pom wolff – over lijfelijkheid gesproken

 
weekend weer
 
nog steeds vliegt de KLM
angstvallig  laag
 
alsof god het zo heeft gewild
ja god heeft het zo gewild
alweer een dc negen
 
buurvrouw tippelt over straat
het weekend staat voor de deur
ze zegt ze vliegen laag
 
ik zeg
ze vliegen laag vandaag
ik kijk en zie haar schaamlippen bewegen
 
 
maandagochtend hondje uitlaten
 
 
ik zeg
je staat nog steeds op straat
ze zegt je wil het niet weten
een volvo met vijf honden
 
ik zeg
ik wil het niet weten
het is hier een gewone straat
ze vliegen laag vandaag
 
een volvo?
een volvo met vijf honden?
ik kijk en zie haar schaamlippen bewegen
 
 
 
maandagavond luchtje scheppen
 
 
ik zeg
je maakt wel uren zeg
het eten schiet er zo bij in
 
ze zegt ik snuif wel kerosine
vanavond wurgseks
je moet toch wat
 
ik zeg
ik ga een luchtje scheppen
ik kijk en zie haar schaamlippen bewegen
 
 
 
 
dinsdagavond empathie
 
 
ik zeg
ik heb niet veel te zeggen
ik heb met je te doen
je lijkt op een machine
 
ze zegt
ik ben een machine
ik kijk en zie haar schaamlippen bewegen
 
 
woensdagavond
 
 
ik zeg
geen voetbal op tv
ik moet nog wat verzinnen
doe je ook aan dichters
 
ze zegt
ze vliegen niet vandaag
dan moeten de autoraampjes dicht
als de ruiten beslaan heb je ook geen pottenkijkers
 
ik zeg de hond is dood
ze komen hem straks halen
als je koffie wil?
 
 
 
woensdagnacht
 
ze zegt
ik ga weer aan het werk
dode honden houden op
 
ik zeg
het lijkt wel file in de straat
wat een leven
 
ze zegt
het leven gaat altijd door
ik kijk en zie haar schaamlippen bewegen
 
 
 donderdag
 
 
ik zeg
er hangt wat in de lucht
ze vliegen veel te laag vandaag
 
ze zegt
op het eerste gezicht leek het
een parelmoernicht
met glimmende manchetknopen
 
zo zie je maar weer
hexagonale aragonietplaatjes zeggen niet alles
je kunt je lelijk vergissen
 
 
 
vrijdagochtend
 
 
ik zeg
goede morgen buurvrouw
bijna weekend
vanmiddag onweer hoor ik net
heftige buien
 
ze zegt
wat een lucht
witte vloed  ook dat nog
geen pretje


pom wolff
 

Share This:

Gerdin Linthorst – over alles wat overwaait uit Amerika


Geachte poëten en anderen,

Dezer dagen sta ik vaak met openvallende mond door mijn raam te staren. Daarbuiten zie ik, met de nachtvorst nog in de lucht, flink in hun kraag gedoken mensen op de fiets. Warme wollen muts op en indrukwekkende wanten aan het stuur.
En dan opeens, jogt er een jongeman voorbij, in lange korte broek en t-shirt. Alsof het hartje zomer is! En even later een meisje, met blonde dansende paardenstaart, weliswaar in legging maar zonder muts, das en handschoenen, attributen waarmee de gemiddelde Nederlander zich wapent tegen de kou. Kennelijk raak je dermate oververhit van het joggen dat summiere kledij geboden is. Maar ook fietsers komen langs in korte broek, hoofdband op, hockeystick in de hand. Als ware Wim Hofs passeren jongeren in zomerkleding mijn huis, waarin de kachels loeien. Ik sta paf.
Al lang geleden uit Amerika overgewaaid, het joggen. Net zoals Valentine’s day, Halloween, Dry January, Blue Monday, Black Friday, de multi purpose uitroep ‘oh my God’ en alweer lang geleden, de televisiereclame.

Rond 1980 vertrok ik met twee kleine kinderen naar de westkust van Amerika voor een verblijf van twee jaar. Er was een exotisch, aan een brede laan gelegen huis geregeld in een buurt met de aansprekende naam Hollywood. Zoals het hoorde had dit huis een front- en een backyard, kakkerlakken in de keuken en in de kamer een riant model tv. Mijn kinderen ploften vrij snel na aankomst neer op de kingsize bank nadat zij het toestel hadden ingeschakeld. Binnen de kortste keren was het huis gevuld met pakkende melodietjes. Ware oorwurmers.Je lag ze in bed nog te neuriën. Reclame!

Licht verbaasd bekeken wij gedrieën het blije volkje dat ons zingend van alles aanprees. ‘Rare jongens die Amerikanen’ was mijn conclusie. Maar mijn dochtertje zong binnen de kortste keren de reclameliedjes mee. ‘You’re gonne love uuuuus, Tieeee Dubbel Joe Eeeeee!’ De wervende boodschap van vliegtuigmaatschappij TWA.
Toen het na vele avonturen en iets te frequent Disneyland-bezoek tijd was om terug te keren, verheugde ik mij vooral over één ding: de afwezigheid van reclame op de Nederlandse televisie.
Edoch, koud had ik de koffers uitgepakt of het werd geïntroduceerd bij de opkomende commerciële omroepen.

Wel wel tut tut, nou vooruit, je bent commercieel of je bent het niet. Maar ja hoor, na enige tijd ging de publieke omroep een lichtje op. Entree de Ster.
In bijna geen enkel ander Europees land is er reclame op de publieke omroep. In Engeland niet, noch in Duitsland, Frankrijk en België, hoewel het laatste land steeds vaker ‘boodschappen van algemeen nut’ tussen de programma’s door smokkelt.
In Nederland loopt het inmiddels de spuigaten uit. Met een schuin oog op de vergrijzende babyboomertjes bericht de Ster gretig over gehoortoestellen, trapliften, incontinentieslips en vitaminepillen. En dat dan ook nog in gekmakende herhaling.

Wij houden hier onze geuzennaam ‘handelsnatie’ hoog in het vaandel en laten ons vele overbodige producten door de strot duwen. Dit onder bezielende leiding van een overheid die, pal na de nieuwste omroepbezuiniging, monter opmerkt dat de gaten in de omroepbegroting wellicht gedicht kunnen worden met meer reclame!
Als ik wooden shoes had zou ik ze beide breken. Het liefst op het hoofd van Amerikanen.

Met hartelijke groet,
Uw DinLin.

Share This:

wijtgaard maakt korte metten met 010 spoken word meisjes – Peter Knipmeijer meldt dat ook ‘Vlaamse dichteresjes’ last van zichzelf hebben

Peter Knipmeijer

Dat geldt ook voor Vlaamse dichteresjes:

JEUGDIG BELGISCH DICHTERESJE

Ik wou dat ik een jeugdig Belgisch dichteresje was
Dan werd ik vast een keertje uitgenodigd voor De Nacht
Om daar te gaan staan murmelen, koket en íets te zacht
En dat ik dan mijn allerbeste kutgedichten las

Met knappe metaforen: paarse visjes aan de rand
Van mijn bestaan die knabbelen mijn hersenspinsels af
Tot in mijn ziel. En dan nog iets met bomen en een graf-
En nog iets heel erg Vlaams want dat is schattig en charmant

Het liefste in de jij-vorm want dat heb je zo geleerd
Toen je in Dendermonde op de schrijfopleiding zat
Je werd daar door docenten al geroemd om je gebabbel

Je bent aanstormend, energiek en zeer getalenteerd
Al weet je donders goed: ik sta hier en ik lul maar wat
Je staart poëtisch naar een paar A4’tjes vol gekrabbel


Peter Knipmeijer

Share This:

VON SOLO – Vandaag zag ik een meisje…


Vandaag zag ik een meisje van etnisch Nederlandse afkomst voorbij schuifelen in de kantine. Ze droeg een hijab en een lang zwart gewaad. Keek dromerig en onbevangen uit haar ogen en hield een bidkoordje met fleurige kralen vast, dat vrolijk onder bord bungelde. Onwillekeurig moest ik denken aan een programma dat ik onlangs zag op de televisie. Het ging over strenge moslims en hoe zij tegen een leven in Nederland aan kijken. Er was een salafist aan het woord. Hij wilde niet dat zijn kinderen naar westerse normen zouden opgroeien. Aan de ene kant snap ik dat, want veel ‘westerse normen’ zijn pervers te noemen. Toen hij opperde, dat hij trots zou zijn, als zijn kinderen zouden opgroeien in een Nederland, waar alcohol verboden zou zijn. Dat was bij mij tegen het zere been. Het programma bevatte meerdere prikkelende stellingen. Onbewust doet dat iets met me.

Twintig jaar geleden speelden er natuurlijk ook al allerlei politieke kwesties ronde moslims. De Twin Towers, de moord op Theo van Gogh. De meningen van Pim Fortuyn en de opkomst van Geert Wilders. Dat alles vatte ik toen vrij luchtig op. Mijn adagium was, dat hoe sterk de godsdienst ook zou zijn, de religie van het kapitalisme altijd zou overwinnen. Dat hadden we bij het Christendom ook al gezien. Zo zou het de Islam ook vergaan. 

Nu bestaat de Islam net als het Christendom uit meer of minder gematigde stromingen. De fanatici hebben de neiging om als Jehova’s te betrachten iedereen te bekeren, of uit de weg te ruimen. Nog slechts zo’n vijfhonderd jaar geleden liep er in Nederland een Spaanse Inquisitie rond, die je zo een kopje kleiner maakte als je niet Katholiek was. Die strijdbaarheid zie je bij het Christendom al lang niet meer. Bij de Islam is ze echter nog volledig actueel, getuige de diverse jihads die als een gesel over de wereld trekken. De militante tak is voorlopig nog niet gepacificeerd, maar lijkt eerder groeiende. 

Intussen denk ik weer aan mijn vroegere uitspraak. Zou het kapitalistisch geloof inderdaad de Islam overwinnen? Dat brengt meteen de volgende vraag met zich mee: als je moest kiezen, zou je in een wereld van Totaalkapitalisme willen leven of in een islamitische staat? En dat is een lastige. Het meisje die ik in de kantine zag, zou geen vlieg kwaad doen. Maar haar wereld zou de mijne niet kunnen zijn. Ik hoef als man niet persé alles te bepalen. Het kapitalisme echter, kent geen enkele genade. Alles zonder monetaire waarde moet kapot. Ik met mijn idealen dus ook. 
Het is een keuze die ik nu niet kan en hoef te maken. Ik kan slechts twee dingen concluderen. Ik ben geen gelovig man, in de institutionele zin van het woord. En het kapitalisme is dus wel degelijk een religie. Ten slotte viel me bij redactie van dit stukje nog op dat de spellingscontrole de woorden hijab en salafist niet kent. Totaalkapitalisme kent ze wel. Mag jij zeggen wie er aan de knoppen zit. God only knows.  


VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

Vera Jongejan bij de dood van Alyssa

Las toevallig  vandaag dat er aandacht is besteed aan de dood van Alyssa in het tv-programma Opsporing Verzocht op NPO 2 –


Voorval  ( Zaandam)

Omhoog 
zoals gewoonlijk heftig trappend
haalde ik net de brug 

zag nu ineens die tent 
stond tegen een huis geplakt
met speurende agenten 
plaats delict 

vandaag lag er een verhaal 
met bloemen, waxinelichtjes
hartenkreten en foto’s
lieten een wulpse schoonheid man/vrouw zien
Alyssa

“dans nu maar verder in de hemel” 
dragqueen uit Venezuela 
hiernaartoe voor vrijheid van bewegen
dood.

Vera Jongejan






Share This:

Peter Posthumus met een ode aan de grapefruit



Volgens Yoko Ono staat de grapefruit symbool voor de band tussen oost en west.
Is ook steeds minder populair bij de consument:
een ode aan de grapefruit


De wereldvruçht: de grapefruit
de vrucht van tussen noord en zuid
die oost en west verbindt
niet te zuur en niet te zoet
maar fris en bitterzuur
met wat suiker, zout of puur


de citrus Paradiso, de Ruby of de Rio red verdwijnen
langzaam uit de schappen afgedankt en weggezet.

Peter Posthumus

Share This:

sinterklaas anno nu

in het kader van poëzie moet je wel bijhouden – even mijn sinterklaasgedichtje van vroeger voor de kindjes aangepast aan de huidige tijd:

de schimmel staat er wat verloren bij

van het dek geschoten
niet links niet rechts maar gewoon voorover
middenstandrechtelijk neergemaaid


er golft wat bloed
de kindjes huilen
zij zetten voortaan zwarte schoentjes


en maartje van de tv die graag bij de feiten blijft
sprak over een mistig landschap
passend bij de droeve dag

 
pw

Share This:

Rob Mientjes – zwart water sluit het dicht…



Geen zin in boomstam vandaag
ijs en slagroom trek ik niet
schaduw over ruggengraat
zenuwen ontbloot


helder blauw het water
wolkenwiet weerspiegelt
verdriet en ongenoegen
dorstig langen naar einder


slik de tranen in
bij vrieskou in tegenlicht
van weemoed en verlangen
zwart water sluit het dicht


Rob Mientjes

Share This:

pom wolff – eau de vie


die avond
 
in een besef
dat wat waargenomen werd
altijd al in alles lag
en ook in alles liggen zal


die avond
aan het water
was eau de vie


dat het kon
alleen maar zo kon
en niet anders hoefde te zijn

pw
 

Share This:

Luk Paard en Cartouche winnen de enige echte virtuele – naar een regel van dichter/zanger alex roeka – ineens is alles anders – trofee op pomgedichten.nl

Dank aan alle dichters die instuurden bij het gevraagde thema – mooi bezongen door alex roeka – zeer herkenbaar thema. gisterenavond de inzendingen besproken met een andere dichter(es) – en we waren het eens – nouja eens ik vond twee gedichten eruit springen – zij dezelfde twee en nog een die van Frans Terken. dus we hebben twee winnaars bij een gelijkgestemde jury vandaag – feliciteren wij van hier LUK PAARD – onder het gedicht leest u waarom en dan ook ja hoor CARTOUCHE ons bloedeigen poëtisch wonderkind dat altijd net even meer schrijft dan nodig is. maar alaaf wat ie schrijft is prachtig – zie ook het commentaar onder zijn pracht. VAN HARTE!

De loop der dingen

hoe hij zich koning te rijk rekende
op de meewind die hij kreeg, een zachte
vrouw, woning aan de wal, wolk van een kind
de slimste in een programma van beeld en klank

tot op een dag de dijk brak en het zout
dat hij zich waande -hemel op aarde -verwaterde
wind aanlandig, inpandig werd, storm het overnam
van de wolk waarop en de zon waarmee hij gezegend

de blikseminslag, ineens alles anders was, hoe
breekbaar al wat je bedacht en denkt te zijn
streling of geseling en welk een misverstand
dat je alleen kunt leven vanuit de hoogte

en met de wereld aan je voeten
naar de filistijnen, je lief die je aankijkt
met grote ogen, het kind dat in je verweesde
hoor je in een keer de stilte – zoals niet eerder

zie je de ander, voel je haar, de omvang
van je eigen pijn in haar blik – vind je vrede
een van velen te zijn, eenzaam maar niet alleen
in de loop der dingen


01-02-2025 / Cartouche

een prachtig gedicht – laat ik daarmee beginnen. een paar woorden storen mij – maar dat is particulier – ‘gezegend’ is zo een woord. laat ik een poging doen – bescheiden als ik ben om van dit prachtige de mensheid omvattende gedicht een wereld gedicht te maken – met enig schrapwerk – in der beschänkung zeigt sich der meister – you know lieve Cartouche:
 
De loop der dingen

hoe hij zich koning te rijk rekende
op de meewind die hij kreeg, een zachte
vrouw, woning aan de wal, wolk van een kind

tot op een dag de dijk brak en het zout
dat hij zich waande -hemel op aarde -verwaterde
wind aanlandig, inpandig werd, storm het overnam

de blikseminslag, ineens alles anders was, hoe
breekbaar al wat je bedacht en denkt te zijn
en met de wereld aan je voeten

naar de filistijnen, je lief die je aankijkt
met grote ogen, het kind dat in je verweesde
hoor je in een keer de stilte – zoals niet eerder

zie je de ander, voel je haar, de omvang
van je eigen pijn in haar blik – vind je vrede
een van velen te zijn, eenzaam maar niet alleen

in de loop der dingen


(de rockdichter): dat’et allemaal geen sinecure is…’et lijkt altijd wel asof’n schreeuw….de bevrijding uit de angst…de angst die verlamt….de schreeuw as’n lelijk en de schreeuw as’n nieuw geborene ‘et schone…peis en vree…of’et knalle tot’et breekt en barst…wie zal’et zegge…’et is steeds’n zoektocht………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..“

schreeuw om’et leve “ luk paard

ze hadde je’t leve ingetrokke
je kreeg de wortels mee
en wat licht vanuit de moederwond
met de tijd zou je voete zette
te hore as’n ruige wind

vele hande zoude naar je slaan
en grijpe om elke pas te stuite
terwijl’et vuur zich onder jou

‘et schreeuwe om’et leve
de vlam
‘et vuur
en later wie weet
die mens in’n nieuw begin

© luk paard


zelden zag ik de eerste levensjaren  mooier of korter samengevat als in de eerste strofe hier:
 
 ze hadde je’t leve ingetrokke
je kreeg de wortels mee
en wat licht vanuit de moederwond
met de tijd zou je voete zette
te hore as’n ruige wind


om vervolgens een maal het leven ingetrokken in drie regels het leven te beschrijven.
 
vele hande zoude naar je slaan
en grijpe om elke pas te stuite
terwijl’et vuur zich onder jou


eigenlijk zou de dichter nu het gevraagde thema moeten loslaten na strofe 1 en 2 en zou hij met een derde strofe de dood genadeloos moeten laten oplichten – dan heb je het leven in een notendop beschreven. prachtig!
  • Frans Terken – wat vertrouwd was
  • Max Lerou – de pleurop voor al uw graftakken
  • Karlijn Groet – ’n laatste laatste keer
  • Rik van Boeckel – leven na de donkere tijd
  • Luk Paard – die mens in’n nieuw begin
  • Rob Mientjes – niemand meer aan zet
  • Cartouche – hoor je in een keer de stilte – zoals niet eerder
  • Ien Verrips – het was al tijden aan de gang
  • Anke Labrie – toen hij haar bij de hand nam 
wie wint de enige echte virtuele – naar een regel van dichter/zanger alex roeka – ineens is alles anders – trofee op pomgedichten.nl?
 
de zondagochtendwedstrijd onder de klanken van alex roeka – ineens is alles anders, je zekerheden weg, een lied over oorlog en vrede, een lied over leven en liefde, en lied over zoeken en vinden, een lied over het goede en het kwade – over donkere tijden en een nieuw begin. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
 
 
nu ze 
 
het waren tijden toen
waarin de gaten nog moesten vallen
 
nu ze er niet meer zijn
en je hun zwijgen niet meer hoort
en ook hun kleren zijn vergaan
hoor je overal dezelfde taal weer
 
kon ik maar schrijven zoals jij kunt kijken
ik zou niet aarzelen en schrijven
over de vrede een prachtig lied
maar kijken zoals jij kunt kijken
ik vermoed ik kan dat niet
 
pom wolff

 

 

Wat vertrouwd was

Vandaag even geen dingen aan mijn hoofd
dacht je maar opeens voelt alles anders
dat binnenin het lijf plots onrust groeit
als een onverwachte slag van buitenaf

je zoekt het eerst in vage gedachten
haperende antwoorden op vragen
van strijd tussen lichaam en geest
oorlog en vrede in een zin genoemd

van de kalme rust van gisteren
tot groot ongemak en last vandaag
waarvan je de oorzaak nog niet kent
het dringt zich onderhuids aan je op

alsof het vertrouwde zich van je afkeert
je wereld meer en ruimer uit zijn baan

© FT 01.02.2025

zeer invoelend beschreven in de meest letterlijke zin van het woord – invoelend. waar een mens het meest afhankelijk van is  – het lichaam – nouja als we ze even scheiden – lichaam en geest -ja meneer wolluf gaat u maar even zitten – zit u goed – het is niet zo mooi met u – en dan de mededeling – dichter terken geeft het ons allemaal op een briefje en houdt het gelukkig algemeen. in die zin dat de je-vorm in het gedicht elke lezer zou kunnen betreffen. de laatste twee regels de mooiste. inderdaad ineens is alles anders.
valentijn zegt

ik weet nog dat ik haar bloemen stuurde
de gouden gids een gouden greep
en de benzine die het scheelt

fleurop maakt het meleu betaalbaar
maar soms gebeurt er wat je raakt haar zat
het komt in alle kringen voor

nog enigszins verward start je de zoekmachine op
en vindt je weg door de google archipel
naar de pleurop voor al uw graftakken

ml

zeer geestig – ‘fleurop maakt het meleu betaalbaar’ – een gedicht met een haags tintje. in de slamwereld is dit een winnend gedicht – nouja zo zou het vroeger geweest zijn. nu winnen net te vaak meisjes met meisjeproblemen of jongens met in moralisme gedrenkte zinnen die hun wereldje betreffen. en dat wereldje bestaat uit heel veel rijm of pogingen daartoe. ik bedoel dat goedbedoelde krachteloze proza verhaaltjes het net te vaak het goed doen in de wereld van de (slam)poëzie. als het feest der herkenning voor de lezer of de toeschouwer maar oprecht gebracht is lijkt een norm te zijn. maar het feestje is net te vaak overwerkt particulier leed. op wat opgeklopte lijfelijkheid na.

alles anders

hij spoedt zich 
naar omstandigheden
onder andermans 
momenten door

kijkt nog ’n laatste 
laatste keer naar die 
verloren achterblijft 
iemands verleden

hij strekt zijn hand
naar moederborst
en vaderland
en groet 


Karlijn Groet

een vrij kriptiese tekst voor de buitenstaander. we zien een hij in beweging, op de vlucht wellicht voor god mag weten wat. in ieder geval hij gaat er vandoor. wel fijn dat ie nog effe omkijkt en – de mogelijke rampspoed – wellicht – die hij heeft aangericht – wellicht – nog een maal onder ogen ziet – ‘en groet’ * hier grappig dubbelzinnig – in de laatste strofe – de hij persoon zegt dag – dat kan er nog net vanaf – zeg maar – tegen alles wat hij achterlaat. (en iedereen)
aan het einde van het gedicht alles anders – mooi zoekplaatje – cartouche zal jaloers zijn.

* had ik maar een zo een been sprak bomans over marlene dietrich – had ik maar zo een achternaam zou ie vandaag zeggen – de ouwe snoeperd –
Hallo Pom
Wat een mooi diepzinnig lied van Alex Roeka. Het heeft me geïnspireerd tot dit gedicht.
Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel 

Het perspectief van elke tijd

Als alles echt diepgaand zo anders is
lijkt de tijd na oorlog opnieuw te beginnen
wordt vrede een mooi woord binnen alle zinnen
verbonden hopelijk met de eeuwigheid

dat is een goede reden voor levende lijfelijkheid
en wordt het liefdeslied nooit vermeden
zo verandert het duistere perspectief in het licht
van het klassieke gezicht van Bach en Mozart

en volgt de vredesduif het leven na de donkere tijd
in de wereld van de ruimdenkende mensheid
nu de fouten van vervreemding zijn verzaakt
en iedereen de kans grijpt om door vrede te worden geraakt

doch als een machtige heerser geen fouten achterlaat
met agressie decreten tekent en critici slaat
wordt licht waarachtig en gewis weer even duisternis
tot achter de horizon vrede daar een einde aan maakt.

Rik van Boeckel
31 januari 2025

rik schuwt de grote woorden en begrippen niet. en hier door alex roeka geïnspireerd slaat de dichter de grote trom – hunkerend in een explosieve wereld naar vrede. eigenlijk zegt de dichter alles al in de eerste en de mooiste strofe van het gedicht –
 
 Als alles echt diepgaand zo anders is
lijkt de tijd na oorlog opnieuw te beginnen
wordt vrede een mooi woord binnen alle zinnen
verbonden hopelijk met de eeuwigheid


daarna strijkt hij zijn vredesbriefje glad. walst hij zijn vredesboodschappen naar heel veel strofen uit.
Goedenavond Pom,
Even puzzelen, aan de randen beginnen en naar het midden toewerken. Op kleur, op vorm, op karakter. En dan … ja … het ultieme puzzelstukje vinden. Eureka. Een wereld opent en alles is ineens anders. Hoe dan?


Fijn weekend,
Groet, Rob


Puzzelstukken


stukken liggen op tafel
jarenlange verzameling
van waar en waarom


stukken zoeken pasvorm
schuiven langzaam ineen
vallen op hun plek


stukken worden beetjes
vreten elkaar op
schoppen waarheden onderuit


stukken gaan twijfelen
aan zichzelf en aan de ander
zeker wordt onzeker


totdat een stuk het begeeft
van daken schreeuwt en kermt
harten pijnigt tongen bijt


een stuk met rafelranden
ruw zacht en onverbiddellijk
recht door zee het leven schertst


een laatste stuk
niemand meer aan zet

Rob Mientjes

rob beschrijft het speelveld – beeldend zelfs voor de niet puzzel-aar – ik puzzel nooit – ik weet niet eens hoe je puzzel schrijft. als je de strofen als puzzelstukjes beschouwt en je legt ze in de goede volgorde zoals het een goed dichter betaamt dan ontstaat vanzelf een min of meer beangstigend wereldbeeld.

een kind gaat naar school
schiet negen klasgenoten dood
en de juf
vluchtelingen boeken een bootje
sterven bij bosjes
een kind omringd door zorg
maar ongehoord wordt 
ongezien gedood
‘twas niet opeens anders dan het was
toen Trump gekozen werd of Wilders
het was al tijden aan de gang

maar zolang Mozart leeft
naast John Lennon zich laat horen
zolang….

IEN VERRIPS

het was al tijden aan de gang – is op de een of andere manier een van de weinige regels  hier met poëziewaarde. de andere regels zijn me net te werelds, te prozaïsch – en dat ongehoord ongezien gedood wordt – bevalt me ook erg.
de opdracht van de meester luidt:
begin een gedicht met die prachtige regels van dichter ien verrips:
 
dat ongehoord
ongezien gedood werd
het was al tijden aan de gang
…

hoe vaak is ze niet verdwaald     
op de paadjes van de liefde
de wegwijzers te verweerd 
of haar ogen te vermoeid 

maar ineens werd alles anders
toen hij haar bij de hand nam 
en de weg wel bleek te weten 
in het voor hem bekend terrein

hij gaf haar nieuwe vergezichten
liet alle klanken dieper klinken 
op zijn oude langspeelplaten
waar nachten op werd gedanst
 
maar ineens werd alles anders
toen de wrede werkelijkheid
ongevraagd en onverwacht 
ook hun leven binnentrad
 
uitzichtloze tijd nu zonder klank   
toch proberen dichters altijd weer
hun eigen vergezichten te creëren
ook al is het dan maar op papier

anke labrie  (1-2-2025)

anke schetst  in een paar strofen de kortstondigheid van levens geluk dat zomaar ineens blijkt te liggen in een nachtelijke dans met een geliefde. momenten die een leven lang- meegaan – momenten die ook zomaar ineens worden weggespoeld  door een ‘wrede werkelijkheid’ –  laten we de dansende geliefden anke  nog maar even laten dansen – laten we de liefdesdans nog maar even koesteren en nog even laten bestaan – dans maar dans maar tot aan de vroege zondagochtend dans.

Share This: