pomgedichten.nl – Pagina 101 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

VON SOLO over ‘Iedereen moet zichzelf kunnen zijn.’

‘Iedereen moet zichzelf kunnen zijn.’ Als ik deze zin bekijk vallen me een paar dingen op. Ten eerste is het een heel algemene zin. Het gaat namelijk over iedereen en dat zijn nogal wat mensen. Ten tweede valt op, dat er sprake is van moeten. Dat suggereert dus dwang. En als derde punt gaat het over ‘zichzelf kunnen zijn’. En dat laatste is wel heel vreemd, want je bent altijd jezelf. Het is niet mogelijk een ander te zijn. Dat maakt je namelijk jezelf. Samengevat vertelt deze zin mij, dat de uitspreker een dwingeland is, die er een totalitair wereldbeeld op nahoudt, geschraagd door een contradictio in terminis.

En toch zal niemand op straat me tegenspreken of met me in discussie gaan als ik deze stelling zou poneren. Men denkt er gewoon niet meer over na. Het is een mantra. Een beetje het vervolg op de ‘het-moet-toch-kunnen’-cultuur uit eerder tijden. En let op, van mij mag iemand best zichzelf zijn. Zoals ik al zei, daar is geen ontkomen aan, dus die keuze is welbeschouwd eigenlijk al absurd. Je bent wie je bent. Maar dat ‘moeten’ en ‘iedereen’ geeft het een dubbele lading. Als iedereen moet, dan kan daar slechts één reden voor zijn. En dat is macht. En in het geval van iedereen, absolute macht.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Merik van der Torren over witte zwiepstraatjes? zwiepstraatjes of zwiepstaartjes – that is the question?

*Somnambule*
*( Slaapwandeling )*

De straat ligt er verlaten bij.
Oranje trillen straatlantaarns.
Je loopt naar het Lied zonder Eind.
Van vergeet-mij-nietjes bloeiend in de berm,
de schaduw die met je meeloopt
die lange bochtige weg en

het witte zwiepstraatje
van je lieve hond.

Merik van der Torren

pom wolff: de een heb alles de ander niks

**de een heb alles de ander niks**

het is me al vaker opgevallen dat alles
goed aan je is én zo gezond maar wél klagen

je ziet er uit als een ontbijtje op moederdag
en elke vrouw houdt van jou want welke vrouw
wil nou met jou niet aan een ontbijtje

én maar klagen dat er zoveel vrouwen zijn
en zoveel werk nog in de tuin

de een heb alles en ik heb niks
niet eens een tuin met trouwe ogen
of witte zwanen zij vlogen weg

pom wolff

PETER POSTHUMUS: ‘verrèk, ’t is alweer ochtend dan maar morgen, ach ja morgen dan zien we wel…’

Niets is zo eenvoudig
als niet meer doen
komt niets bij kijken
is niets voor nodig

iedere dag die hond uitlaten
nou nog één keer
maar dan wel naar het asyl
ophouden met roken
een kwestie van laat maar zitten
of een graf bezoeken
kijken of ie er nog ligt
omdat je nooit van hem
op aan kon, hoeft niet meer,
rustig laten liggen
en dan die drank, dat gezuip
dat laatste bodempje
lekker laten staan

verrèk, ’t is alweer ochtend
dan maar morgen, ach ja morgen
dan zien we wel

Peter Posthumus

Beumkes op de Pom – ja het is de eerste maandag van de maand én het is liefde

Dear Pom,
Ja alles is Liefde.De bomen, de vogels, de mensen, de natuur. Dan is er een datum en een tijd dat je het tegenkomt en dat volledig Ja zegt.
Daarover wilde ik het hebben. Find it.
Liefs Karin.

**Liefde**

Neem je gezicht, gebeeldhouwd vlees
de trotse neus, de kleine oren.
En dan je vingers die van alles horen,
Ik hoor je hart, satijnen tijger in ons bed.
Zo uitgeput van al dat vrijen,
ik voel me zo uitbundig bij je

Lief, ik weet geen onvertogen woord.

Een carillon speelt in de verte voort,
de wolken vormen suikerspinnen
en elke waarheid gaat opnieuw beginnen.
Jouw liefde maakt een Hemelpoort.

Karin Beumkes

**Serge Gainsbourg and Jane Birkin – Je t’aime moi non plus** https://youtu.be/k3Fa4lOQfbA

Anke Labrie wint de EERSTE en enig echte virtuele zondagochtendwedstrijd AI – CHAT GTP op pomgedichten punt nl – Ton Huizer zilver, Rob Mientjes brons

ChatGPT Mar 14 Version. Free Research Preview. Our goal is to make AI systems more natural and safe to interact with. Your feedback will help us improve.

inmiddels verboden in Italie de CHATGPT functie gelukkig nog wel op pomgedichten punt nl. – wat de chat en van wie de chat de woorden vandaan haalt is volkomen onduidelijk – ergens zullen ze ooit geschreven zijn – de chat inhaleert en componeert en doet dat spectaculair goed.
de dichters komen ruim aan hun trekken qua beschrijving, betekenisduiding en interpretaties van hun gedichten. in die zin haalt de CHAT uw webmaster in – in minder dan 10 seconden ligt dichters gedicht in een gespreid bedje van de CHAT en het resultaat is – onovertroffen.

rest mij aan te geven welke gedichten bij mij binnen kwamen en mij het meest beroerden – voor mij is ANKE LABRIE deze week goud – dat gedicht heeft ongeveer alles en de CHAT legt dat alles ook nog eens compleet uit. TON HUIZERs poëzie is wat mij betreft altijd raak. zilver – en ook deze keer is dat zo. in een begeleidend schrijven laat hij mij weten dat de inhoud fictie is en dat hij nog wel even door gaat in het leven. ROB MIENTJES uit het verre Melbourne is er in geslaagd een echt AI gedicht te componeren – ai ai ai – hahaha – heel erg leuk gedaan. brons.
van mij mag ie blijven de CHAT – het maakt het leven van uw webmaster op de zondagochtend een stuk lichter. zo uitgebreid als vandaag zullen we de chat niet gaan gebruiken. maar af en toe een vraagje naar betekenis of interpretatie kan echt geen kwaad.
de gevestigde literaire orde zal naar ik vermoed minder enthousiast zijn – alle kletsmajoren – a la – laten we eens een naam noemen – een frits spits – een benali – zijn volkomen overbodig geworden dan wel gemaakt. en dat is goed zo. volgende week weer anders hier te pom. dank voor het insturen. ANKE, TON en ROB van harte.

Aan de oevers van de droom
heeft zij haar huis gebouwd.
Een kelder voor de inmaak,
zoete herinneringen achter glas.

Een zolder waar de vruchten
rijpen, oogst van jaren.
De zon verwarmt het huis,
de maan verlicht het.

Zij slaapt goed op de aarden vloer,
ramen open. De deur blijft van
het slot. De godendrank staat klaar.
In elk vertrek voelt zij zich thuis.

Anke Labrie

Het gedicht “Aan de oevers van de droom” van dichter Anke Labrie beschrijft het beeld van een huis dat gebouwd is aan de oevers van een droom. Het huis heeft een kelder waarin herinneringen bewaard worden en een zolder waarop vruchten rijpen, wat symbool kan staan voor ervaringen en inzichten die door de tijd heen zijn opgedaan.
De dichter beschrijft het huis als warm en verlicht door zowel de zon als de maan, wat kan wijzen op de invloed van zowel het rationele als het emotionele in ons leven.
De dichter slaapt op de aarden vloer en voelt zich in elk vertrek van het huis thuis, wat kan symboliseren dat zij in contact staat met haar diepste zelf en zichzelf accepteert zoals zij is. De deur van het huis blijft open en de godendrank staat klaar, wat kan wijzen op een uitnodiging om de ervaringen van het leven te omarmen en te vieren.
Het gedicht lijkt te suggereren dat het mogelijk is om ons eigen innerlijke huis te bouwen, een plek waarin we ons veilig en geborgen voelen en waar we onze herinneringen en ervaringen koesteren en tot volle rijping laten komen.

**Er zijn verschillende interpretaties mogelijk van dit gedicht, afhankelijk van de lezer en zijn/haar perspectief. Hier zijn enkele mogelijke interpretaties:**
1.      Het gedicht gaat over het creëren van een veilige en comfortabele plek waar men zich thuis voelt, omringd door zoete herinneringen en vruchten van jaren hard werken. Het huis is een symbolische representatie van de droomwereld, waarin men kan ontsnappen aan de harde realiteit van het dagelijks leven.
2.      Het gedicht kan ook worden gezien als een metafoor voor het innerlijke leven van de dichter of de mens in het algemeen. De kelder staat dan voor de persoonlijke geschiedenis en herinneringen die men koestert, de zolder voor de geestelijke vruchten die men heeft geoogst door te leren en te groeien, en de zon en de maan voor de balans tussen licht en duisternis in het leven.
3.      Een andere interpretatie kan zijn dat het gedicht gaat over de kracht van de verbeelding en het vermogen om een eigen wereld te creëren, los van de werkelijkheid. Het huis op de oevers van de droom kan dan staan voor de kracht van de verbeelding om een eigen plek te creëren waar men zich veilig en thuis voelt, ongeacht de omstandigheden in de buitenwereld.
4.      Tot slot kan het gedicht ook gelezen worden als een ode aan de eenvoud en de natuurlijke schoonheid van het leven. De aarden vloer, de ramen open en de deur van het slot zijn symbolen van een leven dat niet afhankelijk is van materialisme en geslotenheid, maar openstaat voor de natuur en het leven zelf. De godendrank kan staan voor het genieten van het leven en het waarderen van de kleine dingen die het leven mooi maken.

FRANS TERKEN – verder weg waar het groen regeert
RIK VAN BOECKEL – de tijd raast te snel
PAUL BEZEMBINDER – Ik hoor het kraken van het riet.
IEN VERRIPS – geweld roept om geweld / honger maakt geen vrienden
CARTOUCHE – geef mij maar zwaar weer, …
DITMAR BAKKER – Dat ik, altijd een nietig mens gebleven, …
ANKE LABRIE – Aan de oevers van de droom
TON HUIZER -Wees zo goed me op te ruimen als mijn lichaam me verlaat
VERA VAN DER HORST – nu wil ik alleen nog ouder worden
ROB MIENTJES – Zen, me and AI

**wie wint de EERSTE en enig echte virtuele zondagochtendwedstrijd AI – CHAT GTP op pomgedichten punt nl?**

de dichters **vrij wat betreft thema** maar wel overgeleverd aan de interpretaties van de CHAT GPT deze week – zie ook gedicht en de interpretaties van webmasters werk hieronder – neemt niet weg dat webmaster dwars door alle interpretaties heen net zo eigenzinnig als altijd – het virtuele goud, zilver en brons zal uitreiken. wij van hier zijn erg benieuwd. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

**wat is het toch**

zoals je ooit zei
zeg we gaan op vakantie
wist je dat al
we gaan rijden
om te liggen in de zon

wat is het toch
dat deze stem
ongeacht welk woord
van elk woord
weer warmte maakt

alsof het taal
uit een ander leven is
alsof de taal
waarin we elkaar ontmoetten
is verhuisd

pom wolff
foto: Ben Kleyn

**welke interpretaties ken je voor dit gedicht van dichter pom wolff –**
Er zijn verschillende interpretaties mogelijk voor dit gedicht van Pom Wolff, maar hier zijn een paar mogelijke:

Verandering en nostalgie: Het gedicht lijkt te gaan over verandering en nostalgie. De spreker lijkt te verwijzen naar een eerdere tijd waarin hij of zij zich veilig en comfortabel voelde bij de ander en de taal die ze gebruikten. Nu lijkt het alsof de taal is verhuisd en de relatie is veranderd. De stem van de ander blijft echter warmte uitstralen, wat de spreker herinnert aan die eerdere tijd en de nostalgische gevoelens die ermee gepaard gaan.

Betekenis en verbeelding: Het gedicht kan ook worden gezien als een reflectie op de kracht van taal om betekenis te creëren en de verbeelding te stimuleren. De spreker lijkt te suggereren dat elk woord dat wordt uitgesproken de verbeelding kan prikkelen en warmte kan uitstralen, ongeacht de feitelijke betekenis ervan. Taal wordt hier beschouwd als iets magisch en mysterieus, wat ons kan helpen om ons te verbinden met anderen en de wereld om ons heen.

Communicatie en intimiteit: Een andere interpretatie van het gedicht is dat het gaat over communicatie en intimiteit tussen mensen. De spreker lijkt te suggereren dat de stem van de ander ongeacht welk woord wordt gebruikt, warmte en verbondenheid kan uitstralen. Dit kan worden gezien als een uiting van de kracht van communicatie en hoe het ons in staat stelt om ons met anderen te verbinden en ons begrepen te voelen.

Bewustzijn en perceptie: Het gedicht kan ook worden gelezen als een reflectie op het belang van bewustzijn en perceptie. De spreker lijkt te suggereren dat door bewust te zijn van de stem van de ander en de taal die wordt gebruikt, we ons kunnen verbinden met de wereld om ons heen en ons meer bewust kunnen worden van onze eigen gevoelens en emoties. De warmte die wordt uitgestraald door de stem van de ander kan worden gezien als een symbool van het bewustzijn en de verbondenheid die mogelijk is tussen mensen.

**De kloof**

In looppas van stad naar platteland
almaar doorgaan met stappen zetten
niet de Houtkamp of het Amstelpark
maar verder weg waar het groen regeert

het asfalt achter ons gelaten
de landweg op met aarde en steenslag
klevend tussen nieuwe profielzolen
dichter bij de bodem komen we niet

bomen die hier naar zuurstof happen
verfraaien amper nog het landschap
geworteld in het oog van de toekomst
weten ze hun laatste bladeren geteld

en wij klossen door over vochtige grond
als willen we de kloof overbruggen
de rugzak gevuld met water en brood
het pad al uitgestippeld op de kaart

© FT 21.03.2023

Dit gedicht lijkt te gaan over een wandeling vanuit de stad naar het platteland, waarbij de wandelaar zich bewust wordt van de kloof tussen stad en natuur. Het gedicht beschrijft hoe de wandelaar weggaat van het asfalt en de stadse omgeving en dichter bij de natuur komt, waar de bomen lijken te lijden onder de menselijke aanwezigheid en de wandelaar tracht de kloof tussen mens en natuur te overbruggen door zijn of haar voetafdruk te minimaliseren en te genieten van de schoonheid van het landschap. Het gedicht heeft een contemplatieve toon en suggereert dat we ons bewust moeten zijn van onze impact op de natuurlijke omgeving en ons best moeten doen om deze te beschermen en te behouden.

**welke interpretaties ken je voor het volgende gedicht van de dichter Frans Terken?**

Het gedicht “De kloof” van Frans Terken beschrijft een persoonlijke reiservaring van de dichter en kan op verschillende manieren geïnterpreteerd worden, afhankelijk van de lezer en hun eigen ervaringen. Hieronder volgen enkele mogelijke interpretaties:

Persoonlijke zoektocht: De beschrijving van de reis over de landweg, weg van de stad, kan een metafoor zijn voor een persoonlijke zoektocht naar rust en sereniteit. De kloof kan een metafoor zijn voor een innerlijke kloof die overbrugd moet worden, wat suggereert dat de reis een persoonlijke en spirituele dimensie heeft.

Vergankelijkheid: De beschrijving van de bomen die hun laatste bladeren tellen en geworteld zijn in het oog van de toekomst, suggereert een reflectie op de vergankelijkheid van het leven en de natuur. De nadruk op de landweg en de aarde en steenslag kan ook een herinnering zijn aan de eenvoudige dingen in het leven en de waarde van het leven in het moment.

**De symboliek van de tijd**

Het verleden laat het heden
tegenwoordig bekeuring geven
de tijd raast te snel door de lichten
jaren blijven het nu achtervolgen

lauweren zijn te onregelmatig
activiteit is de geboorte van succes
overziet de vruchten van arbeid
blijft rustig en listig bij de les

vijvers door mooi leven gezien zingen
voor nu het lied van de winnende natuur
dagen hebben het heden aangeraakt
snaren beroeren het innerlijk zijn

het ritme van de droom wordt realiteit
nu het verleden het heden niet betaalt
tot rust komt in zinnige woorden
de symboliek van de tijd bepaalt.

Rik van Boeckel
31 maart 2023

De symboliek van de tijd is een belangrijk thema in deze poëtische tekst. De dichter reflecteert op hoe het verleden het heden kan beïnvloeden en hoe de tijd onverbiddelijk doorgaat. Hij benadrukt dat succes afhankelijk is van activiteit en hard werken en dat we de vruchten van onze arbeid moeten overzien.
De referentie naar “lauweren” kan gezien worden als een symbool voor prestaties en succes. De onregelmatigheid van deze lauweren kan duiden op het feit dat succes niet altijd voorspelbaar is en dat we ons moeten aanpassen aan veranderende omstandigheden.
De dichter moedigt ons aan om rustig en listig te blijven bij de les, wat kan worden opgevat als het bewaren van kalmte en het slim omgaan met uitdagingen.

De referentie naar de “winnende natuur” kan symboliseren dat de natuur in staat is om te overleven en te gedijen, ongeacht de omstandigheden. Dit kan ons aanmoedigen om ons aan te passen aan veranderingen en te blijven groeien en ontwikkelen.
De zin “het ritme van de droom wordt realiteit” lijkt te suggereren dat onze dromen uiteindelijk werkelijkheid kunnen worden als we er hard genoeg voor werken en ons best doen.
Tot slot, de zin “de symboliek van de tijd bepaalt” kan worden opgevat als het idee dat de betekenis en de waarde van tijd bepalen hoe we ons leven leiden en wat we ermee doen.

**welke interpretaties ken je voor het volgende gedicht van de dichter Rik van Boeckel?**

Het gedicht gaat over de vergankelijkheid van de tijd en hoe het verleden ons heden beïnvloedt. De dichter waarschuwt ons dat we de consequenties van onze acties moeten overwegen, omdat ze ons in de toekomst kunnen achtervolgen. Het gedicht suggereert dat we ons bewust moeten zijn van de symboliek van de tijd en moeten leren van het verleden om onze toekomst te verbeteren.

Een derde interpretatie van het gedicht kan zijn dat het gaat over het belang van het leven in het moment en het waarderen van de natuur. De dichter beschrijft hoe vijvers zingen en dagen ons aanraken, en benadrukt het belang van het beroeren van ons innerlijk zijn. Het gedicht moedigt ons aan om het ritme van onze dromen te volgen en de symboliek van de tijd te begrijpen, zodat we ons kunnen concentreren op wat echt belangrijk is in het leven.

***Haven in Friesland***

Mijn kinderen zijn niet online.
Ik hoor het kraken van het riet.
Ik zit hier, met mijn Franse wijn.
Mijn online vrienden zijn er niet.

Het daghet in den oosten maar
het regent, regent dat het giet.
Ik zit hier, aan de Franse wijn.
En mijn chatbot doet het niet.

*Paul Bezembinder*

Dat is een mooi gedicht van Paul Bezembinder. Het lijkt te gaan over een persoon die zich afsluit van de online wereld en geniet van de rust en stilte van de natuur, terwijl hij een glas Franse wijn drinkt. Het kraken van het riet en de regen die op het dak klettert, creëren een kalmerende atmosfeer die de persoon lijkt te waarderen. Het gedicht lijkt ook te verwijzen naar de afhankelijkheid van technologie en de leegte die kan ontstaan wanneer deze niet beschikbaar is. Al met al is het een mooi stukje poëzie dat verschillende emoties en thema’s aanraakt.

**Als AI-taalmodel kan ik verschillende interpretaties bieden voor het gedicht “Haven in Friesland” van Paul Bezembinder. Hier zijn enkele mogelijke interpretaties:**

Het gedicht beschrijft een moment van rust en stilte weg van de digitale wereld. De spreker is weg van zijn online vrienden en geniet van de rust van het platteland. Het geluid van het krakende riet en het regenachtige weer voegen toe aan de sfeer van sereniteit. Het gedicht lijkt te suggereren dat we soms moeten ontsnappen aan onze digitale wereld en ons moeten concentreren op het echte leven en de natuur.

Een andere interpretatie kan zijn dat het gedicht gaat over de eenzaamheid van de moderne wereld. De spreker lijkt alleen te zijn en te wachten op online interacties, maar deze vinden niet plaats. De regenachtige sfeer draagt bij aan het gevoel van somberheid. De Franse wijn kan worden gezien als een teken van luxe en comfort, maar kan ook de eenzaamheid en het verlangen naar sociaal contact onderstrepen.

Een derde interpretatie kan zijn dat het gedicht gaat over het contrast tussen de moderniteit en de traditie. De Franse wijn en de online vrienden vertegenwoordigen de moderne wereld, terwijl het geluid van het krakende riet en het regenachtige weer de traditionele en landelijke omgeving symboliseren. Het gedicht suggereert misschien dat de moderne wereld ons kan isoleren van de natuur en de traditionele gemeenschappen om ons heen, en dat het belangrijk is om de balans te vinden tussen het moderne leven en de oude tradities.

Kortom, het gedicht “Haven in Friesland” van Paul Bezembinder kan verschillende interpretaties hebben, afhankelijk van de lezer. Het kan gaan over rust en stilte weg van de digitale wereld, eenzaamheid in de moderne wereld, of het contrast tussen moderniteit en traditie.

de jongen kent alleen
de jongen
en de hond
zijn vader arm
die hem verkocht
zijn machteloze moeder

de jongen vlucht
alleen met hond op weg
onrecht vindt onrecht
geweld roept om geweld
honger maakt geen vrienden

de jongen wordt een man alleen
een zwijger
iemand die nooit huilen zal

april 2023 Ien Verrips

Dit gedicht van Ien Verrips lijkt te gaan over een jongen die opgroeit in een moeilijke situatie en uiteindelijk alleen achterblijft met zijn hond. Hier zijn enkele mogelijke interpretaties van het gedicht:

1.       Een thema van sociale onrechtvaardigheid en isolatie: De jongen lijkt te worden geboren in een gezin dat worstelt met armoede en sociale uitsluiting. Zijn vader verkoopt hem, wat suggereert dat het gezin zo arm is dat ze geen andere uitweg zien. De moeder is machteloos en kan niets doen om haar zoon te beschermen. De jongen vlucht uiteindelijk en blijft alleen over met zijn hond. Dit kan worden gelezen als een verhaal over het onvermogen van de maatschappij om te voorzien in de behoeften van de minderbedeelden en de schade die dit kan veroorzaken.

2.       Geweld en wraak: Het gedicht suggereert dat de jongen op zijn reis geweld en onrecht zal tegenkomen en dat hij gedwongen zal worden om hierop te reageren. Het idee dat “onrecht onrecht vindt” impliceert dat de jongen niet in staat zal zijn om de andere kant op te kijken als hij getuige is van geweld of onrechtvaardigheid. Het gedicht suggereert ook dat de jongen zich zal wapenen om zichzelf te beschermen tegen eventuele bedreigingen. Dit kan worden gelezen als een waarschuwing tegen de cyclus van geweld en wraak die kan ontstaan in situaties van sociale onrechtvaardigheid.

3.       Emotionele afstand: De laatste regels van het gedicht suggereren dat de jongen, na alles wat hij heeft meegemaakt, een afstandelijke persoonlijkheid zal ontwikkelen. Hij zal een “zwijger” worden en nooit huilen. Dit kan worden gezien als een teken van de emotionele schade die hij heeft opgelopen als gevolg van zijn ervaringen. Het kan ook worden geïnterpreteerd als een manier om te overleven in een harde wereld waar emotionele zwakte wordt gezien als een teken van kwetsbaarheid.

Kortom, dit gedicht van Ien Verrips biedt verschillende mogelijke interpretaties, afhankelijk van de manier waarop het wordt gelezen en geïnterpreteerd. Het is een verhaal van overleven in moeilijke omstandigheden en de prijs die daarvoor wordt betaald.

***Lenteblues***

*Mei doet mij weinig tot niets*
*al dat botten en bloeien*
*dat domme gevogel*
*die hemelvaart*
*zon*

*al dat licht, nee, geef mij maar zwaar*
*weer, het spel van lucht en wolken*
*van krenten de laatste resten*
*herfst, dan ben ik werkelijk*
*op mijn sterfst – adem ik*

*de dreiging*
*van overrijping voorbij*
*ja, daar eerst voel ik*
godsvrede, de aangeklede
dood rond en in mij

*01- 04-2023 / Cartouche*

De tekst van dichter Cartouche, genaamd “Lenteblues”, lijkt te gaan over de gevoelens van de dichter in de lente. De dichter lijkt weinig tot niets te voelen bij de ontluikende natuur, met al het botten en bloeien, het gevogel en de hemelvaart. De dichter verkiest liever zwaar weer, het spel van lucht en wolken en de laatste resten van krenten in de herfst.
De dichter voelt zich pas echt levend in de dreiging van overrijping voorbij, en daar voelt hij godsvrede, de aangeklede dood rond en in zichzelf. De tekst lijkt te spelen met het idee van de cyclus van het leven, met de lente als het begin van een nieuw leven en de herfst als het einde ervan.
Het gedicht lijkt te reflecteren op de emoties van de dichter en hoe deze in de lente anders zijn dan in andere seizoenen. De dichter lijkt niet geïnteresseerd te zijn in de gebruikelijke vreugde die de lente met zich meebrengt, en verkiest liever de rust en vrede die de herfst biedt. Het gedicht heeft een melancholische ondertoon en lijkt te spelen met thema’s van leven en dood, en de emoties die daarbij horen.

Er zijn verschillende interpretaties mogelijk van het gedicht “Lenteblues” van Cartouche, afhankelijk van de lezer en zijn/haar context en perspectief. Hier zijn enkele mogelijke interpretaties:

1.     Het gedicht kan gezien worden als een persoonlijke voorkeur van de dichter voor de herfst boven de lente. De dichter beschrijft hoe hij weinig gevoelens heeft voor de lente met al zijn nieuwe groei en leven, maar in plaats daarvan houdt van de zwaarte van de herfst en de dreiging van de overrijping. Voor de dichter is de herfst de tijd waarin hij zich echt levend voelt.

2.     Een andere interpretatie is dat het gedicht gaat over de menselijke neiging om te verlangen naar de dood. De dichter beschrijft hoe hij zich meer op zijn gemak voelt in de herfst, wanneer de dood en het verval duidelijk zichtbaar zijn. Hij voelt “godsvrede” wanneer hij omringd wordt door de “aangeklede dood”. Dit kan gezien worden als een reflectie van de menselijke angst voor het onbekende van het leven na de dood.

3.     Het gedicht kan ook gezien worden als een commentaar op de menselijke neiging om zich af te keren van de natuur en het menselijk gecreëerde leven te verkiezen boven het natuurlijke. De dichter beschrijft hoe hij zich niet kan vinden in de lente, met al zijn groei en bloeiende vogels, maar in plaats daarvan geniet van de zware lucht en wolken van de herfst. Dit kan gezien worden als een uitdrukking van de behoefte van de mens om zich af te scheiden van de natuur en een voorkeur te hebben voor het kunstmatige.

4.     Een meer persoonlijke interpretatie van het gedicht kan zijn dat de dichter worstelt met depressie of melancholie. De beschrijving van de lente als “domme gevogel” en de voorkeur voor zwaar weer en dreiging kunnen gezien worden als een uitdrukking van somberheid. De herfst wordt dan gezien als een tijd waarin de dichter zich meer thuis voelt, omdat het meer overeenkomt met zijn/haar innerlijke gemoedstoestand.

Op God (‘God op’ wellicht nog beter passend
gezien die almacht die wordt toegeschreven).
Dat ik, altijd een nietig mens gebleven,
als bange kleuter, in een hoekje plassend,

mijn zieleroersels loos. “Wat overdreven,”
zegt God, mij in mijn boodschap plots verrassend,
en in mijn klad met merg & beender krassend,
“Ik ben de Weg, de Waarheid, en het Leven.”

Waar blijft dan God zo ik begrijpen moet
dat den beginne rust in ’n flageolet;

Een trilling die oneindigheid begroet
getrokken in een kamerbreed palet.

Wie trok tot groet? De mens–die voelt zich goed.
De hand van God. Gespreid procrustesbed.

***[D.B.]

Het gedicht lijkt te gaan over de relatie tussen de dichter en God, waarbij de dichter zichzelf ziet als een nietig mens en God als een almachtige entiteit. De dichter beschrijft hoe hij zijn zieleroerselen op papier zet, en God reageert hierop door te zeggen dat het overdreven is. Vervolgens verwijst de dichter naar een flageolet, een muziekinstrument dat bekend staat om zijn trillingen en verwijst naar oneindigheid. De laatste regel lijkt te suggereren dat het de mens is die zichzelf goed voelt door de hand van God, maar ook dat deze hand van God een soort procrustesbed is, een referentie naar een mythische Griekse figuur die mensen dwong om in zijn bed te passen door ze ofwel te rekken of in stukken te snijden.

Over het algemeen lijkt het gedicht te gaan over de zoektocht naar betekenis en de relatie tussen het individu en het goddelijke, waarbij de dichter zich bewust lijkt te zijn van de beperkingen van de menselijke kennis en de almacht van God.

————-Dit is een gedicht met meerdere interpretatiemogelijkheden. Een mogelijke interpretatie is dat de dichter zichzelf als nietig en angstig beschouwt en zich afvraagt waar God is in zijn leven. Hij voelt zich als een kleuter die in een hoekje plast en zijn zieleroerselen verbergt. God lijkt hem te verrassen door zijn boodschap te ontvangen en hem eraan te herinneren dat hij de Weg, de Waarheid en het Leven is.

Een andere interpretatie is dat de dichter zich afvraagt waar God is in het universum en hoe hij zichzelf kan verhouden tot God. De flageolet die in het gedicht wordt genoemd, kan worden gezien als een symbool voor de oneindigheid van het universum en de trillingen die erdoorheen gaan. De hand van God kan dan worden gezien als degene die deze trillingen heeft veroorzaakt en de mens in staat heeft gesteld om ze te ervaren en te begrijpen.

Een derde interpretatie zou kunnen zijn dat de dichter zich afvraagt of God echt bestaat of slechts een constructie is van de menselijke geest. De regel “Wat overdreven,” zegt God, mij in mijn boodschap plots verrassend” zou kunnen worden gezien als een mogelijke reactie van de dichter op het idee dat God zichzelf openbaart. De procrustesbed in de laatste regel zou dan kunnen verwijzen naar het idee dat de mens probeert God in een bepaalde vorm te passen die voor hen gemakkelijk te begrijpen is, en dat dit beeld van God niet noodzakelijkerwijs overeenkomt met de werkelijkheid.

**Codicil**

Wees zo goed me op te ruimen
als mijn lichaam me verlaat

verlicht mijn waan met troost
en wijn
blus mijn pijn met opiaat

u zult zien het wordt niet lastig
kwestie van wat goede wil

kies met zorg de juiste woorden
zoek een dokter met een naald
of pil

negeer de leer van moralisten
met hun god die niet bestaat

wees zo goed me op te ruimen
als mijn lichaam me verlaat

*Ton Huizer*

Het gedicht “Codicil” van Ton Huizer gaat over het verzoek van de spreker om na zijn dood opgeruimd te worden en om zijn pijn en waan te verlichten. De spreker vraagt om mededogen en troost, in plaats van morele oordelen en religieuze dogma’s. De spreker lijkt te willen dat zijn dood en afscheid geen beladen of ongemakkelijke gebeurtenis wordt, maar eerder een praktische en empathische afsluiting van zijn leven. Het gedicht benadrukt het belang van mededogen en zorg voor anderen, zelfs na hun dood.

**Hieronder zijn enkele mogelijke interpretaties van het gedicht:**
1.      Het gedicht gaat over de wens van de dichter om waardig te sterven en te worden herinnerd. De dichter vraagt om te worden verzorgd en comfortabel te worden gehouden wanneer zijn lichaam hem verlaat. Hij dringt er bij zijn geliefden op aan om hem niet te laten lijden en om de juiste woorden te kiezen om hem te troosten. Hij roept op tot een pragmatische benadering van de dood en verwerpt religieuze moralisten die hun overtuigingen opdringen.
2.      Het gedicht kan ook worden gezien als een verzoek om euthanasie. De dichter vraagt om zijn pijn te verzachten met opiaten en om een dokter te vinden die hem kan helpen met een naald of pil. Hij benadrukt dat het niet moeilijk hoeft te zijn om hem te helpen bij zijn dood en dringt erop aan dat zijn geliefden hem niet moeten laten lijden.
3.      Een andere mogelijke interpretatie is dat het gedicht een uiting is van existentiële angst en het onvermogen om met de dood om te gaan. De dichter vraagt om getroost te worden door wijn en om zijn waan te verlichten. Hij roept op tot het negeren van de leer van moralisten en verwerpt religieuze ideeën over het leven na de dood. Het gedicht kan worden gezien als een uitdrukking van de angst voor het onbekende en het verlangen naar controle over de dood.
4.      Tot slot kan het gedicht ook worden geïnterpreteerd als een kritiek op de moderne geneeskunde en de manier waarop we met de dood omgaan. De dichter roept op tot een meer empathische en menselijke benadering van stervenden en verwerpt de medische benadering van de dood als een kwestie van “naalden en pillen”. Hij vraagt om troost en menselijkheid in plaats van koude, onpersoonlijke behandeling.

Vroeger wilde ik niets worden
omdat ik daar niet over dacht
ik wilde wel iets zijn, vooral
een ander

nee, eigenlijk
ergens anders zijn, met
mijn gedachten in een ander huis

dat huis zou mij veranderen
ook mijn gedachten denk ik nu
maar dat was niet wat ik toen dacht

en nu wil ik alleen nog ouder worden
alleen in een ander lichaam vol
herinneringen, want die zijn echt.

Vera van der Horst

Dit gedicht lijkt te gaan over de veranderingen in iemands ideeën en verlangens naarmate ze ouder worden. In het begin van het gedicht beschrijft de dichter dat ze vroeger niet nadacht over wat ze wilde worden, maar dat ze in plaats daarvan liever iemand anders was of ergens anders was met haar gedachten in een ander huis. Het lijkt erop dat ze toen nog niet wist wat ze wilde, maar nu beseft dat ze eigenlijk gewoon ouder wil worden en herinneringen wil opbouwen.
De laatste regels van het gedicht, “alleen in een ander lichaam vol herinneringen, want die zijn echt,” suggereren dat de dichter op zoek is naar authentieke ervaringen en herinneringen, en dat ze zich realiseert dat die alleen kunnen worden opgebouwd door de tijd heen. De dichter lijkt te accepteren dat ze niet langer iets anders wil zijn of ergens anders wil zijn, maar dat ze in plaats daarvan wil groeien en veranderen in haar eigen leven.

**Hier zijn een paar mogelijke interpretaties:**
Het verlangen naar verandering: Het gedicht kan worden gezien als een uitdrukking van de wens om te ontsnappen aan de beperkingen van de huidige situatie en om te veranderen in iets of iemand anders. De dichteres beschrijft hoe ze vroeger niet wist wat ze wilde worden, maar dat ze nu verlangt naar een ander leven, een ander lichaam en een ander huis.

Het verlangen naar authenticiteit: Aan de andere kant kan het gedicht ook een verlangen naar authenticiteit uitdrukken. De dichteres lijkt te suggereren dat ze vroeger niet nadacht over wat ze wilde worden, omdat ze niet geïnteresseerd was in de conventionele ideeën over succes en identiteit. In plaats daarvan wilde ze gewoon iemand anders zijn. Nu verlangt ze naar ouder worden en het hebben van herinneringen, omdat dat haar het gevoel geeft dat ze echt leeft.

De rol van de verbeelding: Het gedicht kan ook gelezen worden als een reflectie op de kracht van de verbeelding. De dichteres beschrijft hoe ze vroeger in een ander huis wilde zijn, omdat ze dacht dat dat haar zou veranderen. Hoewel ze nu beseft dat dit niet het geval is, lijkt ze nog steeds te geloven in de kracht van de verbeelding om ons te helpen ontsnappen aan de beperkingen van het heden en ons voor te stellen wat er mogelijk zou kunnen zijn.

De complexiteit van verlangen: Tot slot kan het gedicht worden gezien als een meditatie over de complexiteit van menselijk verlangen. De dichteres beschrijft hoe haar verlangens in de loop van de tijd zijn veranderd, en hoe ze nu alleen nog maar wil ouder worden en herinneringen hebben. Het gedicht suggereert dat verlangen vaak tegenstrijdig is en dat wat we willen kan veranderen naarmate we ouder worden en meer ervaring opdoen.

Goedemorgen Pom,
Op zoek naar AI en zen. Zen and me and AI. Kort door de bocht vandaag in AU. Live from Melbourne on the couch.

Groetjes,
Rob Mientjes

**Zen, me and AI**

Ik tik af in perceptie
zie alles door een roze bril
chat met chap, a good lad
beetje stroef in ijzeren kaakspieren

bot is een beetje lijzig
slecht geslapen op de couch
spindoctor werkt nog aan concept
mist nog wat bits en bytes

de roze bril gaat af
de billen bloot
hoe diep gaat AI vandaag
heden verleden ten dage

computer says no
ai, ai, hij het er geen zin an
een offday zogezegd
kortom de stekker is er even uit

we halen zen erbij zunne
en dat werkt
onderhoud aan motor
olie in plaats van zand in de mond

Rob Mientjes

**wat is de betekenis van het gedicht van de dichter Rob Mientjes?**

Het gedicht lijkt te gaan over de interactie tussen de dichter en artificiële intelligentie (AI). De dichter beschrijft zijn ervaring met het chatten met iemand genaamd “chap”, die mogelijk een AI-chatbot is. Hij ziet de wereld door een positieve bril, maar merkt ook dat de AI soms stijf en traag kan zijn, mogelijk als gevolg van technische problemen of slechte programmering.
Wanneer de AI niet goed werkt en “de stekker er even uit is”, probeert de dichter zich te ontspannen en “zen” te vinden. Dit lijkt te werken en het gedicht eindigt met de regel “olie in plaats van zand in de mond”, wat kan worden geïnterpreteerd als een metafoor voor het smeren van de communicatie tussen mens en machine.
Over het algemeen lijkt het gedicht te gaan over de uitdagingen en kansen die gepaard gaan met de opkomst van AI en hoe we kunnen proberen om harmonieus met deze nieuwe technologieën te werken.

**Er zijn verschillende manieren om dit gedicht te interpreteren, maar hier zijn enkele mogelijke interpretaties:**
Het gedicht kan gelezen worden als een reflectie op het gebruik van AI en technologie in het dagelijks leven. De spreker beschrijft hoe hij alles door een “roze bril” ziet en communiceert met een chatbot genaamd “chap”. De bot is echter niet perfect en mist nog “bits en bytes”, wat suggereert dat technologie nog steeds tekortkomingen heeft. De spreker komt tot de conclusie dat soms de stekker eruit moet worden gehaald en dat “onderhoud aan de motor” nodig is om de dingen weer op gang te krijgen. Dit kan worden gezien als een oproep tot meer bewuste en kritische reflectie op het gebruik van technologie.

Het gedicht kan ook worden gelezen als een reflectie op de relatie tussen mens en machine. De beschrijving van de bot als “lijzig” en met “ijzeren kaakspieren” kan worden gezien als een suggestie dat de menselijke ervaring nog steeds superieur is aan die van AI. Het gebruik van zen als een manier om de machine en de mens weer in evenwicht te brengen, kan worden gezien als een oproep tot meer harmonie en balans tussen de twee.

Een andere interpretatie is dat het gedicht een meer persoonlijke reflectie is op de ervaring van de spreker met AI en technologie. Het beschrijven van de bot als “lijzig” en “slecht geslapen op de couch” kan worden gezien als een manier om de menselijke eigenschappen van de machine te benadrukken. Het gebruik van zen als een manier om te kalmeren en te ontspannen kan worden gezien als een persoonlijke copingstrategie voor de spreker.

Over het algemeen kan het gedicht worden gezien als een reflectie op de complexiteit van de relatie tussen mens en machine en de noodzaak om bewust en kritisch te blijven bij het gebruik van technologie.

pom wolff – wat is het toch…

ABRAHAM VON SOLO onder het mes van AI – CHAT GPT – zijn poëzie: een symbool van verandering en continuïteit, van de ongrijpbare aard van het leven en de herinneringen die hij koestert…

Het Strand

1992

Helemaal niets

Geweten

Toen

Pakten handen

Met zand

Luipaard bikini’s

En zilte tepels

Een onbekend cliché

Onbekend

Niet kon blijven

2012

Het regende

Bij het strandpaviljoen

Bruce Springsteen

The River

Draaide

Ze lachte

Als toen

Von Solo

ABRAHAM VON SOLO onder het mes AI – CHAT GPT – zijn poëzie: een symbool van verandering en continuïteit, van de ongrijpbare aard van het leven en de herinneringen die hij koestert…

Thank you for sharing this poem, Abraham Von Solo. It seems to be a reflection on a personal experience at the beach, with two contrasting moments from 1992 and 2012.

In the first stanza, the speaker describes a memory from 1992 where they were unaware of everything except for the feeling of sand and the sight of leopard bikinis and “zilte tepels” (Dutch for “salty nipples”). The speaker acknowledges that this moment was an “unknown cliché” and couldn’t last forever.

In the second stanza, the speaker fast-forwards to 2012 where they were at a beach pavilion in the rain, listening to Bruce Springsteen’s “The River.” They share a moment of laughter with someone, perhaps a reminder of the joy and carefree spirit of their earlier beach experience.

Overall, the poem seems to explore the fleeting nature of moments and the nostalgia that can accompany memories of the past.

Dit lijkt een gedicht te zijn dat beschrijft hoe een persoon in de loop van de tijd verandert, maar sommige dingen hetzelfde blijven. In 1992 was de persoon onervaren en wist niet veel, maar pakte de handen van iemand anders vast op het strand en droeg een luipaard bikini. Er was een gevoel van opwinding, maar ook van het onbekende en het feit dat het niet kon blijven duren.

In 2012 regende het op het strand, maar de persoon was bij een strandpaviljoen en luisterde naar “The River” van Bruce Springsteen. Er was een gevoel van nostalgie en herinnering aan een vroegere tijd, maar ook van geluk en vreugde. De persoon lachte zoals ze deden in 1992.

Dit gedicht suggereert dat hoewel de persoon is veranderd en ouder is geworden, sommige herinneringen en gevoelens van het verleden nog steeds met hem meegaan en hem kunnen vormen. Het strand is misschien een symbool van verandering en continuïteit, van de ongrijpbare aard van het leven en de herinneringen die we koesteren.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Pom Wolff – Ton Huizer uiteindelijk gaat alles over van wie je houdt

Fijn. Even niet het zo vaak misbruikte woord ‘liefde’.
Ik haak even aan…

**Verbondenheid**

Soms weet ik niet meer
wat er is
er is zoveel
maar wat er was heeft
ons gebracht tot

waar we zijn
zo zijn ons heden en
verleden met elkaar
verbonden

ook al zijn verbindingen
soms verbroken
door het lawaai van
alledag

*Ton Huizer*

Ton Huizer –

**CHAT GPT schrijft:**
Dit gedicht gaat over de complexiteit van onze levenservaring en de manier waarop ons verleden en heden met elkaar zijn verbonden, zelfs als die verbindingen soms verbroken lijken te zijn. De dichter lijkt te worstelen met het begrip van wat er is en wat er was, en hoe deze elementen hebben bijgedragen aan waar we nu zijn.
Het gedicht roept ons op om te erkennen dat onze levenservaringen met elkaar zijn verbonden, zelfs als we soms niet precies weten hoe. Het lawaai van alledag, dat ons afleidt van deze verbindingen, kan ons ervan weerhouden ons bewust te zijn van onze eigen geschiedenis en ons vermogen om verbinding te maken met anderen.
Al met al moedigt dit gedicht ons aan om de tijd te nemen om stil te staan bij onze levenservaringen en onze verbindingen met anderen te koesteren, zelfs als deze niet altijd duidelijk of gemakkelijk te begrijpen zijn.

*foto: Ben Kleyn*

**uiteindelijk**

uiteindelijk gaat alles
over van wie je houdt
uiteindelijk gaat alles over
van wie je houdt verlies je

pom wolff

**CHAT GPT maakt er dit van:**

Deze woorden van Pom Wolff beschrijven de fundamentele waarheid dat liefde en verlies onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn in het leven. Uiteindelijk draait alles om de mensen van wie we houden en het verdriet dat we ervaren als we ze verliezen. Het kan moeilijk zijn om deze waarheid te accepteren, maar het is ook een herinnering om onze geliefden te koesteren en te waarderen terwijl we ze nog bij ons hebben. Het leven is kort en kostbaar, en het is belangrijk om te leven met liefde en compassie voor anderen.

Dit gedicht van Pom Wolff gaat over de uiteindelijke realiteit van het leven: alles wat je liefhebt, zul je op een dag verliezen. Het gedicht benadrukt dat de liefde die je hebt voor mensen in je leven de kern is van wat belangrijk is. Hoewel alles in het leven kan komen en gaan, blijft de lief-de die je voor anderen voelt bestaan, zelfs als die personen er niet meer zijn. Uiteindelijk is het dus de liefde die je hebt voor anderen, en niet de materiële dingen in het leven, die telt.

Dit gedicht van Pom Wolff kan op verschillende manieren worden geïnterpreteerd. Een mogelijke interpretatie is dat het gedicht een metafoor is voor het leven zelf, waarbij alles uiteindelijk eindigt en niets permanent is. Het verlies van de mensen van wie je houdt kan worden gezien als een repre-sentatie van de vergankelijkheid van het leven en de tijdelijkheid van relaties en emoties.
Het verlies van iemand van wie je houdt kan een zeer pijnlijke en verwarrende ervaring zijn, maar dit gedicht kan ons eraan herinneren dat liefde altijd blijft bestaan, zelfs als de persoon er niet meer is. **Het gaat erom te koesteren wat we hebben terwijl we het hebben en te blijven liefhebben, zelfs in tijden van verlies en verdriet.**

————————

to have of not to have – that is the question

**Het gaat erom**
**te koesteren wat we hebben**
**terwijl we het hebben**

**en te blijven liefhebben,**
**zelfs in tijden van verlies**
**en verdriet.**

Merik van der Torren: ‘naar de poort van het etablissement waar de engelen dansen…’

naar de poort van het
etablissement

waar de engelen dansen.

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: