Ik ben al maanden diep verdrietig Toch houd ik me groot Vandaag ben je begraven liefje Dinsdag ging je dood
Ik wil nog een gedicht gaan schrijven Of wellicht een lied Iets van wat je hier laat blijven Maar kan het nu nog niet
Ik roep je nog steeds aan op elk onbewaakt moment als ik iets waarneem dat je mooi vindt en denk dat je er nog bent
Het is nog niet echt doorgedrongen Ik spring weer op mijn fiets Rijd heen en weer naar nergens Maar overal is niets
Sven Ariaans
wat kunnen we anders hier dan even stil zijn – bij het berichtgedicht gepost door sven op FB – zijn eeuwigdurende geliefde nora dood. ga maar hard huilen. schreef ik op FB – wat een bericht. nora jarenlang zat zij aan de zijde van sven bij de 020 festina lente poëziewedstrijden in de jury. een onuitwisbaar beeld. sterkte sterkte sterkte.
om twee gedichten kan ik niet heen – en ik kan ook niet kiezen – dus 2x goud vandaag voor jorge bolle en voor vera van der horst – van harte – 2 prachtige gedichten – ze gaan voor de liefde en doen dat mooi en dat maakt mooi – dank ook aan de andere dichters die inzonden.
voor zondag, ondag: Hier een gedichtje, beetje geinspireerd op pc boutens, moet toch ergens mn inspiratie vandaan halen. Mooie zondag X
En onze liefde onneembaar is
Wij, de eenzamen, de eenlingen tussen geliefden
zie wat we gemaakt hebben waar anderen van dromen daar verblijven wij
de landen en zeeën het zonlicht en maneschijn zijn van jou en mij
en achter de sterren kunnen we elkaar eindeloos onbedwingbaar beminnen
Vera van der Horst
boutens of geen boutens de woorden nemen onmiddellijk in – en onze veer draait de dingen om – de onneembare en de onbereikbare geliefde wordt hier in een handomdraai gemaakt tot een liefde die door niks en niemand meer af te nemen is. 11 regels van tederheid van leven lust en de liefde – tsja zo maakt vera van een ondag een zondag. in ieder geval de mijne.
Ontembaar
De ontembare berg beklommen, in het witte vuur gedanst, kilometers woorden gepolijst, opgegroeid met tranenthee, fouten gemaakt, de prijs betaald,
het besluit de berg te zijn het vuur te kussen woorden los te laten altijd verse thee te schenken getuigt van tijd
tijd om lief te hebben
Jorge Januari 2025
een prachtig gedicht – een van die gedichten waar je niet meteen precies de betekenis van weet – alsof de betekenis ergens in de kamer rondzweeft om ergens op de lezer te landen of andersom de lezer landt ergens tussen de woorden van het gedicht – met welbevinden – leest over lief hebben. mooi zo een onneembaar gedicht.
Jorge Bolle – tijd om lief te hebben
Luk Paard – maar’k durfde nie
Rob Mientjes – Een misbaar is het.
Rik van Boeckel – liefde voor de natuur is nimmer klaar
wie wint de enige echte virtuele – over de onneembaarheid der dingen liefde – trofee op pomgedichten.nl? -(der dingen liefde klinkt zo mooi)
die prachtige aquarel van C.M. Mastenbroek brengt ons in de zondagochtendwedstrijd bij het thema bereikbaarheid – schilderes exposeert met gedichten van Ien Verrips en Pom Wolff in het Amstelland – goed bereikbaar trouwens – voor dichters ligt het vaak anders – als we de poëzie mogen geloven dan is niet alles in het leven (en de liefde) even goed bereikbaar – we gaan het heel graag lezen – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
de onneembare
ik kan nog toevlucht zoeken bij de zanger die het natuurlijk ook niet wist
die opkeek tegen diezelfde onbedwingbare berg en ook over niets anders meer schrijven kon
en later toen er niet veel meer van haar over was neuriede hij soms nog in zichzelf die regel die hij voor haar geschreven had
over gratie, schoonheid en bewegen
pom wolff
(de rockdichter): en met graagte effe ter pomgedichten voor de gekende zondag…pom wolffs site me favoriete dichter…en hoe “liefde de dingen der dingen “ (maak ik ervan) soms zo sterk is dat ze zo moeilijk wordt zo onneembaar is…zelfs met elke dag’n briefje…
” elke brief gehoude “
hoeveel meer nog dat schrijve elke letter fijn gekruld ‘et bezinge van jou
en de liefde die zou mocht’n droom ooit maar’k durfde nie
bang van’et zien hoe onleesbaar ik voor jouw gevoel
zo hou’k elke brief dag na dag aan me hart stil met trane versierd
‘maar’k durfde nie…’dat mooie tedere – die onmogelijkheid die een leven mee gaat – dat je ook weet dat soms iets zo gewenst maar ook zo onbereikbaar in het leven is. en dat het van wijsheid is om te genieten van wat wel bereikt wordt of is. neemt de pijn van ooit en toen en heftig niet weg – die speelt een leven lang op.
Het lied van de onneembare berg
Klimmen vanuit het water op de onneembare berg laat ons zingen hallo bergen hoog in de lucht de top van liefde geeft soms een diepe zucht het lied maakt de onbedwingbare tijd minder erg
ieder mens is geen reus maar eerder een dwerg dat is de waarheid en geen doelloos gerucht maar als je zwemmend uit het water vlucht vind je misschien aan de kust een pijp vol merg
doch de top blijft zo onbereikbaar maar liefde voor de natuur is nimmer klaar dat geldt voor elke schilderachtige realiteit
de mergpijp raak je smullend zo kwijt terwijl je staart naar de reusachtige top zeggen innerlijke stemmen stop stop stop.
Rik van Boeckel 24 januari 2025
Rik zoals het een goed musicus betaamt maakt er maar een liedje van. op deze klimtocht neemt hij mij als gids niet helemaal mee – maar dat een lied kan troosten begrijp ik wel uit zijn woorden.
Ontneembaar
Daar lig ik tussen vijf planken. Geen zes want de deksel moet er nog op. Ben benieuwd wie de schroeven straks aan zal draaien. Familie, vrienden, een onbekende? Het is me om het even. Zolang ze maar stevig aangedraaid worden. Zodat ik onneembaar word. Dat ze voorlopig van mijn lijf afblijven. Want aan mijn goddelijk lijf geen polonaise. Hoewel ik best lekker zal smaken, liever blijf ik zolang mogelijk heel.
Mijn heelheid vind ik erg belangrijk. Heel het leven is het gelukt om alles te behouden. Doodzonde zou het zijn als dit in een keer opgegeten wordt. En je weet het niet. Wie zegt dat er niets meer gebeurt na het heen gaan. Het heet toch niet voor niets heen gaan. Dan ga je toch ergens naartoe lijkt me.
Enfin. Onneembaar lig ik dus nog even te wachten. In de baar die mij het leven ontnomen heeft. Een misbaar is het. Maar missen gaan ze me sowieso. Het zal een tijd gaan duren. En de mijne ook. Nochtans drijf ik voort op fantasie. Het einde te rijk.
Rob Mientjes
nogal veel IK rob. haha.
Goedemorgen Pom, Ach, de onneembaarheid, laten we omhoog en door blijven klimmen, dan komen we er wellicht nog. Prachtige aquarel! Weekendgroet, Frans
Uitzicht
Geen berg te hoog om bovenop onze durende liefde te vieren
wat in het laagland opbloeide kreeg onderweg handen en voeten om de grootste obstakels te overwinnen
soms een spleet in de tijd hoe we daar omheen klommen elkaar de hand reikend als het erom vroeg
dat de top niet onbereikbaar is als we het zicht helder houden wrijven elkaar tot op het hoogtepunt warm
onze hete adem blaast de wolken weg we zien van hoever we zijn gekomen het schilderachtig uitzicht dat ons wacht
het leven getekend door de dichter als een lange lange liefdestocht – van laag naar hoog en samen om de moeilijkheden onderweg heen. mooi geschetst.
Als je niet tot mij komt
hoe je er ook tegen opziet roeien doe je tegen de klippen op zeven dagreizen lang met alle riemen en striemen die je bij je draagt
voor de oversteek in je twee zonder stuurman – hart en verstand naar vaste voet aan de overkant de toverberg in vol ornaat
waar kleur samenkomt in het wit van een kleed dat naadloos past de top in stilte boven voor je op ontknoping wacht
en hoe meer ik haar denkt te naderen, het raadsel van haar geheiligde dijen, hoe onaanraakbaarder kijkt zij me innemend aan, op me neer
mijn landvoogdes, mijn lot en slot- vrouw met zwarte hoed, het hoogste goed aller dingen minzaamheid zo onbereikbaar dichtbij
25-01-2024 / Cartouche
een romantisch tafereel geschilderd door Cartouche. hoe meer de ik haar denkt te naderen – of hoe meer ik haar denk te naderen – zijn volgens mij de meer grammaticale versies – maar alaaf het is bijna carnaval – wat maakt het uit. hij nadert en nadert – bijna aan haar dijen voorbij – het sprookje vlamt weg en is over en uit – en ze leefden nog lang en minder gelukkig. in elke berg ziet onze Cartouche wel een vrouw haha.
schilderij met bergtop
elke top verdwijnt wel eens in nevel terwijl het beeld nog blijft en de herinnering hoe wazig ook na lange tijd nog steeds de kleuren draagt van de toppen van weleer maar zo helder stralend als die allereerste keer worden ze nooit meer
anke labrie 25-01-25
anke houdt het realistisch deze keer. beschrijft hoe het is – hoe het is geworden en hoe niet niet meer kan zijn.
vorige week vrijdag namen we afscheid van Karlijn Groet op de vrijdag. vanaf volgende week zal de voormalig Volkskrant filmcriticus Gerdin Linthorst onze site mooi maken met een column of met dichtwerk – al naar haar gelieven. trots zijn we hier ook met Gerdin. WELKOM TERUG! deze vrijdag haar eerste column ooit – 10 jaar geleden – voor de pom geschreven – als voorproefje.
Sardinische Angelique –
Eerst speelt zij gitaar. Ik heb zelden zo subtiel de snaren horen beroeren. Daarna laat zij de microfoon trillen, daar in Hoogeveen. Een lange, statige gestalte, licht gebogen. En die stem… Hees, bijna onwillig klanken stamelend. Eerst Engels, daarna Italiaans. Een lang onbegrijpelijk gedicht. Later komt ze naar mij toe, nadat ik mijn kunstje heb gemaakt. “Ik kon niets verstaan”, meldt ze in het Engels, “maar ik begreep alles”. Ze is van een intrigerend soort mooi, Sardinische Angelique met haar Slavische gezicht. En ze vertelt gretig. Over Sardinië, waar ze opgroeide in het besef dat er eilanden bestaan waar men anders spreekt en anders doet dan in omringende landen. Over hoe ze er weg moest, naar grotere werelden. Ze kwam terecht in Colombia – wie wil daar nu terecht komen. Angelique ook niet, maar ze was er en raakte er gewond. Onverhoeds trekt ze haar trui omhoog en – hopelijk onbewogen – staar ik naar een doormidden gekliefd torso. Netjes geheeld dat wel, maar een lijf dat ooit onmiskenbaar om welke reden dan ook in tweeën was gehouwd. Op dit moment wendt De Pom zich tot mij. “Tell her I love him”. Angelique knikte weemoedig. En vertelt over haar verblijf in Cuba, waar ze na jaren van hunkering haar operatie onderging. “I’m a transgender”. “You’re a beautiful woman” mompel ik, verward over de vaststelling dat haar mysterieuze aantrekkingskracht lag in het zijn dat ze niet was. Maar toch wel. Angelique speelde gitaar op Cuba. Maar er spelen velen gitaar op Cuba. Dus Angelique verliet ook dit eiland en kwam in de Nederlandse Randstad terecht. Te druk, niet genoeg eiland. Ze vertrok naar Friesland, waar ze nu woont. Een oord waar ze ook anders praten dan alle anderen om hen heen. Terug op een eiland. Waar ze melancholiek maar vastbesloten haar identiteit koestert. Prachtige Sardinische Angelique uit Friesland. Unieke engel. “Be happy”, roep ik haar na als ze met haar gitaar verdwijnt in de immense, lege nieuwbouwruimten van het veel te grote Hoogeveense kunstencentrum.
het viel me al op dat je dag lieve lieve zei tegen een dode terwijl de essentie van dood toch is dat ze niet meer lief kunnen zijn dat weten we allemaal – ook al weten we niks
‘we zullen je missen’ – ok – dat is nog te begrijpen graag bij de volgende geen ‘we’ meer want waarom zou ik die dode nou moeten missen ik heb die dode niet gekend – geen woord mee gewisseld ik mis die kortom helemaal niet
maar los daarvan dit mag natuurlijk weer eens niet geschreven zoals je ook van autisten én van dichters als ze schrijven aan een dode niet mag zeggen dat ze nogal erg op zich zelf zijn
Afgelopen weekend was ik in café de Oude Sluis in Delfshaven. Daar was de bundelpresentatie af van een Rotterdamse dichteres, die goede gedichten schrijft en een fijn persoon is. De kroeg was afgeladen. De staat waarin ik verkeerde was meditatief. Weinig behoefte aan interactie. Na wat obligate plichtplegingen, wurmde ik me door het dicht opeengepakte publiek naar de bar voor een Duvel. De presentatie begon en ik kon met mijn favoriete biertje in de hand alles in me opnemen. Het was een aangenaam schouwspel, waarvan ik niet had durven dromen dat ik het mee zou maken toen ik twintig was. Toen had ik ook wel andere zaken aan mijn hoofd.
Het was ijskoud geweest op de fiets. Met een bijna volle blaas was ik op de fiets gestapt. Nadat ik mijn Duvel op had, was mijn blaas dan ook afgetopt. Om plek te maken voor nog een bier, zou ik dus eerst moeten afwateren. Ik wrong me naar het enige mannentoilet, dat de Oude Sluis rijk is. Toen ik de deur van het toilet achter me dicht deed, sloot ik het spektakel dat zich aan de andere kant afspeelde buiten. Op mijn gemak liet ik een warme waterval klateren. Toen viel mijn oog op de condoomautomaat. Het kwam me voor als een antiquiteit uit een ander tijdperk.
Zo’n automaat had ik nog nooit gebruikt. Ik vroeg me af of ze op de vrouwen WC ook zouden hangen. Ik stelde me voor een condoom uit deze automaat te halen. Het moest op een drukke avond zijn. Buiten de deur zwol het geroezemoes weer aan. Het opgewonden gevoel, dat er iets te gebeuren staat. Je gaat de deur uit met geen enkele pretentie of voorzorg, want er zal niets gebeuren. Maar dan ineens bevind je je in een situatie, die vooraf niet in te schatten was geweest. Buiten de deur wacht een lekker wijf, dat behoeftig is en waarmee je een denkbeeldige klik hebt. Het is weekend en haar auto staat vlakbij en ze heeft met haar lichaamstaal al aangegeven, dat het daar gaat moeten gebeuren. Je wil niets liever, dan haar met daad en zaad bijstaan. Maar dan wel veilig. Het is een gevoel van ongekende spontaniteit. Er is geen consent uitgesproken. Maar de muskusgeur van haarwild, hangt in de lucht. En je snuift hem op.
Je doet de deur open en twee ogen vlammen op en gebruiken magnetische krachten om je naar haar toe te bewegen. Ze sleept je naar buiten. De auto halen jullie niet meer. Er is altijd wel een donker hoekje. Je haalt het cellofaan uit je kontzak en zij pakt het van je over. Scheurt het met haar tanden open en stopt het rubbertje in haar mond, maakt je broek open en schuift het condoom met haar lippen over je lid. Het kan los. Tien minuten later staan jullie aan de bar. Nog een Duvel voor de dorst en een glas rode wijn voor haar. Jij betaalt. Ze vraagt de barman om een pen en schrijft haar nummer op een bierviltje. De volgende ochtend tik je haar nummer in je telefoon. Je stuurt haar een Tikkie voor één euro. Na drie dagen vraag je te af, waarom er nog geen euro op je rekening staat. Maar dan realiseer je je weer wie je bent. Het was ook te mooi om waar te zijn.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
O, het kruikdier dat ik omarm, liefheb dat ligt te wachten als ik uitgewoed mij bij hem neerleg die mijn dromen kent mijn eenzaamheid en die zich soepel dienstbaar buigend aan de kromming van mijn lichaam hecht.
Op donderdag avond al dat vrijdagse gevoel van kan niet wachten van wauwh, het weekend nauwh.
dan gaan we los, total loss volledig uit de bol that’s life in the free world dat is topsy turfy en tipsy over the top
totdat je op zondag al langzaam afglijdt van het hellend vlak wegdrijft door een goot brak en gebroken in tien tot twintig stukken wegzakt door het rooster in een afvoerput
en dan op maandag net iets minder dan half dood weer overeind staat met dat rare vreemde vage gevoel dat het weer wat gaat.
we kennen frans hier op de pom als trouwe maatschappij kritische inzender van poëzie – al eerder schemerde zijn weerzin tegen de waanzin – vandaag explosief verwoord:
Een traan op je gezicht
Een dag van de handen voor de ogen tranen de vrije loop laten maar wat is vrij als je tussen de vingers door ziet hoe het er buiten aan toe gaat
de megalomane aanpak van een proleet een die meent een oranje zon te zijn een gezicht trekt alsof hij vrolijk glimlacht maar jij ziet de vuile grijns op zijn smoel
hoe hij zich de nieuwe heiland waant hij voedt zijn volgelingen met onrust en haat in zijn kielzog paraderen machtswellustelingen als hielenlikkers van een blote keizer
ze roepen van vooruitgang en groter maken hopen hun handel door onze strot te duwen rijk verpakt in een keur aan onwaarheden gevangen in hun kleinheid van vals gekrakeel
niet dat wij de opgeblazen verhalen slikken de vele leugens ons voor de voeten gestrooid wij vangen onze tranen in een brandslang spuiten àlles vol terug in hun gezicht
