VON SOLO: ‘Maar geloof me. Om de meeste vrucht en het grootste plezier van je leven te hebben, moet je gevaarlijk leven. Voor dat laatste inzicht, dank aan Friedrich Nietzsche.’
Tien jaar geleden volgde ik een opleiding tot trainingsacteur. Wat ons daar geleerd werd, was dat we ons in een veilige omgeving moesten weten. Alles kon gezegd en besproken worden en niemand zou daar op afgerekend worden. Dit zou bevorderen, dat we dichter tot onszelf konden komen en dichter tot elkaar, zonder dat dat oncomfortabel zou voelen. Op deze wijze ben ik na die tijd vaker in diverse situaties terecht gekomen waar er een veilige omgeving gecreëerd werd, opdat iedereen zich senang zou voelen en het beste uit zichzelf kon halen. Dat voelt als een warm bad. Je hoeft niet op je hoede te zijn en kunt zonder reserve of bij-gevoelens gewoon open zijn. Heerlijk toch? Zo lekker jezelf zijn. En veilig.
We zijn intussen tien jaar verder. De veilige omgeving is de norm geworden in de samenleving. Sluipend heeft het fenomeen zich overal genesteld. Of het een bouwoverleg is, een vergadering, de opvoeding van je kinderen, een poëzieavond, een familiediner of op café. Je moet je in een veilige omgeving weten. Het is een dogma geworden, waarmee het ook alles, dat er van afwijkt als verkeerd bestempeld. En in het begin heb je daar niet zo’n last van. Maar in 2017 werd zelfs het ministerie van Justitie ineens het ministerie van Justitie en ja, je raadt het al…Veiligheid. Want veiligheid, daar kan op zich toch niemand tegen zijn? Veiligheid is een recht geworden.
Ik ben opgegroeid met de dreiging van de Russen. En de dreiging van de woede van mijn vader, als ik weer eens iets gedaan had, dat niet door de beugel kon. En het risico in elkaar geslagen te worden door leeftijdsgenoten. In Zeeland was het om de zoveel weekends weer raak. Er reed zich weer iemand dood op de brommer of met een auto. Toen ik ging werken, was er altijd de dreiging van ontslag, als je te laat binnen kwam. De wereld was het een mijnenveld van risico’s. De mensen die je leerden hoe je er door moest laveren, creëerden een onveilige omgeving voor je. Daar leerde je het namelijk. Leven met de wilde dieren in het bos.
Achter die moderne veiligheid, gaat een hele wereld schuil, die niks met veiligheid te maken heeft. Het is namelijk schijnveiligheid. Achter de schermen van de grote mannen is er niks veranderd. De moderne mens wordt echter wel afhankelijk gemaakt van en ondergeschikt aan de totalitaire bureaucratie onder de valse vlag van veiligheid. Zij zorgen bijvoorbeeld voor de camera’s en het toezicht, zodat u veilig blijft. Maar camera’s en toezichthouders gaan u niet redden als het er op aan komt. En van veel van uw medeburgers kunt u ook niet op aan, want die weten helemaal niet meer hoe ze moeten handelen in dergelijke situaties. Die gaan het filmen met hun telefoon. Lekker veilig.
De zogenaamde veiligheid die u geboden wordt is geen recht. Het is een plicht geworden. Waar u administratief op gesanctioneerd wordt en uw bewegingsvrijheid mee beperkt wordt als u er niet aan bijdraagt of meewerkt. Leef veilig, praat veilig, werk veilig, drink veilig, vrij veilig, sterf veilig. Het is de gecapitonneerde kamer van Damocles waarin we worden verzocht binnen treden.
Maar geloof me. Om de meeste vrucht en het grootste plezier van je leven te hebben, moet je gevaarlijk leven.
Voor dat laatste inzicht, dank aan Friedrich Nietzsche.
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
