We hadden gefietst met het gezin. Het was mild weer aan het einde van de winter. Een zondagmiddag. We stopten bij het Westerpaviljoen. Na de fietsen op slot gezet te hebben stapten we binnen. We begaven ons met de kinderen naar de achterkant van het etablissement waar zich een hoek met wat los kinderspeelgoed bevindt. We vonden direct een tafel. Het was een lage tafel met comfortabele kuipstoelen. De op één na lekkerste stoelen bij Westerpaviljoen. We zetten ons. Ik keek rond. Aan het tafeltje achter ons zat de dichteres Esther Porcelijn. Een moment van herkenning. Ze was een stuk aan het schrijven. Ze keek even op en we hadden een praatje. We hadden het over publiceren en hoe dat het best te doen. En kwamen daar niet uit. Zij had haar ideeën en ik maakte mezelf wijs dat alles een leerproces was. De kinderen waren intussen aan het spelen geslagen. De serveerster gearriveerd. En ik had zin om wat te praten met mijn vriendin. Die kans doet zich niet altijd zo ontspannen voor. We bestelden twee bokalen Orval en wat nootjes. Het was buiten fris geweest. Het kruidige bier smaakte. Er kwamen nog wat vrienden met hun zoontje binnen. Ik draaide me om om Esther te vragen of ik een stoel van haar tafeltje kon gebruiken. Ze was verdwenen. Er stond enkel nog een schotel met daarop een lege koffiekop. En een onaangeroerd koekje. En een restje water in een glas. Ik keek rond of ik ze nog zag. Ze was weg. Ik keek nogmaals naar het stilleven en realiseerde dat ik niet met zekerheid zou kunnen zeggen dat ze er wel geweest was. Het koekje zou ook van een ander geweest kunnen zijn. Ik had het gevoel dat ze verdwenen was in ijle lucht. Een vage gemaakte herinnering op een zondagmiddag in de midlife. Het kruidige Belgische bier verwarmde me aangenaam van binnenuit en was perfect gelukkig met mijn hersenspinsels. We converseerden comfortabel. Alles was perfect. Ik verlegde mijn blik en zag dat Esther een eind verderop was gaan zitten. Nu bij het raam. Verstandige keuze als je wat wil werken. Weg uit het Siberië van de kindertjes en de trage bediening. En zo kabbelden de gedachten door.
Ik werd afgeleid door de loop van een aantrekkelijke serveuse. Er is weinig mooier dan de zetting van de ellebogen bij een ultra vrouwelijke vrouw die loopt. Alle gedachten gingen voorbij als kleine wolkjes op een zonnige lentedag. En dat in de winter.
Er werd gepraat. De kinderen kwamen zo nu en dan op schoot en speelden verder braaf. Een warm bittergarnituur werd gebracht en een set nieuwe Orvals. Ik concentreerde me op mijn ademhaling. Deze was rustig en beheerst vanuit de buik. En was intens tevreden. Vervolgens vroeg ik me af of ik op dat moment mijn hart kon en mocht laten stoppen. Ik dacht het wel. Het zou wel definitief zijn. Het was echter wel een perfect moment. Ik vroeg me af of euthanasie in een horeca gelegenheid op zondagmiddag vergoed zou worden door mijn zorgverzekeraar. Het leek me van niet. Virtual reality zou hier misschien in een oplossing kunnen voorzien. Maar sterven was vandaag niet aan de orde.
Hoogstens een klein beetje verdwijnen zo nu en dan.
Hoi Pom , Voor de Kerstdagen dit Kerstgedicht. Het is vaker geplaatst op pomgedichten, maar kan altijd met Kerst. Fijne dagen en groet, Merik
Kerst
Bonte draken flemen in je nek en de Kerstman, mot in zijn witte baard. Ze vlammen vervaarlijk uit hun bek, “O, denneboom.” Jingle bells” bij de haard.
De Kerstman, mot in zijn witte baard, zingt “Vrede op aarde” in oorlogsgeweld en “O, denneboom”, “Jingle bells” bij de haard en Maria heeft sneeuwklokjes voorspeld.
zingt “Vrede op aarde” in oorlogsgeweld, en “er is een kindeke geboren op aard.'” Maria heeft sneeuwklokjes voorspeld en een geestverruimende appeltaart.
“Er is een kindeke geboren op aard'”, die vreugde is geluk en licht en een geestverruimende appeltaart een grote gedachte zonder gewicht.
Vreugde is het, geluk en licht, bonte draken flemen in je nek, los gaat de gedachte zonder gewicht, ze vlammen vervaarlijk uit hun bek.
Hoe je mensen vertelt dat je miljonair bent zonder irritatie op te wekken
1. Pardon, maar wist u dat ik een miljonair ben? Want dat ben ik. Mooie rolstoel, klootzak.
2. Ach, heeft u deze portemonnee laten vallen? Oh, nee, die heb ik laten vallen. Waarschijnlijk omdat ‘ie zo tjokvol geld zit. *Zucht* Goed voor miljoenen euro’s, zelfs. Kom terug of ik huur iemand in om je om te leggen.
3. Oh, wat een schattige baby. Thuis heb ik ook een baby, maar dan helemaal van honderdeurobiljetten gemaakt. Waarom houdt Jezus toch zoveel van mij? Is het omdat ik een miljonair ben?
4. Wat een heerlijk weer is het toch. Ik ben dol op regen. Waar ik ook dol op ben, is het uitnodigen van groepen weeskinderen bij mij thuis en ze vertellen dat ik ze ga adopteren. Aan het eind van de dag schaar ik ze dan rondom mij en nadat ik even gepauzeerd heb om aan mijn pijp te lurken, zeg ik: “Grapje, eikels.” Ik ben een miljonair.
5. Weet jij hoe een miljoen euro eruit ziet? Waarschijnlijk niet, want je bent blind. Ik heb een verhouding met je vrouw.
een kerstgroet aan de lezer, de foto van babs witteman. zo zit ik ongeveer wel. klopt. de kerstgroet met een paar mensen die het leven mooi maken- om te beginnen met henk van zuiden – een groet van hem van een paar jaar geleden nog altijd actueel. henk leeft zoals ie schrijft. een hoog zuiverheidsgehalte. voor mij mogen 2 oudgedienden nooit ontbreken rond de kerstdagen. een dooie en een levende. de tragiek rond de dood van joop komen verlaat mij niet zoals joop komen mij ook nooit heeft verlaten. na zijn dood verkoos de zoon die hem verzorgde door zelfdoding de dood. hij heeft de dood van zijn vader afgewacht. och wat een heerlijke man was joop, wat een heerlijke dichter, wat een heerlijke verhalenschrijver, wat een eerlijke amsterdammer ook. hieronder een gedicht van zijn hand. en één van de hand van jako fennek. de man uit zwitserland die zo lief en ook zo heerlijk vilein kan zijn. maar altijd met zelfspot en met een glimlach. wat houd ik van die mensen. en ik houd van anne hardeman. onze strenge zeeuwse oma. ik verheug me op eerste kerstdag. dan is ze benieuwd wat mijn dochters ons (annemarie en mij) hier in 020 voorschotelen. morgen is het andersom en schotelt vader zijn dochters voor. ik zal anne via FB berichten.
Henk van Zuiden
Ik weet, vaak doe ik je verdriet woorden niet altijd goed gekozen, dank met de drank en nooit met rozen, een klankbord om mijn gram te lozen, maar lieveling, verlaat me niet.
Nooit eens een ridder, steeds bandiet. Mijn handen losser dan mijn kozen, mijn jaloezie als ‘k jou zie blozen, de lekke boot die jij moet hozen, maar lieveling, verlaat me niet.
Ik weet, je vindt mij hypocriet als soms mijn spijt wil bovenkomen, mijn krokodillentranen stromen, maar lieveling, verlaat me niet.
Toch zal het nog een keer gebeuren dat je mij onder de trein zal pleuren. Maar mocht je ooit dat plan beramen ik zweer ’t je, dan gaan we samen!
Joop Komen
voorbedacht
ik zou haar kunnen zeggen dat er een merel dood op de rails ligt ontzet zal ze zich over de rand van het perron buigen naar veren zoeken het beest in gedachten horen kwelen zo indachtig dat haar het fluiten van de trein ontgaat ik hoef haar dan niet eens te duwen
Soms is het niet mogelijk om een gelegenheid onbeschreven voorbij te laten gaan, onbeschreven op te laten gaan in de tijd. Den haag, gisteren, Lange Voorhout, Pulchri Studio, opening expositie van Ingeborg Müller: “Mediterrane herfst”. Volle zaal, openingstoespraak door levenspartner en dichter Max Lerou. Prachtig werk. tot zover de feiten. maar wat een lief en prachtig mens is Ingeborg en wat een heerlijk en stralend geluk las ik gisteren op de gezichten van Ingeborg en Max daar op het megalomaan versierde en door een kerstmarkt bijna ontoegankelijke Lange Voorhout. En wat een verademing is het dan om het kersttumult achter je te kunnen laten bij het naar binnengaan van de Pulchri Studio, dat prachtige gebouw om vervolgens die lieve mensen Max&Ingeborg te mogen omarmen en te mogen feliciteren met zoveel schoonheid. wat een lieve mensen Ingeborg&Max, overrompelend in eenvoud en kracht. en zie op de foto hoe Ingeborg de dichter Max Lerou heeft vereeuwigd – het werk dat is opgenomen in de tentoonstelling die gisteren werd geopend en is te bezoeken vanaf gisteren. eigenlijk bezocht ik gisteren niet meer de gewone wereld maar bevond ik mij in een poëtisch sprookje – opgezogen door de prachtwerken van Ingeborg om nu weer te ontwaken in mijn 020 – maar dan rijker dan ooit tevoren. dank jullie wel Max&Ingeborg. Max voor de special – de bundel poëzie – uitgereikt bij de toespraak – Ingeborg voor de ontmoeting en de omarming in de eerste plaats en de werken – zo vreselijk van genoten.
uw webmaster las gisterenavond in een eethuis aan de prinsengracht te 020 het gisterenmiddag geschreven geluksgedichtje voor. commentaar van de voorheen volkskrantfilmrecencente linthorst: én daar ben ik het nou eens helemaal mee eens..!
toch weer
ik ga er ook maar eens voor zitten om over geluk te schrijven ik ben het niet gewend
je hebt van die plaatjes en spreekwoorden dan hebben ze het voor je uitgezocht denken ze
maar misschien is geluk wel dat het je – alleen heel even – gelukt is om gelukkig te zijn
Moet je eens kijken hoe ze loopt. Ongelooflijk mooi gewoon. Ik droom vandaag niet over de liefde, maar over hoe ik dood zal gaan. Zij draait zich nog een keer om. Ik hoor haar denken – waarom staart die jongen toch zo lang in de zon?
Ik zou echt niet weten waarom de wolken morgen overdrijven. Soms lijkt het net alsof de aarde niet meer dan een druppel is en dat zij – onverstoorbaar – als een heel oude maan schijnt met een bijster jong gezicht.
toch weer ik ga er ook maar eens voor zitten om over geluk te schrijven ik ben het niet gewend je hebt van die plaatjes en spreekwoorden dan hebben ze het voor je uitgezocht denken ze maar misschien is geluk wel dat het je – alleen heel even – gelukt is om gelukkig te zijn pom wolff
, jako fennek en met henk van zuiden – kerstgroet aan anne hardeman en familie){kind=link}
