Had gaan werken toen je wakker lag had in de duisternis het licht gezien had in de stilte de stemmen gehoord die niet de jouwe waren en uit het gemekker de woorden gehaald die bedoeld waren om op te schrijven
want je had nog nooit geschreven schrijven deed je nu
een moeilijke keuze deze week – ik zie het als twee tegen twee – twee keer gedichten in vlammende en uiteenspattende woordentaal naar aanleiding van een kunstwerk – rik van boeckel en luk paard – én – twee keer een doordringend beeldend dichterlijk vermogen geëtaleerd in een poëtische parel – die van anke labrie en die van max lerou – de laatste twee goud! van harte! de eerstgenoemde zilver ook van harte – alle inzenders dank jullie wel voor de inzendingen van hoog nivo.
een schilderachtig tafereel
in de gracht langs het wijk een afgedreven kind uit de kop van een oude meester
hij herkent het plastic van de jaren vijftig je houdt het schuin en het piept nog
ml
inderdaad een tafereel waar je niet meer omheen kunt kijken. met dichterlijke precisie het beeld geschilderd.
Ha Pom, Mooi thema. Weliswaar geen schilderij, maar ik dacht meteen aan het bezoek aan de Chapelle du Rosaire in Vence, toen ik jaren geleden deze kapel bezocht. Het maakte diepe indruk op me. Verder nog een fijn weekend gewenst. Met hartelijke groet, Anke
Chapelle du Rosaire
zijn penseel gedoopt in zonlicht gaf die gloed aan al zijn kleuren dat Matisse dat kon dat wist ik
hier in deze kapel word ik stil hij zag het als zijn meesterwerk voor mij is het meer een wonder
losgezongen van de aarde dansen kleuren naar het licht ontsnapt aan het glas-in-lood
brandschilderen is achterhaald het was zijn vuur dat vlamde het glas werd hier gematisseerd
anke labrie
we gaan mee in de droom die Anke Labrie ons voordroomt in de kapel die zij bezoekt – waarin Matisses licht loskomt van de aarde en opstijgt tot ver boven het hoofd van de dichter. de kosmos verlicht.
Hallo Pom Hier mijn gedicht bij het kunstwerk dat onder het gedicht te zien is. Zal het ook apart mailen. Het kunstwerk ‘Stuck inside; again’ is van Sharon Welsh.
Met dichterlijke groet Rik van Boeckel
Ingedamd
Ingedamd aan de rand van het bestaan geen traan verlaat zijn dappere grijns
geen binnenwereld weerspiegeld een knipoog naar vrijheid ontluikt
het zicht verborgen achter vliezen van smart strepen van ‘t hart hangen rond dag en nacht
hij wil tralies breken met armen van ijzer gedachten wijzen naar denkbeeldige kracht
grimmig en slim kronkelend langs lippen ze willen spreken met aandacht en strijd
weerbarstig zijn streven dat vlijtig gedijt hij zal alles openbreken dat dwars ligt
de strepen zullen geen tralies meer zijn lijnen uitzetten naar een hoopvolle tijd
nooit meer nooit meer roept hij verdwaasd raast langs de opening voelt zich bevrijd.
Rik van Boeckel
interessant is ook of de tekst het alleen af kan – de kracht die de kunstenaar in het kunstwerk legde weerspiegelt, verbeeldt. rik komt een end in de buurt. een krachtige tekst zeg ik als buitenstaander. de weg naar de vrijheid wordt hier ook in de taal opengebroken – het is alsof het kunstwerk uiteenspat in taal.
(de rockdichter): zondag dan mag’et es wat heftig… en terwij’et dorp de misgang doet schrijf ik en roep dat’et van de lust mag mense…van de lust oooh lust en ….inspired by the ART van sylvia reijbroek…en voor de zondagwedstrijd die geen wedstrijd is en toch zo pom wolls zondag nu
“ ik wil door jou bevare “ luk paard
word wakker jij machtig rood zo vurig
sleur me hart naar buite gooi me om doorklief me elk uur van elke dag totdat’k jou smeek me ziel verkoop
ik plooi me wel wil zelfs breke haal mezelf neer zak weg
jouw lust wil’k drage door merg en been over de zeve zeeë bevaar me spoel met me aan spreid me aan jouw zacht
bij zo een gedicht heb je geen schilderij nodig – hoe was het spreekwoord ook al weer – bij zulke vrienden heb je geen vijand meer nodig haha. grapje. een kolfje naar de schrijvershand van luk paard deze opdracht – het van plezier en lust en leven uiteenspattend schrijfvermogen van deze dichter geeft aan het leven meer uitbundigheid dan welk schilderij dan ook.
Rik van Boeckel en ‘Stuck inside; again’ is van Sharon Welsh.
Frans Terken en de boom
Cartouche en het ‘EigenWijze Kind’
Luk Paard en sylvia reijbroek
Anke Labrie en Matisse
Max Lerou en de schilderswijk
Rob Mientjes en Rene Daniëls
wie wint de enige echte virtuele – en bij welk kunstwerk schreef u – of had ooit wel een tekst willen schrijven – trofee op pomgedichten.nl – kortom wint de zondagochtendwedstrijd? de opdracht laat niets aan onduidelijkheid over – graag ontvangen we uw tekst en de afbeelding van het door uw tekst getroffen kunstwerk – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Goedemiddag Pom, Las het thema voor de weekend trofee, ben dit weekend even weg in het bos, dus maar ‘kunst’ gezocht in de omgeving hier, en daarbij geschreven. Stuur een foto erachteraan. Mooi weekend, Frans
Gezicht op standbeeld
Laat ik niet zuur kijken naar deze keur aan oogopslag van in zichzelf terug- getrokken bedachtzame blikken uit hout gesneden
hier uit zichzelf opgetrokken sieren ze voluit de omgeving een natuurlijk tegenwicht tegen het blauw van de dag
standvastig geworteld om de jaren te trotseren wat hier staat staat langer dan ik denk te leven
reflexie op leven en wat uiteindelijk van het leven overblijft. ten gronde gaat of geworteld is -wie van hout is gaat net iets langer mee. zou een filosoof kunnen beweren.
Beeld het ‘EigenWijze Kind’ van de voormalige Schoolbegeidingsdienst De Kempen, in 2013 geplaatst bij het gemeentehuis Dijk 15 te Eersel
Eigen wijs
Zie die hand, hoe open en ontvankelijk – verstild de blik – de ene zich heffen zich strekken, de andere heel perfect gebogen ‘t been en tenen die almaar hoger willen, onbevangen voorwaarts dansend de ruimte tegemoet
ongezekerd, glas, steen en wolken tot korrel-, druppelvorm ontleden in schakering van een vogelkleed met verve zich bedrinken aan het strijken , het ver- schijnen en het wassen van het licht
in voortgaand onbevangen honger naar lafenis, hoe ‘t zingt zo zacht bewogen bron van troost elke dag een woord, een vleugelslag voor het wonder-oog van dit EigenWijs Zonnewindekind
13-04-2025 / Gérard Vromen
ja een meer preciese beschrijving van Cartouche – ik wil bijna antwoorden op zijn beginvraag – ja we zien het Gérard. het gedicht had wat mij betreft iets eigenwijzer gemogen.
Dag Pom,
Deze geweldige kunstenaar uit het Eindhovense is het licht en donker waardig. Rene Daniëls met zijn kunstwerk ‘Twee i’s vechtend om een punt. Gaarne een gedicht voor deze bijzondere verschijning. Groet, Rob
Twee i’s vechtend om een punt
Gedenkwaardig punten op een i spits op spits gedreven
typisch Nederlands het moet kloppen rood wit blauw
taal boven kleur hart buiten ziel puntig het beleven
wat bedoelt ie nou punt uitroepteken zonder komma
rode zon rijst boven torens in oorlogszone
vlaggen in de war geel wordt weggepoetst door wit rood blauw
geen punt behoort ons allen toe
Rob Mientjes
een associatief gedicht bij een werk van de eenvoud. zo bezien en zo gelezen krijg je als lezer zin om het kunstwerk te aanschouwen. fijne tekst.
de donderdag op de pom is al sinds jaar en dag VONDERDAG – van en door Von Solo zijn columns – von solo heeft aangegeven dat enige rust gewenst is – is het niet wat MARTIN B – als jij enige tijd tweewekelijks de donderdag verrijkt met een gedicht van jouw hand. meneer wilde het wel in overweging nemen – vanochtend trof om 7 uur 57 mijn mailbox een echte b- zo trots ben ik u deze te presenteren:
Martin B 07:57
de mensen die ik heb gegoogled bob lazar terrence mckenna edward snowden
de avond dat ik dacht dat waarheid misschien ook gewoon een hardnekkig virus was
ik zat in mijn boxershort met een halve joint en een koude kippenbout terwijl mckenna sprak over paddo’s en de tijd die zichzelf opat
snowden zei dingen die ik al wist maar niemand horen wilde en lazar zweeg zoals alleen leugenaars en mystici dat kunnen
ik zocht verder tot ik op mijn eigen naam belandde niets gevonden
behalve een vage foto van een ex en de melding deze pagina bestaat niet meer
en ik dacht misschien was ik gewoon een bijrol in mijn eigen complottheorie
ik schreef gisteren over ons duo optreden in het verleden onder de naam PURE DOPE – haar legendarische gedicht ‘Putten 1944’ zal toch op de een of andere manier voor de poëzie moeten worden gevonden en bewaard. ik herinner me dat gedicht. en vandaag – op de VON SOLO donderdag – hij neemt even wat rust – terwijl Martin B een tweewekelijkse bijdrage aan de pom overweegt op de donderdag – vandaag nemen wij van hier de gelegenheid om in de pom archieven te duiken – én u op te roepen – als u ergens de beschikking heeft – over het gedicht PUTTEN 1944 dit te zenden aan het gmail.com adres van pomgedichten@ – u kent het adres.
het is zo lang geleden de optredens die ik met haar verzorgde. ik herinner haar optreden in haarlem – bij een door haar georganiseerd slamgebeuren tweemaandelijks in een haarlemse kroeg met als jury de dichter F. STARIK en poëzie-tycoon Henk van Zuiden en uw webmaster. ik herinner mij Antwerpen waar Frank haar met de auto bracht. Amersfoort, den Haag. ik herinner haar vooral nerveus voor een optreden en dan die absolute improvisatie doortastendheid tijdens een optreden. zij schudde poëzie uit haar mouw ook al trad zij in een T-shirtje op. het was PURE DOPE! op een gegeven moment vond ze het genoeg – verliet alles en iedereen in de wereld van de poëzie en ging haar eigen baan. hoe dan ook dat gedicht PUTTEN 1944 moet terug de poëzie in.
Afscheid van Pandorra (1971-2025) …. van mij had je mogen blijven dat weet je wel – ik ben een uur gaan zitten met een boekje in mijn hand – een pen om je te schrijven – het was een zinloos uur… ze gaf drie mooie mooie kinderen aan de wereld – voor mij heette ze pandorra haar optreednaam – we vormden een jaartje of wat een duo – pure dope genaamd – mary een ongekend wild talent dat geen boekje of papier nodig had bij optredens – een puur slamtalent avant le of la lettre. ik zal de aanblik van haar moeder bij de kist en het zo erg in en in trieste gezicht van haar zoon MIKE nooit meer vergeten. ik wens de dochters ook de familie heel veel sterkte bij zo een groot verlies. lieve pandorra ik adem nog en jij in mij niet minder.
Ach Pan…zo jong en nu al weg schatgraven
dit donker is haar donker ze gaat waar niemand haar gadeslaat wanneer zij schoppenaas tot gaten slaan verleidt
in wijn doordrenkte bodem waar zelfs zout uit vissenoog gelaten traan niets vermag tegen dit
driftig graven om wat komen gaat teleurstelling te kuilen liever geen vragen
www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 34 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.
 vandaag – met woorden van afscheid door Max Lerou){kind=link}
