pomgedichten.nl

“Het wordt tijd om naar een onderduikadres om te zien.

Gerdin in januari 2016 – en nog steeds actueel. ons onlangs overleden wonderkind – onze top columniste – op de vrijdag brengen we haar nog steeds hier op de site een eerbetoon met het herhalen van een aantal columns.

.

Goedendag poëten en anderen,

Het zijn interessante tijden. Met ijzeren consequentie worden her en der lieden met verderfelijke opvattingen tot het hoogste ambt verkozen. Zoals dat in benarde periodes al eeuwenlang gebeurt. Geen idee waar dit catastrofale instinct vandaan komt. Of het moet een zeer cynische grap zijn van een schepper met gedragsproblemen.
Op dit moment regeert in Hongarije een man die zijn land heeft opgeborgen achter solide hekken, in Rusland en in Polen iemand die de vrije pers het zwijgen oplegt, overigens met instemming van de bevolking. In Frankrijk is dochter Le Pen volledig salonfähig geworden, in Nederland stoomt Wilders op 41 zetels af en in Amerika, dat alles in het groot doet, zo ook zijn stommiteiten, wordt een krankzinnige genaamd Trump door velen serieus genomen. En inmiddels lachen alle voornoemden in hun vuistje na de aangiften van zo’n vijfhonderd vrouwen tegen aanrandende vluchtelingen.
Het wordt tijd om naar een onderduikadres om te zien.
En toch is er niets nieuws onder de zon. De huidige bootvluchtelingen werden vooraf gegaan door de Vietnamezen en eerder door miljoenen hongerige Duitsers en Ieren. Wat nu de Middellandse zee is, een graf voor velen, was eind negentiende eeuw de Ierse zee, waarover men richting Liverpool zwalkte.
Met een beetje goed wil kan men zelfs de Noormannen onder de bootvluchtelingen rekenen. Alleen waren zij zo verstandig om hun tijd niet te verdoen met asielprocedures maar onmiddellijk tot de aanval over te gaan.
Veel is veranderd, nog meer hetzelfde gebleven. Neem de kloof tussen arm en rijk. En in reactie daarop de trotse burchten die ooit in Europa ‘arbeidersparijen’ werden genoemd. Elk zichzelf respecterend land had er een. Behalve Amerika, maar dat land heeft zichzelf altijd om geheel andere, vrij onbegrijpelijke redenen gerespecteerd. De ‘arbeiderspartij’ is verworden tot een ‘linkse’ partij. Op zich niet geheel onbegrijpelijk want de arbeider is ook niet meer wat ie was. Maar inmiddels is dat begrip ‘links’ volledig uitgehold en van geen betekenis meer.
Wie het aloude arbeidersideaal nog steeds stillekens koestert en geroerd de VARA-serie De Strijd heeft bekeken, die weent met stokoude tranen. Maar het is allemaal eerder gebeurd en met een beetje actieve hersencellen kan men voorspellen hoe het verder gaat.

In ieder geval schrijver Alfred Döblin (Berlin Alexanderplatz) kon dat. In 1934 al, twee jaar voordat koningin Juliana de opening van de Olympische Winterspelen bijwoonde in gezelschap van de heer Hitler.
In 1934 schreef banneling Alfred Döblin in zijn roman Pardon wird nicht gegeben:
‘De arbeiderspartij bestond al lang maar ze was door de industriële groei en de aanhoudende vrede op een punt gekomen dat ze steeds meer met de overige groepen van de bevolking, tegen wie ze oppositie behoorde te voeren, vergroeid raakte. Er was beslist niemand die het waagde haar mooie vlammende, hartverheffende ideaal opzij te zetten, maar men bracht het met een zekere bedaardheid naar buiten, met het oog op het zonder twijfel eveneens niet te versmaden hartverheffende ideaal van een koninklijke, zegevierende staat, waarin iedereen gedijde en men zelf dapper mee wilde gedijen.’
Als we de wereld niet meer begrijpen, hoeven we alleen maar af en toe een boek te pakken.

.

Met hartelijke groet,
Uw DinLin.