pomgedichten.nl – Pagina 106 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Erwin Vogelezang: ‘zomaar op een januarimorgen zag ik ze weer staan: de hemelswitte schoenen van mijn vader…’

Witte schoenen

zomaar op een januarimorgen
zag ik ze weer staan: de hemelswitte
schoenen van mijn vader

ze stonden wat verloren op de kokos keukenmat

en heel even dacht ik

maar

het was een speling van het licht
dat bleek
wit door het keukenraampje viel.

al het andere is ijdelheid.

hij droeg zijn witte schoenen graag,
mijn vader.

er staken dunne benen uit
die rood en blauw en rouw
waren gerand.

ze knakten
als cocktailprikkers
wanneer hij in hurkzit zat

en schoenen poetste boven
op de keuken
mat.

III

zo dun zijn benen, zo groot zijn handen,
maar vaal

als oude vlaggen die hij streek
en opborg voor de nacht

in een la naast zijn bed

waaronder de heilige geest
gebotteld op hem lag te wachten.

soms seinde hij met zijn handen
overgave
vanuit het lakenwit van bed

een weifelend wit op wit
als een voorzichtig opgeven
van kleur.

vandaag
weer overgeven,

de trap niet meer opgekomen.

het was net zo’n dood
gewone ochtend in januari
waarop hij roerloos klaarlag;

de vlaggen voorgoed gestreken
zijn handen meer
als ankers nu

reikten haast tot op de grond.

zijn enkels rouw zijn lippen
blauwgerand.

ik salueerde hem
oh, captain, my captain
met een vinger van mijn hand.

maar ondanks dit
desondanks dat
en alles

dat er al zo lang niet meer toe doet

zeg ik je nu

ik zou je het liefste de trap op willen dragen
vraagloos en voorzichtig
zoals je dat met breekbare dingen doet

~~ook~~

zelfs als ze schreeuwen.

VII

maar
ik fluisterde alleen maar
papa

loop dan, loop dan

ga omhoog en
loop op je wolkjes

je vuil
grijze rook achterna.

VIII

al het andere is ijdelheid.

Erwin Vogelezang

Ik heb zitten dubben of ik een reactie zou schrijven bij het gedicht ‘witte schoenen’ van Erwin Vogelezang.
Ik schrijf namelijk zelden reacties bij gedichten.
Maar die witte schoenen zitten nu al een paar dagen in mijn kop en ik heb gegraven in mijn onnoemlijk scherpe geheugen of ik ooit zo gegrepen was door een gedicht als witte schoenen.
Ik ben tot de slotsom gekomen dat die schoenen mij in elk geval dusdanig hebben ontroerd zoals een gedicht me nog nooit heeft ontroerd.
Dat moest ik even kwijt.

Joop Komen

VON SOLO analyseert de wereld: ‘Ik vraag waarom ze dan niet wat minder gaat werken. Ze ontsteekt in toorn en verwijt me dat ik dat makkelijk kan zeggen, omdat ik ‘zeker bij de overheid werk’.’

We zitten aan de keukentafel. De vriendin van mevrouw Solo klaagt, dat ze zoveel stress heeft. En dat het zo druk is. Ze is werkzaam in een kleine maatschap van strafrechtadvocaten. Ik vraag waarom ze dan niet wat minder gaat werken. Ze ontsteekt in toorn en verwijt me dat ik dat makkelijk kan zeggen, omdat ik *‘zeker bij de overheid werk’*. Mijn gedachten zet ik niet om in woorden. Dat ze misschien dan zelf ook beter zou overwegen bij de overheid te gaan werken, geef ik haar als tip niet mee. Ik weet niet of zij er al klaar voor zou zijn haar huidige levensstijl zodanig om te gooien.

Het doet me denken aan een vrouw die ik jaren geleden leerde kennen. Ze is werkzaam in de ‘*creative industry*’ en de PR. Iets met ‘*branding*’. Allemaal heel erg hip en selfmade. Intussen heeft ze een florerend ‘*branding agency*’. Ze is wat men zou omschrijven als een succesvol ondernemer. Een boegbeeld voor het competitie gedreven ondernemerschap. Geniet bekendheid en aanzien. Heeft haar schaapjes op het droge en dat heeft ze allemaal zelf gedaan. Wat in de kantlijn wel leuk is, is dan om het geld te gaan volgen. Als je dat doet kom je erachter, dat de grootste opdrachten allemaal van de overheid of de semioverheid komen, die natuurlijk allemaal zelf niet in staat zijn om hip te zijn, maar daar wel altijd heel veel behoefte aan hebben. We worden dus wel betaald uit dezelfde ruif.

U merkt, dat ik mij tot op zekere hoogte kan ergeren aan het neerkijken op overheidsdienaren, door ‘*succesvolle ondernemers’*. Het woord ‘ambtenaar’ doet het nog altijd slecht in breed gezelschap, zeker als er echte ondernemers aanwezig zijn. Dan blijf je het luie pispaaltje. En dat snap ik ook wel een beetje. De overheid draagt een bureaucratie met zich mee, die efficiëntie pretendeert, maar bol staat van onzinnige administratie en regeltjes, waar mensen vooral last van hebben. Maar zoals met Duitsers in de oorlog, bestaan er ook goede ambtenaren bij de overheid.

Maken deze ‘*ambtenaren van de markt*’ de wereld nou beter, of dragen ze massaal mee aan het slechter worden ervan? U begrijpt dat dat een retorische vraag is. In vele culturen was de handelaar de laagste op de sociale lader. Temeer, omdat hij het minst toevoegde aan de maatschappelijke welvaart en het goed van de wereld. Net zoals bankiers die rente vragen en daarop draaien. Of exorbitant rendement op je investeringen eisen. Geld en spullen is niks onder de streep.

Ik accepteer voor wat het is, dat hard werken een alleenrecht is van kapitalisten en zogezegde zelfstandigen. Laat het hun reddingsboei zijn, die ze blind maakt voor de onzin ervan. Het is alleen jammer, dat daar aan het einde van de rit zo weinig mensen of dieren beter van worden, behalve aan de top van dat piramidespel. Terwijl zij genieten van een Zwitserleven pensioen op hun jacht, rommel ik in de tuin wat in de composthoop. Dat verbetert de bodem voor planten en ander bodemleven. Ooit zal ik daar ook weer deel van uitmaken. Het is iets waar ik in geloof en waarvan ik denk dat het belangrijk is. Om iets na te laten, dat de wereld beter maakt. Stiekem ben ik daar trots op.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

het pluimstruikje van dichter Gerdin Linthorst

5 jaar geleden kreeg ik een onooglijk struikje van dichter gerdin linthorst – grande dame ooit in de nederlandse filmkritiek – en ‘enige’ tijd columniste op de site der sites pomgedichten punt nl – recensente dichteres columniste inmiddels genietend van de oude dag berichtte ik van het opbloeiend struikje dat pluim na pluim genereert en de hele tuin met de grandeur van de befaamde linthorstcharme inkleurt. haar antwoord:

Aaaach wat aardig Pomski, dat je me even laat meegenieten met de groei van het struikje. Ik beleef in mijn huidige toestand nog meer héél kleine avontuurtjes maar die zijn ook mooi, heb ik gemerkt.
Zo fungeerde onlangs een hangmandje op mijn balkon onverhoeds als kraamkamer voor twee piepkleine en poeplelijke houtduifjes. Ik was er helemaal vol van maar opeens waren ze vertrokken. Ik natuurlijk in hevige mate behept met een empty best-syndrome.
Maar gisteren ontdekte ik ze weer, in de esdoorn voor mijn balkon! Ze worden nog gevoederd door moeder duif. Ik heb hartelijk naar ze gezwaaid.
Het is een fijne zomer vind je niet?

ja wat kan/kon ze formuleren:

‘Het was toch een kleine moeite geweest om in Een maand later de twee sterren te laten stralen in een scène waarin links in beeld op de achtergrond wat middelbare scholieren joints met elkaar uitwisselen en rechts in beeld twee bejaarden over een hondedrol uitglijden terwijl hun tasje uit hun handen wordt geroofd. En waarom drijven er in de grachten van Amsterdamned geen oude matrassen en kapotte stoelen rond? Zodat de buitenlandse kijker in één oogopslag gewaarwordt hoe men in de hoofdstad van Nederland van zijn overtollige huisraad afkomt?
Een van de scherpste critici van de Nederlandse film verklaarde drie jaar geleden tijdens het Internationale Filmfestival te Rotterdam: ‘Als ik van mijn hotel naar het festivalgebouw loop, zie ik in vijf minuten meer van Nederland dan in alle Nederlandse films’. De spreker, een Engelse journalist, raakte met zijn kritiek, hoe deprimerend ook om aan te horen voor Nederlandse filmmakers, de kern van het succes van hun Engelse collega’s’

Merik van der Toorn – oorlog in amsterdam zuid – buurvrouw in opspraak: “De misdadigheid waarmee je me hebt behandeld”

het rommelde en donderde al een tijdje in amsterdam zuid – de immer naar vrede strevende en uit een & al goedheid gegenereerde merik van der toorn leeft in onmin met buuf. merik bejubelde aanvankelijk buurvrouw – maar hoe het is gekomen (we komen maar niet achter de waarheid) momenteel is het oorlog in zuid. donkere wolken hangen dag na dag boven zuid – de gehele stad mag meegenieten van de vijandelijkheden over en weer tussen de beroemde amsterdamse dichter en zijn buuf. merik van der toorn heeft een wolf aangeschaft ter verdediging – (zie het beestje gevechtsklaar op onderstaande foto) zonder wolf durft hij niet meer in het openbaar te verschijnen. zo erg is de toestand in de wereld momenteel. op de foto zien we hem tevens gewapend met een knipschaar – de in liefde bloeyende liefdesstruik die buuf en dichter ooit gezamenlijk plantten gaat eraan zien we merik van der toorns ogen spuwen. met wortel en al is deze liefdesstruik inmiddels verwijderd. de wolf houdt de wacht. lees hieronder de poëtische afrekening met buuf:

Hoi Pom,
Een tijdje terug was het koek en ei tussen mij en de buurvrouw. Ik schreef lyrische poëzie over haar op pomgedichten… maar ach hoe kunnen tijden veranderen….zie pomgedichten, groet, Merik

**Buurvrouw**,

De misdadigheid waarmee je
me hebt behandeld valt aan
de mensen niet uit te leggen.

Hoe er ook over geschreven zal worden,
de waarheid zal niet op tafel komen.

Ga maar liggen bij je
zonovergoten blauwe zwembad en

laat je koelte toewuiven
door bruine meisjes met bloemenslingers.

Je bent mij vergeten,
ik tel de knopen van mijn jas en

mijn moeder vertelt mij:
het is maar een burenruzie, jongen.

Merik van der Torren

Ien Verrips: “die dag was er niemand om aan te denken…”

ze liep alsof ze zocht
een herinnering misschien
een voorval als houvast
die dag was er niemand om aan te denken
ze liep alsof ze wist wat wachtte
dat zij licht zou zijn
in haar gedachten
zich overgeven zou
aan de roep van de rivier
dat zij geruisloos zinken zou
en weten misschien dat zij
het dan pas weten zou

**Ien verrips**

Peter Berger: ‘Zijn blonde popje draagt een strak jurkje dat uitstappen schier onmogelijk maakt. Maar niet voor haar. Ze is de elegantie zelve. Maar haar blik dondert bliksem. Haar glimlach diepgevroren in een kille grimas…’

Een kwartiertje nog tot de drukte. Rondom Reims lijkt het Teletubbieland wel. Met van die zware trage windmolens die hemelhoog in heuvelachtig idyllisch groen rondspoken. Witter dan wit zijn ze. Kalmte en rust. Orde en regelmaat. The sky is blue. Even later is het raak. Bingo! Daar gaan we. Ik raak er steeds de weg weer kwijt. Zoals het hoort in Reims. Rechtsomkeert? Mooi niet! Gewoon verder. Straight ahead. Blik op oneindig. Lost in space.

Ik volg de borden *Champagne-Ardenne* want dat klinkt als onvervalst avontuur. Een half uur later trekt een hobbelig landschap voorbij. Met druiven, druiven en nog eens druiven. De wegjes smaller dan smal. Soms steiler dan steil. Dat leidt nergens naar. Het pad loopt uiteindelijk dood. Toch achteruit dan maar. En bij de splitsing beneden links deze keer. In de verte een kerkje.

Het is een gehucht uit een prentenboek. Lieflijker dan lief. Rijkdom alom. Te keurig om Frans te zijn. Dommage! Op elke deur prijkt een imposant naambord waarachter meestal een proeverij schuil gaat. Want elke dorpeling bezit een zelfbenoemd Chateau. Verleiding? Welnee, ik ben het gezuip even zat. Op het plein voor de Mairie staat een glimmend zwarte VIP bus: *Tour De Champagne*. Met sierlijk gekrulde letters in goud. Zo ́n onnozel toeristentreintje op veel te grote rubber wielen ernaast. Volgepakt met licht beschonken dagjeslieden. Daarachter een parelwitte Porsche waarvan de deuren geluidloos openzwaaien.

Een grote gouden klok bungelt zwaar aan z’n pols. Zijn blonde popje draagt een strak jurkje dat uitstappen schier onmogelijk maakt. Maar niet voor haar. Ze is de elegantie zelve. Maar haar blik dondert bliksem. Haar glimlach diepgevroren in een kille grimas. Nowhere to run. Nowhere to hide. Ik druk het gaspedaal nog maar eens in want het voelt alsof ze met mij samenvloeit. Vluchten kan niet meer.

Peter Berger

Pom Wolff & Frans Terken – over en weer – week 2 – WONDERKIND

Pom Wolff & Frans Terken – over en weer – week 1 – WELKOM KIND

de dichter Frans Terken neemt de uitdaging aan – de komende negen weken schrijven wij in het weekend op pomgedichten punt nl over en weer. ik schreef Frans dat wat mij betreft het een persoonlijk thema mag zijn. dochter Sonne bevalt rond 1 augustus – ik schreef Frans: een persoonlijke reeks – de verwachting – het geboren worden – en dan het leven in Frans – en dat we het mogen meemaken. Frans stemde in: eind september wordt zijn oudste zoon Tjebbe vader.

**wonderkind**

zo onbekend nog met de dingen
met de mensen en de wereld

met het lief en het leed
met de gaten die ze in de wereld schieten

ik vertel het je nog niet – mijn kind
je hebt geen naam – je mag nog even zonder

te fantastisch voor een naam ben je
met je lange trappelbeentjes

in je eigen moeder
haar gedachte wonderkind

pom wolff

**Hoe genaamd**

Je houdt je wondere wereld
nog even klein en voor jullie zelf

volop in beweging maak je je al groter
en voelt hoe moeder helpt en werkt

dat je je ruimte kunt verkennen
voetje voor voetje je eigen plek verovert

zij schudt mee als jij trappelt en
oefent alsof je kanaalzwemmen leert

naamloos nog om het geheim te bewaren
dat straks op ieders lippen ligt

© FT 07.07.2023

foto’s Theo Huijgens pomvon in 2015 en 2023 – bij het einde van CAfé De Schouw: ‘want als dood gewoon de stilte is hoe kan het hier dan stiller nog…’

alsof de tijd heeft stilgestaan de 010 fotograaf Theo Huijgens knipt de tijd vrolijk door. 010 is en was voor een dichter uit 020 natuurlijk Café De Schouw – het Café waarin de POETSKLUP elke maand het café van poëzie maakte. en café De Schouw is deze maand nog barvrouw Tineke. legendarische optredens van deelder, frans vogel, die boninsegma, bowen, die van von solo, van karbon, en van heel veel meisjes, dames en rotterdamse keet die deze week navolging kreeg van een nieuwe rotterdamse keet in de voorlaatste poëzie bijeenkomst – dichteres die vond dat al die dichters in De Schouw maar woorden haar oren in neukten – een adequate 010 samenvatting van 10 jaar leven de Schouw – waar ik zo af en toe door de jaren heen getuige van mocht zijn. getuige de foto’s van de 010 hoffotograaf Theo Huijgens. en ook de doden – leven voort – zo ook sas manuz. en toch is er afscheid met dichterlijke weemoed erge afscheid als Tineke de deuren sluit eind juli 2023.

**in café De Schouw**

**weet je dat ik allemaal rare dingen doe**
**sinds ik je ken**
**allemaal dingen die niet horen**
**langs een kunstwerk lopen bijvoorbeeld**
**zonder er naar te kijken**

**maar dat ik ooit mijn hand aan jou**
**mocht drogen in café De schouw**
**omdat het papier op was**
**vond ik wel lief van je**
**die hand waar jij een zoen van maakte**

**het lijkt erop dat dit een goede avond is**
**om een gedicht te doen**
**niet een avond zoals die avond toen**
**ik hoorde dat je er niet meer was**

**nee dit is toch geen goede avond**
**om een gedicht te doen**
**want als dood gewoon de stilte is**
**hoe kan het hier dan stiller nog**

pom wolff

VON SOLO gisteravond aan het werk in de voorlaatste Schouw : ‘Je kunt nog zoveel ‘herinneringen maken’, maar er zijn concrete mensen en dingen op echte plaatsen, die je lief zijn, die op een gegeven moment gewoon voor altijd weg zijn. Dat vooruitzicht maakt me bang…’

gisterenavond in de voorlaatste POETSKLUP van Café De Schouw van en bij de legendarische TINEKE – dankjewel Tineke – in 010 de guerillastrijder van de 010 poëzie VON SOLO ook aanwezig natuurlijk en in topvorm. eind van de maand echt de allerlaatste POETSKLUP net voor de afbraak van het cafégebouw – ROTTERDAM MOET ZO NODIG NIEUW WORDEN _ heel veel korrie-vee-en traden op dan wel presenteerden – oa renato miguel, jeroen van de woorddansers, gino van weenen, olifier fenote, theo huijgens, daniel dee – een juffrouw die dichters betichtte ‘woorden nogal diep in haar oren te neuken’ – kortom een echt rotterdams avondje en dat dan ook nog zonder rotterdamse keet die huishoudt in zeeland. dat in Café ARIE zal worden voortgezet aldus sprak jeroen naaktgeboren. VON SOLO maakte bekend dat 30 columns van hem worden gebundeld in een bijzondere uitgave. eentje geniet u hieronder. ik gaf De Schouw een laatste gedicht De Schouw was en is nog deze maand tenslotte toch van iedereen 010, 020 waar ook vandaan, jong en oud, links of genderneutraal – van ons allemaal – zelfs van de doden VON SOLO vat het leven mooi samen:

Je kunt nog zoveel ‘herinneringen maken’, maar er zijn concrete mensen en dingen op echte plaatsen, die je lief zijn, die op een gegeven moment gewoon voor altijd weg zijn. Dat vooruitzicht maakt me bang.

Ik loop over de Kleiweg, van de Action naar huis. Ter hoogte van het uitzendbureau kom ik mijn oude buurvrouw uit de Elisabethlaan tegen. We stoppen beiden even. We gaan zitten op het bankje, dat daar staat en praten en kijken uit over de Kleiweg, richting het Bergpolderplein. De ijswinkel, waar vroeger de bloemenzaak van Kouwen zat, die grensde aan ons beider achtertuinen. De buurvrouw woonde al met haar man en dochtertje in de Elisabethlaan, toen wij er zeventien jaar geleden on s eerste huis kochten. Ze waren altijd redelijk op zichzelf, maar als het nodig was, waren we er voor elkaar. Zij meer voor ons, dan wij voor hen. Wij zorgden soms voor de kat, als ze op vakantie waren.

Maar zij herinnerde me eraan, dat ik beter mevrouw Solo en mijn pasgeboren dochtertje met de auto kon gaan halen uit het Sint Franciscus, dan met de fiets. Ze zorgde voor een ambulance, toen mijn vader tijdens een oppasweekend een hartinfarct kreeg en mevrouw Solo en ik in het buitenland zaten. En toen ik van de steiger gevallen was bij het werk aan onze nieuwe woning, hielp ze ook weer de kinderen op te vangen. Ik was en ben nog steeds altijd op welk tijdstip dan ook welkom. En ga over twee weken weer eens met haar Amerikaanse man lekker bij mijn favoriete grill restaurant eten. Er zijn dingen die ik hier niet vertel, maar in die jaren hebben onze gezinnen veel lief en leed gedeeld. Honderden kleine dingen.

Vijf jaar geleden zijn wij uit de E-laan, zoals we het straatje nog steeds liefkozend noemen, verhuisd naar ons huis op de Kleiweg. Hun dochter is intussen op kamers gegaan en studeert nu in Utrecht. Volgend jaar gaan ze het huis verkopen na meer dan twintig jaar en vertrekken naar hun huis in Zuid-Frankrijk voor een vervroegd pensioen. Voor nu zitten we daar dan. Op een bankje uit te kijken over de hoofdverkeersader van ons dorp. Te keuvelen. Het voelt als was het een dagje in het paradijs. De wind, de zon die schijnt. Het geroezemoes van passerende mensen. Over een jaar zal dit niet meer gebeuren. Dan zijn zij en haar man vertrokken. En wij blijven achter. En natuurlijk weet ik dat we daar welkom zijn en dat ik daar heen zal gaan. Maar dit stukje tastbare historie zal voorbij zijn. Een toevallige ontmoeting aan de overkant van de straat is uitgesloten. Als ik aan zal bellen, zal een ander opendoen. Als ik door de E-laan loop zie ik schimmen en spookt het verleden door mijn hoofd.

Voor nu weet ik, dat dit is, wat me te wachten staat. Dat vervult me met melancholie. Het gevoel dat ik terug wil naar die tijd die later zorgeloos werd en waar het heden nu nog aan herinnert. Maar de mensen verdwijnen langzaam als spelers van het toneel. Enkel het decor blijft. Tot ook dat verandert. Sommige mensen op sommige plekken zijn bakens. IJkpunten van je leven. Je kunt nog zoveel ‘*herinneringen maken’*, maar er zijn concrete mensen en dingen op echte plaatsen, die je lief zijn, die op een gegeven moment gewoon voor altijd weg zijn. Dat vooruitzicht maakt me bang.

(Luister u nu in de nasleep gerust ‘*Niemand in de stad’* van De Dijk.)
https://youtu.be/9kV1OFRf3h8

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

in café De Schouw

weet je dat ik allemaal rare dingen doe

sinds ik je ken

allemaal dingen die niet horen

langs een kunstwerk lopen bijvoorbeeld

zonder er naar te kijken

maar dat ik ooit mijn hand aan jou

mocht drogen in café De schouw

omdat het papier op was

vond ik wel lief van je

die hand waar jij een zoen van maakte –

het lijkt erop dat dit een goede avond is

om een gedicht te doen

niet een avond zoals die avond toen

ik hoorde dat je er niet meer was

nee dit is toch geen goede avond

om een gedicht te doen

want als dood gewoon de stilte is

hoe kan het hier dan stiller nog

pom wolff

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: