pomgedichten.nl – Pagina 102 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Yvonne Koenderman: ‘Stout? In de ogen van velen wel, onacceptabel, verkeerd, sletterig, maar o zo lekker om bij tijd en wijlen even van te genieten, onstuimig en intens…’

Vanochtend kwam ik een oud berichtje tegen uit 2009. “Stout” heet het en ik dacht ik schrijf niets nieuws, ik stuur deze inkijk van de andere Yvon. De gewoonlijk vaak nog steeds stille muurbloem op de achtergrond, die zich alleen laat zien of horen als iets haar triggert of ergert. Meestal stormachtigstil, soms onstuimig. De liefde thuis en dat “losbandige”, zout op de huid is een combinatie die me al jaren in balans houd en me zeker ook het laatste jaar in moeilijke tijden veel goeds en moois heeft gegeven.

**Stout**

Met de dag van gisteren in gedachten zit ik in verhitte bui op de fiets als ik de kinderen naar school breng.

De zwoele wind geeft wat kippenvel, waardoor harde tepels zachtjes langs de stof van mij blouse strijken en ik inwendig kreunend denkend aan ons samenzijn, terwijl ik als brave huismoeder naar school rijd.

Wat is braaf eigenlijk, ben ik minder braaf omdat ik mij zo nu en dan in zijn armen vlei, geniet van zijn naakte huid op de mijne, z’n warme vlees tussen mijn dijen?

Ik doe niets geheimzinnig heb het geluk een erg ruimdenkende partner te hebben die geniet van mijn genot en toch voel ik me soms een beetje stout.

Nu is er niets mis met een beetje stout zijn, het “stout” zijn heeft onze relatie een fantastische oppepper gegeven toen we dreigden te verzanden in de erotische sleur.

Ik heb dan ook nergens spijt van en geniet met volle teugen van mijn uitstapjes, mijn kopjes koffie met wat extra’s op zijn tijd.

Toch nu fietsend naar school in verhitte bui voel ik mij stout, heb ik het idee dat ik drie keer zo hard straal als anders en dat mijn grote glimlach verraad waar ik in gedachten mee bezig ben.

Dit weekend was ik even bang dat er iets zou veranderen.

De onverwachte confrontatie van twee die je ieder op hun eigen manier liefheb kwam volledig uit de lucht vallen, tijd was te kort om op het juiste moment te reageren en ik onzeker als ik nog steeds kan zijn dacht even als dit het maar niet is, maar uiteindelijk denk ik dat het goed was.

Mijn liefdesleven is een standvastig iets, ondanks dat ik snel verliefd kan zijn hebben we de eerste 24jaar achter ons gelaten……..bijna een kwart eeuw, wat me weer even doet realiseren dat ondanks dat ik me nog steeds 18 voel we toch steeds ouder worden.

24 Jaar lief en leed, mooie, moeilijke en heerlijke geile momenten.

24 jaar waarin we elkaar leerden vrij te laten om dichter bij elkaar te komen.

24 jaar waarvan ik hem nu tien jaar ken.

Tien jaar die met enorme tussenpozen uitgroeiden naar dat wat er nu is en ook al is hij getrouwd en heeft hij een eigen leven net als ik voel ik me ook een beetje van hem, net als dat hij een beetje van mij is zonder hem te claimen.

Stout? In de ogen van velen wel, onacceptabel, verkeerd, sletterig, maar o zo lekker om bij tijd en wijlen even van te genieten, onstuimig en intens.

Dat het nog maar lang moge duren, dit leven leef ik tenslotte maar een keer.

Vanachter sluiers gevolgd
nonchalant afscheid
mixed feelings
teer als krijt op een
schoolbord.
Eenmaal uitgewist
voor het zicht
opgeslagen blauwdruk
van wat zo nu en dan
mag zijn.

Yvonne Koenderman

VON SOLO: ‘En kon ik weer zwelgen in onvervuld verlangen. Ja, echte liefde. Ik had geleerd wat het was, door het te missen. …”

Op de radio speelt het nummer ‘Missing’ van Everything but the girl. Het gaat erover, dat ik van de trein stap en een plaatsje in loop. Ik loop langs je oude huis, waar je niet meer woont. Jaren al, woon je er niet meer. Je bent verdwenen in het niets. Vast naar ergens beter. En zo zie ik mezelf door een voorstadje van Aken lopen. Ik weet dat je weg bent, maar ik moet je zoeken, want ik mis je. Je hebt nooit een adres achtergelaten. Ik weet niet eens zeker of je nog wel leeft. Het lied is de soundtrack waarop ik de leegte invul. De waanhoop doorvoel en het gemis. Dat wat me ontvallen is en wat ik misschien wel nooit meer terug zal vinden. Waardoor ik moet blijven zoeken.

En jij was het object van mijn fantasie hierin. Een sterke jonge vrouw, die de wereld wel van haar zwarte kant gezien had. Iemand die alle gevoelens die ik zo goed kende minstens doorleefd zou moeten hebben. Jij, die mij zou begrijpen. Samen zouden we dromen van kraaien. We zouden elkaar fatalistisch liefhebben, omdat het leven gedoemd is. Maar dat ging nu niet. Je had me achter gelaten met niets, behalve onafgemaakte beloften, die ik enkel aan mezelf gemaakt had. Een fantasme, waar jij de rol van reddende en wrakende engel speelde. Mijn film, jij de actrice. Ik de regisseur. In mijn eentje op de set. Volledig op gaand in zijn eigen verhaal.

Tot twee keer toe heb ik je terug gevonden. De eerste keer in de buurt van Bonn en de tweede keer op Mallorca. En altijd was er weer het moment dat alles goed zou komen. En telkens verdween je weer. En kon ik weer zwelgen in onvervuld verlangen. Ja, echte liefde. Ik had geleerd wat het was, door het te missen. Dat maakte ik tenminste mezelf wijs. En elke keer als ik het nummer ‘Missing’ hoorde, kon ik deze gevoelens weer oproepen. Een open einde, opdat het nooit tot een slotsom zou hoeven komen. Om de ruimte te kunnen houden om altijd te kunnen zeggen, dat alles wat ik gevoeld moet hebben, echt is geweest.

Dat we mijlen uit elkaar gelegen hebben, is meer dan alleen geografisch geweest. Dat moet de slotsom zijn. Maar dat duw ik nog heel even voor me uit, tot het einde van het nummer.

VON SOLO

DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST

Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl

Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Merik van der Torren in BAR BAUT

Hoi Pom,
Bijna iedere avond, als ik met Betty een rondje loop, drink ik een biertje bij de bar op de hoek, Bar Baut. Betty wordt daar altijd flink in de watten gelegd met hondensnoepjes. Vorige week werd mij gevraagd of ik een gedicht wilde schrijven voor Bar Baut. Dat is dit geworden, in de bijlage, groet, Merik

*Bar Baut*

In de steenwoestijn bereik je dorstig de oase.

De troubadour zingt er zijn lied voor
druiventrossen,
wuivend graan,
je mooie ogen.

Bitterballen zwemmen je mond in en
verrukkelijke bouillabaisse,

het wonder waar we op wachtten

de hippe swingende Bar Baut.

22 oktober 2021
Merik van der Torren

IEN VERRIPS gunt de buren ook wat

na enige omzwervingen is ook IEN weer thuis. parijs kan weer rustig slapen – IEN is terug in het haar vertrouwde noordholland – de buren ook weer tevreden. op FB zien we de foto’s IEN in parijs. restaurants, drank en eten: een en al uitbundigheid. het houdt niet op, het kan niet op. nou ja we zullen het ermee moeten doen. gelukkig is ze weerom gekeerd en kunnen we op pomgedichten punt nl genieten van haar poëtische bijdragen.

slecht nieuws

het kan niet waar zijn
toch is het zo
het zal je maar gebeuren
garantie geeft het leven niet
liever
niet zo
niet nu
niet bij mij
als het dan toch moet
dan liever bij de buren

**Ien Verrips**

wonderschoon werk van ANKE LABRIE geïnspireerd op het leven van de dichter Slauerhoff: “ook de muzen doen niet open als hij in zijn wanhoop aanklopt…’

naar aanleiding van de zondagochtendwedstrijd op deze site heeft dichter schilder Anke Labrie de site pomgedichten punt nl – een prachtig kado doen toekomen – haar Slauerhoff drieluik – dat de lezers én toeschouwers mogen genieten van beeld en tekst

Karin Beumkes: “Zo komen spoken in dit huis heeft hij gezegd / er was nog knoflook, hij bond een bosje aan de deur,…’

Zo komen spoken in dit huis heeft hij gezegd
er was nog knoflook, hij bond een bosje
aan de deur …

Dear Pom

Iedereen heeft herinneringen, verbonden aan de plaats waar je vandaan komt. Het maakt je niet bang, het vormt je, maar sommige dingen moet je eigenlijk wel vergeten. Ik was een kwetsbaar kind in een doodstil gehucht bij de zee en de duinen.
Liefs Karin

**Habitat**

Mamma went gelukkig weer
aan verse papageuren;
jenever, oude motor, slapen met de teddybeer
oksel in de avond.

Dan moeten ze lachen om de bandenpech
van gisteravond, en daarna het verboden glaasje draaien.
Zij heeft geroepen in de nacht
hij wilde dat het overging.

Zo komen spoken in dit huis heeft hij gezegd
er was nog knoflook, hij bond een bosje
aan de deur, spoelde bij de kraan
zijn mond met gorgelwater.

Het ouijaspel werd scrabble
en in het draaiglaasje goot hij een drankje
daar was het glaasje voor bedoeld.

Karin Beumkes

Muziek: **Sandra Kim – J’aime la vie** https://youtu.be/AxWxqisw4_g

Pieter Stroop van Renen wint de enige echte virtuele – vrij naar een Meander interview met een wijsneus – dichters kennen een eigen werkelijkheid – trofee op pomgedichten punt nl

na de reis terug uit Berlijn in het overwegend rustige dorpje aan de noordzee – we noemen het al eeuwenlang amsterdam – genietend van de werkelijk prachtige bijdragen van hele bijzondere dichters – dichters dank jullie wel – en vanmiddag na de vaste maandagbijdrage van Karin Beumkes hier op de site – doen we het nog eens dunnetjes over met een drieluik van ANKE LABRIE – is het aan mij de eer om eremetaal uit te reiken. ik houd het bij goud! goud voor het de lezer innemende en zo originele gedicht van
Pieter Stroop van Renen
– onder zijn gedicht leest waarom – van harte Pieter!

<!-} –>
Toch wel fijn dat Pieter de weg heeft gevonden naar de pomgedichten zondagochtendwedstrijd. hier in Berlijn glimlach ik om het zeer geestige gedicht van deze dichter. je moet altijd als dichter oppassen dat je niet de cabaretier uithangt. in dat vak zijn cabaretiers nu eenmaal meer bedreven. maar hier wordt geestigheid toch echt verbonden met een knap staaltje dichtkunst. Pieters performance in Café Eijlders vorige maand was ook al zo sterk – en zijn optreden deze week hier op de pom niet minder. zo een gedicht dat de dichter na aan het leven staat. dat is een vorm van light verse en indrukwekkend origineel. dichters aller landen pas op uw woorden.

met een antwoord van Vera van der Horst
Rik van Boeckel: hij fluistert zijn zinnen de hemel in…
Max Lerou: Ik ben een winterdichter
Frans Terken: water verplaatsen tegen de golven in
Pieter Stroop van Renen: door een vrouw bedreigd – herstel: door een gedicht
Cartouche: zo zie ik ons – het liefst elke dag een ‘minuut’

https://meandermagazine.nl/2021/10/poezie-kent-een-eigen-werkelijkheid/?fbclid=IwAR3qRaalh3mY6onGAsy2iDj5am0y9J_OGuxQTanwOmD5DhXiDzOArmIUWFk

wie wint de enige echte virtuele – vrij naar een Meander interview met een wijsneus – dichters kennen hun eigen werkelijkheid trofee op pomgedichten punt nl?

altijd op zoek naar een werkelijkheid die er toe doet – zo zijn dichters. we lezen het elke week heel graag hier op de site – wat is uw werkelijkheid? u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd. (de uitslag zal maandag bekend worden gemaakt)

**dichter**

natuurlijk weet ik
wat ik (…)
je deed

hoe de wereld
anders was (…)
naast me

hoe je uitkeek
naar (…)
vul maar in

alles
omarmde
zelfs (…)

maar ja
het leven is geen (…)
carnaval

en een dichter niet echt
een (…)
nee echt niet

daar zijn ze
niet voor in de wieg
gelegd

maar weerstaan zal ik je niet
je tover pracht aan woorden
maar ook wie je bent hoor

pom wolff

**dichter**

natuurlijk weet ik
wat ik nagelaten heb

hoe de wereld
anders was geweest
als ik je had toegelaten

hoe je uitkeek
naar ook maar enige aanmoediging

alles
omarmde
zelfs (durf ik niet te zeggen)

maar ja
het leven is geen lolletje

en een dichter niet echt
een versierder
nee echt niet

daar zijn ze
niet voor in de wieg
gelegd

maar weerstaan zal ik je niet
je tover pracht aan woorden
maar ook wie je bent hoor

Vera van der Horst hahaha dank je wel lieve vera voor de antwoorden op de niet gestelde vragen. de laatste strofe geldt jou zeker – waarom zou ik ook jou moeten weerstaan – en zo heel vaak ook je mooie woorden hier in de ‘wedstrijd’ en wie je bent zal ik niet vergeten.

**De maanfluisteraar**

De maan hangt hoog en licht
kraters luisteren naar de stilte

op het platform fluisteren woorden
op het ritme van de zachte wind

de maanfluisteraar heft zijn armen
naar de lichtende herfstige hemel

kosmische energie daalt langzaam neer
in zijn door ritmes gedragen handen

de levenslijn sluipt verder in seconden
overdenkt de dagen en weken achter hem

de maan kijkt rustig toe en zwijgt
hij fluistert poëzie zij stijgt en stijgt

het ritme van de natuur bonst op zijn hart
hij fluistert zijn zinnen de hemel in.

Rik van Boeckel
Terra Aguila. Ibiza
21 oktober 2021

<! –>
rik zit lekker op Ibiza. op FB zijn de foto’s te bewonderen. van hoog tot laag, van de zon en de maan – het leven, de jaargetijden, de natuur, de kosmos, de poëzie en de ritmes – ze doen allemaal mee om van een gedicht een echte rik van boeckel te maken – zo schept een dichter een bestaande werkelijkheid en vormt deze tot een rik van boeckel universum zonder weerga.

**Ik ben een winterdichter**

Bij mooi weer verblijf ik aan de zeereep
Noem mij zomerhedonist

De stad de mensen en de zee
Het zijn de bronnen waaraan ik mij laaf

De mensen merken wel eens op dat ik zo weinig over de liefde schrijf
Het klinkt als een verwijt

Ik vertel ze dan dat harde woorden ook van liefde kunnen zijn
zoals gesteente soms zacht

De stad brult meerstemmig
Eenstemmig klinkt het

De zee wacht
De zee ruist

ml

<!–>
Max Lerou voor al uw dichtwerkzaamheden! hahaha. rekent de winterschilder halve prijzen – bij Lerou is geen korting te verkrijgen op poëzie. en zo hoort het ook. exclusief geschreven, exclusief geplaatst en alleen voor de poëzie- liefhebber toegankelijk. harde woorden van de liefde die in een vorm van contemplatie de weg vinden aan het einde van dit gedicht.

**Invulling**

Kijk of je steeds meer invulling
kunt blijven geven
roept de coach op de racefiets
vanaf het jaagpad

makkelijk praten met wind in de rug
terwijl de spanen met moeite
water verplaatsen tegen de golven in
kromt de rug dan knikken de knieën

de dijk bevolkt met een colonne fietsers
roeiers trekken zich bijna uit elkaar
halen nog eens heel diep adem
alsof het dan genoeg ingevuld is

de wandelaar loopt maar in de weg
gaat als er weer een bel klinkt even opzij
twee stappen vooruit en een achteruit
de invulling van een springprocessie

© FT 23.10.2021

<!–
–>
alsof Frans een wandelingetje heeft gemaakt langs de Amstel – daar kom je deze tafereeltjes tegen. door de dichter zorgvuldig in de strofen geplaatst – frans heeft natuurlijk op een bankje ezeten langs de amstel in de zon. de poëzie voltrekt zich voor zijn neus – in bloed zweet en tranen de werkelijkheid.

<!–
wie wint de enige echte virtuele – vrij naar een Meander interview met een wijsneus – **dichters kennen hun eigen werkelijkheid** trofee op pomgedichten punt nl?
altijd op zoek naar een werkelijkheid die er toe doet – zo zijn dichters. we lezen het elke week heel graag hier op de site – wat is uw werkelijkheid?

**Verdraaid**

mooi zoals jij mij dacht
in die verlate avonduren
hoe we ons helemaal gaven
– what’s up liefde bedreven –
in brief en videochatbericht

ansichten van azuur en zee
golven die langzaam komen
aanrollen, zand uit ogen spoelen
de horizon nader brengen
tot alles op zijn kop

jouw buik mijn mond
je lippen de mijne, hoe we ons
bovenhalen in elkaar verslikken
en verstrikken – de wereld
terugbrengen van knoop
tot knop die op springen

zo zie ik ons – het liefst
elke dag een ‘minuut’

23-10-2021
Cartouche

Cartouche schetst op zijn eigen wijze zijn werkelijkheid. altijd is zij aanwezig – de ondoorgrondelijke schoonheid die hem elke week weer opnieuw voor existentiële levensvragen stelt. altijd weer wordt er ook iets van een afrekening meegegeven aan de woorden (verslikken/verstikken) en altijd weer is er ook sprake van iets van een conclusie: zie daar hoe het leven is, we doen het er maar mee – we moeten wel. de lezer weet hoe mooi het leven (én haar lichaam) kan zijn en hoe verstikkend evenzeer het samen zijn. de werkelijkheid van de dichter is ook die van de lezer.

lekker heksen met Yvonne Koenderman

**A wind has blown the rain away and blown the sky away and all the leaves away, a**nd the trees stand. I think, I too, have known autumn too long.
(EE. Cummings)

Het is al weer vrijdag, en we beginnen bijna aan de laatste week van Oktober. In huize Koenderman misschien wel de drukste, maar ook de gezelligste van het jaar. Er zijn 2 verjaardagen die gevierd gaan worden en er wordt hard gewerkt aan Halloween. Voor velen een commercieel gebeuren wat overgewaaid is uit Amerika, maar hier al een traditie van 20 jaar, wat begon toen we nog in Hoek van Holland woonden en druk mee deden met opzomeren, eerst met onze eigen straat, maar Halloween werd een kinderfeest wat zich over meerdere straten verspreide en kinderen liet rond rijden in spooktaxi’s tussen enorm mooi ( lees eng)versierde huizen, waar vooral de ouders los gingen om een link te maken tussen horror en leuk eng. Halloween in de omgeving waar ik nu woon is duivels, maardat mag de pret niet drukken, zeker niet nu onze middelste dochter haar verjaardag op 31oktober wil vieren omdat ze op de dag zelf met haar vriend in Parijs zit.

We maken er dus een themafeestje van en voor het eerst sinds jaren lopen er weer monsters, heksen en spoken door het huis en de tuin, dus halen we alles uit de kast wat we in 20 jaar opgebouwd hebben en maken er nog wat bij, om de komende dagen het huis langzaam om te toveren tot een echt spookhuis in de bijbelbelt. 31 Oktober valt op zondag dus ik hoop dat ons feestje de kerkgangers die s’avonds in optocht naar hun kerk gaan niet triggeren tot niet kerkelijke gedachten als de geesten brullend over het raam vliegen, maar ik vermoed dat we hooguit een tijdje weer niet aangekeken worden. Ach, daar missen we niets aan. Hmmmm ik denk dat het tijd wordt voor een digitale uitnodiging. ik heb nog een oude die ik misschien kan bewerken. jongens ik heb het druk en ga verder. geniet allemaal op jullie eigen manier van deze laatste Oktober week.

Yvonne Koenderman

de donderdag op pomgedichten punt nl – VON SOLO stilte opgevuld door de stiltes van SERAPHINA HASSELS: ondermaans, koanistisch met natte wangen – hoe lossen we VON SOLO op? in SERAPHINA!

VON SOLO liet zojuist weten – een van de prijswinnaars te zijn op de Dutch design week en dat daar op gedronken gaat worden. de donderdag een keertje zonder VON. van harte! gelukkig hebben we de stiltes van SERAPHINA nog.

gisteren publiceerden wij hier een hele heftige stilte van de dichter van nachthonger – hieronder nogmaals als derde afgedrukt. hoe los je VON SOLO op – antwoord: in SERAPHINA!

**Het ondermaanse**

Buiten draait
de aarde donker
Grote beer boven
witte hond daar onder
snuffelt herfstgeur

Geluidloos zwevende jager
in de vallei
echoot traag
omhoog
roep
bevestigd stilte

*********

**Koan**

Vrij
wil ik zijn
de taal van het leven
spreken
woordeloos

Stil
wil ik zijn
zonder geruis in gedruis
luisteren
gedachteloos

Een cirkel
wil ik zijn
de volheid
de leegte
eindeloos

Als een koan
zijn

hopeloos

*********

**Vlakke lijn**

Verdoofd
belde ik nog een laatste keer
om je zachte stem te horen

Ongeloof dat jij nu weg was
stuurde ik nog één bericht
met mijn laatste vraag

Ik wachtte eindeloos

Alleen met
de stilte
van de vlakke lijn

Ik zwaaide naar de hemel
wang nat zonder regen

Seraphina Hassels

deze woensdag vandaag met Merik van der Torrens Betty én met… de stilte van Seraphina Hassels: ‘Ik zwaaide naar de hemel – wang nat zonder regen…’

‘Ik zwaaide naar de hemel – wang nat zonder regen’

een fijne verrassing vandaag op pomgedichten punt nl -een inzending van drie stilte gedichten door Seraphina Hassels – mede organisatrice van de Eijlders dichtmiddagen in 020 – voor de afgelopen zondagochtendwedstrijd – zoals de die hards weten sluit de zondagochtendwedstrijd op zondagochtend – elke zondagochtend om 10 uur 30. dichters worden gevraagd een gedicht in te zenden. Seraphina pakt het anders aan – gewoon drie gedichten insturen op de dinsdagavond. blij verrast dus uw webmaster – we hebben op de pom 3 Seraphinaatjes en we kiezen er een uit vandaag. een prachtig gedicht – het thema was stilte zondag – nu zijn we even stil op de woensdag – onder Seraphina leest u Merik van der Torren over zijn hondje. het beestje komt zo langzamerhand in hogere sferen.

Share This:

VON SOLO

DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST

Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: