Lieve Pom – Texel is helaas nog niet coronavrij, wij maken er hier het beste van. Even een wat luchtiger toon.
Einde der tijden talk
knuffelscharrelen breigroepje haarkleuring Elvis poef Veronica rondhoppen alleengaanden yogameeting met frikandellen humeurwisseling jampotglazen dekbedovertrek Janneke Brinkman
haarkleuring Elvis knuffellammetjes yogameeting zonder frikandellen graancirkels mayakalender depothoppen poefje Sandra en Simon uithuilen voor neerlandici parachutespringen voor alcoholici tandemsprong haarkleuring Elvis
Ze schildert de lente, zegt ze, en klemt het puntje van haar tong weer tussen haar tanden, een gele zon met lange stralen en bloemen in de kleur van de blossen op haar wangen.
Terwijl ze haar penseel in groen doopt en de kat zich tussen de wiegende tulpen nestelt, vraagt ze of paashazen echt bestaan, of kippen gekleurde eieren leggen en hoe je paars maakt.
Ik vouw een papieren mutsje voor haar ei, hard gekookt en nog smetteloos wit, en antwoord dat ik nog steeds niet weet hoe het daarmee zit, dat het rood met blauw en een tipje wit is.
Dat ik kan toveren, zegt ze, mijn haren daarom van zilver zijn en dat ze lacht omdat ze weet dat elk moment het zoveelste paaseitje uit mijn linkermouw komt rollen.
Conny Lahnstein 10 april 2020
–> een lief onderonsje. de genadeloze in mij pakte de pen op om te schrappen. maar er kan niets uit dit verhaal – de genadeloze legde de correctie pen weer neer en las. en las. en voelde hoe in het gedicht genoten wordt van de betovering op het gezichtje van het kind. inderdaad hoe je paars maakt? hier wordt (bijna in proza) de wereld teruggebracht tot de essentie van het bestaan. in ieder geval waar het met pasen om draait. met een kind eieren schilderen en mooi maken en nog voor paasochtend dat heerlijke genieten – dat met de loop der jaren voorbij gaat en als het ware oplost in de tijd. goed dat er dichters zijn die mooie momenten kunnen vast leggen.
ik ga helemaal stuk – geweldige werken deze paasweek voor pomgedichten punt nl – ga er maar aanstaan – eerst maar eens alle dichters bedanken voor de geboden dichtwerken. trots als bijna elke zondag maak ik straks mijn rondegang langs de amstel – langs de mooie meisjes in de rene brandhoff roeiboten – langs het standbeeld van rembrandt – langs het trimparcours van barbara baarsma, langs het vernieuwde maar gesloten Kalfje, langs de nijlganzen met de 6 kleintjes in het Amstelpark – nagenietend van jullie poëzie. en weet ik het al? waar het goud naar toe gaat. ik weet het al. één gedicht drong steeds dieper door – bijna genadeloos mooi. en zo beschreven dat je als lezer je uiteindelijk helemaal gewonnen geeft. Erika de Stercke heeft het goud verdiend deze week. de andere plaatsen zilver en brons zijn een beetje arbitrair. eervolle vermeldingen genoeg: het bijzondere ding van Paul Bezembinder, Lisan Lauvenberg met het indringende ziekenhuisgedicht zeker ook, Annagriet Diesman klasse, Max Lerou heel geestig. ja zo kan ik wel nog even doorgaan. maar ik kies Conny Lahnstein voor zilver – het paasverhaal geschreven – een prachtig moment – zoals een paasverhaal geschreven moet zijn ook in deze barre tijden. en dan hebben het brons nog over: voor het tere “fluistergroen” van Ien verrips. dank jullie allemaal wel! winnaars van harte.
Frans Terken – lente van witte blaadjes
Petra Maria – morgen het zachte grijs
Elbert Gonggrijp – dat uitzinnige prille groen.
Conny Lahnstein – hoe je paars maakt
Rik van Boeckel – rood niet van bloed of dood
Cartouche – geel en blauw zijn slechts een variant
Erika de Stercke – onze voeten op gouden bloemen
Vera van der Horst – Je bent niet geel of wit
Lisan Lauvenberg – van blauwe engelen en groene grazige weiden
Max Lerou – bonen in tomatensaus
Paul bezembinder – Grauw was de zee
Annagriet Diesman – fletse zinnen in dit braaklandschap
Hans Verhagen overleden. een groot dichter verlaat de wereld en de poëzie. geen poespas, alleen poëzie. als eerbetoon noemde ik hem in een gedicht – ik denk een jaartje of 15 geleden. Hans Verhagen werd ge-eerd met de P.C. Hooftprijs 2009.
ik kan het gewoon niet aan
we lazen houellebecq genoten van de smerigheid deden of we niet bestonden en we namen, we namen we schreven geile sms berichten aan elkaar tussen het vrijen met een ander door
we zeiden gewoon ik houd van je we luisterden hans verhagen we zaten op een kleedje en stopten doekjes terug in opengelegde schedels
mijn god ik heb gedaan laat me sterven laat me gaan maak genadeloos mijn einde aan zoveel gedragen maar jou verliezen