“There is an old belief
that on some distant shore
far removed from misery and grief
old friends will meet once more”
Hans en ik waren buren. Tijdelijk althans.
Begin 1985 was het. Bij dezelfde eigenaar huurden we elk een kamer in Baga Bardez. Goa.
Nieuwsgierig naar het getikketik van een schrijfmasjien keek ik bij hem naar binnen. Een prachtige blonde god. Dampende joint op de rand van de tafel.
Het vel in de masjien was onderweg naar de status van bladzijde in een nieuw boekje – Open inrichting: Nieuw Amsterdams Dodenboekje.
We raakten in gesprek, er ontstond een vriendschap en niet veel later figureerde ik in de open inrichting als Max. In gesprek met Larry aan wie ik trots, in bad, mijn gloednieuwe kut kon laten zien.
Hans was op reis met een aantal vrienden van de Amsterdam Balloon Company. Het Fernandez Guesthouse in Bombay hun uitvalsbasis.
Daar mocht ik ook mijn overtollige ballast stallen voordat ik op weg ging naar Rajastan en later Benares. Daar ontving ik, op Holy nota bene, een telegram van de consul in Calcutta. Mijn moeder bleek overleden.
De trein naar Bombay gepakt en eenmaal in het Fernandez bleek Hans daar inmiddels ook.
Samen met iemand van wie mij nu even de naam ontschiet ging hij voortvarend te werk. In no time waren mijn spullen bij elkaar gezocht, in een vuilniszak gepropt en met mij in een taxi naar het vliegveld gezet.
Net op tijd, één uur voor aanvang, kwam ik aan bij de aula vanwaar mijn moeder werd uitgezwaaid.
Een paar maanden later bracht ik mijn eerste bezoek aan Ruig.
De quote hierboven staat achterin het boekje The Art of Dying dat ik vorig jaar van Hans kreeg bij Het Woord in Ruigoord, dat hij jarenlang samen met goede vriendin Yvonne van Doorn met zoveel plezier organiseerde. (Yvonne ik hoop vurig dat je ermee doorgaat)
In een reactie op zijn boekje schreef ik onder meer ‘We verblijven maar eenmaal in de derde dimensie, een unieke ervaring die mij niet lang genoeg kan duren. Gemeten naar de eeuwigheid is het als een orgasme dat, o wrede extase, o wreed geluk, bij de gemiddelde man slechts seconden duurt.
En wat prijs ik mij gelukkig dat ik lesbisch ben. Maar dat terzijde.
Er is ook nog mijn egoïstische/particuliere overweging. Want bij elk (onvermijdelijk) vertrek van een dierbare krijgt mijn spirituele hart een knauw die voelbaar is door mijn hele lijf. Dus blijf jij voorlopig nog maar even makker!
Hans was toen al een paar jaar ziek.
Inmiddels weten we van zijn ‘vertrek’. Tussen aanhalingstekens schrijf ik dat toch. Immers, Hans pende de cruciale zin
‘Death is similar to birth. An exit from one world and entrance to the next’.
Hiermee geeft hij uiting aan een onwrikbaar geloof dat het leven op aarde een voorspel is. Met de nadruk op spel.
Homo Ludens als opvolger van Homo Sapiens. Het draagt bij aan meer opwinding en plezier. En…het is gratis. “You don’t have to pay, subscribe or become a member.
You are free to choose your way from here to eternity”.
De speelse geest van Hans heeft er ongetwijfeld toe bijgedragen dat onze vriendschap geen milimeter heeft geleden onder mijn meer stoïcijnse visie wanneer ik Nabokov citeer – ‘our existence is but a brief crack of light between two eternities of darkness’.
Waar Hans de geruststelling vindt in het ‘Naleven’ (the afterlife) vind ik die in de gedachte dat ik mij van de eerste periode van duisternis niets kan herinneren.
Ik kijk naar familiefoto’s uit een tijd waarin ik nog niet geboren was. Het huis is hetzelfde als waar ik later in terechtkwam. De kamers, het interieur, de mensen daarbinnen. Maar ik bestond niet en niemand die daarom treurde.
Daaruit volgt het sterke vermoeden dat ook de Tweede Periode er een van vergetelheid zal zijn; een onbegrensd niet zijn. Nirwana!
Of het inderdaad een identieke tweeling van de Eerste Periode zal zijn moet nog blijken.
Mijn logica dwingt de gedachte dat we het nooit zullen weten. Maar uit pure nieuwsgierigheid, mede, beter vooral, gevoed door de liefdevolle geest van Hans, houd ik
de optiedeur op een ruime kier.
Want de geruststelling ontstaat ook uit de overweging dat binnen de subjectieve waarneming niets goed of fout is.
Zo wandel ik onbevreesd naar de uitgang.
de rekbare kosmos
zo mooi de leegte opgebaard
als voor de lichtflits
zal de vlakte zonder einder zijn
mooier nog dan al het andere
de onuitputtelijke tijd
in een gloedvol samen kwijt
Inkonsekwent als ik ben vergeet ik wat ik hiervoor heb beweerd. Eindeloos blijf ik met Hans in gesprek. En mocht dat dan toch zijn bij een ontmoeting op een afgelegen kust, ver van ellende en verdriet, wat zouden we een plezier hebben om mijn grote ongelijk.
Want één ding weet ik zeker. Boven alles uit zullen wij dan opnieuw de heerlijke schaterlach van Hans kunnen horen.
De wereld omhelst je Hans, lieve vriend
Amor Fati
Max
08 08 2024
