Het leek wel een romance die daar over de golven deinde
Het leek wel een romance die daar over de golven deinde met oesterduiken in een afgelegen baai en oesters eten op een verlaten strand
heel zacht drukte ze haar vinger in de oesters schaal: ” tsja, ’t is net een vagina “
daarna was het wind en water in de zon en over zee terugzeilen naar de haven waar hij na afloop vond: ” dat ze samen en dat ze ook en wat zij zei….
dat stuitte op een misverstand kortaf bitste ze toen terug: ” als je voortaan nou es beter kijkt “ en nogal verongelijkt: ” en jij, jij kan dat zonder spiegeltje ”
Het zou je zomaar kunnen gebeuren: je verzuipt in je afwasteiltje, dan vloeien er tranen. Diepe, donkere tranen. Of je wordt opgevreten door een paar Engelsen op fietsvakantie. Het zou je allemaal kunnen overkomen en je hebt niet eens je in memoriam voor elkaar. Ik wel. Dat staat.
Liefs
Karin
I.M. Karin Petra B.
Hij zei: ze zoop als een Russin. Hij zei: ze kon zo lachen in de zon. Hij zei: zou ze de waarheid zeggen als ze loog. Hij zei: maar als ze zei ik ben je vriend Hij zei: dan meende ze het erg oprecht. Hij zei: ze vertelde me in een nachtmerrie. Hij zei: dat ze haar kater omruilt voor een carcinoom.
Hij zei: en natuurlijk geef ik haar wederom gelijk.
minstens vijftig teddyberen vlak na de geboorte liep ze al zeven klassen sloeg ze over cum laude bij het afstuderen
vriendjes altijd bij de vleet zij was gewoon de mooiste en zo geestig bovendien
een bruidsjurk met een sleep van hier tot Tokio en vast nog langer hij de juiste lengte en geen ons te zwaar zo’n hoofdrolspeler uit een film gestapt en ook nog stinkend rijk
hij bracht haar iedere dag ontbijt op bed en rode rozen keek zelfs nooit naar andere vrouwen
ook de scheiding liep fantastisch
anke labrie (24-07-2021)
–> een fantastisch tijdsbeeld van laten we eens wat zeggen – dertigers in amsterdam zuid – met karretjes voor de kids omdat de kids van tegenwoordig niet meer kunnen lopen – met karretjes voor de hondjes omdat de hondjes van tegenwoordig ook al niet meer kunnen lopen.
gisteren bevond ik mij op een bankje van metrostation WTC – achter mij zat een wonderschoon in gympen en toebehoren geklede dertiger vrouw die met een geladen mobiel haar geliefde vroeg of ze niet kon worden afgehaald. het antwoord moet negatief geweest zijn – achter mij hoorde ik: ‘ok dan niet – jij met je kankerkop – rot ook maar op ook…’
zo ook in een andere virusvariant het beschreven verwend zijn in dit gedicht van Anke Labrie – met die enerverende slotregel. goud! van harte.
Vast in een droom
Nu denk ik dat ik je verzonnen heb die ogen die altijd een ogenblik slechts duurden, om te weten en de stiltes waarin je voelt dat er liefde is, die meegroeit soms opschrikt uit een gedachte
Met jou begon die morgen dat je mij pakte in al mijn naaktheid dat lange zwijgen tussen ons verbrak en zinnen rolden tussen de lakens je kuste me dood en weer wakker was ikzelf die hitte van jou
Dacht ik mezelf een droom waarin je zei: ik ben de zoon van Vulgivaga en eet alleen maar vulva, waarna ik stierf met een lach en herboren dacht, waarom moest ik je zo hard voelen tot er chaos was.
Vera van der Horst
–> gisteren besprak zangeres laura jansen de belangrijkheid van de poëtische teksten van joni mitchell – de kwetsbaarheid van de in poëzie gegoten songs – de eerlijkheid ook. het was alsof ze dit gedicht van vera van der horst besprak. om zo eerlijk over gevoelens te kunnen schrijven en dan ook nog zo dat ze voor andere mensen navoelbaar en inleefbaar zijn – dan moet je zelf stevig geleefd hebben, stevig gevoeld hebben – dan moet je vera van der horst heten. zilver! van harte.
Vera van der Horst: je kuste me dood en weer wakker
Rik van Boeckel: de wens van het hart stroomt langs dromende dansers
Anke Labrie: een bruidsjurk met een sleep van hier tot Tokio
Petra Maria: van alles van mij
Babak Amiri: met jou delen kan ruikt naar eenzaamheid
Cartouche: Hors concours
wedstrijd gesloten
wie wint de enige echte virtuele – over de top maar dan ook echt over de top trofee op pomgedichten punt nl – we hebben het thema aan CARTOUCHE te danken – te wijten deze week.
Allemaal dank zij CARTOUCHE die ooit schreef over liefde en hoe het allemaal ook weer kan vergaan. MAAR WEL OVER DE TOP! u kent de regels; gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Houvast
Vannacht droomde ik van een balkon, spits gepunte schoenen, los zwaaiend haar en lichtjes zwevend als een speelse heffing van je hand plukte ik de vinger wijzing naar doorkijk op golving van boezem water waarin ik vrij kon deinen in branding – klank van een altviool
strijkwarme beelden van een stoel, een been, tafel, bed, nevelregen waterweg de zegen van het kruis hout op stam wortel pijn, ceder, inheems eiken klippen, boeien in opkomend water aanspoelen aan lage kusten, ogen in spraak van heldendichten
en dan – houd je vast – de dood gewone ontnuchtering, alles drijfnat ik snak ik weet van avond eenmaal in schemer ben ik zeker zal ik tweede adem vinden en waag de sprong omlaag
20-06-2015 Cartouche “ How can I hang on to a dream”
De bolero van angst
Dromen denken waar te worden in woorden zinnen en verzen realiteit haalt de regels in met langzame gedweëe tred waarheid bezinkt in de dageraad bezingt haar dromendans van jaren
de wens van het hart stroomt langs dromende dansers in het groene licht verblijft zij geeft geen houvast aan de stamboom
bezem rock roept zij onstuimig naar West-Afrikaanse djembé slagen instabiel danst zij weg van mij enerverende muziekdagen nemen de ruimte met de gratie van lust
ze neemt de tijd om te klimmen zie haar op de trots van rotsen groet de tik van mijn handen dansend en dromend speelt zij gelijktijdig de bolero van angst.
Rik van Boeckel 24 juli 2021
–> de woorden zijn me deze week net te uitleggerig. een rik op zoek naar verklaringen – maar ik lees liever een rik die op zijn eigen woordengolven mee deint desnoods kopje onder gaat om boven de sterren tevoorschijn te komen en in zijn woordenvloed de lezer mee te nemen het dichterlijk heelal in van deze dichter.
oprecht
na lange woorden met pijnlijke afgronden van grenzeloos verdriet en diep verlangen
kwam het dat ik je vroeg in onmacht en verstandsverbijstering waarom je bij me bleef
omdat zei je beslist omdat je oprecht van alles van mij houdt
petra maria
–> meestal weet petra maria zonder de grote dingen te benoemen de grote dingen als verdriet en verlangen en onmacht aan te raken. hier heeft ze de woorden nodig. dichteres weet vaak heel goed de woorden te vermijden die hier te veel zijn.
Toen je je ogen even dicht deed wist ik nog dat zij bruin waren Ik zei: dit is niet meer mijn stad niet meer mijn land. Het is te vroeg voor dit verhaal maar ik moet weg lieverd
De mannen met de Kalasjnikovs schreeuwden telkens weer: Zeg het Zeg het nu. Zeg dat je je vrij voelt Ik zei: het is te laat voor dit verhaal Want ik adem de zuivere lucht van rede en hoop. Ik moet nu weg lieverd
Toen je je ogen opendeed was ik al twijfelend over de kleuren van thuis, weg De lucht die ik nu inadem en die ik niet meer met jou delen kan ruikt naar eenzaamheid Dit verhaal is nooit op tijd Maar ik heb de vrijheid van jouw bruine ogen in mijn hart
B.Amiri
–> die bruine ogen een waardige plaats gegeven in dit gedicht in de slotregels – ik weet trouwens niet of die tweede strofe hier wel moet. strofe 1 en 3 samen zijn genoeg. zorgen voor een eenheid die naar mijn smaak verstoord wordt door het toevoegen van strofe 2.
Hors concours Over de top
Zie mij niet als berg om te beklimmen maar als heuvel om af- en in te dalen
mijn schat
niet als hoogte nee als dieptepunt waaraan je nooit voorbij zult raken levenslang
een weg gaan over de top van vlees en bloed hobbels nemen en ons ten dode wippen
kun jij je daarin vinden?
24-07-2021 / Cartouche
–> dank aan Gérard voor de bijdrage en het prachtige inspiratiegedicht bovenaan – beste Cartouche. dit gedicht hieronder is wat mij betreft toch minder over de top dan het gedicht bovenaan.
Je had het al eerder gevraagd, of ik ook over jou zou schrijven, “wanneer je aan de beurt was”. Ik had je gezegd dat ik je zou bewaren, voor het boek waar ik aan werk. Maar er is iets gebeurd mijn lieve schat. Ik had nooit begrepen waar het begrip “kill your darlings” op sloeg, tot ik bij ons hoofdstuk was aanbeland. Het past er simpelweg niet in, dus ik heb de rode pen door ons literaire samenzijn gehaald. Hoe moeilijk ook. Want jij was daar toen ik viel, weer opstond en nog lager viel. Toen ik me met hem verloofde en hij weer ging. It was you all along.
Het is al weer een jaar geleden dat we elkaar voor het laatst zagen. Jij had de plek genoemd, bar Bukowski, Amsterdam, een regenachtige winteravond nadat ik me voor het eerst in cafe Eijlders begeven had. Een vrouw schrijft een jongen. En nu schrijf ik jou. De vrouw die ik nu ben, de jongen die jij ooit was. Ik vertelde je die avond over mijn “hou me vast en heb me lief dagen”. Dat deze een erfenis uit het verleden zijn waar ik waarschijnlijk de rest van mijn leven mee moet dealen. Je merkte op dat ik die dagen helemaal niet zou moeten hebben, maar genoeg zou moeten hebben aan mezelf. Ik liet je je gang gaan. Je wist veel, maar niet alles. Er stond een gedicht op de muur, he made me laugh again, de laatste regel. Jij had het afgedaan als toeval, ik had er iets moois in gezien. Drie tranen raakte mijn wang. Een links, twee rechts. Je zag alleen de linker. Ik was achter jou aan de bar uit gelopen. De aanwezige mannen hadden naar me gekeken, jij groot en sterk. Ideaal om bij weg te krulpen.
Afgelopen week berichte je mij. Dat het nog geen elf uur was, maar je het gevoel had alsof het al veel later was. Het grapje dat je ooit maakte als de klok weer eens werd teruggezet. Deze week heb ik de klok voor heel even iets verder teruggedraaid. Ik zag ons weer even samen. Utrecht. Sardinië. Sri Lanka. De Witte Aap. Lowlands 2013 op mijn bank. Jij was daar, en daarvoor, ben ik je eeuwig dankbaar.
Het is woensdagavond zeven uur. Ik zit achter een bureau op een leeg kantoor. Uit mijn draagbare bluetooth speaker knalt het album ‘Troublegum’ van de Ierse band Therapy uit negentienvierennegentig. Mijn voeten stampen heftig de bassdrum mee en telkens gaat de speaker een tandje harder. In gedachten ben ik weer in Utrecht in de Bunker. Onze eigen Führerbunker, van waaruit we plannen maakten om de wereld te veroveren. De Bunker was een complex van de studentenhuisvesting aan de Van Lieflandlaan in Utrecht, waar een vriend van me een kamer in een unit van tien huurde. Ik logeerde daar periodes lang permanent. Hij had een eindeloze collectie harde rockmuziek. Die draaiden we dan ook hard, terwijl we ons verloren in een wolk van wiet en halve literblikken Schultenbrau. Dromen dat we deden. Dat als we de stad in zouden gaan er van alles zou gebeuren. De grootste dingen, die we op dat moment nog niet eens konden inschatten. Meestal eindigden die avonden de volgende ochtend met de vraag wie de eerste joint zou draaien.
Terug op kantoor zet ik muziek weer een tandje harder. Mijn lichaam vibreert mee. De muziek is voelbaar door mijn hele wezen. Man, als we toch eens terug konden naar die tijd. Ja, dan zouden we wel. En ineens krijg ik het gevoel naar buiten te willen. En een flinke pint te halen bij de avondwinkel en de trein te pakken naar de Bunker om in te drinken en dan vol aan los te gaan. Dat gevoel verdiept zich en ik verval in melancholie. De muziek gaat een tandje zachter. Het raam, dat uitkijkt op de parkeerplaats weerspiegelt mijn zevenveertigjarig, kalend hoofd en een gezicht vol rimpels. Ik heb alles dat ik me wensen kan. In plaats van Schultenbrau drink ik nu Tyskie of chique Duitse halve liters in glas van de speciaalbierwinkel. Wiet hoeft niet meer. Liefde kom ik niet tekort. Er is genoeg om te geven en delen. En toch blijft het kriebelen. Altijd de drang naar dat ongerepte land dat op verovering wacht. Lebensraum.
De muziek gaat toch weer een tandje harder. Het lijkt op een verlangen naar toen, maar dat is het niet. Het is een verlangen te doen wat toen niet lukte in dat tijdsgewricht met de wapenen van nu. Ik gooi de computer uit en begeef me naar buiten en neem me voor niet te weten wat ik ga doen, behalve dat ik bij de avondwinkel een halve liter ga halen. Dat voorrecht gun ik mezelf. Het spiegelbeeld knipoogt bij de draaideur ineens terug. De wereld hebben we dan wel niet veroverd nog, maar het is nog geen afscheid van de wapenen.
Of is het niet meer dan het verschuiven van legers die er al niet meer zijn…
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Hoe gaat het met mevrouw Betty ? Is mevrouw genegen wat te wandelen ? Of ligt ze liever in bed en zal ik haar daar naar toe dragen ?
Hoe is het met mevrouw Betty ? U snurkt, droomt U van uw jonge hondjes met wie U opgroeide ? Schrikt U van de kaalheid van de vloer als U wakker wordt ?
Hoe is het met mevrouw Betty, wilt U gaan liggen in bed of toch een eindje wandelen ?
soms als de dichter dichten moet raakt hij verdwaald verloren in een boek gevangen in de tijd die stil blijft staan tot hij met spijt de laatste woorden leest het boek dichtslaat vervuld de dichter weet op deze dag komt er geen poëzie aan te pas
DIE PRACHTIGE ROMAN DIE POMGEDICHTEN HEET – twee MILJOEN HITS – De belangrijkste verhalen tussen anderhalf en twee miljoen – hier genoot u van:
Een goed gesprek En ‘.Zorgvliet ligt bekans in Amstelveen…’ tom zinger Ja dat is jammer Hondje is dood De Illus.7.7 Simon Vinkenoog is 2008 Willem Adelaar in een hoofdletterkwestie Het varkenseiland van Karin beumkes Ellen deckwitz aan de hars DE 1E DIGITALE BEKER MET ZONDAGOCHTENDGIF VOOR CHATFANT Pandorra: t is verdorrie net of ik columbo achter me aan heb hinken BERNHARD CHRISTIANSEN in zware midlife de koninklijke bibliotheek waardeert pomgedichten als cultureel erfgoed Canan Yağmur – dichter van de STILTE
ze las met een vibrator en ze hield van poëzie ik zei lief dat is voor later leg hem vast maar op je knie
in het altijd weer zo prachtige DEENS van PETER KNIPMEIJER MISTER HERNEHIMSELF WINT MET HET OOG OP MORGEN afscheid van MIES BOUHUYS – liefdevol, strijdbaar, rechtvaardig, fantasierijk INGMAR HEYTZE TERUG BIJ DE MUUR erwin troost aan de dommel én twee dames WIE IS DIE JAN KETELAAR TOCH? HOOG BEZOEK – VERA VAN DER HORST in eetcafé ‘altijd lam’ – tiefenthal – ‘het zal abstract zijn’ LUK PAARD VANAF VANDAAG OFFICIËEL ARTIEST ‘je mond schuimt jodium..’ Wolff ontmoet Benders en legt hem het leven uit “Bestaat cricket? Neen.” – kees fens HANS CLAVIN – ARM VELSEN HEDWIG BAARTMAN – ‘LIEFDE IS SOMS NOU EENMAAL EEN JONGE ZEEHOND OP HET STRAND.’ BLAUW FRAU – ‘Vooruit, naar het ontzettende einde.’ MOES IN MUIDEN?
MUIDEN
ik heb het altijd over muiden met muiden is toch echt iets vreemds zo gauw je muiden zegt
soms zijn het de konijntjes dan weer hoppen tosties daar muiden heeft zijn eigen dynamiek
de sloot die je niet als sloot herkent begroeid zo ongeschoren kut die aanblik van gordijntjes waarachter wartaal heerst –
het went maar niet
pw
NIEUWS – max lerou maakt GEEN rel van de humor zullen ze niet omkomen, rauwvoet en samuel vriezen NIENKE ESTHER GROOTEN – PAPA – ‘We speelden levend ganzenbord door het Hele Huis.’ de begraafplaats waar ze liggen nu waar de harp van ANNE VAN SCHOTHORST al niet toe leidt ALEXANDRA VAN DE POL OOK AL WITHEET Reinier de Rooie de parel van hengelo adriaan jaeggi dood – een laatste groet van starik IK SCHREEF HET TOCH – HENK VAN ZUIDEN zo sta ik catharina blaauwendraad wat zullen wij amsterdammers zo een verrotte utrechtenaar als marein baas laten winnen. een ziener onze sander koolwijk. NIEUWE ONTMULDERDE BEELDEN VAN MIKE PLATENKAMP SANDER KOOLWIJK WAARDEERT OPTREDEN MAREIN BAAS IN DE FINALE MET EEN NUL voorstel pomgedichten aanvaard – sven ariaans zal worden aangezocht als rekenmeester bij NK SLAM De 1e biologisch verantwoorde Amsterdamse Poëzie Award ‘voor ijver en door Liefde Bloeiende’ voor Alexis HAVANO RICHT KROKETTEN OP SVEN ARIAANS OPEN BRIEF VAN ARIE HORDIJK AAN MAX LEROU – ROTTERDAM SLAMT een gedicht wil ook wel eens een einde kennen SPANNINGEN TUSSEN GIJS TER HAAR EN IBUNDA? “LATE ZON” OPGENOMEN IN EIJLDERSBUNDEL RAUWE UIWE HEBBEN KENNEDY VERMOORD
hoe JACOB DE BRUIN overleefde in het Sodom en Gomorra van SCHRIJFNET BART FM DROOG GUNT STARIK EN CHRÉTIEN BREUKERS EN MARIA VAN DAALEN HET LICHT NIET IN DE OGEN BENDERS SCHOPT WULLEN ERUIT IRIS KIND, JE LAAT JE TOCH GEEN “RATELSLANG” NOEMEN – john N – misterhernehimself –vergoeilijkend ‘die ouwe heks in paraguaai’ het werd een mooie dag – bontebal en lerou hebben gezoend hoor PETER KLENCKE zingt DE EERSTE EN ENIGE ECHTE VIRTUELE HOOFDSTADSLAM # ONE – DE FINALE RONDE – AND THE WINNER IS……JÜRGEN SMIT FENOMENALE STUITERBAL ACG VIANEN TREFT JOOP KOMEN IN HET HART PANDORRA – rollatorpoëzie ‘Sta op, luie sloerie’ – DE OUWE AACHENENDE KEERT ZICH NU OOK TEGEN DE LUIHEID DER HAARLEMSCHE AMBTENARIJ de eerste liefde van JAN ANTON GILLES het hele land drijft hier op atakurk HAARLEM? HAARLEM? en woont in haarlem ook die oude slammer lucas hirsch niet? Bij de konijnen linksaf – dat is haarlem CHATFANT BLIJFT ONVERSTOORBAAR CHATFANT IBUNDA: “neuk me Heer” PANDORRA BELEEFT HET EINDE VAN DE WERELD – “eindelijk echt vlees!” DOMINEE GREMDAAT: ‘geert en rita maken Nederland kapot – kent u die uitdrukking’ LOES ESSEN & DE EERSTE LIEFDE: ‘o sper mij wijder, wijder’ POËZIE TV PAKT UIT stephanie tillieux – Och arme België http://luciasportretten.web-log.nl NU MET EEN REACTIE VAN ROBIN FAME gij heren van Zeist gij zult geen poppenkast spelen Alle dozen recht:
Noli me tangere
Ik kijk je huis kris kras alle lege dozen recht voor wie van orde houdt, spreid mijzelf als een veel te slappe lappenpop om jou, goedkoper dan de eerste de beste hoer om de hoek, één cappuccino later, ergens in een straat recht ik het stro in mijn armen mijn voeten mijn hoofd, vraag je wat als god bestaat of god mag weten wie dan ook maar iemand om het stro te harden de straten te wissen mijn voeten te vinden graniet te weerstaan
achtennegentig redenen om hier te zijn en twee om dat niet jij jij
vandaag GENT WEVELGEM WEER DE CONTRABAS OP STERVEN NA DOOD: ‘onecht als durexrubber om een uitgewerkt geslachtsdeel’ BART FM DROOG – TURFLUCHT EN ACHTERDOCHT trots op nederland ben ik niet PASSA PORTA – FRE WIDDEKIND: ‘poëzie is het vloeipapiertje dat dure inkt opslorpt’ voorallief/Rinske Kegel – de verlosser in het neonlicht MIKE mag wel in de krant
en de bananenboot kwam van comacabana
onder ons gezegd en gezwogen we roken een jonko – ze is skaffa man we droppen nòg een pintoe ik vinger die puta een beetje en conjo ineens doet ze het niet meer
natuurlijk hebben ze die motjo niet gevonden met mij kan je niet fucken man en die tjappie jongen die kiepert haar zo zonder gewicht
geen moment was ik para die longen lopen zo vol water dan ga je echt niet drijven weet je
ik ben zo fucking weerie hoe dichter je bij mij komt hoe dichter bij de haaien
Vandaag iets makkelijks. Iets luchtigs. Boterham met ei en soep vooraf. A lazy sunday afternoon in the summer time. Proost. Ik hou van je.
Liefs Karin
Einde der tijden talk
knuffelscharrelen breigroepje haarkleuring Elvis poef Veronica rondhoppen alleengaanden yogameeting met frikandellen humeurwisseling jampotglazen dekbedovertrek Janneke Brinkman
haarkleuring Elvis knuffellammetjes yogameeting zonder frikandellen graancirkels mayakalender depothoppen poefje Sandra en Simon uithuilen voor neerlandici parachutespringen voor alcoholici tandemsprong haarkleuring Elvis
we schreven het al: ze zijn allemaal geleefd – ze zijn allemaal doorleefd – de jaren – en zo makkelijk is leven nou ook weer niet. de dichters deze week uitgenodigd om een eerbetoon uit te brengen aan de jaren. Alle dichters geplaatst in de zondagochtendwedstrijd voor tien uur – maar Anke Labrie niet – zij stuurde in even over tienen.
maar meneer wolluf de wedstrijd eindigt toch naar uwes eigen zeggen om halluf elluf – krijst Bettie hier op 8 hoog in de VU. nou heb mevrouw Labrie het hele weekend aan het gedicht gezeten en dan laat u haar gewoon in de kou staan. ja uhh Bettie – niks meneer wollufsen ja uhh – het is een schandaal – tegenover mevrouw Labrie, tegenover de poëzie in het bijzonder en alle lezers in het algemeen – en vooral tegenover de VU patienten want die lezen elke zondag pomgedichten punt nl – wat zeg ik lezen – ze spellen pomgedichten punt nl –
als meneer Rutte excuses ken maken dan ken u ook excuses maken hoor. ok Bettie excuses aan Anke Labrie en zie hier haar prachtgedicht over ‘de jaren’ het thema van de zondagochtendwedstrijd.
nog zoveel nachtjes slapen voordat ik jarig was ik dacht nog niet in jaren maar in taartjes en cadeautjes
ik werd zes jaar ineens was het menens godzijdank waren vakanties toen nog eindeloos
nu spatten alle jaren uiteen in duizend deeltjes ik vang alleen de mooie op
