pomgedichten.nl – Pagina 231 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Karin Beumkes in mens&melodie op de maandag over de stilte en een verdwaald begin van hopen

Aloha vriend
Hier dan mijn maandaggedicht.

Ben je mooier nog

Ben je mooier nog dan
veertien jonge eksters in je slaap
het balkon mag open
neem ze uit je hand
één oog gaat teder loom weer dicht
weet je dat je in je slaap zo knarsetandt.

Ben je mooier nog dan het hoofd
achter de muren van mijn rug
ik hoor voel denk dat je loopt op moeilijk zand
je been trekt – wat zie je voor je –

Is iets lichter als ik nu
iets van je schouders optil
zonder dat ik verspilling van de nacht teweegbreng
onder het slapen ken ik je beter nog dan vogels.

Vleugels klappen de wereld open
alles waar we ooit voor vochten
vlucht tussen spaties naar ons terug
er is alleen de stilte en een verdwaald begin van hopen.

Muziek: Tracy Chapman – Baby can I hold you tonighthttps://youtu.be/DqoLMGSBGYc
Als altijd mijn liefs
Karin

Jacob de Bruin wint de enige echte virtuele ontredderingstrofee op pomgedichten – Magda Haan zilver en Petra Maria brons. (eervolle vermelding Ditmar Bakker)

JURYRAPPORT–>
de poëtische sfeertekening van het niet begrijpen die jacob de bruin ons bood op deze zondagochtend stijgt uit boven de vele ingezonden prachtwerken. Goud voor Jacob. van harte – wat een prachtig gedicht – van erwin vogelzang kwaliteit – een gedicht dat vandaag boven alles en iedereen uitzingt. ik dank alle dichters voor het insturen – heel divers – heel persoonlijk ook soms. de eerste drie strofen met het sluipende water van magda haan verdienen zilver – met brons zouden veel dichters geëerd kunnen worden vandaag – frans, Ien, Rik – maar ik kies voor de aanstichtster van al deze poëziepracht deze zondag – het troostrijke gedicht van Petra Maria en met name voor die gouden regel: ‘ ik weet het wel de zee was eigenlijk nooit zo blauw’- zo is het ook in de poëzie kan en mag altijd alles blauwer dan welk blauw dan ook. dank en alle winnaars van harte.

**[ Een betekenisvol gedicht ]**

laat het tien jaar terug zijn
negen acht of elf misschien
binnen wordt gerookt
ik zie dat zelfs ik

de kroeg de blues de mist
zijn trage dans die
botst wankelt nee valt
niet nee net niet hij stamelt

in de stilte tussen twee sets
zijn woordeloos betoog
aan onze statafel
waar alles samenvalt

schuift een asbak en drie bierviltjes
elk op ongeveer een derde omgevouwen
tot alweer een heelal
dat juist hier tot begrip komt

misschien dat hij toch leeft en
deze avond zomaar vergat
terwijl ik me nogal scherp herinner
hoe exact ik niets begreep

dit
dat wil zeggen
zoiets willen schrijven
maar dan als betekenisvol gedicht

jacob de bruin 18012020

–>
zie daar een poëtische sfeertekening van het niet begrijpen die jacob ons aanbiedt op deze zondagochtend. we gaan terug in de tijd – dichter heeft het ook niet allemaal bijgehouden – is ook de taak van de dichter niet – dichters twijfelen of zaaien twijfel – zo moet dat en zo gebeurt dat ook in dit gedicht – in zijn geest tracht de dichter de verbindingen te herstellen – maar de neuronen of de betekenistransmitters of hoe ze ook mogen heten in professor scherdertaal moeten bijgesmeerd. de dichter doet wel een poging – tenslotte heeft de dichter de taal tot zijn beschikking en met taal kan het onmogelijke mogelijk gemaakt. waar de betekenissen uiteen zijn gevallen kan nog altijd wel een betekenisvol gedicht gewenst. met flarden kan een geheel gesmeed – met bruin een voorbijrazend diep blauw schilderij geschilderd. in de stilte een poëtisch heelal ontdekt.

Magda Haan – Het is de vraag wanneer ik meegezogen word in krochten en spelonken
Rik van Boeckel – soms hoor ik vaders duiven koeren
Petra Maria – ik weet het wel de zee was eigenlijk nooit zo blauw
Frans Terken – wij gunnen haar een taai gevecht het verlies in totale ondergang
Jeanine Hoedemakers – onze stemmen zijn nooit eerder door andere stemmen opgeëist
Erika De Stercke – Wat de toekomst brengt, het wacht op handgeschept papier.
Ien Verrips – bleek ook de dood de niemandsvriend
Karin Beumkes – er zit houtrot in het water
Jacob de Bruin – in de stilte tussen twee sets zijn woordeloos betoog
Ditmar Bakker – Waarom opeens dit grenzeloos verdriet?
Peter Posthumus – wat leeft verdwijnt
Anne van Walraven – leven, beveel me om iets te voelen

wie wint de enige echte virtuele ontredderingstrofee op pomgedichten?
petra maria heeft een schilderij het licht laten zien met de voorlopige titel “ontreddering”. een begrip dat dichters zal aanspreken – het jaar is nog niet begonnen of de ontreddering is al weer daar. de goden zij dank. dichters laat u inspireren door dit prachtschilderij van onze petra maria. en wat is er mooier nog dan het jaar 2020 te aanvaarden in volkomen ontreddering? niets!
u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regel s is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. **stuur in** op het u bekende **gmail.com adres van pomgedichten@** – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd. en ondanks alles zeggen zingen we met LUDIQUE:

nu ik aan het einde gekomen ben
bang waar ik altijd al bang voor was
bang voor wat komen zal

maar kijken kan zoals nooit eerder
en van de eenvoud adem vol van liefde
dat vanzelfsprekende geluk

pom wolff

**Het is de vraag waarom**

waterdragers alleen het gat in de dijk
dichten, sluipend water stijgt
tot aan lippen die verzegeld zijn. Waarom alleen
dienstknechten met ambitie

neusbloedend *staatkunde* voeren onder luid geschal
tot de aarde bedekt met staalslakken dooft.
Vogels lachen in hun vlucht.

Het is de vraag wanneer ik meegezogen word
in krochten en spelonken, blijft mijn
oerkreet ergens lam liggen, word
ik nog vindbaar geacht.

Waarom ik raaskal en mijzelf bedot. Hoelang
de namen van het Lageland nog niet onderwater
staan, ik de hemelvlam nog zie. Het is de vraag
wanneer ik eerlijk antwoord krijg.

© Magda Haan

–>
het jaar 2020 te aanvaarden in volkomen ontreddering – dat was de poëtische opdracht – en we wensen magda haan welkom in de ‘wedstrijd’ – geen wedstrijd maar deze week een eerbetoon aan dichter/kunstenaar petra maria vandenE aan haar schilderij met die voorlopige titel ‘ontreddering’. een dramatisch doek vol voorbij vliegende werelddelen – zo kan een einde zijn als de ontreddering heeft toegeslagen – de klimaatcrisis een hoogtepunt heeft bereikt – kortom een realistisch tijdsbeeld in poëzie – een beetje over de top – maar dat mag in de schilderkunst en ook in de poëzie – alles mag in poëzie – zolang baudet en frau faber die met der kop aus kruppstahl de scepter nog niet zwaaien – want dan mag niets meer – hoe dan ook magda mag blijven dat wil ik maar even gezegd hebben. ik lees dit gedicht als een daad van verzet. zeker in de eerste drie strofen. met prachtige beelden – sluipend water!! jaaaa!! staalslakken!! jaaaa!!! en dat alles bij de vraag wanneer de verlamde oerkreten van de ik persoon te horen zullen zijn. drie prachtige eerste strofen. ‘, word ik nog vindbaar geacht.’ het zou zo een prachtige slotregel kunnen zijn in een prachtig gedicht. zo dat je wil uitlopen naar de dichter en hem/haar wil troosten – ja u wordt ja zeker u wordt vindbaar geacht – u bent een dichter.
de vierde strofe is in wezen overbodig wat de inhoud betreft – niet wat de vorm – hoe dan ook zeg ik nogmaals – goed dat er dichters zijn – poëzie is een daad verzet. altijd.

Pom, mooi thema ontreddering!
Hier mijn bijdrage.

Groetjes,

Rik

**Winterwind waait terug in de tijd**

Winter waait over graven
bloemen verwelken met de dood
de takken zijn als raven
nemen herinnering mee uit nood

geheugen draait op volle toeren
versnelt het terug gaan in de tijd
laat vader ons weer vervoeren
naar Franse vakantie gezelligheid

het verleden lijkt nu een stille droom
daarin kan ik mezelf nog even kwijt
maar toch hou ik mezelf nog in toom

soms hoor ik vaders duiven koeren
tijdens de jaren zestig werkelijkheid
kon moeders de rijst in pannen roeren.

Rik van Boeckel
17 januari 2020

–>
een persoonlijk verslag van ontreddering – met een universele bezige vader en een universele zorgzame moeder. mooi en ontroerend – een terugblik die de mens niet vrolijk stemt. soms horen we de duiven nog koeren – nu rest slechts de vogelpest vul ik voor het gemak maar even in. het verleden een stille droom versus de harde werkelijkheid die zich opdringt met het vergaan van de jaren. zo kan de wereld worden gezien bij een thema ontreddering. de beelden van vader en moeder ontroeren – door rik gezien en meegenomen dienen zij tot troost in harde tijden.

wat sta je daar
ontredderd

ik weet het wel
de zee
was eigenlijk nooit
zo blauw

’s avonds sluit je
met de gordijnen
een tijdperk

en als bij
het ochtendlicht
de bange wolken
zijn verdreven

kan het leven weer
armen wijd
de branding tegemoet

Petra Maria

–>
ja daar houden we van op pomgedichten. het scherm vol van de blauwe zee en dan blijkt de zee helemaal niet blauw – hahaha – is er eigenlijk wel sprake van een zee – “ik weet het wel het is geen zee – ja een zee aan kleuren dat wel” had zomaar een dichtregel kunnen zijn in dit gedicht. het leven kan de volgende dag altijd weer geleefd – ik hoor een troostrijke moeder zacht haar kind toespreken. dat de angstaanjagende wolken voorbij gaan. ook in tijden van ontreddering. schilderij en gedichten en zeker dit gedicht zijn een expo waard.

Dag Pom,
zoals de ontreddering ook dit jaar tot ons komt,
zelfs via de beeldbuis in Op1.
Groet, Frans

**Faberdier**

Zoals het vlees van mevrouw F.
van de vereniging van vreemde vogels
is opgetrokken uit slachtafval

dat zij haar vuile gif spuit
op Gelderse tafels en in een studio
waar de lampen haar leugens uitlichten

wat wij in ontreddering aanzien
maar niet kunnen en willen slikken
maag en hersenen verteren dit slecht

wij gunnen haar een taai gevecht
het verlies in totale ondergang
verzwaard met boze blikken

FT 18.01.2020

redactie: ook Eus bespreekt in een reactie in het AD de kop van kruppstaal:
https://www.ad.nl/binnenland/pvv-er-marjolein-faber-heeft-het-niveau-van-een-dronken-hooligan~a353e116/?referrer=https://www.google.com/

–>
de kop van kruppstahl ook stevig uitgelicht door frans in dit gedicht. de vereniging van vreemde vogels – hahaha – jawel nog wel. heel veel is er niet nodig in dit land – goed dat er nog poëten zijn die met het slachtafval korte metten maken – de mestvaalt op. dat ze zelf in hun eigen blinde woede mogen stikken en in de leugentaal die ze als geen ander beheersen. dat wensen wij heer op deze gewijde zondagochtend.

strand van stilte
van enkel de blik
waarop ik dein

de wind is dat huilend meisje
waarmee de moeder zich wapent

de wind is ook de vader
die zich laat horen

onze stemmen zijn nooit eerder
door andere stemmen opgeëist
en toen we ze verloren
die stamelende kinderjuffen van taal

toen sprak de golf die kwam aangerold
over de zeven dagen die het patroon werden
van leven en hoe we geven moesten

hij liet ons achter in het zand
waarin wij afdrukken hadden geplaatst
van de onnozele waarheid
die onze voeten hadden aangenomen

© Jeanine Hoedemakers

–>
in zekere zin lazen we dit gedicht qua inhoud ook al in onderdelen bij rik – het is van de wind, van vader en van de moeder – van de tijd die vergleden is – jeanine voegt er nog een schooljuf aan toe – dat we weten hoe we leven moeten. enige dimensies voegt jeanine natuurlijk gesproken wel nog toe – ik moet het zeggen anders doe ik haar onrecht – op het strand van stilte (toen dat nog bestond ja) komt een sprekende golf op het eenzame meisje toegerold en deelt met haar een levenswijsheid – we moeten geven – en zo is ook dit gedicht gegeven een eerbetoon aan petra maria en haar doek met sprekende golven.

**Redding**

Er zijn geen ondertitelingen nodig
wanneer de avond ons gesprek
in zijn oksels sluit.

Zonder vragen wiegt een bries
de klanken naar toppen van geluk.
Het raam blijft open.

Wat de toekomst brengt, het wacht
op handgeschept papier.
Houdbaarheidsdatum onzeker.

We draaien aan de wijzers van
een ingebouwde klok. Lopen met
grote passen de achterstand in.

Erika De Stercke

–>

Erika biedt ons allen troost – wat nou ontreddering! lijkt de dichter hier uit te roepen – heb het leven lief – er daagt redding aan de horizon – kijk maar – bij een zachte brieswind beschrijft dichteres de hoogtepunten van geluk die haar in de voorbije nacht gegund werden. op prachtig handgeschept papier wijst erika ons de weg naar een weliswaar onzekere toekomst. fijne euforie bij het donkerblauw aangereikt thema van voorbij razende werelddelen.

*Mijn bijdrage voor bij het schilderij met als werktitel ontreddering.*

bleek kleurt de dag het licht
verdikkend tot vlagen
van gedempt verlangen

bleek de huid van het meisje
doorschijnend wit
geen bloed vloeit van haar zoete lippen
geen glans geslagen op haar matte wangen

bleek ook de dood
de niemandsvriend
die op mij wacht
en mijn gedachten houdt gevangen

Ien Verrips

–>
ook Ien heten we welkom in de zondagochtend ‘wedstrijd’ waarin deze week de ontreddering op de loer ligt. Ien begint in een bleek daglicht aan het thema. het meisje in strofe twee ook bleek – zij bleek wit. als de dood. ‘de dood de niemandsvriend’ kernachtig verwoord.

tsja – hoe zeggen we het – kort en krachtig zoals het een goed dichter betaamt. de publiekswinnaar van de onlangs gehouden zaanse poëzie wedstrijd draait er in haar gedichten niet omheen. en in dit gedicht al helemaal niet – deze kort gehouden persoonlijke overweging in poëzie kernachtig verwoord, mag er zijn.

**Tempel der onsterflijkheid**

Het kost ons het profiel van verraad
wij maken onze eeuwigheid kapot
er zit houtrot in het water
de varkens rotten in hun kleine hokken
benauwd rijden de vrachtwagens tot Tibet
ik heb geen flauw idee hoe laat ze zijn vertrokken.

Maar eens leven we onder een vulkaan
de computers zijn kapot, het geile lied
van de verzadiging eist zijn tol
auto`s rijden op pure alcohol
de planeet werd nooit geboren.

De mens blijft niet intact
het mes zal blijven steken
het is werkelijk bekeken
oorlogen eisen hun verdomde tax.

In Sodom en Gomorra
is geen plaats meer voor debielen.

Wij sterven uit.
Wij kunnen niet naar Mars.

Liefs
Karin Beumkes

–>
hier in de huiskamer wordt het gedicht al met goud omhangen. webmaster/juryvoorzitter kijkt toch anders naar de woorden. natuurlijk als het taal kanon beumkes in en op de vrije wereld wordt losgelaten dan blijft er weinig van de wereld over – zoveel is zeker. maar hier is toch nog wel even een stevige redigerende hand nodig. het is meer een partijprogramma van de onlangs opgerichte partijafdeling sp/groen links op een locatie als texel. we sterven uit mensen! dat kunnen we op het eiland hier niet hebben! moet je kijken er zit al houtrot in het water!! en ruik toch eens hoe de varkens rotten.
oorlog, sodom en de rest het is mij allemaal TE direct, TE benoemd, Te weinig poëtisch. wel leuk natuurlijk die houtrot en dat de dichter net niet weet hoe laat de wagens naar Tibet vertrokken – ook helemaal ok. maar van beumkes willen we – eisen we – alleen maar poëzie en geen TE directe partijprogrammataal.

Waarom opeens dit grenzeloos verdriet?
Ik ben het niet gewend een traan te laten;
Vergeef mij, God, maar ik begrijp het niet.

Vergun mij antwoord, kort en expliciet:
Ik ween, en zwalk beschonken door de straten.
Waarom opeens dit grenzeloos verdriet?

Ik huil niet om het plots gekrookte riet
Waar dominee en kudde over praten,
Vergeef mij, God, maar ik begrijp het niet.

En dat de herfst de boom van kleur verschiet…
Ik heb het gamma amper in de gaten,
Waarom opeens dit grenzeloos verdriet?

“Er is zoveel dat ons het leven biedt!”,
Vertellen ons de christen-democraten,
Vergeef mij, God, maar ik begrijp het niet:

Ik ben een mens, die aan de einder ziet
Dat alle schaapjes vrolijk staan te blaten.
Waarom opeens dit grenzeloos verdriet?
Vergeef mij, God, maar ik begrijp het niet.

[Ditmar Bakker]

–>
ditmar gooit een klassieker in de strijd (een oudje) maar wonderschoon en al vele maken door mij bezongen – een gedicht hors categorie en het antwoord is door mij allang en heel vaak gegeven – hem toegezongen wat zeg ik gezongen – geschreeuwd – toegeschreeuwd: ik weet het niet, ik weet het niet ik weet het lieve ditmar niet. je kunt je zo innig geliefde webmaster wel blijven vragen maar webbie weet het niet. we lezen hier over christen democraten – hahaha – over god en de dominee – maar ditmar houdt het menselijk – is ie ook natuurlijk – maar wel een god in de gedachten van webmaster. dat dan weer wel. een heerlijk gedicht maar een oudje, in de prijzen valt het niet. wel een eervolle vermelding natuurlijk.

wat leeft verdwijnt

wat je hoort
is voorbij

wat moet
doet er niet toe

wat kan
hoeft nog niet

wat je doet
kan je laten

en wat dan nog
ik zou niet weten

Peter Posthumus

–>
mooie samenvatting van het leven. realisme en troostrijk ook bij de ontreddering die ons allen gegeven is. zal zijn of werd gegeven. alles gaat voorbij en zin heeft het ook al niet. hahaha noem dat maar troostrijk. het doet er niet toe – het zal er niet toe doen. nooit. troostrijk in de zin van relativering dat wel ja. alle stresskippen in de legbatterij van het wereldhok leest peter posthumus en jullie weten weer waar jullie staan. of kakel verder er lustig op los. het doet er niet toe.

**Zonder pijn geen troost**

ik zit vol met leegte
leven, beveel me
om iets te voelen
laat iets beven
laat iets schudden
leven
geef me
iets
zodat ik mag verdrinken
laat mij maar zinken
naar beneden
dan zal ik mogen lijden
en langzaam
verdwijnen

Anne van Walraven

een wel zeer persoonlijke inkleuring van het thema ONTREDDERING brengt anne ons. ze spreekt het leven aan en stelt eisen aan het leven. zo vol met leegte – zo afwezig het gevoel dat het leven de ik persoon in beweging moet krijgen – beveel me – roept anne uit – leven! beveel me. hier is een dichter aan het woord -de omkering. meestal wordt het leven geleefd – kennen we het leven een passieve rol toe – hier wordt het leven gevraagd zich uit te leven en een actieve rol te spelen.
een gedicht op de rand – zeker in het tweede gedeelte van de tekst – een zwart romantisch gevoel van ontreddering geschetst – de wil om langzaam te verdwijnen – zinken/verdrinken en dat het van het lijden is. jonge dichters getuigen vaak in directe proza van de dingen die van belang zijn – zeg hier maar rustig existentieel- voor de dichter. in de tekst zit net genoeg jotie t hoofts om het tweede gedeelte van de tekst voor de lezer geloofwaardig te laten zijn. maar op de rand blijft het.

de poëzie oogst van de week – ‘en god zal wegkijken het is hem allemaal teveel…’

cohen, wester, reve&een gristengriezel, beumkes waren de inspiratiebronnen deze week. het kan slechter heer. in het gedicht ‘eenvoudiger kan niet’ nog een vereenvoudiging toegepast door een regel weg te halen. zo zie je maar weer dat dichters liegen ook als het al gedrukt staat. ze zeggen dat dichters vaak over dood en vergankelijkheid schrijven. maar zo is het niet, het is het leven dat de dood dicteert. maandag leefde meneer aart nog – vandaag is ie goed en wel gecremeerd. wie weet of we elkaar volgende week hier nog kunnen begroeten – mag het zeggen.

**eenvoudiger kan niet**

je sprak altijd in een andere taal
ik wist dat als ik die taal
ik je toch niet

dat er een film voor nodig was
over niet teveel en niet te weinig
en dat het dan past

eenvoudiger kan het verdriet niet begrepen

pw

**frits wester**

hoe is met de partijen frits?
hoe kon het allemaal zo gebeuren?

en ga even opzij
dan kunnen wij ook wat zien

de alcohol weer onder controle?
dubbelll lllulllen echt voorbij?

wat zeg je?
nog een beetje instabiellll
en allll die ophef echt debiellll

pw

**toen we reve nog hadden – de 2020 (januari) versie**

hoefden we dagelijks niet te wenen
we wisten het leven was ondraaglijk
en zonder meer uitzichtloos
én natuurlijk we leden pijnen
én vreesden in elk kind de dood
maar reve was van liefde en ons tot grote troost
(naast groot acteur en een geboren idioot
liefde let nu eenmaal nooit op kleinigheden) –
toch veel erger nog is het heden
met name op de dinsdag zit opeen-s
die gristengriezel van den brink op je schoot

pw

**tot troost**

het is door haar toverpracht aan woorden
maar ook door wie zij is hoor
dat wij de aarde voor haar ploegen
zij zich koningin kan voelen

en god zal wegkijken
het is hem allemaal teveel

in haar koninkrijk géén engelen
alleen maar mensen
mensen die zingen
van de poëzie en van de vrede

en zo zal de vrede zijn
en zo zal het vrede zijn

pw

VON SOLO is er in 2020 ook weer geheel voor U! ‘Toen ik naar buiten liep had ik het gevoel alsof de TL-lichten aangingen. Ik had gegeten in de toekomst.’

Deel 364. Jack Bean

Als je tegenwoordig in Rotterdam het Centraal Station uitloopt, is het of er een loper voor je uitgerold wordt, via welke je de stad kunt betreden. Het is een geslaagd stukje stadarchitectuur, dat helemaal past in de toekomst. Als je het breedste zebrapad van Rotterdam over bent, vind je in een dood hoekje, net uit de loop het eettentje Jack Bean. Daar parkeerde ik mijn dertig jaar oude, tweedehands fiets. Binnen waren meerder collega’s verwikkeld in geanimeerde gesprekken. Allemaal blanke collega’s van boven schaaltje tien. Er was geen alcohol op deze borrel. Wel flesjes met bio-limonade en kartonnen rietjes. Dat kwam goed uit, gezien ik geen zin had me te bedrinken. Het voelde allemaal heel fris en fruitig. Er was Libanees platbrood met lekkere dipjes en knabbelgroente. Het meisje van communicatie dat het geregeld had, leek zich er zelfs smaakvol feestelijk voor aangekleed te hebben, hetgeen haar fit girl lichaam goed deed uitkomen.

De borrel had een duurzaam thema. De eigenaar van Jack Bean kwam uitleggen hoe goed hun plantaardige concept in elkaar zit. Hoe dit concept gaat bijdragen aan een betere wereld met minder vlees. Verder kregen we ook uitleg waarom dit businessmodel zo succesvol zou gaan worden. Met welke partijen ze allemaal al contacten en samenwerkingen hadden in de keten. Iets met Schiphol ging mijn ene oor in en mijn andere oor uit, net zo wel als meerder Engelstalige termen. Mijn ogen gleden over de inrichting. Alles mooi in eco-look. Veel, weliswaar nieuw, maar ongetwijfeld gecertificeerd hout. Na het verhaal kregen we een mini variant van hun signatuur vega-burgertje aangeboden, dat erg goed smaakte. Toch nestelde zich een gevoel van ongemak.

Een paar dagen later was ik onderweg naar de Witte de Withstraat voor Woordnacht. Door slechte planning had ik me thuis niet meer van een maaltijd kunnen bedienen, dus besloot ik mij te bedienen van een verantwoorde snelle hap bij de Jack Bean. Ik stapte de schuifdeur binnen. De industriële betonnen vloer viel me nu op. Bestellen kon enkel bij de bestelzuilen, waar je je bestelling kan intoetsen op een overmaatse iPad. Het personeel hield zich bezig met voedselbereiding. Op het scherm toetste ik de Ultimate Burger aan met zoete aardappelfrietjes en vegan mayo. Het apparaat spuugde een bonnetje uit en instinctief zocht ik een plekje in de ruimte. Na een tijdje hoor ik mijn nummer schallen en liep naar de counter, waar ik mijn bestelling ophaalde en een vriendelijk ogen meisje me ‘enjoy’ wenste en zich weer aan haar mechanische arbeid zette.

De Ultimate Burger leed aan hetzelfde euvel als de Big Mac. Of de foto zien ze er altijd veel indrukwekkender uit. De kracht van de dickpic laten we maar zeggen. Verder was de smaak in orde. Vooral dankzij de saus. Ik stelde me voor dat ik naar het bestelscherm staarde en op basis van mijn social credit punten en een selectie van mijn ziektekostenverzekeraar een keuze mocht maken uit een gefabriceerde mix, die precies zou voldoen aan mijn berekende profiel aan voedingsstoffen. En dat de keten Jack Bean het enige restaurant nog was, waar je met mijn bevolkingsprofiel terecht kon.
Na het eten bracht ik gedwee mijn tray naar het afruimmeubel en ontdeed me daar verantwoord gescheiden van mijn minimale verpakkingsafval. Toen ik naar buiten liep had ik het gevoel alsof de TL-lichten aangingen. Net als vroeger in de discotheek, als het vier uur was geweest. Ik had gegeten in de toekomst.

Merik van der Torren vroeg op in de storm

*Hoi Pom, in dit recent geschreven tekstje voor pomgedichten geef ik aandacht aan “stemmen horen “, groet Merik*

**Vroeg op**

Golven loeistemmen
flemen schelden
bange mannen
dreigen sloom.

Langzaam begint de dag,
lichter de hemel boven de huizen.

Het aktetasje staat onder de kapstok,
boterham naar binnen gepropt,

de levensgevaarlijke straat op.

Ik adviseer het anti-psychoticum
risperidon 2×2 mg, twee maal daags.

Merik van der Torren

Peter Posthumus wil de woorden terug – tegen lelijke dingen én om de hartstocht aan te wakkeren

Ik wil die woorden terug die de diepste schaduw
kunnen breken
woorden om barricades mee te bouwen
tegen de kennis
waaruit het afval is ontstaan
tegen de formules en de frases
die alles mogelijk maken
waardoor je niets meer kan

ik wil een schatkist
met zo’n grote sleutel
overvol aan woorden
die klinken als een koorts
die door het lichaam trekt
als een tintelende hartstocht
als een siddering
als het gedreun
waarmee een neushoorn
over de savanne draaft

Peter Posthumus

frits wester – terug van weggeweest

frits wester

hoe is met de partijen frits?
hoe kon het allemaal zo gebeuren?

en ga even opzij
dan kunnen wij ook wat zien

de alcohol weer onder controle?
dubbelll lllulllen echt voorbij?

wat zeg je?

nog een beetje instabiellll
en allll die ophef echt debiellll

pw

Karin Beumkes: ‘ik ga aan je kapot, ik kan geen liederen meer vertolken…’

Aloha vriend
Hierbij het volgende gedicht:

Toekomstloos

Je onderdrukking zet me twee messen op de keel
heb ik nog een ziel, heb ik nog een hart,
je haalt de minstreel uit me weg.

Wederom ben ik niet immuun
van je gewoel onder de wolken
ik ga aan je kapot, ik kan geen
liederen meer vertolken.

Zelfs onder de dubbele bodem
van het stof zie ik voor ons
geen toekomst meer.

Muziek: Princess Chelsea – I love my boyfriend https://youtu.be/mDise_Em_Ug

Keep the faith. Liefs
Karin