IEN VERRIPS – schrijven is van dingen

op het strand
waar we elkaar treffen
in het zand een lijn getrokken
waarachter koopwaar
als wapperende vlaggen geboden wordt
kokosnoten klapperend kapotgeslagen

wij
vanuit onze schaduwrijke plek
vanachter onze cocktails
mobieltje in de aanslag
voor een kiekje van dit kleurrijk tafereel

houden elkaar op de hoogte
van de ’best prices’
en delen trucjes
hoe af te dingen

nov.2023 IEN VERRIPS

schrijven is van dingen
die je zelfs niet denken durft
het dronken duister
als je in de toekomst kijkt
de kolkende rivier
losgezongen van de oever

schatplichtig aan de oude dichter
doet zich een nieuw ritme voelen
nieuwe wegen zoekend
nieuwe woorden
dit is geen liedje van verlangen meer

al lijkt het morgen
weer zoals het gisteren was

okt. 2023 IEN VERRIPS

Share This:

PETER BERGER: ‘Het was weer een zonderlinge ontmoeting…’


Het was weer een zonderlinge ontmoeting. Altijd is dat zo. In haar blik las ik een epos over liefde en verlossing. Hemelsblauw. Haar ogen. Het wit onstuimig schuimend als de kromming van de golven. Maar verder zei ze niks. Ze lachte louter met de lippen, die dansten op het ritme van de zee. Het haar stijf in de straffe wind. Halflang, schitterend als goud zand. Haar huid gebronsd als na een zomer in Frankrijk. Nadat haar lach verbleekt was, vormde haar mond woorden die ik niet verstond. Het was de wind die in een ongeschreven taal gedichten brulde. Verhalend over verre liefdes voorbij de horizon. Alles verstommend. Mijn storm. Dan opeens de regenboog! Ik juich! Ik dans m’n sneakers nat. Broekspijpen donkerblauw tot aan de dijen. Alles schreeuwt haar naam. Mijn hart bonkt zo heftig dat het bloed me in de aderen jeukt. Ik hou ervan. Het strand. En van haring. Straks. Maar eerst genieten van haar zonnestralen. Overal.


PETER BERGER

Share This:

CARTOUCHE wint de enige echte virtuele – we zullen het van de liefde moeten hebben in 2024 -zondagochtend wedstrijd op pomgedichten punt nl

Het kan niet anders, Pom

het moet – een keer 
ervan komen, een dag
morgen, overmorgen

het jaar dat loopt –  zo niet
zijn wij voorgoed ten dode
op- en uitgeschreven

zoveel
zelfgenoegzaamheid
zoveel nood is er

aan geloof
hoop en liefde
deze drie

en zonder
de laatste – liefde
gaat het niet

In deze geest wens ik
u en ons allen een
 vruchtbaar jaar

gegroet, Cartouche

———-


Het kan niet anders

er moet een stek zijn
waar zij niet samengaan – golven
haat en liefde als eb en vloed

een strand
rozig zacht dat eerder lava was
waar de hemel op zijn blauwst
je huid niet branden kan

wind en regen je gemoed
niet geselen of in gijzeling nemen
plek genoeg voor jou en mij
om te verwijlen

een schoot
van vlees en aarde
voorbij nacht en getijde
zo lang, groot en diep als wij

een hoofdstuk blijven
durven schrijven – een hooglied
in een dodenboek

060124 / Cartouche

het aardige van de teksten van Cartouche is dat ie zelf niet weet wanneer ie boven zichzelf uitstijgt in woordkunst. zijn nieuwjaarsgroet is van poëtische eenvoud en een innemende direktheid om te smikkelen. een tekst die meteen de weg naar je hart vindt – naar het hart van iedere lezer vindt. geef er ook meteen goud voor in deze wedstrijd. van harte! vervolgens gaat onze Cartouche er voor zitten – en schrijft naar ik vermoed ‘echte’ poëzie maar die had ie allang geschreven. haha. lieve beste gérard mooier als hieronder kan het niet – dank je wel:

Het kan niet anders, Pom

het moet – een keer 
ervan komen, een dag
morgen, overmorgen

het jaar dat loopt –  zo niet
zijn wij voorgoed ten dode
op- en uitgeschreven

zoveel
zelfgenoegzaamheid
zoveel nood is er

aan geloof
hoop en liefde
deze drie

en zonder
de laatste – liefde
gaat het niet

Cartouche
  • CARTOUCHE – zonder liefde gaat het niet
  • ELBERT GONGGRIJP – omdat alles in jij  
  • FRANS TERKEN – woorden van het hart gekozen 
  • RIK VAN BOECKEL – Liefde overwint alle tijden
  • ROB MIENTJES – Laat de liefde groeien
  • ETWIN GROOTSCHOLTEN – of jij nog van me hield
  • ANKE LABRIE – gewoon altijd broodnodig
  • IEN VERRIPS – zucht

https://youtu.be/L18MA21cjpY?si=zTbuaALJgHrKed1N

wie wint de enige echte virtuele – we zullen het van de liefde moeten hebben in 2024 -zondagochtendwedstrijd op pomgedichten punt nl? laten we de grootmeester van de timing zijn mooie liedje hier zingen – ja dan maar weer de liefde aanroepen in 2024 – dan toch maar met liefde 2024 in – hoe lelijk de wereld ook – schrijven we op de tonen van toon ‘er is geen liefde zonder jou’. wende, trijntje, guus ze zingen het lied allemaal maar halen het niet bij de eenvoud van toon hermans. gaat u ook met liefde 2024 in? u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

ergens is een plaats
waar wellicht
de liefde permanent
wordt bedreven
 
een plaats om naar uit te zien
waar iedereen wel sterven wil
omdat daar doodgaan
niemand verdriet
 
want wie ergens gestorven is
zal opgaan
in die ongerepte pracht
van een hallucinerend einde
 
dat voor jou en mij
voor ons overal
en verder nergens
te vinden is
 
pom wolff



 

OMDAT IN ALLES JIJ – 
Want mijn liefste


De dode dingen, ja, de dingen zelfs, en het gras,
de bomen, de kieren tussen de tegels, de
nerven in het blad, de winderige herfst,
de koffiekringen in het tafelkleed –

Ik drink de melk, eet het fruit, breek het brood,
En dan nog. Er is de tijd, de godvergeten tijd, zij
staat nooit stil, zij leeft jou, zij ademt jou in. Ik
heb jou zo van binnenin, ik zie jou zo van
buitenuit.

Er is het godganse geluid van de laatste vogels,
er is het eindeloos geduld, er is het uitzicht, er
wordt steeds gevlucht, maar waarnaartoe. Er is
een altijd zondag, jij zou moeten weten waar.

Ik adem jou in, al was het niet gister dan vandaag.
Jij hebt de tijd, jij waant je veilig, ik ben bij je,
ik wacht waar jij op mij wacht. Het is er zo stil,
wij leven langs elkaar heen, wij zijn zo een.

De dode dingen. Ik ga overal heen, neem jou mee,
hier ben ik, wat zou ik zonder jou, maar het geeft
niet, jij bent zo binnenin, jij bent zo buitenuit. Ik
kijk naar de bomen, ik leef het uitzicht. Daar ben
je, daar ben ik. Waar nog te beginnen – 


Elbert Gonggrijp, 
Heerhugowaard, 
zaterdag 15 november 2014    

Elbert tracht het onmogelijke te zeggen in een weldaad en overvloed aan woorden en beelden en ik begrijp dat de direct aangesproken geliefde dit gedicht een prachtig gedicht vindt. zelf vind ik dat alles al gezegd is in die prachtige titel. en dat zal alles zijn.

    OMDAT IN ALLES JIJ – 
Want mijn liefste


Een nieuw jaar, met liefde aan begonnen; 
ja, steeds de liefde, tegen het lelijke van en op de wereld, dat blijven zeggen en schrijven, hopelijk wordt het dan nog eens wat.
Mooie dagen, en een mooi jaar! 
Groet, Frans


Steeds de liefde

Je kunt stad en land aflopen
en rondom aan liefde ruiken
thuis staat zij er kleurrijk bij
in bloei als een geurend boeket

wat er allemaal geplukt is
de vrucht van samenzijn 
in omlijsting van kinder- 
en vogelzang 

elk seizoen de roes
dat dagelijks proeven
als van de eerste keer
bevangen bij herhaling

woorden van het hart gekozen 
en vers op het blad geschreven
die zacht aan jou voorgelezen
dan in je armen gelegd

© FT 05.01.2024

het alomvattende terug gebracht naar de geliefde die door de dichter woorden voorgelezen krijgt. ik ben voor de laatste strofe en minder voor het alomvattende dat in wezen toch niet te omvatten is. eigenlijk is die laatste strofe alomvattend genoeg in al zijn eenvoud en liefdevolheid:

woorden van het hart gekozen 
en vers op het blad geschreven
die zacht aan jou voorgelezen
dan in je armen gelegd

Ik wens je een heel gelukkig nieuwjaar.
Hier is mijn gedicht over liefde in 2024.
met dichterlijke groet 
Rik van Boeckel 


Lied van liefdesvertier

Liefde overwint alle tijden
om het gegriefde te vermijden
ze bestaat met hart en ziel
dringt door vele mensen heen

liefde is immer zacht en nooit gemeen
liefdesverdriet klaagt steen en been
liefdesvertier laat haat nu varen
lippen dansen op het ritme van gebaren

ze verlaat het oude voor nieuwe jaren
is er altijd voor jou en mij
ze maakt ons dapper vreedzaam blij
zingt het lied van tedere noten

wij zullen samen in de toekomst wonen
de liefste wensen aan een ieder tonen
verleden van scheiding en verdriet
verlaat het heden met ons liefdeslied.

Rik van Boeckel
5 januari 2024

Rik maakt er een liedje van van de liefde – een liedje om blij van te worden.
Beste wensen, Pom, opdat de liefde welig tiert, tierig weelt en wierig teelt in 2024.
Lieve groet, 
Rob Mientjes


Liefde onder de loep

Liefde onder de loep
Haarfijn uitgemeten
Handzaam in vervoer

Onstuimig in gebruik
Nuttigen vier maal daags
Tussendoortjes daar gelaten

Koesteren dat kippenvel
Met gloeiende oren
En blosjes op de wang

Dat het welig tiert
En wierig teelt
Laat het hart opnieuw geboren

Wensen in de nacht
Dromen overdag
Laat de liefde groeien

Rob Mientjes

Rob laat zijn dichterskunsten welig tieren – het zijn nadenkertjes. maar in de ware liefde wordt niet nagedacht – daar gloeit de liefde op en door en over en uit.

perspectief 

te lang heb ik
om een hoekje
staan kijken

of jij nog van me hield

nee, natuurlijk
zag je me niet


Etwin Grootscholten

Etwin weet altijd wel de poëtische boel op zijn kop te krijgen – hier op zijn eigen kop haha. geestig

een zucht (niet meer dan dat)
verzadigd na het liefdesspel

vermoeid en trots zucht zij
de moeder die het leven geeft

zie hoe de mens zich neerlegt
met een zucht het leven laat

de liefde lacht gul geeft zij 
zonder zoeken laat zij vinden
het kleine maakt zij groot
wat dof geeft zij glans

zij lacht en zucht
om al dat leven 
al die vragen

jan 2024/IEN VERRIPS

ien meldde mij dat het een probeerseltje is en dat een betere versie aanstaande is. het leven hangt van zuchten aan elkaar. ja als je het zo bekijkt is er weinig tegenin te brengen. grappig dichie hoor.


liefde is sterker dan de dood
haar kracht kent geen einde
omdat zij bij ons blijven zal
in woorden, beelden en muziek

laat je hart hiermee maar voeden
dwars door alle rampspoed heen
want zij kan ogen laten stralen
en oren schoonheid laten horen

liefde verschaft ons het inzicht
dat ieder jaar uiteindelijk weer
in welke vorm dan ook gegoten
zij gewoon altijd broodnodig is 

anke labrie 
(2024)

woorden van troost door Anke geserveerd voor wie er aan toe is. liefde overwint alles zelfs de dood. (voor wie niet dood is wel te verstaan)
 
  

 


Share This:

VON SOLO met hondje aan de wandel – over spullen uit een dierbaar verleden


Gisterenavond ging ik de hond uitlaten. Het was aan het stormen en donker. Ik liep alleen met de hond. De straat was leeg. Die middag en vooravond hadden we bij mijn schoonouders doorgebracht. Het obligaat nieuwjaarswensen met diner. Toen de DVD met dia’s van vroeger op ging na het eten, zag ik mijn kans schoon de hond uit te laten. Het was tevens dat ik niet met die oude beelden geconfronteerd wilde worden.  Het verleden verbergt soms zaken die verdwenen zijn en als verlies voelen. Het was me al donker genoeg. De hond piepte. Niemand wilde mee. Ik was dus vrij om te gaan.

Buiten dacht ik ontsnapt te zijn aan het bedrukte gevoel, dat zich rond deze dagen aandringt. Zeker als je je in een situatie bevindt, waarbij het lijkt of er steeds meer van een dierbaar verleden verdwijnt. Het hondje liep gretig tussen de windvlagen door in de verlaten straten. Het duister sloop echter mijn hart in. Er drong zich een kronkel uit mijn hersenen op. Vroeger woonden mijn schoonouders in een boerenwoning buiten het dorp. En huis met karakter en een familiegeschiedenis. Daar was het warm, ook al sneeuwde en jachtte het buiten. Een oude plattebuiskachel zorgde voor die warmte. Een aantal jaar geleden hadden mijn schoonouders besloten te verhuizen. De redenen daarvoor zijn discutabel. Er was niemand in de familie die het pand wilde overnemen. Wij ook niet. De kopers wilden de oude plattebuiskachel niet hebben, dus mijn schoonouders verkochten die. Mevrouw Solo en ik zijn nog mee geweest, toen mijn schoonvader de kachel naar Tholen bracht. De koper stond me niet aan, net als zijn woning en zijn vrouw. Ik was blij, dat we er weer wegwaren. Zo gaan dingen.

Nu in het zich opdringende duister, sloeg het gemis me als paniek om het hart. Ik liep in het niemandsland. Iets, waar ik vroeger mijn voeten aan warmde, was verkwanseld. Een deel van mijn oude, goede gevoelens was in handen gevallen van mensen die het niet verdienden. Ik haalde herhaaldelijk diep adem en ademde diep uit, in de hoop het gevoel te dempen, dat me bij de strot greep. Het gevoel van een stuk verloren verleden, waar geen retour meer op mogelijk is. Het gevoel bracht me terug naar mijn adolescentie, waar ik dit zo vaak voelde en het me verlamde. De angst iets dierbaars te verliezen en nooit meer terug te kunnen. Totaal irrationeel probeerde ik me eruit te rationaliseren: ‘Het was allemaal niet erg. In het ergste geval kon het ooit nog teruggezocht worden en teruggekocht. Het was gewoon een kleine alcoholpsychose na anderhalve week stevig bourgondisch leven en een dagje onthouding.’
Alsof ik weer zestien was. 

Intussen nu, maar toen ook al onbewust wetend, dat je je daar niet uit redeneert. Ik telde tot negentig en probeerde de golf over me heen te laten rollen. Het hondje meed intussen de bomen, waarvan de takken dreigden te bezwijken in de harde rukwinden. Ik sloot mijn ogen en opende ze weer. Het gevoel was minder, maar niet minder dreigend. Weer haalde ik diep adem. Het ging weer. Gevoelens van verlies of de vrees daarvoor. Ze zijn er altijd al geweest en hechten zich aan spullen, plaatsen, details, blikken van mensen en laten zich niet verklaren. Noem het bijgeloof. Soms denk je dat ze weg zijn, maar ze komen altijd terug, op donkere, regenachtige avonden als het stormt. Maar ook als de zon schijnt, als je het het minst verwacht.

Ik kan het niet verklaren. Maar voor nu ben ik het de baas. Dat laat weinig te concluderen over.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

Mirjam AL – die dag verzonken in tijd

Share This:

pom wolff – ergens


ergens is een plaats
waar wellicht
de liefde permanent
wordt bedreven

een plaats om naar uit te zien
waar iedereen wel sterven wil
omdat daar doodgaan
niemand verdriet

want wie ergens gestorven is
zal opgaan
in die ongerepte pracht
van een hallucinerend einde

dat voor jou en mij
voor ons overal
en verder nergens
te vinden is


pom wolff

Share This:

met Peter Posthumus 2024 in

wat ben je meer
dan wat je doet en deed

wij van de pluralis majestatis – wij van hier dus, wensen Peter een goed 2024 – peter is de met IEN VERRIPS om en om grootheid die elke dinsdag hier – maar dan om en om het onontkoombare leven doorneemt in onontkoombare poëzie – dat we er weer van kunnen gaan genieten in het nieuwe jaar.


een boerderijtje op
zandgrond in het zuiden
een klein eiland in het noorden
dat voor de helft is weggespoeld

mijn ‘roots’ liggen
in van dat losse zand
waar wortels niet in hechten
zijn verdwenen in verhalen
die niet zijn doorverteld
achtergebleven op zee
bij mensen die nooit zijn 
teruggekomen

wat ben je meer
dan wat je doet en deed
wat je zelf hebt meegemaakt
wat je daarom voelt en weet.

Peter Posthumus

Share This:

pom wolff: wat is het toch dat deze stem…

dit zou de laatste keer kunnen zijn dacht ik in 2013

het naaldhakkenmirakel gaga holt vliegt springt blaast

 jagger van het toneel zoals jagger mij  van mijn stoel

wat is het toch dat deze stem
ongeacht welk woord van elk woord
weer warmte maakt

echt mooi hoeft niet beschreven
is in zich mooi geweten en gekend

pom wolff

Share This:

PETER BERGER in Leiden: ‘Een miljoen ontaarde bloemen spatten vervolgens vurig bloedend uiteen in een kleurrijke orgie van vormeloosheid die dwarrelend ter aarde stort. Zo voel ik mij. Meer levend dan ooit…’


Het is zo´n vintage racefiets waarop alleen academie meisjes rijden. Meestal een Peugeot. Motobécane soms. Sierlijk gebogen over het omlaag gekrulde stuur is ze zojuist nagenoeg geruisloos door de bocht komen aansuizen. Smetteloze gympies losjes op de trappers. Dito gebleekte jeans strak erboven. De derailleur stilletjes ratelend. Eenmaal tot stilstand gekomen heeft ze het vehikel achteloos tegen de leuning van de vorig jaar geverfde Zijlpoortsbrug gedropt. Hoogglans dat nooit stopt. Geen gewoon groen. Nee! Het is van dat stroperig spiegelende monumentengroen dat ook op onze voordeur prijkt. Nadat ze haar oversized duffel met een onhandig gebaar heeft rechtgetrokken barst stipt om twaalf uur de hemel open. Het aanvankelijk fel klinkende rakatakatak verdrinkt in duister gebulder dat onmiddellijk wordt verscheurd door een bombardement van schelle witte lichtflitsen.

Een miljoen ontaarde bloemen spatten vervolgens vurig bloedend uiteen in een kleurrijke orgie van vormeloosheid die dwarrelend ter aarde stort. Zo voel ik mij. Meer levend dan ooit. Het is de beste plek van Leiden. Vanaf die brug is zicht rondom. De Kooi op oost. In het zuiden de Zeehelden. Het centrum in het westen en dan Leiden Noord. Kakafonie. Hemelvuur overal. Het houdt niet op. Schoonheid. Nu niet. Morgen niet. Nooit niet. Eva is inmiddels nergens meer te bekennen. Haar fiets nog wel. Fijn. Want ik mag ´em altijd lenen. Ook in het nieuwe jaar.

Peter Berger

Share This:

pom wolff: 24 tsja



24 TSJA
 
nou eens kijken of het lukt
een gedicht over oude dingen en
over nieuwe
 
normaal schrijf  ik over mensen
over doodgaan over verlangen
en over verliefden
 
de volgorde maakt niet uit
omdat er geen volgorde bestaat
bij die dingen
 
ze gingen dood
er werd tevergeefs verlangd
en ze werden ook weer verliefd in 23
 
het zelfde is nog steeds hetzelfde
liefde overwint alles
ik las het als kind al

bij mijn oma
op een bordje
in haar keukentje
 
pom wolff

Share This: