pomgedichten.nl – Pagina 14 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Ien Verrips geeft kleur aan het nieuwe jaar

als we het zo bekijken was haar reis naar Kenia een kleurrijke reis. zelfs met heel veel corona op word je vrolijk van deze kleurenpracht – die we hard nodig hebben na 2023 – wat een jaar – nee weg die oorlogen, weg die corona, niet langer nog de ‘feesten van angst en pijn’ van van ostaijen nee dan maar liever hier de feesten van Verrips – een mooi jaar in nederland IEN!

op het strand
waar we elkaar treffen
in het zand een lijn getrokken
waarachter koopwaar
als wapperende vlaggen geboden wordt
kokosnoten klapperend kapotgeslagen

wij
vanuit onze schaduwrijke plek
vanachter onze cocktails
mobieltje in de aanslag
voor een kiekje van dit kleurrijk tafereel

houden elkaar op de hoogte
van de ’best prices’
en delen trucjes
hoe af te dingen

nov.2023
IEN VERRIPS

KERSTMIS op de pom dit jaar met PETER BERGER & KARIN BEUMKES – 2 kersen op een taart

Op mijn verzoek – met enige aandrang zeg maar – ze had er geen zin in de BEUM – maar ik wilde een keertje voor ons lezers een hele mooi eerste kerstdag – eenmalig en uniek én PETER BERGER én KARIN BEUMKES – de kersen op de taart van pomgedichten in één item. en ja het is gelukt – hun bijdragen zijn binnen op deze kerstavond – een mooi kado ook voor webmaster die een een-tweezame kerst viert met CORONA. al de etentjes, familie en feestjes naar de … gallemiezen zeg maar. hoe dan ook we hebben:

Peter Berger met een prachtige kerstbeschouwing en zijn lieve oma uit Twente die twee gevilde hazen meenam voor het kerstdiner. Peter die in zijn columns van proza poëzie weet te maken zoals hij zichzelf bij een kerstfeest omschrijft : “Dronken van ganzenwijn. Verdwaald in het patroon van het behang. Verdwenen tussen toverbloemen. Daar waar tijd elastisch is. Alles vergeten.”- genieten we Peter Berger!

Ik begrijp er weinig van. De wereld. Kerst? Feest? Nooit begrepen. Alle tantes kwamen er. Plus aanhang, waaronder een kinderloze oom die het leuk vond om bij binnenkomst heel hard in je hand te knijpen. Hij had iets met het leger. Geloof ik. De nichtjes ook elk jaar van de partij; in keurige jurkjes oud genoeg om niet te spelen. En beide Oma´s natuurlijk. De Opa´s waren dood. Al lang. Oma met het witte haar voerde altijd pepermunt aan het mannetje tussen de oude kranten. Die werden bewaard in een stapel op de plank onder het ovale tafeltje, met daarop het theeservies. Blauw en uit China. Dat servies. Net als de borden, prominent in de hoofdrol schitterend op de zorgvuldig gedekte meterslange tafel, ingeklemd tussen pas gepoetst tafelzilver en servetten van versleten damast. Nou zat er helemaal geen mannetje onder die berg kranten, volgens de tantes althans, maar oma hield voet bij stuk. Gelijk had ze. Haar pepermunt was heerlijk. En voor iedereen!

De andere oma nam wel eens twee gevilde hazen mee. Helemaal uit Twente. Compleet met kop. Dat moest, want anders liep je kans dat het kat was. Geen haas. Schedelvorm. Zoiets. Haar vriend, door iedereen steevast oom genoemd, was er dol op. Op gestoofde haas. Eenmaal aan tafel las moeder uit het evangelie. Over een ezel en er waren ook schapen bij. In die stal. Waarna vader altijd plechtig welkom sprak. Dan werd er gedronken. En met volle mond gesproken over de toestand in de wereld. Ellenlang. Communisten. Gevaar. De maanlanding. En dat alle Duitsers klootzakken waren. Oma sprak alleen in toverspreuken en deelde nog immer pepermuntjes uit. Tot vlak voor het toetje, want dan gingen haar luiken dicht. Vaste prik. De ´vriend van´ zat tegen die tijd meestal half jankend te jammeren over ufo´s en aliens. Wazig en onbegrepen. Het vet nog glanzend rond de lippen. Ondertussen was ik al lang in onschuld vertrokken. Dronken van ganzenwijn. Verdwaald in het patroon van het behang. Verdwenen tussen toverbloemen. Daar waar tijd elastisch is. Alles vergeten. Vandaag fluisteren alleen de muren nog: ¨Vreten op aarde en in de mensen een welbehagen.¨ Ik zeg maar even niets. Vanavond niet.

1e Kerstdag genieten we ook het prachtige eerbetoon van Karin Beumkes aan de overleden singer songwriter SHANE – het gedicht is nog onderweg – ze wil het nog niet kwijt – het moet nog mooier vindt ze zelf en het gaat natuurlijk ook nog mooier – maar we vieren de kerst hier niet zonder KARINS kers! genieten!

**Ode aan Shane**

Alle eksters dansen straattheater
het is feest in de zwoele drukke stad
Shane heeft iedere voetstap liefgehad
elke voetstap in deze gekke blauwe zomer.

en iedere steen zal ik voor je zegenen
al je woorden zullen gezalfd worden
de legende die nooit meer wordt vergeten
legt de zenuwen van the working class bloot

muziek komt van ergens, verder ergens,
uit de ether, aangeschoten maar heel erg dood
met de kater in je armen, swingend, zingend
*verwekt de nieuwe dag het ochtendrood.*

Karin Beumkes

ipv de wedstrijd mooie wensen van oa Rob Mientjes, Peter Posthumus over Reve, Rik van Boeckel, Luk Paard en Anke Labrie, Frans Terken

Goedenacht Pom,
op de valreep van de dag voor Kerst,
(het is vijf voor twaalf hoor ik zojuist zeggen).
Dichters versagen niet, laat het feest maar doorgaan, met een welgemeende groet!
Op naar 2024!
Frans

**KerstChat**

Vraag je ChatGPT een gedicht
over Kerstmis te schrijven
krijg je een boom met kitschballen
dode kaarsen en kunstsneeuw

de kunst om het laten sneeuwen
in letter en woord is aan dichters
die vandaag dit feest omarmen
en mede vrede willen stichten

(daar is een website voor
hier te vinden en te lezen
op de onvolprezen Pom
waar de geest gestalte krijgt)

laat het nog lang en veel
gedichten sneeuwen
die je meenemen in
liefde en schoonheid

het zijn de niet aflatende dichters
die wekelijks een boom opzetten
ook tegen het leed in de wereld
en zo de hoop levend houden

nog op de laatste feestdagen
van dit heilloos verlopen jaar

© FT 23.12.2023

Cootje en Beto
Anke Labrie en de kerstboom
Rob Mientjes – een beschouwing
Peter Posthumus komt nog even op REVE terug
Rik van Boeckel – naar het nieuwe jaar
Luk Paard – it’s x-mas time
Frans Terken -laat het nog lang en veel gedichten sneeuwen

ook pomgedichten wenst de lezers – en met name de trouwe lezers – de rest ken me wat – fijne dagen – “Vrede op aarde kunnen we vergeten – Is nog nooit gelukt.’ schreven Beto en Cootje mij deze week in een onontkoombaar realisme – Rob Mientjes pakte zijn wens meer poëtisch in! dank daarvoor. Peter Posthumus komt nog even terug op REVE 100 jaar.

heerlijk realisme van Beto en Co: “Vrede op aarde kunnen we vergeten. Is nog nooit gelukt.”

Ha Pom,
Geen Reve reactie gehad van mij; eigenlijk meer van Hanny Michaelis gelezen dan van Gerard.
Mooi het bericht op internet dat ze altijd bevriend zijn gebleven.

Iedereen een mooie kerst gewenst en voor 2024 een goeie balans zowel in de wereld als privé.
Met hartelijke groet,
Anke

ankelabrie@hetnet.nl
www.ankelabrie.nl

**De kerstboom**

‘Het kruis, waar is nou weer het kruis?
Hoe kan dat nou, hoe is dat zoekgeraakt?
Het moet er zijn, ‘t ligt vast ergens in huis,
‘k had nog wel zo’n prachtig kruis gemaakt.’

‘Is er nog hout? Haal dan de zaag maar weer.
Nee, niet dat smalle stuk, dan valt ie om.
Altijd hetzelfde liedje hier. Dit is de laatste keer.
Vasthouden zei ik, doe toch niet zo stom.’

‘Staat ie scheef? Hoe komen jullie daar nou bij,
dat lijkt maar zo. Die ene tak is veel te zwaar.
Geen goeie boom gekocht? Nou ligt ‘t aan mij.
Koop dan zelf een kerstboom volgend jaar.’

‘Eerst de lichtjes. Natuurlijk weer een puinhoop.
Jij houdt deze twee omhoog en jij die twee,
nou jij ernaast, anders zit weer alles in de knoop.
Dan houd je het maar op, nee, nou niet naar de wc.’

‘Even draaien, er zit gewoon een lampje los.
nou de piek. Kijk uit! Stap over die dozen heen.
Je liet ‘m bijna vallen en dan zijn we echt de klos
Want die is nog van opa en we hebben er maar een.’

‘Oh, de slingers nog. Ja, zo, tussen de takken door.
Nou nog alleen de ballen en het engelenhaar.
Niet zeuren, verder heb ik er geen tijd meer voor.
Het is een mooie boom geworden en nou is ie klaar.’

Anke Labrie (kindertijd jaren zestig)

**” X-MAS!!!!”**

balle hange felgekleurd
slingers in goud en zilverwit
slingere rond groen
terwijl engele zinge
van merry x-mas time
en de man in’et rode pak
de lange witte baard
luid van ho ho ho
over dake schalt
en zo

pakjes ligge onder en naast
kind’re glundere
grote mense drinke
en wense
it’s x-mas time

en ied’reen is wel wat vroom
gaat op naar verder
naar’n nieuwjaar
en zo

© luk paard

en de boom des paard….plastisch maar gemeend

Vaak geen nieuwjaarswensen of -overzicht. Wel altijd een beschouwing, maar meestal niet gedeeld, alleen met mijn liefste. Dit jaar de tijd echter meer dan roerig. Dus aan de vooravond toch maar een gedicht. Toegewijd.
Fijne dagen alvast … en ook die daarvoor!

Groet,
Rob Mientjes

**Peace will come**

Imaginair en echt
Zingt engel John
Bond zegt James
Vliegensvlug volgens Batman

Vrede hangt in de lucht
Yoko twijfelt nog
Q trekt een wenkbrauw omhoog
Robin zwijgt

We krijgen het niet voor niks
Eerst moet strijd geleverd
Iedereen moet om
Figuurlijk dan

Vrede heet opgediend
Ligt soms zwaar op de maag
Gekneed gekauwd gevreten
Zuur, zout, bitter, zoet

Uiteindelijk zal hij smaken
Door heel ons lijf heen
Van kaak tot tenen
Vrede als kers op de taart

Rob Mientjes

Hoi Pom. Ik heb de grote volksschrijver een aantal keren ontmoet en ook zijn vriend bij een broer van een schoolvriendin. Iemand die later door toedoen van Reve de literaire geschiedenis is ingegaan als ‘ kandidaat katholiek A.’

Die eerste ontmoeting staat me nog redelijk helder bij. Hierbij een wat anekdotisch poëtische weergave:

Hoe groot de schrijver was
en hoe beroemd
het ontging me toen totaal
en dat hij, hij en hemzelf
nee, niet echt normaal

fulminerend tegen hasj
en te lang haar
noemde iedereen patient
stond af en toe onrustig op
scandeerde daar dan bij
‘ dood aan de Vietcong ‘

bekende en passant
dat hij jaloers was want
dat eindexamen dat ik
net gehaald had
dat was hem nooit gelukt

wat er ook aan de hand was
was hij erbij, het was zijn feest
de uitnodigingen, het huis , de tuin
Greonterp, ik ben er nooit geweest.

Peter Posthumus

**Naar het nieuwe jaar**

Zacht de tederheid van het verleden
de lonk van de toekomst slaat rustig in
de tijd van de waarheid betovert
de piek van het stille kerstlicht

de lichte dans van het heden
zal het nieuwe jaar benaderen
met gelukzalige tenen zachte hielen
en een wakker zingend gezicht.

Rik van Boeckel
23 december 2023

pomgedichten feliciteert Jacques Mees – ‘de tilburgse Bob Dylan’

de echte kenners van popmuziek – en zeker die in Brabant – kennen Jacques Mees – singer songwriter – prachtige songs – én ook nog eminent vertolker van Bob Dylan nummers. vaak diepe en romantische – in de ware zin van romantiek – teksten brachten mij in 2011 tot een hommage aan deze grote zanger – vandaag met de felicitaties voor zijn jubileum – 50 jaar kunstenaarschap is 50 jaar Jacques Mees.

**liedjes zoals je later meisjes zegt**

wat zou er van hem geboren zijn
zacht was de campari rauw de stem
en elke ochtend miste wel een meisje

er kwamen liedjes van
laten we het op liedjes houden
liedjes als uitgesproken meisjes

hij schraapt wat weemoed van zijn stem
koud is het, de snaren staan op springen

pom wolff -2011

Poëzie Inside. Von Solo, de Johan Derksen van de poëzie!

Twee weken geleden stond ik weer te vlammen op een poëzie-evenement in Rotterdam.
Het was ouderwets gezellig en de drank vloeide rijkelijk. Een woord een woord, een bier een bier. De eerste kroeg was goed. De tweede was beter. En de derde was het knallen. Ik was een team met de aantrekkelijke Maaike van Steenis, wat goed uitpakte. Het was door de middag heen gebleken dat mijn column over zuipen goed aansloeg. Gezien die nieuw was, had ik die nog niet op papier en moest noodgedwongen van mijn telefoon lezen. In de laatste kroeg gaf ik aan, dat van je telefoon lezen voor homo’s is, maar dat ik het toch zou gaan doen. Hilariteit alom en gaan!!! Poëzie Inside. Von Solo, de Johan Derksen van de poëzie! Geen idee meer hoe de avond is afgelopen. Ik was knetterlam.

Twee dagen later tikte ik de volgende mail aan de mij onbekende ‘Suzette’: ‘Mijn excuses voor betreffende kwetsende opmerking. Het was geen tekst die in het script stond of normaliter op deze manier in mijn teksten gebruikt wordt.
Ik kan waarschijnlijk wel verklaren hoe het kwam, maar dat maakt het nog niet goed.
Nogmaals, het spijt me en het was niet mijn intentie mensen te kwetsen.’
Even dacht ik aan de tijd dat ik ooit uit het register van ‘Dichter bij de Bar’ in Delft was geschrapt na wat optredens met onder andere Ditmar Bakker. Dat was pas gay.

Twee tellen later viel me in dat ik eigenlijk het verkeerde antwoord gegeven had. Had ik me daar gewoon even laten piepelen door de eerste beste quasi anonieme, digitale deugdame. Iemand die namens anderen een soort verkapt en verkeerd geïnterpreteerd grondrecht opeist. Het doet me denken aan iemand heb ik vroeger ook nog eens gekend. Dat was degene die achter me stond te schelden op de uitsmijter van de discotheek Kiekieris in ’s-Heerenhoek, terwijl ik in de voorste linie mocht staan waar de klappen zouden vallen. Zo iemand die ‘safe spaces’ nodig heeft om zo lekker divers te kunnen zijn.

De wereld is geen ‘safe space’. Dat is wat ons vroeger geleerd werd. Had je een grote mond, dan werd je op je bek geslagen. Liep je ’s nachts als geil wijf over straat, dan werd je verkracht. Als je demonstreerde, kostte je dat je tanden als de politieknuppel neerkwam. Slechte mensen zijn van alle tijden. En die trekken zich niets aan van geschal van de braaftoeters. Als je vroeger de ring in ging bij thaiboksen, had niemand ooit van aansprakelijkheid gehoord. Dekking op, keihard erin of klappen vangen. En eigenlijk is het leven nog steeds zo. Rij de grens maar over en je weet het. Vraag het een willekeurige Oost-Europeaan, Turk, Arabier of Noord-Afrikaan en die weten en handelen ook niet anders. En of dat goed is, weet ik niet. Maar dat duik- en wijsgedrag kan me gestolen worden.

Mijn antwoord had moeten zijn: ‘Beste Suzette, schrijf je in voor een digitale assertiviteitstraining. Maar val mij er niet mee lastig.’ En voordragen van een telefoon hoort niet. Punt uit.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Mirjam Al – ‘op het gezicht geschreven…’

vorige week de onderhandelingen met groot succes afgesloten bij Mirjam Al. Mirjam heeft mij een 60 tal teksten overhandigd en enige kunstwerken op papier – zij zal om en om met Vera Jongejan de honneurs op de woensdag waarnemen na de dood van Merik – die hier jarenlang de woensdag met teksten mooier maakte dan elders. GENIET!

Peter Posthumus: de beste wensen voor jou, de jouwen en voor allen van de Pom-site

*Hoi Pom, hierbij mijn laatste twee wekelijkse gedicht dit jaar. De beste wensen voor jou, de jouwen en voor allen van de Pom-site:*

Op dit laatste
half lege vel papier
verdringen zich wat woorden
hun laatste poging in dit jaar

ze zouden willen
steigeren en kolken
met tomeloos elan
lachen van geestdrift en betekenis
het komt er maar niet van

iets van moed of troost
of medeleven
het zit er niet meer in
versleten, arme, oude woorden
laten zich niet meer
voegen in een zin

ze doen geen moer, geen zier
op dit laatste overvolle
veel te volle vel papier.

Peter Posthumus

Peter Berger: ‘Ik ben het gezeul inmiddels beu. Bah! Overvol, plakkerig en geurend naar overleden fris en dito bier. Die bak…’

Bingo! Drie maal is scheepsrecht. Dat blikjespletters en flessenslikkers vaak in onbruik zijn is jammerlijk. Minstens. Waardeloos. Desondanks stap ik goedgemutst de appie binnen. Ergens in De Kooi gelegen. Daar kom ik niet vaak, bij de appie, maar bij twee andere supers kon ik vanmiddag geen statiegeld innen. Storing! Vandaar. Zeulen. Hier werkt het kreng wel. Het vreet voor de verandering zonder mokken alle blikjes in rap tempo zodat binnen no time de bodem van de tas is bereikt. Het bonnetje? Vier euro nog wat: lekker! Onderin blijkt nog een verdwaald bierflesje te plakken. Het wordt niet geslikt. Consequent spuugt het daarvoor bestemde apparaat het bruine kleinood z´n gapende mond weer uit. Na poging tien haal ik mijn schouders op en prop het ding inclusief smoezelig natte plastic tas in de belendende afvalbak. Ik ben het gezeul inmiddels beu. Bah! Overvol, plakkerig en geurend naar overleden fris en dito bier. Die bak.

Een scherpe vinger priemt dwingend onder m´n schouderblad. WTF? Eenmaal omgedraaid staat er een tamelijk gespierd heerschap, met op links naast hem een olijk meiske met zo´n onhandige puberhondenkop; een volle tas lege flessen in elke hand geklemd. Aan de lus. Heineken groen. De flessen. ¨Pap!?¨ maant ze engelachtig haar vader tot kalmte. Het schaamrood op de kaken maar een vrolijke lach op de lippen. Ontwapenend kortom. De man, een lichtgeraakte glazenwasser ofzo, draait echter niet om de brij heen en verheft in onvervalst Leids zijn stem. ¨Meneerr,¨ zegt ´ie op de rommelbak wijzend, ¨dat flessie hoorrt thuis in de glasbak,¨ waarop ik antwoord dat de appie het flesje hoort in te nemen en het apparaat een bonnetje dient uit te spugen. Om hem ter wille te zijn vis ik desondanks het flesje uit de rotzooi en toon hem het statiegeldlabel. Ik vraag hem vervolgens vriendelijk of hij wellicht een glasbak in de buurt weet; maar de man roept met ingehouden woede dat dat niet zijn probleem is. Daar kan ik weinig mee en deponeer het flesje demonstratief terug in de prullenbak. Ik heb weinig op met schreeuwers.

Het meisje gniffelt breeduit en doet nogmaals een poging om de boel te sussen. Pa sneert dat ze haar brutale snoet moet houden en dat hij dit varkentje wel eventjes zal wassen. Inmiddels knalrood uitgeslagen wendt ze bijna proestend haar blik af. Pa, het kookpunt nabij, is blijkbaar geen tegenspraak gewend. In een woeste tirade maakt ´ie het punt dat het hier niet zo´n bende zou zijn als iedereen hetzelfde was. Hoezo? Hetzelfde? ¨U bedoelt denk ik iets anders,¨ antwoord ik, ¨namelijk dat als iedereen zoals u zou zijn, de wereld er een stuk mooier uit zou zien. Maar ik geloof niet dat iedereen zoals u wil zijn. Ik in ieder geval niet. Maar misschien kunt u mij alsnog een glasbak wijzen?¨ Nu loopt ook de man donkerrood aan, zwaait obsessief met de armen, gooit verbaal een paar dodelijke ziektes naar mijn hoofd om schuimbekkend tot het volgende slotakkoord te komen: ¨Agrree to disagrree.¨ Om zijn statement kracht bij te zetten herhaalt hij het enkele malen. Dat klinkt als een klok. Hij grist daarna beide tassen uit dochterliefs handen en propt met volle overtuiging een flesje in de automaat. Een keer. Twee keer. Drie keer. Kansloos. Alles wat fles is komt onherroepelijk terug. Het meiske ziet eruit alsof ze inmiddels in haar glimmende knalpaarse trainingsbroek heeft gepiest en kijkt me aan met een blik die boekdelen spreekt. Ze heeft er duidelijk lol in. ¨Veel succes, ik hoop dat u niet zoals ik ben,¨ werp ik de man toe. Het meisje giechelt; de man staat luidkeels te godveren. Ik weet de drang om nogmaals naar een nabije glasbak te vragen te onderdrukken. Nog net.

De onstuimige glazenwasser hamert ondertussen onbesuisd op de assistentie knop en eist luidkeels dat de manager hem te woord staat. ¨Fijne dag nog,¨ wens ik hem beleefd toe. Eenmaal bij de kassa hoor ik de man achterin tieren dat die apparaten helemaal van god los zijn en de manager zijn hele teringflessenbende mag houden. Hij geeft ook nog aan waar de man het glaswerk eventueel in kan steken. Daar van achteren. Het meisje heeft zich ondertussen bedremmeld achter mij in de kassarij geschaard, met gespreide armen gebarend dat ze er weinig mee van doen heeft. ¨Hij bedoelt het niet zo kwaad,¨ stottert ze beduusd. En omdat ze nog steeds lacht met beide knalblauwe ogen, geloof ik haar op d´r woord. Meteen. Zo vader, zo dochter? Vast wel, maar vandaag dus even niet.

PETER BERGER

pom wolff – als schoenen van poëzie

ik aarzelde nog even
in de boomerang – jullie stonden op een schap
ik liep langs
liep terug
zag iets van 25 euro
ik paste en jullie pasten

een beetje gedragen
maar door wie – er is een man geweest
die jullie zag staan
jullie heeft gepast
jullie heeft gekocht
jullie enkele keren heeft gedragen

vandaag droeg ík jullie
in café eijlders
bij een bundelpresentatie van een dichter
die mooier kan dichten dan ik
maar mooiere schoenen had ie niet aan
van poëzie ga je glimmen

en jullie glommen vandaag
zoals mensen niet kunnen glimmen
om de man te eren die denk ik is dood gegaan
‘ze zijn te mooi om weg te gooien’
zal er wel gezegd zijn
‘we brengen ze naar de kringloop’

ik zal jullie dragen en dat beloof ik
voortaan en alleen bij de poëzie
dat jullie blijven glimmen
als klimop in de regen
als liefde op jonge wangen
als schoenen van poëzie

pom wolff

eerbetoon aan Gerard Reve – 2 majesteitsgedichten van pom wolff – nu ook bijdragen van Max Lerou, Luk Paard, Elbert Gonggrijp, Frans Terken, Cartouche, Rob Mientjes, Vera van der Horst

dit weekend ipv de zondagochtendwedstrijd en op de komende vrijdagen – hier op deze site – zal een aantal op de grote volksdichter GERARD REVE geïnspireerde gedichten te lezen zijn – een eerbetoon aan de 100jarige weliswaar overleden – maar ondanks zijn overlijden toch zo levendig in de herinnering levende schrijver/dichter. mocht u ook de behoefte gevoelen u reviaans te willen uiten – stuur rustig uw literair schepsel aan het bekende adres van pomgedichten @ gmail . (punt dus) com

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: