www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 39 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.
Hij ligt in de kamer bol vierkant te wezen. Het zoveelste pakket gearriveerd. Ik struikel er haast over en vraag me af, hoeveel nog? Wat zit er nu weer in? Ben ik te nieuwsgierig, tegen wil en dank? Tijd voor antwoorden. We leven in een wegwerpmaatschappij. Ja, ik word nu stellig. De doorloop van spullen, al dan niet nodig is teruggebracht naar 0. Ik chargeer. 0 is een bol cijfer, tevens hol. En dat geldt ook voor zijn naamgenoot Bol. Bol punt kom om precies te zijn. Ook hol. Want het verplaatst holle vaten en lucht. En het vreemde van deze circulatie is ook nog eens dat het geld oplevert. Het moet niet gekker worden.
Ik vraag me natuurlijk nog steeds af wat in dit pakket zit en wie de afzender is? Weer vragen. Weer een antwoord. Het zou zo maar van Beuys kunnen zijn. Maar dan wel wat laat. Onze lieve Beuys is allang ten hemel gevaren. Maar het kan. Achterstallige post. Ooit verkeerd bezorgd of niet. Het zou zomaar kunnen. Pakketjes raken nu eenmaal wel eens kwijt. Trek en Trees bestonden vroeger nog niet. Nu is het een van de meest populaire of juist irritante mailberichten die je kunt ontvangen. Compleet gestoord kun je raken van Trek en Trees. Achtervolgingswaanzin. Zelfs als het pakket al afgeleverd is. En dan nog de nawee. Hoe vond u het bezorgingsproces? Delete, delete, delete.
Ik troost me bij de gedachte dat ik nooit te weten zal komen van wie dit pakket is en kwam. Het maakt ook niet uit. Het brengt me wel even terug naar de jaren tachtig vorige eeuw. Naar het ‘Huis van de toekomst’ dat ooit ontworpen is door good old Chriet Titulair, een Limburgse visionair. Hij voorspelde al in 1985 dat je mogelijk ooit mobiel zou kunnen bellen op een fiets. En nog leuker. Dat het huis van de toekomst ingericht zou zijn met aan de voordeur, of voor de luxe paardjes onder ons, aan de oprit een grote box waarin postpakketten afgeleverd kunnen worden. Daarnaast een koel- en vriescombinatie voor het leveren van kant-en-klaar maaltijden en diepvriesproducten (lees ijsjes). Hij moest eens weten. Good old Tiet.
topvoorstelling gezien zaterdagavond van en door Leendert Vooijce – een erg mens om van te houden – t/m 19 juni in de Oosterkerk 020 oost. schoenen uit en houdenvan maar. over de keuze niet te willen kiezen – en de stiltes die niet te harden waren –
is er dan niemand die van mij houden wil?
iemand die zegt: je was lief voor me, die avond je hielp me in het weten hoe het was om naast je te zijn in zo heel veel
in hoe je deed en altijd doet, die kleine gebaren waarin je me voor laat gaan bij een deur in hoe je naast me zat en keek zo mooi, meer dan mooi
iemand die zegt: dat er een liefde in mijn leven was en is die bijzonderder is dan alle liefdes die ik kende bijzonderder dan liefdes die ik in boeken lees of die ik me ooit voor had kunnen stellen
steeds dieper voel ik dat door alles wat we mee maakten door alles heen om bij elkaar uit te kunnen komen om elke keer weer te kunnen kijken zoals die eerste keer
iemand die zegt: dat de stilte in mij waarop ik altijd terug kan vallen daar waar verder niemand is waar ik ooit alleen met me zelf sprak
iemand die dan zegt: dáár ben jij en ga je niet én dieper kan niet dieper bestaat niet, lief
ja eigenlijk weten we het al wel – ver voor de sluitingstijd – Margo en Cartouche winnen het virtuele GOUD vandaag en Anke het zilver. Dank aan de dichters die inzonden – dank ook aan Maarten Bogaers voor zijn mooie gezongen dichterlijke bijdrage – aanstaande donderdag geeft ie een gratis concert in 020 Haarlemmerplein de Roode Remise – zie hieronder – of aldaar. Winnaars van harte. de commentaren staan onder de gedichten – geniet de drie winnende gedichten:
Ok, dan ook maar zoiets, ongeveer en bijna: een gedicht. Voor Pom.
Dwalen (opdat de wind zwaait)
We liepen dwars door de tuin, de oude liefde , het verleden en ik. Overal bloeiden de vergeten planten bomen bloemen. Onkruid.
Ik herhaalde alle namen van de niet onthouden niet te vergeten niet te laten niet te verlaten niet te verdragen – en de verlaten dagen. Zoef zucht weg.
Over het pad gingen we. Langs de sloten en het wuivende riet. ‘De wind zwaait alles wel weer terug’ zei ik maar je was zo veel verder- Zoef zucht weg
Margo van Gelder
‘maar je was (al weer) zoveel verder…’ het is maar goed dat de zondagochtendwedstrijd geen wedstrijd is maar een feest van inspiratie en – dank aan singer songwriter maarten bogaers – dank ook aan de koningin van de wind gedichten margo van gelder – en dan deze hierboven met die prachtige ingehouden en tegelijk genadeloos directe regels. bij de vergeten planten in de eerste strofe ben ik al verloren – hang ik aan dichters lippen en pennenhand. herhaalt ze alle namen ook nog en ook nog die van de verlaten dagen. ik had het vroeger ook al – als ik margo las was ik verloren, kon je me wegdragen en het is nog steeds zo. het is de poëzie van de weemoed en de vergankelijkheid gedragen door de wind die ook weer vervliegt – als de woorden als het leven, de geleefde liefdes en de dagen. zonder meer goud natuurlijk – dan maar bevooroordeeld. feliciteren wij van hier Margo.
van zegge en schrijve
bloemen houden van mensen, haha nee mensen, mensen houden van leven van zaad zijn en tot koren groeien niet als kaf vervliegen en bloeden in het zweet van aanschijn doch in een klimaat van weldoende koelte
laat ons de ogen niet toedoen voor de kankers van de tijd, het opstuiven van zand en het branden en zengen van zon – niet draaien maar de schaduw zien in een ander licht zich bewegen tussen de polen van stormwolk en tropenzon
als wortelscheuten van planten, zuchtend van ziel in de schaduw van de wind
een bed van aarde vinden
~~~~~~~~~~~~
15-06-2025 / Cartouche
het mag gezegd, wat zeg ik het moet gezegd hier – Cartouche in topvorm – vragen we reflexie op het leven krijgen we reflexie op het leven – op een doordringende en genadeloze wijze – alle registers trekt de dichter open. voegt de dichter en passant nog een wereldregel toe aan die prachtregel van Maarten Bogaers – hadden we al ‘in de schaduw van de wind’krijgen we van Cartouche: ‘niet draaien maar de schaduw zien in een ander licht..’ – ja ook goud natuurlijk – hebben we vandaag twee keer goud – een blinkende zondagochtend. van harte!
Uit de verzamelbundel ‘De geest van 2020’ (Stichting Spleen). Hartelijke groet, Anke
Amsterdam 2020 (III)
hoe de schaduw van een boom die iets verder staat in de smalle straat waarin ik woon onzichtbaar vanuit mijn raam door de storm beweegt op de hoge muren aan de overkant even beschenen door de zon
dan weer ineens verdwenen door voorbij zeilende wolken donker met daartussen flarden blauw wel zichtbaar in het kader van mijn kleine raam
zoiets te zien zoiets altijd te blijven zien
anke labrie
een schilderij in woorden – een pracht gedicht. een verstilde observatie. ik zeg zilver – van harte.
MARGO VAN GELDER – Ik herhaalde alle namen
CARTOUCHE – niet draaien maar de schaduw zien in een ander licht
ROB MIENTJES – Wild is de wind
ANKE LABRIE – zoiets altijd te blijven zien
FRANS TERKEN – of het pluis is
RIK VAN BOECKEL – In het park van de zingende wind
LUK PAARD – de wind wakkert aan
wie wint de enige echte virtuele – naar weer zo een prachtregel van singer songwriter maarten bogaers – doen we het samen? – ‘in de schaduw van de wind’- trofee?
aanstaande donderdagavond 20 uur 30 geeft maarten bogaers een gratis concert in de roode remise – (ook lekker eten daar trouwens) – maar goed als ik ook eens een keer iemand mag aanbevelen – ga donderdagavond maarten genieten – doen we vandaag de zondagochtendwedstrijd met als inspiratie – een van zijn prachtregels staan we niet allemaal ‘in de schaduw van de wind’? reflexie op het leven zeg maar. – een mooi thema. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
voor de koningin van de wind
het is altijd weer de wind en die doden, margo die wind die wind die ooit zo onontkoombare zo onherroepelijke
het is de wind van de doden en de graven de onvermijdelijke de noodzakelijke soms ook de snijdende de striemende de bijtende en de wrange
die godzijdank aan ons voorbij ging altijd weer aan ons voorbij ging en nu pas weten we weten we margo
pom wolff
Dag Pom, Mooie titel. Laten we er op voortvaren, bij 30 graden Celsius en meer. Gegeten heb ik al. Maar wie weet doe ik me ooit te goed aan lekkere weersverwachting. Met een knipoog naar Bowie, vandaag mijn zondagsgedicht.
Wild is de wind
Naakt op de vloer schuil ik voor de liefde ze komt eraan en gaat te keer
niks geen voorspel woeste zoenen en krassen op mijn rug heel even een zacht briesje
wild is de wind ze sleept mij bij de haren tolt wat in het rond kronkelt over mij heen
en dan het huilen bliksem in het hart stuipen tot in de tenen rust en vrede het is klaar
verzamelen van armen en benen gevlei in lichaamsholtes lepeltje lepeltje … liggen in de schaduw van de wind
Rob Mientjes
heftige toestanden in huize mientjes, de woorden laten weinig te raden over. was het de wind – nee in de laatste strofe wordt alles duidelijk.
Het park van de zingende wind
In het park van de zingende wind gevallen uit het dal der seizoenen speelt de zachte wind met vele takken in de schaduw van het woud
de hemel een wolk zonder regen laat de wind van de wereld blazen laat de zon de schaduw van bomen zien het natuurlijk goud van ‘t hout
de minstreel van het licht vertelt nu zachtjes aan de wind een verhaal dat hij verzint over dromen van stille bomen waarvan hij houdt.
Rik van Boeckel 14 juni 2025
een rustgevend tafereel – fijn om in door rik geschetste park even te kunnen toeven op een rustige zondagochtend.
(de rockdichter): zo…de tijd is zwoel al’n paar dagjes…hot hot hot zeg maar en dan schrijf’k van de e-romantiek (des paard is dat) en voel hoe…ja doe me toch’n briesje…doe me zo…laat de wind maar…en ik mij buige naar mooie vorme (die wilde droom)… ! “ wind “ luk paard (uit de serie: rudolf valentino…maar dan des paards)
die buite bladere ruist gejaagd
zo pompt me bloed verlangens same waaie gedachte aan doordringt de nacht en mij
ik laat me wiege trek heupe strak ontspan en buig
de wind wakkert aan ik luister buite hope bladere same in’n parendans
schreef ik zojuist nog over een rustgevend tafereel bij Rik van Boeckel – bij Luk Paard pompt en danst en ruist het als nooit tevoren. de dichter maakt een buiging in de wind voor zijn gedroomde schoonheid.
Goedemorgen Pom, Mooi lied weer, prettig om zo de dag te beginnen.
Tegen de wind in
Het waait met de wind mee onder de parasol hangen pluizen die luchtig dansen naar de huid
niets vermoedend van wat daaronder tiert en kolkt in de bloedbaan op een foto amper te zien
je voelt het bewegen een zucht naar binnen geslagen alsof de wind zoekt waar te landen
dat je niet meteen weet of het pluis is je wacht nog op nader bericht dat als een schaduw boven je hangt
je blaast rondborstig tegen de wind in hoopt op een zachte bries
de schaduw als een donkere wolk hangend boven het hoofd van de ik-persoon – en het is wachten op nadere berichtgeving en de hoop dat de storm gaat liggen – dat het niet zal gaan woeden.
Uit het meerdelige werk ‘VERS van de markt van Den Bosch’ uit de bundel ‘Dag licht of Dichters, ze stelen de show’ Beschikbaar gesteld aan Pom Gedichten op 2 juni 2025 ter promotie van de bundel. Contact: frisowoudstra@hotmail.com – 0032470605944
Het broodje van de burgemeester
daarboven in het gebouw spreken ze andere talen en dragen ze andere kleren maar we eten grofweg hetzelfde
altijd in vergadering ze spenderen de dagen in overleg en dan is er ook nog
het beleg van de raadskelder dat is wat wij tussen de broodjes smeren
wij volgen routekaarten en maken de puntjes zoals op de plaatjes
opdat het volgende en vorige broodje elkaar perfect gelijken
en dat is nodig ook want hier beneden kunnen de klachten ons vrij direct bereiken
lang geleden had het gemeentehuis ook een rechtszaal en via de lift daar achterin stuurden ze de veroordeelde schlemielen naar beneden
het is niet te geloven maar daar zit nu ons lunchcafé en via die lift sturen wij de broodjes nu naar boven
zo ook de lunch van de wethouders zo ook het broodje van de burgemeester
hij wil liever geen ui tussen zijn sandwich carpaccio
Op zaterdagochtend fiets ik meestal naar de Binnenrotte. Daar is de grootste markt van Rotterdam. Je ziet er de hele wereld. Achter de kramen, in de kramen en ertussendoor. Gewoontegetrouw haal ik een kilo belegen boerenkaas. Dat scheelt de helft met de Albert Heijn. Nog afgezien van de kwaliteit. En contant betalen wordt zeer op prijs gesteld. Zelfs muntgeld is welkom. Natuurlijk zie je er ook wel toeristen, maar dat is marginaal. Die zoeken toch meer de bescherming van de Markthal. Herkenbaar, iconisch…universeel toeristisch.
Als ik naar huis toe fiets kom ik voorbij Noordplein. Daar is ook een markt. Er wordt een keur aan biologische artikelen aangeboden. Olijfolie, hummus, Koreaanse koekjes, gegiste wortelen, bestorven wildworstjes en brood van de Jordy’s. Bij die laatste staat altijd een rij. Bij de rest niet. Er zijn ook allerlei tentjes, waar je straatvoedsel kan halen. Kleine porties lekkernijen, die je meteen of op een daartoe neergezette bierbank, kan oppeuzelen. Dat alles onder het genot van een havermelk latte, een witte natuurwijn of een craftbiertje. Op goede dagen is er ook muziek. Het is een zien en gezien worden. Yuppen met of zonder kinderen, kunstzinnige alternatievelingen met een zilveren lepeltje en gefortuneerde expats mijden elkaar hier moeiteloos. Een vriendin van me noemt het ook ‘De Witte markt’. Ik noem het altijd ‘De rijke blanken markt’.
De markt op de Binnenrotte is gewoon een markt, waar omzet gedraaid wordt op de gunstige prijs-kwaliteit verhouding van de aangeboden producten. De Witte markt is een heel ander concept. Het is ontstaan tijden de pandemie. Toen werd het ineens nog hipper om lokaal te kopen. Zo kon je een stukje van je vliegvakantie compenseren. Daarnaast was het buiten, dus mocht het nog. Als je er rondloopt is het net een soort foodfestival. Er wordt niet geshopt, er wordt geflaneerd en genoten. Eigenlijk is het dus gewoon een festival. Het nadeel van een festival is tegenwoordig echter dat je er een hek rond moet zetten, een vergunning voor moet hebben, een EHBO-post voormoet inrichten en kaartjes moet verkopen. Maar als je het een markt noemt, dan hoeft dat ineens niet meer.
Ik vind het prachtig hoe de heersende klasse toch altijd weer een mantel der liefde en een maas in de wet vindt om zich te kunnen onderscheiden. Nee, doe mij dan gewoon een haring met uitjes op de Binnenrotte. Voel ik me ook eens een keertje lekker gewoon.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
roep ik het tot mijzelf? zoals ik verdwijn in eigen taal
(en wat ze heeft geschreven leest ze onverstoorbaar voor gelooft ze er nog in is ze vergeten wie ze een uur geleden wilde zijn)
en ik dacht wij blijven objectief (alleen verslaggevers van twijfelzaaiers) trouwens in de blauwe grot besefte ik pas de reikwijdte van mijn minuscule zwemvlies
toch die overrompelende geïnteresseerdheid het nam me voor jou in nog stromen wij in elkaar door waterhoentjes wiebelen boven ons ze hebben acht pluizige kuikens
we weten niet hoe we zullen eindigen de begoocheling steeds duidelijker voor ogen dag zeg je mooie dag versta ik zo klopt iemand de taal op schuim en nasmaak poëzie is een vlechtwerk van mijn hand op mijn borst dampend lichaam
blijft er die eenzame man op sofa tegenover een nog eenzamere tv (afscheid en geheime liefde oud verlangen steeds hetzelfde deuntje)
dat het iets verschuift laat neerdalen in taal omdat alles maar vergaat door de leugen van lief leven
los maken die tros zodat het hart vaart en die extatische vrouw haar schuddebuikend verleden verhalen vulde ze zelf in
Hoi Pom, Hier is er weer één, tussen de bedrijven door, vanuit Amsterdam dit keer Ben even in Nederland ( o.a. Ruigoord ):
Wat er ook gebeurt ik hou je op de hoogte dat doe ik ik zie je we zien wel en ik kom ik bel en laat je weten blijf nog even even nog want straks zijn we vergeten.
Peter Posthumus
Uit Madrid dat ik vandaag ontvlucht ben vanwege de vallende mussen hitte. Morgen ietsje minder heet. Morgen El Prado. Daar is het koel. Tenminste daar ga ik van uit. Wat een tofgedicht van Max.
ik ben een pessimist uit overtuiging een angsthaas bovendien een zenuwbrok in het geheel genomen een saggerijnig tiep ik ga van ’t ergste uit in mijn gedachten gaat het altijd fout
vrijwel altijd ging het anders meestal viel het mee of eigenlijk kan ik wel zeggen het leven is voor mij een feest
Aanschouw dit witte paard hoe paard een paard kan zijn hoe paard vermag een paard te zijn
onnozel en diep ondersteboven van diepgang in een paard stoïcijns en zen in zen
een lichte bespiegeling to be or not to be een paard is out of question
boerenpsalm op een wit doek Mankes meets Pallieter Pallieter meets van Gogh
stilte in de verf passie in de nerven het hart te kort geklopt
_____ Rob Mientjes
Jan Mankes(1889-1920) – Wit paard, 1917 Gezien bij tentoonstelling in Museum Belvédère Duo tentoonstelling (samen met Museum Arnhem) wegens succes verlengd tot en met 24 augustus 2025.
