Het huis is verkocht en de poet is verdeeld, zo gaat dat nu eenmaal. Haar liefde heerst nog steeds, Af en toe breng ik rozen voor ze mee die ik liefdevol over vazen verdeel, mijn liefste mist haar ook. ze is nog steeds mijn moeder after all.
Liefs Karin
Moedertje
Daar zitten we aan tafel, zij en ik met de koektrommel als getuige en de klok kakelt verder. zij leest nog een column en braadt haar vlees. Ik heb haar kraaienpootje vastgehouden haar blauwe plek bekeken en gewaarschuwd voor haar ouderdom. Ze is op tijd.
Foto`s van mijn vader blijven in het stof bestaan ogen kijken. Nu met de loep. Ze zal gaan eten van haar opgewarmde soep terwijl de poes voorzichtig tot haar wenkt. Nee, ik ga niet meer naar de kerk. Ze schudt haar hoofd, wil je nog wat mee misschien een appel vol met vitamine C.
Het kan later en vroeger worden tussen de seconden die ik met haar doorbreng liggen mijn ingeslikte tranen. Ik voel het fruit verleppen in de schaal. en ik verdraag het allemaal.
De tijd scheurt ons aan stukken, ze prevelt op het puntje van haar stoel warme momenten die ik zo spaarzaam voel alsof ze me een alibi verschaft voor al mijn liefdeloze nukken.
in een prachtige waaier van woord en beeld waait de poëzie de huiskamers van de lezers in op deze zonnige ochtend. onovertroffen mooi sommige gedichten in iets van prachtige droefheid vormgegeven die meer dan troostrijk uitwerken. eremetalen voor Anke en voor Cartouche voor de regels van eenvoud en de liefde – maar boven alles- zelfs boven die hier stralende zon uitstralend – steeg de bijdrage van ditmar bakker vandaag – stralend in die onmetelijke ruimte van de poëzie die hij als geen ander weet te kleuren met het diepste en het zwartste zwart waarbij de magie van zijn zo troostrijke woorden de lezers beroeren. zonder verdriet is ook het dichtersleven niet mogelijk – zoveel is zeker. dank aan alle inzenders – geniet de winnaars – van harte.
ooit schreef ik en ik schrijf het weer omdat ik niet anders kan: zoveel schoonheid in woorden kan een romantisch hart nauwelijks aan in het holst van de ochtend waarin de tijd van de nacht ook nog in een luchtledig lijkt te verdwijnen – de tranen lopen nu al over mijn wangen – hoe moet dat verder op deze zondagmorgen. bij ditmar wordt het verdriet bijgezet in die onmetelijke ruimte van poëzie waarin niets en de dichter al helemaal niet tot rust kan komen of rust te vinden weet. ‘Onthoud het goed mijn liefste / krijg het niet te kwaad / verdriet is der mensen min / – op liefde volgt verdriet dat is al wat zij biedt…’ – de wankele breekbare en toch zo troostrijke woorden in ditmars gouden stem gedrenkt in een eenvoudig mooi kan niet overtroffen – zo lijkt het nu.
Ha Pom, Peggy Lee, héél lang geleden; het hielp destijds wel. Het lied dat me nu het meest ontroert is natuurlijk het door Bjorn uitgevoerde ‘Aan de oevers van de droom’. Maar Peggy is wel een kostbare herinnering uit mijn jeugd. Ik weet niet of dat you tube lukt zo. Het lied van Bjorn is anders ook prima hoor.
Fijn weekend verder, Hrtgr. Anke
niemand die dat begreep ikzelf amper die allereerste keer dat het zo lang kan duren liefdesverdriet
geen handvol maar een land vol dat hielp ook niet echt
maar dan Peggy Lee op dat cassettebandje door een vriendin die me ook niet troosten kon voor me opgenomen
anke labrie (29-04-2023
een dierbare herinnering in meer dan eenvoudige taal verwoord – een echte anke labrie zou je haast zeggen. casettebandjes bestaan ze nog? zijn dat/waren dat nieuwe popgroepen zullen jonge mensen zich afvragen. hoe dan ook peggy voor de ontroostbare maar in liefde vastgelegd door een vriendin voor een vriendin. ‘verdrietig is der mensen min’ dichtte ditmar bakker hierboven – het gelijk van zijn woorden hier maar weer eens bewezen. mooi!
In de nacht
Ga met me mee in de nacht dan zal ik een lied voor je schrijven en we nemen elkaar – bij de hand
zand en zee zo bewegen we als de klepel en de klok, kom mee naar waar ze ons niet kunnen bedriegen met chatbots en would be poëzie
en aan de wandel wil ik op een bewolkte dag in velden waar gras je boven de knie groeit dus wil je niet proberen te komen
dan kussen we elkaar op een heuveltop ga met me mee en ik zal nooit stoppen stormachtig stil van je te houden
en wakker worden met de regen die valt waar ik veilig ben in jouw armen dat is alles wat ik van je vraag
in de nacht met me mee te gaan waar tijd ons samen tikt
20-04-2023 / Cartouche
met de zachte zwoele klanken van mevrouw jones valt de ochtendzon dit huis in – dichter Cartouche weet de mensheid met regels van liefde te raken – maar zal ook een snier naar webmaster niet achterwege laten in zijn gedicht. strofe twee is voor webmaster geschreven haha. de laatste drie strofen zijn een prachtgedicht op zich – relatiepoëzie hoor ik ton huizer AL uitroepen in 010 – maar mooie RELATIEPOËZIE ton.
Ditmar Bakker – ‘Onthoud het goed mijn liefste / krijg het niet te kwaad / verdriet is der mensen min / – op liefde volgt verdriet dat is al wat zij biedt…’
Anke Labrie – maar dan Peggy Lee op dat cassettebandje
Vera van der Horst – De bloemen staan elders
Rob Mientjes – Wally op de achtergrond
Rik van Boeckel – De dromende dansers
Cartouche – ik zal nooit stoppen stormachtig stil van je te houden
Jako Fennek -gracias a la vida – mijn geluk kent geen grenzen
Frans Terken -die ene om bij te blijven
wie wint de enige echte virtuele in dit lied zou ik willen wonen trofee op pomgedichten punt nl? – (‘alleen op zee met hun gedachten…’)
soms brengt een lied de dichter tot aan de uiteinden van zijn of haar poëzie – of tot een heel persoonlijke uiting van een emotie. ook die kant van de dichter zien we hier graag belicht – en hoe kan het anders dan ook graag in eigen woorden. in woorden van de poëzie. (de link naar een youtube versie graag meezenden) – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
de zanger hij stoort zich werkelijk nergens aan: hij zingt
en zo ook zij die in een zaal alleen nog maar zichzelf ziet vlak voor mij zit op zoek naar veel te veel vergeet te zien hoe mooi zij is waar ieder op een podium de dichterstaal slechts lampjeslicht in de verste verten een mens niet ziet
omdat het zicht de leegte in voortvluchtig niet te vinden weet wat zo dichtbij zo zichtbaar is alsof niet iedereen verliest je bent een mooie moeder je hebt een prachtig kind ik sta hier voor je begrijp je nou dat ik alleen nog zwijgen wil
wat ik je wil geven krijg ik niet gedaan ergens ergens stil blijven staan
zoals ik ooit een veld vol bloemen liet bloeien voor hem
Vera van der Horst
de onmacht van de ik persoon in enkele overwegingen – de onmacht van elke dichter ook in enkele woorden vormgegeven – wat kun je anders nog dan in een paar woorden – het lijkt alsof de woorden van ditmar bakker – verdrietig is der mensen min – worden uitgewerkt in nieuwe pijnlijke scheuten van taal
Goedenmiddag Pom,
Kort maar bondig. Geen Willie en Wanda, maar zijn Mijn verjaardag. Van good old Guido Belcanto. Vlaamse bard.
Belcanto met plastic rozen
Wonen in verjaardagen Liever toch verhuizen Huilende gezichten Tranende zigeuners Ooms met verkeerde grappen Sigaretten op tafel in een glas Kaasblokjes op een stokje Pinda’s in te kleine schaaltjes Zoute stengels Bier uit de fles Wally op de achtergrond Zonder zweefmachien Zeemannen zonder boot Truckers zonder camion In zo’n lied wil ik sterven Maar vandaag nog even niet
– een polleke van ostaijen is het niet deze belcampo – de dichter ook (nog) niet – neemt niet weg dat we een aardige opsomming lezen bij een bekend verschijnsel – wie nou op de achtergrond zingt – is het eddie wallie of is het toch wallie tax – een aardig tijdsbeeld ook – ik zie mijn moeder weer – kaas op stokjes – pindaschaaltjes – leuk gedaan
gracias a la vida
de sfeer in de notenboom is schandelijk verpest kraaien zijn de nieuwe groteboombezitters hebben in alle rust genest
merels mussen vinken een zeldzaam roodborstje moeten het maar elders vinden
de boom zal bevuild bepoept volgescheten de noten nauwelijks te eten
ik luister naar violeta parra gracias a la vida mijn geluk kent geen grenzen
zijn geluk kent geen grenzen – ik denk dat we dat gevoel de dichter moeten gunnen bij de klanken van de schone dame – ‘Dank aan het leven dat me zoveel heeft gegeven. Het heeft me een hart gegeven dat heftig slaat…’ – we gunnen jako deze momenten van geluk ondanks de kraaien om hem heen.
Hier is een poëtisch lied van mij dat ook de titel is van een cd van mij die dit jaar nog zal verschijnen. Gemaakt met een band met wie ik al heb opgetreden in Haarlem en Amsterdam. Zie de You Tube link.
Met dichterlijke groet Rik van Boeckel
De dromende dansers
In het jaar van de dromende dansers zagen ze hem dansen op snelle schoenen hij passeerde de dansende dames met een vlotte loensende oogopslag zij zijn de dromende dansers met veel plezier dansend onder de zon
op een zonnige dag verliet hij zijn thuis op zoek naar geluk ver van zijn huis hij zag een groep vrouwen bij de rivier eentje zwom er met veel plezier zij droomde van een man met een snor toen ze hem zag zwom ze snel door
in haar dromen danste ze met hem voelde snel het geluk in haar hart ze zag hem dansen naar de rivier ze klom op de oever met veel plezier ze pakte zijn hand voor de eerste dans haar vriendinnen zagen haar kans ze zagen hen dansen langs de rivier een swingende stroom van liefdesvertier.
het filmpje biedt een onrustig geheel aan geluid mag ik het voorzichtig zo formuleren – bij de woorden kom je ook al niet tot rust – maar die zijn beter te pruimen – er kan gezongen worden – gedronken en gedanst lijkt de dichter te propageren – ik geloof vrij naar marsman de woorden hiervoor – de vrouw aan de oevers van de rivier laat zich dat geen twee toezingen. de woorden van het gedicht dansen met de vrouw mee en bieden een vrolijk schouwspel aan de lezer.
‘The one you love’
“If you can’t be with the one you love love the one you’re with” was het lijflied dat ik zong met Stephen Stills
wilde dagen in de vorige eeuw in iedereen die gevonden wilde worden zocht ik die ene om bij te blijven
tot ik jou vond ogen als een boor op hoog toerental je sloeg als een kogel in mijn gezicht
sprong er in je zelfgemaakte haakvest kleurrijk uit tussen fijngetinte schilderingen gehangen aan de cafémuur
in die stilte die rauwe achtergrond haakte ik aan en bleef bij je houd je nog alle dagen vast
op de een of andere manier ging hier het commentaar verloren – ik weet dat ik schreef over de woorden van Frans – die met de diamanten precisie van een fijnboor zijn woorden in de taal der liefde graveerde. ik bood mijn excuus aan voor de teloorgang van de tekst – kreeg ik als antwoord dat frans morgen 48 jaar samen met haar zal vieren. wij van pomgedichten – ik van pomgedichten wensen jullie twee nog heel veel mooie mooie jaren.
wij hier van de pom zijn TON HUIZER zeer dankbaar dat hij in april het gastdichterschap heeft willen vormgeven. ‘Even geen harstocht, warme gevoelens, of relatiepoëzie…’ en zo is het ook – dichter Huizer benadert de poëzie en het leven vaak op zeer subtiele humoristische wijze en beschrijft zijn mede dichters/lotgenoten met lichte ironie. vooral dichters – ook vrouwelijke dichters met ‘relatiepoëzie’ – wil hij nog weleens op de korrel nemen – volgende week vrijdag mogen we op vrijdag zijn laatste lente – bijdrage genieten aan en op deze site. op mijn uitdrukkelijk verzoek zal hij volgende week nog een keer zijn licht laten schijnen op de hem als zodanig benoemde RELATIEPOËZIE. hier alvast een voor proefje:
‘Het zou natuurlijk zo maar kunnen dat ze tijdens een van haar vele vochtige extases van eigenliefde van haar jojogamatje is gespoeld en een eierstok heeft gekneusd’
ook de inleidingen die TON verzorgt bij zijn lichtvoetige poëzie geserveerd op een bordje van subtiele afrekening lezen we hier zo heel graag:
‘Sobere vrijdagen op de Pom tijdens een kille maand april. Even geen harstocht, warme gevoelens, of relatiepoëzie. Het was afzien lieve lezers… Dichtertje is jullie wel een verklaring schuldig Fijne zomer saampjes. Leve de poëzie’
T.
Libidooi
Het ligt aan mij ik mis gevoel voor romantiek mijn liefdesbeet gaat tot het bot ik hoor bij kaarslicht marsmuziek
massa’s hartstochtelijk goede wil zijn onder mijn gewicht bezweken elke scheepsramp is een feest bij mijn voorspel vergeleken
menig liefdevol gastvrije dame waarin ik mijn geheim verborg belandde met een heupfractuur op intensieve zorg
ik dacht: ik kap er mee, ik trek me terug, ik stop voordat ik dood gevonden word met een naaldhak in mijn kop
sindsdien gaat het beter wie mijn nachten deelt vindt rust mijn testosteron ging op de bon mijn waakvlam is geblust
ik ruïneer geen ondergoed ik rommel niet aan tepels verspreid een lentefrisse lucht en lig voorbeeldig lepels
het zal u niet verbazen dat het niet lang heeft geduurd voordat ik razend populair werd bij de dames uit de buurt
Openhartige openbaringen van de Jeff Koons van de vaderlandse powezie.
We zijn eensgezind als volk. We zijn een democratie. Alles is duidelijk en excessen worden niet geduld. Wij zijn het volk. L’etat ce sommes nous. We zijn ook een monarchie. Koning en volk zijn één. Soort van…
Deel 128. Oranje bitter
Koningsdag. Het door het volk zonder protest geslikte alternatief voor de traditie van Koninginnedag. Waar zijn alle feministes gebleven als je ze nodig hebt? Een feest dat sinds de invoering op rottige data valt met slecht weer.
Laat ik u eerst de achtergrond van Koninginnedag uitleggen. Deze nationale feestdag is uitgevonden op het moment dat de linkse revoluties opkwamen. Monarchieën werden door volksrevoluties omver geworpen. Één Mei was hun ‘Dag van de Arbeid’. Op deze dag werd gedemonstreerd tegen alles door linkse mensen. Zoals linkse mensen dat meestal doen. Daar kwamen revoluties van. De Nederlandse monarchie was niet van zin om op de zelfde wijze te eindigen als vele regimes voor hen. Zij verzonnen dus een feestdag vlak voor de dag van de Arbeid. Op deze wijze was verzekerd dat het proletariaat op 1 mei een zodanige kater zou hebben zodat demonstreren of erger niet meer tot de mogelijkheden zou behoren. Koninginnedag. Een unieke polderoplossing om revoluties in de kiem te smoren. Voor zover een stukje historie. Er is niet veel dat dit volk bindt. De zaken die dat doen zijn grofweg één gemeenschappelijke taal en de Belastingdienst.
Mevrouw Solo ging vanavond naar de friettent aan het pleintje om een zak friet te halen. Voor haar drong een zatte gast voor die een frikandel bliefde. Zij sprak hem aan op het feit dat hij voordrong. Hij werd daarop ronduit agressief. Mevrouw Solo bond in, gezien ze geen zin had in ambras. Een mevrouw naast haar fluisterde haar als steun toe dat het ´het niet waard was´.
De kern van mijn verhaal van vandaag is simpel. Koningsdag is een farce en ‘het volk’ bestaat nog immer voor minstens tachtig procent uit waardeloze, en als je pech hebt, agressieve nitwits. Dat is echter wel het grootste deel van het electoraat. Daar moet u respect voor hebben. Mocht u zich dus afvragen of u in een democratie woont, dan kan ik u verzekeren dat dit het geval is. Mocht u op basis daarvan veronderstellen dat weloverwogen keuzes gemaakt worden, dan moet ik u teleurstellen. De proleet die het volk vertegenwoordigt is niet meer dan een zatte gast op Koningsdag die agressief voordringt in een friettent in uw buurt. Uw medeburger fluistert u toe dat net niet de moeite waarde is daar wat van te zeggen.
Uiteraard had het referendum inzake de Oekraïne geen zin.
Uiteraard is het sowieso niet ´de moeite waard´ daar wat van te zeggen
We hebben toch gestemd
En daarmee is de kous toch af
We hadden een Koningin
Nu hebben we een Koning
Geef me één reden om daar verder over na te denken
Even nog. Genieten van het Hollandse. Garnalenkroketten. Het vlakke grijze landschap: l’horizon une ligne. Het gure strand ter hoogte van Kijkduin. Sokken zompig van regen. Haringhappen op het buitenhof. Chinatown met haar exotische geuren. De Turkse bakker om de hoek. Zoeter dan zoet. Weerbarstige wolken, zoals ooit in verf gevangen door de Haagse School. Pindakaas met sambal. Het loze geblaat voor de bühne. Het tranendal der politiek. Alles bij alles een meesterlijke klucht. Even nog.
Volgend weekend maaien en snoeien. Het zal er wel weer een jungle zijn. Om en rond het huis. Regen en zon? Wonderlijk duo. Groeikatapult. Pure levenskracht onvermoeibaar met kleur strooiend. Razendsnelle bleekgroene uitlopers van braamstruiken met tere witte bloempjes. Of toch weer net zo roze als de lente vorig jaar? De beukenhaag kwetsbaar met langzaam ontluikend fijn groen blad. Juichend pluimgras tot voorbij de knie. Dikvette glanzende luizen op rode rozenknoppen. De ronkende tractor van de boerman. Mais? Wuivend tarwe? Wat gaat dit jaar brengen? Dat naar bedorven bloemkool geurende gele gewas misschien? Mooi is het wel: la mer jaune. Koolzaad. Mais oh malheur à cette odeur. Alles mooi. Aventure garantie. Een warboel is het.
Zeker en vast. In mijn hoofd vechten flarden van dwarrelende gedachten om het hardst. Voortdurend. Maar het lawaai zal snel verstommen. Zodra ik de heuvels weerzie zal het doffe gedreun subiet verstommen. De wereld vergeten. Alles vergeven. Alles vers. Alles wieder offen. Vrijdagavond onderweg.
niet makkelijk om deze week de eremetalen uit te kiezen. ik houd het bij de twee gedichten die hier als eerste binnenkwamen. dank aan de dichters die het wederom waagden hier in te zenden. de gesel van de oude dichter trotserend. soms waren ze me net te zoet de gedichten, dan weer met net teveel ik erin, soms ook net te ver gezocht de inhoud, soms met iets van toverkunst – ze is er wel en ze is er niet – en 2x met gewoon iets van poëzie die er mag zijn op de zondagochtend – zonder opsmuk. Rik van Boeckel goud en Rob Mientjes zilver. van harte.
Hallo Pom Het thema ‘De dichter is altijd onderweg‘ voelt voor mij in feite als een soort biografie. Maar dat weet je natuurlijk aangezien ik op reis altijd gedichten schrijf en die naar je stuur. Hier mijn bijdrage. Met dichterlijke groet Rik van Boeckel
Onderweg naar morgen
Naar morgen reist de vliegende tijd langs onzekere lente uren
naar landen met vele namen reist de bewegende strateeg
dansend naar Finland en Senegal langs de snaren van zingende jaren
stil staat de week nimmer langs kusten vol groene schoonheid
gebaren van onverstaanbare gasten reiken naar de dichtende wereldreiziger.
Rik van Boeckel 21 april 2023
altijd inderdaad onderweg en zijn dichterlijke notities over verre streken altijd met een grenzeloos maar oprecht enthousiasme verwoord zo kennen we Rik van Boeckel. ik zal hier ook maar eens een persoonlijke ontboezeming plegen – omdat ik zelf nooit zo zou kunnen zijn in de verste verten niet en daardoor enig wantrouwen kende over die aanstekende enthousiaste wereldreiziger totdat ik de man in persoon leerde kennen en wist dat ik nooit meer een meer oprecht en enthousiast mens zou kunnen ontmoeten – en mij zelf om dit wantrouwen beschaamd en vermanend toesprak – mijn god waar eindigt deze zin? hoe dan ook hij noemt zich zelf de bewegende strateeg – zoekt als wereld reiziger de verbinding tussen mensen in woord en klank en gebaar en ritme – over alle grenzen heen. we kennen nederlanders, we kennen europeanen, we kennen wereldreizigers, én rik van boeckel.
Dag Pom, Hier mijn bijdrage, immer onderweg oftewel immers onderweg of is het nimmer onderweg? De weg even kwijt dus. Dat mag duidelijk zijn.
Onderweg
Alsof er ook een bovenweg is ergens achterop een zware motor kronkelend langs binnenwegen zoekend naar de top tevergeefs immers nimmer gaan voor eindbestemming onderweg zijn is veel belangrijker schouwend naschouwend vooruit achterom dolend vol beleven op zoek naar niets aankomen is zo saai heet niet voor niets eindstop veel liever koesteren den beginne met geesten in de zadeltas en Pirsig in de spiegel because traveling is always better than arriving at your final destination
Groetjes van far away Rob
We laten Pirsig maar zijn motor. geen verstand van. we lezen Rob Mientjes’ gedicht als een filosofische bespiegeling over onderweg zijn – met wat uitstapjes. en we komen op niet vermoede plaatsen en lezen best wel originele gedachten. we dolen wat, aankomen liever niet lezen we, er is een begin en een einde, een boven en een onder. dichter heeft geen last waar juristen wel last van hebben. juristen gaan voor het overzicht waarbinnen de zaken te kwalificeren zijn. criminele organisatie – omkoping – voorkant – achterkant – vrijspraak. dichter husselt liever van alles en nog een beetje door elkaar. begin, einde, dolen, hij is op reis.
Etwin Grootscholten – ze is er wel en ze is er niet
Ien Verrips – ergens wil ik wezen
Vera van der Horst – thuis en onderweg
Jako Fennek – in talloze schakeringen
wie wint de enige echte virtuele – de dichter is altijd onderweg – onderweg als onder anderen Daan – trofee op pomgedichten punt nl? de zanger met een enorme uitstraling deze week in het zonnetje – onderweg zijn onrustig zijn en onzeker zijn en altijd weer onderweg zijn: dichters kennen deze weg als geen ander – graag uw bijdragen – u kent de regels hier: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
en toch
niets mooier is als woorden groeien van verlaten liefde tijdloos stil
om alleen nog die te houden die er echt toe doen
mijn lichaam is hier mijn hart ligt daar zo zal ik altijd onderweg zijn
misschien dat ik daarom zo graag naast je zit en nergens aan wil komen
pom wolff – foto: ben kleyn – meer Daan? ok meer Daan!
Pom, liefste, Een tijd gelee schreef ik over het NIN, en vanmorgen rolden de volgende vier strofen uit mijn pen, denkend aan dat…en vooruitgang.
STROOMVAST
Het ‘NIN’: als een orgasme en weten, dood, inéén, maar ’t besef ineens was me een hel. Je bent alleen,
altijd geweest, onsterflijk. Er zit niets op: berust— elk hemel blijkt bederflijk en jij daarvan bewust
na dagen, maanden, jaren, eonen enkel ‘ik’. Panieken, en bedaren: berust maar in je schik.
Verveeld gedachten dwalen totdat al opensplijt en ’t zich weer kan herhalen dankzij—vergetelheid. ***[D.B.]
De betekenis van het gedicht “STROOMVAST” van Ditmar Bakker lijkt te gaan over de vergankelijkheid van het leven en de onontkoombaarheid van eenzaamheid. Het gedicht begint met een verwijzing naar het ‘NIN’, dat wordt beschreven als een orgasme, maar ook als een dood en een besef dat een hel blijkt te zijn. Dit kan worden geïnterpreteerd als een paradoxale beschrijving van intense ervaringen in het leven, die zowel vreugde als pijn kunnen bevatten. Vervolgens wordt gesproken over het altijd alleen zijn, het besef van onsterfelijkheid en de berusting daarin. De hemel, die vaak wordt gezien als een symbolische plek van vrede en geluk, wordt beschreven als bederfelijk en de spreker is zich daarvan bewust. Het gedicht gaat verder met het beschrijven van panieken en momenten van bedaren, waarbij de suggestie wordt gewekt dat de spreker in vrede probeert te berusten, ondanks de verveling en het dwalen van gedachten. Ten slotte wordt vergetelheid genoemd als iets dat herhaling mogelijk maakt, wellicht als een manier om te ontsnappen aan de pijnlijke besef van de vergankelijkheid van het leven. Al met al lijkt het gedicht een thema van het menselijk bestaan te verkennen, waarbij de spreker zich bewust is van de vergankelijkheid van het leven, de eenzaamheid die daarbij kan komen kijken, en de mogelijkheid van berusting en vergetelheid als manieren om met deze existentiële realiteiten om te gaan.
(met dank aan de ChatGPT)
Dag Pom, Altijd onderweg, zoals ook enkele weken geleden; dit bleef hangen in het hoofd; goed dat er dan de pen is, en de virtuele. Goed weekend, Frans
Steile Oever
Nog is er niets gebeurd totdat ik dit schrijf of laat het over dat gaan wat zich onderweg ophoopt in de kop van mijn pen
het beeld van Steile Oever dat zich door niets wissen laat al doen we er in het geniep een plas klimmen dan tussen bomen de hei op
vangen op het lange pad alle slagregens die we opslaan in onze waterjassen de hele zandweg rechtuit richting L. waar H. wacht om ons verder te brengen
we tellen de kilometers en meten de tijd alsof alles vandaag een zaak is van timing wij drijfnat maar op de minuut binnen op het laatste stuk nog even de zon zien
een ervaring opgedaan tijdens het onderweg zijn. later beschreven. weinig gemak. mooie woorden: waterjassen, slagregens, vertraging ook – we lezen over het lange pad en de hele zandweg afgelopen.
Frans beschrijft hoe er nog niets is gebeurd totdat hij het opschrijft of laat overgaan in woorden, waarmee hij benadrukt dat taal en schrijven gebeurtenissen en ervaringen betekenis geven. De laatste regels van het gedicht lijken te suggereren dat ondanks de uitdagingen en ongemakken van de reis, er nog steeds momenten van schoonheid en hoop zijn, zoals het zien van de zon op het laatste stuk van de reis.
Gaandeweg
onrust en tocht in het hart jaagt en drijft je als een sirene naar zekerheid in armen van haar lokroep*
zachte stem, ver leidende muziek maagdengezicht, het witte zijn verbetering, perfectie
welk een manmoedig hoge bestemming waar zij besterven op lippen verkleuren op papier
er zijn geen woorden voor altijd maar alleen onderweg naar vergetelheid
maar wees gerust
de eerste kus zal nooit de laatste zijn
22-04-2023 / Cartouche
*In de oudste legenden waren er twee sirenen (onder andere bij Homerus), recentere schrijvers telden er drie en recentere schrijvers hebben er meer aan toegevoegd. De beroemdste waren Parthenope, Ligeia, en Leucosia.
Dit gedicht van Cartouche lijkt te gaan over de zoektocht naar zekerheid en perfectie in relaties, en de vergankelijkheid van momenten en emoties. Het begint met de beschrijving van onrust en een innerlijke drang die als een sirene aandrijft naar de zekerheid van de armen van een geliefde, maar ook de constante verandering en vergankelijkheid van gevoelens en relaties wordt benadrukt.
De dichter beschrijft een maagdengezicht, dat staat voor onschuld en perfectie, maar ook voor vergankelijkheid. Het gedicht lijkt te suggereren dat er geen woorden zijn om de complexiteit van menselijke emoties en relaties volledig te beschrijven, en dat het leven een voortdurende reis is naar vergetelheid.
Maar ondanks dit besef, is er geruststelling in de gedachte dat de eerste kus nooit de laatste zal zijn, wat kan verwijzen naar de hoop op voortdurende nieuwe ervaringen en verbindingen, ondanks de vergankelijkheid van het leven.
7.766 kilometer
pas als ze er niet is – maar ze is er wel alleen ze is weg – dan besef je hoe
zielsgelukkig
je bent
omdat ze er is.
Etwin Grootscholten
op zich een gevalletje AI – chatGPT – lijkt me – ze is er wel en ze is er niet – volgens mij kun je dat niet hebben in de natuurkunde – dat iets er zowel niet als wel is in een ruimte – maar onze grootscholten tart de natuurwetten in zijn poëzie is alles mogelijk en zeker ook het onmogelijke. eens kijken hoe onze vrienden van de AI tegen dit alles aankijken:
De betekenis van het gedicht “7.766 kilometer” van dichter Etwin Grootscholten lijkt te gaan over het besef van geluk in afwezigheid. De spreker realiseert zich pas hoe gelukkig hij is als “ze” er niet is, maar in werkelijkheid is “ze” er wel, zij het alleen weg op een afstand van 7.766 kilometer. Dit kan verwijzen naar een geliefde, een dierbare of een belangrijk persoon in het leven van de spreker.
Het gedicht suggereert dat we vaak pas de waarde van iets of iemand in ons leven waarderen als het of diegene afwezig is. Het benadrukt het belang van bewustzijn van en dankbaarheid voor wat we hebben, en het besef dat geluk soms in de kleine momenten van het dagelijks leven schuilt. De afstand van 7.766 kilometer kan symbolisch zijn voor een fysieke scheiding tussen de spreker en de persoon waar hij zich gelukkig mee voelt, maar het kan ook een metafoor zijn voor andere vormen van afstand, zoals emotionele of mentale afstand.
Al met al lijkt het gedicht te wijzen op het belang van het koesteren van de aanwezigheid van dierbaren en het waarderen van het geluk dat ze in ons leven brengen, zelfs als ze fysiek of anderszins afwezig zijn. Het roept op tot bewustzijn, dankbaarheid en het besef van het geluk dat we vaak pas echt beseffen wanneer we het dreigen te verliezen.
Hoi Pom, Ondanks 3 uur in de file en wachten op de pont is het toch een blijde zaterdagavond. Bij de kachel met wat poezie en daarna tv. Huisje weltevree dus eigenlijk. liefsien
onderweg wil ik zijn ergens wil ik wezen misschien bij jou of liever blijf ik onderweg denken aan jou aan hoe het was dat er niets fijners was dan onderweg te zijn naar jou
april 2023 ien verrips
ook bij het gedichtje van Ien hebben we de IA niet echt nodig. je zou denken het is een kleine en fijne tekst. maar dat is niet zo. het is een te kleine en te fijne tekst. je kunt ook zeggen de taart is te zoet geworden. dichter is uitgeschoten met de zoete stroop. een regel ontsnapt: ‘ergens wil ik wezen’- die geldt ons allemaal. maakt een hoop goed maar net niet alles.
Dag meneer wolf, hoe gaat het met u, het leven nog te genieten?Helaas heb ik momenteel geen greintje inspiratie, dat is lastig als je toch een gedicht wilt insturen. Dus heb ik toch maar wat woorden bij elkaar geritseld. Je hoeft het niet door de chat gpt te halen, dat heb ik zelf al gedaan, denk niet dat de jouwe veel anders zal melden, al klinkt hij wel veel uitgebreider dan de mijne. Kijk ook maar wat je doet met je vroege morgen hoofd.
Zolang ben ik op weg nog steeds niet aangeland een vagebond die thuis is onderweg en onbezorgd verdwalen kan
mijn voertuig is de romantiek de brandstof het verlangen naar gedurige schoonheid de platheid uitgebannen
zoals een fotograaf die ik ken me verklikt: bij de mooiste dingen gebeurt er eigenlijk niks
Vera van der Horst
hallo hier het vroege morgen hoofd is speaking. de chatbot hoeft inderdaad niet ingezet bij eenduidige teksten. vroeger zou ik hebben opgemerkt – een beetje veel IK – om vervolgens te waarderen of die gepleegde IK ook voor de lezer zou kunnen gelden of dat deze IK slechts de allerindividueelste ellende uitdrukt waaraan de lezer heerlijk voorbij kan gaan. de toegevoegde fotograaf redt het geheel – net op tijd komt ie langs met zijn wereld waarheid.
waarde pom, genoten van daan. kende hem niet hier in het zwitserse, maar dat ligt waarschijnlijk aan mij. heb het goed, geniet van de dag, april doet toch wel wat hij wil! groet van jako
voetpad
we bewegen ons van zwart naar wit van begin naar einde over grijstonen in talloze schakeringen als wandeling door leven werk liefde
de nooit verstillende zoektocht van de mens tussen gedachte en woord als klanken van harp viool gitaar
onze roep in de echoput echo als antwoord wegstervend op het voetpad van de zoekende
jako fennek
lieve woorden deze week uit het zwitserse van jako – dank je wel. het gedicht onderweg wel een beetje met zware woorden ingezet. ze hangen als het ware te zwaar aan het gedicht. schakeringen, liefde, leven, werk, gedachten, woord. dat we uiteindelijk als lezer die mooie derde strofe bereiken. misschien moet de derde de eerste strofe zijn van een verder luchtig gedicht.
De lente aarzelt nog even. Een schrale wind verkilt de botten. Geduldig wacht ik bij een halte van de RET. Na een klein kwartiertje afzien komt het rollend materieel in zicht. Tempo bij het instappen: ‘We stappen sneller in en uit’ vermeldt een sticker aan de tramwand. En inderdaad, de klapdeuren vallen na een aantal seconden automatisch en onverbiddelijk dicht. De straf voor achterblijvers blijkt redelijk mild. De valluiken gaan snel weer open, maar intussen heb je je eerste waarschuwing te pakken.
Vanuit de bestuurderscabine klinkt de lokale radiozender. Luid en duidelijk. Altijd gezellig, vooral de reclameblokken. Om me heen lijkt minstens de helft van de reizigers onderweg in een parallel universum. Gebogen hoofden boven mobiele telefoons zover het oog en oor reikt. De meeste zitplaatsen zijn bezet, dus neem ik onbevangen plaats naast een telefoongesprek.
Een jonge medewerker van een of andere sociale dienst doet luidruchtig verslag van een gesprek met een cliënt. Hij noemt de betrokken persoon, die hij even later ‘patiënt’ noemt, bij naam en voornaam en lijkt niet erg tevreden over de voortgang bij zijn integratie in het arbeidsproces. Prettig te vernemen dat er discrete hulp voorhanden is als je leven even dreigt te ontsporen. Ik tel mijn zegeningen. En de haltes.
Door een venster op de wereld bekijk ik de nieuwbouwpsoriasis van mijn geboortestad. Ooit een bloeiend wingewest voor havenbaronnen. Nu voor projectontwikkelaars, met huisjesmelkers als kruimeldieven in het kielzog. Gestapelde betonnen hokken in een mist van onverschilligheid. Architectuur voor de een, gebakken lucht voor de ander.
Bij een halte zonder verhoging probeert een hoogbejaarde dame het voertuig te bestijgen. Ze plaatst haar rollator in de tram en trekt zich daarna moeizaam omhoog aan een handvat naast de ingang. Moeizaam en langzaam. Te langzaam, volgens de regels van het reisbedrijf. De dichtklappende deuren persen de dame nog net niet uit het openbaar vervoer en het leven.
Een behulpzame passagier grijpt gelukkig in, stelt zich met gevaar voor lijf en leden op tussen het dreigende glas-in-lood en helpt de geschrokken vrouw naar een zitplaats.
In de voorste cabine begint de bestuurder intussen zijn radio en thermosfles in te pakken terwijl het 36 ton zware gevaarte piepend en knarsend een kruispunt passeert. De aflossing op het Centraal Station komt in zicht.
Bij het verlaten van de werkplek wordt het personeel nog even aangesproken door een Aziatisch uitziende meneer met een rolkoffertje. ‘Is this going to the historic centre?’ ‘Yes sir, but it’s not finished yet’ antwoordt de conducteur op ernstige toon.
){kind=link}
