pomgedichten.nl

Peter Posthumus: Hoi Pom begrijp dan toch hoe een koe verandert in gehakt…

Hoi Pom :

Begrijp dan toch
het valt niet uit te leggen
geluid verplaatst zich
met de snelheid van het licht
vlees kan groeien als een plant
wat leeft valt in elkaar te knutselen
grenzen vervagen, het vloeit,
het rolt, het houdt niet op
begrippen zakken door
hun definities
of buitelen er over heen

wat overblijft zijn algoritmes
die liegen niet
die zijn nog te vertrouwen
die maken van de toekomst
een lonend, lichtend voorbeeld
van het verleden een
onbeduidend ongemak
net zoals een koe
verandert in gehakt

Peter Posthumus

rik van boeckel vandaag al in perpignan

lees ook in de serie ‘onderweg’ het prachtige reisverslag van onze PETER BERGER

Goedemorgen Pom
Hartelijke groeten uit Perpignan. Na Dijon verder naar het zuiden en nu vandaag de Spaanse grens over. Het groengele bruine aardse verhaal had niet iets met de mosterd van Dijon te maken maar rijdend door la Douce France geven de landschappen die inspiratie. Wordt vervolgd!

La nuit de Perpignan
De nacht van Perpignan

droomt de Franse reistijd voorbij
de autoroute du soleil zingt de zon toe
langs Aires du Provence tot Campanile

Thaise kippetjes smaken bon appetit
la Mediterranee begroet mij met zee
zicht en blauw deinend licht van onder
en boven waar stralen druppels verdrijven

la nuit de Perpignan wacht op el dia
de Gerona Barcelona y Denia olé
si dit is de toekomst van de dagen
zoals ze in hersenen verborgen lagen.

Rik van Boeckel
Perpignan
25 april 2022

Peter Berger: de laatste impressies – ‘Welcome to Mexico. Even later weer een bus in. Straks flaneren op Fifth Avenue, Playa Del Carmen, hedendaagse hellepoort. Er loopt van alles. Tattooed girls in tiny summer dresses. Desperate housewives. Dikbillen. Haakneuzen. Vetzakken. Sneue machos. All looking for love.’

Diep. Dieper. Diepst. Volgens de website een kleinschalige jungle adventure lodge ergens ver weg verscholen in het regenwoud. Maar Indiana Jones, zoals de folder had beloofd, is bij aankomst nergens te bekennen. Het hele gebeuren is al geruime tijd over het hoogtepunt heen. Zo te zien. Then Covid killed it. Rammelende dakplaten. Loszittende traptreden. Achterstallig onderhoud. Oppassen geblazen. Maar wat een plek! Een groener dan groene vallei ingesloten tussen twee steile bergwanden begroeid met statige tropische bomen. Huge ones. Hardhout. De nacht donkerder dan zwart. All alone in een eenvoudige boshut. Apen op het dak. Animal sounds. How to get there? Een weg kan je het eigenlijk niet noemen. Steiler dan steil. Hobbeliger dan hobbelig. Met twee snelstromende riviertjes als kers op de taart. Want het regent pijpestelen. Pickup absolute noodzaak. En dan eigenlijk nog steeds best spannend. Kolkend water tot aan de dorpels. Het terrein? Zesduizend hectare! Met daarop een heuse killer cave nota bene! Offerplaats. Op nog geen honderd passen van de lodge. En dan de verhalen van de eigenaar die binnen afzienbare tijd op z´n brommer aan kwam zwieren. Voor een meer dan warm welkom. Niet veel later zitten we aan het bier en brandt hij los. Crazy. Geloof me. Onwaarschijnlijk fantastische verhalen zijn het. Aldous Huxley had een punt: Reality never makes sense. Only fiction does!

Hoe dan ook. Ik heb voldoende ammunitie voor tien jaar aan de borreltafel. Tipje van de sluier? Een airstrip, voor van die kleine vliegtuigjes, bovenop de bergkam naast een voormalig bordeel. Dertig jaar geleden. Filmsterren. CIA. Dit is Midden Amerika. Dit is de jungle. Daar gelden andere wetten. Bedenk het zelf maar. Fantaseer erop los. Wetteloosheid voor wie durft. Gekker kan niet.

Morgen de pickup inleveren in Belize City en aansluitend met de bus naar Corozal. On my way back home. Maar eerst die verdomde grot in, house of gods: met een kleine kano nog wel. Dat. Ben er nog steeds sprakeloos van. Na een dikke kilometer kan je zelfs plat op de buik niet verder. Akelig nauw is de poort naar Xibalba. Mayan hell. Maar louter schoonheid onderweg! Hooggewelfde pracht in een aaneenschakeling van natuurlijk gevormde druipsteen kathedralen. Galmend hoog en grillig als de druipzandkastelen die ik als kind opwierp op het Noordwijkse strand. Glimmend als glazuur. Goddelijk zo mooi. Stalactieten? Dat zijn wortels van de heilige katoenboom waarlangs goddelijk hemelwater naar beneden sijpelt en zo drie werelden verbindt. Hemel. Aarde. Hel. Ieder opgedeeld in meerdere lagen. Er liggen verkalkte botten en schedels. En esa cueva. Overblijfselen van slavenoffers om de goden gunstig te doen stemmen. Als het even tegenzat werd zwaarder geschut ingezet. Mislukte oogst? De plaatselijke Maya king diende dan een eigen kind te slachten. Offervlees. Een dochter liefst: z´n allerliefste. Stervelingen zijn gedoemd om na de dood ongeschonden alle lagen van de onderwereld door te worstelen om uiteindelijk de eindbaas te verslaan. De heren van Xibalba zijn niet mis. Ga er maar aanstaan. Bottenbreker. Zevendood. Schedelverbrijzelaar. Bloedklauw. Om er maar een paar te noemen.

Prettige reis. Je mag niet zomaar de bovenwereld weer in. Any shortcuts? Wie offervlees was mag meteen door. Vrijkaartje. Zelfmoordenaars ook. En de Royals? Die krijgen per direct een plaatsje aan tafel bij de goden. Lucky bastards.

Belize City is zo´n oord waar je nog niet dood gevonden wil worden. En daarop schijnt een gerede kans te zijn als je je in een foute buurt begeeft. Volgens Google. En het reisadvies. Belangrijker nog: gehoord van locals. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Snel naar het busstation. Kaartje kopen? Verkeerde rij. Drukte. Weggebonjourd. De bus naar Corozal gaat ergens daar murmelt de kaartjesverkoper met een vaag handgebaar. Maar daar is geen loket. Een tiental rokende stinkbussen staan opgesteld achter een versleten hekwerk. Heras style, dertig jaar oud: gatenkaas. Bij iedere bus staat een druktemaker te bazelen met een tongval die niet te volgen valt. Chaos alom.

Dan klinkt er iets als Corza. Coroza! Corozal? Je wordt meteen door zo´n drukdoener een bus in gefrommeld. Het ding zit bomvol. Vijftig plekken beschikbaar en zodra die allemaal bezet zijn gaat het gas erop. Even verderop bij de super wordt nog kortstondig gestopt om bier te kopen voor onderweg. Door een paar opgeschoten jochies. Kaartjes zijn er nog steeds niet verkocht. Je moet er maar het beste van hopen. Het ding rijdt bizar hard. Waar in de bewoonde wereld personenauto´s gewoonlijk bussen inhalen is het hier andersom. Vol gas raast de bus overal in sneltreinvaart langs. Binnen giert en brult het want alle klapraampjes staan open. Tegenliggers kunnen, in het pikkedonker soms half in de berm belandend, het snelheidsmonster meestal maar ternauwernood ontwijken. Openbaar vervoer? Het werkt hier allemaal een beetje anders.

Helemaal anders. In Belize vertrouwt men op van die afgedankte Amerikaanse schoolbussen, meestal van Blue Bird makelij. Een jaartje of dertig geleden afgeschreven al. Vervuilende ouwe troep volgens westerse begrippen. Onverslijtbaar vindt men hier. Haltes? Ja en nee. Gewoon langs de weg je hand opsteken werkt ook; of zodra je eruit wil even de chauffeur raadplegen. Verkeersdrempels zijn er plenty. Prima stopplek. Moet toch al flink afremmen. Elke bus heeft naast de chauffeur ook een conducteur die onderweg alle passagiers langsgaat om het voor de rit verschuldigde bedrag te innen. Tickets? Vergeet het maar. Kwestie van een goed getraind geheugen want overal stappen mensen in en uit. Na een uurtje of twee en tientallen stops later geeft de conducteur een seintje dat er voor Corozal overgestapt dient te worden. Okee? Hij wijst op een bus die vijftig meter verderop staat te ronken.

Hup de benenwagen in en flinke vaart maken want het ding staat op het punt van vertrek. Aldaar enigszins buiten adem aangekomen blijkt dat een conducteur niet alleen over een goed geheugen dient te beschikken. Getrainde spierballen zijn ook een must. Er staat een rommelige rij van een man of dertig achter een niet geheel sobere reiziger die een flinke rel schopt omdat de conducteur hem de toegang weigert. Een opstootje is in de maak. De man probeert zich, luid moord en brand schreeuwend, toch naar binnen te wurmen en haalt plots vol uit. Pats! Uit het niets. Vol op de bakkes. De meer dan gespierde money collector pikt het niet en mept de kerel met een paar stevige body punches naar de grond. Een paar omstanders springen er meteen bovenop, maar houden de vechtjas niet in bedwang. Vier man! Opnieuw gaat de agressieveling na een paar rake tikken over en weer tegen de grond. En nog een derde keer. Dan druipt ´ie als een geslagen hond af. Staart tussen de benen. Het instappen kan eindelijk beginnen en dat blijkt een tijdrovende klus want er is veel meer bagage dan de bagagerekken toelaten. Het gangpad is bezaaid met obstakels. Nog een man of tien voor me komt de dronkaard, or whatever substance is running through his veins, briesend als een dolle stier vanachter de bus aanstuiven. ¨I´ll kill you asshole,¨ krijsend.

Enough is enough vindt de chauffeur en reikt de conducteur een korte stalen pijp aan om de man alsnog te bewegen zijn pogingen te staken. Niks ervan. De vechtersbaas gaat er wederom vol in. Beng! Het geduld is op. Genoeg vertraging. Nog een mep. En nog een in de nek. Dronkeman down. Bewusteloos. Hoog tijd om te gaan. De bus zit even later vol. ¨Call the police and tell them I knocked him down,¨ zegt de bouncer tegen een paar verbouwereerde achterblijvers. Vol is vol. Enough is enough. Morgen weer een dag.

Ervaring baart kunst. Border tourism. Dankzij een special license mag de shuttle wel de grens over. Bye bye Belize. Formulieren. Welcome to Mexico. Even later weer een bus in. Straks flaneren op Fifth Avenue, Playa Del Carmen, hedendaagse hellepoort. Er loopt van alles. Tattooed girls in tiny summer dresses. Desperate housewives. Dikbillen. Haakneuzen. Vetzakken. Sneue machos. All looking for love. Het is er, op straat, een kakofonie van snoeiharde dansmuziek dat uit bars en clubs van alle kanten komt. Leidens ontzet is er niks bij. Of de Tilburgse kermis. Proppers. Duwers. Trekkers. Want het moet vol. Voller. Volst. Satan shines. Sex sells. Offervlees. Schaars geklede danseresjes op de bar. Slaves to the rhythm. Gratenbakken. Bodybuilders. Voor ieder wat wils. Need some pills? No problemo. Er zit een pharmacy op iedere straathoek. Demerol? Tremerol? Flexeril? Whatever you need my friend. Anabole. Viagra. Prozac. Anything goes. En als je iets anders zoekt duik je gewoon het eerste beste steegje in. Het compleet geschifte straatbeeld wordt mede bepaald door het ruimschoots aanwezige gezag. To control the masses. Op motorbikes. Police quads. Gepantserde pickups. Jeeps vol zwaar gewapende gemaskerde militairen. Looking like alien monsters crawling from their hellholes. Knuppels. Mitrailleurs. Stenguns. Zwaailichten. Welkom op The Strip. Ik koop er een dromenvanger. To save my soul. Morgen het vliegtuig in.

Peter berger

de zogenaamde poëzie van Monique Landskroon: een bak ellende!

sinds 4 december 2021 beheert een dame met de naam monique landskroon op FB iets wat zou moeten lijken op een poëziesite: we lezen ‘Monique’s gedichten’. ik zeg het maar meteen een bak met ellende – dat is het. op een recent gedicht met een uitnodiging tot reageren reageerde ik – en ja hoor meteen spuit het gif uit dichteres alle kanten op – nog een andere een of andere lulmeijer bemoeit zich met die prachtige poëzie van iemand die eigenlijk – gelet op het schrijven – opgesloten moet worden. maar ja – de vraag lijkt gerechtvaardigd – hoe lang gaat deze bak met ellende nog voortduren? hieronder een recente draak uit handen van ons moniekje. de ridder in de strijd en mijn commentaar – geniet ervan!

Monique Landskroon

Praten

Heb je zorgen,

Praat met mij.

Heb je spijt,

praat met mij.

Heb je verdriet,

praat met mij.

Ben je vrolijk,

praat met mij.

Heb je ideeën,

praat met mij.

Wil je iets kwijt,

praat met mij.

Wil je praten,

praat met mij.

Een goede relatie is dat je

elkaar alles moet vertellen,

zonder elkaar teleur

te moeten stellen.

Geheimen horen niet

in een relatie,

dat bespaart een heleboel pijn,

verdriet en frustratie.

Wees open

naar elkaar,

het is en blijft

een liefdevol gebaar.

Op deze manier

ga je goed door het leven,

om elkaar de juiste aandacht

te geven.

Pom Wolff: wat is dit voor gezeurtekst?

· · · Monique Landskroon Auteur

Pom Wolff je hoeft het niet te lezen!

· · Nico Spoor

Pom Wolff deze opmerking zegt veel over jou intellectuele vermogens, beetje jammer. Deze vrouw doet wat ze graag doet, en dat is schrijven. Laat iedereen lekker in zijn of haar waarde.

Monique ga aub zo door

· Monique Landskroon Auteur

Nico Spoor Dankjewel Nico, laat mij ook zeker niet kisten door zo’n persoon.

·
Monique Landskroon Auteur

Mag ik vragen waarom je dan tussen mijn bezoekers staat?

Pom Wolff

ja luister eens je publiceert in het openbaar een zogenaamd gedicht. maar deze tekst heeft niets met poëzie te maken – je zeurt een end door met moralistisch gezever. je gebruikt ‘grote’ woorden als relatie, frustratie etc. die niet in een gedicht behoren maar van proza zijn. en je nodigt in je tekstje toch lezers uit als ze ‘iets kwijt willen’ – nou dan – wat zeur je dan als ik op je uitnodiging inga. een draak van een tekst – een schande voor de poëzie. deze bak ellende zonder ook maar iets poëtisch, zonder ook maar iets van poëzie.

thema voor de zondagochtend wedstrijd is de zondagochtend zelf – Ien Verrips wint de enige echte virtuele…. Anke labrie zilver.

ik geloof toch dat we vandaag op deze mooie ochtend de dames in het zondagochtendzonnetje moeten zetten – die gouden prachtregel van Ien Verrips en die zilveren compositie met afwezigheid van geluiden door Anke labrie. Van harte dames – dank hierbij natuurlijk aan alle dichters die een zondagochtend geluid opstuurden.

zondagochtend nog geen maandag
in het vizier
geen kerkgang van weleer
of het verplicht ontbijt van koffie
en croissants
(en versgeperste jus d’orange)
en godlof ook geen katers meer

bevrijd van plicht en ritueel
een niemandsland in tijd
een kleine eeuwigheid vol
leegte

‘tis geen gemis integendeel
‘tis of je even zweven mag
waar van geen moeten
sprake is
tot je langzaam bent geland
de zondagmiddag komt in zicht

april 2022/IEN VERRIPS

dit is dan precies de regel waarover de dichter Terken hierboven schreef – een regel zomaar voor je neergelegd, een wereldregel thuisbezorgd – hoe de zondagochtend te typeren? zo doet Ientje dat:

‘een kleine eeuwigheid vol
leegte‘

in een regel zoveel schoonheid aan taal neergelegd – met zo een regel kun je/ kunnen we de hele zondag aan.

**Zo’n zondagmorgen**

langzaam ontwaakt het huis
geen gehaaste harde stappen
op de trap vandaag

lieflijk getinkel naast me
door de dunne muur
een lepeltje misschien
dat een eitje wakker tikt

de was bij de bovenburen
staat nog niet te draaien
– zondag goedkope stroom –
de kopjes in mijn keukenkastje
stellen hun rinkelend dansje uit

soms ontwaak je als een dichter

anke labrie
(24-04-2022)

de leegte van de zondagochtend door Ien Verrips hierboven gememoreerd en per gedicht vastgesteld – krijgt hier een invulling door de beelden die Anke Labrie voor ons heeft geselecteerd – de was nog niet doorgedraaid, geen rinkelende dansjes van glaswerk, de afwezigheid van gehaaste stappen. een compositie met de afwezigheid van geluiden.

ANTONY OOMEN: Dag Pom, hierbij mijn koningsdaggedicht. Wij duiken dinsdag alvast onder. – “De bezetting van Mokum is in volle gang…”
FRANS TERKEN: ‘Het is een schorre stem die de zondagochtend vervloekt…’
CARTOUCHE: Ik draai me op mijn andere zij
RIK VAN BOECKEL: Provençaalse zondag
IEN VERRIPS: ‘een kleine eeuwigheid vol leegte…’
bericht van Jako Fennek
ANKE LABRIE: Zo’n zondagmorgen

laten we op deze ROTavond toch maar aan de zondagochtendwedstrijd gaan – iets van een eerbetoon aan de zondagochtend is aan de orde – dichters – die aparte sfeer – dat wezenloze ook – zoals door johnny cash bezongen – ik geloof niet dat er een ROT vertaling van zijn / (Kris Kristofferson) sundaymorningsong is – we kunnen het hem niet meer voorleggen. dan maar de dichters aan het woord – graag uw interpretatie van de zondagochtend in de zondagochtendwedstrijd – dichters kennen geen zondagsrust – zondagsonrust dat wel – een inkijkje – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.