Robin Veen: ‘Na mijn tweede herseninfarct eind januari heb ik vier maanden revalidatie gehad. Dat heeft niet veel opgeleverd. Je weet pas wat je hersenen allemaal doen als ze het niet meer doen. Volgens de neuroloog heb ik een kwetsbaar brein waarvan ze geen vooruitgang verwachten en een achteruitgang niet uitsluiten. Dichten lukt helaas niet meer, maar daarom niet getreurd, schilderen kan ik nog wel…’
wij van de pom noemden hem weleens ROBIN FAME vanwege alle lof die deze dichter mocht ontvangen voor zijn gedichten. bovenstaand gezondheidsverslag – nouja gezondheid – belooft weinig goeds voor de dichtkunst. jammer – in 2015 schreef ik onderstaande recensie bij zijn debuut – wij van hier wensen hem – al is het tegen beter weten in – dat de gedichten weer in hem weer zullen keren.
ROBIN VEEN – GA HIER AAN LAND – debuutbundel met ‘verraderlijk transparante poëzie’
eigenlijk heb ik mijn leven lang al op deze bundel gewacht. ik ken Robin van de slamwedstrijden. het jurycommentaar is voorspelbaar: ‘geen slammer, hier is een dichter aan het woord’- zo gingen vele overwinningen aan zijn neus voorbij. dan lacht hij minzaam. een fragiele man Robin Veen. hij kijkt. naar zijn binnenwereld moet je expliciet vragen. anders verneem je niets. de woorden altijd afgepast zoals ook zijn gedichten. GA HIER AAN LAND heeft hij zelf samengesteld. zijn keuze uit zijn werken.
de bundel voelt als een kado van een dichter aan de lezer. dit heb ik voor jou uitgekozen. dit ben ik. met de bundel in de hand en de herinneringen aan zijn voordrachten wacht mij een mooie middag. met dat gevoel nam ik plaats op mijn recensiebankje, een potlood in de hand. welke plaats gaat deze bundel krijgen in mijn lezerservaring. meer is uiteindelijk het werk van een recensent niet. de verwachtingen zijn hoog gespannen. dat kan gevaarlijk zijn. de sensatie is dat je weet dat een deel van leven hier in je handen ligt en dat het voelt als gegeven. je mag een wereld betreden die tot nu toe gesloten was. hoeveel rijker voelt het als je de gedichten hebt gelezen. en welke wereld wordt betreden? waar gaan we aan land?
We gaan aan land waar mensen zijn. niet veel mensen. 18 gedichten gaan over hem – laten we hem vader noemen – 7 gedichten over haar, noemen we haar moeder en dan in het laatste gedeelte 27 gedichten over een zoon die uit een vader en een moeder voortkwam en ‘een aandeel’ heeft in de tijd. maar dat wordt meteen ontkend door de dichter: ‘niemand heeft een aandeel in de tijd’. en in de tussentijd is het kwestie van uit leven. niet uitbundig, meer observerend. hoe de een na de ander opgaat en uiteindelijk ook jij.
Stella Verhoef vat het prachtig samen in de flaptekst: “Het raakt aan hunkering, berusting, vergeefsheid: de kabbelende dood in het kielzog van elke reis.”
Bij elkaar niet vrolijk ook niet zwaar of aangezet, bijna realistisch. het leven als een reis en het afscheid als gegeven. Vader krijgt wel prachtige dichtregels mee: ‘met voeten van gebarsten klei is hij gebonden aan zijn jaren’ – ‘mooi van verdriet zeilden de meeuwen uit het zicht’ – ‘aan de vogels hoort hij het vallen van de avond’. “niets treuriger dan Vught bij nacht” een zoon bezoekt zijn vader in een zorgcentrum. iets later:
De kaak die niet meer sluiten wil
De ribben van een scheepswrak
(…)
Zo ziet afscheid er dus uit.
Op weg naar moeder. ook zij krijgt mooie woorden mee. En de dichter? de dichter ‘weet niets beters te doen dan gras te plukken en weer weg te gooien’. verraderlijk transparant schrijft Stella. maar je wil halverwege wel weten hoe het de zoon verder is vergaan in ZIJN leven. de laatste 27 gedichten gaan over hem.
een leven waarin geleefd wordt nog zonder een natuurlijk afscheid. licht beklemmend de wereld waarin we ons halverwege de bundel bevinden. is er hoop?, is er uitkomst? of is er maar één uitkomst mogelijk? het zal toch niet zo zijn dat we weer haarfijn met de neus op de feiten worden gedrukt, de tijd ontkend en ons aandeel in de tijd ontnomen.
en wat komen we over die van Veen eigenlijk te weten. iedereen piept er tussenuit in zijn bundel en meneer verlaat ongeschonden het strijdtoneel? wanneer gaat meneer zelf aan land? u begrijpt het al – GA HIER AAN LAND is een opdracht aan ons allemaal.
het is niet helemaal waar. de gedichten over de zoon geven ook een inkijkje in het leven van de dichter. het zat niet allemaal mee. ik vat het kort samen. we lezen:
‘Ik draai me om,
kruip dicht tegen je aan
en voel de kreten in je lijf.’
het is gevaarlijk om te concluderen maar als ik het goed lees slaat de dood ook toe waar het nog niet had gemogen:
‘geen blad beweegt en jij
wordt nooit meer ouder.’
Ga hier aan land en niets zal ooit nog veranderen. de laatste regel in de bundel. Robin Veen ziet onder ogen wat hij – u en ik ook – al een leven lang onder ogen heeft moeten zien. en toch is GA HIER AAN LAND een troostrijk werk. een ingehouden werk. over de vergeefsheid en de zinloosheid der dingen schrijft ROBIN VEEN krankzinnig goed. verraderlijk goed.
ROBIN VEEN
GA HIER AAN LAND
ISBN/EAN 978-90-821077-0-8
www.whistlingduck.eu
http://www.boekhandelperdu.nl/Ga-hier-aan-land
