pomgedichten.nl

Arjan Oudenaarde vraagt op FB  – “kunnen jullie witte broeders op dit mens afsturen?” hij bedoelt JOLIES HEIJ.

Ditmar Bakker wijt de ronduit stuitende uitspraken van JOLIES HEIJ aan overdadig drankgebruik: “Jolies Heij, wat had ik nou gezegd over alcohol overdag. Dit komt er dus van.”

we citeren voor de volledigheid maar even JOLIES HEIJ – jolies is – hoe zeg je het – van het padje af – van het heijpadje af – zoveel is zeker:

• “Columniste is veroordeeld tot thuiszitten en thuis maak ik niks mee, dus dan doe ik ook geen inspiratie op.
• Dan rest mij nog één vraag: waar o waar is nou die gevreesde coronapatiënt? Ik ken ze niet en heb toch veel contacten in het hele land. Ken jij iemand die het heeft?
• Is er dan niemand die durft op te staan tegen corona?
• Kom in verzet! Schijt aan corona!”

het is van een stuitend egocentrisme de woorden van deze jolies heij. IK HEB NIKS EN IK MAG NIKS MEER – de zielepoot ach gossie toch wat heb ze het moeilijk –  huilie huilie – en dan net even minder onschuldig – de wereld mag ontploffen van dichteresje – en al die rare mensen óók voor wie ze meestal ongevraagd en veelal ongelegen optrad. ja hoor dat is jolies heij – zo kennen we het meisje weer:

vaak ongenood maar altijd ongelegen

hoe ze allemaal uiteindelijk toch
wanhopig hopen
op iets van eeuwigheid
om te ontstijgen
aan die omhulde stank
van een bedorven zijn
en steeds maar weer moeten we wéér wat van ze
aandoen, aantrekken
je blijft bezig met die gasten
wat heb ik toch een hekel aan dichters

pom wolff

in eenvoud de woorden op de dinsdag hier van anne van walraven op pomgedichten punt nl – hoe anders dan een jolies heij die ons vermoeide met een overdaad aan taal uit alle windstreken. ‘Laten we in deze weken maar even stilstaan bij het leven.’ – ja mee eens.

Anne van Walraven

Instagram: @annexwalraven

Een brief aan jou is een ode aan de liefde. Sterker nog, een ode aan liefdesverdriet. Iedereen kent het wel. Je bent verliefd. Je bent gekozen en dat voel je in elk deeltje van je lichaam. Maar wat nou als de liefde steeds een beetje uit je vingers lijkt te ontsnappen? Anne van Walraven probeert in woorden te grijpen hoe het voelt als de liefde en de lust plaatsmaken voor onzekerheid, verwarring en angst. In openhartige brieven schrijft zij over haar gedachtes en gevoelens die voor iedereen herkenbaar zullen zijn. In de romantische en melancholische gedichten zal je even kunnen verdwalen. Tastend in het donker, maar niet alleen, nooit alleen.

Genre: Gedichten
Omvang: A5
ISBN: 978-94-640-3033-4
Aantal pagina’s: 112
Prijs: € 17,99
incl. verwerk- en verzendkosten naar Nederland en België
https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=10344&utm_source=Promotiemailing&utm_medium=email&utm_campaign=10344&utm_content=Bestelknop

mooie subtiele poëtische werken bij die lelijk om zich heen grijpende virus. het land toch inmiddels in rep en roer. door de italiaanse toestanden ontstond gisteren alarmfase 1 – de mensen liggen daar in die laars te kreperen. nederland ligt op dezelfde ramkoers. zien we aan de grafieken. de asoos plunderen de winkels, je zou ze in hun gezichten corona-en. hoe dan ook mooie subtiele werken. van Ien Verrips, van Petra Maria en van Ton Huizer. ook Cartouche wist de jury weer voor zich te winnen. ik kies na wikken en wegen voor de tekenen van invoelende vrouwelijkheid in tijden van crisis. goud deze week naar Ien Verrips en naar Petra Maria. dichters dank jullie wel voor het inzenden – voor de troostwoorden in bange tijden – Petra Maria en Ien Verrips van harte gefeliciteerd  met het gedeelde  goud.

• Ton Huizer – oma’s lichaam is nog warm
• Frans Terken – ik kies voor thuiswerk en tik met een vingerhoed op de toetsen
• Rik van Boeckel – Honderd kinderen dansen door de schone lucht
• Magda Haan – opa’s en oma’s worden vermeden
• Petra Maria – laat mij vandaag weten dat alles opnieuw begint
• Ditmar Bakker met een ‘sonnet du coude’ – crack in de ellepijp
• Ien Verrips – bang voor het ongewisse
• Cartouche – teruggeworpen op je zelf

ik vind de tweede en derde strofe de leukste – ik wou dat ik twee hondjes was – er nog in geschreven erg aardig – de wending in de derde strofe ook helemaal ok – dat we weten wat de dichter elke dag moet doorstaan als hij/zij  op zichzelf teruggeworpen is. heerlijk hoe een wereldwijd thema hier wordt teruggebracht tot één  persoon – tot cartouche – tot de dichter. dat noem ik nou eens echt ‘verdichtung’-  daarvoor hebben we de eerste strofe hier niet nodig. de gegevens in de eerste strofe lazen we al in de krant – zijn wel algemeen bekend – de ‘verdichtung’ begint  in de tweede strofe en is zonder meer briljant uitgeschreven.

de redactie van pomgedichten wenst Anne van Walraven met haar debuut EEN BRIEF AAN JOU heel veel succes. Nederland is een prachtig boekwerk rijker. dat wij op pomgedichten punt nl elke dinsdag een briefje ‘aan ons’ mogen publiceren maakt de dinsdag tot een mooie dinsdag.

Een brief aan jou is een ode aan de liefde. Sterker nog, een ode aan liefdesverdriet. Iedereen kent het wel. Je bent verliefd. Je bent gekozen en dat voel je in elk deeltje van je lichaam. Maar wat nou als de liefde steeds een beetje uit je vingers lijkt te ontsnappen? Anne van Walraven probeert in woorden te grijpen hoe het voelt als de liefde en de lust plaatsmaken voor onzekerheid, verwarring en angst. In openhartige brieven schrijft zij over haar gedachtes en gevoelens die voor iedereen herkenbaar zullen zijn. In de romantische en melancholische gedichten zal je even kunnen verdwalen. Tastend in het donker, maar niet alleen, nooit alleen.

Genre: Gedichten
Omvang: A5
ISBN: 978-94-640-3033-4
Aantal pagina’s: 112
Prijs: € 17,99
incl. verwerk- en verzendkosten naar Nederland en België
https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=10344&utm_source=Promotiemailing&utm_medium=email&utm_campaign=10344&utm_content=Bestelknop

het fenomeen karin beumkes – zij schrijft zo dat alles, de wereld, de dingen, de mensen, de natuur, de waarheid haar kleur aanneemt

nu op pomgedichten punt nl

je hebt dichters die hard moeten werken en na verloop van tijd hebben ze hun gedicht – loon naar werken, loon na werken zeg maar. op texel is de dichter – de eilanddichter –  Roop zo een harde werker. de gedichten die op die manier tot stand zijn gebracht –  zijn veelal verzorgd, niets op aan te merken, je ruikt als het ware het zweet van de dichter tussen de lettergrepen door. de dichters van de noeste arbeid verkiezen het denken boven de bezieling – de ratio boven welk gevoel dan ook. je moet er van houden. als je niets anders kunt dan ga je er zelf van houden. een eigenschap hebben de noeste werkers vaak met elkaar gemeen – ze zakken in hun gedichten vaak af naar proza. daar moet je ook van houden. in proza kan de dichter zich makkelijk  verschuilen – de ratio kan van stal gehaald – in dit voorbeeld van het eiland. het kan ook anders – ware doortrapte fundamentale existentiële onontkoombare poëzie – in dit voorbeeld ook van het eiland texel – lees onze eigen karin beumkes – zij schrijft zo dat alles, de wereld, de dingen, de mensen, de natuur, de waarheid haar kleur aanneemt – wel aan moet nemen – zij schrijft door alles heen – het is die schoonheid in de poëzie die wij graag elke maandag hier op pomgedichten punt nl presenteren.

Onder dankzegging aan alle dichters die instuurden – ik kan en mag er vandaag niet omheen – de inzendingen zo erg naar mijn hart – ik beken ik ben een romanticus maar dan liefst toch in die inktzwarte bitterheid die in een verleden meer levens kostte dan de corona in de toekomst. het is die ongebreidelde aanstekelijke en alles en iedereen innemende passie die vandaag in twee gedichten hoogtij vierde. tweemaal onontkoombaar goud en eenmaal brons. brons voor paul bezembinder – van harte! –  die uit niets iets wist te destilleren dat pijn kan verzachten. een wonderstukje van  taalkunst:

‘Achter de schermen draagt
zij echter niets. ‒ Niets dat de pijn verzacht.’

en dan komen we bij de gouden werken deze week – Cartouche en Annagriet Diesman schreven de sterren uit de hemel, de corona aan flarden – koortsachtige gedichten zonder weerga. mooier kon er vandaag niet geschreven.  het verlangen in de aanhef de inhoud tot aan de pijn doorvoeld in de conclusie door Cartouche beschreven: ‘ er is geen mij zonder jou’ – GOUD! van harte!

en alsof ze voor elkaar schreven lezen we  van de voortgang – de o zo trage maar onontkoombare voortgang en invulling –  in lust en liefde gedompeld: ‘ jij hoopt vandaag, en ook ik ja, wij, op trage, trage liefde, lief.’ Annagriet Diesman – GOUD! van harte!

• Cartouche (zwaar gewond) – geen mij zonder jou
• Petra Maria – waar jij en ik gedragen worden
• Frans Terken – het is ons leven uit de losse hand
• Paul Bezembinder – dat zijn muze hem nog iets onthullen wil
• Anke Labrie – een levenslang waarom
• Erika De Stercke – Onrust wakker jij aan
• Ditmar Bakker – geplaagd door nieuwe dromen
• Elbert Gonggrijp – Er is altijd wel iets om te verhelderen
• Annagriet Diesman – en ook ik ja, wij
• Rik van Boeckel – in pijnloze gelatenheid