun je ze dit gedicht voorleggen. dan weten ze dat ze het niet zullen kunnen de komende 5 jaren – maar als ze doorgaan met oefenen over vijf jaar één wel.

ontvlucht aan het woonerf van de korenbloemenstraat
gaat hij vannacht op pad, het wordt zijn hengstenbal

en hengsten zal hij

de maten staan al klaar, gemeten naar de vriendschap
je kunt niet met het hele dorp op stap

en stappen gaat hij

de pinten vers getapt, een kopstoot tussendoor
op het afscheid van zijn vrijheid wordt gedronken

en drinken doet hij

de paaltjes langs de gracht, het is inmiddels nacht
de pispaal is hij nu genoeg geweest

en pissen moet hij

de anderen eveneens beschonken, dronken van overmoed
willen nu naar de hoeren, zij willen neuken

en neuken zal hij

trouwpak en stropdas kunnen hem gestolen worden
hij heeft hem om, nachtbraken, dat is wat hij wil

en braken moet hij

hij haat die hele klerezooi, vanavond gaat de beuk erin
elk stalen ros langs deze gracht zal het ontgelden

en rossen kan hij

zijn makkers ook als een kanon scharen zich zij aan zij
de lont hangt in de lucht, één vonk volstaat

en doden zal hij

anke labrie

–>
met enorme mokerslagen beukt anke deze week in op de scene – nouja op een vertegenwoordiger van die groep – die haar ietsje minder bevalt – getuige de woorden en vooral ook de korte tussenregels.
we komen wel wat van hem te weten – mag ik het zo formuleren – ze bestonden en bestaan nog steeds en ze zullen ook in de toekomst bestaan. maar aan de mokerslagen van anke ontkomen ze niet.

Ditmar Bakker – Mijn man heeft een getinte huid,
Frans Terken – alsof je op iets dat zo wervelt zit te wachten
Anke Labrie – en doden zal hij
Erika de Stercke – hoe het verder moet
Cartouche – Al die witte vrouwen
Vera van der Horst – Daar stond een mooie donker getinte man,

het voor oordeel

hoe het moet
de laatste dagen en de uren nog
afglijden in wat je vast wil houden

zijn aller aller aller ons
aller mooiste lied
een liedje van de liefde

een liedje van jou en mij
en hoe we altijd en door alles heen
voor elkaar bestonden

pom wolff

wie wint de enige echte virtuele vooroordelentrofee op pomgedichten punt nl?
we hebben ze allemaal – vooroordelen – ze zijn ook wel handig om onze eigen onhandigheden te camoufleren – vaak is het altijd de ander waar iets niet aan deugt – een steekje aan los is – en ach… dichters houden vaak ook niet van de feiten – dat zien we wel aan juffer roemer.
dertigers van nu is ook zo wat – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

de dertiger

we wandelden wat op en af
je sprak over depressies, angsten
en over één dichter

ja die zeg
riep ik nog vrolijk
voordat je over verkrachting begon

als dertiger te moeten leven
is echt geen pretje meer
hoorde ik je zeggen

ik citeerde mijn schoonmoeder
als je niet oud wil worden
moet je je jong opknopen

pom wolff