Merik van der Torren: “Jongens, het eten is klaar!” riep mijn moeder, ”komen jullie ?”

“Jongens, het eten is klaar!” riep mijn moeder,
”komen jullie ?”


Tafereel uit begin jaren ’70

De open haard had in een bad van
Coca-cola gelegen voor de juiste roest-bruine kleur,
had-ie verteld.
Nu beende mijn vader tussen die open haard
en de ronde keuken
wapperend met de krant en
kwade koppen trekkend.
Er stond zeker iets in over Amerika.
Langharig en werkschuw tuig maakte
al jaren stad en land onveilig en
naar de kapper ging ik niet, mooi niet.
“Jongens, het eten is klaar!” riep mijn moeder,
”komen jullie ?”


5 januari 2023
Merik van der Torren

Share This:

Peter Posthumus te zien in Eijlders en op de VURIGE TONGEN: ‘

maar waar het steeds om gaat
krijg je niet te zien
stikstof, microplastics, glyfosaat
pfas, nitraat of fluorines
al dat ongerijmd gedoe

Hoi Pom,Deze week stap ik weer op de bus naar Amsterdam ( ivm vurige tongen ) .Misschien zien we elkaar daar of bij zondag bij Eijlders.
Voor morgen iets over de diepere achtergronden van het complotdenken:


Beeldcultuur, ja zeker
maar waar het steeds om gaat
krijg je niet te zien
stikstof, microplastics, glyfosaat
pfas, nitraat of fluorines
al dat ongerijmd gedoe
dat onguur getetter
of dat geperverteerde prefab vlees
dat geboer boven die burgers
dat gevit op buitenlui
die het ook niet weten
weet jij veel wattet is
een complot misschien
of toch het klimaat
nee dat niet, dat gaat
slechts om twee 
tot anderhalve graad

Peter Posthumus

Share This:

Peter Berger bijna gorteriaans: ik wil nieuw zijn… – “Het regent oneindigheid. – Eva strooit zoveel liefde dat alle knoppen tegelijk lijken te ontploffen in een orgie van alle tinten groen…’



Het regent oneindigheid. Het stroompje dat meestal onvoldoende kabbelt om zich beek te mogen noemen stort zich woest kolkend de heuvel af; bij het pad beneden een woelende waterval vormend. Zo te horen tenminste want het klotst er luidkeels tussen het groen. Daar waar de klei drassig is tot aan de enkels klatert het lente. Het grote groene ontluiken is en blijft een fascinerend schouwspel. Eva strooit zoveel liefde dat alle knoppen tegelijk lijken te ontploffen in een orgie van alle tinten groen. Boem! De pasgeboren wereld ontwaakt in haar groene belofte. Alles is nieuw. De eiken zijn nieuw. De bosrand aan de overkant: nieuw. De koeien in het weiland. Zoemende horzels. Meikevers. Hélicoptères de l’armée. En het groene glanzen van de nog slome nieuwe vliegen. Zelfs de rit naar de super is nieuw. Ik laat mij er verleiden door mosselschelpen groot als in paella. Vers uit het koelschap bij de visafdeling: élevée en Espagne. Nieuw? Ik word er hebberig van. Van die grote schelpen. Maar de mosselbeessies blijken miniscuul. Voortaan beter weer Zeeuwse.


Peter Berger

Share This:

Rik van Boeckel wint de enige echte virtuele – en wie zou U op handen willen dragen – trofee op pomgedichten punt nl – Jako Fennek zilver

dank aan de dichters die inzonden op dit zeker niet makkelijke thema. Rik Van Boeckel sleept goud zijn kamertje in met een ieder rust brengend gedicht. zilver voor Jako Fennek met de taal van de eenvoud en zijn eerbetoon aan oma. van harte!

foto: Rik van Boeckel

Geschreven wegen

De tijd laat liefde na
van hand naar hand
van lip naar tong
zo ben ik bij jou beland

nu de wegen geschreven zijn
na scheiding der dagen
zullen we die tijd terugbrengen
tot we de stille driesprong zien

het ene pad op handen gedragen
de andere bemint verleden tijd
het midden brengt het verhaal
van verwondering om bewondering.

Rik van Boeckel
13 mei 2023

bijna een leonard cohen tekst lezen we hier rik – een zen tekst – met een vleugje bhoeddisme – er valt net geen vinger achter te krijgen – om bij hem/haar te belanden – mooi gezegd. en dan lezen we  nog die prachtige laatste strofe.
dag pom,
de dertiende vandaag, gelukkig geen vrijdag. maar het weer was er wel naar – wat een voorjaar!
hoop dat het er in de lage landen beter voor staat, wens je morgen een fijne wandeling – in een bloedhete zon!
voorjaarsgroet van jako

 
 
want de dagen bleven
 
ze was mijn voorbeeld
leerde me te onderscheiden
tussen mooi en lelijk
 
kleinzoon zei ze altijd
ze noemde nooit mijn naam
 
kleinzoon zei ze op een dag
ik ga spoedig op reis
en kom niet meer naar huis
 
ze ging op reis
verdween in het onbekende niets
ik wachtte en huilde
want de dagen bleven leeg
 
jako fennek


mooi klein gehouden eerbetoon aan oma. je voelt kleinzoons liefde ook nog na zoveel jaren. en het verdriet na haar heengaan. mooi en lief.
  • RIK VAN BOECKEL – zo ben ik bij jou beland
  • ROB MIENTJES – Nog even zijn Gewoon naast haar
  • FRANS TERKEN – al bij het ontwaken geurend als seringen
  • JAKO FENNEK – want de dagen bleven
en wie zou u op handen willen dragen? kom op dichters u weet wel weg met bewondering, overgave, onbaatzuchtigheid, eerbied, dat u weet voor wie u in ieder geval heeft geleefd en dat het overige van mindr belang is en was – we willen bewondering en overgave deze week en dichters weten er raad mee – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
kunstwerk Catharina Mastenbroek


laat me drijven

lardeer de taal met lege ogen
snijd mijn ego maar filet
toon in godsnaam mededogen
en stort me niet in volle zee

laat me drijven op de golven
van een kabbelend gedicht
voer me niet op aan de wolven
als je handwerk is verricht

misschien herken ik dan in zwijgen
wat de liefde in me zocht
was het leven in te lijven
niet de oorlog die ik vocht

©pomwolff


Op handen dragen
De voeten kussen
Het hart omarmen
Even neuzen neuzen


Aan rok hangen
De geur opsnuiven
Een ader laten
Bijna dood knuffelen


Naar binnen zuigen
Een kruisje slaan
Samen dag dromen
In niemandsland wonen


Op wolk klimmen
De ladder weghalen
Voor eeuwig blijven
Op moeder’s schoot


Himmelhoch navel staren
Huilen als kind
Nog even zijn
Gewoon naast haar

Rob Mientjes

in het hele gedicht wordt naar de laatste twee regels toe gewerkt. richting moeder – een toepasselijke moederdag tekst – de strofen lekker kort gehouden. een teder einde die laatste regels van het gedicht.


Kundige handen


De planten steken al hun stengels uit
en altijd de bloemen die erin geloven
als zij haar handen ernaar reikt
ze laten zich door groene vingers leiden


tuinvrouw van de beste aarde
zo gedreven door haar natuur
gedijt zij leeft zij bij wat er groeit
geeft het kleur na kleur in overvloed


geen roos waaraan zij een doorn pint
geen lenteklokje dat het kopje laat hangen
als haar hand haar mond het zacht beroert


al bij het ontwaken geurend als seringen
reikt ze haar lenige lippen ook aan mij
haar zuurstof waarin ik mijn adem vind


© FT 13.05.2023

ook jn dit gedicht wordt naar de laatste twee regels toegewerkt – een zoetruikend eerbetoon aan de vrouw met de door de dichter beminde liefdevolle en groene handen. de seringen staan hier in de tuin ook in volle bloei en glorie – ze zijn ook prachtig gesitueerd in dit gedicht.





Share This:

Ton Huizer – Wat rest is het moment…

 Foto: © Ton Huizer
Palacio de Villavicencio
         Alcazar de Jerez – Spanje
       

Tijd

Gisteren is verleden
morgen verwachting
Wat rest is het
moment

Zes letters
in een petrischaal vol
onzekerheid en
verlies

De rest mag u erbij
verzinnen

Liever niet
wat mij betreft

Ton Huizer

Share This:

VON SOLO terug in de tijd – ‘Haar opschik, parfum en weelderig decolleté hadden me zodanig in de stemming gebracht dat we bij gelegenheid elkaar deden op de motorkap van mijn vaders Ford Mondeo stationwagen…’


Met mijn zoon en dochter waren we zaterdag in Zeeland. Mijn moeder was jarig en het was ringrijden in de straat. Tegen lunchtijd moesten we mijn vader op gaan halen, die nog aan het werk was op zijn post-pensioen baantje bij het lokale gemeenschapscentrum ‘De Vroone’. 

Mijn zoon en ik fietsten erheen. De hoofdingang was afgesloten. De ingang van het terras ook. Maar aan de zijkant van het gebouw zat nog een ingang met een bel. Na aanbellen deed mijn vader daar open. Hij was bezig geweest met de voorbereidingen van een buffet voor later die middag. Een vijfentwintig jarig trouwfeest. We maakten kort kennis met de chef-kok en zijn collega’s. Daarna stelde mijn vader een rondleiding door het gebouw voor. Ik was wel benieuwd hoe het er zo’n vijfentwintig jaar na mijn laatste bezoek uit zou zien.


We liepen de keuken uit en kwamen in de centrale hal. Daar was het buffet al opgesteld. Grenzend aan de centrale hal lag in open opstelling de grand café ruimte. Ik herinnerde me, dat dit vroeger een soort biljartzaal was met leren harmonicadeuren. De broer van mijn vader had er zijn tweede huwelijk gevierd. Met een Zuid-Amerikaanse. Etnische huwelijksgasten, die ik  niet kende dansten daar op latino muziek. Ik was nog te jong om bier te drinken. Stiekem hoopte ik natuurlijk op een exotisch meisje, maar ik had daar nooit op af durven stappen. Zeker niet met al mijn familie erbij.

We staken de centrale hal over en kwamen in een privé dineerzaal. Alles was voorzien van stemmige wandbetimmering. Ik kon me nog voor de geest halen dat betonstenen de wanden sierden en de tafelbladen nog van formica waren. In die zaal had de oma, waar ik een hekel aan had, haar vijfenzeventigste verjaardag gevierd. Ik weet nog, dat ik een zwarte schipperstrui droeg van de Zeeman. Niet heel feestelijk, maar wel zoals ik ben. Ik weet nog dat ik ze feliciteerde. Terwijl ik over mijn bierbuik wreef zei ik erbij, dat ik zelf ook naar de vijfenzeventig ging. En moest hard lachen om mezelf. De rest ook.

Ten slotte belandden we in de grote zaal. Daar was nog steeds het grote podium en de coulissen. Er was verbazingwekkend weinig veranderd. Mijn ouders vierden hier hun vijfentwintig jarig huwelijk. We stonden met zijn allen op het podium om wat te vertellen. Het was druk en mijn vader danste met mijn moeder. Een foxtrot. Toen had ik nog geen notie wat vijfentwintig jaar huwelijk kon betekenen. Ik was bezig met de stormachtige relatie met mijn toenmalige, roodharige vriendin. Op een onbewaakt moment verlieten we het feest. We gingen naar het huis van mijn ouders, dat slechts een straat verderop was. We hadden geen sleutel bij, maar de garagedeur was open.

Haar opschik, parfum en weelderig decolleté hadden me zodanig in de stemming gebracht dat we bij gelegenheid elkaar deden op de motorkap van mijn vaders Ford Mondeo stationwagen. Onze afwezigheid was niet ongemerkt gegaan. Maar dat kon ons niets schelen.

‘De Vroone’ kan etymologisch meerdere betekenissen hebben. Het kan zoveel betekenen als de visvijver van de lokale landheer of een heerlijkheid. Als bijvoeglijk naamwoord kan het duiden op dat wat van de goden is of iets heerlijks. Ik denk niet dat er veel mensen op het dorp dat weten. Het doet er ook niet toe. Het is wat het tot het jouwe maakt, dat het betekenis geeft. Verder is het een hoop stenen met een naam. Een plek zoals er duizenden zijn.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 

Share This:

pom wolff – laat me drijven…

foto: Ben Kleyn


laat me drijven

lardeer de taal met lege ogen
snijd mijn ego maar filet
toon in godsnaam mededogen
en stort me niet in volle zee

laat me drijven op de golven
van een kabbelend gedicht
voer me niet op aan de wolven
als je handwerk is verricht

misschien herken ik dan in zwijgen
wat de liefde in me zocht
was het leven in te lijven
niet de oorlog die ik vocht

©pomwolff

Share This:

Merik van der Torren: ‘Weg met die pillen !…’



Frisse lucht

Dokter, zet de ramen open,
laat de wind waaien.
Dan vliegen geesten eruit,
alle duivels, alle vloeken

en springt en danst ze weer
tussen de madelieven.

Gewoon de ramen openzetten,
alles beter dan niets,
dan vernevelt die
stinkende kwade droom.

Weg met die pillen !

Gewoon.



Merik van der Torren

Share This:

Ien Verrips op een regenachtige dag



moe geworden van de liefde
de weergaloze roep van de sirene
die me lokte iedere keer
uit lijfsbehoud deed ik een stapje terug
daarna nog één 
tot ik niet meer werd gezien 
verloren in het labyrint


feb 2023 Ien Verrips

Share This:

pom wolff – een lapje van de een of andere versleten koe…

ze kunnen op zo een vegetarische schotel toch wel een lapje

van de een of andere versleten koe leggen

die het leven moe

geen westenwinden meer verdragen kan

voor het gezicht

pom wolff / foto: Ben Kleyn

Share This: