pomgedichten.nl – Pagina 160 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

RIK VAN BOECKEL op IBIZA

**Uitzicht op zee**

De zee van San Vicente ruist
rustig onder het licht van de halve maan

strandgasten spelen langzaam
het spel der mediterrane seizoenen.

Rik van Boeckel
14 oktober 2021
Cala San Vicente. Ibiza

**Minstreel ochtend**

Minstreel van de Ibiza ochtend
danst door zijn dromen heen

het suizend geluid van de branding
maakt ze wakker en levend

hij zingt het lied van verandering
is getuige van de stille trom.

Rik van Boeckel
15 oktober 2021
Cala San Vicente. Ibiza

Yvonne Koenderman voor na de winterslaap: over het nieuwe jaar – “.. waar in de winter alles slaapt dood lijkt om uiteindelijk weer uit te groeien en op te bloeien vanuit een diepe rust…”

de site pomgedichten punt nl wordt zaterdag even door webmeisje geïnspecteerd – er zitten wat wordpress – spinnenwebben tussen beheerder en lezers die het zicht op de site soms een beetje vertroebelen – maar de spinnenwebben van Yvonne Koenderman komen gelukkig helder en geheel transparant door vandaag. geniet!

Het leven kabbelt altijd voort. Vanmorgen buiten met de hond liep ik met mijn tweede stap door het web van de spin. Vanuit mijn ooghoek zag ik hem weg slingeren op een tak via zijn draad, de rest van het web zat als stoffige plakkerige draden in mijn haar en over mijn vest. Sorry van je kunstwerk spin, maar het hing onzichtbaar midden in het pad dacht ik nog. De hond schuifelde rustig door, snuffelend in het gras en zijn vaste plekjes, de katten er achter aan. Het lijkt een droge nacht te zijn geweest. Het gras is hooguit nat van de dauw maar de straten zijn droog het straatbeeld is in de afgelopen jaren veranderd met de huurwoningen die een nieuw jasje kregen van vertrouwde roodbruine steentjes naar een wit aangezicht wat ervoor zorgt dat ons rijtje van vijf woningen ineens erg opvalt door het afwijkende uiterlijk. Het doet me denken aan het witte dorp vroeger op de grens van Rotterdam en Schiedam.

Ik weet nog steeds niet wat ik er van moet vinden maar ben al blij dat mijn hoofd het toelaat vandaag weer na te denken over dit soort onbenullige dingen, de dagen na een heerlijke vakantie waren pijnlijk maar goed wel te verstaan. Het gevoel van de vrijdag is ruim…we gaan opruimen vandaag letterlijk en figuurlijk alle oude spinnenwebben weg en de bezem er door. We creëren een ruimte die als vluchtoord gebruikt kan worden voor de mindere dagen en genieten vooral van alles wat onverwachts op het pad komt, zoals die singer songwriter gisteren, warm en sterk als een goeie zwarte koffie, met een verrassend aangename stem, die wanneer er gezongen wordt zo anders klonk dan in het gesprek. Ons muzikale interieur vond hij verrassend en de werkelijke reden van zijn bezoek kreeg een warme aanvulling. Dat soort dagen zijn kadootjes Verder dit weekend werken we aan de voorbereidingen voor Samhain en beginnen we over een paar weken met november aan een nieuwe periode, of volgens de kelten het nieuwe jaar, waar in de winter alles slaapt dood lijkt om uiteindelijk weer uit te groeien en op te bloeien vanuit een diepe rust. Vandaag haal ik na een week Turkse zon toch maar de herfst in huis om te omarmen.

Yvonne Koenderman

VON SOLO en de karateles op vrijdagavond

Op vrijdagavond haal ik mijn twaalf jaar oude zoon op de fiets op van karate. Zeker nu het ook donker is. Mensen in auto’s letten minder op als het vrijdagavond is. Vooral als het donker is of regenachtig. Dan zitten ze liever op hun smartphone en rijden harder, omdat ze de gevaren toch niet meer zien. En wat je niet ziet, bestaat niet. Tot je het op je motorkap of onder je wielen hebt.

Ik fietst verder naar de karateschool. Deze is gevestigd in een oude gymzaal in een slaperige, saaie jaren dertig wijk onder de rook van vliegveld Zestienhoven. Naast de gymzaal staat nog een kerk en pastorie, die tegenwoordig gebruikt wordt door de Ethiopische kerkgemeente. Ik rijd over de brede stoep langs de geparkeerde auto’s. In sommige auto’s zie ik gezichten van onder af verlicht worden door een spookachtig lichtschijnsel. Ouders, net als ik. Ik passeer een vrouw die verdiept is in haar slimme telefoon, ze schrikt even en duikt snel weer haar scherm in. Mijn fiets zet ik tegen het hek, vanwaar ik zicht heb op de ingang van de karateschool. Verderop tegen het hek staan nog drie vaders. Allemaal verdiept in hun toverspiegeltjes.

In de tijd, dat ik de leeftijd van mijn zoon had, rookten alle ouders. Ik keek rond. Veel kon er in die dertig jaar niet veranderd zijn in deze buurt. Ouders zouden er toen net zo bij gestaan hebben als nu. De kinderen die naar buiten kwamen zouden hun ouders zien roken om de tijd te doden. Zouden dat normaal vinden en het zelf ook gaan doen. Nu vinden ze de rechtvaardiging en het goede voorbeeld om elk onbewaakt moment de virtuele wereld in zakformaat in te duiken.

Mijn zoon komt naar buiten. Ik zie hem meteen. Tegelijk gaan onze handen omhoog ter begroeting. Hij haalt zijn fiets en ik wijs hem erop, dat hij zijn lichten nog aan moet doen. Andere ouders en kinderen stappen in auto’s. Blauwig licht flits op, op de bijrijdersstoelen. Fietsend vertelt mijn zoontje hoe de training was en hoe goed hij wel niet is. Ik luister en geniet. Op weg naar huis fietsen we nog langs een school, waar een bordje voor staat. ‘Samen op weg naar een Rookvrije generatie’. Ik ben benieuwd wat voor bordjes er over dertig jaar staan.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST

Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl

Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Merik van der Torren over leven en dood van beat poet BARRY FITTON

The first night

Last night
As I watched you
sleeping
A smile
crossed your face
Did you
dream of me
As
I did
of you
Did you
once again
Feel
the tremors
In your
thighs
Your toes curl
Your eyes shine

I awoke
To the smell of coffee
And frying bacon
But all I could taste
Was the memory
Of you
That
you
Had
Left
behind

Barry Fitton

Hoi Pom,

Sinds maandag is de Engelse dichter Barry Fitton niet meer in het land der levenden. Ik schreef dit tekstje voor hem. In de bijlage, groet, Merik.

**Voor Barry Fitton**

Dit is maar een kort briefje
voor de beste performende dichter
met je reis naar India
en geliefden in alle landen.

Maan en sterren druppen tranen
sinds je de andere weg insloeg
en geen voetstappen achterliet.

Sweet memories, toch,
met je lieve maffe praatjes,
je katten en Danny, de hond.

Laten we nog een keer de
Dutch Connection Tour doen in Engeland,
zwerven in de straten van Londen,
lichte plekken zoeken,
gedichten lezen

en schuddebuiken van het lachen.

Merik van der Torren

pom wolff: het moment was dan toch gekomen…

de dichter die
woorden als bakstenen in je gezicht smeet
die de hele wereld in zijn zak had
drankflessen uitkneep

die geen tegenspraak duldde
de dichter die …
je verwacht op zijn minst een hersenbloeding
een hart attack of uitgezaaide leverkanker

maar nee die dichter
tekent teder op rookgordijnen
een gezicht – haar gezicht – dat voor alle verloren gezichten staat
opgeroepen om bezongen te worden

pom wolff

————————

het moment was dan toch gekomen
dat hij geen pen meer op papier kreeg

net als vroeger
zijn hoofd in zijn handen legde
en in zijn hoofd zijn handen dienst weigerden

alleen de pijn nog van zijn gezicht te lezen was
de jaren hadden mooie gedichten opgeleverd
de jaren én jaren

pom wolff

IEN VERRIPS: ‘zij is Julia de machtige – ceasar Augustus is haar vader…’

mooi hoeft zij niet te zijn
voor haar bewonderaars
zij is Julia de machtige
ceasar Augustus is haar vader

ze is wel mooi welopgevoed en geestig
maar bovenal is zij de dochter van
een vrouw op ’t schaakbord
van het keizerlijke spel

haar boosheid roept om wraak
hoog zet zij in maar wordt verslagen
haar minnaar laat het leven
zij wordt als banneling gedeporteerd

5 jaren creperen voor zij bezweek
misschien was haar woede toen verdwenen
waarschijnlijk bleef zij hem vervloeken tot het eind

Ien Verrips

Karin Beumkes: ‘het verdriet in rimpels naast je ogen die ik alleen zo goed kan zien…’

het verdriet in rimpels naast je ogen
die ik alleen zo goed kan zien

Dear Pom
Ik zei het je al eerder, liefde is essentieel. Als dat wegvalt is de boel kapot. Geen liefde: niets. Als je een plant geen water geeft, dan gaat hij uiteindelijk dood. Als je een dier geen warmte geeft, wordt het vals. Alles sterft uit zonder liefde. In dit gedicht is er misschien nog hoop.

Salute
Karin

**Liefdesliedje**

Je lichaam in de slaap
een opgevouwen embryo.
Je mond in rust
alsof er rondom je meeuwen zeilen.
Je handen in het donker
zoekend naar een droom.

Nu je zo teder naast me bent
en ik van je hartslag mag genieten
voel ik me wars van elke mythe
dat je zo slecht voor me zou zijn

Ik ken je beter nog dan alle pijn
veel beter nog in je kwetsbaarheid
het verdriet in rimpels naast je ogen
die ik alleen zo goed kan zien.

Omdat ik je zo opvallend zag
dan ooit die middag op een zenuwachtig plein.

Karin Beumkes

Muziek: **Bob Dylan – Sara** https://youtu.be/Ma7BK2MJNqo

Anke Labrie wint de enige echte virtuele – en wie heeft u eigenlijk goed gekend – trofee op pomgedichten punt nl – Vera van der Horst zilver

hij denkt haar helemaal te kennen
onmogelijk en ongewenst
zij kent zichzelf niet eens

zij reist graag af naar streken
waar woorden nieuwe wegen vinden
elke zin vrij uitzicht biedt
op nog nooit ontgonnen ruimtes
waar juist niets is wat zij al kent

anke labrie – https://www.ankelabrie.nl/
(10-10-2021)

graag een poëtische beschrijving van een bijzonder mens deze week – of een mens met vreemde gedragingen, een beest wellicht – in ieder geval een voor U heel bijzonder mens – wij van hier maken graag kennis met hem met haar. en Anke Labrie laat ons kennis maken met haar in al haar vrijheidsdenken beschreven – nieuwe wegen, vrij uitzicht op het onbekende – bijna gorteriaans – gorters – ik wil nieuw zijn. goud voor Anke Labrie – van harte. dank aan de andere inzenders dichters – zilver voor Vera deze week. de vrouwen winnen deze week van de mannen.

**Ik heb een mens gekend**

Ik ken hem eigenlijk nog
zoals je kennen noemt
als je elkaar een hand geeft
of misschien een zoen
hij had, nee heeft een naam,
daar is alles mee gedaan.

En nog een mens kende ik
ik ging met hem naar bed
nou bed, het was echt overal
we vreeën dagen door de nacht
zoenden langer dan we sliepen

en één

die gaf ik nooit een hand
want wist hem op afstand al
koel rood en warm blauw
een schilder zegt misschien
dat dat niet kan, maar
een dichter dicht er van

Vera van der Horst

< –>
nou en ze dicht er mooi van – vera – het liedje van de boer en die andere in een ietsje meer genderneutraal daglicht beschreven – een man is tenslotte ook maar een mens. deze eenvoud spreekt me erg aan. gaat ze weer goud winnen. nou ja wat moet dat moet. we zullen zien.

Frans Terken: Aan een gewezen geliefde
Vera van der Horst: een schilder zegt misschien dat dat niet kan, maar een dichter dicht er van
Rik van Boeckel: die tijd gaat eenzaam voorbij
Cartouche: een regel, die almaar aan mij trekken blijft
Anke Labrie: op nog nooit ontgonnen ruimtes

wie wint de enige echte virtuele – en wie heeft u eigenlijk goed gekend – trofee op pomgedichten punt nl?

graag een poëtische beschrijving van een bijzonder mens deze week – of een mens met vreemde gedragingen, een beest wellicht – in ieder geval een voor U heel bijzonder mens – wij van hier maken graag kennis met hem met haar. geniet yentl en de boers woorden als intro. u kent de regels hier:
gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

ik wil de letters van je naam niet spellen
val niet voor me uit elkaar
ik ben je naam niet vergeten

jij hebt een rijk leven
een liefde die beter dichten kan
dan god ’t ooit mogelijk maakte

al raakt de sneeuw op
en ligt het zout in de straten
we hebben niet te klagen

pom wolff

**Aan een gewezen geliefde**

Wellicht wordt het tijd dat de ‘verharde minnaar’
weer eens schrijft aan zijn -gewezen- geliefde
vooralsnog recht hij gestaald zijn ruggengraat
telt op zijn tien vingers de slagen van het hart

meet gekweld de momenten van -ritmestoornis
een schaduw die berichten terug verhinderde
hem dagen en nachten bond aan binnenshuis
die de wrok voedde tegen feestzwevers buiten

alsof zij vreemdeling werden door hun vertier
dat zij openlijk en zonder schroom betrachten
met hun gejoel van ‘zie mij’ en ‘vrijheid blijheid’
handen vol van spandoek en voeten pijpendans

ja het is een eiland waar zij in zand mogen bijten
jou werpt hij met alle liefde een reddingsboei toe
dat het licht van de maan weerkaatst in een golf
zo de schaduw van zijn afwezigheid versplintert

© FT 08.10.2021

< –>
graag een poëtische beschrijving van een bijzonder mens deze week – of een mens met vreemde gedragingen, een beest wellicht – in ieder geval een voor U heel bijzonder mens… dat was de opdracht deze week. makkelijk is anders – lezen we aan het aantal inzendingen af – hebben we het een weekje rustig. nou ja rustig. frans terken zet de boel meteen op scherp. het gedicht lijkt een antwoord op een werkje vol zelfbeklag van jolies heij: ‘Hoe kun je me van heulen met de vijand beschuldigen terwijl de enige aanstichter in jou huist? Me moord in de schoenen schuiven …’ nou ja bij Heij gaat het altijd van kwaad tot erger. altijd heeft de hele wereld het gedaan maar wappie heij nooit. dichter terken gooit haar een reddingsboei toe – paarlen voor de zwijnen zegt het gezegde – hiervan afgeleid is het gedicht van frans een parel – voor een op de veluwe of de utrechtse heuvelrug afgeschoten zwijn – zo u wild/wilt.

**Langzame rum**ba

Zij voert op de wereldkaart
de dans van haar eiland uit

zij zingt de rumba de amor
brengt de laatste kus naar mij

die tijd gaat eenzaam voorbij
de habanera kust de aarde zacht

zij houdt in Santa Clara de roos
van Romeo en Julia in haar palmenhand

zij danst genadeloos in vergetelheid
laat het verleden achter en langzaam los.

Rik van Boeckel
9 oktober 2021

< –>
graag een poëtische beschrijving van een bijzonder mens deze week – of een mens met vreemde gedragingen, een beest wellicht – in ieder geval een voor U heel bijzonder mens… dat was de opdracht deze week. nou het lukt Rik heel goed deze week. de dame in kwestie, de beschreven dame danst genadeloos het gedicht uit. en laat de dichter met slechts zijn pen achter.

Ooit

Gerard was geen Geldersman, maar als den Brabander gekend
nee, over stuwwallen dichten deed hij bij mijn weten nooit

maar ooit maakte hij een regel, die almaar aan mij trekken blijft
mij deed ontvlammen, voor jou grande dame

toen ik een heel land aan jou had
wij alle ramen, onze voor-en achterdeur van het slot

jij verduiveld mooie, die het allemaal in zich heeft
bolle Maasakkers , een eindeloze blik

doordraagt in gedachten naar waar
mijn Steven zich tegen jouw gebeiteld beeld aanvrijt

‘as ge ooit terug bij mij komt, een hart van spijt
moette weten, mij raokte nimmer nie meer kwijt’

o mijn mirakels Nimweegs Lieke
ja, misschien was het vur oe niet altijd even hendig

maar van jou blijf ik – zingen
dit kleine melodieke “Lieke vur Mariken”

daar hoor ik – daar ben ik thuis

09-09-2021 © Gérard
https://www.youtube.com/watch?v=VaeLR5dGX_s
https://www.youtube.com/watch?v=BrC9MRK1A54

< –>
ik mag wel zeggen een hartstochtelijk gedicht – behoorlijk over de top zo her en der. mijn oma zei altijd in de jordaan hier: je verstaat ze niet. maar “.. mij raokte nimmer nie meer kwijt…” had ze nog net wel begrepen. opa die elke week zijn weekgeld in de kroeg versleet sloeg dergelijke taal ook uit laat in de avond. ik zal omaas antwoord hier maar niet verhalen, vertalen, herhalen. wat kan die van maasakkers zingen! prachtige romantiek.

Yvonne Koenderman – het leven is zwaar – leve het zware leven!

het leven is zwaar – leve het zware leven! schreef ik haar vanochtend terug. haar videoboodschap op FB krijg ik niet gedownload naar deze site – die moet ze maar plaatsen op haar eigen FB site. dank je wel overigens voor het berichtje YVONNE KOENDERMAN. maar gelukkig hebben we de foto’s nog zouden ze in een populair televisieprogramma uitroepen.

hoe dan ook mevrouw neemt het er terecht goed van. met of zonder stok daarover spreekt ze in het opgestuurde filmpje. en dat het nogal moeilijk is daar in het voormalige land van de held ataturk om redelijk goedkoop te internetten. ooit was ik zelf in dat mooie land met die heerlijke stad tussen azie en europa. en schreef ik op een benzinebonnetje op hoe de nederlands-turkse gids over verbinding sprak. met heimwee nu wens ik yvonne de prachtigste dagen in haar leven. geniet!

en dat je inderdaad in dat land je handen vol hebt aan lekkers – geen pen en papier bij de hand hebt

istanboel is visje eten

het turkijegedicht is nog steeds een bonnetje
amsterdamse straatweg 42a
Baarn, pomp 3, 33 liter ongelood
en eigenlijk op die manier dan dus
met dit te maken vruchtbaarheid

daar dus dan
ter wereld gekomen huist het hier
op dikke stoepen asfalt
vissen rokend in dieselgeuren
een vastberaden meisje
en nu dan dit

de eeuwen in laagjes
in die tijd de dingen die gedaan zijn
zijn nog steeds
aldus is mooi hoe de verbinding is
meisjes knopen bloesjes open
en zuigen mannen alsmaar vaster mannen vast

pom wolff

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: