pom wolff – eau de vie

***die avond***

*in een besef*
dat wat waargenomen werd
altijd al in alles lag
*en ook in alles liggen zal*

*die avond*
*aan het water*
*was eau de vie*

*dat het kon*
alleen maar zo kon
en niet anders hoefde te zijn

pw

Luk Paard en Cartouche winnen de enige echte virtuele – naar een regel van dichter/zanger alex roeka – ineens is alles anders – trofee op pomgedichten.nl

Dank aan alle dichters die instuurden bij het gevraagde thema – mooi bezongen door alex roeka – zeer herkenbaar thema. gisterenavond de inzendingen besproken met een andere dichter(es) – en we waren het eens – nouja eens ik vond twee gedichten eruit springen – zij dezelfde twee en nog een die van Frans Terken. dus we hebben twee winnaars bij een gelijkgestemde jury vandaag – feliciteren wij van hier LUK PAARD – onder het gedicht leest u waarom en dan ook ja hoor CARTOUCHE ons bloedeigen poëtisch wonderkind dat altijd net even meer schrijft dan nodig is. maar alaaf wat ie schrijft is prachtig – zie ook het commentaar onder zijn pracht. VAN HARTE!

**De loop der dingen**

hoe hij zich koning te rijk rekende
op de meewind die hij kreeg, een zachte
vrouw, woning aan de wal, wolk van een kind
de slimste in een programma van beeld en klank

tot op een dag de dijk brak en het zout
dat hij zich waande -hemel op aarde -verwaterde
wind aanlandig, inpandig werd, storm het overnam
van de wolk waarop en de zon waarmee hij gezegend

de blikseminslag, ineens alles anders was, hoe
breekbaar al wat je bedacht en denkt te zijn
streling of geseling en welk een misverstand
dat je alleen kunt leven vanuit de hoogte

en met de wereld aan je voeten
naar de filistijnen, je lief die je aankijkt
met grote ogen, het kind dat in je verweesde
hoor je in een keer de stilte – zoals niet eerder

zie je de ander, voel je haar, de omvang
van je eigen pijn in haar blik – vind je vrede
een van velen te zijn, eenzaam maar niet alleen
in de loop der dingen

01-02-2025 / Cartouche

een prachtig gedicht – laat ik daarmee beginnen. een paar woorden storen mij – maar dat is particulier – ‘gezegend’ is zo een woord. laat ik een poging doen – bescheiden als ik ben om van dit prachtige de mensheid omvattende gedicht een wereld gedicht te maken – met enig schrapwerk – in der beschänkung zeigt sich der meister – you know lieve Cartouche:

**De loop der dingen**

hoe hij zich koning te rijk rekende
op de meewind die hij kreeg, een zachte
vrouw, woning aan de wal, wolk van een kind

tot op een dag de dijk brak en het zout
dat hij zich waande -hemel op aarde -verwaterde
wind aanlandig, inpandig werd, storm het overnam

de blikseminslag, ineens alles anders was, hoe
breekbaar al wat je bedacht en denkt te zijn
en met de wereld aan je voeten

naar de filistijnen, je lief die je aankijkt
met grote ogen, het kind dat in je verweesde
hoor je in een keer de stilte – zoals niet eerder

zie je de ander, voel je haar, de omvang
van je eigen pijn in haar blik – vind je vrede
een van velen te zijn, eenzaam maar niet alleen

in de loop der dingen

(de rockdichter): dat’et allemaal geen sinecure is…’et lijkt altijd wel asof’n schreeuw….de bevrijding uit de angst…de angst die verlamt….de schreeuw as’n lelijk en de schreeuw as’n nieuw geborene ‘et schone…peis en vree…of’et knalle tot’et breekt en barst…wie zal’et zegge…’et is steeds’n zoektocht………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..“

schreeuw om’et leve “ luk paard

ze hadde je’t leve ingetrokke
je kreeg de wortels mee
en wat licht vanuit de moederwond
met de tijd zou je voete zette
te hore as’n ruige wind

vele hande zoude naar je slaan
en grijpe om elke pas te stuite
terwijl’et vuur zich onder jou

‘et schreeuwe om’et leve
de vlam
‘et vuur
en later wie weet
die mens in’n nieuw begin

© luk paard

zelden zag ik de eerste levensjaren mooier of korter samengevat als in de eerste strofe hier:

ze hadde je’t leve ingetrokke
je kreeg de wortels mee
en wat licht vanuit de moederwond
met de tijd zou je voete zette
te hore as’n ruige wind

om vervolgens een maal het leven ingetrokken in drie regels het leven te beschrijven.

vele hande zoude naar je slaan
en grijpe om elke pas te stuite
terwijl’et vuur zich onder jou

eigenlijk zou de dichter nu het gevraagde thema moeten loslaten na strofe 1 en 2 en zou hij met een derde strofe de dood genadeloos moeten laten oplichten – dan heb je het leven in een notendop beschreven. prachtig!

Frans Terken – wat vertrouwd was
Max Lerou – de pleurop voor al uw graftakken
Karlijn Groet – ’n laatste laatste keer
Rik van Boeckel – leven na de donkere tijd
Luk Paard – die mens in’n nieuw begin
Rob Mientjes – niemand meer aan zet
Cartouche – hoor je in een keer de stilte – zoals niet eerder
Ien Verrips – het was al tijden aan de gang
Anke Labrie – toen hij haar bij de hand nam

wie wint de enige echte virtuele – naar een regel van dichter/zanger alex roeka – ineens is alles anders – trofee op pomgedichten.nl?

de zondagochtendwedstrijd onder de klanken van alex roeka – ineens is alles anders, je zekerheden weg, een lied over oorlog en vrede, een lied over leven en liefde, en lied over zoeken en vinden, een lied over het goede en het kwade – over donkere tijden en een nieuw begin. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

nu ze

het waren tijden toen
waarin de gaten nog moesten vallen

nu ze er niet meer zijn
en je hun zwijgen niet meer hoort
en ook hun kleren zijn vergaan
hoor je overal dezelfde taal weer

kon ik maar schrijven zoals jij kunt kijken
ik zou niet aarzelen en schrijven
over de vrede een prachtig lied
maar kijken zoals jij kunt kijken
ik vermoed ik kan dat niet

pom wolff

**Wat vertrouwd was**

Vandaag even geen dingen aan mijn hoofd
dacht je maar opeens voelt alles anders
dat binnenin het lijf plots onrust groeit
als een onverwachte slag van buitenaf

je zoekt het eerst in vage gedachten
haperende antwoorden op vragen
van strijd tussen lichaam en geest
oorlog en vrede in een zin genoemd

van de kalme rust van gisteren
tot groot ongemak en last vandaag
waarvan je de oorzaak nog niet kent
het dringt zich onderhuids aan je op

alsof het vertrouwde zich van je afkeert
je wereld meer en ruimer uit zijn baan

© FT 01.02.2025

zeer invoelend beschreven in de meest letterlijke zin van het woord – invoelend. waar een mens het meest afhankelijk van is – het lichaam – nouja als we ze even scheiden – lichaam en geest -ja meneer wolluf gaat u maar even zitten – zit u goed – het is niet zo mooi met u – en dan de mededeling – dichter terken geeft het ons allemaal op een briefje en houdt het gelukkig algemeen. in die zin dat de je-vorm in het gedicht elke lezer zou kunnen betreffen. de laatste twee regels de mooiste. inderdaad ineens is alles anders.

**valentijn zegt**

ik weet nog dat ik haar bloemen stuurde
de gouden gids een gouden greep
en de benzine die het scheelt

fleurop maakt het meleu betaalbaar
maar soms gebeurt er wat je raakt haar zat
het komt in alle kringen voor

nog enigszins verward start je de zoekmachine op
en vindt je weg door de google archipel
naar de pleurop voor al uw graftakken

ml

zeer geestig – ‘fleurop maakt het meleu betaalbaar’ – een gedicht met een haags tintje. in de slamwereld is dit een winnend gedicht – nouja zo zou het vroeger geweest zijn. nu winnen net te vaak meisjes met meisjeproblemen of jongens met in moralisme gedrenkte zinnen die hun wereldje betreffen. en dat wereldje bestaat uit heel veel rijm of pogingen daartoe. ik bedoel dat goedbedoelde krachteloze proza verhaaltjes het net te vaak het goed doen in de wereld van de (slam)poëzie. als het feest der herkenning voor de lezer of de toeschouwer maar oprecht gebracht is lijkt een norm te zijn. maar het feestje is net te vaak overwerkt particulier leed. op wat opgeklopte lijfelijkheid na.

**alles anders**

hij spoedt zich
naar omstandigheden
onder andermans
momenten door

kijkt nog ’n laatste
laatste keer naar die
verloren achterblijft
iemands verleden

hij strekt zijn hand
naar moederborst
en vaderland
en groet

Karlijn Groet

een vrij kriptiese tekst voor de buitenstaander. we zien een hij in beweging, op de vlucht wellicht voor god mag weten wat. in ieder geval hij gaat er vandoor. wel fijn dat ie nog effe omkijkt en – de mogelijke rampspoed – wellicht – die hij heeft aangericht – wellicht – nog een maal onder ogen ziet – ‘en groet’ * hier grappig dubbelzinnig – in de laatste strofe – de hij persoon zegt dag – dat kan er nog net vanaf – zeg maar – tegen alles wat hij achterlaat. (en iedereen)
aan het einde van het gedicht alles anders – mooi zoekplaatje – cartouche zal jaloers zijn.

* had ik maar een zo een been sprak bomans over marlene dietrich – had ik maar zo een achternaam zou ie vandaag zeggen – de ouwe snoeperd –

Hallo Pom
Wat een mooi diepzinnig lied van Alex Roeka. Het heeft me geïnspireerd tot dit gedicht.
Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel

**Het perspectief van elke tijd**

Als alles echt diepgaand zo anders is
lijkt de tijd na oorlog opnieuw te beginnen
wordt vrede een mooi woord binnen alle zinnen
verbonden hopelijk met de eeuwigheid

dat is een goede reden voor levende lijfelijkheid
en wordt het liefdeslied nooit vermeden
zo verandert het duistere perspectief in het licht
van het klassieke gezicht van Bach en Mozart

en volgt de vredesduif het leven na de donkere tijd
in de wereld van de ruimdenkende mensheid
nu de fouten van vervreemding zijn verzaakt
en iedereen de kans grijpt om door vrede te worden geraakt

doch als een machtige heerser geen fouten achterlaat
met agressie decreten tekent en critici slaat
wordt licht waarachtig en gewis weer even duisternis
tot achter de horizon vrede daar een einde aan maakt.

Rik van Boeckel
31 januari 2025

rik schuwt de grote woorden en begrippen niet. en hier door alex roeka geïnspireerd slaat de dichter de grote trom – hunkerend in een explosieve wereld naar vrede. eigenlijk zegt de dichter alles al in de eerste en de mooiste strofe van het gedicht –

Als alles echt diepgaand zo anders is
lijkt de tijd na oorlog opnieuw te beginnen
wordt vrede een mooi woord binnen alle zinnen
verbonden hopelijk met de eeuwigheid

daarna strijkt hij zijn vredesbriefje glad. walst hij zijn vredesboodschappen naar heel veel strofen uit.

Goedenavond Pom,
Even puzzelen, aan de randen beginnen en naar het midden toewerken. Op kleur, op vorm, op karakter. En dan … ja … het ultieme puzzelstukje vinden. Eureka. Een wereld opent en alles is ineens anders. Hoe dan?

Fijn weekend,
Groet, Rob

**Puzzelstukken**

stukken liggen op tafel
jarenlange verzameling
van waar en waarom

stukken zoeken pasvorm
schuiven langzaam ineen
vallen op hun plek

stukken worden beetjes
vreten elkaar op
schoppen waarheden onderuit

stukken gaan twijfelen
aan zichzelf en aan de ander
zeker wordt onzeker

totdat een stuk het begeeft
van daken schreeuwt en kermt
harten pijnigt tongen bijt

een stuk met rafelranden
ruw zacht en onverbiddellijk
recht door zee het leven schertst

een laatste stuk
niemand meer aan zet

Rob Mientjes

rob beschrijft het speelveld – beeldend zelfs voor de niet puzzel-aar – ik puzzel nooit – ik weet niet eens hoe je puzzel schrijft. als je de strofen als puzzelstukjes beschouwt en je legt ze in de goede volgorde zoals het een goed dichter betaamt dan ontstaat vanzelf een min of meer beangstigend wereldbeeld.

een kind gaat naar school
schiet negen klasgenoten dood
en de juf
vluchtelingen boeken een bootje
sterven bij bosjes
een kind omringd door zorg
maar ongehoord wordt
ongezien gedood
‘twas niet opeens anders dan het was
toen Trump gekozen werd of Wilders
het was al tijden aan de gang

maar zolang Mozart leeft
naast John Lennon zich laat horen
zolang….

IEN VERRIPS

het was al tijden aan de gang – is op de een of andere manier een van de weinige regels hier met poëziewaarde. de andere regels zijn me net te werelds, te prozaïsch – en dat ongehoord ongezien gedood wordt – bevalt me ook erg.
de opdracht van de meester luidt:
begin een gedicht met die prachtige regels van dichter ien verrips:

*dat ongehoord*
*ongezien gedood werd*
*het was al tijden aan de gang*
…

hoe vaak is ze niet verdwaald
op de paadjes van de liefde
de wegwijzers te verweerd
of haar ogen te vermoeid

maar ineens werd alles anders
toen hij haar bij de hand nam
en de weg wel bleek te weten
in het voor hem bekend terrein

hij gaf haar nieuwe vergezichten
liet alle klanken dieper klinken
op zijn oude langspeelplaten
waar nachten op werd gedanst

maar ineens werd alles anders
toen de wrede werkelijkheid
ongevraagd en onverwacht
ook hun leven binnentrad

uitzichtloze tijd nu zonder klank
toch proberen dichters altijd weer
hun eigen vergezichten te creëren
ook al is het dan maar op papier

anke labrie (1-2-2025)

anke schetst in een paar strofen de kortstondigheid van levens geluk dat zomaar ineens blijkt te liggen in een nachtelijke dans met een geliefde. momenten die een leven lang- meegaan – momenten die ook zomaar ineens worden weggespoeld door een ‘wrede werkelijkheid’ – laten we de dansende geliefden anke nog maar even laten dansen – laten we de liefdesdans nog maar even koesteren en nog even laten bestaan – dans maar dans maar tot aan de vroege zondagochtend dans.

Gerdin Linthorst: even wat goed Nederlandse gezelligheid…

**Geachte poëten en anderen,**

Zo probeer ik, in het prille begin van een jaar waarin roofridders in toenemende mate de wereld naar hun hand trachten te zetten, de losgeknipte draad van mijn Pomverhaal weer aan elkaar te knopen.
Tijdje weggeweest lieve poëten, ouder en nog steeds niet wijzer geworden. En met argusogen bezie ik de wereld, waarin wij in toenemende mate kwetsbaar rondploeteren.

Het grote verhaal kennen we uit de krant. De autocraten die plotseling van onder stenen vandaan gekropen komen. En die ruim baan krijgen van een morrend, verongelijkt volk, dat gelijk Mozes’ Israëlieten in de woestijn, om het gouden kalf wenst te dansen. Ondankbare honden! Goed te begrijpen dat Mozes de stenen tafelen met tien geboden aan gruzelementen smeet. Ben benieuwd hoe het eenentwintigste-eeuwse volk de trekken thuiskrijgt. Het zal zelf een en ander aan gruzelementen moeten smijten om de wereld weer leefbaar te krijgen, vrees ik.

Maar nee, dat verhaal kennen we. We hoeven de krant maar open te slaan.
Daarin staat ook regelmatig het verhaal van dapper strijdende burgermoeders. Een Femke Halsema, een Sharon Dijkstra en sinds kort een Carola Schouten werken hard om hun rumoerige, multiculturele stad tot harmonieus paradijs op te stoten. Ga er maar aan staan, die kolkende massa van tegenstellingen, die desondanks, wat de boven ons gestelden ook mogen beweren, meestal functioneert.

‘Laten we vooral niet bang zijn’ , sprak Halsema in haar nieuwjaarstoespraak. ‘Laten we elkaar ontmoeten, laten we elkaar treffen, ook als we denken dat we niet zoveel met elkaar te maken hebben.’ Prachtig! Ik heb groot respect voor Femke Halsema!
Femke for president!!
Intussen ontploffen er wel explosieven her en der, vindt een argeloze voorbijganger nogal eens een al of niet verwarde messentrekker op zijn pad en moeten jonge uitgaande vrouwen zich naar huis laten begeleiden vanwege ongure types die de straten afschuimen.
En dit onder een regering die…… nee dat is te erg.

Dan liever even wat goed Nederlandse gezelligheid. We mochten er onlangs weer van genieten, de kerstvreugde. Lange tafels met zichtbaar genietende mensen aan de dis. De gebraden ganzen danwel kalkoenen vliegen ze zo de mond in. Zijn die overigens ook te krijgen in de voedselbank?
Huisdieren, hamster of hond, kijken vergenoegd toe en als het even kan barst men los in kerstsamenzang. Niet lang erna gevolgd door het opvlammen van een oude vete waarna de familie slechts door bemiddeling van de EO weer samen aan tafel kan.

Onlangs kwam ik de bovenbuurman tegen met zijn nieuwe vriend, een Vlaming. We babbelden even en per ongeluk ontviel mij de uitroep ‘gezellig’. De Vlaming bekeek mij met afkeer en riep, de trap afdalend: ‘Die Nederlanders altijd met hun gezelligheid!’
Maar je moet toch wat, in gure tijden?

Met hartelijke groet,
uw DinLin.

pom wolff – kon ik maar schrijven zoals jij kunt kijken

***nu ze***

*het waren tijden toen*
*waarin de gaten nog moesten vallen*

*nu ze er niet meer zijn*
*en je hun zwijgen niet meer hoort*
*en ook hun kleren zijn vergaan*
*hoor je overal dezelfde taal weer*

*kon ik maar schrijven zoals jij kunt kijken*
*ik zou niet aarzelen en schrijven*
*over de vrede een prachtig lied*
*maar kijken zoals jij kunt kijken*
*ik vermoed ik kan dat niet*

*pom wolff*

VON SOLO – In het leven zijn er mensen, waarvan je hoopt, dat ze er altijd zullen zijn.

Elke keer neem ik me voor minder te drinken als het feest is. De volgende dag is dat meestal niet gelukt. Het begint met één onschuldig drankje. Dat smaakt dan goed. Na twee drankjes komen mijn sociale gevoelens boven en wordt het gezellig. Er wordt gepraat en praten maakt dorstig. Weer open ik een koude pils of schenk ik een smaakvol glas zijn in. Het smaakt steeds beter en ik voel me steeds beter. Ik wil dat het feest nooit meer ophoudt. Dan ineens word ik moe. Ik drink door om bij de les te blijven. In een wanhopige poging alles nog even te rekken. Dat lukt dan. Ik trek op een gegeven moment de laatste open. En dan nog één. De volgende dag staat me dat allemaal niet meer helder voor de geest. Het feest is voorbij. Ik beloof mezelf dat ik de volgende keer niet zoveel meer zal drinken.

In het leven zijn er mensen, waarvan je hoopt, dat ze er altijd zullen zijn. Dat begint als je jong bent met je ouders. Zelf wordt je op een gegeven moment ouder. De mensen van vroeger, takelen af en lopen het risico te sterven. Als de dood nabij komt houden zij zelf, maar ook zeker de mensen om hen heen wanhopig vast aan het leven. Alles om het nog even door te laten gaan. Om toch nog even bij elkaar te kunnen zijn. Dat moment nog even te laten duren. Alsof we al het waardevolle willen distilleren in de laatste korte tijd. Het is als het einde van een feest, waar je je op de been houdt, door er nog ééntje te nemen. De volgende ochtend is er niets meer. Het leven is net als een feest, het blijft niet duren. Wat je ook probeert.

En dan het kapitalisme. Het moet door. Grootser, gaver, sneller. Het festijn kan niet stoppen. Het is te groot om te falen. Alles is gerechtvaardigd om het aan de gang te houden. Blijf er maar brandstof in stoppen. Naar de instortende economie wordt gekeken als was het grootste feest ter wereld. Naar een zieltogende bank wordt gekeken als was het één van je ouders, die op sterven ligt. Het mag niet ophouden, hoe hoog de prijs ook is. Ten koste van alles, de wereld, de natuur, de medemenselijkheid. Het perverse circus moet door. En steeds gekker. Het is als een feest, als een verslaving, als het leven zelf. Je kunt het ver voor je uit duwen, of denken dat de nacht nooit eindigt. Maar uiteindelijk gaan dezelfde regels op. Ooit komt de kater. Ooit komt het eind.

**VON SOLO**
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

https://youtu.be/K72skS5JCGk?si=CpXvSl1TLToZbrvP

*Zo af en* toe denk ik nog wel aan hem. aan Ger Belmer. Niet eens aan de persoon maar aan wat om hem heen hing. Wat hij om zichzelf heen gehangen had. Die bonte mengeling van een soort ranzige lol, cynisme en dat hele precieze op de taal en daarbij die diepe tragische blik achter dat sjonnie jordaanbrilletje. Ik ontmoette hem in de laatste 10 jaar van zijn leven door de poëzie – oa in Purmerend, in Cafe Eijlders. Hij was trots op zijn songteksten die hij oa schreef voor de overleden zangeres Conny vd Bosch, lang geleden. Zijn journalistieke loopbaan in Noord Holland. In zekere zin leefde hij in dat verleden. Buiten Purmerend zat natuurlijk niemand meer op een gepensioneerde Ger Belmer te wachten. Zo af en toe stuurde Ger Belmer in op pomgedichten – light verse – zijn ding – en hij won de zondagwedstrijd op die site ook nog wel eens tot zijn grote verrassing. Prima gedichten.
Rond zijn 70ste levensjaar maakte Ger Belmer een eind aan zijn leven. Ik las over drie dochters en een scheiding. Waarom hij het leven stopte weet ik niet, hij had er geen zin meer in – zag de zin van het leven niet meer. Zoiets moet het zijn geweest. Ik heb er vaak over nagedacht. Ik kan het niet begrijpen. Je staat 70 jaar in het leven – je stapt er 70 jaar NIET uit en dan stap je er toch uit.
Alsof het leven zin heeft – anders dan het leven te leven. En met drie dochters heb je al helemaal geen klagen – alsof er in het leven meer te halen valt dan drie dochters – ja vier vijf dochters maar ergens houdt dat ook op – om het vervolgens op een heerlijk zuipen te zetten in een zalig nietsdoen en om nog zoveel mogelijk ander levensgenot uit de samenleving te trekken. (te geven zeggen de socialen onder ons – ook goed.)
pom wolff 22/8/2019

Mirjam Al in de regen

het is het eindeloze wenen….

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is mirjammj2.jpg

www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 29 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

gelukkig is onze amsterdamse grootheid der letteren weer op de been – na haar halsbrekende toeren en ziekenhuisopname – en zal zij eind maart 020 weer mooier maken live and… rain

IEN VERRIPS in gedachten

Ik omhels je en voel
dat er weer minder van je is
ik wrijf je rug
of nee zachtjes
om je geen pijn te doen
aai ik
over het vel van je rug
je leunt je hoofd op mijn schouder
ik leg voorzichtig mijn hoofd tegen jou
zo staan we daar
met ieder onze gedachten

dec. 2024 – IEN VERRIPS

Peter Berger op bezoek

het was alsof wolken
en de zon opeens
de herinnering versleten

maar in dat vacuüm schuimen
nog haar paardenkrachten

als ik had geweten
hoezeer ik haar zou missen
dan had ik haar wel vaker

Peter Berger

sven ariaans nam afscheid van zijn eeuwigdurende liefde nora – met een eerbetoon van ACG

Ik ben al maanden diep verdrietig
Toch houd ik me groot
Vandaag ben je begraven liefje
Dinsdag ging je dood

Ik wil nog een gedicht gaan schrijven
Of wellicht een lied
Iets van wat je hier laat blijven
Maar kan het nu nog niet

Ik roep je nog steeds aan
op elk onbewaakt moment
als ik iets waarneem dat je mooi vindt
en denk dat je er nog bent

Het is nog niet echt doorgedrongen
Ik spring weer op mijn fiets
Rijd heen en weer naar nergens
Maar overal is niets

Sven Ariaans

wat kunnen we anders hier dan even stil zijn – bij het berichtgedicht gepost door sven op FB – zijn eeuwigdurende geliefde nora dood. ga maar hard huilen. schreef ik op FB – wat een bericht. nora jarenlang zat zij aan de zijde van sven bij de 020 festina lente poëziewedstrijden in de jury. een onuitwisbaar beeld. sterkte sterkte sterkte.

Dat het is
of was
een dit van jou

het zal wel
zie je
het nu is hol

en al het zo
een kop vol
zit in de zon

tot ik val
in het vel zak
en al is weg.

ACG

Vera van der Horst en Jorge Bolle winnen de enige echte virtuele – over de onneembaarheid der dingen liefde – trofee op pomgedichten.nl

om twee gedichten kan ik niet heen – en ik kan ook niet kiezen – dus 2x goud vandaag voor jorge bolle en voor vera van der horst – van harte – 2 prachtige gedichten – ze gaan voor de liefde en doen dat mooi en dat maakt mooi – dank ook aan de andere dichters die inzonden.