PETER BERGER: Onderweg naar het strand. Mijn hand zwetend tussen haar vingers. Het zand was er rul en nog warm van zomer. …



¨Gelooft gij in God of in den duivel?¨ vroeg ze. Completely clueless was ik. Geen idee wat ik met haar woorden moest. Gezongen in perfect Vlaams vroeg ze het. Subiet na de prijsuitreiking. Haar stem ben ik nooit vergeten. De stem van. Ik had de tweede prijs gewonnen. En zij was numero uno. Danswedstrijd. Ergens op de boulevard in Oostende. Het moet begin jaren zeventig geweest zijn. Dat ik daarin verzeild raakte. In die wedstrijd. Ergens op een fokking braderie in België. Een onbezonnen jonge tiener. Warrig verdwaald in het leven.

What a game! Ik verdronk meteen in de eerste tonen. Stierf de marteldood totdat zij mij met haar ogen opving. Ik voelde haar melodie in mijn lijf te keer gaan. Haar ritme schuurde, jankte en jakkerde. Schokkerig als onweer vloog ik over de bühne. Ik stuiterde en beukte als een gekooide tijger. De wereld vergeten. Alleen muziek. En dat meisje. Alles nieuw. Alles top. Zij was top! Als een draak zo sterk, bloedmooi en rond als een meermin. Ik was veertien. Zij zestien? Achttien? Alles nat. Alles plakte. Alles naar de bliksem. Behalve zij en ik. De lach van Uzume danste op haar lippen.

Nadat een krakerige speaker de winnares had gefeliciteerd klonk er voorzichtig gejuich en gejubel. Een of andere bobo hing haar zelfs een plastic prul om de nek. Zo´n onbenullig ding dat kitscherig glimmend verleiding predikt. Ze dropte het kleinood zonder er verder nog woorden aan vuil te maken in de eerste de beste prullenbak. Onderweg naar het strand. Mijn hand zwetend tussen haar vingers. Het zand was er rul en nog warm van zomer. ¨Ik ben trouwens Eva,¨ lachte ze, en vervolgens zong ze het. Die ene zin. In perfect Vlaams. ¨Gelooft gij in God of in den duivel?¨ Nog steeds heb ik geen idee. Betekenis? Niets weet ik. En al helemaal niet als het over liefde gaat.


PETER BERGER

Share This:

Karlijn groet de vrijdag – met een monument van een gedicht: ‘we zijn hier met iedereen bijeen om…’


we zijn hier
 
we zijn hier met iedereen bijeen om van onze
vuist een hand en van onze kop een hoofd te
maken en wij stellen ons voor als het wondere
wezen zoals altijd door ons in onszelf vermoed
nemen elkaar bij die onschatbare schouders

slaan onze armen ineen tot een prachtig
collectief gebaar en omvatten de warmte
in al haar onafwendbare vrede, dit alles
doen wij tot aan willekeurig welk einde
doen wij tot aan elk willekeurig einde

omdat het allemaal aan tijd te danken was
we altijd te weinig te danken hebben gehad
en na het overwinnen van de doodsangst
en het omhelzen van de dooddrift
strelen we elkaars lichaam tot er geen

minder delen zijn en we krimpen uiteen
sommigen leggen met het grootste gemak
hun hart in elkaars hand, in de volledige
overtuiging van wat daarvoor nodig is
andere droegen hun hart al van buiten

daar, tussen de flarden van onze tongen
zullen we ons het eerste woord herinneren
we zullen het als laatste woord beminnen
en het geloven als een feit: we weten weer
dat we liefde zijn die zichzelf uit ons kleit

KARLIJN GROET

Share This:

VON SOLO: ‘Mijn generatie werd via de televisie overspoeld met Amerikaanse series en leerde onbewust perfect Engels verstaan en spreken…”



(…)

Als je twintig jaar geleden naar Frankrijk ging, was het handig in ieder geval een paar woorden Frans te spreken. De Fransen zelf zagen niet zozeer de noodzaak massaal andere talen te leren. Met Engels hoefde je niet aan te komen, want daar hadden ze de schurft aan. Als je dat begon te spreken, kon je het wel vergeten. De Fransen werden er door vele buitenlandse gasten om verfoeid. We moeten dan niet vergeten, dat deze buitenlandse gasten, blijkbaar ook niet de moeite namen zich een klein beetje van de Franse taal (en cultuur) eigen te maken. Mijn ervaring was en is nog steeds, dat als je langzaam spreekt en vraagt om begrip voor je onkunde, dit toch ook echt gewaardeerd wordt. Zo ontwikkelt zich mijn band met de Franse taal en Frankrijk nog steeds.

Gedurende de tweede wereldoorlog waren taalkundigen al bezig om een vereenvoudigde versie van de Engelse taal op te stellen. Het doel hiervan was, om de geallieerde strijdkrachten beter met elkaar te kunnen laten communiceren. Achterliggend doel was ook, om ook na de oorlog een gemeenschappelijke taal te hebben om zo een groet gemene deler te creëren tegen het communisme. Taal leent zich bij uitstek om onder vreemden een gevoel van saamhorigheid te bewerkstelligen. Als je een Italiaan met een Duitser wil laten praten, dan is Engels een uitermate geschikt hulpmiddel. Hiermee ontneem je ze echter ook meteen een deel van hun eigenheid, maar dat neem je op de koop toe. Laat Engels nou ook nog eens de taal van het internationaal kapitalisme zijn. Het lijkt allemaal bijna geen toeval.
In Nederland waren we er als satellietstaat van het grootkapitaal uiteraard al vroeg bij. Mijn generatie werd via de televisie overspoeld met Amerikaanse series en leerde onbewust perfect Engels verstaan en spreken. Sluipenderwijs werden woorden verangliseerd. Een steeds grotere influx van buitenlandse studenten zorgde ervoor, dat het onderwijs zich genoodzaakt voelde steeds meer colleges in het Engels te gaan geven. Het kantelpunt is intussen bereikt. Er is maar één niet-Nederlands-sprekende voor nodig om alle deelnemers aan het gesprek over te doen schakelen naar het Engels. Het is niet meer de meerderheid op locatie die bepaalt, maar de uitzondering.

Dit lijkt allemaal niet zo belangrijk. Let wel, je kunt een land veroveren met legers. Maar om mensen te veroveren, moet je ze beroven van hun identiteit en ze een acceptabel alternatief bieden. Als taal geen barrière meer is, kun je maar beter op je woorden gaan passen. 

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

VERA JONGEJAN – dader gezocht!



Rauwe wond met opgezette randen
een hart ooit gesneden in een boom 
en er mee groot gegroeid 
toonbeeld van verkrachting en verlangen
zou de dader nog in leven zijn? 

Vandaag stuurde ik de foto 
teken van aandacht 
bij verhaal van een nieuw hart 

de operatie geslaagd
man van een vriendin van een vriendin.

Vera Jongejan

Share This:

pom wolff – noem het

Share This:

Peter Posthumus – over alles wat leeft


Wat zich vrijelijk en
uit zichzelf beweegt
dat leeft, kent en weet
wordt gegeten en eet
gaat zover het kan
en doet dat dan
zolang het gaat
lijkt minder dan het is
en is meer dan dat je denkt
is voortdurende verandering
is wat leeft

PETER POSTHUMUS

Share This:

PETER BERGER: Wij houden een controle,… – Vanavond niet, zei ik en strekte beide armen, … voorwaarts tot pal onder zijn neus…


Het joch bediende zich van glibbertaal. Van een wervelwind aan loze woorden, gewichtloos en gespeend van iedere betekenis. Dus van enige impact geen sprake. Zijn kompaan met fiets aan de hand keek toe met een enigszins geamuseerde doch ook bescheten blik. Leidse brallers. Dronken. Het was lastig te duiden wat de heren voor ogen hadden, maar omdat mijn toestand nou ook niet meer helemaal glashelder was, leek een onbenullig praatje me wel op z´n plaats. Om de boel preventief te de-escaleren. Het moet ergens rond middernacht geweest zijn. Vrijdagavond. Nieuwe Rijn. Ergens daar om de hoek.
 
¨Wij houden een controle,¨ zei het pestventje. ¨Uw ID alstublieft.¨ Gaan we weer, dacht ik. Een pesthekel heb ik eraan. Legitimatieplicht. Controles. Handhaving. Etterbakjes. ¨Vanavond niet,¨ zei ik, en strekte beide armen, de polsen tegen elkaar schurend, voorwaarts tot pal onder zijn neus om mij geheel vrijwillig geboeid te laten afvoeren. Een tactiek die ik wel eens hanteer als ik staande wordt gehouden door een heuse gezagsdrager. Arrestatie? Zover is het nog nooit gekomen. Gezag? Het is ze te veel papierwerk.
 
Hier had het joch niet van terug. Van mijn vrijwillige overgave. Plus mijn opmerking dat er bedroevend weinig liefde te bespeuren viel in zijn verzoek. Hij stamelde nog wat onbezonnen woorden en keek hulpeloos naar zijn kompaan, die zich reeds stilletjes aan het voorbereiden was op een geruisloze aftocht. ¨Laten we maar gaan,¨ mompelde hij bedremmeld.
 
Na nog wat onhebbelijkheden over en weer verstomde het gekrakeel om gezamenlijk met luidruchtige humor vast te stellen dat dit een heilloze exercitie was en na hen vriendelijk de hand te hebben geschud dropen beide jongens slingerend af. Hun fietsen piepten en kraakten van ellende. Zo gaan die dingen. Apenheul. Veel lawaai. Weinig inhoud. Ik ben nog maar even gaan zitten voor een afzakkertje. Even verderop bij Meneer Jansen. Ook altijd feest.

PETER BERGER
 

Share This:

Rob Mientjes bij Dirk vd Broek

Hallo Pom,

Je kunt er maar beter op tijd bij zijn. Dit gedicht geschreven naar aanleiding van een aanbieding voor pepernoten bij Dirk. Nu ben ik aan de dunne. Wat een sores.

Fijne dag met groeten,
Rob Mientjes




Pieken


Pieken is
Op tijd klaarkomen
Het bos in
Met een takkewijf


Zacht mos opzoeken
Eikels, dennenappels rapen
Thuis sigaretje roken
Boompje opzetten


Over hoe het is, was en ooit is geweest
Het kerstgevoel en zoveel meer
Engelen uit de doos
Worstenbrood op tafel


Snoetjes gewassen
Zondagse kleren aan
Paashaas kan zo komen
Maar eerst de Sinterklazen


Leuke gespleten personen
Dressed to impress
In rood en in wit
Wat zijn het cadeautjes

Rob Mientjes

Share This:

pom wolff – kom we dromen

foto: Ben Kleyn

dromen

over dat zeldzame gevoel
van samen gearmd
en van even onvergankelijk zijn

van een picknickmandje
op een kleedje
en jonge zwanen in de sloot
 
geef me je hand
dan raken we samen
zei ze

de onschuld aan – kom we dromen
en in die droom verzinnen we
wat werkelijkheid
 
pomwolff

Share This:

Carola – gedicht van de week – over ‘liefgedoe’

ik geloof dat ze niet meer aan poëzie doet. vroeger wel zo af en toe. maar als er dan een gedicht was dan was er ook een gedicht. na de periode van poëzie verliep haar leven door ziekte niet over rozen. haar ziekte zo blijmoedig tegemoet getreden dat ze die overwon. zelden wist ik een blijmoediger iemand.


Lust

je liefgedoe
verlaat m’n hart
oerdriftig
naar mijn dijen

ongeremd
in mij
wil ik je
hard en lijf

in glijig
lief bedrijven



©Carola

pom:
de regel van willem wilmink hier in perfectie genaderd:
‘soms was de nacht zo wonderschoon dat hij de ochtend kon verdragen’ –

 ja een perfect gedicht. Je voelt haar gaan. Pregnanter, eenvoudiger kan de lust niet beschreven. In volledige overgave. Niet alleen de ik-persoon gaat hier op ook de lezer. Hoofd hart en buik. Je blijft het lezen. Eindeloos.

Share This: