pomgedichten.nl – Pagina 164 – Pom Wolff – gedichten – nieuws – rellen

Merik van der Torren toch weer aan het bier – over toestanden in het Sarphatiepark rond de eeuwwisseling

Hoi Pom,
Ergens rond de eeuwwisseling werd ik in het Sarphatipark, waar ik in het zonnetje een biertje dronk, aangehouden door een agent. Hij sommeerde mij het blikje bier op de grond leeg te gieten. Zo kon ik een boete ontlopen. Sindsdien heb ik nooit meer in het openbaar gedronken. Tot vandaag, zie bijlage, groet, Merik.

Biertje….?

Ik ga proberen bier te drinken,
op het plantsoen, bij het plein,
zonder er weer in te stinken
en bier en geld kwijt te zijn.

Op het plantsoen bij het plein,
geniet ik van de roes en de zon.
Hondje Betty, los van de lijn,
draait een drolletje in het gazon.

In Openbare Dronkenschap
ga ik proberen bier te drinken,
zing een liedje voor de grap,
groet de vogels en de dingen.

Merik van der Torren

[Arie Arriveert, konings/wonings/balkonings-dag 27.04.2020] over Jan Slagter, de aandachtsgeile levensworm en over die andere wolk snot van Max, die eh… Sybrand Niessen

[Arie Arriveert, konings/wonings/balkonings-dag 27.04.2020]

Een luisterend oor

Konings. Wonings. De woordspelingen liggen op heden op (de almaar minder verlaten) straat. Hoe zou Seth Gaaikema in deze gekke tijd hebben thuis-gehouden? Gruwelijk. Je wilt je er geen voorstelling van maken. We doen er nu allemaal aan mee. Hij zou ons hebben willen overtreffen.
Onze vorst heeft juist gesproken (‘op Alexanderhalve meter’). Het feest moet vooral een binnengebeuren worden. Daar heeft deze hier even geen zin in. Te mooi weer. En nee, ook niet op het balkon het Wilhelmus gezongen. Heel BoLo hield zich trouwens stil. Maar het volkslied kreeg wel een prachtige uitvoering van het muzikaal intelligent gedownlockte ‘Coroninklijk’ Concertgebouworkest, op één tv-scherm bijeen geplakt uit de vele huiskamers en tuinen. Daar niet van.
Ach, op zeker moment maken niet alleen de opbeurende woorden (harten, riemen), applausjes, maar ook al die muziekjes uit wirwarren van mobiele videoschermpjes je murw. ‘Don’t stand so close to me’, ‘You can’t always get what you want’… Met dat opgewarmde lijk van een Keith Richards die niet lijkt te weten waar hij is, in ieder geval geen gitaar speelt. ‘You’ll never walk alone’… Juist wél toch? Ben ik nou zo gek of… En die fonetisch gedreven parodieën op bekende hits… (‘The liar tweets tonight… Vote him away, vote him away’. Ook de Trumpgrappen worden te veel. POTUS is zelf al, dagelijks, meer dan genoeg lachen en huilen tegelijk.) Dan komt er niks meer binnen. Zelfs het digitale Concertgebouw niet. Dan wil er van alles juist uit.

Dus weg van hier. Verder weg dan op een te fietsen afstand is niet mogelijk met vrijwel alle vliegtuigen aan de grond (maatregelen ter financiële ondersteuning van de KLM aan de grond ‘hangen in de lucht’ hoorde ik laatst iemand – iemand anders dan komeet Baksteen – onbedoeld grappig zeggen). Gewoon anoniem ergens in een parkje of zo gaan zitten. Gelegenheid zat nu, dunkt me. Ik stap op mijn Gazellige, hoogbejaarde, staalvrij roestige ex-waddeneilandros en pedaal de ietwat slappe ketting op goed geluk zuidwaarts rond. Opvallend veel roodwitblauw aan de huizen. Een verbinder hoor, Alex. Vind ergens aan de rand van de stad, waar het bijna gaat polderen, zowaar een verlaten ogend doch goed onderhouden stuk groen. Prima plek om los van alle digitale coronareuring zonnig uit te waaien.

Lang duurt de rust niet. Krijg onverwacht gezelschap van een roedel wolven. Komen die helemaal van de Veluwe?? De dieren nemen wereldwijd de macht over, zeggen ze. Er zijn indrukwekkende filmbeelden van de faunaterreinwinst.
Alle gekheid op een vlaggenstok. Was door de Wolffjes in hun tuin uitgenodigd. Fijn bijbabbelen. Alles passeert. Het onderwijs in coronatijd, oude ervaringen. Vreemde leerlingen en leerkrachten. Generaties. Diverse soorten autisme. De dagelijkse coronacijfers. (De besmettingen. De IC-bezetting. De doden. Dat de groei gelukkig daalt. Dat er zelfs krimp… Dat er straks zeg maar ‘onder de x-as’ misschien zelfs een doodgewaande herrijst en naar het ouderlijk huis terugkeert. ‘Videobericht voor de heer Van Nazareth!’) Het cancelen van evenementen. Dat zoiets eigenlijk wel rustgevend is. Dat we niet gedacht hadden sommige dingen niet eens te missen, integendeel. De horeca op slot. Hoe zwaar sommige zelfbenoemde artiesten het zonder publiek zullen hebben, nog los van gederfde inkomsten. Er vallen (café)namen. Er wordt in de tuin ‘mees gemuild’ (die vogels hoor je nu ook veel helderder hè).

En via die doorgaans foute namen kom ik vanzelf op de naam Jan Slagter. Ook zo’n aandachtsgeile levensvorm. God ja, die is heel eng, moet mevrouw Wolff toegeven. Dat spotje, zeg ik, over dat luisterende oor. Je wordt ermee doodgegooid. “We zitten op dit moment in een crisis en ik kan me goed voorstellen…” Vooral dat bijna dwingende ‘ik kan me goed voorstellen’. Ik zie hem als een Jehova’s getuige naderen en een voet planten tussen vragen die ik niet heb. Nou komt het. Jan, vertel! “…en ik kan me goed voorstellen dat u behoefte heeft aan een luisterend oor, omdat u bezorgd ben, angst heeft of omdat u zich alleen voelt”. Nou goed, die mensen zijn er. Akkoord. Die doen een moord voor zo’n oor. Maar dat hoofd van die Slagter erbij. Daar zit ‘t ‘m in. (Heb ik tegenwoordig zelfs met Herman van der Zandt, ooit zo’n bescheiden jongen.) Dat hautaine. Die Smeetskop. Die standaard op drie dagen groei getrimde grijze grijnskut. Ik zeg dat die man me mateloos irriteert. Vooral door de toevoeging: “U kunt tegen lokaal tarief 24 uur per dag bellen.” Het idee dat je – om voordeel uit je belkosten te halen – de volle 24 uur achter elkaar lokaal tegen dat luisterende oor… O gruwel. Een samenwerkingsverband tussen omroep Max en de Luisterlijn, zegt hij, oké. Maar Slagter intussen alom aanwezig.
Dat was het? wil Pom weten. Nee! Niet alleen wil ik Slagter kortwieken – een Van Goghje op genoemd oor uitvoeren vind ik al afdoende – ook die andere wolk snot van Max, die eh… Sybrand Niessen. Ken je die uitdrukking? Omleggen! De naam al, Niessen, is coronatechnisch reden genoeg om 1,5 meter afstand te houden. De snijbrander op die Sijbrand, graag. Ach, maak er 1,5 km van. Want alleen schreeuwend presenteert hij zijn sneue, overbodige programma’s vol items en gasten die al in andere programma’s, waaronder het journaal, tig keer respectievelijk zijn uitgekauwd en doorgezaagd. Dat gemaakt enthousiaste gebulder. Alsof hij bang is niet gehoord te worden. En hetzelfde rondmondige baardgrijs, hè. Wat is dat toch?!

Mevrouw Wolff schenkt nog eens bij, komt met saucijzenbrodige snacks. (Zou ZIJ z’n broodje eten?) Wil je er een column aan wijden? vraagt Pom. Je bent er zo vol van. Ik voel een zekere woede die om kanalisering vraagt.
Hij lijkt mijn gedachten te hebben gelezen. Ja!
Daar valt over te praten. Hij raadt me wel aan vaker naar de radio te luisteren. Radio 1. ‘s Ochtends. Doordeweeks.

Door het strak blauwe zwerk vliegt zowaar een vliegtuig van bescheiden omvang over. Anouk, weet mevrouw Wolff.

Anne van Walraven stelt bij het verleden een vraag

heeft mijn verleden je al vals herkent of ben je nog wie je bent Anne van Walraven Instagram: @annexwalraven

Een brief aan jou is een ode aan de liefde. Sterker nog, een ode aan liefdesverdriet. Iedereen kent het wel. Je bent verliefd. Je bent gekozen en dat voel je in elk deeltje van je lichaam. Maar wat nou als de liefde steeds een beetje uit je vingers lijkt te ontsnappen? Anne van Walraven probeert in woorden te grijpen hoe het voelt als de liefde en de lust plaatsmaken voor onzekerheid, verwarring en angst. In openhartige brieven schrijft zij over haar gedachtes en gevoelens die voor iedereen herkenbaar zullen zijn. In de romantische en melancholische gedichten zal je even kunnen verdwalen. Tastend in het donker, maar niet alleen, nooit alleen.

Genre: Gedichten
Omvang: A5
ISBN: 978-94-640-3033-4
Aantal pagina’s: 112
Prijs: € 17,99
incl. verwerk- en verzendkosten naar Nederland en België
https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=10344&utm_source=Promotiemailing&utm_medium=email&utm_campaign=10344&utm_content=Bestelknop

Karin Beumkes op Alex Andersdag: ‘je liep het liefste in de mist, daar was het stil en licht en goed…’

Bonjour Pom
The Netherlands doeze pwa,

Opdracht

Je was niet braaf,
dat was je niet
je was het kind dat uit de ramen sprong
dat een pop neerlegde in het bed
perfect als alibi om in de nachten te verpozen.

Je had een ziel en grijze ogen
en je liep het liefste in de mist,
daar was het stil en licht en goed
daar vlogen roedels ganzen naar regenbogen.

Je was niet gek
dat was je niet,
je had een wens om elf te worden
die met twee puntoortjes van alles hoorde,
en vliegen redde uit een spinnenweb.

Nu sta je op de grond van eb
en haalt wat water uit de zee
gewoon omdat je iets te voelen hebt
en je hartje, ach, dat voelt wel mee.

Muziek: Liesbeth List – Heb het leven lief https://youtu.be/YMUc8WrxPss

Als altijd mijn liefs
Karin Beumkes

Jacob de Bruin wint de enige echte virtuele – het gedicht dat je altijd al had willen schrijven – trofee op pomgedichten. Ton Huizer zilver en Cartouche brons

->
dank aan alle dichters die hun werken instuurden. waardevolle werken en er waren werken bij die niet eerder geschreven werden of konden worden geschreven. dank dank dank. bij mij kwamen een paar dichters direct en genadeloos binnen – Jacob de Bruin, Ton Huizer, Petra Maria van den E en Cartouche. Deze week verdienen de dichters die uiterst maar dan ook uiterst subtiel het evenwicht wisten te bewaren op een uiterst dun poëtisch koord het ere metaal – een koord dat gespannen werd tussen de geliefde en de ik persoon door jacob de bruin of in een breder kader – het koord dat gespannen werd tussen atman en brahman door Ton Huizer. goud voor Jacob de Bruin, van harte gefeliciteerd – wat een pracht! en zilver voor Ton Huizer, bijna dezelfde pracht met dezelfde subtiele keuze van de woorden zijn gedicht. brons voor de rederijker Cartouche met zijn in liefde bloeyende geliefde in zijn liefdesgedicht. Van harte dichters.

Hallo Pom,
wat ik graag had geschreven is de tekst van
‘Alifib’ (Robert Wyatt), maar dat kan ik niet en gelukkig hoeft dat niet, want die schreef iemand anders al in de vorige eeuw.
Hierbij toch een klein beetje tekst.

[ backspace ]

liefst schreef ik jou
niet mezelf

zwarte hond niet
kop laag nee
niks bloedogen
gele tanden

liever schreef ik jou
waar ik mezelf schrijf

dan schreef ik ‘liefste’
wiste ik dat weer
en zelfs dat
zelfs dat

—
Groet, Jacob.
–>
over de blauwdruk van dichter jacob de bruin las u al onder het gedicht van magda de haan. nou ja daar leest u van mijn vermoeden. de door jacob gepresenteerde robert wyatt was mij onbekend. de naar ik aanneem door jacob gecomponeerde tekst – is zonder meer prachtig. en dat komt door dat ene woord, door de plaats in de tekst van dat ene woord, door het aanraken van dat woord en het uitgummen van dat woord weer – dat het hoe intiem ook gebruikt wordt hier door jacob – toch van ons allemaal is – ‘liefste’ krijgt de plaats die het verdient – dat je het aan kunt raken om het te laten verdwijnen. om het woord mee te kunnen nemen. levenslang.

Magda Haan – speurend naar iets van jou in mij
Rik van Boeckel – met wat altijd geschreven wil worden
Frans Terken – klaar voor het ongewisse
Petra Maria – het was zo indringend
Jacob de Bruin – en zelfs dat
Elbert Gonggrijp – de zee zilverwit in het glinsteren
Erika De Stercke – nu onze handen elkaar vinden
Ton Huizer – is er alleen maar licht dacht ik
Vera van der Horst – ik geef toch om je
Cartouche – ja jij, jij alleen
Anke Labrie – het doet er niet meer toe
Ien Verrips – een donker bijten op de tijd
Jako fennek – tot lang na ons verdriet
Conny Lahnstein – en jou mijn lief blijf ik nabij

Wie wint de enige echte virtuele – het gedicht dat je altijd al had willen schrijven – trofee op pomgedichten? een vrijer thema is niet denkbaar. maar het moet er toch wel een keer van komen, lieve dichters. die onontkoombaarheid kan niet langer geparkeerd. moedig voorwaarts zegt de grote schrijver maar niet eerder voordat we het gedicht dat U altijd al – nou ja als elke week gaan we genieten hier. u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

het gedicht
dat ik altijd al had willen schrijven
de ontmoeting
die wellicht jaren eerder al had gemoeten

dat er gezongen werd
zoals ik had willen zingen

nu ik kijken kan zoals niet eerder
en van de eenvoud adem
vol van liefde
dat vanzelfsprekende geluk

pom wolff

Dag Pom
Niets is belangrijker dan je blauwdruk. Hier gaat dit gedicht over -Fijn weekend! :

Blauwdruk

Met liters slootwater
zoek ik door jouw verleden
speurend naar iets
van jou in mij

de tijd van
voor de oorlog
en schuivende ringen
de blauwdruk
van een gewild plan

leven in witte lijnen
een zegen geven
aan antwoorden
aan dromen
aan het wispelturige gras
en bewegen als een bloem.

Magda Haan

–>
toch nog even opgezocht – het zo nadrukkelijk gepresenteerde woord blauwdruk. geldt het iedereen, geldt het magda, mij ook wellicht. ik zelf neig toch meer om mijzelf net iets belangrijker te vinden dan mijn tot heden nog niet gevonden blauwdruk. ik heb in de boekenkast gekeken nergens een blauwdruk te vinden van pommetje. of misschien toch deze aanwijzing:

wildernis

waar gehakt wordt
blijft slechts spaanhout staan
daar gelden oerwoudwetten wildernis
en klaagt men stenen uit de grond

hier bouwen we een nieuwe stad van krijt
voor verjaagden uit de wanhoop
op de resten bouwen we
blauwe bomen en ook witte

als volledigheid al iets is
is volledigheid misschien het bier
dat we samen dronken
onder deze blauwe boom

waar ik de lijnen zag
waarbinnen ik je dacht te weten
wonderkind steeds witter
er hoeven geen mensen bij

uit: pom wolff, je bent erg mens
uitgeverij holland, haarlem 2005

magda kent haar bloedeigen blauwdruk in poëzie – laten we haar het voordeel van de twijfel gunnen. het is tenslotte hier de wereld van de poëzie. bijna weet ik zeker dat de dichter jacob de bruin – ook wel jacob blauwdruk – op het puntje van zijn stoel zit. als er iemand van blauwdrukken houdt dan is het die de bruin wel. er hoeven tenslotte geen mensen bij.

Magda is zoekende en aan de drank: slootwater. grapje – ik begrijp het slootwater in de eerste regel niet. maar dat ligt aan mij. ze zoekt en vindt zoveel is zeker – ik vermoed dat een dna drager wordt onderzocht. ligt er een ontwerp van de magda zoals wij deze vandaag kennen? dat is de vraag. dromen, wispelturig gras en een bloem de antwoorden. zo bezien een relativerende en in wezen ook grappige beschrijving van de dichteres. beter gezegd haar gevonden blauwdruk.

Goedemorgen Pom, hier mijn bijdrage aan de enige virtuele.
Groeten,
Rik

Reflectie in poëzie

De wereld in de tegenaanval
verliest het van de poëzie
dat geen virus is maar een vaccin
van woorden met betekenis geïnjecteerd reflecterend op de geschiedenis
niemand wil die zo schrijven

in de krochten van alleenstilte
wordt een gedicht uit aderen
van eenzaamheid verbonden
met wat altijd geschreven wil worden
met voorschriften van een universum
dat taal als de natuur van de mens ziet

via hart en gedachte reist het gedicht
naar het wit gekleed omhulsel
van schrift en geleerdheid
het grootoog neemt het aan
voorziet de gedachte van zin
de stilte van gevoel en betekenis.

Rik van Boeckel
24 april 2020

–>
hmm rik van boeckel weet in elk gedicht wel iets kosmisch van boeckels te construeren. poëzie als vaccin lezen we nog in de eerste strofen met beide voeten op de harde en meedogenloze grond. of daar doet de tijd in de vorm van de geschiedenis al haar intrede, zijn al snel de voorschriften uit het universum van toepassing verklaard. tussen alle grootheden heen weet grootoog gedichtstilte – geboren uit de oerknal die stille eenzaamheid heet – van gevoel en betekenis te voorzien. rik neemt ons altijd mee van klein naar onmetelijk groot en brengt ons altijd verrijkt weer terug tot de zin van ons bestaan. wonderlijk eigenlijk.

Dichter bij een onderdak

Iemand deelt links en rechts klappen uit
roept kappen nou met dit dorre leven
ik verzamel het hout dat omvalt
laat het dubbellaags grijs kwasten

door een behulpzame buurvrouw
die me met haar ogen bij de les houdt
zegt ze dat het stevig en meer dan
genoeg is voor een schuilplaats

ze schildert een raam een deur om
toevlucht achter te vinden en maakt
een knus huisje met ruimte op de muren
voor wat ik dag en nacht wil schrijven

ik steek een vlag op het dak en
binnen breken we stil het hoofd over
hoeveel adem nog en wanneer klaar
voor het ongewisse dat ons wacht

© FT 24.04.2020

–>
frans terken richt alvast een poëtische schuilplaats in tegen de gewetenlozen die mensen slechts in termen van dor hout of in termen van een economische eenheid beschrijven. maar moet je ze zien kronkelen als ze zelf een beademing met een buisje in hun aangetaste kelen zouden behoeven. de grootspraak van de gewetenlozen berust op angst, egocentrisme totdat de buisjes hun eigen keeltjes in mogen. dan is de grootspraak voorbij in de keldertjes van de zwagermannetjes. voor alles bang geweest schreef een naamgenoot. frans terken schuilt ‘Voor gepatenteerde gekken’ zoals in het gedicht beschreven en door wende bezongen. de buurvrouw – de kunsten – zij bieden vooralsnog uitkomst en geborgenheid.

Wat ik altijd al had….wil… schrijven.
Songteksten die mij beïnvloed hebben als dichter.
Meteen de nummer 1: The Sound of Silence, Simon and Garfunkel
https://youtu.be/NAEppFUWLfc
THE SOUND OF SILENCE

zet alles maar stil
doof de lichten

in het bleke maanlicht
wil ik je zien

wees maar stil
het was zo indringend
vol

morgen
als de ochtend
met adem op de ruit

teken ik je
een hart
uit mijn ziel

petra maria

–>
Petra roep het heiligste van het heiligste aan – de stilte – paul simon (die andere deed alleen maar een tweede stemmetje):

‘And in the naked light I saw
Ten thousand people, maybe more
People talking without speaking
People hearing without listening’

of ze gehoord en gezien wordt blijft wel de vraag. het gedicht dat je altijd had willen schrijven is nu geschreven – maar was het gedicht wel geschreven als ze eerder al gehoord of gezien was. ooit was ze er zo enorm vol van dat de situatie slechts in termen van stilte kan worden beschreven. morgen blaast ze hem uit met hartjes. het gedicht is heel klein en teder gehouden – naar mijn hart! – moet ik zeggen – en ik zou willen dat iemand mij een gedicht zo op deze verstilde wijze zou toeblazen – maar helaas – ik ben slechts de lezer van een gedicht dat op tenen is geschreven en op tenen in mijn kamertje hier in buitenveldert binnen is getreden. uit respect loop ik vanochtend ook op kousenvoeten.

Tsja, Pom, het blijft een uitproberen om tot het juiste gedicht te komen. Laat ik er dan maar aan wensen te raken….
Hartelijke groeten,
Elbert

Ars Poetica

Dichten is het herhaaldelijk uitproberen
van nieuwe zinnen. Een nest te bouwen,
het schikken van onze veren.

Omdat het niet anders kan, omdat het
steeds moet. Dichten lijkt op ademen,
het tot stand brengen van ideeën.

Onlangs heeft het landschap zich weer
aan onze ogen toevertrouwd, wil de zee
zilverwit in het glinsteren.

Hoe zeg je dit, mijn liefste: hoezeer ik
je ook aanvoel het went nooit, het aarzelt
je, wil je alle seizoenen lang.

Die ene zwaluw, maar zo voorbij
nog voor ik hem kon benaderen –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 25 april 2020

–>
ja dat de zee zilverwit zal glinsteren – mooi beeld – alsof de zee knispert in de handen van de dichter gonggrijp – in wezen komt elbert op dezelfde waarheid uit als die hierboven door jacob ook gegeven is – dat de liefste smelt als sneeuw voor de zon maar dan in alle jaargetijden en dat dat ook zo moet omdat het een fenomeen is voor een dichter te groot om zomaar mee nemen. dat dichten ademen is om de liefste te bereiken – zie hier dan toch de waarheid zoals deze nog nooit door de dichter in deze directheid werd beschreven. en de zee zal zilverwit glinsteren – elke ademhaling brengt de dichter dichterbij zijn/haar liefste.

Schaduw

Laten we klinken
op het gekwaak
aan de vijver
in deze heldere nacht
nu onze handen
elkaar vinden.

Een reiger
gluurt groen.
Onze lippen dagen hem
uit tot ver voorbij de kruin
van paraplubomen.

Wij, sterren
zonder afstand
gloeien
aan de rand
van het water.

Erika De Stercke

een heldere nacht, een reiger, lippen en de geliefden zij gloeien als de sterren aan de hemel. een hemels script voor een film. mooie beelden. maar de film moet nog beginnen zeg maar. de karakters uitgewerkt. schreeuwde ik hierboven er hoeven geen mensen bij. dit gedicht roept om mensen en om wie wat en waarom. zij gloeien als kooltjes in een nog aan te steken open haardnacht.

Licht

Misschien
is er alleen maar licht
dacht ik

en las het voorjaar in
de bomen
alleen maar licht

niet te vangen in het
denken
of zoiets banaals

als een gedicht

Ton Huizer

ton huizer altijd uitkijken. het goud ligt op de loer. voor je het weet sleept ie het goud voor ieders neus weg richting 010. en ja hoor – niet dat het goud nu al vergeven is – maar zo subtiel als deze dichter de dingen kan belichten is van grote klasse. het gedicht krijgt de plaats die het uiteindelijk toekomt in het AL. poëzie als atman getekend tegenover én in een allesomvattend oplichtend brahman gevoel.

Bekentenis

Het lukt me niet, het eerlijk zijn
als je vraagt: vind je het mooi
met die koenekinderogen
ook al ben je honderd jaar

Als ik nee zeg, voel je je bedrogen
want ik geef toch om je, waarom
doe ik je dan pijn. Je mijdt me
voortaan, bent niet meer open
en ik ben een chagerijn.

Dus liefste, wie je dan ook bent,
omdat je blijkbaar jezelf nog niet kent,
bespaar ik een hoop gedoe voor mij en jou,

lieg ik, wel met neergeslagen ogen,
maar toch recht in je gezicht
al schrijf je het allerslechtste gedicht,

behalve als ik echt van je hou

Vera van der Horst

–>
eindelijk de bekentenis waarop we jaren hebben gewacht. een veelbelovende titel- eindhoven boven zeg ik – maar ik moet het gedicht nog lezen. ojee de eerlijkheid meteen al in de eerste strofe om zeep geholpen. en ja ze moet wel liegen van zichzelf lezen we – met neergeslagen ogen – (kan ze toch niet – kijkt u maar eens goed naar de foto – dat ze dan die ogen neerslaat – nee vera is vera en ze is een belangrijk dichter en een gouden mens maar een actrice is zij niet – een vrouw met neergeslagen ogen neerzetten – zonder in een onbedaarlijk lachen uit te barsten is haar nog nooit gelukt. ik moet het precies zeggen: een vrouw met neergeslagen ogen neerzetten zonder meteen met pretoogjes op te kijken is haar nog nooit gelukt. het gedicht vraagt u mij? die betoverende en allesomvattende en intrigerende laatste regel verdient beter. ze houdt dus niet van hem. dat weten we nu.

Wonderlijk-

Wat ik altijd al gewild had
op mijn rug languit in het gras
wolken wegkijken achter de zon
het blauw van boven naar beneden
halen, laten stralen over blote huid
ogen laten dwalen naar een navel
als middelpunt van het universum

aan het touwtje trekken
overeind komen, me vastklampen
en klimmen, opstijgen naar de einder
om als post-it ready made eigenhandig
aan een ballon rond te dwarrelen en dat
– met de wind als postiljon – jij mij opvangt
me bij de hand neemt en openvouwt als

een windroos waarop je varen kunt
ja jij, jij alleen – ik draag je als een
steek in mijn zijde, een wonde
die open bloeien blijft

zo zou ik voor altijd

onder handen zijn

25-04-2020
Cartouche

–>
nou hij ‘heb’ zijn best gedaan. onze cartouche! een liefdesgedicht. aanvankelijk licht als een ballonnetje van toon hermans. poëtisch als de dichters in de windroos serie van henk van zuiden. bijna een koplandopening van een gedicht. die plek in het gras waarvan hij had gewild dat hij het was – de open plek in het gras en dan zwaarder – die open plek als een open wond in zijn zijde – cartouche de jezus christus aan het kruis maar zelfs daar zal zij in hem bloeien. in zijn open wond die dan nu is beschreven zoals de poëzie en het thema vandaag dit aan de dichter vragen. zoals de geliefde is getekend in 4 woorden: ‘ja jij, jij alleen’- en met deze 4 woorden maakt de dichter Cartouche de geliefde de geliefde van alle lezers. wonderlijk toch hoe meer particulier hoe meer van ons allemaal.

Ha Pom,
Hopelijk alles goed.
Ik kan momenteel geloof ik niets opbeurends bijdragen.
Het zij zo. Mocht het te somber worden: gewoon niet plaatsen.
Mooi weekend verder,
Hrtgr. Anke

de minnaar

meteen al een lafhartig spel
te snel de regels losgelaten
waartussen zij te spelen dachten

wie er begonnen is
wie er gewonnen heeft
het doet er niet meer toe

het spel was al verloren bij de start

armzalig dwarrelen woorden neer
geen plaats voor poëzie
een rouwbetuiging voor zijn vrouw
nog altijd haar vriendin

anke labrie
(25-04-2020)

toestanden mogen we opmerken. tussen al het lief het leed hier gedeeld door Anke van een relatie die vanaf de eerste minuut al niet onder een gelukkig gesternte plaats mocht vinden. geen plaats voor poëzie merkt dichteres terecht op – maar in een gedicht krijgt die opmerking wel iets poëtisch – hahaha – zo werkt de poëzie nu eenmaal alle onrecht de deur uit totdat er een gedicht van overblijft. een gedicht als een rouwkaart voor een verloren gegane liefde – maar bij dit soort liefde hoeft niet gerouwd – is het eerder de opluchting van voorbij die de dag weer kleur en licht kan geven.

Daar dan!
Deze pomqueeste doet me denken aan wat Paul Simon zei in een interview, dat hij wenste dat hij Stille Nacht had geschreven.
groeten Ien

wachtend in de schaduw
een donker bijten op de tijd
ontdaan van hunkering
is wachten niets dan
blijvend zielloos zijn
totdat de keten breekt
de eerste woorden los
een regel nog één
een gedicht

Ien Verrips

–>
we dalen een beetje af in de krochten van de poëzie heb ik het idee hier. Ien. niet alleen van de poëzie maar ook van het mensdom en de donkere aarde om de mensheid heen. mooie regel – dat bijten op de tijd. om je mond bij af te likken – je tanden op stuk te bijten. de boodschap lezen we is dat een leven zonder hunkering in ieder geval een zielloos zijn inhoudt. resteren uiteindelijk de woorden, de regels, het gedicht. Ien weet altijd heel veel geschreven te krijgen in weinig woorden. merkwaardigerwijs houdt ze daarbij de aandacht van de lezer vast. zoals het een goed dichter betaamt.

Hoi Pom,
ben blij weer mee te kunnen doen vanuit dit alpenland. Heb een fijn weekend. Groet van Jako.

achteraf

de troost die ik niet gaf
een liefde, gestrand, ontzield
mijn onvermogen haar te koesteren
en steeds geen troost
die tot lang na ons verdriet
in de kiem gesmoord bleef

vergeef me mijn onhandig liefhebben
mijn struikelen en moeizaam opstaan
en laat me je bekennen
dat voor het sneuvelen van deze liefde
jou geen blaam treft
dat je een mooi en edel mens bent

jako fennek

ook een bekentenis lijkt me – Jako – het gevaar dreigt op te gaan in het sentiment van het moment van schrijven. en dat gebeurt hier – ten koste van de poëzie – natuurlijk is het een mooi en edel mens als een edelweissbloemetje jako. maar dat begrepen we al. en ze zal het je wel of niet vergeven. maar daar draait het nu net om in de poëzie. vergeeft ze het jou nou wel of niet en waarom. dat willen we in wilde en genadeloze strepen op het doek zien gezet – in alle mogelijke liefde haat of verdoemenis streken. een dichter kent geen onvermogen of het is het onvermogen dat met alle kracht die de taal in zich heeft onontkoombaar is gekenschetst. en die kracht ontbreekt in dit gedicht.

Als ik later dood ben, en mag kiezen,
dan het liefst die grote witte vleugels,

waarmee ik – zoals in mijn dromen – kan
vliegen in onzichtbare luchtledigheid,

verstrooi ik elke nacht schitterende
sterren en jou mijn lief blijf ik nabij,

geniet ik van niets moeten, zal ik spinnen
als ik slaap, liet ik alles op zijn beloop,

dan alleen dat hemd wat ik verruil voor
een huispak en dan alles, vooral jou

zal missen

god nondeju

Conny Lahnstein

bij leven en welzijn gelukkig geschreven, conny. de liefde reikt ver – de liefde overwint alles. conny getuigt van haar liefde tot dat tot dat – ja zelfs tot in de dood zelf zal ze de geliefde missen – een onmetelijke menselijke behoefte de dood in geschreven, aan de dood meegegeven – de levende weet dat die behoefte er niet meer zal kunnen zijn – de vloek op het leven blijft de dood. de poëzie hier het gedicht van Conny als medicijn tegen de dood.

VON SOLO met een cryptische boodschap

Het is geen column te noemen
Hoogstens een cryptische boodschap
Maar meer kan ik u niet geven
Mijn geest is moe en in ben bezorgd
Het zal allemaal wel meevallen zeggen ze
Maar waarom dan die vermoeidheid

We kunnen nu alleen nergens meer heen
xV

Deel 377. Nieuw normaal

We dachten dat het wel mee zou vallen

1933
Dachten ze ook dat het wel mee zou vallen

T4
Konden we onze ogen sluiten

1984
Zo ver zou het toch nooit komen

Vrije markt
Zou alles oplossen

Nieuw normaal
Anderhalve zool

We dachten dat het wel mee zou vallen

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Merik van der Torren: ‘Simon says: Verdomde oorlog, bezielde vrede!’

Simon says

Badend in het zweet ontwaakte ik.
Mijn natte shirt trok ik uit en droogde me,
trok dat schone witte shirt aan met de opdruk:

Simon says: Verdomde oorlog, bezielde vrede !

De boodschap van Vinkenoog op mijn borst
draag ik, als de lente komt, de pleinen over,
groet de meester, ergens in de hemel.

Merik van der Torren

Peter Posthumus: ’toen de wereld groot het leven onbestemd en de leegte ongekend totaal was …’ – toch nog even extra aandacht voor dit pareltje

Hoi Pom, Even iets heel anders dan corona, corona.
Ik bedoel dit gedicht kan ook zonder mondkapje worden gelezen. Vooral als je dit gedicht hardop leest is dat handig:

òf dat we jongens waren
in de verloren ruimte
op onbewoonde plekken
de weilanden, het hertebosje
wadend door het riet
zonovergoten zwemmen
tussen de lelies
in het heldere water
van de rivier

hoe vrij dat voelde
dat avontuur te velde
de toekomst ver vooruit
toen na de oorlog alles
onvoorstelbaar braak lag

toen de wereld groot
het leven onbestemd
en de leegte ongekend
totaal was

Peter Posthumus

anne van walraven met een gedichtje voor de dromers en de late beslissers

Een klein gedichtje voor de dromers en de late beslissers.
ik was al klaar met dromen voordat jij je ogen sloot

Anne van Walraven
Instagram: @annexwalraven

Een brief aan jou is een ode aan de liefde. Sterker nog, een ode aan liefdesverdriet. Iedereen kent het wel. Je bent verliefd. Je bent gekozen en dat voel je in elk deeltje van je lichaam. Maar wat nou als de liefde steeds een beetje uit je vingers lijkt te ontsnappen? Anne van Walraven probeert in woorden te grijpen hoe het voelt als de liefde en de lust plaatsmaken voor onzekerheid, verwarring en angst. In openhartige brieven schrijft zij over haar gedachtes en gevoelens die voor iedereen herkenbaar zullen zijn. In de romantische en melancholische gedichten zal je even kunnen verdwalen. Tastend in het donker, maar niet alleen, nooit alleen.

Genre: Gedichten
Omvang: A5
ISBN: 978-94-640-3033-4
Aantal pagina’s: 112
Prijs: € 17,99
incl. verwerk- en verzendkosten naar Nederland en België
https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=10344&utm_source=Promotiemailing&utm_medium=email&utm_campaign=10344&utm_content=Bestelknop

Karin Beumkes op de maandag met een dromerige terugblik: “ik trok je naar ons paradijs (…) geduldig leerde ik je baden”

Hoi Pom
Hier dan mijn maandag gedichtje.

Speelgoedpaardje

Sprookjesdier
speelgoedpaardje slaapt op rommelzolder
velletje oud
oogjes zo wijs
van vroeger ben je
weet je nog..
ik trok je aan je ivoorgekleurde oortje
ik trok je naar ons paradijs
dan zwierf ik met je langs de zee
geduldig leerde ik je baden
totdat je wit en schoon en nobel was
de koningin te rijk kamde ik je manen
en zon toverde bezieling in je oog van glas
je bent veranderd in een zebra
wat heeft de tijd met ons gedaan
die rusteloze wezel
haat kinderlijk duimendraaien aan het raam
het dromerig gekwezel
en ik heb ook niet goed op je gepast
laat me het stof afnemen van mijn dom verzuim
je krijgt je paardenkracht terug
in elke vezel
ik streel je levend
tot op het allerlaatste puntje van je kruin.

Muziek: Simon and Garfunkel – Bright eyes https://youtu.be/cGyQmH9NZcw

Als altijd mijn liefs
Karin

https://youtu.be/cGyQmH9NZcw