Vera Jongejan over het wezen van de poppenkastspeler

       
  Poppenkast

Achter wat gordijnen zit de poppenkastspeler
eigenlijk is hij ook een pop maar dat weet hij niet
want dat houdt hij voor zichzelf verborgen

hij draagt de verhalen
laat paarden draven
plotseling gevecht buitelt
naar echt gevaar 
o jee
de kinderen schreeuwen om hulp voor de arme prinses
en ze verraden de rotzak 
voor hij de held heeft omgebracht
nu is er niets anders te doen
dan te zorgen voor een goede afloop

zo helpen de kinderen de man
die verstopt zit onder zijn handen

Vera Jongejan

Share This:

Rik van Boeckel bericht over ‘Deze hoofden praten’

Goedemorgen Pom

Hier kan je mijn LP Deze hoofden praten (2021) horen met mijn muzikale poëzie uit de jaren tachtig, toen uitgekomen op de cassettes Deze hoofden praten (1983) en Hé hé wat moet dat (1984). En dus 38 jaar later opnieuw uitgebracht met 5 nummers van Deze hoofden praten en 
4 van Hé hé wat moet dat. Daar staat ook Dub in dub uit bij dat ook op het nieuwe album De dansende drummer staat maar daarop met reggae muziek. En op de cassette ‘Hé hé wat moet dat’ stond. Zo kijk ik nu terug op mijn loopbaan als dichter en muzikant. 


https://raakvlak.bandcamp.com/album/deze-hoofden-praten


Hier het gedicht Deze hoofden praten, gebaseerd op songs van de Talking Heads.


Deze hoofden praten


Een psycho killer daalde neer 
vanuit de ruimte
en doorkliefde het dak van de concerthal
vier astronauten beklommen 
het dansende podium 
en smeerden zichzelf in met een exotisch jodium


pratende hoofden stonden daar
en bleven in het licht
zij kenden geen angst voor muziek of show
en ineens sprongen de negroïde trapezewerkers
de Jungle van Afrika rolde uit de versterkers


i zimbra i salsa I zebra I togo
i gimbri i bongo I Congo I pogo
bimbassa bimberi bombassa materie
i funky i Cuba de Libre a gogo


eens in mijn leven had ik 
een mooie vrouw en een mooi huis
en lagen mijn duiten te roesten in de kluis
een tolk in het Swahili sleepte me weg
bij mijn Chili en vermoordde 
mijn welgestelde psyche
zodat ik mijn hart niet meer kon liegen
weg mooi huis en weg mooie vrouw
zij gaven mijn tikgrage handen 
een tropische dauw.


Rik van Boeckel
februari 1983


Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel 

Share This:

Peter Posthumus over het ongenaakbare bestaan



Je sprak een taal die bijna is verdwenen
je kwam van waar
zomers de zon niet onder gaat
de sneeuw in de winter alles toe dekt met stilte
en doet vergeten

iedere dag droomde je dat je
maar om redenen waar niemand over sprak
ben je nooit meer terug geweest

en hier in dat ongenaakbare
bestaan dat vrijheid heet
dat uitliep op een werde gang
tussen een kroeg en een bouwval
daar was je soeverein zonder land,
de grens, het ultimatum en het bestand

Peter Posthumus

Share This:

Peter Berger – dwaalt


Verdwalen is geen kunst. Even niet opgelet en bingo! Gratis amusement. Nou let ik vaak helemaal niet op; maar meestal komt het goed. Immer gerade aus. Tenzij. Wegen in Frankrijk zijn vergeven van rotondes. Soms wel vier of vijf vlak achter elkaar; als kralen drommend aan een ketting. Draaierige dingen zijn het. Ronds-points. Hier in de buurt is ook zo´n weg en ik raak er altijd de weg kwijt. Bij de derde rechts. Tja. Makkelijk. Tellen. Kan ook gewoon de borden lezen. Maar goed, het is een gewoonte. Niet dus. Bij de derde rotonde rechts. Tellen? Eer je er erg in hebt is het foute boel. Ook goed. Dan maar ergens een weggetje in. Afslag? De volgende. Kijk! Schuin omhoog gaat ´ie. Vast leuk.

Kruisingen. Ook zo´n ding. Als ik hier in de buurt de weg kwijt ben, beland ik meestal tussen twee bossen: Entre Deux Bois. Een gehucht dat bestaat uit twee wegen die elkaar keurig haaks kruisen. Een paar onbeduidende huizen rondom. Die bossen? Nooit gezien. Verkeersborden? Ook niet. Vandaag sta ik weer eens op die kruising. En weer weet ik het niet. Het zal niet de laatste keer zijn. Dat ik hier beland. Kruispunt. Entre Deux Bois. Stilte. Stilstaan. Drie keuzes. Meer stilte. Vandaag ga ik rechtdoor. Welke weg ik ook kies: thuiskomen lukt altijd. Stuiterend over van die smalle Franse boeren wegjes. Asfalt uit het jaar nul. Trous en formation. Tractorsporen. Hobbelen maar! Misschien moet ik toch maar eens aan de smartphone. Maar die gedachte laat ik nog even links liggen. Nooit meer verdwalen? Beter gewoon de zon achterna. Straks pot-aux-feux. Dat spel je anders – weetikookwel – maar het bekt zo lekker. Met schapenvlees. Mouton mijoté.

Peter Berger

Share This:

Vera van der Horst wint de enige echte virtuele – geef ons iets om op te hopen.. trofee – vrij naar de regels in die prachtsong van maarten bogaers – op pomgedichten.nl – Max, Vera J Cartouche zilver.

ik geloof dat we de wedstrijd wel kunnen afsluiten – grote dank aan de singersongwriter Maarten Bogaers voor de inspiratie – wensen we dichter en vaste inzender Anke Labrie een goed herstel toe na haar val en operatie – de zanger zong: ‘geef me iets om op te hopen… in deze rimram van de tijd’ – en zo leverde de zondagochtendwedstrijd prachtige teksten op – als dat maar niet heel veel ere metaal wordt. we lazen en kwamen van dantes hel bij Cartouche tot in de kraamkamer van Vera van der Horst – de commentaren onder de gedichten –

en dan leerden we nog een paar morbide rijtjes uit het hoofd – haha – in de leerschool van de dichters Lerou en Jongejan. noem ik zo maar ineens de vier winnaars van ere metaal – eervolle vermelding natuurlijk voor MartinB: een dichter die ik nooit niet kan vermelden. nu de volgorde nog. Vera vdH goud! tegen zoveel vrouw kan een mannelijk jurylid niet op. Max Lerou en Vera J en Cartouche zilver – van harte winnaars – dank aan de dichters die inzonden. hoe maak je een traumatisch bezoek aan de supermarkt toch nog mooi – bezoek en neem plaats op deze zondagochtend  in de rij op pomgedichten.


Geef ons iets

Geef ons iets dat door muren slaat,
als regen door stof —
een woord groter dan troost,
dat niet sust maar wakker maakt.

Geen wens of vergezicht,
maar kracht die tilt,
de stoelen verschuift,
de ramen opent.

Laat het komen zoals stormen:
ongevraagd, eerlijk, niet te houden —
iets dat weigert te zwijgen
wanneer alles zich sluit.

Dat zegt: hier, dit is de dag
waarop het oude breekt,
en wat daarna komt is van ons.

Geen kleine dingen meer,
geen teken in het zand,
maar vuur dat overeind blijft
in de regen.

Iets om op te hopen.

Vera van der Horst

tsja hier laat de dichteres met een soort moederlijke oerkracht de woorden van hoop geboren worden. je staat er als lezer bij en je kan wel meepuffen maar je weet dat je het niet haalt bij de oerkrachten die dichteres in haar woorden weet te leggen.  
Hier wordt gestormd, geschreeuwd, gebroken, gevuurd, geleefd, gebaard.

hoop nog voor de deadline
een gedicht te schrijven
maar waar is die supermarkt

sta tenslotte
voorgebakken woorden
blikje zinnen
hijgend in de lange rij 

denk mijn god
waar ben ik aan begonnen 
moet een tweede leven

Vera Jongejan

Dichter/ik persoon in het gedicht maakt onderscheid tussen haar eerste leven en haar tweede leven – de deadline als markeringspunt – haha mooi gevonden! – snel nog even een dichie voor de deadline in het nu – maar deze rij van dichters en gedichten is voor haar niet meer te harden – doet de hoop op een volgend leven groeien.

ervoor staan
 
de hele wereld op handbreedte
witbrood en spelen voor wie niet
weet te delen, virtueel alleen nog
in de rij wil, voor de dolle dwaze dagen
van hetzelfde meer en meer – en afstand
 
van het werkelijke, erzijn, het geloof in
de liefde, die je tenietgedaan ziet als
vroeg avond je voor de spiegel staat
naarstig je rust te begeven verlangt
in dit bed, vergeven van fiolen

nog even een paar regels
-eens geciteerd door vader-
leest: * “lasciate ogne speranza
voi ch’íntrate”- het in je hoofd blijft
schreeuwen, nee in godsnaam nee

ontneem me niet de hoop
dat het echt nog niet te laat is
om een stukgevroren paradijs
als droom te doen ontdooien

dat het morgen ooit
 
24-05-2025 / Cartouche
 
{* ‘gij die hier binnentreedt, late elke hoop varen’
Dante’s Inferno, uit de Divina Commedia }


het moderne leven – de jumbo, AH, de hel! de droom, de hoop prachtig verwoord, de dramatisch kern van het gedicht oplopend van strofe naar strofe naar de laatste. over de eerste strofe zouden we kunnen twisten. of de moderne mobiele wereld wel het gedicht moet worden ingehaald bij een beeld van een persoon die nogal alleen de avond en de nacht in gaat met enkel in het hoofd bij elkaar geschreeuwde maar in wezen verstilde existentiële hoop op een samen zijn.

hoopvol in lidl
 

na zijn laatste provocatietest
gaat ze met genoegen nog maar eens
het histaminelijstje langs
 
lactose dondert met gemak als eerste
door de bodem van zijn tolerantiemeter
koffie drinken ze voor altijd zwart
 
en zijn vaten die vernauwen als hij alleen
maar kijkt naar een potje pindakaas
van lidl of de aldi zal hem dan een zorg zijn
 
zijn leven is niets dan grootschalig lijden
een enkele oester brengt hem dichter bij de dood
zeismans huist zelfs in een sneetje brood
 
ml
24 5 2025

dichter beschrijft mogelijk hier de mogelijkheden in bewustzijn die een rij in genoemde warenhuizen in dichter oproept – het leven één ‘grootschalig lijden’ – heel gezellig wordt het niet als zij met een lijst door de lidl gaat. zoveel weten we nu heel erg zeker.


  • Cartouche – ontneem me niet de hoop
  • MartinB – er is iets
  • Luk Paard – met hoop gekleurd
  • Vera van der Horst – geen kleine dingen meer
  • Frans Terken – de wanhoop in donkere ogen
  • Rik van Boeckel – wandelen langs een rij van bomen
  • Max Lerou – hoopvol in lidl
  • Vera Jongejan – nog voor de deadline
de zondagochtendwedstrijd is weer aanstaande – wie wint de enige echte virtuele – geef ons iets om op te hopen.. trofee – vrij naar de regels in die prachtsong van maarten bogaers – op pomgedichten.nl?
zoals de singersongwriter zingt wanneer hij staat te wachten in een rij in de super – en min of meer wanhopig uitroept ‘geef me iets om op te hopen… in deze rimram van de tijd’. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
 
  


ach ja

de natuur is mooi
er loopt van alles uit
de bloesem van nu is je graftak morgen
ergens – vallen we uit elkaar

niets is anders geworden
er ligt iets van wanhoop in de woorden
zoals er altijd iets van wanhoop in woorden ligt
als mensen met elkaar praten

soms lopen ze in de nacht langs een deur
waarachter een vermoeden slaapt
fietsen ze door een stad door alles heen
soms praten ze tegen muren

pom wolff

niet verdwenen

er is iets
dat blijft hangen


een hand misschien
die later terugzwaait


een deur
die niet helemaal sluit


je weet het niet
maar je wacht toch


alsof wachten
ook een vorm van geloven is

MartinB

geef me iets om op te hopen… in deze rimram van de tijd’. zingt de zanger – de dichter wacht en duidt het wachten. wellicht hebben we hier te maken met een moderne variant van het aloude drie-eenheid-begrip: geloof hoop en liefde. en dat dan allemaal met de subtiele touchregeltjes van B. B is er een meester in om in een paar regels een wereld te scheppen en in nog minder regels die wereld te laten ontploffen. en de lezer maar wachten.
de wereld brandt…her en der…er groeit zoveel puin zodat mense nog nauwelijks…en toch blijft’et reike aan drome…naar drome…met hoop uit’n zoveelste kreet….ja hoop blijft…en door alle ellende blijft hoop ook mooi…


” hoop ”

hoe ze grond leeghale
en hande die om verlossing
er is niemand die wat doet

lamgeslage
vastgezoge
in aarde groeide wat

ergens
kan iemand
de wortels hore

ze spreke vogels
naar de lucht toe
met hoop gekleurd

© luk paard

Luk geeft de hoop uiteindelijk toch weer zuurstof – om de hemellucht met hoop in te kleuren – wat er ook in de wereld gebeurt de hoop is toch te diep geworteld om verloren te gaan. laten we hopen dat de dichter zijn woorden hier dicht bij de waarheid schreef.


Op een hoop

Te hoop lopen en dan
maar hopen dat er nog plek is
ruimte om ruim in te bewegen
dat zij niet onder de voet of
in de menigte platgedrukt

zoals er om voedsel gevochten
als het weinige verdeeld wordt
handen die hoopvol reiken
naar wat er aan aanbod rest

zo tenenkrommend de beelden
de valse hoop op vale gezichten
de wanhoop in donkere ogen

gloort er moed in magere lijven
vuisten geheven om aan te pakken

© FT 23.05.2025

de dichter buigt het thema richting de hongervelden van oorlog en ellende.
beschrijft meer wanhoop dan hoop in hongerogen in een wereld van puin, verwoesting en doden.  


Tijd om van te hopen

In de rij staan is zo vrij
hopen is vele kanten oplopen 
en problemen oplossen
wanhoop is de tijd weerstaan 
en terugkeren naar geluk

wandelen langs een rij van bomen
is zeker van de mooie natuur dromen
bladeren laten in het groene licht 
hun hoopvolle gezicht zien
wachtend op de vrije wandelaars 

ze gaan graag naar buiten 
van supermarkt naar takkenbos 
dat is hun tijd om van te hopen 
zonder te wachten in een rij
al zijn de kassa’s ook graag open.


Rik van Boeckel 
23 mei 2025

de dichter reflecteert op geheel eigen wijze op het lied van de zanger. associaties en vrije gedachten zijn aan de orde van het gedicht. laten we zeggen een hoopvol gedicht.

Share This:

Gerdin Linthorst legt DB het leven uit: ‘wat ben je dan nog als…’



Later

Wat ben je dan nog
als hoofden niet meer keren
of de verkeerde kant op.
Als stilte hoorbaar wordt
nu de klok allang
niet meer loopt.

Als de laatste kat is ingeslapen en
de herinnering
niet dooft.

Als tussen het witte haar
plots roze schemert,
schaamteloos alsof
het zo hoort.

Als uitvaarten elkaar
sneller opvolgen en de
witte wijn al na twee kelken
leidt tot onbetamelijk gedrag.

Als het boek uit is en je
twijfelt of het nog loont
aan een nieuw te beginnen.
Wat ben je dan nog
behalve in afwachting.

Gerdin Linthorst -2023

Share This:

I.M. Corrie Nieman – Poëzie in de branding – de dag is op aan jou komt geen einde…

gisteren bergen aan zee bezocht – poëzie in de branding – gedichten aan de zee – de organisatie herdacht bij de opening Corrie die het evenement jaren droeg en presenteerde. aan het strand nog wat van haar woorden – mooi –
tot pinksteren zijn op het strand 30 gedichten te bewonderen – ook die van mij – leuke ontmoetingen gisteren met oa mevrouw schrijftaal wilma vd akker, bert deben, onno sven tromp, are meijer en marjon van der Vegt

Share This:

MartinB – Want als er ooit een opstand komt, weet ik wie aan mijn kant staat…



Zaadpluis


Het is weer zover. De bomen zijn aan het ejaculeren.
Sorry, maar iemand moest het zeggen.


Overal dat witte spul. Zwevend. Rusteloos.
Alsof de natuur iets te lang in de zon heeft gezeten
en nu alles loslaat wat toch niet meer werkte.


Ik zit erbij. Sigaret links, Cristal rechts. Neergezet 
op een plek waar niemand me nog komt ophalen.


De draad van de afrastering vangt het pluis zoals 
ik soms een gedachte vang en dan denk: nee, laat maar,
te veel gedoe.


Chewie heeft ondertussen besloten dat pluis geen 
bedreiging vormt. Wat geruststelt.
Want als er ooit een opstand komt, weet ik wie aan mijn kant staat.


Een pluisje blijft op mijn lip hangen.
Ik laat het zitten. Het voelt als gezelschap.


Het waait zacht, maar toch genoeg om alles van richting 
te doen veranderen. Behalve ik. Ik blijf gewoon zitten.
Dat is tegenwoordig ook al een soort daad.


Soms denk ik: misschien is dit wel alles. Een beetje zaad 
in de lucht, Chewie die niest, en een man die op de juiste 
plek zit om er iets bij te voelen zonder te weten wat.


Ik neem nog een slok. De dag mag beslissen wat ik hieruit leer.
Ik ben voorlopig even klaar met initiatief.


MartinB

Share This:

Mirjam Al op het boekenbal – men wil tongen in alle talen – ook de grijzen en de kalen…

www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 37 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

Share This:

Ien Verrips in engelachtige sferen


Cimitero di Staglieno Genua 
 

ook veel engelen daar 
troostend, rouwend, nadenkend  
alsof ze overwegen 
wat te doen 
jou omarmen om samen 
op te vliegen 
of liever laten liggen daar 

Ien Verrips
 

Share This: