Het was weer een zonderlinge ontmoeting. Altijd is dat zo. In haar blik las ik een epos over liefde en verlossing. Hemelsblauw. Haar ogen. Het wit onstuimig schuimend als de kromming van de golven. Maar verder zei ze niks. Ze lachte louter met de lippen, die dansten op het ritme van de zee. Het haar stijf in de straffe wind. Halflang, schitterend als goud zand. Haar huid gebronsd als na een zomer in Frankrijk. Nadat haar lach verbleekt was, vormde haar mond woorden die ik niet verstond. Het was de wind die in een ongeschreven taal gedichten brulde. Verhalend over verre liefdes voorbij de horizon. Alles verstommend. Mijn storm. Dan opeens de regenboog! Ik juich! Ik dans m’n sneakers nat. Broekspijpen donkerblauw tot aan de dijen. Alles schreeuwt haar naam. Mijn hart bonkt zo heftig dat het bloed me in de aderen jeukt. Ik hou ervan. Het strand. En van haring. Straks. Maar eerst genieten van haar zonnestralen. Overal.
het moet – een keer ervan komen, een dag morgen, overmorgen
het jaar dat loopt – zo niet zijn wij voorgoed ten dode op- en uitgeschreven
zoveel zelfgenoegzaamheid zoveel nood is er
aan geloof hoop en liefde deze drie
en zonder de laatste – liefde gaat het niet
In deze geest wens ik u en ons allen een vruchtbaar jaar
gegroet, Cartouche
———-
Het kan niet anders
er moet een stek zijn waar zij niet samengaan – golven haat en liefde als eb en vloed
een strand rozig zacht dat eerder lava was waar de hemel op zijn blauwst je huid niet branden kan
wind en regen je gemoed niet geselen of in gijzeling nemen plek genoeg voor jou en mij om te verwijlen
een schoot van vlees en aarde voorbij nacht en getijde zo lang, groot en diep als wij
een hoofdstuk blijven durven schrijven – een hooglied in een dodenboek
060124 / Cartouche
het aardige van de teksten van Cartouche is dat ie zelf niet weet wanneer ie boven zichzelf uitstijgt in woordkunst. zijn nieuwjaarsgroet is van poëtische eenvoud en een innemende direktheid om te smikkelen. een tekst die meteen de weg naar je hart vindt – naar het hart van iedere lezer vindt. geef er ook meteen goud voor in deze wedstrijd. van harte! vervolgens gaat onze Cartouche er voor zitten – en schrijft naar ik vermoed ‘echte’ poëzie maar die had ie allang geschreven. haha. lieve beste gérard mooier als hieronder kan het niet – dank je wel:
Het kan niet anders, Pom
het moet – een keer ervan komen, een dag morgen, overmorgen
het jaar dat loopt – zo niet zijn wij voorgoed ten dode op- en uitgeschreven
zoveel zelfgenoegzaamheid zoveel nood is er
aan geloof hoop en liefde deze drie
en zonder de laatste – liefde gaat het niet
Cartouche
CARTOUCHE – zonder liefde gaat het niet
ELBERT GONGGRIJP – omdat alles in jij
FRANS TERKEN – woorden van het hart gekozen
RIK VAN BOECKEL – Liefde overwint alle tijden
ROB MIENTJES – Laat de liefde groeien
ETWIN GROOTSCHOLTEN – of jij nog van me hield
ANKE LABRIE – gewoon altijd broodnodig
IEN VERRIPS – zucht
https://youtu.be/L18MA21cjpY?si=zTbuaALJgHrKed1N
wie wint de enige echte virtuele – we zullen het van de liefde moeten hebben in 2024 -zondagochtendwedstrijd op pomgedichten punt nl? laten we de grootmeester van de timing zijn mooie liedje hier zingen – ja dan maar weer de liefde aanroepen in 2024 – dan toch maar met liefde 2024 in – hoe lelijk de wereld ook – schrijven we op de tonen van toon ‘er is geen liefde zonder jou’. wende, trijntje, guus ze zingen het lied allemaal maar halen het niet bij de eenvoud van toon hermans. gaat u ook met liefde 2024 in? u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
ergens is een plaats waar wellicht de liefde permanent wordt bedreven
een plaats om naar uit te zien waar iedereen wel sterven wil omdat daar doodgaan niemand verdriet
want wie ergens gestorven is zal opgaan in die ongerepte pracht van een hallucinerend einde
dat voor jou en mij voor ons overal en verder nergens te vinden is
pom wolff
OMDAT IN ALLES JIJ – Want mijn liefste
De dode dingen, ja, de dingen zelfs, en het gras, de bomen, de kieren tussen de tegels, de nerven in het blad, de winderige herfst, de koffiekringen in het tafelkleed –
Ik drink de melk, eet het fruit, breek het brood, En dan nog. Er is de tijd, de godvergeten tijd, zij staat nooit stil, zij leeft jou, zij ademt jou in. Ik heb jou zo van binnenin, ik zie jou zo van buitenuit.
Er is het godganse geluid van de laatste vogels, er is het eindeloos geduld, er is het uitzicht, er wordt steeds gevlucht, maar waarnaartoe. Er is een altijd zondag, jij zou moeten weten waar.
Ik adem jou in, al was het niet gister dan vandaag. Jij hebt de tijd, jij waant je veilig, ik ben bij je, ik wacht waar jij op mij wacht. Het is er zo stil, wij leven langs elkaar heen, wij zijn zo een.
De dode dingen. Ik ga overal heen, neem jou mee, hier ben ik, wat zou ik zonder jou, maar het geeft niet, jij bent zo binnenin, jij bent zo buitenuit. Ik kijk naar de bomen, ik leef het uitzicht. Daar ben je, daar ben ik. Waar nog te beginnen –
Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, zaterdag 15 november 2014
Elbert tracht het onmogelijke te zeggen in een weldaad en overvloed aan woorden en beelden en ik begrijp dat de direct aangesproken geliefde dit gedicht een prachtig gedicht vindt. zelf vind ik dat alles al gezegd is in die prachtige titel. en dat zal alles zijn.
OMDAT IN ALLES JIJ – Want mijn liefste
Een nieuw jaar, met liefde aan begonnen; ja, steeds de liefde, tegen het lelijke van en op de wereld, dat blijven zeggen en schrijven, hopelijk wordt het dan nog eens wat. Mooie dagen, en een mooi jaar! Groet, Frans
Steeds de liefde
Je kunt stad en land aflopen en rondom aan liefde ruiken thuis staat zij er kleurrijk bij in bloei als een geurend boeket
wat er allemaal geplukt is de vrucht van samenzijn in omlijsting van kinder- en vogelzang
elk seizoen de roes dat dagelijks proeven als van de eerste keer bevangen bij herhaling
woorden van het hart gekozen en vers op het blad geschreven die zacht aan jou voorgelezen dan in je armen gelegd
het alomvattende terug gebracht naar de geliefde die door de dichter woorden voorgelezen krijgt. ik ben voor de laatste strofe en minder voor het alomvattende dat in wezen toch niet te omvatten is. eigenlijk is die laatste strofe alomvattend genoeg in al zijn eenvoud en liefdevolheid:
woorden van het hart gekozen en vers op het blad geschreven die zacht aan jou voorgelezen dan in je armen gelegd
Ik wens je een heel gelukkig nieuwjaar. Hier is mijn gedicht over liefde in 2024. met dichterlijke groet Rik van Boeckel
Lied van liefdesvertier
Liefde overwint alle tijden om het gegriefde te vermijden ze bestaat met hart en ziel dringt door vele mensen heen
liefde is immer zacht en nooit gemeen liefdesverdriet klaagt steen en been liefdesvertier laat haat nu varen lippen dansen op het ritme van gebaren
ze verlaat het oude voor nieuwe jaren is er altijd voor jou en mij ze maakt ons dapper vreedzaam blij zingt het lied van tedere noten
wij zullen samen in de toekomst wonen de liefste wensen aan een ieder tonen verleden van scheiding en verdriet verlaat het heden met ons liefdeslied.
Rik van Boeckel 5 januari 2024
Rik maakt er een liedje van van de liefde – een liedje om blij van te worden.
Beste wensen, Pom, opdat de liefde welig tiert, tierig weelt en wierig teelt in 2024. Lieve groet, Rob Mientjes
Liefde onder de loep
Liefde onder de loep Haarfijn uitgemeten Handzaam in vervoer
Onstuimig in gebruik Nuttigen vier maal daags Tussendoortjes daar gelaten
Koesteren dat kippenvel Met gloeiende oren En blosjes op de wang
Dat het welig tiert En wierig teelt Laat het hart opnieuw geboren
Wensen in de nacht Dromen overdag Laat de liefde groeien
Rob Mientjes
Rob laat zijn dichterskunsten welig tieren – het zijn nadenkertjes. maar in de ware liefde wordt niet nagedacht – daar gloeit de liefde op en door en over en uit.
perspectief
te lang heb ik om een hoekje staan kijken
of jij nog van me hield
nee, natuurlijk zag je me niet
Etwin Grootscholten
Etwin weet altijd wel de poëtische boel op zijn kop te krijgen – hier op zijn eigen kop haha. geestig
een zucht (niet meer dan dat) verzadigd na het liefdesspel
vermoeid en trots zucht zij de moeder die het leven geeft
zie hoe de mens zich neerlegt met een zucht het leven laat
de liefde lacht gul geeft zij zonder zoeken laat zij vinden het kleine maakt zij groot wat dof geeft zij glans
zij lacht en zucht om al dat leven al die vragen
jan 2024/IEN VERRIPS
ien meldde mij dat het een probeerseltje is en dat een betere versie aanstaande is. het leven hangt van zuchten aan elkaar. ja als je het zo bekijkt is er weinig tegenin te brengen. grappig dichie hoor.
liefde is sterker dan de dood haar kracht kent geen einde omdat zij bij ons blijven zal in woorden, beelden en muziek
laat je hart hiermee maar voeden dwars door alle rampspoed heen want zij kan ogen laten stralen en oren schoonheid laten horen
liefde verschaft ons het inzicht dat ieder jaar uiteindelijk weer in welke vorm dan ook gegoten zij gewoon altijd broodnodig is
anke labrie (2024)
woorden van troost door Anke geserveerd voor wie er aan toe is. liefde overwint alles zelfs de dood. (voor wie niet dood is wel te verstaan)
Gisterenavond ging ik de hond uitlaten. Het was aan het stormen en donker. Ik liep alleen met de hond. De straat was leeg. Die middag en vooravond hadden we bij mijn schoonouders doorgebracht. Het obligaat nieuwjaarswensen met diner. Toen de DVD met dia’s van vroeger op ging na het eten, zag ik mijn kans schoon de hond uit te laten. Het was tevens dat ik niet met die oude beelden geconfronteerd wilde worden. Het verleden verbergt soms zaken die verdwenen zijn en als verlies voelen. Het was me al donker genoeg. De hond piepte. Niemand wilde mee. Ik was dus vrij om te gaan.
Buiten dacht ik ontsnapt te zijn aan het bedrukte gevoel, dat zich rond deze dagen aandringt. Zeker als je je in een situatie bevindt, waarbij het lijkt of er steeds meer van een dierbaar verleden verdwijnt. Het hondje liep gretig tussen de windvlagen door in de verlaten straten. Het duister sloop echter mijn hart in. Er drong zich een kronkel uit mijn hersenen op. Vroeger woonden mijn schoonouders in een boerenwoning buiten het dorp. En huis met karakter en een familiegeschiedenis. Daar was het warm, ook al sneeuwde en jachtte het buiten. Een oude plattebuiskachel zorgde voor die warmte. Een aantal jaar geleden hadden mijn schoonouders besloten te verhuizen. De redenen daarvoor zijn discutabel. Er was niemand in de familie die het pand wilde overnemen. Wij ook niet. De kopers wilden de oude plattebuiskachel niet hebben, dus mijn schoonouders verkochten die. Mevrouw Solo en ik zijn nog mee geweest, toen mijn schoonvader de kachel naar Tholen bracht. De koper stond me niet aan, net als zijn woning en zijn vrouw. Ik was blij, dat we er weer wegwaren. Zo gaan dingen.
Nu in het zich opdringende duister, sloeg het gemis me als paniek om het hart. Ik liep in het niemandsland. Iets, waar ik vroeger mijn voeten aan warmde, was verkwanseld. Een deel van mijn oude, goede gevoelens was in handen gevallen van mensen die het niet verdienden. Ik haalde herhaaldelijk diep adem en ademde diep uit, in de hoop het gevoel te dempen, dat me bij de strot greep. Het gevoel van een stuk verloren verleden, waar geen retour meer op mogelijk is. Het gevoel bracht me terug naar mijn adolescentie, waar ik dit zo vaak voelde en het me verlamde. De angst iets dierbaars te verliezen en nooit meer terug te kunnen. Totaal irrationeel probeerde ik me eruit te rationaliseren: ‘Het was allemaal niet erg. In het ergste geval kon het ooit nog teruggezocht worden en teruggekocht. Het was gewoon een kleine alcoholpsychose na anderhalve week stevig bourgondisch leven en een dagje onthouding.’ Alsof ik weer zestien was.
Intussen nu, maar toen ook al onbewust wetend, dat je je daar niet uit redeneert. Ik telde tot negentig en probeerde de golf over me heen te laten rollen. Het hondje meed intussen de bomen, waarvan de takken dreigden te bezwijken in de harde rukwinden. Ik sloot mijn ogen en opende ze weer. Het gevoel was minder, maar niet minder dreigend. Weer haalde ik diep adem. Het ging weer. Gevoelens van verlies of de vrees daarvoor. Ze zijn er altijd al geweest en hechten zich aan spullen, plaatsen, details, blikken van mensen en laten zich niet verklaren. Noem het bijgeloof. Soms denk je dat ze weg zijn, maar ze komen altijd terug, op donkere, regenachtige avonden als het stormt. Maar ook als de zon schijnt, als je het het minst verwacht.
Ik kan het niet verklaren. Maar voor nu ben ik het de baas. Dat laat weinig te concluderen over.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
wij van de pluralis majestatis – wij van hier dus, wensen Peter een goed 2024 – peter is de met IEN VERRIPS om en om grootheid die elke dinsdag hier – maar dan om en om het onontkoombare leven doorneemt in onontkoombare poëzie – dat we er weer van kunnen gaan genieten in het nieuwe jaar.
een boerderijtje op zandgrond in het zuiden een klein eiland in het noorden dat voor de helft is weggespoeld
mijn ‘roots’ liggen in van dat losse zand waar wortels niet in hechten zijn verdwenen in verhalen die niet zijn doorverteld achtergebleven op zee bij mensen die nooit zijn teruggekomen
wat ben je meer dan wat je doet en deed wat je zelf hebt meegemaakt wat je daarom voelt en weet.
Het is zo´n vintage racefiets waarop alleen academie meisjes rijden. Meestal een Peugeot. Motobécane soms. Sierlijk gebogen over het omlaag gekrulde stuur is ze zojuist nagenoeg geruisloos door de bocht komen aansuizen. Smetteloze gympies losjes op de trappers. Dito gebleekte jeans strak erboven. De derailleur stilletjes ratelend. Eenmaal tot stilstand gekomen heeft ze het vehikel achteloos tegen de leuning van de vorig jaar geverfde Zijlpoortsbrug gedropt. Hoogglans dat nooit stopt. Geen gewoon groen. Nee! Het is van dat stroperig spiegelende monumentengroen dat ook op onze voordeur prijkt. Nadat ze haar oversized duffel met een onhandig gebaar heeft rechtgetrokken barst stipt om twaalf uur de hemel open. Het aanvankelijk fel klinkende rakatakatak verdrinkt in duister gebulder dat onmiddellijk wordt verscheurd door een bombardement van schelle witte lichtflitsen.
Een miljoen ontaarde bloemen spatten vervolgens vurig bloedend uiteen in een kleurrijke orgie van vormeloosheid die dwarrelend ter aarde stort. Zo voel ik mij. Meer levend dan ooit. Het is de beste plek van Leiden. Vanaf die brug is zicht rondom. De Kooi op oost. In het zuiden de Zeehelden. Het centrum in het westen en dan Leiden Noord. Kakafonie. Hemelvuur overal. Het houdt niet op. Schoonheid. Nu niet. Morgen niet. Nooit niet. Eva is inmiddels nergens meer te bekennen. Haar fiets nog wel. Fijn. Want ik mag ´em altijd lenen. Ook in het nieuwe jaar.
en wie mij lief is blijft mij(n) lief! gaf Ramses ons mee –
en voor 2024 wens ik jullie weer wat ik jullie hieronder in 2023 wenste – van harte! en is het gelukt? de weg omhoog? graag jullie bijdragen wens of wenslijstje voor dit item – dank dank dank én gezondheid! (en leeft Jako nog?)
HOERA – DE JAKO LEEFT NOG!
Hoi pom, ik wens alle leden van de pomfamilie een voortreffelijk 2024 – ja, de fennek leeft nog! heb een heel moeilijk jaar gehad. Maar daar schrijf ik een andere keer over. Keek op je site, wat je voor programma je had, en kreeg zin mee te doen. Heb een fijne jaarwisseling! Slechter kan de wereld niet draaien, maar al dichtend komen we er wel.
24
daar gaan we weer een nieuw jaar voor ons
een nieuw jaar om het leven als een schuld langzaam af te lossen
want leven is als bruikleen als een estafettestokje dat je toegereikt krijgt even vasthoudt en weer doorgeeft
jako fennek
Ha Pom,wat gedachten bij de jaarwisseling:
geen wensen geen voornemens geen lijst
en ik kijk ook niet terug dit is een gewone dag en morgen ook
een ander jaartal, dat wel en ach, dat is ook maar ooit door mensen bedacht
één wens dan toch: morgen opstaan en denken godzijdank, er is weer een dag onverwacht in mijn handen gekregen om te kneden tot een prachtige
Vooruit dan. Ik sluit me aan. Bij wensgedachten 2024. Voor jou en voor mij. Ach … laat ik eens gul zijn. Voor iedereen.
Een hobbelpaard dat droog staat Een kabinet dat staat als een huis Een lijf zo gezond als … ja wat … Een auto die blijft rijden een leven lang Een vakantie 24/7 in je hoofd Een bierbuik zo plat als een dubbeltje Een goede wijnfles die nooit op gaat Oliebollen in alle kleuren Werk dat leuk is Familie die gewoon familie mag zijn Vrienden die vrienden blijven Een hond die niet uitgelaten hoeft (te zijn) Een poes die houdt van spinnen (rond je buik) En niet te vergeten … Zelfgemaakte appelmoes … Iedere dag. Voilà, dat was het voor 2024.
Groet, Rob Mientjes
er schijnt een oude Chinese nieuwjaarswens te zijn die luidt: ‘Ik wens u een saai jaar’ daar zit wel wat in begin ik onderhand te denken
na dit hectische jaar dus maar: allemaal een saai jaar gewenst
een beetje kuieren door de velden eens een boek uitlezen een redelijke gezondheid geen propvolle to-dolijst en nog zo wat saaie dingen
ROB MIENTJES -Een goede wijnfles die nooit op gaat
ANKE LABRIE – dat geluk soms
Goedemorgen Pom, We gaan voort, ook in het nieuwe jaar, op de ingeslagen weg, samen met onze lieven. Ook voor jou/jullie een goed en mooi 2024, waarin de poëzie een ‘thuis’ blijft vinden, op de Pom. Hartelijks, Frans
Op naar 2024
Wij gaan niet voor wat verwacht wij gaan voor wat wij zelf denken en doen wat wij kunnen doen meer nog wat wij nodig vinden
opkomen tegen de tegenwind dichters op het podium noden die in woord en zin zeggen waar en waarvoor we staan
dat er weer veel staat te gebeuren wat vast eerder al is gedaan het vraagt nu om nieuwe daden dagen waarop verbeelding bloeit
de weg gaan die ons verder brengt kiezen voor het juiste spoor en steeds over het voetlicht gebracht dat alles nog open is
laat dat jaar maar weer beginnen maak er als het kan een feest van houd vast de hoop gebruik je kracht en heb dag en nacht het leven lief
Pom, ik wens je een fijne jaarwisseling en een heel mooi poëtisch 2024. Met dichterlijke groet Rik
Het einde van 2023
Het einde van 2023 nadert met langzame schreden wij zijn gelukkig en tevreden het oude jaar al voorbij
voor het nieuwe zijn wij frivool en vrij met verzonken poëtische gedachten energieke muzikale krachten
eeuwigheid blijft nu bestaan tot de dagen en maanden met rasse schreden voorbijgaan
het ritme van de universele tijd is de onontkoombare realiteit zo laat de wereld de jaren zien het voorbije in zingende herinnering poëzie laat het voorbije voortbestaan in woorden overgaan.
Rik van Boeckel 30 december 2023
Goedemorgen Pommie, Mocht ik je voorheen niet meer horen, dan wens ik jou en je dierbaren in elk geval een mooie jaarwisseling en een gelukkig, maar vooral gezond 2024. Ingrid E. Noppen
VOOR 2024
Dat wij dichters zijn met taal en pen geboren nog maar zo weinig nodig hebben dan hagelwit papier
dat ik jou dichten kan en jij misschien wel mij en wij elkaar daarin wat meer leren vertalen
wat is er dan te wensen dan enkel voor de wereld alleen maar poëzie de brug naar een verstaan
pomgedichten – ik bedoel ik – wens jullie en jullie lieven een weg omhoog in 2023 – niet te letterlijk natuurlijk – maar gewoon een stapje verder/hoger dan die gezet zijn in 2022. dank voor alle prachtige bijdragen aan de site der poëziesites. ik heb weer mooie dingen mogen beleven met en rond de poëzie en mijn pomsite het afgelopen jaar. dat het zo zal blijven. een fijn en warm nieuw jaar!
de 2022-2023 bijdragen van INGRID E. NOPPEN, FRANS TERKEN, LUK PAARD, JAKO FENNEK, RIK VAN BOECKEL, VERA VAN DER HORST, ROB MIENTJES, ANTONY OOMEN en ANKE LABRIE
Op de eerste plaats de beste wensen voor het nieuwe jaar Pom. En zo ook op de tweede en derde plaats.
Weer oud op nieuw
Voor wat betreft lijstjes Over dood doen en zo Onder of boven aan de ladder Van de A van Armando Tot de Z van Zorro Gooi ze overboord Begin op nieuw Eindig op oud Draai het eens om Gewoon voor de aardigheid Boosheid mag ook Dus nieuw op oud Het mag, het moet Om steken verder te komen En evenzo streken Vreedzaam of desnoods Om liefde in het midden te laten
Rob Mientjes
Nieuwjaarsnacht
Buiten was het nieuwe jaar begonnen wel duizend bommen en granaten De mensen konden het gewoon niet laten hetzij met vuurwerk, stingers of kanonnen
Binnen sidderde men en beefde Wat vliegt er daalijk door de ruit Maar hulde aan de bruidegom en bruid die desondanks hun wittebrood uitleefden
De lakens kleurden alras rood Hier werd een jonge bruid ontmaagd Hier werd nieuw leven nagejaagd
Leven, niet minder dan de dood Demonen dienen ferm verjaagd De ziel gesust, de lust behaagd
Antony Oomen 1.I/2023 Ameland
Beste Pom, Alweer een laatste dag, althans van het jaar 2022. Het was me ‘t jaartje wel! Alle vrome wensen bleven min of meer onbeantwoord. Doen we ‘t dit keer beter? Moed houden, met zekerheid. Dat is mijn kort, maar dierbaar lijstje – Fijne jaarwisseling, Jako.
hoop
dat we duiven blijven voeren laat ze leven laat ze koeren
duivenschender schend je eigen lijdende, je moedeloze aangezicht
zet het mes op de al dichte keel voer uit spoel weg trek een streep door vroeger tijden begin opnieuw verdraagzaam nu
gun, ja gun de vredesvogel leven
jako fennek
ALLEEN MAAR …
Niet over weer een crisis niet over stikstof of over oorlog niet over moeten of niet moeten in deze dagen even niet
alleen maar mogen wensen sterren van verdraagzaamheid van wapens neer en enkel vrede voor heel de wereld en al het leven
en voor alle schrijvers en poëten laat je pen niet stoppen om te baren van dat wat de stem is van je ziel en hoe klein het woord, hoe sober het teken het recht heeft om te worden gelezen
wat ik je zeggen wilde alleen maar dat alleen maar dat
Ingrid E. Noppen
Het jaar van de klakkeloosheid
Iemand roept iets dan roepen duizenden mensen het verspreiden het sneller dan corona niet gehinderd door enige kennis bestormen ze beelden, overheidsgebouwen, landen jagen mensen hun huis uit, hun baan uit, de hel in een hersenloze meute vleesgeworden algoritmes met verkeerde input
Laat 2023 het jaar van de goede input zijn, sta eens stil bij wat een goede vriend mij zei:
Ik zeg wat ik denk, betekent niet ik spreek de waarheid.
Vera van der Horst
Goedemorgen Pom, De laatste dag van dit jaar, het brengt gemengde gevoelens; dus op naar een nieuw, in liefde en beste gezondheid! Mijn lijstje hieronder. Warme groet, Frans
Lijstje voor 2023
Punt 1 t/m 98 op alle fronten een waar en volkomen vuurwerkverbod het vuur alleen in de liefde in vriendschappen en de poëzie natuurlijk
niet dat oorverdovende dat knallen door muren en ramen heen hartverscheurend voor zelfs kat en hond maar zachte zoete tedere geluiden een beetje fluitend door de dagen
voor wie dan toch aan het vuurwerk wil op punt 99 steek het in het gat dat er van komt als je zonodig voor een explosie gaat
of op 100 – noem het een einde alvast – ga dan liggen aan het gas voor een laatste beetje adem zolang de kraan nog open staat
* ik wens u alle goeds in een beter nee een best jaar
Pom, ik wens jou en alle andere dichters vanuit Senegal een fijne jaarwisseling en een heel mooi poëtisch 2023.
Rik
De branding van warm geluk
De reis naar het nieuwe jaar is al bijna hier en straks nu in de tegenwoordige onvoltooide tijd de warme ritmische realiteit
de poëzie van het nieuwe jaar is een droom die werkelijkheid wordt leidt tot landing in de ritmische branding in voorbeeldige harmonie met het zinderend zand van Senegal
laat de branding van het nieuwe jaar leiden naar vrede warm geluk zo tevreden naar de week van vriendschap met poëzie op de melodie van verbeelding.
petra maria luidt ons van de pom uit met haar LL-lijstje of stijgt u nog net boven petra uit? ditmar lief – ‘ken’ ik weer als altijd met oud&nieuw alleen aan de champagne – bruut, in wie hang je uit?
rutger kopland voor als u wil stoppen
e.c. dark uit haar voetsporen
nu met het LL-lijstje van cartouche en de vredeswensen voor ons bregje
oud en nieuw met webbie
rik van boeckel – de doden herdenken het ritme hervinden
Het heeft iets ongewild treurigs zij loopt waar jij gelopen hebt haar sporen kruisen onzichtbaar de jouwe, zoals de adem van een jaar verstijfd vacuum nalaat. Tijd staat als de dood tussen ons, met onverbiddelijk zwarte handen en terwijl de zon daken bestijgt, slagregent de herinnering leeg zijn het haar voetstappen die genadeloos uit de jouwe treden.
een meisje, een kleintje zij telt voluit één punt een ieniemini minimale maar hoe beregroot van opgave:
ga voor al niet dood, blijf voor alsnog alleen dat gat dichten tot wie je bent dat het een aard heeft
mvg., Cartouche
**********
Kop op
wens ik u beste mensen poëten lezers en beterweten dat momenten niet verloren gaan
in de maalstroom van tranen – niet in te houden –
dalen in dit platgetreden land grond en bodem mogen worden van lelies in het veld
Cartouche 31-12-2016
ik weet nog
hoe jaloers ik was
dat je ergens
en niet alleen god wist waar
tussen de lakens verzeild
het nieuwe jaar in neukte
met zo een gladde jongen
zeg maar
.
dat je achteraf
eenzaam bleek
vuurwerk keek
en hoe ik vandaag
pw
Pom, 2016 is bijna voorbij. Met dit gedicht luid ik het jaar uit en het nieuwe alvast in.
Ontjaren
Het jaar ontjaren is als de klok terugzetten doorspoelen wat dwars zat de doden herdenken het ritme hervinden
het leven vieren als wees van de wereld
het boek der dagen uitlezen voornemens uitfilteren niet blijven roken vuurwerk verblinden appelbollen olieflappen ontgiften
vrienden vinden liefde ontluiken zo blijven dichten
de trommel der dagen vol passie compassie voorzien van de slagen het ritme der jaren na tweemaal de eeuwen met zeventien tikken op koppen van mensheid in beelden slaan.
Rik van Boeckel 31 december 2016
ons Bregje opent onze harten met de volgende woorden en geeft een code oranje af: “geen blindelingse volgzaamheid svp” – mooie woorden bregje, dank je wel
Ik wens iedereen een hele plezierige jaarwisseling. Dat het nieuwe jaar ons allemaal veel geluk mag brengen. Geluk, gezondheid en een flinke dosis wijsheid, zodat we liefde niet verwarren met blindelingse volgzaamheid. Uw bregje
……………………………….
Lisan, mijn lijstje is vrij kort:
Ik heb mijn voornemen voor 2016, vriendelijk en voorkomend blijven en me niet in een negatieve maalstroom mee laten sleuren bijna het hele jaar vol weten te houden.
Die bijna ga ik wegwerken in 2017.
Mijn voornemen er een vredig, liefdevol en verstandig 2017 van te maken zal ik uitstralen.
Wat misstappen zijn niet uitgesloten maar ik hoef ook weer geen engel te worden.
xx
………………………………………..
Het lijstje van tante:
ik ga in het bejaardenhuis helpen
ik ga bij de politie
ik richt een partij op
ik reis naar Amerika
ik reis naar Rusland
ik reis naar Groningen
ik drink geen thee meer
en ik ga nooit meer naar de tandarts
(dat hoeft ook niet tante – o nee Brekje)
Therapie
Nooit kon ik zelf mijn verzen voor u lezen. Steeds weer haperde plotseling mijn stem. Emoties werkten hierbij als een rem. De tol van schrijven uit het diepste wezen.
Hoe vaak stond ik bezweet, met klamme handen, (reeds bij de eerste strofe sloeg ik dicht) voor mijn publiek, met een verkrampt gezicht te declameren met een mond vol tanden.
Maar op een dag kreeg ik Schierbeek te lezen, Armando volgde, Deelder en van Geel. Mijn plan stond vast, ik word experimenteel,
zodat ik trillingvrij en zonder vrezen, op luide toon en zonder me te schamen, heel frank en vrij mijn nonsens uit kan kramen.
Joop Komen
——————————————–
Lijstje
Ik heb nooit wraak genomen
Ik heb een prachtig kind gekregen
Ik heb vele vrienden en vriendinnen.
Ik kan heel goed koken
Ik giechel nog steeds.
Ik heb een Limburger lief.
Ik ben meer dan een keer waanzinnig verliefd geweest.
Ik heb een vak geleerd waarbij ik mensen echt kan helpen.
