Merik van der Torren: met ‘aan het eind van een lange weg de roos voor jou.’

**Nagekomen brief**

De straat die versperd leek door een man
is nu leeg.
Ik kan door,
mijn perspectieven in duiken,
groene paradijzen en
steenwoestijnen met
aan het eind van een lange weg
de roos voor jou.

Merik van der Torren

*Hoi Pom,*
het overlijden van Ron Offerman raakte me zo, dat ik een kort tekstje dienaangaande geschreven heb. Ik weet niet wat je zal besluiten, alleen dit tekstje of dit samen met het gedicht “nagekomen brief”, dat ik je vanochtend stuurde, ik vind beide dingen ok. groet, Merik

*Ron M. Offerman*

Hé, die dichter van wie je laatst een bundel kocht
voor zeven euro vijftig, is die dood ?

Nee, ik bedoel die barman van Eijlders altijd
met wit overhemd en een stropdas,
“ een vuile kutzooi dat is het “,
“ ze kunnen Mokum effe sluiten.”

*12 mei 2020*
Merik van der Torren

de grote Wecker – in poëzie en verzet

Anne van Walraven vraagt of je ook liefde lust

`Anne van Walraven Instagram: @annexwalraven`

op FB wordt bericht over het overlijden van Ronald M Offerman: “Een vuile kutzooi, dat is het”

wij van pomgedichten punt nl – herhalen een item over dood en verderf uit 2015 hieronder:

gedichten – over dood en verderf in 010, 020 en parijs. jos zuijderwijk: aan het woord kom je niet! niemand! – ronald m offerman: een vuile kutzooi, dat is het – tom zinger: als de cake en koffie op zijn ….
Gepost op 2015/1/10 5:50:00 (627 keer gelezen)

(…)
En ze nemen nog een biertje, en nog eentje dan
Ze zeggen tegen elkaar
Goh ‘t is alweer lang geleden dat hij gestorven is
En dan gaan ze weer over tot de orde van de dag.
Een vuile kutzooi, dat is het

Ronald M. Offerman

Een rare week met een amsterdammer in 010 – barman ronald offerman eijlders leidseplein in de witte de withstraat van 010 bij tineke. Je verzint het niet. maar goed is goed in 010 en in 020. Een groot goed. Een heel groot goed. Het vrije woord. Het woord ook van de dichter.
Een rare week – met dood en waar de dood is is altijd ook verderf. Het leven. Geen week voor een wedstrijdje. De dood die jos zuijderwijk overkwam, maandag het afscheid op Zorgvlied. Tom Zinger schreef over zorgvlied zijn blues:

**Begrafenisblues**

zet uw mobieltje uit, kijk niet meer naar de tijd
laat uw hond maar thuis opdat hij niet ten grave schijt
wij laten hier bewust geen Mieke Telkamp horen
dus pak maar op die kist en roep de rest naar voren

er was voldoende dekking voor ‘t huren van een vliegmasjien
die met de tekst ‘hij is gestorven’ aan de hemel valt te zien
houdt wel uw ogen dicht voor u uw oh’s en ah’s naar boven roept
voordat een feestelijk versierde duif u in de ogen poept

hij was mijn Oost, mijn West, mijn Noord en Zuid
mijn Geuzenveld, mijn Slotervaart, mijn Buit-
enveldert echt een ware Amsterdammer
(Zorgvliet ligt bekans in Amstelveen en dat is jammer)

kras de sterren en de volle maan nu beter door
gooi een baksteen door de zon of houd je hand ervoor
leg een snelweg door het Vondelpark en trek de stop maar uit het IJ
als de cake en koffie op zijn kom je toch niet terug bij mij

Tom Zinger

Een rare week met net teveel dood voor een mens. In parijs en omstreken stierven we in 010 en 020 mee. Met Charlie. Aan het woord kom je niet. niemand! Jos stond ook voor het woord. Altijd in voor het woord. Dat wil ik wel nog even voor hem gezegd hebben. Om dan de harde, onuitstaanbare waarheid onder ogen te moeten zien:

‘kras de sterren en de volle maan nu beter door
gooi een baksteen door de zon of houd je hand ervoor
leg een snelweg door het Vondelpark en trek de stop maar uit het IJ
als de cake en koffie op zijn kom je toch niet terug bij mij’

**Dag Jos.**

Ik zal het nog niet zeggen
Het schrijven durf ik niet
Ik loop over straat
Met gevoelens van verlies
Zelfs mijn stad kan me niet behagen
De mensen doen me niets
Maar ik zal het nog niet zeggen
En het schrijven durf ik niet.

Ronald M. Offerman

Antony Oomen – zijn nachtwandeling door Amsterdam: ‘Luister: daar speelt iemand piano ‘An die ferne Geliebte’ – Zo onoverbrugbaar onze afstand – Ach lieve wat was je ver…

**Nachtwandeling**

Ik heb een wandeling gemaakt
Ik ben gaan lopen in de nacht
Me verlustigend met volle teugen
Aan andermans nachtrust

’t Was stil in Amsterdam
De stad lag wagenwijd open
Uren te gaan langs grachten
Door straten en stegen over pleinen
Niemand kwam ik er tegen

Een enkele klank dwarrelde uit de huizen
Het water van de gracht leek gerezen
De hemel boven mij een stuk gezakt
De straten schenen mij uitgestrekter toe
Nauwer daarentegen de stegen

Niets was meer wat het was
Of hoe het ons had toegeschenen
Toen alles nog normaal leek
Alles wat wij toen normaal vonden

Stap voor stap klonken ritmisch op mijn pad
Slepend zwoegend voeten en longen
Zuchtend adem halend voor de hele stad
Mijmerde ik op de maat mijner schreden
Wat als er geen grenzen waren
Tussen landen tussen mensen of steden
Dat je gewoon overal naar binnen kon
Binnen of buiten waar alom wordt gezongen

Kom ik wandelend door de nachtelijke stad
Ook in dromen voor vroeg ik me af
Iemand die mij in zijn diepe slaap
In het voorbijgaan herkent
Iemand die snurkend mijn naam kreunt

Wat als ik brutaal eens aanbelde
Gewoon een koetjes en kalfjes praatje maken
Aan de eerste de beste deur aankloppen
Waar ik nog licht zie of geluid hoor
Een enkeling blijft altijd als laatste op
Iemand bijvoorbeeld die rookt in ‘t holst van de nacht

Hallo ik kom vragen hoe het met je gaat
Ken je me nog hou je het nog een beetje uit?
In alle ernst hoe gek het ook klinkt ik voel je

Luister: daar speelt iemand piano
*‘An die ferne Geliebte’*
Zo onoverbrugbaar onze afstand
Ach lieve wat was je ver
Zeker ik herinner me je nog van vroeger

Jongeling in ’t open raam aan de overkant
Binnen in het benedenhuis het licht gedoofd
Een techno-bas klinkt zacht naar de straat
Ontdaan staart hij mistroostig in de nacht

Ik heb hem wel willen benaderen maar
Wil niemand ontrieven met mijn troost
Durf eigenlijk ook nooit goed te kijken
‘k Zoek geen ontmoeting of ontroering

Ik hunker niet jouw stille verdriet
Legt zulke broze bekoring bloot
En bovendien je ziet mij toch niet
Verdwaalde zwijgend in de nacht

Ik moet nu dringend voort

Antony Oomen
04.V/2020
Amsterdam

Frans Terken wint de enige echte virtuele – vrij naar tijdloze dichtregels van vera van der horst – waar staan we nu eigenlijk met elkaar (wat zijn we?/waar zijn we?) – trofee op pomgedichten – Cartouche zilver en Lisan Lauvenberg brons

WEDSTRIJD GESLOTEN – dank aan alle dichters voor de prachtwerken die werden ingestuurd – best wel moeilijk deze week een winnaar of winnares aan te wijzen. ik neig naar frans, naar cartouche, naar lisan ook wel – eigenlijk wilde ik vera in het zonnetje – nouja hoeft eigenlijk ook niet – ze is een zonnetje. doen we gewoon frans goud, cartouche zilver en lisan brons. voor wie het past en van toepassing is een fijne moederdag. dichters dank voor de bijdragen – Frans, Gérard en Lisan van harte gefeliciteerd.

**Dichter bij ademnood**

Wij in een luchtbel die hoog genoeg
stijgt om stilstaand in te dansen
armen en benen gaan traag op en neer
dragen afstand binnen onze ruimte

hoe dan je hijgen een tekort aan adem
lijkt alsof de longblaasjes uitgeput
of grof door een stoflaag bestoven
het is zoeken naar zuurstof

dat ik je mond-op-mond wil
beademen maar dat het niet mag
laten we de gestelde maatregelen
stiekem met voeten treden

stap ik door het hete vuur
dat ik in je ogen zal blazen

© FT 08.05.2020

–>
Waar we staan en waarvoor we staan – Frans Terken sluit aan bij de corona-realiteit. dichter bij de ademnood dan we mogelijk al dachten. en dat we dan maar ten behoeve van de menselijkheid en de mede menselijkheid burgerlijk ongehoorzaam moeten zijn. de maatregelen met voeten moeten treden – om de ouderen – om de liefde – om wie ons lief is – tegemoet te komen en te omarmen. zo lees ik deze vurige omarming in dichters woorden.

Frans Terken – dat ik je mond-op-mond wil
Petra Maria – onweerlegbaar in de liefde
Cartouche – het wondermedicijn dat liefde heet
Rik van Boeckel – dans met de lichtstrepen
Lisan Lauvenberg – Tot er troost zal zijn en liefde.
Elbert Gonggrijp – in een stedelijke woestenij
Erika De Stercke – bij een toevallig treffen kleuren jouw ogen
Ien Verrips – ‘tis jij of ik
Vera van der Horst – Er was een tijd, dat we niets zeiden,…
Anke Labrie – onvermurwbaar is hij

wie wint de enige echte virtuele – vrij naar tijdloze dichtregels van vera van der horst – waar staan we nu eigenlijk met elkaar (wat zijn we?/waar zijn we?) – trofee op pomgedichten?

Wat zijn we vraag ik
als we dansen zoals we jaren dansen
op muziek van onderwaterviolen
meer de ogen, dan de huid

Waar zijn we vraag je
nadat de tijd weer is gevlogen
ver gevlogen en dichtbij
op de onderstromen

*Vera van der Horst*

Vorige week nog een beetje boos onze Vera, deze week toch echt als een eerbetoon aan deze vrouw, dichter uit eindhoven. nemen we een paar tijdloze regels uit haar oeuvre, ten behoeve van het wekelijks thema op pomgedichten – waarin de vragen worden gesteld die in elke relatie wel een keer gesteld moeten worden.

waar staan we nu eigenlijk met elkaar (wat zijn we?/waar zijn we?) – aan de dichters is het om de vragen te beantwoorden, of om die vragen heen te gaan, of om andere vragen te stellen. twee mensen centraal in één gedicht – daar gaat het om deze week – tijdloos of niet tijdloos gedateerd of niet gedateerd. we lezen u dichters zo graag dan weten we hoe we leven moeten, hoe het leven te moeten leven. u kent de regels bij deze veravanderhorsttrofee:
de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. **stuur in** op het u bekende **gmail.com adres van pomgedichten@** – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

je ogen wortelen
bij tijd
als bomen
in mijn ziel

ik weet wel
wat ze vragen
en het antwoord
staat al sinds
de eerste dag

onweerlegbaar
in de liefde
beschreven

petra maria

–>
wortelen en ziel zijn net niet mijn favo woorden en net aan die twee woorden is het gedicht opgehangen.

**Drempelvrees**

Voorbij de drempel ligt een wereld
te verkennen, winnen en verliezen
maar binnen raak je nooit, je blijft
steken waar huid aan huid schuurt
buiten jezelf treden is er niet bij

een godsonmogelijkheid, zelfs
als je hem overschrijden overweegt
op zoek naar kleur, leef- en ademtocht
steeds nemen wij onszelf mee op weg
naar die andere, die nooit genomen is

daar staan we dan, gepokt en gemazeld
zoals ik mij ons dacht – tegen al bestand
hoe bedremmeld met open oog en mond
gekapt en geschoren- verbetener dan ooit
gaan we voor ontraadseling van het virus

het wondermedicijn dat liefde heet
in staat het bloed een boost te geven

niet langer alleen onszelf te zijn

090520 / Cartouche

–>
bijna een filosofische benadering van hetgeen achter de corona-drempel een schier onneembare vesting blijkt te zijn. daar staan we dan – roept de dichter uit. ‘binnen raak je nooit’ – eerlijk gezegd komt het gedicht ook bij mij niet helemaal binnen al fladderen mooie woorden voor me op de grond. ik vermoed dat ik dit gedicht nog 10 keer herlezen moet. het wordt wel steeds een beetje mooier – bij herlezen – met name de laatste drie regels.

**Mezzoforte**

Teder voel ik huidhonger naar jou
bezorgd aanzoeken op afstand

zingend zie je mij staan
het nakend liefdeslied in mezzoforte

pianissimo roep je vertwijfeld
neem de tijd speel met ‘t hart

twinkel de glimlach in de ogen
dans met de lichtstrepen tussen ons in.

Rik van Boeckel
9 mei 2020

–>
een wensdroom in muziektermen beschreven. de opdracht dat de woorden tussen twee mensen plaatsvinden zeker volbracht. speel met je hart hoeft zij hem niet te zeggen – dat hart is bij Rik vanzelfsprekend.

**Wie we zijn als we**

Ik moet een stem zijn
voor de verdrukten
die misbruikt en aangeslagen
op een hoop zijn geveegd.

In de niet gekozen stilte
schreeuwt elke mishandeling.
Elk verlaten kind, verstoten
niet gehoord, geef ik geluid.

Zodat het trilt en hamert
en trommelvliezen scheurt
Tot het slaan ophoudt
Tot er troost zal zijn en liefde.

©Lisan Lauvenberg
9 mei 2020

–>

lisan zet haar eigen persoon in om het onrecht te lijf te gaan. ik moet een stem zijn – zo voelt dichteres deze week de verantwoordelijkheid op haar drukken en ze geeft er inderdaad een krachtige stem aan. voor de niet gehoorden geschreven. mooi.

Beste Pom,
soms vraag ik wel degelijk af waar we als mens zijnde naar op weg zijn. Vandaar dit voor mij prangende gedicht…
Een fijne zondag nog gewenst,
Elbert

**Dodo**

Van die generatie die dankzij de dagelijkse dingen
koos voor een rigoureus oponthoud – de wereld niet
anders te willen dan haar te ontdoen van haar uiterste
grillen – een platgeslagen gekortwiekte natuur.

Ontheemde ratten in een stedelijke woestenij – tot
paren geneigd – als kuddebeesten verveeld te zappen
naar het eigentijdse eigenbeeld – te hijgen tot aan
de eindstreep van het doldrieste functioneren –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 9 mei 2020
–>
die tweede strofe zag ik even niet aankomen. elbert pakt het thema deze week wel heel erg grondig aan – ontheemde ratten in een stedelijke woestenij. egmond aan den hoef spreekt zich uit over amsterdam. de corona crisis brengt enige rust in al die doorgedraaidheid waarin de dichter zijn woorden deze week als mokerslagen laat klinken.

**Begeerte**

een krant op tafel
titels dringen zich op
ik duw ze opzij
de koffie wordt lauw

het stof nies ik wakker
de deeltjes tuimelen naar
een niemandsland
in het uur van de wandeling

hoog staat de zon
boven de verwilderde tuin
ik hark gesprekken tot
nieuwsberichten

op de bank
bij een toevallig treffen
kleuren jouw ogen
de struiken tot ruikers

Erika De Stercke

–>
gelukkig maar die laatste strofe. en ruik ze erika dat het je lief is. ik wilde al roepen niet niezen niet doen in tijden van corona. maar als zijn ogen struiken kleuren tot ruikers – ja ga dan maar door alles en iedereen heen en ruik ze!

de stoep is niet meer
breed genoeg
voor tegelijk

‘tis jij of ik
één van beiden
moet eraf

Ien Verrips

–>
waar staan we? was de vraag? Ien best wel een beetje baldadig in deze grappige ‘eenhapscracker’, deze bijdrage.

**Toen het zover was, dat ik zei**

Als je wilt dat ik mee naar boven ga,
laat me dan zitten tot ik zelf opsta,
want als je zegt: kom mee naar bed,
voel ik enkel nog verzet.

Er was een tijd, dat we niets zeiden,
we deden, zaten, lagen, vrijden.
Gevrijd, gevreeën, we, vreemd als dat
woord, hebben ons vermoord.
Ik ben vrij, ben jij tevreden,
dat ik nu zeg: we is weg.

Vera van der Horst

–>
vera doet in haar eigen wedstrijd mee. misschien hier de laatste twee regels te uitleggerig – wellicht overbodig – we hebben ons vermoord – was al best wel duidelijk hoor. beste veer dank je voor de twee bijdragen deze week.

Ha Pom,
Hierbij een kleine bijdrage, net geschreven (wilde toch meedoen) .
Beetje veel denken, voelen en missen de laatste tijd.
inderdaad: waar staan we.
Een goed weekend verder
Hartelijke groet,

**afstand**

geen millimeter wordt haar toegestaan
bij de afstand die hij heeft bepaald
voor elk protest blijkt hij stokdoof

de dood als wrede handhaver
zelfs als het haar geliefde is
en ze al jaren slapen in hetzelfde bed
onvermurwbaar is hij bij haar tranen

anke labrie

–>
een rake vaststelling – het leven lijkt gegeven maar het kan ook zo maar worden afgenomen. zonder een millimeter aan ruimte voor medeleven of empathie.

VON SOLO op TEMPTATION ISLAND

Gisteravond zat ik met mevrouw Solo ‘Temptation Island’ te kijken. Een televisieshow waarin gelukkige stelletjes hun relatie op de proef stellen ieder apart met respectievelijk een peloton vrouwelijke of mannelijke verleiders in een resort met veel alcohol te gaan zitten. Het is één van de weinige programma’s waar ik wel een uurtje voor wil gaan zitten. Om te zien hoe mannen verleid worden door ingehuurde jonge strakke dozen en hun vriendinnen daar dan om moeten huilen bij een kampvuur. Pure, eerlijke emo-televisie. Net echt. Mevrouw Solo was van mening dat ik het op zo’n eiland nog geen dag zou uithouden zonder ten prooi te vallen aan de verleidsters. Ik antwoordde uiteraard, dat dat niet het geval zou zijn.

Toen ik een jaar af vijftien was kuste ik mijn eerste meisje. Een lief meisje dat iets kleiner dan mij was. Met donker haar en lichtblauwe, verwachtingsvolle ogen. Erg lief, denk ik. Ze zat bij mij op school. Zij zat in een mavoklas en ik deed vwo. We kennis aan elkaar gekregen op dansles. En op een gegeven moment hadden we voor het eerst gezoend. Op een dag ben ik eens thee gaan drinken bij haar thuis. Ze woonde op een dorp een kleine tien kilometer van het onze vandaan. Toevallig ook het dorp waar mijn moeder geboren was. Het huis had wat gelige gordijnen. En een leren bankstel. Haar vader was een ruwe, norse man die zijn geld verdiende met stuken. Van haar moeder schrok ik. Ze zag eruit als een onderdanig, afgeleefd mens. Een verwaarloosde, afgetakelde versie van haar dochter. Pluizig haar en een beige huid met grijze wallen onder de ogen.
We hadden nog geen verkering. Dat wilde ze wel, maar ik zag het nut er niet van in. Zelf haar vriendinnetjes vroegen me met nadruk verkering met haar te nemen. Maar dat wilde ik niet. Dat was deels jeugdige onzekerheid, deel een rebelse houding. Maar belangrijker was, dat ik mijn vrijheid niet kwijt wilde. Toen kon ik nog nauwelijks een idee hebben gehad van wat vrijheid in zijn volle omvang in houdt, want, dat weet ik nu op mijn vijfenveertigste nog steeds niet. Hoe dan ook kwam de verkering er niet. Het kan geweest zijn dat ik op een schoolfeest zoende met een ander meisje dat zich aandiende. Een type ‘Christiane F.’ Ze smaakte niet naar snoep, zoals je dat kent uit je jeugd. Ze smaakte naar goedkope lippenstift van het Kruidvat en halfzware shag. Ze straalde iets meer ‘vrijheid’ uit.

Mijn vriendinnetje wilde me daarna uiteraard niet meer zien. Haar vriendinnen kwamen verhaal halen. Zo goed en zo kwaad als dat gaat probeerde ik uit te leggen dat er geen andere reden was voor mijn daden dan dat ik vrij wilde zijn. En dat ik niet snapte dat je geen twee vriendinnen tegelijk kon hebben. We hadden immers geen verkering. Dit kon op geen enkel begrip rekenen. Wat ik van mijn kant dan ook weer niet kon begrijpen.
Door de jaren heen heb ik in de liefde voortdurend keuzes moeten maken. Soms waren mijn keuzes beter dan op andere momenten. Elke keer de belofte makend aan mezelf en de ander dat ik het de volgende keer beter zou doen. Maar spijt heb ik nooit ergens van gehad.
Ik zou best naar Temptation Island durven.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

bettie – over schooljuffer verbeet

Bettie heeft het hoogste woord:

meneer wolluf dat is niet zo netjes van u he’? als de doktors dat lezen hier op 8 hoog in de VU dan sturen ze u meteen door naar die nog maar nauwelijks gevulde CARONA IC afdeling en duwen ze meteen een buis uw keel in. wat is er bettie? wat heb ik nou weer gedaan. nou u heeft mevrouw verbeet schooljuffer genoemd. en mevrouw verbeet is altijd rond 4 mei op haar hoogtepunt. en vrouwen op hun hoogtepunt noem je geen schooljuffer. ojee bettie krijgen ze echt allemaal op de IC zo een buis in hun keel? is dat omdat je dan niet meer de waarheid kunt zeggen of is het om je beter te maken maar op een manier dat je nooit meer de oude wordt en dat je in ieder geval de eerste maanden je mond niet meer zult opendoen? hoe zit dat op de VU? Bettie? en u heb ook aan de koning getornd meneer wolluf! daar houden de doktors ook niet van. als u niet uitkijkt dan duwen ze twee pijpen uw keel in. een voor de koning en twee voor mevrouw verbeet. Well, it’s one for the money, Two for the show,… bettie – elvis zong het al:

voor die schooljuf verbeet

het was
zo als het meisje zei
je haalt het slechtste in mij boven

ik glom
en straalde trots
zo opgeruimd zo blij

en zei
het is bevrijdingsdag
kind wij zijn hier vrij

te tornen
aan de koning
en aan zijn willemsorde

pom wolff

pomgedichten.nl

Merik van der Torren: met ‘aan het eind van een lange weg de roos voor jou.’

de grote Wecker – in poëzie en verzet

Anne van Walraven vraagt of je ook liefde lust

op FB wordt bericht over het overlijden van Ronald M Offerman: “Een vuile kutzooi, dat is het”

Antony Oomen – zijn nachtwandeling door Amsterdam: ‘Luister: daar speelt iemand piano ‘An die ferne Geliebte’ – Zo onoverbrugbaar onze afstand – Ach lieve wat was je ver…

Frans Terken wint de enige echte virtuele – vrij naar tijdloze dichtregels van vera van der horst – waar staan we nu eigenlijk met elkaar (wat zijn we?/waar zijn we?) – trofee op pomgedichten – Cartouche zilver en Lisan Lauvenberg brons

VON SOLO op TEMPTATION ISLAND

bettie – over schooljuffer verbeet

Bettie heeft het hoogste woord:

Merik van der Torren en de geur van oude bomen – samen alleen in schrijfgroep de Klus

een onstuimige Peter Posthumus: “vergeet de hele rest – het sterven kan beginnen..”

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Bettie heeft het hoogste woord:

Share This:

Share This:

Share This: