Rob Mientjes – Tot hier niet verder


Tot hier niet verder
 
Alles gaat voorbij
hoe zeer het vasthouden
aan vroeger dood
leven is veel makkelijker
zodra strepen vergaan
en grenzen vervagen
 
werk aan de winkel
met onrust in de borst
schop in de grond
voeten in de klei
op blaren rustend
pijn verbijten
 
wie wil nog land
veroveren bevrijden
sporen nalaten
als vergaan het doel is
streven bereikt
tanden uit de muil geslagen

Rob Mientjes

Share This:

Anke Labrie, Karlijn Groet en Jorge Bolle winnen de enige echte virtuele – is de ergste dag echt aanstaande – trofee op pomgedichten punt nl

dank aan alle dichters die inzonden. ik kom tot 3x goud dan kunnen de andere eremetalen in de kast blijven. de waterhoentjes en de twee zwarte zwanen van Jorge Bolle ontroerden. zo ook het beeld van ‘hem’ in Anke Labries hart én zo ook Karlijn Groets hoop op dat gebaar met de hand van elk van ons. onder de gedichten de commentaren – de winnaars van harte gefeliciteerd.

ANKE LABRIE

Een beetje laat; lange aarzeling om het in te sturen.
Ik kan niet altijd opbeurend schrijven in deze confronterende tijden.
Zie maar of je het plaatst.
De zon schijnt in ieder geval en ik moet denken aan een lied van Maarten van Roozendaal, met die lammeren (nog opzoeken).
Een mooie zondag voor jullie.  
Hartelijke groet,
Anke

noodpakket

radiootje: al gesloopt bij het uitproberen
wc papier: beperkt verkrijgbaar
potjes witte bonen: koud ook wel te eten
pakjes crackers: hoelang houdbaar
kaarsen: licht en nog wat warmte
water: daar bestaan we vrijwel uit 
en die paar gedichten
toch ook maar uit haar hoofd gaan leren

het laatste beeld van hem  
op die allerergste dag 
zit veilig in haar hart


anke labrie
16-03-2025

Anke schetst het leven nu – onontkoombaar en genadeloos. en zie hieronder hoe en waarom en met welk een vermogen:

hier groeien geen blauwe plekken
hier wordt in kleur bekend

hier beheerst een vrouw de grond
zie hoe zij het leven draagt
en het leven vond
 
pw
Op zondag 30 maart 2025 nodigt de Care4BrittleBones Stichting u van harte uit voor een inspirerende ochtend in Villa Maarheeze, Wassenaar. Deze speciale bijeenkomst is niet alleen een moment van samenkomst en steun, maar ook een viering van de verjaardag van Anke Labrie!
⏰ Tijd: 10:30 – 13:00 uur
📍 Locatie: Villa Maarheeze, Rijksstraatweg 675, Wassenaar (toegang via Oud Clingendaal straat)
💙 Voor wie? Iedereen die Anke Labrie en de Care4BrittleBones Stichting een warm hart toedraagt.|
Wat kunt u verwachten?
✨ Een sfeervol ontbijt & poëzie
✨ Indringende verhalen over een leven met OI
✨ Muzikale klanken van Bjorn van Rozen
✨ Een tentoonstelling van Anke Labrie’s prachtige schilderijen

Deelname is gratis, maar wij hopen op een vrijwillige donatie om het leven van mensen met broze botten te verbeteren. Uw steun maakt écht een verschil!
Kom langs, laat u inspireren en vier deze bijzondere dag met ons mee. We kijken ernaar uit u te verwelkomen!
Aanmelden? Laat ons even weten of u erbij bent via dit link:  https://www.formdesk.com/care4brittlebones/Ontbijt_30_Maart_2025
Met warme groet,
Care4BrittleBones Stichting
Regenbandjes

Het regent op de Grand Prix,
Max Verstappen wisselt simpelweg
vier brandende banden.
Het mag wat kosten,
rijendik betaalt men de prijs.

Ik verstop me in een Louis Vuttontasje
en doe niet meer mee.
Nergens ben je meer veilig voor
de snelheid van de waanzin.
Alleen de waterhoentjes
en twee zwarte zwanen juichen nog.

Jorge, Melbourne 2025

ik val op de waterhoentjes en de zwarte zwanen van jorge. het zijn die onverwachte wendingen die een gedicht zo mooi maken. ze doen denken aan een gedicht van – hoe heette ze ook al weer – jet heette ze – crielaert met ae of aa of met een d – zij zal het weten – jet schreef een gedicht over een geliefde met de meest vreselijke dingen erin om dan met die slotregel te eindigen: en dan kom jij met bloemen – zoiets was het. alle waterhoentjes houden van jorge.


het is de hand

nu de wereld wordt vervangen
en wat ontstaat uit kwaad bestaat,
wordt het later, alsmaar later;
de nacht valt zo de hater haat

oorlog woedt in naam van wapens,
in naam van trots en winst en nijd,
niemand ziet een mens als ziel, 
met wie betaald wordt in die strijd

in de staat van deze wereld
schuilt nog hoop in één gebaar:
het is de hand van elk van ons
waarmee we reiken naar elkaar

Karlijn Groet

over handen gesproken – zie hierboven bij Cartouche. ik zou bijna spreken van een klassiek gedicht. een soort heli gedicht – en wat er aan de hand is in de wereld in poëtische pracht neergelegd – de taal bijna te mooi om de verderfelijkheid van de wereld te beschrijven. handen die naar elkaar reiken – een mooi beeld.
  • Anke Labrie – het laatste beeld van hem  
  • Jorge Bolle – Alleen de waterhoentjes
  • Vera Jongejan – hebt lief
  • Cartouche – die in ons leeft en leven geeft
  • Karlijn Groet – het is de hand van elk van ons
  • Rob Mientjes – neem nooit maar geef veel liever
  • Rik van Boeckel – De tijd gaat aan alles voorbij
  • Frans Terken – zingen van warme adem en zachte handen lezen
  • Max Lerou – herfst in holland
  • Luk Paard – en zoveel verlore
wie wint de enige echte virtuele – is de ergste dag echt aanstaande – trofee op pomgedichten punt nl? de tijdgeest zit niet echt mee dit weekend, dit jaar. of is ellende in de wereld van alle tijden – en horen de begrippen beschaving en mensheid niet bij elkaar, hoorden ze nooit bij elkaar? en is het zoals bjorn van rozen zingt – ‘we hebben altijd onze liefde nog’ – nu de warmte uit alle tijd geslagen lijkt, de ergste dag wellicht aanstaande, weet je lief, ik kruip nog even tegen je aan. u kent de regels van de zondagochtendwedstrijd – (die geen wedstrijd is): gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.


weet je

vroeger had je nog een vrouw
die met een brief liep

een dichter
die je de weg wees

een veldwachter
konijnen met myxamatose

nu de warmte uit alle tijd geslagen
is de ergste dag aanstaande

weet je lief
ik kruip nog even tegen je aan

pw
 

Nu het oorlogsvirus is uitgebroken
praat men over niets anders meer
wordt het dienstplicht om te sterven 
ver voor het tijdstip van je dood
moeten we zelfvoorzienend worden
de infrastructuur wordt vermoord
ons leven hing toch al aan de draadjes
de stinkendrijke speelman is gestoord
en alle wereldleiders destructief
daarom komt schuilen in elkaars armen
wees elkanders naaste en hebt lief.

Vera Jongejan

tsja we behoeven allemaal wel warmte linksom of rechtsom, zijn warmte haar warmte of de ieder geldende lieve oneindige warmte van een geliefde – in een tijd van dreiging, overlevingspakketten, menselijke platheid. ga er maar aanstaan als dichter om van oorlogsrommel nog iets moois te maken. de oproep van Vera in de laatste regel omarmen wij. ondanks de dichtregels hieronder zo genadeloos waar ook:
 
wordt het dienstplicht om te sterven 
ver voor het tijdstip van je dood



Raken
dagen rekken zich van vorst aan de grond, kou
in de lucht tot zon die haar bedrieglijk lied speelt
van lonken, slijmen, de unverfroren dreiging om ons
het hoofd op hol slaat, de das omdoet, het engste
ergste, maar daar malen we niet om, vandaag
als we straks vannacht eenmaal dood moeten

hebben we, tot de bom barst, altijd nog
handen om ons te omschrijven, te lezen
warmen en monden vol als vurige tongen
die elkaar vinden zonder spreken – laat ons
van al ontdaan, omgorden met een negligé

van liefde – hebben we altijd nog iets
dat ons te ontleden en kleden weet
de brille en weerschijn van poëzie
die in ons leeft en leven geeft

elkaar – het kan
nietwaar, mijn lief

16-03-2025 / Cartouche

ook Cartouche doet een oproep laten we ons maar kleden en hullen in de kleding van de liefde om tenminste nog iets te hebben – leggen we op de geliefde doorschijnende warme kleding van de poëzie. ja ik zie wel een tafereel voor me waarin lief gelezen wordt maar ook gezocht wordt naar de ultieme warmte van de geliefde  en dat het lezen dan stokt. we hebben altijd onze handen nog… schrijft Cartouche
Goedemorgen Pom,
Je hebt zo van die dagen die eindigen in de top duizend van bad hair days. En ja. Daarover moet ook gedicht worden. Geen beter medicijn dan een dichtsel.
Fijn weekend dan toch.
Groet, Rob



Zolang het haar maar goed zit

Neem haar nooit de maat
er zijn zo van die dagen
compleet uit model
geen knip voor de neus waard
sla over
blijf liggen
ga niet in discussie

neem nooit de maat
accepteer haar dagenraad
ontborstel en ontwar
kap met salonpraat
laat maar hangen
laat het los

neem nooit maat
haar in de maling
dun versneden word je
gehakt in mootjes
fileerd als vis
als het weer zo’n dag is

neem nooit
maar geef veel liever

Rob Mientjes

ja een volstrekt andere kijk op het wereldleed en de mensheid – vroeger zou je zeggen heeft de dichter wel het thema getroffen – nu zeggen we dichter kent en schrijft met een frisse blik op het gevraagde thema – lekker persoonlijk gehouden ook – een wijze raad tot slot – in de slotregels.


Hallo Pom

Ik hoop dat de ergste dag niet aanstaande is. Maar je weet het niet vanwege de macht van dictator Poetin en dictator-in-spe Trump. Poetin’s geheime agenda is terugkeer naar de omvang van de Sovjet-Unie. Daarom zijn vooral de Baltische staten bang voor hem. En Finland is in het verleden ook al een deel kwijtgeraakt want Karelië dat nu Russisch is was ooit Fins. Ik weet dat omdat ik in Finland en de Baltische staten Estland en Letland ben geweest. En wij zijn natuurlijk voor de onafhankelijkheid van Oekraïne. En Trump moet van Groenland, het Panama kanaal, Canada en de Gaza strook afblijven.
Dus laten we ons voor de liefdevolle tijd arrangeren en stimuleren om zo de ergste dag te vermijden. 


Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel 


Omhelzing van de liefdevolle tijd 

De tijd gaat aan alles voorbij
aan zinvolle goede en zinloze kwade dagen
dat is beschaafde of onbeschaafde werkelijkheid 
voor een ieder die niet weet waarvoor hij of zij staat

wees voorzichtig voor deze realiteit 
door vol liefde langzaam of snel te omhelzen 
dat is de echte wijze raad en goede reden
voor de troostrijke waardevolle tijd van vrede

omhelzing van de liefdevolle tijd
laat geen dictator toe
laat geen vernedering ontstaan 
weet de ergste dag vol passie te vermijden.


Rik van Boeckel 
14 maart 2025

rik ziet de tijd als reddingsboei – ooit ooit en jij jij – de ellende gaat voorbij – zie daar de samenvatting. wie rik kent weet dat de woorden recht uit zijn hart komen. met de precisie van een taalchirurg komt de dichter tot de kern van het kwaad en voor de napijn biedt de dichter ons een helend recept – geschreven in de eerste regel van zijn gedicht.
Goedemorgen Pom, 
Ja, de ergste dag, laat ik de ellende vandaag klein houden, het is allemaal al erg genoeg. Hoop, en liefde, dat dan toch maar, daar hebben we ook Bjorn voor.
Weekendgroet, 
Frans


Het kan altijd erger

Het kan altijd erger zeg je
terwijl je de deur voor m’n neus dichtsmijt
zoek het buiten maar verder uit

dat buiten waar ik doelloos ronddwaal
in gure noordenwind die dwars door m’n jas waait
wacht ik aarzelend af wat er gaat komen

dat de dagen al zwaar en naar genoeg zijn
bij de aanblik van donkere krantenkoppen 
niet nog dit erbij op m’n gammele pad 

zijn er ergens de etalages van modezaken
poppen gekleed in vrolijke voorjaarsjurken
met een bloeiende kijk op wie er voorbijschuift

een andere wereld dan die waar het leed leeft
ongedempt als in de boeken achter de kijkvensters 
voor ons tussen de vrolijkheid door tentoongesteld

in al die verhalen weer de liefde vinden 
zingen van warme adem en zachte handen lezen
al is het buiten op een bankje in een park


© FT 15.03.2025

zoeken en vinden – een bijna rond verhaal met een hoofdpersoon  op zoek naar een voorjaarsbankje in de zon met een geliefde – de boekenweek is begonnen – dichter terken verwerkt romanproza in een gedicht.
                                                                

herfst in holland

takken die het vocht niet langer verdragen
zeggen de bladeren vaarwel
nog eenmaal tonen die waartoe in staat
de staat van kleur bekennen

daarna het ruisen van de wind
en schichtig nog het licht
met een duister spel
in het kreupelhout

ml


het leven, de natuur, de jaargetijden, de wereld, de mensheid en de teloorgang in 8 regels poëzie  samengevat. rest het ruisen van de wind.
 
(soms lees je een gedicht persoonlijk en zie daar het leven in lerous notendop:
wol ff fffffffffffffffffffffftttttttttttttttttttttt)
(de rockdichter): zo zondag…hier heb’k wat te viere en dat’et van liefde is maar voor pom en de zondag dan…ja dan schrijf’k over dat’et nie allemaal rozengeur…nee’et kan snijde soms…of alles valle in scherve blauw…nee geen koffie geen praline niks van liefde maar alleen zoveel verlore…de dag nog nie aangebroke en toch…ah alleen al dit schrijve maakt de dag erg en wat dan met de wereld goddedomme…ergens moet toch de liefde nog schuile al is’et enkel in’n droom…of is’r niks en:

“ zoveel verlore “

geen koffie dampend
nie’n smeuige praline
wit en vingers langs
zachte huid

jij zou hakke in alles
wat’r ooit is geweest
en drome aan diggele

je zou me toch wat
aan zovele scherve
misschien wel blauw

omdat je houdt van blauw
vannacht is er om wat leve
uit te slaan asof ik dan anders
en geen enkele droom meer

wanneer de nieuwe dag
me bij de keel zal grijpe
en’k wegzink

pas dan is’r alles
en zoveel verlore

© luk paard

luk paard weet wat snijden is – de intro natuurlijk ook al bijna een paard gedicht: ‘nee’et kan snijde soms…of alles valle in scherve blauw…’ – luk paards poëzie lijkt te bestaan uit louter uitspattingen van de taal. maar dichter weet een universum aan licht en leven en liefde,  geluid en handelingen en dromen te smeden tot juweeltjes van taal.

Share This:

de 25ste column van GERDIN LINTHORST op de pom: ‘Chemisch afval. Mijn Fred- en Gingerfilms, de Marx Brothers, zelfs Mae West. En de Hans Keller-documentaires, over de Vijftigers, over Paustovski, Leo Vroman. ….”

Gerdin overleed onlangs – als eerbetoon plaatsen wij/ herhalen wij op ‘haar column-vrijdag’ nog een aantal van haar weergaloze columns. deze tekst was gedateerd – eind januari 2016.

bolo4

 

Goedendag poëten en anderen,

Plotseling steekt het de kop op. Tot dan lig je ontspannen op de bank met alweer een oud meesterwerk uit de wereldliteratuur en opeens is het er. Opruimdrift. Schoonmaakdruk. Schoonschipdrang.
Er rest de ongelukkige niets anders dan zuchtend al zijn kasten leeg te halen.
Al die vergeten schatten, verloren gewaande memorabilia. Binnen de kortste keren zit je gelukzalig op de grond in oude brieven te lezen, met verheugde kreet vergeten gezelschapsspelletjes te herontdekken, de fotoalbums van je lang overleden ouders door te bladeren (pa voor de berg, ma achter de berg, de buschauffeur naast de berg), de knalrode VPRO-koptelefoon met ingebouwde radio uit te testen (na langdurig zoeken naar batterijtjes die nog ergens moeten liggen maar waar ook weer), een assortiment 3D-brilletjes te passen, en bossen en bossen fietssleuteltjes van reeds lang verloren gegane fietsen bij elkaar te zoeken om ze vervolgens moedeloos in de nog steeds te lege gereedstaande vuilniszak te werpen. De uren vliegen voorbij, de chaos wordt steeds groter.
Een lichte paniek maakt zich van je meester. En dit nu is een vrij fatale gemoedstoestand. Dit is de stemming waarin je gaat denken: ‘Ach dit gebruik ik ook nooit meer, hup, weg. En ik kan net zo goed dit ook allemaal weggooien. Ruimt lekker op.’
In dit stadium zet men heel dierbare, lang gekoesterde verzamelingen opeens bij het grof vuil, om daar de rest van het leven knagende spijt van te hebben.
Althans, dat was zo voordat het instituut Kringloopwinkel werd geïntroduceerd. Het wegdoen van oude spullen er een stuk minder hartverscheurend door geworden. Van messiaanse gevoelens vervuld kun je gaan slapen in de wetenschap anderen een groot plezier te hebben gedaan.
Maar ziet. Onze toch niet al te bloeiende economie bloeit kennelijk nog zo hevig dat de Kringloopwinkel inmiddels alleen nog de meest waardevolle pareltjes wegkaapt en de rest resoluut weigert. En zo vond ik mijzelf onthutst terug bij mijn collectie videobanden, groot negen volle vuilniszakken, die bruut werd afgewezen door de Kringloopman. Geen aardige man, een cultuurbarbaar. ‘Da’s chemisch afval mevrouw’, sprak hij misprijzend en verdween.
Chemisch afval. Mijn Fred- en Gingerfilms, de Marx Brothers, zelfs Mae West. En de Hans Keller-documentaires, over de Vijftigers, over Paustovski, Leo Vroman. Mijn muziekbanden met Mahlers Des Knaben Wunderhorn-liederen, Cecilia Bartoli. En mijn zelf gemonteerde filmgeschiedenisbanden, gebruikt bij talloze lezingen. Daar volgde toch altijd een enthousiast applaus op, hoezo ‘chemisch afval’.
Tientallen ‘gratis af te halen’-websites later moet ik vaststellen dat in dit deel van Europa niet veel nog iets waard is in deze tijd. Elders kan men creperen, hier gaan wij langzaam ten onder in onze bezittingen. Niets wordt meer voor de eeuwigheid gemaakt. Bij de produktie van artikelen wordt een beperkte houdbaarheid ingebouwd. Iedereen zijn nieuwste modelletje en de economie maar bloeien.
Even later sta ik met mijn neus tegen het raam gedrukt te staren naar mijn natgeregende videocollectie naast de afvalcontainer. En hoop dat iemand de zakken meeneemt. En gelukzalig op de grond zittend de titels bekijkt. En zijn oude, bij het ‘repair cafe’ weer rijklaar gemaakte videorecorder aanzet. Maar ’s morgens zie ik ze onverschillig in de vuilniswagen gesmeten worden. Leve de vooruitgang.

Met hartelijke groet,
uw DinLin.

 

 

 

 

Share This:

VON SOLO – landgenoten…

\Dit gaat relaas niet over mij. Maar ik ben het er wel mee eens.

Naast de deur staan vier rugtassen. Elke rugtas heeft een regenhoes. Ze bevatten
elk een anderhalve literfles water en voor drie dagen instant maaltijden. Kleding is
beperkt tot twee setjes ondergoed en vier dagen sokken. Op een handige plek zit
een dolk, zodat deze ook als de zak op de rug gedragen wordt, makkelijk getrokken
kan worden. Twee van de tassen bevatten een Glock pistool, eveneens op de pak.

Verdere inventaris behelst onder andere binnenbanden voor fietsen, rudimentair
gereedschap, een verbandtrommel en waterfilters. Ernaast aan de kapstok hangen
vier regenjacks. Er staan fietsen klaar met terreinbanden. Verderop in de hal staan
achter slot en grendel staan in de wapenkluis een Walther MP5 machinepistool, een
afgekort jachtgeweer en een AK74 met telescoopvizier en klapkolf.

In de voorraadkast staat voldoende leeftocht voor een week. Daarnaast nog diverse
conserven en voldoende bloem om veel brood mee te maken. Achter in de tuin staan
nog 4 jerrycans met elk 20 liter benzine. Eveneens liggen er op een droge plek
voldoende zakken met houtskoolbriketten, waxinelichtjes en kaarsen. Kostbaarheden
zijn op onopvallende plekken begraven en zodanig afgedekt, dat op het oog niet te
zien is, dat de grond of tegels recentelijk nog beroerd zijn. Verder ziet alles eruit zoals
altijd.

We gaan naar school en naar ons werk. Krijgen zo sporadisch iets mee uit het
nieuws. Eén of andere nitwit minister maant de mensen voldoende water en
toiletpapier in huis te hebben voor tweeënzeventig uur. Onwillekeurig denk ik aan de
‘Duck-and-cover’-filmpjes die in de jaren vijftig vertoon werden in de jaren vijftig van
de vorige eeuw. Waar je verteld werd, dat je het best onder tafel kon gaan zitten, als
de bom viel. Wij moesten daar op de middelbare school erg om lachen. Om deze
bewindsman kan ik niet lachen. Want wat deze regering verzint, gaat dit land en haar
bewoners niet redden, als de pleuris uitbreekt.

Als het in vredestijd al niet lukt om de
zaken fatsoenlijk op orde te krijgen, wat verwacht je dan als er echt een keer wat aan
de hand is. Te laat met zorg als er een pandemie is en vervolgens diezelfde zorg
weer de stront in trappen. Te laat met een leger als de wereld in brand staat, maar
wel goed bezuinigd al die jaren. Te laat met fatsoenlijk onderwijs, dat verstandigere
mensen zou hebben kunnen maken. Te veel mensen kapot door een toeslagaffaires,
jeugdzorg en asielbeleid. Omdat er zogezegd te weinig geld is. Te weinig en te laat,
altijd. Maar geen winstbelasting voor Shell en de grote jongens. Prioriteiten. Monsieur
le Président, je vous fais une lettre…

Landgenoten, gaat u maar rustig slapen. Zorg dat u water, pleepapier en een
zaklamp heeft. En wacht uw NL-alert af.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

Mirjam Al – Het is sindsdien dat heimwee haar overmande


www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 32 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

Share This:

pom wolff – de ergste dag aanstaande



weet je

vroeger had je nog een vrouw
die met een brief liep

een dichter
die je de weg wees

een veldwachter
konijnen met myxamatose

nu de warmte uit alle tijd geslagen
is de ergste dag aanstaande

weet je lief
ik kruip nog even tegen je aan


pw

Share This:

Ien Verrips – de zomer komt


zo’n donderdag

een rotdag zei mijn moeder dan
een dag van niks ingeklemd tussen werk en weekend
de vierde in de rij  van zeven het podium precies  gemist
als dag een beetje sneu zo zonder statuur of kleur 
neem nou witte donderdag 
– wie kent haar nog-
 teruggetrokken in vergetelheid
alsof ze schaamt  voor haar triviaal bestaan
nee, dan de donderdagse hemelvaart  die mag  er zijn 
die ene waar wij vrij zijn om er met een extra vrije vrijdag
een -hoera de zomer komt eraan-weekend van te maken

Ien Verrips

Share This:

Bjorn van Rozen sings Pom Wolff – programma donderdag 20 uur 30: dichter bij de bron

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is 482442457_18051699554468600_2115559865653447106_n-1024x1024.jpg

Openbaar  · Iedereen op Facebook en daarbuiten
Donderdag, 13 maart, 20:30 uur
Entree gratis!

Bjorn van Rozen – ooit door een criticus – de Brel van de lage landen – genoemd – is de singer songwriter van Utrecht – Hij treedt op met eigen gecomponeerde – min of meer romantische – songs.
De samenwerking tussen Bjorn van Rozen en de Amsterdamse dichter Pom Wolff begon jaren geleden. De songs ‘Trots’, ‘Van mij had je mogen blijven’, ‘Iemand als jij’ en ‘Gewonde vogels zingen het mooiste lied’ gelardeerd met poëzie zijn oa door en in deze samenwerking tot stand gekomen en zullen in het programma te genieten zijn.
Bjorn van Rozen en Pom Wolff verzorgden meerdere jaren op de Parade in Utrecht en Amsterdam een programma waar de singer songwriter en tal van dichters te genieten waren.

Share This:

Rob Mientjes Pennenstreken


Pennenstreken
 
Brein ligt op bank
denkt na over stand der dingen
vraagt zich af
schaakmat gezet tussen kwabben
confuus als Rorschach
wie toch die leverancier is
van potloden
versteend hout
die het brein bestieren
kronkelen en worstelen
met gedachten die niet willen zijn
vloeibare draden resten
hersenspinsels in de lucht
blauw zijn de sporen
onbeschrijfelijke streken
die vloeien uit pen
gedachten vruchtbaar maken
inkt drinkbaar
tot op de bodem


Rob Mientjes






Share This:

Pieter Stroop van Renen wint de enige echte virtuele – ach ja in elke familie is wel wat – trofee op pomgedichten – Rob Mientjes zilver.

de familie zoals je de familie wil hebben – met mopperende oma – het dorp van sonneveld – het kerkplein – de omes – dank aan alle dichters die instuurden – zodat wij lezers wisten niet alleen te staan in onze families – het lief en het gedeelde leed – in elke familie is wel wat – ook in de familie hazes hahaha – kijk die kunnen er echt wat van – hier ter side – hebben we Pieter Stroop van Renen die ons meeneemt op de vroege zondagochtend naar een heerlijk samenzijn – GOUD! en van harte. zilver voor Rob Mientjes die de meer eenzame andere kant van de zo gezellige medaille belicht.



Op de ochtend van het afscheid
Klinkt familie weer als nieuw.

Een oom plet vliegen met de hand.
Oma moppert,
Er valt eten op haar jurk.

Het is carnaval,
In Zaal Doggen drinkt men
Koffie na de dienst.

De slingers mochten
Blijven hangen maar het
Trekt apart publiek:
Een polonaise roept zich joelend
Door de deur.

Dan eten we de cake maar smakkend op.
We hebben onze plicht gedaan.

‘Dag’ zegt tante snel.
Een dialect dat ik
Nog steeds
Niet kan verstaan.


Pieter Stroop van Renen

Pieter neemt ons mee naar een aanstekelijk dorpstafereel van weleer en wellicht in sommige streken van ons lage landje nog steeds actueel – onderschat ons eigen kerkrade niet haha – slingers, polonaise, de dienst en de diverse familieleden die aan elkaar lijden. die prachtig mopperende oma – ja hoor het is weer zover – de fris gewassen oude zondagse jurruk weer onder de vlekken. in zaal Doggen kunnen ze er over meepraten. begraven naast de kerk, verplichte koffie en slappe cake, de remmen los met carnaval – het kan ze niets schelen – levend, hazes of in de kist – iedereen komt aan de beurt.

Familiair

Enig kind
spurt door leven
moederziel alleen
in waan van
groot gezin


iedereen is lief
dat staat centraal 
in eenzaam zijn
plaatsvervangend
alle schaamte


lachen huilen
doen we samen
niemand die het ziet
stilletjes van binnen
met familiair


wie ben ik
omdat hij was
overvloedig bang
met gordijnen dicht
in controledwang

Rob Mientjes


een aparte mientjes – een aparte benadering van het thema –  van binnen uit – het familiethema te lijf gegaan en de gevolgen – ja daar word je later dichter van.  de pijn en het eenzaam zijn komen wel binnen.
  • Rik van Boeckel – Opa en mamma Sumatra
  • Frans Terken – valse geluiden
  • Max Lerou – ik blijf altijd nog haar kind
  • Pieter Stroop van Renen – Oma moppert,
  • Luk Paard – elke keer dat feest
  • Anke Labrie – in vaders luie stoel
  • Rob Mientjes – enig kind
wie wint de enige echte virtuele – ach ja in elke familie is wel wat – trofee op pomgedichten! we kunnen niet zonder maar of ze altijd gelukkig maken is weer de andere kant van het verhaal. hoe dan ook – we houden het weekend dicht bij huis – kom maar op met de tante knorries en de omes drankneuzen. van artistiek verantwoord tot popi jopie – we kunnen het allemaal aan. de dichters kennen de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
 

familie
 
ze zijn allemaal dood mijn helden
ome joep met zijn schilferhanden
dode huid op de grond
die verwoestende blik
als hij even niet kon krabben
en met 140 kilometer per uur
richting zee naar het zoute water
 
en dan had je tante stannie nog
die woonde in het dorp van oma
ga maar kip halen bij tante stannie
als ik aanbelde was de kip al dood
je kreeg een poot met een spier
om mee te spelen
en dode kip mee in een krant
 
 
pom wolff
Goedemorgen Pom
Hier mijn bijdrage aan elke familie maar nu de mijne.


Het familie bestaan 


Opa en mamma Sumatra 
ja ja leiden me daarheen 


talenten verspreid over het leven
betovergrootvader over Borobudur geschreven 


broer tennis en schoen 
zus schilder pappa’s zaken van toen


ze leiden naar de diepte van het bestaan 
als enige dichter laat ik dat gaan.


Rik van Boeckel
8 maart 2025

mooi inkijkje in de familiegeschiedenis in een paar pennenstreken van de dichter – generaties beschreven en waar ze terecht kwamen of gekomen zijn – de reislust van rik in de genen verankerd.
 
Ja, familie, soms word je de godganse dag opgezadeld met types die zich als ‘familie’ beschouwen door alom aanwezig te willen zijn en zo je netvlies te teisteren. Daarom het thema maar ruim genomen deze keer.
Weekendgroet, 
Frans


Geitenbrij


Dat wij in deze contreien opgehokt zijn
met twee vieze geiten
waar ik een sik van krijg
maakt me met de dag meer bokkig


hoe zij hun vuil van benepenheid  spuwen
gesteund door een kudde kwispelstaarten
die geleid door hun gekuifde opperbok
valse geluiden nablaten uit mond en aars


zij mogen zich dan wel vrouwelijk voordoen
dat zij met kwaad blaten over niet gehoord worden
rond deze dag aandacht willen trekken zegt genoeg


trek het meel uit hun muil en zet ze neer
voor wat ze elke dag weer zijn
valse krengen met een mond vol gevoeg


© FT 08.03.2025

op internationale vrouwendag geschreven haha – hoorde ik ook een cabaretier vandaag die een opsomming maakte van  alle ‘fabertjes en agemaatjes’ – die ons land troffen – laten we er maar een soortnaam van maken – en nederland geluk wenste met die vrouwen. age is in ieder geval geen maatje van de dichter terken – mogen we wel concluderen. te dom om te poepen krijst buuf van  drie hoog achter hier in onze fijne jordaan. frans houdt het dichterlijk beschaafd in de kwalificaties – met ‘meel en muil en de mond vol’.

moederliefde
 
de eerste klap
direct een daalder
haar echo knalt uit het portiek
 
wel honderd keer heb ik gezegd
plamuur je longen gerust met teer
maar niet voordat je veertien bent
 
niet eerder drong het tot me door
ze heeft me lief het is instinct
ik blijf altijd nog haar kind
 
ml

ja bij die laatste regel smelten we – geven we graag toe in de majesteitus pleuralis haha. een heerlijke lerou zo kan het gedicht ook omschreven.
(de rockdichter): nou dat die feestjes nie altijd rozengeur en maneschijn…jij die vrolijke tante (maar nie heus)…’et bloed vanonder de nagels…en altijd jij…


” vrolijke tante “

ik had je altijd al
zoas je dronk
en danste
jij de ster

en alle onzin
van tusse de lippe
zo rood as’et bloed
dat jij met die hakke
staccato op de dansvloer
(ik lees gedachte)

ied’reen die dit wist
en toch sprak niemand
de lieveling zegde zij
asof je wist van hoe

dat je’n moord zou begaan
voor toch maar die ene zin
elke keer dat feest
jij de ster

© luk paard

ik treed niet in de familieverhoudingen van de familie paard haha – dat is me net te link op de vroege zondagochtend – voor je het weet vliegen de paarden hier door mijn huiskamertje – in ieder geval de woorden van luk vliegen en vliegen  en schieten weg naar alle kanten.

een huiskamer jaren vijftig

de kindse oma in de hoek
scheurt langzaam de plaatjes 
uit de dikke kinderbijbel 
het zusje krijgt een klap
als ze het boek wil redden
maar oma laat niet los

het broertje knielend 
op het vloerkleed
geeft voluit gas en rijdt
met zijn blikken brandweerauto
keihard tegen de tafelpoten 
en doet een sirene na 
loeiend langs alle franje 

het oudste zusje loom
in vaders luie stoel
met een schoolboek 
open op haar schoot 
haar oren in de radio 
zingt dromerig mee
very far away 

anke labrie 
(08-03-2025)


op zich een keurig gebeuren met kindergeluiden – en toch is niet alles pais en vree – oma laat niet los en de tafelpoten zijn niet veilig – het oudste kind heeft het wel gezien allemaal en droomt in een eigen wereld weg. mooi beschreven.

Share This: