VON SOLO: ‘Als het schrijven niet gaat ben ik ongelukkig. Ongelukkiger nog, dan wanneer ik schrijf over ongeluk…’


Soms gaat het schrijven niet. Je geest wordt te veel in beslag genomen door dingen die je niet eens onder woorden kan brengen. Elke keer als je het wel probeert dan komt er een stortvloed aan woorden uit. Je wil blijven tikken op de schrijfmachine of je blijft maar tekst braken. Maar dat zijn dan allemaal dingen die je niet wil zeggen. Allemaal dingen die je niet wil schrijven. Allemaal dingen die niemand wil horen. Want het verontrust. Het houd je uit je slaap. Er zijn zat woorden voor. Zorgen, onrechtvaardigheid, pijn, hopeloosheid. Waar je zo moe van wordt, dat het optillen van je pen al te veel is. Laat staan je gedachten verzetten en kijken wat er onder die steen ligt. Te zien of dat dat nog de moeite waard is.

Als het schrijven niet gaat ben ik ongelukkig. Ongelukkiger nog, dan wanneer ik schrijf over ongeluk. Schrijven over ongeluk is makkelijk, daarom wordt er ook zoveel geschreven. Maar dat is altijd ongeluk na het ongeluk. Nooit als je er met je kloten midden tussen zit. Het is een bankschroef waar je kop tussen zit. Die tegelijk al je gedachten eruit wringt en je er niet meer tussen uit laat. Waar je vrij wil zijn, maar niets meer los kan laten. 

En natuurlijk zijn er altijd ergere dingen. Er zijn ziektes die je onbarmhartig opvreten. Er is verlies, dat zo stoffelijk is, dat het je geest kapot maakt. Er is pijn in je donder die niet overgaat. Er is de wereld waar we in leven, waar we ons veilig voor kunnen verschuilen. Nog.
Maar dat ongeluk waardoor je niet kunt schrijven. Dat is wat ik vandaag heb. Ik kan niet veel meer zeggen dan: ‘Beste lezer, het schrijven gaat niet vandaag.’

Maar morgen probeer ik het weer.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

15 april dichtersavond- pom in zijn geheel in mascini – met oa lieke gorter – sander meij, bernard wesseling

Share This:

Vera Jongejan: ‘schoonheid is een valscherm…’

Droombeeld

Je staat voor me
kale boom bewogen door de wind in takken pijn 
op schoenen van gebroken glas   
een vroege auto
ik weet niet waar naar toe -denken kan niet meer
drijft voorbij 
schoonheid is een valscherm 
en een mond vouwt zich tot rimpels, kust een IPhone
liefde in een doosje, goed bewaren.

VERA JONGEJAN

Share This:

IEN VERRIPS – de juiste woorden…


ze zijn er nooit
de juiste woorden
al zie je af en toe een glimp
hoor je een echo in de verte
die maken je geloven
doen je blijven zoeken
naar het bestaan ervan
dat ze te vinden zijn
zich vangen laten

mrt 2024 IEN VERRIPS

Share This:

Karin Beumkes in Mens en Melodie op de maandag – ‘met de dweil in hoog tempo poetst hij de uien…’

Lieve Pom
Mijn maandag gediggie:


Ali

Ali is goed bezig vandaag
kijk, hij werkt op het land
met de dweil in hoog tempo
poetst hij de uien.

Geen tijd om te huilen
die kleine stad onder de bom
was een vogelstek.

Geen tijd om te slapen
alles is daar zo begonnen
waar de geit en de kameelspin sliepen
is niet langer van ons.

Allah, bedien mij met morfine,
dompel de druiven
bet de olie
het is allemaal aan Jou.

Been voor been ga ik de warmte uit,
hand voor hand verlies ik mijn vloer.


Muziek: Iggy Pop – Home https://youtu.be/0A9binTPMKU


Al mijn eilandliefs. Ik wuif naar de wind.
Karin

Share This:

paasreces op de pom – uw paashaas, paasbrood, paasei of paasgedicht dit weekend graag hier op pomgedichten punt nl

  • MAX LEROU – zo’n stervende godenzoon met het trieste
    gelaat
  • IEN VERRIPS – wij voeren hem vol gekleurde eieren 
  • FRANS TERKEN: wees voorzichtig met dat rapen
  • RIK VAN BOECKEL – de vredige paashaas vertoeft in een turbulente realiteit
  • ROB MIENTJES – Met Carnaval keer ik terug

Ha Pom, 
Zoals gezegd, prettige paasdagen met de (klein)kinderen, en familie!
Bijgevoegd een zgn. Paasgedicht, laten de haasjes heel blijven dit weekend!
Groet weer, 
Frans


Het haasje

Er is altijd wel iemand het haasje
nu Wout weer geschaafd en gebroken
niemand blijft het kruis bespaard

de aarde zal niet zacht zijn
voor wie haar met de voeten roert
over haar heen toert in volle vaart

dat het een aard heeft deze dagen
builen vallen als een ei zo groot
dus wees voorzichtig met dat rapen

zie niet de kuil aan voor het graf
vier liever opstanding en verrijzenis
niet een goede vrijdag van de dood


© FT 29.03.2024
omdat ik nooit wat aan pasen doe vandaag, traditiegetrouw, een kleine bewerking van ‘geen pik zo hard als het leven’ – doe ik toch wat aan pasen
 
het verraad van pasen

zo’n stervende godenzoon met het trieste
gelaat van een verstoten hoerenjong
hij heeft het wel vaker meegemaakt

koud en bloedeloos het hoofd onder protest
verlaten denkt hij nog er onderuit te komen
tot dood zijn stem verheft

eens gegeven blijft gegeven
we doen hier niet aan bijna dood

tevreden kijkt hij uit over de akker die hij
al zo lang bewerkt en negeert de opstandigen
met hun al stomptandige monden

fris en monter gaat dood
dan weer over de kruisweg
nieuwe vrienden maken voor het leven

ml

het is weer pasen
we zijn weer opgestaan
en gaan op zoek naar de haas 
die zich had verstopt in de tuin
het zijn de kinderen die hem vinden
wij voeren hem vol gekleurde eieren 
om hem vervolgens te villen 
in de pan te gooien en 
op te vreten
voldaan kijken we terug op
een welbestede 1e paasdag

IEN VERRIPS
Hallo Pom
Ik wens je fijne paasdagen en laten we hopen op een vredige toekomst.

Met dichterlijke groet 
Rik van Boeckel 




Het lied van de vredige paashaas

Goed gaat de vrijdag voorbij
niet zo snel als een haas

hij rent voorzichtig door elke straat
niet in landen waar geen doden opstaan

het gebroken eitje laat niets en niemand gaan
vertoeft in de stilte van de palmzondag

witte donderdag ligt achter de tijd
de vredige paashaas vertoeft in een turbulente realiteit

een dichter roept vrede en geen oorlog
geschoten is nooit mis laat landen bestaan

goed gaat de vrijdag verder
vraagt om de wetenschap van de goede herder

vrouw en man delen paaseitjes uit
zingen liefdevol over vredige paasdagen.

Rik van Boeckel
29 maart 2024

Ik draag een ei
Al dagen lang
Het staat op uitbroeden
Maar moet nog even wachten

De haaspaas ontfermt
Zoals Bach erbarmt
Geduld een schone zaak
Waarom zijn ze nog niet wakker

De ouders die de eieren verstoppen
Ik draai me nog een keer om
Staar naar de zondagse kleren
Op de stoel op wacht

Ik wil alleen maar spelen
Niet klassiek
Maar oer in het bos
In mijn nette pak

Bloot geef ik me
Aan de haaspaas
Ik bijt zijn oor af
En hij in mijn bil

Met Carnaval keer ik terug
Verkleed als Kerstman
Speel ik Sinterklaas
Vanwege cadeautjes

Rob Mientjes

JAKO FENNEK: die chocoladekip in cellofaan van lidl…

  • CARTOUCHE: vandaag vieren wij op twee benen te lopen
  • ANKE LABRIE: Met leedvermaak ziet hij de files op tv/ schenkt nog maar eens een borrel in /en pelt het laatste hardgekookte ei
  • JORGE BOLLE: Alleen de narcis strooit optochten van zonnig licht.
  • RIK VAN BOECKEL: Paaswensen zijn als vallende sterren
  • FRANS TERKEN: zoals vier kinderhanden graven en rapen

de kleinzoon nog in the house deze week – nog maar even maar geen officiële wedstrijd – wel graag uw paasaanbieding op pomgedichten punt nl – in de vorm van een gedicht dat zou mooi zijn – voor uw liefste wellicht – uw liefste kleinkind – uw liefste lief dat mag ook – voor u zelf. of voor ons lezers – u weet het commentaar als altijd verzekerd. alvast een paaseitje en een paasbloemetje voor U! onderstaande gedichten dateren uit 2022. toen pasen nog pasen was!

gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Dag Pom,

Pasen 2022, een nieuw geluid, een gevoel van vrijheid!
Ik wens je fijne dagen, geniet ze met je lieven.
Groet van Jako


cellofaan


de zon van buiten valt op haar gezicht
ze breit aan babysokjes


de trein, voller dan gewend
draagt  nog de geur van knoflook en
mirre van de witte donderdag


wat mij betreft, meneer, was pasen
nooit een feest van kip en haas
maar van nieuw licht
het uitlopen van witte kersebloesem
zoeken naar het eerste kievitsei
plukken van een veldboeket


die chocoladekip in cellofaan van lidl
kan mij gestolen worden


jako fennek

even een persoonlijke paasnoot bij dit gedicht waarin jako eigenlijk een nieuw jaar aankondigt met licht en veldboeket – in deze sombere tijden van verwoesting en europa een lichtpuntje poëzie is mooi meegenomen – nieuw leven op komst – gorteriaans bijna – ‘ik wil nieuw zijn’- z ook de poëzie van jako – fijne paasdagen wens ik hem en de zijnen.
Oprecht
 
vandaag vieren wij
op twee benen te lopen
hinken hoeft niet meer

daarom delen wij nog steeds
paasfeest en -ei in tweeën
 
het is kunst

rechtop te blijven
niet terug te vallen in
de klei waaruit getrokken


 
© Cartouche
1e Paasdag (17 maart 2022) –

ook voor Cartouche onze trouwe tweevoeter een fijn paasfeest toegewenst – met mathematische precisie weet Cartouche in deze tekst de alcohol de baas te blijven. in 10 regels weer rechtop.





De warmste paasdagen sinds jaren (2011)


Woonkamers voor balkons verruild
de boxen mee naar buiten
Bach in een battle met James Brown
of die kutmuziek niet zachter kan

Barbecue op het plaatsje verderop
een paaslam laat verdachte geuren los
gekrijs, gerinkel, weer gekrijs
gewoon een ruzie of een 112

Mickey en Minnie op hun kop
drogend na een dagje strand
hangen druipend voor zijn raam

Met leedvermaak ziet hij de files op tv
schenkt nog maar eens een borrel in
en pelt het laatste hardgekookte ei


Anke Labrie

ook voor anke fijne paasdagen toegewenst. het gedicht geeft een inkijkje in amsterdams straat leven – verder uitrolbaar over het gehele kikkerlandje – ja dit is ook nog nederland 2022. veel verandert er niet. alleen de gasprijs en de boodschappen in de winkel zijn vertiendubbeld. maar ja de waarde van Bitcoins ook.

Kinderchocolade ligt niet meer naast besmette krantenkoppen en dan hebben we het goede nieuws voor vandaag wel gehad. Alleen de narcis strooit optochten van zonnig licht. Alleen de tulpen staan her en der de lente te vieren. En wij, zonder mondkapjes, vergapen ons vanuit een trein van tijd. Kinderen van andere kinderen koken eieren in biet en rode kool. Kleuren de verbaasde dag.

ook voor JORGE BOLLE wensen wij van hier mooie paasdagen – de wereld aangevlogen in het gedicht met kleurrijke elementen en met kindergeluiden. zo is de wereld nog een beetje een wereld met lente-achtige hoop.

Paaswensen

Paaswensen zijn als vallende sterren
in een wereld van ziekte en oorlog

laat tergende tijden voorbij gaan
een eitje kan gebroken worden

de andere verbergt levend vruchtwater
vrede wordt met gezonde glorie geboren.


Rik van Boeckel
16 april 2022

voor Rik ook mooie paasdagen bij zijn gedicht vol van verlangen naar vrede en veiligheid – in een paar pennenstreken neergezet.
Goedemorgen Pom,
altijd een feest met de kleinkinderen in huis,
morgen en maandag ook hier!
Prettige Paasdagen!
Frans

Zoals de hazen lopen
Hoe zij zoeken naar eieren
om de Paasdag te kleuren
hoop gloort op de gezichten
als er onder een pot gekeken

als hazen snellen ze door de tuin
kijk hier ligt er een bij de struik
opa het lijkt wel of het op mij wacht
het past makkelijk in mijn hand

zoals vier kinderhanden graven en rapen
rode konen onder een blauwe lucht
ogen die schitteren van verwondering
alsof hij waarlijk is opgestaan

de haas die al die eieren bezorgt
het liefst toch die van chocola

© FT 16.04.2022

in blijde verbazing de kindergezichten in de tuin van de dichter geschetst – zo hoeven we niet eens meer een paaswens te schrijven – deze pasen zijn van uit zich zelf prachtig – de verwondering van een kleinkind van eigen vlees en bloed en chocolade stijgt boven elk gedicht uit.

Share This:

VON SOLO: over bakfietsen, racefietsen, speed pedelecs, gewone fietsen, auto’s, scooters, wandelaars en zelf een verdwaalde kat…

de donderdag is en blijft de VONderdag op pomgedichten.nl – met excuses aan VON dat de column der columns gisteren al hier het licht zag – het embargo gisteren geschonden werd.

maar ook vanochtend wilde hij weer de trein van half negen pakken op Rotterdam Centraal en was alles zoals het gisteren ook was. en weer was de kat verdwaald!



Vanochtend wilde ik de trein van half negen pakken op Rotterdam Centraal. Om dat te halen reed ik om acht uur van huis weg. Dat geeft me dan perfect de tijd om op het gemak mijn fiets nog fatsoenlijk in de stalling te zetten en een grote kan koffie te halen voor in de trein. Ik was nog geen twee straten verder of ik ergerde me alweer groen en geel. Ik wist weer meteen, waarom ik normaal niet voor negenen het verkeer in ga. Het is ongelofelijk hoeveel verkeer ertussen acht en negen over de wegen raast. Bakfietsen, racefietsen, speed pedelecs, gewone fietsen, auto’s, scooters, wandelaars en zelf een verdwaalde kat. Het wonderlijke is, dat als je om negen uur naar buiten stapt en je met je vingers knipt, er gewoon bijna geen verkeer meer is. Wat brengt de mensen er toch toe elkaar zo in de weg te zitten?

Die vraag beantwoordde ik mezelf, terwijl ik met gevaar voor eigen leven overstak tussendoor de oneindige rij auto’s die de Rozenburg op en af raasden en me in de fietsfile voegde. Natuurlijk heeft het een reden, dat al deze mensen gezamenlijk op één tijdstip de weg op gaan. Ik dacht nog dat je toch ook gewoon een uurtje later kon beginnen en een uur langer doorwerken, zoals ik doe, maar serveerde mijn eigen idee af. Zij zijn het die het geld verdienen in dit land. En dat gebeurt op vaste tijden. Het is deze VOC-mentaliteit die ons land groot heeft gemaakt. Het is overigens ook dezelfde mentaliteit, die mensen er toe brengt om onder een vlag van een land te gaan strijden in oorlogen, die verzonnen worden door op macht beluste zielenpoten. 

En als het dan spannen wordt kan iedereen zich daar toch in vinden. Het verwordt snel tot een geloofwaardig narratief. Dat ook nog eens iets in zich draagt, dat geen tegenspraak duldt. Het is de eendracht die de macht maakt. Het rechtvaardigt eender welk irrationeel gedrag. Hoe stom het ook is, als we het met zijn allen doen, wordt het vanzelf het nieuwe normaal.  Waarom staan er anders zoveel mensen in de file elke ochtend? Waarom zitten mensen met zovelen in betonnen stallen, die kantoren heten op de beste momenten van zonnige dagen? Waarom ze in rijen op luchthavens op weg naar Turkse all-in resorts? Waarom slikt men politieke leugens als zoete koek? Waarom koopt iedereen een elektrische fiets? Geen alcohol onder de achttien? Waarom is The Voice nog steeds op TV? Simpel. Gewone mensen willen graag gewoon doen net als iedereen. Ordnung muss sein!

Ik zie het anders. Het is juist de macht die de eendracht maakt. En niet omgekeerd. Morgen stap ik om negen uur de deur weer uit. En geen minuut eerder. Als daad van verzet.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

MIRJAM AL 6: “O, God, als ik je maar niet tegenkom…”

www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 6 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

Share This:

Peter Posthumus: ‘zo vergaat het menigeen die blijft haken …’

zo vergaat het menigeen
die blijft haken 


Wat is er erger
dan een kleine muis of mus
die alsmaar blijft bewegen
in steeds de zelfde lus

soms ook vliegen
die kunnen lopen
met hun dunne pootjes
over vloeren, muren, tafels
over het plafond
behalve dan die éne
nee die niet
die met z’n achterpootje
haken bleef achter een punaise
en daar al dagenlang hangt
in dodelijke malaise

zo vergaat het menigeen
die blijft haken 
achter steeds dezelfde steen
die is gedoemd van het pad te raken
om vrijblijvend en in niemandsland
gestagelijk om te komen
in ondragelijk gelanterfant.

Peter Posthumus

Share This:

Peter Berger in Lissabon: ‘Ik hou ook van oeverloos dolen, want zonder doel kan je nooit verdwalen…’


T-shirt. Zonnestralen. Penetrerende warmte. Água com gás. Lekker! Prima toeven is het hier met vijfentwintig celcius! In Lisboa. Een graadje of tien erbij zou van mij best mogen maar het is pas maart. Gewoon genieten dus. De AirBnB ligt vlak bij die antieke tram die zo steil omhoog gaat dat het eigenlijk meer een lift is. To steep for a tram. Too lame for a lift. That road. In Lissabon. Nog een paar straatjes verder omhoog bel ik aan bij een verveloos gebouw aan de rand van de Bairro Alto. In zo’n supernauw steegje. Dat gebouw.

De oude dame van de begane grond gaat over de sleutels. Hoewel de honderd nabij fonkelen haar ogen als van een jonge furie. Ik raak de weg kwijt in de tonen van haar stem want Portugees is zo’n taal waar ik geen enkel gevoel bij heb. Geen kompas.

De eikenhouten trap zigzagt zich kaal en sloom als een gesegmenteerde slang omhoog. Het kromgetrokken vrouwtje waagt zich er niet aan, aan die klim, duwt me een setje sleutels in de hand en gebaart met drie opgestoken vingers waar ik zijn moet. Het ruikt er naar Sopa de Bacalhau. In dat trappenhuis. Een klein bordes met hoge smalle paneeldeurtjes verschaft me toegang tot het appartement. Absurd groot, met veel kamers, maar ik kom er de tijd wel mee door. Met die ruimte. Authentiek ook. Koloniaal bijna. Niet zo’n fantasieloos opgepimpt ding. Enigszins in verval. Het ademt historie. Je moet ervan houden. En dat doe ik.

Ik hou ook van oeverloos dolen, want zonder doel kan je nooit verdwalen. Ik hoef ook niet voortdurend te weten waar ik ben; en in een stad aan zee is het simpel navigeren. Omhoog. Omlaag. Eitje dus. Gaat prima zonder smartphone. Nou is Lissabon gebouwd op meerdere heuvels, wat soms tot verrassende omwegen leidt, maar na een uurtje of vier ben ik gewoon weer waar ik vertrokken ben. Life is simple: Vlakbij dat gele steile trammetje. Een hoop indrukken rijker.

Flarden van een marmeren koopgoot. Een kribbig obermeisje dat een onfortuinlijke vlieg levend van een tafeltje probeert te poetsen. Een grimmige demonstratie die over geld gaat. Polícia nervoso. Een ijzeren toren en imposante hagelwitte gebouwen die getuigen van ongekende weldaad. Vergezichten. En eindeloos veel trappen. Het zijn de met steentjes geplaveide stoepen hier die alles verbinden. Kalksteen. Zwart. Wit. Werkelijk betoverende mozaïeken zijn het. Sterren. Golven. Blokken. Cirkels. Bloemen. Slingerende psychedelische patronen zijn het. In die stoepen verstopt. Geniaal gecomponeerd als ritmische patronen in snerpende techno. Dat kan geen toeval zijn. Straks naar Sónar: festival de música eletrônica.


PETER BERGER

Share This: