donderdag vonderdag – hoe ABRAHAM VON SOLO belangrijke delen van zichzelf verloor
Gepost door Pom Wolff op 2015/9/24 6:00:00 (504 keer gelezen)
POMgedichten presenteert de donderdag column: VON SOLO, FEAR AND LOATHING IN POWEZIE LAND!!! Openhartige openbaringen van de Jeff Koons van de vaderlandse powezie.
VON SOLO, FEAR AND LOATHING IN POWEZIE LAND!!! Openhartige openbaringen van de Jeff Koons van de vaderlandse powezie.
Zes maanden geleden was mijn gewicht achtenzeventig kilo. Nu is daar nog drieenzestig kilo van over. En dat is goed zo. Ik heb mijn lichaam terug van mijn begin twintiger jaren. Een beetje buik zal nooit meer weggaan, maar daar kan ik mee leven. Ik ben dan ook eenenveertig. Daar gaan geen jaren meer van af. Wel krijg ik nu met enige regelmaat de vraag of ik ben gaan sporten en welk dieet ik heb gevolgd…
Deel 98. Afvallige
Er is geen sprake van een dieet. Ik ga nog steeds één keer per week naar de Fit4Freaks, als dat er van komt. En in het weekend sta ik vroeg op en ga op mijn gewone fiets een uur à anderhalf fietsen door het metropolitaanse landschap van Rotterdam. Om lekker even het hoofd leeg te maken alvorens thuis te komen waar de televisie de kinderen weer vermaakt. Doordeweeks sta ik elke dag rond zes uur op en ruim de keuken op. Struin rond als een op koffie beluste zombie en wordt langzaam wakker voordat de rest wakker is. Allemaal geen dingen die mijn fenomenale gewichtsafname helemaal verklaren.
De verklaring daarvoor zal waarschijnlijk zitten in het feit dat ik niet zo zeer anders, dan wel minder ben gaan eten en drinken. Waar ik vijf boterhammen at, eet ik er nu drie. En als ik met mijn maten in de kroeg ben drink ik twee pinten in plaats van acht. Ter compensatie nip ik wel eens een whiskey. En eet lekkere chocola. Ik eet gewoon nog koolhydraten. Eet worst en kaas op mijn donkere brood. Drink nog steeds bier en wijn dus. Gluten en pinda’s. Dikke Turkse yoghurt bij mijn fruitontbijt. Alleen speltproducten, lightproducten en superfoods eet ik niet. De truc zal ik u verklappen. Ik heb alle structurele overdaad uit mijn eetpatroon geschrapt. In de ochtend ontbijt, in de middag lunch en in de avond diner. Verder niets. Niet elke dag wijn. Wel koffie en thee. Drie of vier bakjes per dag. Als er echt feest of reden is spring ik misschien eens uit de band. Maar echt feest is het niet vaak. Als het dan echt feest is, wat is het belang van eten dan nog.
Met de hele ommezwaai heb ik de honger van mijn hoofd naar mijn maag verplaatst. Het was een structurele overdaad die ontstaan is toen ik ging werken. Ik kreeg meer geld en ging mijn vrije tijd die duurder werd vullen met meer dingen om te eten. En zo loodste ik de overdaad, die onze economie sterk maakt en ons in slaap sust, gewillig mijn leven in. Het kostte me slechts tien dagen om wakker te worden uit die gewoonte van bijna twintig jaar. En nu elke ochtend nog slechts een half uur. Structurele overdaad of overbodigheid ben ik op vele vlakken uit mijn leven aan het schrappen. Ik besteed zo weinig mogelijk tijd meer aan zaken die me niets brengen of zaken waar ik zelf niets kan brengen. En zo kom je ook weer vaker op plekken waar je er echt wat toe doet. Ook binnen je eigen huis en gezin. Hoe minder je aan planning doet, hoe meer je je handen vrij hebt om te doen wat op je pad komt. En je kunt leven met heel je hart.
Zo kan ik in relatie tot poëzie wellicht nog wel wat leren van mezelf. Poëzie gaat ook niet om de overdaad. Het is niet per definitie een arrangement onbeperkt spare ribs. Of een supersize McDonalds maaltijd. Het zou eerder beter een enkele oester zijn, een kleine, rijke salade met avocado en gerookte zalm, een nipje whiskey in goed gezelschap. Het zijn de weinige woorden die zo veel te zeggen hebben. En de oogopslag die alles zegt. Je leven koop je niet bij een bio winkel. Visie krijg je niet van een flatscreen met onbeperkt digitale kieskanalen. Een dure nieuwe auto geeft je geen bestemming. Flitsende merkkleding maakt je niet de man. Kaal en naakt is wat we in wezen zijn. We zijn lege onbeschreven bladen die elke dag opnieuw gevuld kunnen worden. En dat hoeft niet met veel woorden te zijn, maar vooral wel met de mooiste. Met onze lege handen kunnen we alles aanpakken. Met onze lege magen kunnen we het heerlijkst smaken wat het leven ooit maakte wat het was. Ik pleit dan ook voor herwaardering van leegte en soberheid. Ik gun het iedereen. Schrap de overdaad die ons als een blok aan de grond houdt en vlieg weer het leven in. Ga slapen met honger, wordt wakker met inspiratie.
Namasté!
Al het voorgaande is natuurlijk zo’n ongelofelijk succesverhaal, dat het niet waar kan zijn. Het echte geheim heb ik dan natuurlijk ook enkel aan mijn medisch specialiste verteld in het ziekenhuis. Dit na eerst gecheckt te hebben of ze haar beroepsgeheim wel serieus nam. Waarna ze me van verdere bezoeken ontsloeg. Met de woorden: ‘Jij hebt het wel begrepen, dat komt wel goed.’ Om de zaak af te sluiten een klassieker die bewijst dat minder soms zo veel meer kan zijn.
Ze wordt wakker Ziet mijn fruitschaal staan Naast haar hoge hakken Liggen mijn appels Een banaan Door een gretige hand omvat Ze voert hem Aan haar poes Spant haar spieren Knijpt hem tot moes
Hoi Pom, Deze keer levert Mirjam Al een bijdrage aan Pomgedichten. In dit versje zitten enkele thema’s, die ooit opgegeven zijn op Schrijfgroep de Klus, groet, Merik
Voor jou De verwondering in totale afzondering over het wachten op de verloedering, het laatste graaien naar de winst en mijn eigen ego niet allerminst, hoever gaat mijn verwondering in deze afzondering, daar heb ik nog niet over nagedacht. Het antwoord, beste vrind, is in het waaien van de wind, het schateren van een kind en ik die ’n kiezelsteen vind.
Er staat een boom aan de kant van de weg in de straat van het huis waar ik woon waar ik slaap waar ik ontwaak dat ik verlaat voor wat brood en dan kijk naar de boom in de wind aan de kant van de weg waar ik loop richting brood langs de boom die daar staat voor mijn raam op de hoek van de laan die daar kruist met de straat die ik beloop en dan verlaat voor wat brood om de hoek bij de bakker bij mijn huis bij de straat bij de boom die daar staat voor het raam van het huis waar ik woon in de straat die weer kruist met de laan waar ik loop met vers brood in mijn hand op de rand van de stoep van de laan die ik verlaat voor het huis met de boom die daar staat aan de kant van de weg voor het huis waar ik woon waar ik eet van het brood dat ik haal ’s morgens vroeg aan het begin van de laan om de hoek bij het huis om de hoek bij de straat om de hoek bij de boom om de hoek waar ik woon met de boom voor het raam van het huis met het brood en een gat in het raam want de boom was gaan slaan door de wind op het raam en de ruit had gekraakt toen het glas werd geraakt door de boom in de straat met het huis met oud brood met het raam met het glas met de barst met het gat nadat de boom door het raam van het huis was gegaan /S
mijn gedachten bespelen mij zij vervelen en met vele komen zij
Anne van Walraven Instagram: @annexwalraven
Een brief aan jou is een ode aan de liefde. Sterker nog, een ode aan liefdesverdriet. Iedereen kent het wel. Je bent verliefd. Je bent gekozen en dat voel je in elk deeltje van je lichaam. Maar wat nou als de liefde steeds een beetje uit je vingers lijkt te ontsnappen? Anne van Walraven probeert in woorden te grijpen hoe het voelt als de liefde en de lust plaatsmaken voor onzekerheid, verwarring en angst. In openhartige brieven schrijft zij over haar gedachtes en gevoelens die voor iedereen herkenbaar zullen zijn. In de romantische en melancholische gedichten zal je even kunnen verdwalen. Tastend in het donker, maar niet alleen, nooit alleen.
uw webmaster mocht gisteren zijn zoveelste in de zestig verjaardag vieren onder coronaomstandigheden in zijn tuintje – met dochters en jong schoon ander volluk. verrast door de filosofische woorden van max lerou in dichtvorm en ook iets later op die mooie dag wensen op leven en dood van die dekselse texelse eilanddichter – die we kennen onder de naam ROOP. grote dank en zoals de zanger zo mooi weet te zingen – er was ineens nog een tuintje maar nu ook in mijn hart. van harte hoor
hij is weer eens jarig dat moet weer gevierd net als vorig jaar alle jaren daarvoor en de jaren hierna
als oom hans maar niet over politiek begint en dat nicht hetty de wijn laat staan we weten allemaal nog
laten we het daar maar niet meer over hebben de tijd is toch al een zee er valt niet veel te zien maar dat zie je heel ver
zet uw mobieltje uit, kijk niet meer naar de tijd laat uw hond maar thuis opdat hij niet ten grave schijt wij laten hier bewust geen Mieke Telkamp horen dus pak maar op die kist en roep de rest naar voren
er was voldoende dekking voor ‘t huren van een vliegmasjien die met de tekst ‘hij is gestorven’ aan de hemel valt te zien houdt wel uw ogen dicht voor u uw oh’s en ah’s naar boven roept voordat een feestelijk versierde duif u in de ogen poept
hij was mijn Oost, mijn West, mijn Noord en Zuid mijn Geuzenveld, mijn Slotervaart, mijn Buit- enveldert echt een ware Amsterdammer (Zorgvliet ligt bekans in Amstelveen en dat is jammer)
kras de sterren en de volle maan nu beter door gooi een baksteen door de zon of houd je hand ervoor leg een snelweg door het Vondelpark en trek de stop maar uit het IJ als de cake en koffie op zijn kom je toch niet terug bij mij
Tom Zinger
voor Ron
woorden houden zich nog schuil in de nu zo stille straten
ook in de smalle kieren tussen de stenen van het plein kan ik ze niet vinden
een zware schaduw hangt over de stad die het zicht belemmert
ik wacht maar op het zonlicht het is nu nog te vroeg om ze op te sporen
jij kende elke plek ook in het donker
anke labrie (16-05-2020) naar aanleiding van het thema brachten de dichters Frans Terken, Peter Posthumus en Merik van der Torren, Anke labrie en Max Lerou een eresaluut aan Ronald M Offerman – de overleden Amsterdamse dichter – lokale held zoals ook beschreven in het Parool. wij van pomgedichten wensen dichters familie sterkte met het verlies. een waardig eerbetoon – herkenbaar kernachtig beschreven door Peter Posthumus:
‘…jij zei toen je je bundel gaf ‘ nee laat maar zitten we kennen elkaar zo lang’….’
Verder ook – en dank jullie wel – prachtige verstilling, berusting bij Antony Oomen en troostrijke woorden door de dichters bij verlies van dierbaren. Anne van Walraven geeft de doodverklaarde toch nog een min of meer tijdloze plaats – in de wereld van haar gedicht. René Brandhoff laat het aan de stilte, de grijze bloemen en de vogels die niet weten. over hoe weinig nog over is op zo een dag. Rik van Boeckel sluit aan bij de actualiteit en schrijft regels van hoop en leven uit het hart. Bij Elbert klinkt iets van bitterheid door – wellicht over de onmogelijkheden bij een plotseling verlies. Erika de Stercke spreekt over glorie. over de fase van de ontkenning lezen we bij Petra Maria – als ik wakker word ben jij niet gestorven. schrijft ze. Ien Verrips laat haar hart spreken – dat ik je missen zal ontzettend missen zal – in woorden die erin hakken. natuurlijk missen we onze dierbaren – de vaak zo onverteerbare onomkeerbaarheid die de dood op een geliefde legt. zo prachtig en o zo pijnlijk verwoord door de dichter Tom Zinger:
‘kras de sterren en de volle maan nu beter door gooi een baksteen door de zon of houd je hand ervoor leg een snelweg door het Vondelpark en trek de stop maar uit het IJ als de cake en koffie op zijn kom je toch niet terug bij mij’
Tom Zinger
Tom Zinger: trek de stop maar uit het IJ / als de cake en koffie op zijn kom je toch niet terug bij mij
Anke Labrie: Voor Ron
Antony Oomen: rust nu maar vast en welverdiend / ik prevel Kaddisj aan het water als beloofd
Pom Wolff: ik ben een uur gaan zitten met een boekje in mijn hand
Max Lerou: tot de dood zijn stem verheft
Anne van Walraven: al wat overblijft is wat de tijd niet heeft gekend / daar waar jij nog steeds bent
René Brandhoff: Geschreven in witte ruimte / Ik wist niet dat grijze bloemen bestaan
Rik van Boeckel: het graf van pa en ma is nu een bloemenzee voorbij de velden van Lisse
Elbert Gonggrijp: toen je nog ter sprake kwam, toen je nog bestond
Erika de Stercke: Arm in arm over de kasseien onder de glorie van de nacht.
Petra Maria:lééf, lééf, lééf
Frans Terken: de twinkeling in je ogen onbehouwen gedoofd
Peter Posthumus: en wij wisten van Amsterdam van kroegen en cafe’s
Ien Verrips: dat ik je missen zal ontzettend missen zal nu al mis ik je
Merik van der Torren: laten we wandelen, de kade langs en bloeiende seringen
wie wint de enige echte virtuele ….. en mijn trofee geef ik jou mee – trofee op pomgedichten!
Geen goud, geen zilver, geen brons te winnen deze week. woorden, laatste woorden, aan een geliefde, aan uw geliefde, aan mensen die ons voor gingen, woorden aan doden die zo dicht bij ons waren dat, … de niet eens meer en nooit meer nog anderhalve meter woorden – TOM ZINGER en ANTONY OOMEN schreven prachtige woorden van cake en koffie en van een welverdiende rust – in deze – meer dan dit kunnen we toch niet – prachtige woordenrij sluit ik mij vandaag aan – nodig ik u ook uit om aan te sluiten – geen metalen alleen maar eerbetoon deze week op pomgedichten – tot zondag 10 uur 30 deze enige echte virtuele. de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst.
Mijn benedenbuurman voor wie ik het sonnet schreef Kaddish voor de Violist:
Kaddisj voor de Violist
ik hoor je lach nog schallen op de gracht ik dacht de Keizers of de Heren waar ik jou nooit had verwacht maar jij was het durfde ik te zweren
en ja jij was het zei je later met weer die gulle lach uit duizend jouw jofele lach luidkeelse schater galmend aan ‘t water tussen de huizen
nu brandt mijn kaars op ’t Homomonument voor jou een mensch en goede vriend je ziel is voel ik hier present
je fiedel klinkt nog na maar enkel in mijn hoofd rust nu maar vast en welverdiend ik prevel Kaddisj aan het water als beloofd
Antony Oomen
een zinloos uur
van mij had je mogen blijven dat weet je wel ik ben een uur gaan zitten met een boekje in mijn hand een pen om je te schrijven het was een zinloos uur
er is er een vertrokken en een is blijven staan meer is het niet ik adem nog en jij in mij niet minder dat is het dat ik schrijven kan dat is het dat ik dood
pom wolff
geen pik zo hard als het leven
stervende dichters met het verongelijkte smoel van een verstoten minnaar hij heeft ze al zo vaak gezien
koud en bloedeloos het hoofd onder protest verlaten denken ze nog eronderuit te komen tot de dood zijn stem verheft
eens gegeven blijft gegeven we doen hier niet aan bijna dood
tevreden kijkt hij uit over de akker die hij al zo lang bewerkt en negeert de opstandigen met hun al stomptandige monden
fris en monter gaat de dood dan weer op weg vrienden maken voor het leven
ml
Al wat zich aan de tijd ontleent ieder dat zich aan de aarde geeft zal gaan wanneer het aan het blote oog ontneemt wat rest is het weten zonder het hoofd en blijft daar ongedood dus ga maar zachtjes rust maar in de tijd al wat rest is liefde niet anders dan vroeger niet minder dan morgen verban de verlangens naar minder en vaker en zie dat de cijfers van eerder en later langzaam vergaan in de rest van het bestaan al wat overblijft is wat de tijd niet heeft gekend daar waar jij nog steeds bent
Anne van Walraven
Zonder stem
Een dag is voorbij Er ligt geen namenlijst Slechts een plakje crematiecake Op een glazen schaaltje
Er hangt een geur van oude koffie Meer is er niet Zelfs geen dichter met aangepaste regels Geschreven in witte ruimte
Ik wist niet dat grijze bloemen bestaan De vogels zingen Weten zij veel
René Brandhoff
Ode aan het leven
Waarom wij hier zomaar zijn niemand die het weet niemand die haar en hem vergeet vertrokken naar niemandsland verdwenen in het labyrint van de tijd vastgezogen in het nu verzwolgen door de onwerkelijkheid van de dood ze heten Ronald Bas en Koos ze leefden voor de muziek de poëzie voor en achter de bar andere namen mogen als geen ander
het graf van pa en ma is nu een bloemenzee voorbij de velden van Lisse toch laat je niet dissen leef het leven dat je door pa en ma is gegeven speel de snaren van ‘t hart ontwijk een ieder die je tart op meer dan de beruchte anderhalve meter zij zijn het niet waard laat ze gaan leef voor jezelf in solidariteit met elk ander jouw waarde vertrouwt de wereld van deze gasten
laat culturen mixen op het ritme van deze tijd laat de bossen met rust laat de natuur bloeien laat dit leven voortdurend leven ons door het universum gegeven.
Rik van Boeckel 15 mei 2020
NADIEN
Toen ik terugging had ik je al vergeten, toen je nog leefde behoefde je nog geen krans. Ik had je nog even zo graag, maar je weerstond niet de verleiding van leegte.
Het graf was gedolven, de rozen verlegd, de excuses verdwenen naar later. Toen je nog een mens was, toen je nog ter sprake kwam, toen je nog bestond, er vele vragen rezen –
Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef, vrijdag 15 mei 2020
Glorie
Je wordt kwaad wanneer de sleutel in het slot komt vast te zitten. Vloeken helpt niet.
Ik kijk op afstand, denk aan straks hoe ergernis moet wegebben met zachte woorden.
Irriterend het interval van de lamp het dempt jouw handigheid. Op onze voorhoofden zweet de wijn.
Zo dichtbij, nu mijlen ver van wat we willen, door het roestige van de spelbreker.
Mijn afscheid knakt in niet meer omkijken. Door de gang rolt een lachbui, ze haalt me in.
Arm in arm over de kasseien onder de glorie van de nacht.
Erika De Stercke
hoe schrijf je de dood
de woorden zijn dragend in mijn hoofd zo sereen in een kille ruimte
het liefst zou ik mijn hoofd verbergen in de rokken van moeder
als ik wakker word ben jij niet gestorven schreeuwt de dood met zijn wijsvinger
lééf, lééf, lééf
petra maria
RMO II
Voor jou een museum oprichten een beste gedenkplaats in openlucht met op iedere hoek een bruine kroeg dat moeten we bouwen van deze stad
de stoepen plaveien met naamborden van straten en pleinen waar je te voet ging het park dat je op zwerftochten doorkruiste elke tegel getekend als een markante plek
vrienden bekenden die je voorbij elke hoek ontmoette en hoe groot ook de stad je was er zonder zoeken zeker van je weg
het gemak waarmee je een praatje maakte dat het veel mensen zijn teveel voor een groot schilderij noem het een Nachtwacht met jou als burgemeester stevig voorop
of een galerij met foto’s van mooie vrouwen waar je in voorbijgaan even verliefd op was daarin uitvergroot wie dan de ware werd
wie je verleidde met wat je wist te schrijven het gesproken woord een gezongen akkoord dichter en barman met een eigen toon
dat het nu meer dan bar is een vuile kutzooi hoe dat jou op het hele lijf geschreven stond de twinkeling in je ogen onbehouwen gedoofd
Jij die voorde bar jouw Amsterdam en mijn gemis verwoordde
jij zei toen je je bundel gaf ‘ nee laat maar zitten we kennen elkaar zo lang’
en wij wisten van Amsterdam van kroegen en cafe’s van het Amsterdams Tekort so long, so long het is te kort
Peter Posthumus
toen de dood op het raam tikte liep je naar de deur om open te doen maar jouw einde had geen haast de dood kent niet de tijd zoals wij die sprakeloos zijn doorgekomen moe ben ik van het wachten op je vertrek hondsmoe lam als slappe sla ben ik
droeve woorden zal ik spreken van onze liefde jouw bijzonderheid jouw slimheid zal ik roemen en hoe je drinken kon zoals jij drinken kon dat ik je missen zal ontzettend missen zal nu al mis ik je je naam zal ik blijven noemen van ons zwijgen zal ik zwijgen
IV mei 2020 Ien Verrips
Deze lente
Vegetarisch en mediterraan eetcafé Traffic, trefpunt van menige uitbundige buurtborrels met hemelse linzensoep,
Boekhandel Schimmelpennink, toevluchtsoord voor ontheemden, dagjesmensen en avonturiers,
sloten hun deuren
en dichter en Eijldersbarman Ron Offerman hield er ook al mee op.
Kom Betty, het stormt en regent niet, laten we wandelen, de kade langs en bloeiende seringen
De opkomende zon schijnt me in de rug. De molen langs de Rotte tekent zich scherp af tegen het laatste restje nacht. Het gras is net niet nat meer. De aarde van het platgetreden jaagpaadje is droog met hier en daar een barst. Ik heb een goede cadans in mijn lopen en de meeste kilometers zitten er al weer op en dit is het fijnste stukje, zo langs het water door het groen. In de verte zie ik beneden op het fietspad een jonge vrouw aankomen rijden. Blond, met vormen die tot hun recht komen in haar spandex fietspakje. Kont naar achter, holle rug. ‘Perfect ! Lekkere fitgirl!’, is mijn eerste indruk. Te jong en te overbodig voor mij uiteraard. Ze zoeft me beneden op het fietspad voorbij. Ik zie dat ze eyeliner rond haar ogen heeft. Dat had dus niet gehoeven. Ik stel me haar vluchtige gezicht voor zonder eyeliner en ze wordt weer mooi.
Er is altijd wel iets dat maakt dat de realiteit nooit een fantasie blijft. Bij haar was het de eyeliner. Wat je je voorstelt als een bh uit gaat. De vorm van een borst, de kleur van een tepel. Wat een tastbaar persoon kan veranderen van een fantasie in een andere realiteit. En wat er dan nog overeind blijft. Of hoe het dan is om met die andere echtheid om te gaan. Kan dat dan nog wel? Ooit had ik een vriendinnetje, waar ik tijdens het vrijen het liefst mijn ogen bij dicht hield. Wat mijn handen voelden, vertaalde zich in mijn hoofd tot schoonheid. Die verdween als ik mijn ogen opendeed. Dat deed me veel verdriet. Ik wilde dit ook niet begrijpen. En zag haar het liefst op de tast. Maar dat hield niet. Je went aan je eigen beeld in de spiegel, omdat er weinig anders is daar. Voor jezelf gaat dat misschien nog wel. Stel je eens voorzichtig voor hoe dat voor die ander moet zijn.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
