wij van de pom feliciteren marieke met de winst in de jaarfinale FESTINA LENTE. gisteren jordaan amsterdam. in de vorige eeuw mocht ik een keer de jaarfinale van festina winnen. fijn als in de traditie van festina lente een dichter wint die na aan het hart en aan de poezie ligt. deze week geen wedstrijd. we herhalen:
Huidhonger
In de kamer hingen paarse papieren lampionnen
ze rookte en glimlachte. Alles ging nog goed. Een
meisje wilde gezocht worden, telde tot tien. Ik vond.
Op je verjaardag mocht je een wens doen zonder dat
daar een ster voor naar beneden tuimelde. Hoe dan ook:
ergens tussenin verloor ik alles.
Er was een moment dat ik haar borsten tegen de mijne
voelde, te snel tegen haar buik beukte. Het was niet slecht
mooi of bloedgeil. Alleen maar hoogst onwaarschijnlijk zoals
ik in de zomer vaak harder fietste om de zon voor te blijven.
© Marieke Rijneveld
pom: op de titel na wordt hier de perfectie gehaald. Schreef marieke rijneveld een perfect gedicht – een volstrekt eigen geluid. Eenheid van tijd plaats en handeling gedrenkt in een poëtisch veld vol onwaarschijnlijkheden. Met wat aangrijpingspunten uit de werkelijkheid creëert marieke poëzie, vervormt ze werkelijkheid. nog voor de zon doorbreekt vlucht een marieke voor wat te echt dreigt te worden. Weg is ze.
roop: marieke rijneveld
dit lezen ook de oude laps en timmers graag, vandaag las heel texel
pomgedichten. ik vind het een prachtig gedicht. juffrouw beumkes kraakte
echter een kritische noot, zij is aanhanger van de theorie dat gedichten
vaak pas na de eerste strofe goed op gang komen, dat er altijd wel een
strofe in een andere wordt herhaald en zij ziet zulks ook in dit gedicht
gebeuren, wat haar betreft mag de eerste strofe weg. niet zozeer vanwege
de herhaling of omdat ze lelijk of slecht is, maar omdat het gedicht
zonder kan. ook als ze daar in alle eerlijkheid gelijk in lijkt te
hebben, mag van mij die eerste strofe wel blijven, het verhaal loopt er
net even wat soepeler door.
FRANS TERKEN over de koperrode – pom: 15
JOSSE KOK wil wat ruimte – pom: 15 – roop: 20
ERIKA DE STERCKE twijfelt niet meer
JOZ KNOOP en een draadje – pom: 5 – roop: 15
AMBER HERBER als een cobra – pom: 15 – roop: 10
TON HUIZER onder het eczeem – roop: 15
MARC TIEFENTHAL in gesprek
MARTIN M AART DE JONG in de genen – roop: 5
JAKO FENNEK drinkt een wijntje
RIK VAN BOECKEL in een weverij
ANNE BORSBOOM over haar zaligheid – pom: 5 – roop: 5
HELENA DE CLERCQ over de mannen – roop: 10
PAUL DE BRUIJN naar engeland
GERBEN DE RUITER wil het zilt
MARIEKE RIJNEVELD huid op huid – pom: 25 – roop: 20
MARK BONINSEGNA de deur uit – pom: 5
MARTIN BEVERSLUIS over neuken als maagden – pom: 15
RONALD M OFFERMAN over wat een mens met waarheid moet
wedstrijd gesloten. martin B en mark B hebben nog een wijziging ingestuurd. prachtige gedichten dank jullie wel. dat wordt heel moeilijk deze week. maar als je metaal in de wacht sleept dan is het wel verdiend met zoveel concurrentie. roop en ik verdelen ieder weer 100 punten over de ingezonden werken. kijken of ik meneer zijn nest uit krijg. zal wel tegen de avond worden. de definitieve uitslag. ik had punten tekort deze week.
‘de loes 3’ – 2010 – olieverf op laken
gesigneerd rechtsonder door de kunstenaar
we mogen toch aannemen dat het prachtige kunstwerk van de dichter johnN – de loes 3 – velen zal inspireren tot het schrijven van een prachtig gedicht. Wie wint deze week de enige echte virtuele de naakte waarheid trofee op pomgedichten? De naakte waarheid is het thema deze week – u kunt weer alle kanten op. in alle naaktheid is het goed zitten. Elke waarheid is goed als ze maar naakt is. Van een teder hullen in het lakenwit tot aan een dierlijk bespringen – van de waarheid is het allemaal.
als juryvoorzitter verwelkomen we de enige echte onvolprezen ROOP – oa bekend van http://familieuitschot.blogspot.nl – De regels als vanouds: gedichten niet te lang tenzij noodzaak. het commentaar als altijd verzekerd. Insturen voor zondagochtend 1100 uur.
evolutie
ik dacht dat jij meer van het dichten was john
ik zag je ‘loes 24’
niet existentieel anders dan de ‘loes 3’
themavast ook de ‘loes 48’
een vrouwenfiguur op haar knieen gebukt
met laarzen aan
wijdbeens voorovergebogen naakte waarheid
die nou niet bepaald een boodschappenbriefje
voor de Appie Heijn aan het invullen is
pw
Een weekend van naakte waarheid, bij deze een bijdrage. Ik huiver alvast, al is dat van de temperatuur. Groet, Frans
Op de rug gezien
Van de vele ruggen
waar ik tegenaan kijk
heb ik liefst de koperrode van model C 17
op de foto ligt ze derde van links
in lome rust uitgestrekt weet ze dat
ik naar haar kijk als naar het zuivere lichaam
van de Madonna met de Tranen
zij die aan al die ogen niet bezwijkt
ze draagt mijn blikken in haar hart
warm als een mantel van liefde
die haar behoedt voor vuige profeten
proleten die om niet hun moeder verkopen
hun kind van elke gram vet ontdaan
zonder omzien afleveren in het anorexiarijk
Frans Terken 24052013
pom: met die koperrode van model C 17 haalt de dichter mij zijn wereld in. Ik ga graag mee. Wat zijn het modeltreintjes? wat anders. Afbeeldingen in ieder geval in koper. Vervolgens slaat het dichtershoofd er munt uit, zo boven alles verheven de gedachte aan wie geslagen is – aan wie boven alles verheven is, een vrouw in welke hoedanigheid dan ook, zo dat het gedicht ook boven alles wordt uitgetrokken.
roop: frans terken
de dubbele moraal van de van de spaghettibenenman, maar gelukkig zijn we
op texel gewend, ieder gedicht helemaal afzonderlijk en op zichzelf
staand te bekijken. toch valt niet te vermijden dat de geloofwaardigheid
van het gedicht enigszins heeft te lijden onder wat we hier in de
laatste maanden allemaal mochten meelezen over de hormonale
grachthuppels van dhr. terken.
de eerste strofe bestaat uit lelijk proza, maar iedere vertelling moet
worden opgebouwd, dus dat kan nog helemaal goedkomen. dat zij het
allemaal weet, wat er in leiden zoal over haar wordt gedacht, lijkt me
een aannname, waarmee de dichter eerder zichzelf dan model c17
geruststelt. volslagen overbodig de de twaalfde regel, weer zo’n typisch
geval van 14 regels vol moeten schrijven, waar komen anders die niet
terzake doende moeders vandaan? dat het geheel dan ontaardt in een
wijsvinger ter grootte van een middenklasseauto en de
verantwoordelijkheid voor het bestaan van anorexia geheel bij anderen
legt, is… ach, ik kan er wel om lachen, maar goed is het niet meer
gekomen. wel fijn natuurlijk dat er iemand is om al die zielige dunne
meisjes onbaatzuchtig in bescherming te nemen.
Overschatting
Je volgt haar rug als leidraad
voor een weg die naar je lonkt.
Soms zal ze kronkelen, soms ligt
ze stil en droomt ze van een god.
Je weet haar lichaam als een kluis
voor het gevaarlijkste geheim, dat
zich verschuilt onder haar huid.
Je wil de ruimte in haar zijn.
Achter haar longen wacht een plek
waar een bestaan het leven vindt.
Je moet de reden van een hartslag
zijn. Eén kus is je te min.
Josse Kok
pom: ‘je wil de ruimte in haar zijn’- daarmee is het wel gezegd. Maar dan toch nog de ene regel mooier dan de andere. Ik ga altijd op zoek naar wat nog beter had gekund. Dat vind ik in dit gedicht niet. De mix van raadselachtigheid en volkomen duidelijkheid hier in volledig evenwicht gebracht. een soort mignon-valerie. Maar dan toch weer anders.
roop: josse kok
het beoordelen is nog jong, maar zinnen als “Je moet de reden van een
hartslag zijn”, leggen de lat voor de overige deelnmers alvast
behoorlijk hoog. daarbij valt die zin in dat steeds maar weer wonderlijk
goed passende samenspel van klank, beeld en ritme, zoals we dat de
afgelopen maanden heel vaak uit dordrecht hebben zien komen. erger nog,
het is niet eens de enige zin, die ik aan zou kunnen halen.
Dat de haren van de waarheid rechtkomen
als hij zijn leugens verspreidt, daar hoeft geen
standbeeld aan te twijfelen
Hij, een kanjer van een oplichter verdooft
de voorzichtigheid op de lijn van verloedering
Naakt botst de waarheid dubbel zo hard
Erika De Stercke
pom: ik wil wel meegaan maar de gekozen grote woorden maken het me net te moeilijk – in elke regel wel een. Dichteres is niet zo blij met hem en zijn leugens. Dat is geloof ik wat er staat. Had hem dan ook links laten liggen.
roop: erika de stercke
in de gedichten van erika de stercke zie ik heel vaak talige
originaliteit en creativiteit teniet worden gedaan door een clichématige
inhoud en de onweerstaanbare drang om er veel grote woorden in te
proppen. dit gedicht is daarop helaas geen uitzondering.
Vuig en voos en vluchtig
De eenheid aan een draadje
lijkt het einde van
een zwoele nacht vol leugens.
Eerlijkheid achteraf na
zo’n vrijpartij lucht me op.
Ook al loog ik je willig
zo’n vrijpartij lucht me op.
Eerlijkheid achteraf na
een zwoele nacht vol leugens
lijkt het einde van
de eenheid aan een draadje.
Joz Knoop
pom: een echte JOZZONET op pomgedichten. – ‘Ook al loog ik je willig’ de enige regel die niet herhaald wordt. Ja ik houd hier wel van. Een vorm door de dichter gecreëerd en dan ingevuld op een manier die mij erg aanspreekt. Eigenlijk is de inzending buiten categorie. Met niets te vergelijken anders dan met andere jozzonetten. Het is ook een vorm waarbij de vorm niet de inhoud dicteert maar de inhoud tot rust laat komen. De vluchtigheid afroomt.
roop: joz knoop
ik vind de jozzonet vooral heel knap. niet zozeer omdat het joz lukt een
vorm te vullen, maar omdat het hem keer op keer lukt, om binnen dat
corset ook de poëzie te vinden. de vorm verleent de poëzie hier een
onwrikbare logica, waar je desalniettemin niet zo snel de vingers op
kunt leggen.
Sound of Safed
Vrij naar: O. Sher – The sound of safed
In de folklore van Wales
benevelt mist mijn gedachten
als wolken in kale nachten,
als een spooktrein op rails
naar het angsthuis van jaren.
Als een cobra dans ik vlucht
van wat ik zie en niet hoor, berucht
als onheilspellend getokkel op snaren.
Ik val door daken van paleizen
van winden, tempels van Luang Prabang
vijgenbladeren als een zeeslang
om mijn lichaam verrijzen.
Mekong is het heilige water in aardsheid
waar ik mijn slang aan de oever zet
naakt ben, het geluid van gered
zijn, stilte van de waarheid.
Amber Herber
Beste Pom, bij dezen mijn inzending van deze week. Ik raad je aan om dit liedje erbij te luisteren: http://www.youtube.com/watch?v=h-CXtdjCecA een lekker glas wijn erbij te pakken en evt google te raadplegen. Maar men kan moeilijk ontkennen dat bij zo’n complex en filosofisch thema een complex en filosofisch gedicht hoort! Groetjes Amber
pom: ik volg het allemaal niet, en ik ga ook niet google-en, maar ik geloof wel in de woorden die ik net gelezen heb. Hier te pom hebben we een serie op de canto ostinato – en deze woordenvloed begrijp ik ook in de muziek geschreven, je laten meevoeren, adembenemend. Dat is heel goed geslaagd. Dat er later nog bijgeschaafd moet en is maakt niet uit. De laatste strofe de apotheose. Absoluut hoogtepunt. Dit is een strofe die mij buiten zinnen brengt:
Mekong is het heilige water in aardsheid
waar ik mijn slang aan de oever zet
naakt ben, het geluid van gered
zijn, stilte van de waarheid.
roop: amber herber
dikke minpunten voor de gebruiksaanwijzing waarmee amber haar gedicht
aan de wereld prijsgeeft en nog blijven tegelijk zo veel vragen
onbeantwoord: onder welke hoek zal ik het gedicht lezen voor het geval
dat ik het uitprint? wat voor wijn wijn beveel je aan? mag het met een
rietje? welk volume lijkt je passend? moet ik mijn asbak liever links of
rechts zetten? het is niet alleen dat, maar ook de aankondiging dat het
filosofisch erg complex is. ik zal het intellectueel toch wel kunnen
behappen? ik ben al bang voor het gedicht voor ik een letter heb
gelezen. uiteindelijk bepaalt het gedicht of de lezer aangespoord wordt
tot googelen, nadenken en wijndrinken. dat hoeft de dichter de lezer
niet allemaal voor te kauwen, de dichter schrijft zijn gedicht, houdt
zijn mond en ziet wel hoe het wordt ontvangen. “Vrij naar: O. Sher – The
sound of safed”, dat is verwijzing genoeg.
nu dan het gedicht zelf: het is een mooi rijm, wales op rails, maar op
wat anders dan rails zou een spooktrein moeten rijden? op de a2 zou wel
zo logisch zijn, maar ja, dat rijmt niet. ook in de tweede en derde
strofe doet de rijmdwang lelijke dingen: “*berucht* als onheilspellend
getokkel”? de keuze voor het woord berucht lijkt me uitsluitend
ingegeven door de rijmdwang. en zeeslang op prabang? eindrijm is de
overeenkomst van klank in de laatste *beklemtoonde* lettergrepen en de
te rijmen lettergreep is dus zee. ik denk dat het gedicht ook
inhoudelijk gebaat zou zijn geweest bij het loslaten van de gekozen
vorm, dan hoef je niet te wringen en daar knapt de hele reis van op.
Dermatologica
Dokter kan me niet genezen een diagnose heeft hij wel
de waarheid is soms pijnlijk ik zit niet lekker in mijn vel
frustrerend, maar ik trek het me niet aan, de dingen gaan zoals ze gaan
Hij op zijn jacht, met een fijn glas wijn, dankzij de opbrengst van mijn probleem
Ik voor de televisie, met een biertje, stijf onder het eczeem
Ton Huizer
pom: luchtig vers. Light ook. Aangename afwisseling tussen de zwaarte en de diepten die poëten zo graag aan de woorden meegeven. Hier kan het rijm wel zonder storen. het eczeem zal wel opspelen bij een stand van 0-0 in de rust van de finale.
roop: ton huizer
een grinnik uit texel valt dhr. huizer ten deel. ff krabben hoor.
Leuk gesprek wordt het
Zal ik je eens wat zeggen,
nee dus. Jou zeg ik niets.
Jij zegt zoveel maar zegt me niets.
Je goochelt met de waarheid
kleurrijk zijn je leugens niet.
Wanneer je regelrecht in de verdrukking gaat
achtervolgingswaan predikt –
met stijf geheven vingerlid –
kan je je maar beter zelf afrukken.
Zoveel naakt kan ik van je niet aan
dus kan je mijn reet.
—
marc tiefenthal
dichter essayist / poète essayiste
Temse
blogs: Tieftalen (nl) Profonde lalangue (fr)
pom: de woede wel aardig weergegeven. De woorden net niet de poëzie ingetrokken.
roop: marc tiefenthal
de eerste twee strofen kun je nog veelbelovend noemen, maar dan moet er
ook ergens een punt gaan komen waarop dat zekere extra, dat we vanwege
de ongrijpbaarheid voor het gemak altijd maar poëzie noemen, zijn
intrede doet. helaas is dat extra hier volledig apocrief en kan de lezer
slechts instemmend knikken bij “Jou zeg ik niets.”
Eb
Maak ik me druk
denk ik de tijd niet meer
een revolutie tussen
vegen en whatsappen
door wie heeft nog
tijd voor woorden?
Geen status van belang
of het moet opgeleukt
en geil geschreven:
chill is ook al uit.
Ze hangen kanaries
in een haai, ze deppen
biefstuk in viooltjes;
kruizen katten in
een hond ze delen
alle genen uit maar
zelf blijf ik onveranderd
naakt & stil &
Texels zwijgend.
Martin M Aart de Jong
http://martindicht.blogspot.nl/2013/05/eb.html
Eb
Maak ik me druk
denk ik de tijd niet meer
een revolutie tussen (wat is een revolutie tussen nou weer?)
vegen en whatsappen
door wie heeft nog (door wie heeft nog – meneer heeft gedronken)
tijd voor woorden?
Geen status van belang
of het moet opgeleukt
en geil geschreven:
chill is ook al uit.
Ze hangen kanaries (ze hangen kanaries. kanaries vliegen, zitten in een kooitje – teveel bier)
in een haai, ze deppen
biefstuk in viooltjes; (nou ja het wordt steeds gekker: biefstuk in viooltjes)
kruizen katten in (ik dacht dat derrel vreemd schreef maar de jong verslaat iedereen – kruizen katten in – je verzint het niet)
een hond ze delen (en dat ook nog: een hond ze delen)
alle genen uit maar (en het gaat maar door)
zelf blijf ik onveranderd ( ja met zoveel drank op is dat geen keuze)
naakt & stil &
Texels zwijgend.
pom: overdreven afbrekingen weer, ze dienen nergens toe – alsof de taal verscholen moet. nou dat moet helemaal niet. ik zeg aanstellerig. wat overblijft is wat gelatenheid.
Eb
Maak ik me druk
denk ik de tijd niet meer
een revolutie tussen vegen en whatsappen door
wie heeft nog tijd voor woorden?
Geen status van belang of het moet opgeleukt
en geil geschreven:
chill is ook al uit.
Ze hangen kanaries in een haai,
ze deppen biefstuk in viooltjes;
kruizen katten in een hond
ze delen alle genen uit
maar zelf blijf ik onveranderd naakt & stil & Texels zwijgend.
roop: martin m aart de jong
leiden heeft zich de strengheid van vader wolff op de hals gehaald en de
wind komt ook nog eens uit het zuidwesten. wij van texel gaan dus barre
tijden tegemoet. toch heeft pom wel een punt bij dat afbreken, het kan
ook een maniertje worden, ook josse kok en martin beversluis – en ikzelf
– lopen dat gevaar. enjambementen veroorzaken gratis ambivalentie en zo
bezien zegt mijn taalgevoel dat de afbreking in de eerste strofe na
“vegen” zou moeten volgen: “een revolutie tussen vegen|en whatsappen
door”. de afbrekingen in de laatste strofe vind ik echter in
tegenstelling tot pom de afbrekingen in de laatste strofen volledig
gerechtvaardigd. laat mij eens visualiseren hoe ik het gedicht liever lees:
Maak ik me druk
denk ik de tijd niet meer.
Een revolutie tussen vegen
en whatsappen door.
Wie heeft er nog tijd
voor woorden? Geen status
van belang of het moet
opgeleukt en geil
geschreven:
chill is uit. Ze hangen
kanaries in een haai.
Ze deppen biefstuk
in viooltjes;
krui*s*en katten in
een hond, ze delen
alle genen uit, maar
ik blijf onveranderd
naakt & stil &
Texels zwijgend.
miwoef. laat onverlet dat ik een aanklacht tegen de tijdgeest in woorden
uit die tijdgeest eigenaardig vind, dat is net zoiets als een vlammend
sonnet tegen sonnetten.
wending
zwijgen was je eigen ding, je liet
geen stem toe
tot de gronden van je wateren
boven ons jagen zwaluwen
de wind is naar west gedraaid
in de verte sterft lawaai
we drinken wijn onder linden
polsen elkaar, de verf
afgekrabd, de schijn gevallen
staar je naar je glas en peinst
je gezicht donkerder
dan de dood gewend is
jako fennek
pom: de drie laatste regels redden het gedicht. Die komen wel aan. Wat ‘elkaar polsen’ is? Aftasten of zo. Hmm. ‘De gronden van je wateren’ – ik weet het niet hoor. Mooi is anders. Misschien moest ze hoognodig naar het toilet. Dat krijg je van dat drinken.
roop: jako fennek
tot de verf is het allemaal net niet. de gronden van je wateren klinken
diep als de bodenlossee, maar zoals de gerespecteerde amsterdamse
dichter wolff, p. al zei: mooi is anders. ik denk dat het een
relevantieprobleem is, de zwaluwen, de westenwind en het dode lawaai. ik
zie ze niks toevoegen aan een gedicht dat dan feitelijk begint bij de verf.
Niets om het lijf
Ze heeft niets om het lijf
neemt geen tijd om te liegen
wat verzonnen is
deugt niet
wat van binnen zingt
mag naar buiten gaan
de rug is aan massage toe
zo’n mooi gebaar net klaar
weeft zij draden aan elkaar
twee
om de verbinding
soepel in te masseren
drie
om het zaad
’t ei aan te smeren.
25 mei 2013
Rik van Boeckel
pom: een, twee, drie en klaar. De hollandse nuchterheid door rik van boeckel aan een hollandse vrouw meegegeven. En daar zit de weefster weer te weven als op een schilderij van een hollandse meester.
roop: rik van boeckel
rik de eierboer, ik hoop maar dat ze van blije kippen zijn. mijn moeder
kan waarschijnlijk wel weven als ze wordt gemasseerd, maar daar zitten
al lang geen eieren meer in. nee rik, dit hangt als losse dooiers in een
te groot getouw.
ik lig alleen in bed,
mijn kleren hangen klaar voor de mis van morgen
de biechtvader vandaag gaf het signaal veilig
nadat ik hem mijn lippen gaf, mijn tong, mijn ziel, mijn zaligheid
Anne Borsboom
pom: geil gedicht. Die borsboom – ligt weer eens na te genieten in bed. in der mandje. Zo krijgt de mis van morgen wel lading. Bij de kattenzieken is alles mogelijk mogen we begrijpen. Geile hokjes, geile biechtvaders, geile missen.
roop: anne borsboom
in ieder geval een gedicht dat aan duidelijkheid niets te wensen
overlaat. of het me ook bevalt? in alle geilheid is het behoorlijk sec.
Mannen
ze liegen zacht
hun aangezicht neigt
schier onmerkbaar naar
een verre schouder
hun ogen kijken je
een splitseconde aan
lang genoeg om
er doorheen te kijken
dan breekt de tover
dan vegen ze gehaast
een pluisje van hun mouw
kijken de redding uit het glas
ademen hun waarheid in
en tonen zo aandoenlijk
kwetsbaar hun naakte leugen
in een wolk van rook
ik heb hen lief
helena de clercq
pom: ja leg ze maar op de slachtbank helena. Voor het lesje ontleding, ontkleding men vervoege zich naar/in lokaal helena. En kijk toch hoe lief ze kan hebben waarin zij iets eerder haar mes nog stak.
roop: helena de clercq
“kijken de redding uit het glas” en een “naakte leugen|in een wolk van
rook”. tja. het smerige aan dit gedicht is dat het met een jury,
bestaande uit twee rokende mannen, niets anders meer kan worden dan een
beoordeling in ondergoed. ik ga wel even een peukie doen.
Geheven hoofd en gebogen rug
Vrij naar The Script – If you could see me now
Ik weigerde jou onder ogen
te komen met dromen over
later. Toekomsten waren er
om te creëren en ik
nam het hazenpad
naar Engeland.
Ik schreef, ik leefde
ik ademde dans en
volgde de trein
naar morgen.
Tussen de jaren door
verloor een zoon zijn
alom aanwezige vader.
Pa, je hield tijd stil
en nog wacht ik op jouw schrijven,
wijl ik stik in onverzonden verhalen.
©Paul de Bruijn
26 mei 2013
pom: de eerste strofe lijdt aan het martin aart de jong syndroom, de jong woekert om zich heen als genetisch bewerkt voedsel.
Ik weigerde jou onder ogen
te komen met dromen over
later. Toekomsten waren er
om te creëren en ik
nam het hazenpad
naar Engeland.
Kan net zo goed normaal geschreven:
Ik weigerde jou onder ogen te komen
met dromen over later.
Toekomsten waren er om te creëren
en ik nam het hazenpad naar Engeland.
Maar normaal is niet goed genoeg. Dan blijft er te weinig over. Wat niet echt boeit krijg je niet met vormvervaging weggepoetst. Hier staat niets poëtisch. Weg ermee zou ik zeggen.
De volgende twee strofen mogen blijven. Op het woordje “wijl’ na. En het woordje ‘alom’. Daarin is vader het onderwerp en daarin wil de dichter iets leggen wat hem beweegt. De kunst is dan om niet teveel bijvoeglijke naamwoorden te gebruiken. Je kunt er natuurlijk ook voor kiezen om niet te schrijven over wat nog steeds vervelend voelt. Poezie hoeft niet altijd van de terepie te zijn.
roop: paul de bruijn
ik heb geen woord toe te voegen aan de opmerkingen van mijn gewaardeerde
collega, behalve “luisteren paul!”.
Lief, ik heb je lief
maar de waarheid heb ik liever
harig, zilt en naakt.
Gerben de Ruiter
pom: Dichter de Ruiter kiest deze week voor een meer persoonlijke benadering. Eerst las ik haring maar dichter de ruiter gaat voor ongeschoren. Persoonlijk houd ik wel van haring. met zuur en uitjes. En mijn lief heb ik ook lief. Dit schiet natuurlijk niet op. Als we allemaal opschrijven wat we liever hebben dan is het einde zoek. Liever dan een gedicht over het einde zoek.
roop: gerben de ruiter
ik las ook haring, maar bij nader inzien blijkt gerben de haikut te
hebben uitgevonden.
Hoi Pom, Hier ben ik weer. Klaar voor het knallen van de zweep. Het gedicht vers van de pers. Ik lees het wel weer. Groetjes, Mark Boninsegna.
Gemis
Soms komt er geen woord op papier
slaapt de muze in een verscheurd liefdesnestje
Onder bevlekte lakens ooit wit
ligt ze uitgespeeld wachtend tot lucht weer haar longen vult
Achter gesloten gordijnen
straalt afgeschermd een heiligdom voor haar alleen
Buiten gelaten in een koud ochtendgloren
kijkt een dichter buiten de deur om de leegte te vullen
Mark Boninsegna
pom: als – als – als mark nu eens de beheersing had gehad om hier zichzelf weg te cijferen en het had gelaten bij strofe 2 en 3:
Onder bevlekte lakens ooit wit
ligt ze uitgespeeld wachtend tot lucht weer haar longen vult
Achter gesloten gordijnen
straalt afgeschermd een heiligdom voor haar alleen
dan had ik het amstelpark in gewandeld. Ik had een bankje opgezocht en ik zou stuk van poëzie urenlang voor me uitkijken.
roop: mark boninsegna
het is een grauwe lente als ik het alleen maar met pom eens kan zijn,
waar moet dat heen met de dynamiek op deze literaire kwaliteitssite?
moeten we het dan echt alleen doen met de syrische toestanden tussen
leiden en amsterdam? die eerste en vierde strofe zo ver mogelijk
weggooien en je bezinnen op de kwaliteiten van strofe twee en drie.
Maagden
Wij zijn een huis waar elke klok
een andere tijd aangeeft toch
blijft het nu ik graaf een kuil
in een bos hout jij zet de
katten op sterk water
een onweerswolk drijft
regenloos voorbij
ik zeg kijk jij sluit je ogen
en komt klaar dan plukken
we de bliksem van je benen
brandmerken onze vingers
en tongen tot
naakte waarheid
we willen elkaar nooit echt leren kennen
lopen ieder apart in ditzelfde huis
jij bent tien uur ik vijf voor twaalf
het gaat maar in rondjes we halen nooit in
neuken als maagden puur voor de sensatie
maar nog lang niet voor de bevrediging.
Martin Beversluis
www.beversluis.com
pom: ook hier heeft het martin aart de jong virus weer stevig toegeslagen. Het is ook waarom martin beversluis aangenamer te horen is dan te lezen. Na ‘neuken als maagden’ mag het gedicht stoppen. De uitleg in de laatste twee regels is overbodig.
Een gedicht met juweeltjes dat is het. Die bliksem van haar benen, en dat ze 10 uur is, dat ze rondjes lopen (die regel in de gewijzigde versie is echt minder) – het klokkenspel prachtig uitgewerkt door het hele gedicht heen. Dat ze neuken als maagden. Mijn god pleur die de jong toch asjeblieft weg:
Maagden
Wij zijn een huis
waar elke klok een andere tijd aangeeft
toch blijft het nu
ik graaf een kuil in een bos hout
jij zet de katten op sterk water
een onweerswolk drijft regenloos voorbij
ik zeg kijk jij sluit je ogen en komt klaar
dan plukken we de bliksem van je benen
brandmerken onze vingers
en tongen tot naakte waarheid
we willen elkaar nooit echt leren kennen
leven ieder apart in ditzelfde huis
jij bent tien uur
ik vijf voor twaalf
we lopen in rondjes en halen nooit in
neuken als maagden
(…)
roop: martin beversluis
bij weinig mensen is de discrepantie tussen geschreven en gesproken zo
groot als bij martin beversluis. ik heb daarom gezocht naar een gedicht,
waarvan ook een voordracht op youtube staat en vond “terugblik”
(http://www.youtube.com/watch?v=eYYOM5Yne2U). nu schrijft martin in
terugblik (eerste strofe)
“Ik streel de angels die mij
staken gewillig keer ik de
andere wang toe je mag me
slaan maar je mag me niet
veranderen mijn karma is
allang mijn wil ik kan huilen
zonder tranen ik vecht met
verve achterhoedegevechten
tegen god donkey shot en ik
kijk achterom naar jou”
hij draagt het echter als volgt voor
“Ik streel de angels die mij staken
ik keer gewillig mijn andere wang toe
je mag me slaan maar je mag me niet veranderen
mijn karma is allang mijn wil
ik kan huilen zonder tranen
vecht met verve achterhoedegevechten
tegen god donkey shot en ik kijk
achterom naar jou”
waarom, martin, mishandel je de geschreven tekst op zo’n onnatuurlijke
manier, terwijl je voordracht aansluit op een natuurlijke spreekwijze?
het maakt het geheel onnodig rusteloos en irriteert, omdat de mooie
dingen ondergaan in een stroom van rusteloosheid, die, zoals blijkt uit
de voordracht, niet eens bestaat.
Gesluimer
Wat moet een mens met de waarheid
Niets dan ellende brengt het vaak
Gun mij het gesluimer in de leugens
Over hoe het leven zou kunnen zijn
Waarom zou ik alles moeten weten
Van wat je doet achter mijn rug
Het leven duurt maar even
En de liefde is zo vlug
Wat moet een mens met al die waarheid
Geef mij maar de leugen om bestwil
Of met mijn hoofd diep in het zand
Verder dromen dat is alles wat ik wil
Ronald M.Offerman
Amsterdam 26-05-2013
pom: in het geweld hierboven gaat ronald toch een beetje tenonder. Het lijkt er ook een beetje op alsof ronald de dichter wil uithangen: ‘gesluimer in de leugens’. Niet doen! Veel te geforceerd en te kwasie deftig. Geen gefilosofie graag. Alleen maar de bikkelharde waarheid als een koe willen we bij ron lezen. In alle harde realiteit toont zich de dichter offerman heel vaak hier. Vandaag minder.
roop: ronald m.offerman
ook een misantroop heeft wel eens een slechte dag, maar daar krijg je
dan wel een danny de munck voor terug, dat is geen winst. kop op ronald,
het wordt heus wel weer slechter. |
 – columniste ontploft){kind=link}