pomgedichten.nl – Pagina 60 – Pom Wolff – gedichten – nieuws – rellen

pom wolff – stiller nog

foto: Ben Kleyn

stiller

het lijkt erop dat dit een goede avond is
om een gedicht te schrijven

niet een avond zoals die avond toen
ik je niet durfde in te halen

of die zwarte laatst
ik hoorde dat je er niet meer was

nee dit is toch geen goede avond
om een gedicht te schrijven

want als dood gewoon de stilte is
hoe kan het hier dan stiller nog

pom wolff

Gedicht van de week: Vera van der Horst met WAT ALS…

Wat als

je dat gedicht niet had geschreven,
ik het niet had gelezen,
maar de nacht was zo lang,
ik eigende me je woorden toe,
alsof ik je wist te kennen moest
zoiets, niet rationeels, doet
nachtenlang met woorden
doet een man een vrouw,
een vrouw, een man en woorden,
wat als
ik je lijf kon lezen als dat gedicht
een lange nacht een leven
lijkt, en poëzie de waarheid blijkt.

Vera van der Horst

zo herkenbaar en zo ingetogen tomeloos – Vera van der Horst deze week in het gedicht van de week. onontkoombaar verlangen prachtig gewoon. alles stroomt in en uit die woorden – alles stroomt van hart naar meer. met hans andreus elementen, (een man een vrouw – een vrouw een man), ik lees ook kopland elementen (alsof ik je wist te kennen moest) – niet direct maar ze doen aan die dichters denken – de woorden – een groots gedicht.

pom wolff – ‘nooit gekregen wat ik altijd heb gewild’

zeker wel

mooier nog dan jezelf
kun je van onzeker zijn
zet wat koffie dan kom ik langs
om te zwijgen

raak aan de woorden
die in stilte hangen maar verslaafd
raak ze aan – zeg niet teveel
dan zal ik je kunnen houden

en van je – gezocht
gereisd maar niet gevonden
en nooit gekregen
wat ik altijd heb gewild

pomwolff

Karlijn groet de vrijdag: ‘als stilte geen kleine zelfmoord lijkt..’

als stilte geen
kleine zelfmoord lijkt

noem het dan niet

als je geen uren
wakker ligt, met elke
draai meer wakker ligt
opnieuw en steeds opnieuw die hand, die stem en
steeds weer dat gezicht

als stilte geen
kleine zelfmoord lijkt
je afstand neemt ondanks
gemis, je in kunt houden überhaupt, noem het
dan niet, wat liefde is

Karlijn Groet

Pom Wolff – maar wel zacht

foto: Ben Kleyn

maar wel zacht

we zouden samen M- S- kunnen doen
lachten we op een bankje
jij dacht aan wilde dingen
ik aan de dichteres met die naam

ik weet niet hoe vaak je zei
je moet niet voor mij denken
ik dacht aan mijn hoofd zei ik
en het hoofd het dacht:

we hielden vast aan wat we vonden
lieten los wie we waren
en het dacht ik ga je ontvoeren
ook aan vertrekken om te houden van

pom wolff

VON SOLO weer lekker in de weer: “Ik noem ze voor het gemak veget-Ariërs. Wat zij bedrijven is anti-se-Meat-isme…”

Het moet een winter ergens tegen het einde van de twintigste eeuw zijn geweest. Het was een tijd, dat je nog betaalde in guldens. We stonden op een galerij op de zestiende verdieping van een studentenflat in Utrecht half rauwe kipkluifjes te eten, die opgewarmd werden op een Hibachi barbecue. Om de bacteriën te doden werd er flink vodka gedronken. Uit een ouderwetse gettoblaster schelde reggae muziek. Uitkijkend van zo hoog over de lichtjes van de stad, ontstonden onder invloed van de rook brakende houtkoolhoopjes unieke gedachten over de toekomst. We filosofeerden, dat wat we nu deden niet eeuwig zou duren. Dat er een tijd zou komen, dat barbecueën verboden zou worden. Dat we ooit illegaal zouden moeten gaan grillen en clandestien ons vlees zouden moeten inslaan. Wisten wij toen veel.

Intussen zijn we een aantal maatschappelijke iteratieslagen verder in een ander tijdperk beland. Het stuiptrekkende kapitalisme heeft het in haar nadagen voor elkaar gekregen toch nog een aantal generaties te hersenspoelen en zich in te laten zetten als marionetten van het absurde nieuwe normaal. Via de kleine controlekastjes, die ze voorzien van orders lezen ze de oudere generaties nu de lessen van de toekomst. Je kan geen lunch meer bijwonen, of er worden louter nog vegetarische broodjes geserveerd. Zelfs de Michelin sterren organisatie is gedwongen geweest een veganistisch restaurant een paar sterren te geven, om mensen te laten geloven, dat het normaal is dat je vijftig euro betaalt voor een gefermenteerd worteltje. En je mag er niks van zeggen, want dan ben je tegen.

De voorhoede van de nieuwe golf wordt gevormd, door saaie betweterige jongelui, die vooral heel veel sporten en alleen maar plantjes eten en van mening zijn, dat zij het godsbeeld zijn, waar de mens naar geschapen zou moeten zijn. Vaak drinken ze ook nog eens niet. Ik noem ze voor het gemak veget-Ariërs. Wat zij bedrijven is anti-se-Meat-isme. Ze krijgen op alle kanalen de ruimte hiervoor in het kader van de nieuwe wereldorde. Net als in voormalig Oost-Duitsland is het leger sociale controleurs zo groot geworden, dat het maken van een houtskoolvuur in je tuin al bijna aangegeven wordt bij de milieudienst op straffe van onteigening en gedwongen verkoop van je huis. Terloops begreep ik dat veganisten ook nog eens geen sperma doorslikken. Maar de toekomst houd je niet tegen.
Het enige, dat er voor mij nu op zit, is mijzelf voortaan te profileren als LHBBQ.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Mirjam AL tekst 17: ‘Dit is bevrijding, loslaten, gewichtloos worden, in het universum oplossen..’

www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 17 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

pomgedichten feliciteert de jarige levensgenieter RIK VAN BOECKEL: “de melodie van het leven zingt 72 jaar door me heen…”

de melodie van het leven
zingt 72 jaar door me heen

wij van hier feliciteren RIK – wereldreiziger en levensgenieter met zijn 72ste (‘rondje’ zou max lerou schrijven) – deze site is Rik al jaren dankbaar voor zijn ongekende poëzie kracht in zijn eigen ritmische poëzieproza – gaan we zo af en toe met hem de wereld rond. RIK VAN HARTE. hieronder Riks eigen poëzie geschreven op deze blijde dag en daaronder zijn zeer recente portugalpoëzie.

Ode aan het nieuwe levensjaar

Jarig na de Portugal reis
raakt geen jaar van de wijs
van Oeiras en Lissabon aan de zee
naar Leiden aan de Rijn
komt het nieuwe levensjaar er bij

poëzie en muziek houden me jong
op het ritme van de hand en de tong
de melodie van het leven
zingt 72 jaar door me heen
zo blijf ik goed ter been.

Rik van Boeckel

Hallo Pom

Hier mijn gedicht over fado, nu geschreven in Lissabon. De cassette Ai Mouraria van Amália Rodrigues heb ik in 1980 in Lissabon gekocht. Zo leerde ik fado kennen! Het bijzondere is dat Portugese dichters de teksten voor fado liederen
schrijven en fado zangeressen zingen ook gedichten van de legendarische Portugese dichter Fernando Pessoa.

Ai Alfama Ai Mouraria

Met jou wil ik Ai Alfama zijn
tijdens de wandeltocht
langs de Taag naar Clube de Fado
via Porta de Alfama
en Largo de São Rafael

daar hoor ik de fado wel
in de saudade van herinnering
en langs Palacio São Vicente
leidt de Portugese tijd
naar de fado werkelijkheid

Ai Mouraria zingt Amália vanaf haar foto
aan de muur bij Rua Cavaleiros
Maria Severa de eerste fadista
komt ons bij Fado Vadio
in Mouraria tegemoet

kom er als dichter dichterbij
zo gaat het elk jaar voor mij
geef Pessoa altijd de hand
poëzie is zo in fado beland.

Met dichterlijke groet

Rik van Boeckel
Lissabon
14 augustus 2024

1.
Voorlopig in Portugal

De voorlopig laatste dag in Portugal
de eerste in 1980 rond Ai Mouraria
de dromende dansers van Jamaica
en muziek uit Angola
later naar de Kaapverdische archipel
naar de rotsen en stranden van Cascais

van Lissabon naar Hé hé wat moet dat
aan het strand van Lagos
naar Sunshineland in Santa Cruz
naar Titou Maria Bahia in Monte Gordo

naar Coimbra Porto Parque Geres
Quinta da Cerca Barragem de Santa Clara
naar fado reportage voor Jazzism
met Mariza Mario en Cuca Roseta
in Lisboa en Monsaraz

toen en nu O Sol da Caparica
toen Musicas do Mundo Porto Covo Sines
Alter do Chão São Pedro do Sol
trein en auto naar het heilige Fatima
wereldmuziek in Porto en Lisboa

Figueira da Foz Vitoria de Santarém
Madredeus en nu Iria Braga Baile Brazil
Lusofone inspiratievolle wereld
na de door de Anjerrevolutie verslagen dictatuur de Salazar en Caetano

fadista’s Maria Severa en Amália
leven voort zoals Camoês en Pessoa
dichter bij het parque dos poetas
van Oeiras en Santo Amaro.

2.
De Lusofone saudade

De laatste dag voltooit de reis
met de diverse persoonlijkheid
rondom de dagen voorbij en in Lisboa
van Mouraria naar O Sol Da Caparica

de mooie muziek van Calema
de dansmuziek van Iria Braga
laten ons luisteren naar de wereld
van Lusofone muziek in Portugal

de zee neemt alle geluiden mee
via de wind en de zon op het hemelbalkon
de Portugese saudade zingt liederen
van fado naar oren van de mensheid

alles komt dichterbij de realiteit
van dichters en musici van fadista’s
Pessoa weet er alles van in Brasileira
het universum kijkt weemoedig toe.

Rik van Boeckel
Oeiras
24 augustus 2024

Peter Posthumus: ‘Wie zijn geheugen verliest is nooit meer iets kwijt’

Wie zijn geheugen verliest
is nooit meer iets kwijt

Peter Posthumus

Bettie is terug 2: ‘meneer wollofs had u gisteren niet al een leuk tv-avondje met die groentemanvrouw en met die toneelspeler?’

meneer wollofs meneer wollofs – ja wat is er bettie – ik ben een beetje gehaast – vanavond wordt een leuk avondje en ik moet nog een paar dingetjes doen. had u gisteren niet al een leuk tv-avondje met die groentemanvrouw en met die toneelspeler. de mensen vonden het prachtig staat in de krant. en ik moest ook bijna huilen meneer wollofson. u ook?

wolff is de naam bettie en nee ik moest niet huilen al kon ik wel janken van het goedkope amateurtoneel dat meneer de toneelspeler bijna de hele avond met zijn quasi getormenteerde kop aan het spelen was. ze hadden vreselijke zielenpijn bettie – erg he – de een dik in de 80 en de ander ook voorbij het leven zal ik maar zeggen. en maar huilen bij die dooie Claus die nog had gediend in de Duitse Wehrmacht en lid was geweest van de Hitlerjugend. zo een fijne man – en dan al die depressies – de toneelspeler had ook een depressie gehad zei die – maar het mocht geen naam hebben om er vervolgens een half uur over door te zeiken. vreselijk allemaal en hanneke de groentemanvrouw vond het ook allemaal heel erg.

ja ze kroop wel in zijn reet he meneer wollof. dat vond ik ook. hij kon geen kwaad bij der doen. dat ie het in het leger zo fijn vond hanneke wel een beetje raar. en dat ie allemaal kattenzieke filmpies wilde laten zien vond ze ook een beetje raar. maar dat ie Claus van de hitlerjugend zo een fijne man vond vond ze weer niet raar.

ja bettie niet met MODDER gooien hoor. de oranjes gooien ook niet met modder – krijg je laurentientje nog op je dak hier op 6 hoog in de VU.