pomgedichten.nl – Pagina 233 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

A. VON SOLO in een soort post-lockdown-midlife crisis – ‘Langzaam droogt de crisis op.’

Langzaam droogt de crisis op. De seizoensgriep is voorbij. Media en bestuur proberen wanhopig de angst nog wat op te kloppen. Men voer er korte tijd wel bij. Het blijkt jammer genoeg een tijd van karig benutte ‘echte’ kansen. Nu moet alles weer terug naar het nieuwe normaal. Een afgeknotte versie van het oude. De wegen staan zoals te verwachten weer vol en slechts een enkeling probeert nog als een ascetisch onheilsprofeet te verkondigen dat ‘het Beest’ terugkomt. Het voelt als die man in het centrum van Eindhoven vroeger. Die ons waarschuwde voor het einde van de wereld, terwijl we naar de kroeg gingen en de rest van de wereld winkelde.

De afgelopen maanden waren een mooie tijd van rust en hoop op verandering. Ik heb ervan genoten. Er gingen niet noemenswaardig meer mensen dood in mijn directe omgeving dan anders. En elke avond was er wel wat te drinken om de zogezegde ellende te vergeten. Mijn geest kromp en mijn wereld ook. Schrijven ging bijna niet meer. Enkel werken. Wonen op je werk. En hardlopen. En fietsen en wandelen. Simpel leven. Geen sociale verplichtingen. Een nieuwe soort creativiteit zorgde wel voor de hazenpaadjes die de kleine eenvoudige pleziertjes in het leven mogelijk maakten.

Nu gaat alles weer in de turbo stand. En ik voel me achterhaald. Alles is veranderd. Ik ben ook veranderd. Zoals gezegd komt er geen fatsoenlijk verhaal meer uit mijn pen. Ik heb er zelfs geen zin meer in. Op kantoor is men ook in een bende debieltjes veranderd. Je moet tegenwoordig je eigen toetsenbord meenemen, als je al toestemming krijgt om te komen.
Het oude normaal was stom, maar ik kan niet in de crisis blijven en het nieuwe normaal bevalt me ook voor geen meter. Als ik collega’s in een Microsoft teams meeting hoor praten over ‘gamification’, voel ik me ineens een totaal fossiel. Niet omdat ik niet weet wat het is, maar omdat ik het zo godverdomd zinloos vind. Alles had heel kort even zin. Nu is dat alles verdampt. Verdammt!

In mij roert zich iets. Eerst fluistert het dat het geen zin meer heeft om nog te schrijven. Dat ik maar moet stoppen. Het zegt zachtjes dat ander werk misschien ook wel een goed idee is. Ten slotte probeert de stem ook nog aan mijn liefdesleven te tornen. Je zou denken dat het een soort post-lockdown-midlife crisis is. Maar dat is het niet. Want ik weet dat als ik een biertje pak, het voor die dag allemaal wel weer goed zal zijn.

Het is niet het afscheid van een mooie tijd, die vrees inboezemt. Het is een sluipende verslaving die bang is terug ontmaskerd en gesmoord te worden.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

zij had affaires dan weer een dichter dan weer een zanger…

Merik van der Torren toch in de regen

Hoi Pom,
De regenbui afgelopen zondag inspireerde me tot dit tekstje, groet, Merik

*Regen*
*(…..en tijd voor een wandeling)*

“ Het zeikt veel te hard buiten, Betty,
we gaan niet naar buiten.”

“Je bent zelf een zeikstraal, baasje,
het valt wel mee, af en toe een druppeltje
moet kunnen.”

“Ok, Betty, we gaan.”

*14 juni 2020*
Merik van der Torren

Peter Posthumus: …én een refrein dat je leeft…

In vervoering werd je verwekt
met een zucht kwam je tot leven
en hoe oud je ook wordt
je jeugd raak je niet kwijt

bij ieder gebaar een gedachte
bij ieder woord een idee
bij alles een gedicht
én een refrein
dat je leeft
en dat het genoeg is
er te zijn

Peter Posthumus

Anne van Walraven met een eerbetoon aan de tijd

beleef nu
een eerbetoon
aan de tijd
en kleur het leven
van vroeger
heel even
zonder spijt

Anne van Walraven
`Instagram: @annexwalraven`

maandag!! karindag!! – “Met de afdruk van jouw schoenzool op de muur bevestig jij dat wij in oorlog zijn…”

Dear dichter
Hier komt mijn maandag gedicht.
Aloha, dit is Karin.
Liefs!
Karin

**Gevecht**

Met de afdruk van jouw schoenzool op de muur
bevestig jij dat wij in oorlog zijn
ik dwaal naar een onbekend licht
en ga steeds langzamer naar huis.

In mijn dromen spreek ik je aan
jij ligt niet niet langer op mijn kussen
maar kijk hoe hoe je mij ontwortelt
als een boom in een angstig bos.

Zo ontwijk je al mijn stormen
zo spreek je nooit een GOD aan
en zo trek je je haren los.

Muziek: **Gert Vlok Nel – Beaufort Wes** https://youtu.be/xr4cNaqovsM

Karin Beumkes

pom wolff: vroeger

**vroeger**

vroeger had je films met witte spoken
ineens kwamen ze een hoek om
of opa die opgebaard lag in de gang
die had er ook een handje van
je deed de huiskamerdeur open
en daar lag opa

ja vroeger
toen de melkboer nog losse melk bracht
alles overzichtelijk was
en opa zijn plaats kende
je had verse melk
en je wist van wie je zusje was

pom wolff

Jako Fennek: ’toch doolt zijn heldere kinderschreeuw nog door mijn hoofd…’

op de een of andere manier bereikte het gedicht van jako mij te laat voor de zondagochtendwedstrijd. daarom maar en keer Jako uitgelicht. hollandse teksten vanuit het zwiterse over onverrichte zaken

Goeie morgen pom,
Dit lied van Renaud zet veel in beweging. Als ik beter in mijn vel zou zitten, zou ik er een heel verhaal over kunnen schrijven, maar het gaat in de wereld van de onverrichte dingen.
Heb het fijn vandaag. De bewolkte lucht hier maakt de wereld klein. Groet, jacques.

**onverricht**

nu we hier zo zitten, onder lindenlover
hij vandaag achttien
ik net tachtig
horen we hoe op het marktplein
de wereld te keer gaat
vogels tussen blad hun stem verheffen

zijn stem is man geworden
de baard in de keel heeft zijn klus geklaard
toch doolt zijn heldere kinderschreeuw
nog door mijn hoofd

vrolijk praten we over dagelijkse onzin
kijken naar het leven
terwijl de linde schaduw spant over jaren
van verzuim en onverrichte dingen

jako fennek

Cartouche wint de enige echte virtuele – en tot waar of tot wie brengt dit nummer U – trofee op pomgedichten dit weekend – Ien Verrips en Petra Maria zilver, brons voor Rik van Boeckel

prachtige gedichten deze week bij een bijzonder bezongen thema. voor uw webmaster sprongen drie gedichten eruit. bijzonder van eenvoud, van taalkracht en van en in beschreven romantiek. alle dichters bedankt voor het prachtige werk. maar de metalen moeten verdeeld tussen Cartouche, Petra Maria en Ien Verrips. ik zeg goud en 2x zilver – doen we brons voor Rik van Boeckel. onder de gedichten de verantwoording. te mooi om waar te zijn de poëzie deze week. de winnaars van harte.

**Petra Maria: maar dat is nu die berg geluk**
**Anne Borsboom: Doe de deur dicht in het donker draag je geen groen**
**Frans Terken: dat dit zoveel meer is dan nu**
**Rik van Boeckel: ligt weemoed in stenen verborgen**
**Ien Verrips: het is zo goed jouw naam te horen**
**Erika de** **Stercke: was je maar dichtbij**
**Anke Labrie: onverwacht een flard muziek of een lied dat ze altijd**
**Peter posthumus: Jij met je rompertje**
**Cartouche: hoe onbevangen, hopeloos jong we waren**

**Lucia**

Ach ja – weet je nog- toen we botsten
om het hardst tegen elkaar op de kermis
wij samen de roos probeerden te vangen
met een zuurstok en twee suikerspinnen na

je me deed oprichten, de pluim voor je ving
hoe onbevangen, hopeloos jong we waren
een paar uur, dagen een heel leven scheen
en tijd , gaten ging slijten in ons beiden

we uitvlogen en de einder zochten tot
de maat der dingen begon te wringen
onze voet de Italiaanse laars ontgroeide
ging knellen en Mephisto het overnam

het pad van voortgang en aanpassing
ik nooit vergeten zal hoe jij, Lucinda
me het licht liet zien- je stralende blik
in de rups van die pre-coronatijd toen

afstand nog compleet ondenkbaar
ik nooit vergeten kan – elk jaar opnieuw
hoe de zomer – zij het in semi-lockdown
ons om een nieuwe kermis roepen blijft

140620
Cartouche

–>
Cartouche waagt zich aan een gedicht van het licht. keurig 20 regels in het cartouche gelid gegoten. en ach ja ik herinner me ook de kleine kermis, de gevangen pluim bij het rondgaan. de kaneelstok en de suikerspinnen. hij kan het wel hoor cartouche. bijna zeg je dat na zo een eerste strofe wel een liedje gezongen kan worden. en c de pirate zingt dan ook dat liedje. hoe hopeloos jong, en hoe de tijd gaten deed slijten in de geliefden van weleer. mijn romantische hart slaat op hol – het is die jeugdliefde – elke jeugdliefde die hier wordt geraakt. in ons allemaal gesleten en dat Cartouche er verlichte woorden van liefde aan geeft.

wie wint de enige echte virtuele – en tot waar, tot wie brengt dit nummer U – trofee op pomgedichten dit weekend? de Nederlandse vertaling onder ‘reactie’.
u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

is er nog iemand die van mij houden wil

iemand die zegt:
je was lief voor me, die avond
je hielp me in het weten
hoe het was om naast je te zijn
in zo heel veel

in hoe je deed en altijd doet, die kleine gebaren
waarin je me voor laat gaan bij een deur
in hoe je naast me zat en keek
zo mooi, meer dan mooi
meer dan zeldzaam, onbenoembaar

iemand die zegt:
dat er een liefde in mijn leven was en is
die bijzonderder is dan alle liefdes die ik kende
bijzonderder dan liefdes die ik in boeken lees
of die ik me ooit voor had kunnen stellen

steeds dieper voel ik dat
door alles wat we mee maakten
door alles heen
om bij elkaar uit te kunnen komen
om elke keer weer te kunnen kijken zoals die eerste keer

iemand die zegt:
dat de stilte in mij waarop ik altijd terug kan vallen
daar waar verder niemand is
waar ik ooit alleen met me zelf sprak

iemand die dan zegt:
dáár ben jij en ga je niet
én dieper kan niet
dieper bestaat niet, lief

pomwolff

**het mag zo zijn**

ik wandel soms
uit leegte
dezelfde paden
door het bos

dan sta ik stil
waar jij ook stilstond
tussen berkenstammen
wachtend op het licht

dan hoor ik
de schrille zang
van het roodborstje
verdwaal ik zonder jou

maar dat is nu
die berg geluk
die mij als een plotse
hagelbui overvalt

ik ben niet zonder jou

petra maria

–>
een gedicht dat compleet is – binnen de twintig regels regel die deze week hieronder en ook door webmaster niet zo nauw is genomen – in verband met noodzaak de uitzondering. volgende week strenger. petra is niet zonder de geliefde – de automatische wandeling die overgaat in een bewustzijn van schitterend geluk. wie over een verleden wil schrijven hij of zij schrijve zoals petra maria hier schrijft. dat het soms zo mag zijn. we gunnen het iedereen, ons zelf en petra maria.

Dat jij wist van mijn verknipte clitoris
Van dat er onder mijn oksels niets meer groeide
Er nergens nog een haar beter als de discussie ontplofte

Je altijd, bijna altijd zei: Doe de deur dicht in het donker draag je geen groen
Dat je weet dat ik er niet ben als alle lampen uit zijn
Dat je dat naar vindt en ik ze toch niet open
Energie is duur als deuren dicht zijn.

Anne Borsboom

–>
een persoonlijke optekening der dingen en gevoelens die blijkbaar lang meegaan en oplichten in het holst van donkere nachten. dan wil het nog wel eens spoken. zo lees ik de woorden van anne.

*‘Dat je weet dat ik er niet ben als alle lampen uit zijn…’*

soms voel je de pijn door de woorden heen – geen reden om ze niet te schrijven. wel moedig om ze wel te schrijven. anne schrijft hier door de grenzen heen, dat het niet uitmaakt waar het donker is, in douce france of in het laagland met de regen. soms willen de dingen niet meer verzwegen. kunnen ze niet meer.

**Dichter bij de wind**

Niet dat de zwaarste wind
ooit wegblaast wat we samen
aan liefde door de tijd sleepten

steeds die hand op de schouder
houvast bij rumoer in de buitenwereld
de kracht die we diep binnenin

zoals je met een gebaar
een blik zegt wat we van ons weten
dat dit zoveel meer is dan nu

herinneringen ingepakt en
bewaard als snoep in een trommel
om bij honger naar te grijpen

hoe ze niet kunnen verwaaien
jij met mij in quarantaine
tegen het grote vergeten

© FT 13.06.2020

–>
de herinneringen op een veilige plaats, een blik voor twee van herkenning. zoals ook in de psychologie wordt aangeraden om de zware dingen voor even op te bergen in een doosje. dat altijd weer geopend kan en mag – dat ook weer gesloten kan worden om vrijer te kunnen ademen. het grote vergeten op die veilige plaats neergelegd waar twee van weten. een blik is genoeg.

**Tijdloze weemoed**

Tijdloze weemoed
straalt liefde en verdriet uit
als ouderdom nadert
jeugd verlatenheid zoekt

bij graven van ouders
ligt weemoed in stenen verborgen
het eigen hart roept stil:
we zullen doorgaan

wat voorbij is verliest tijd
de winnaar van leven en liefde
waait mee op de wind
stijgt op in de toekomst.

Rik van Boeckel
13 juni 2020

–>
ja een echte van rik van boeckel weer, met veel empathie geschreven. de verbinding tussen verleden en toekomst geschetst als het leven- de verbinding tussen de ouders en de kinderen in weemoed – in stenen en liefde geschreven. hoe je je in de tijd kan verliezen. hoe we ons allemaal in de tijd verliezen. prachtig. ik val even tijdloos stil.

zo zoet is het jouw naam
te noemen te vormen
met mijn mond de klank
de tinteling
die dat teweegbrengt
bij wie onze vrienden waren
vrienden nog
er wordt op jou geklonken
het is zo goed jouw naam te horen
eensgezind
jouw naam te noemen

Ien Verrips

–>
geen woord teveel – hoe een naam weer te belichamen – nou zo dan. het ene gedicht vandaag nog indringender – ik zeg indringenderder – dan het andere. hoe een verleden weer te benoemen – met je mond zacht en teder de klanken zo dat ze tintelen.

**geur van meeldraden**

wat ben je ver weg
nu de dagen lengen
tussen de plooien
van verwachtingen

het paard in mij galoppeert
over de heuvels en zoekt
wat ik omarmen wil
nu de nacht
een lome stem heeft
en de muggen voldaan
op de muren rusten

naast de planten speelt
het bewierookte licht
een schimmenspel
van gewichtloosheid

in de schemering van
dichtgeklapte lelies
dwaalt het stuifmeel
als een sluiper naar
mijn lippen
ik lik voor ze barsten

de droge lucht dempt
het hoefgetrappel
was je maar dichtbij

Erika De Stercke
–>
erika heeft de dichteres in haar op ons losgelaten. niet doen. en pas in de laatste regel komen we uit bij het ultieme gevoel – zoals de taal moet zijn – zonder poespas. ‘was je maar dichtbij’ – en erika na deze regel het gedicht graag. asjeblieft geen plooien van verwachtingen, paarden die galopperen of dichtklappende lelies. neen alleen de eenvoud van het gezongen lied, de eenvoud van die prachtige laatste regel: ‘was je maar dichtbij’ – het verlangen naar hoe het was, de mogelijkheid om met taal of met een lied wat voorbij is nog een keer heel dichtbij te laten komen.

haar hersens doen al jaren overwerk
om steeds weer te beseffen
dat als

hij zou niet meer kunnen praten
niet meer kunnen lopen
hij zou nooit meer

soms neemt haar hart het over
onverwacht een flard muziek
of een lied dat ze altijd

toen ze gisteren verdwaalde
dat bankje daar ineens
in het door hen ontdekte laantje

een hart kan ook verdwalen
maar komt altijd weer thuis

anke labrie
(14-06-2020)

–>
ook door anke de wandeling beschreven om het moment van herinneren vorm te geven. met hart en ziel geschreven. zeker als de woorden stokken zoals in de eerste strofen van het gedicht.

Jij met je rompertje
je heldere ogen
die van een wijsgeer
die de wereld ziet

ik liet je zoeken
ik liet je gaan
lang voordat je wist
dat je bestond

wat had ik je te bieden
wat had ik je je zeggen
zonder zelf nog
ergens in te geloven

mocht er ooit iets mis gaan
geloof me
het was niet je moeder
maar wij zijn elkaar
voor altijd kwijt

je komt nog weleens langs
dat is dan
op Facebook
wij zijn weg
wij zijn zoek

Peter Posthumus

–>
ja met dat rompertje. dat rompertje werkt op mijn lachspieren. een soort hans teeuwen opening van een gedicht. niet dat ik teeuwen fan ben – hopeloos verouderd met zijn 50 jaren en zo vroeg al – die teeuwen. nee niet best. de kritiek zal niet mals zijn. wie teeuwen nu nog goed vindt is lelijk in het verleden blijven hangen. maar los van teeuwen het rompertje is leuk. en het verhaal is op zich droevig. we lezen over een afscheid. zelf zou ik voor drie strofen kiezen – de eerste, de tweede en de laatste. dan heb je een goed gedicht zonder particuliere dingen. die voor de lezer niet echt hoeven.

Rik van Boeckel in de natuur met zijn West-Afrikaanse balafoon – en smaantje ook in de hare

Laat de natuur winnen Laat de natuur winnen laat de bossen met rust laat de Amazone bloeien laat de bomen groeien o wind o adem der natuur zo puur zo puur hoor haar zachtjes gaan langs takken bladeren groene aderen van de lucht ze geven vogels onderdak groeten de regen met gemak moeder aarde houdt daarvan tot zij even niet verder kan nu de lucht vervuilt klimaat kou voor warmte ruilt bomen gekapt de Amazone erbij gelapt het regenwoud ligt op de schop hé stop stop stop hou daar mee op laat de natuur winnen laat de bossen met rust laat de Amazone bloeien laat de bomen groeien. Rik van Boeckel

https://www.facebook.com/stefanie.ste.902/videos/576137196650720/

ik was die bloem weet je en altijd bereid tot bloeien
in die tuin met een heg tegen de buren
het plastic tafeltje voor als het weer op frankrijk leek

de dagen die achteloos voorbij gingen
oplosten in diezelfde achteloosheid
waarin ook wij bestonden

in de mooiste woorden die te vinden zijn
ze had ze graag gelezen
ze wist dat hij ze schrijven zou

pom wolff

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: