Wat hier leeft doet dat al miljoenen jaren niets is wezensvreemd en voorzorg is overbodig conclusies vallen niet te trekken vijf minuten is ver vooruit en iedere herinnering een geluk, een koestering
Hier loop je over ongebaande paden die bij terugkomst weer verdwenen zijn je beweegt je hier met open mond je begeeft je in verwondering
Totdat uiteindelijk uit een wolk de maan tevoorschijn komt opdat de dag zich dan als droom herhalen kan
Meer liefde dan een moeder had je, meer compassie dan Mahatma. Mijn ineptie bracht je in proportie, zodat ik het behappen kon.
Je bent mijn rode, groene en witte Tara, Gidste me uit een woeste zee, naar beekjes waar dromen weer konden stromen en de lach weer klaterde als voorheen.
Autorijden is niet zo moeilijk zei je, je rijdt gewoon tussen de lijnen en stopt bij rood licht, oké, we waren een beetje dronken, maar jouw filosofieën gaven zo vaak lucht.
Toen je stierf, voelde ik me niet verlaten Je bent geworden in me en gebleven en als ik sterf sterf jij mee.
Vera van der Horst
-> Brel, Willems, van der Horst een mooi rijtje. we vroegen om gedichten die direct onder de huid zouden gaan, tot op het bot en gemeend. en over het gevoel dat het zomaar voorbij kan zijn. hier hebben we er eentje. de dood aan de hand beschreven en wat hij aanricht in een mens, een mens zelfs ook nog kan verrijken. KARLA beschreven en een eerbetoon voor altijd meegegeven in de woorden van de dichter. Vera brengt karla dicht bij de lezer. meer liefde dan een moeder lezen we. dat is meestal heel heel veel liefde. mooi gedicht – mooie (voor)beelden. mooie slotwoorden.
Van jouw houden
Ik was er niet bij toen jij doodging vijfduizend kilometer zat ertussen want sommigen vonden mij een verrader omdat ik niet doden wilde Je hebt niets aan de doden heb ik ook sarcastisch geroepen voordat ik wegging
Ik was er niet bij toen Vijftien onomkeerbare jaren zaten ertussen want sommigen vonden mij eerloos omdat ik de rede belangrijker vond dan het geloof. ‘Zie je later’ heb ik geroepen met een schaamteloos ongepaste zekerheid in de toon
Ik was er niet bij toen jij doodging Dat mocht niet van de échte eerloze verraders Maar zij konden mij niet tegenhouden om van je te houden
BABAK
–> houden van op afstand, door alles heen, het gedicht een eerbetoon en aanklacht. we schreven al: Brel, Willems, van der Horst een mooi rijtje. we vroegen om gedichten die direct onder de huid zouden gaan, tot op het bot en gemeend. en over het gevoel dat het zomaar voorbij kan zijn. hier hebben we er eentje. de dood aan de hand beschreven en wat hij aanricht in een mens, een mens zelfs ook nog kan verrijken. we maken er van:
Brel, BABAK, Willems en van der Horst een mooi rijtje. we vroegen om gedichten die direct onder de huid zouden gaan, tot op het bot en gemeend. en over het gevoel dat het zomaar voorbij kan zijn. hier hebben we er nog eentje. de dood aan de hand beschreven en wat hij aanricht in een mens, een mens zelfs ook nog kan verrijken. Goud voor Babak, goud ook voor Vera van der Horst vandaag. en natuurlijk mijn dank aan alle dichters voor de openhartigheid in de woorden. het was adembenemend.
Vera van der Horst: Je bent geworden in me en gebleven en als ik sterf sterf jij mee.
Peter Posthumus: altijd zal ik vragen
Frans Terken: in de koers die je samen rijdt
Petra Maria: jij bent het
Anke Labrie: daar waar jij nu voor altijd slaapt
Cartouche: blijven geloven in wat was
Max Lerou: nog voor de lichtflits van nabokov
Babak: ‘Zie je later’ heb ik geroepen
wie wint de enige echte virtuele ….. op pomgedichten punt nl – ‘wij liggen hier te praten van jeugd die plots voorbij was… ‘- trofee – oa naar brel in de jeroen willems uitvoering – graag uw eerbetoon voor een belangrijk mens in uw leven – met weemoed graag ook en gemeend tot op het bot – over vroeger of over nu! mag ook – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
ik geloof dat ik het niet meer kan wat smeren met woorden verdriet mengen met verdriet het verhardt
we zijn van elkaar én van elkaar
ik kan wel lief zeggen je bent er nog maar dat is een leugen – ik weet het je moet niet liegen – je hebt nooit gelogen zou je zeggen
pom wolff
het neusje snottert het broekje zakt wat af en met dat alles ook de liefde
ergens achter die horizon ergens in een graf ligt nog m’n moeder of wat daarvan over is
en nooit zal ik begrijpen waar de pijn vandaan kwam altijd zal ik vragen waarom ze is verdwenen waarom ze er niet meer was
die vragen die niemand deren neem ik mee tot in mijn eigen graf
Peter Posthumus
–> heel direct geschreven woorden, het onbegrip van het kleine kind, een leven meegedragen en altijd ook nu nog onbegrepen – het verlies. waarom waarom blijft de vraag bleef – begrijpen we van de dichter – de vraag. het mag een kind niet overkomen – het overkomt een kind soms.
Deze dag voor jou II
(voor Tjebbe)
Een mijlpaal voor een zondagsjongen vier tienen gedraaid met de wielen van een stads- of strakke racefiets – wie toert komt altijd verder –
of het vinyl op de platenspeler gelegd een ongekend veelvoud daarvan niet te tellen als al die kilometers op en af sinds vroege jaren
tot vandaag en verder in deze eeuw bij het sonore geluid van je stem op z’n tijd gesmeerd met een IPA hoe er zoveel als klinkt muziek in zit
nog door leed van verlies heen dat levensecht op je huid geëtst nu naar grotere hoogten stijgen in de koers die je samen rijdt
–> het leven getekend van de zondagsjongen – een zondagskind in de ware betekenis van het woord – wat ie aanpakt zal slagen en toch het leven niet helemaal in de hand – ook leed maakt deel uit van een leven – hier aangestipt door de dichter – het beeld: het leven als een wielertour beschreven. mooie gedachte: dat een dag van leven geschonken wordt per gedicht.
jij bent het
niemand anders kan zo mijn dag zijn mijn gedachten in de nacht mijn verlangen zijn
zo tenenkrommend verstorend kun je zijn zo destructief en ook zo groot en veel zo weggedrukte waarheid
zo melancholisch in de tijd zo echt een lach in alles zuur en zoet schoonheid en zo lelijk zo heerlijk lelijk
mens wat een bonk vol liefde kun jij zijn nee, niemand anders kan dat zijn voor mij en ook voor jou
jij bent het jij bent het echt voor mij
petra maria
–> toen we bij de conclusie aankwamen – bij de laatste 3 regels – toen wist de lezer het inmiddels echt wel Petra – hahaha – dat deze JIJ het helemaal voor jou is – in al zijn/haar onvolkomenheden – een ronduit eerlijk en heerlijk gedicht. dat er van destructief en lelijk en zuur zoveel te houden is. dan moet het echt wel liefde zijn.
zusje
vanaf de start mijn slapie in het donkere kamertje waar het nachtlichtje altijd aan mocht blijven
totdat de tijd ons wakker kuste en het bed te klein bleek
onlangs de grafrechten verlengd
daar waar jij nu voor altijd slaapt kom ik ooit weer naast je liggen als ik ook moe genoeg ben
anke labrie (10-07-2021)
–> gedichtje komt wel binnen bij me – voor mij een jeugd met neefje theo – voor dichteres een zusje. die grafrechten die ineens opduiken in dit gedicht – die wrang die lieve kleinheid van een kinderspel uit het land van ooit afbreken.
Beweeggrond
leven buiten het vergeten kan hij niet zoals de torero in goudgalon verpakt zijn angst elke seconde van de dag met zich draagt, haar afmeet aan de bloeddorst van het dier
zijn lust en liefde in het nu en hier diep appelleert aan het hooggeëerd samen gaan en komen dat als één stierlijke verbondenheid aanvoelt
als toegerust te sterven ook en klaar om dat voor het moment te laten voor wat het is, blijven geloven in wat was en dat alleen beklinken kan in een heilige
die alliantie tussen dood en leven, zoveel zand weg te dansen, bloed nog te zweten in zo’n halsbrekende paso doble
mijn doorgaand bewegen om jou – cariño, mijn lieve – niet te vergeten – nooit te verliezen
10-07-2021 / Cartouche
–> mooie laatste strofe – dat stierengedoe in de eerste strofen geloof ik wel – én Cartouche kan nog even voort: Spaanse bijnamen te gebruiken voor je geliefde:
Cariño Cariño (uitgesproken als carinjo) wordt in de volksmond ook wel eens afgekort naar Cari maar beiden betekenen niets minder dan “lieverd” of “schat”. Dit kun je dus elke dag gebruiken, het hele jaar door. Mi vida Mi vida (uitgesproken als mi bida) betekent letterlijk “mijn leven” maar kan ook gebruikt worden om aan te geven dat je ontzettend veel van iemand houdt en dat die persoon je leven is, erg slijmerig dus. Media naranja Media naranja (uitgesproken media naranga) betekent letterlijk halve sinaasappel maar wordt in Spanje veel gebruikt om aan te geven dat iemand je wederhelft is of in het populaire Engels “soul mate”. Je ziet deze term veel in contact advertenties staan waarbij iemand op zoek is naar zijn/haar media naranja. Cielo of mi cielo Cielo (uitgesproken als sjielo) is een erg zoetsappig woord en betekent letterlijk “hemel” en waarmee je eigenlijk wilt aangeven dat iemand hemels is … een engeltje of Ángel in het Spaans. Gordi Gordi (uitgesproken als gordi) betekent eigenlijk iets niet zo leuks. Gordi is afgeleid van gordo of gorda wat vet of dik betekent. Het is dus oppassen geblazen als je dit woord voor je geliefde gebruikt want het kan ook verkeerd uitpakken. Chochito Chochito (uitgesproken als tsjotjito) is ook een van die woorden waarmee je moet oppassen als je deze gebruikt en al helemaal in het openbaar of in het bijzijn van familie. Chochito is afgeleid van chocho wat veel gebruikt wordt voor het vrouwelijke geslachtsdeel. Pichoncito/a Pichoncito (mannelijke) pichoncita (vrouwelijke) (uitgesproken als pitsjonzito) betekent zoiets als klein vogeltje en kan gebruikt worden in een romantische vorm. Denk maar aan tortelduiven. Het woord pichoncito/a is afgeleid van pichon wat letterlijk kuiken betekent. Bichito Bichito (uitgesproken als bitsjito) betekent letterlijk klein insect en is afgeleid van het woord bicho. Het woord veel gebruikt met het woord “mi” ervoor als in “mi bichito” waarbij je moet denken aan leuke insecten zoals een lieveheersbeestje. Guapa en Guapo Guapo (mannelijk) en Guapa (vrouwelijk) (uitgesproken als gwapo en gwapa) betekent letterlijk “knap” maar kan ook gebruikt worden als “knapperd” of “lekker ding”. Dit woord kun je elke dag gebruiken tegen wildvreemden of bij bekenden, wat jij wilt. Bron: Spanjevandaag
de wetende ouders
in een kosmisch verbond vastgelegd in poëzie geschreven in het schoonste schrift
vanzelf omarmen ze de verstekeling alsof hij er altijd is geweest nog voor de lichtflits van nabokov
zo was het en zo zal het altijd zijn een muzikaal gedicht van vlees en bloed onomkeerbaar onvoorwaardelijk
ml
–> ik vermoed dat dichter bedoelt dat het zo zal zijn – zo zal moeten zijn – zo als het leven ook moet zijn en ieder geval is: onomkeerbaar en onvoorwaardelijk.
Eigenlijk ging je niet nu, maar verloren we je lang geleden. Wat begon als een droomreis naar het dak van de wereld, was eigenlijk je afscheid. Je wilde alleen en kreeg alle ruimte van je man die je met liefde liet gaan, niet wetend wat er komen zou. Het dak van de wereld beleef je min of meer alleen lees ik ergens over deze bucketlist ervaring. Mensen thuis zullen niet begrijpen wat je ervaren hebt. Een tekst die ongetwijfeld een dubbele lading voor je moet hebben gehad.
Na terugkomst van deze geweldige reis was je anders en al gauw kwam het hoge woord eruit. Je wilde scheiden. Niemand begreep hier iets van, maar als enige antwoord kreeg eenieder te horen “Ik ben verliefd geworden op de gids in Nepal” Je man dacht, dit kan gebeuren, we zijn al zolang bij elkaar, ik geef je de ruimte het komt wel goed, maar jij pakte je spullen en ging overal heen, behalve terug naar Nepal. Je verdween uit beeld bij mij en je broers en ouders, wat bij sommigen een gevoel van boosheid losmaakte en uiteindelijk onverschilligheid.
Alleen, hoe alleen moet je je voelen als je voor eenieder vervaagt voordat zij voor jou vervagen. Leek het je makkelijker om te verdwijnen, voordat men door had dat de ware jij verdween. Dat je nooit die moeder zou kunnen worden, dat je de namen van je kinderen als ze er kwamen, man en broers zou vergeten en boos zou worden als dat besef er even zou zijn. Hoe alleen…?
Je regelde wat er geregeld moest worden. Zorgde voor een goede opvang, mocht het moment daar komen dat het nodig zou zijn en leefde je leven met nieuwe mensen om je heen die van die harde diagnose Alzheimer met kans op jong overlijden wisten. Eigenlijk had niemand het ooit hoeven te weten tot het moment daar kwam dat je moeder op jonge leeftijd overleed aan de gevolgen van Alzheimer. Na veel moeite was je gevonden en wilde je afspreken, alleen vergat je op de dag van de afspraak met je broer dat je hem zou zien en liet hem een paar uur wachten tot hij boos naar huis ging met de vraag waarom moet dit zo. Het uiteindelijke antwoord sloeg harder in als een bom, maar deed alle puzzelstukjes samenvallen.
Gelukkig zijn er nog een paar mooie jaren geweest, maar toen het moment kwam dat je een straat verder boos werd dat je sleutel niet op de deur paste wist je wat te doen. Het huis ging op naam van je huidige vriend en zelf ging je naar een mooie rustige opvang met een eigen ruimte.
Toen kwam corona en het ging snel, te snel voor een euthanasieverklaring. De herinnering glipte als zand door de vingers en de boosheid daarover op heldere momenten was enorm en maakte het nog moeilijker voor de mensen die je dit eigenlijk allemaal had willen besparen door te verdwijnen voordat je verdween.
Deze week ging je als helder in een slaap, zacht knijpend in de vinger van je broer als hij zei dat hij er was en vond je rust op 55 jarige leeftijd. Het is een kutziekte. Voor mij zoveel erger als kanker, misschien wel erger dan wat dan ook, om te vergeten en alles kwijt te raken. Niet alleen het geheugen, maar ook de lichaamsfuncties. Het zet mij met beide benen op de grond en doet me nogmaals beseffen hoe fantastisch ik het eigenlijk heb, ongeacht de tijd die ik heb, maar vooral hoe veel jij van de mensen om je heen gehouden moet hebben om dit eigenlijk allemaal alleen te willen doorstaan. Deze week rouwen we een beetje als familie, maar vieren vooral het leven. En ik denk vol verlangen nog even terug naar die verlangenweg waar ik laatst over schreef en de aardbeien die we samen plukten en de fietstochten in het bos, oneindig rustig, stil en ver, Voor ons gevoel naar het dak van de wereld.
Op een maandagochtend, een klein jaar geleden, rende ik voor dag en dauw door park Schiebroek. Het was zo vroeg, dat het leek of ik de enige wakkere in de wereld was. Na het vee rooster gepasseerd te zijn zag ik in de verte een kudde Schotse Hooglandrunderen verspreid over het pad staan. Deze mooie beesten benader ik altijd met een zekere voorzichtigheid, gezien ze grote horens hebben. Half op het pad stond een rund, waarvan in me afvroeg of het een os of een stier was. Behoedzaam passeerde ik het hoefdier. Het bleek inderdaad een stier. Nu wist ik, dat de kudde een aantal kalfjes had en een koe zal altijd zijn kalf verdedigen en een stier zijn kudde. Maar de stier was ik al voorbij. Honderd meter verderop stond een grote koe midden op het pad, dat al smaller werd. Ik besloot nu mijn pas te vertragen en voorzichtig langs de koe te lopen. De koe keek niet op en ik was bijna opgelucht, ware het niet, dat ik nu zag dat vijftig meter verderop twee kleine kalfjes stonden. Voorzichtig liep ik door en voelde angst in me opkomen. Eén van de kalfjes gaf een zorgwekkend geloei af en de moeder keek op in mijn richting. Ik schatte mijn afstand in tot voorbij de kalfjes en het volgende vee rooster. Als het mis zou gaan, zou ik het net wel of net niet halen. Helemaal langs de kant van de bosjes bewoog ik mij heel langzaam langs de kalfjes, zonder naar hen te kijken. Wel spiedde ik over mijn schouder naar de moederkoe. Die keek niet op en ik slaakte een zucht van verlichting toen ik de kalfjes voorbij was. Ik was werkelijk even bang geweest. Gelukkig had ik mijn handelen er niet door laten bepalen.
Onlangs las ik in de krant, dat een onfortuinlijke hardloper bij mij in de buurt aangevallen en op de horens genomen was, door een Schotse Hooglander. Vragen die in het artikel rezen, waren onder andere of het wel verstandig was deze beesten zo los te laten lopen. Of dat de horens niet afgeknot konden worden. Er gingen stemmen op om de koe in kwestie af te laten maken. Tevens werd in de kantlijn nog de waarschuwing gegeven, deze beesten te allen tijde voorzichtig te omzeilen. Nu kende ik in deze de betreffende hardloper toevallig. Kast van een huis, dikke baan, hoog in aanzien. Zo’n man, die altijd gelijk heeft. Een superieur ras. Soms zie ik hem voorbijschieten op zijn elektrisch aangedreven VanMoof fiets, totaal het verkeer om hem heen veronachtzamend. Want zijn superioriteit beschermt hem als een airbag vol gebakken lucht. Blijkbaar had hij met de Hooglanders minder geluk gehad. Ik zag het al voor me hoe hij hooghartig richting de kudde rende. Met zijn uitstraling duidelijk makend, dat de weg vrijgemaakt moest worden voor zijn vooruitgang. Binnen de logica van zijn Nijenrode- en MBA-brein is een koe niet meer of minder dan de leverancier voor steaks voor rijke blanken, die lunchen of dineren bij de Gauchos in Hillegersberg. Niet iets waar je voor opzij gaat. Dan ken je geen angst en ga je uit van je eigen kracht.
Later sprak ik kennissen van de man, die me wisten te vertellen, dat hij er middels het lokale bestuursorgaan in geslaagd was, de koe die hem aangevallen had, ‘over te laten plaatsen’ voor een ‘speciale behandeling’. Hij was daar erg trots op.
Zij heeft een moeder zonder voet een vader die zijn mond verpakt in heftig drinken zodat het peil niet zakt
Dear Pom Het is zondagavond en ik zit hier een beetje weg te dutten. Zou het door de zomer komen of is de hitte me een beetje naar de kop aan het stijgen? Nou ja, er vallen hier nog geen mussen van het dak. Op Texel zit je goed en dit is mijn gedicht.
Liefs
Karin
Gift
Zij heeft een moeder zonder voet een vader die zijn mond verpakt in heftig drinken zodat het peil niet zakt de kamer wordt er warmer van.
Ze heeft een hond die aan de tepel ligt rondom haar borst als een gedicht maar beiden weten dat dit zo niet moet ze trekt hem weg waar ze zo bang voor was: dat ze zijn naam zou gaan verliezen in het lentegras ze heeft de kuisheid voor het kind bewaard dat lange nachten schrijft bij de gedroomde haard.
ik schreef: ga er maar aan staan – deze opdracht – deze week – de verbeelding van een mens met gaatjes – aanleiding de ongeveer 65 jaar oude in het Amstelpark (de boekenpaal) gevonden bundel van PAUL SNOEK – ‘ik rook een vredespijp’ en daarin het gedicht ‘een skalp’ met de regels: ‘Ik ben gebleven gelijk de eerste zwerfsteen was, een mens vol gaatjes.’
en ik schreef: dichter max lerou weet hoe dat moet: poëzie laten gisten in een koe, nog specifieker in maag drie. hahaha. dat is weer eens een andere blik op de poëzie. poëzie ligt vanaf vandaag niet meer op straat maar staat in de wei. en dat er ook nog soep van getrokken kan worden. stralend geluk met altijd ook een aangebrand randje als je niet uitkijkt. gelukkig redt de lichtvoetigheid het gedicht, de biefstuk en de mens. JEZUS REDT! (niet meer) op zondag – biefstuk redt! de mens – en een koe de poëzie! met deze lichtvoetigheid kan ik de gewijde zondagochtend aan. een dichter weet hoe uit een koe ook nog poëzie te melken is. GOUD voor Max Lerou! van harte.
en ik schreef: petra’s gedicht regendag bestaat uit drie strofen – de derde is een prachtige – te mooi zelfs voor de inleidende twee. ik heb genoeg aan de derde:
morgen zal het nooit meer zijn als wat ons te vaak in de weg staat zo te kijken naar een dag
als deze
prachtig! ja zo vallen in poëzie de gaten in een mens. de vergankelijkheid met poëzie gelardeerd. zo mogen er ook gaten in een mens vallen. de taal als wondermiddel – een wasmiddel dat de aanstaande donkere tijden in de bleek legt. Zilver dus voor Petra Maria! van harte! alle dichters mijn grote dank voor de inzendingen bij een zo een moeilijk te vatten thema als de mens is in al zijn gaten.
vrede is biefstuk eten met muziek uit het slachthuis
bij elk stralend geluk doemt wel vaker een beeld van bonte koeien in zwart wit
hoor ze loeien wanneer in maag drie het gisten van de poëzie een hoogtepunt bereikt
en het was al niet veel soeps die zomerdag nee dan deze – een lichtvoetige
maxlerou
–> dichter lerou weet hoe dat moet: poëzie laten gisten in een koe, nog specifieker in maag drie. hahaha. dat is weer eens een andere blik op de poëzie. poëzie ligt vanaf vandaag niet meer op straat maar staat in de wei. en dat er ook nog soep van getrokken kan worden. stralend geluk met een aangebrand randje als je niet uitkijkt. gelukkig redt de lichtvoetigheid het gedicht, de biefstuk en de mens. JEZUS REDT! (niet meer) op zondag – biefstuk redt! de mens – en een koe de poëzie! met deze lichtvoetigheid kan ik de gewijde zondagochtend aan. een dichter weet hoe uit een koe ook nog poëzie te melken is.
regendag
ongeraakte vingers spelen met het steentje in je zak het oog viel er op tussen de andere gladde grijze
het regent heel draaglijk zo met jou alsof alles eindelijk is ingekleurd
morgen zal het nooit meer zijn als wat ons te vaak in de weg staat zo te kijken naar een dag
als deze
petra maria
–> ook bij Petra Maria regent het – ‘Ik ben gebleven gelijk de eerste zwerfsteen was, een mens vol gaatjes.’ blijkbaar moet het weer erin – het gedicht in. hoe anders de gaatjes te verklaren. petra’s regendag bestaat uit drie strofen – de derde is een prachtige – te mooi zelfs voor de inleidende twee. ik heb genoeg aan de derde:
morgen zal het nooit meer zijn als wat ons te vaak in de weg staat zo te kijken naar een dag
als deze
prachtig! ja zo vallen in poëzie de gaten in een mens. de vergankelijkheid met poëzie gelardeerd. zo mogen er ook gaten in een mens vallen. de taal als wondermiddel – een wasmiddel dat de aanstaande donkere tijden in de bleek legt.
FRANS TERKEN – het blijft water naar de zee dragen
PETRA MARIA – morgen zal het nooit meer zijn
MAX LEROU – vrede is biefstuk eten met muziek uit het slachthuis
CARTOUCHE – maak een vlek van leven
ANKE LABRIE – met dank aan Leonard Cohen
ERIKA DE STERCKE – een aktetas met wilde plannen
Wie wint de enige echte virtuele – vrij naar Paul Snoek – ik ben gebleven gelijk de eerste zwerfsteen een mens vol gaatjes– trofee op pomgedichten punt nl? u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
gaatjes
ergens tikt sneeuw tegen een raam daar weer doden door de warmte hier een dichter ook getikt
veel behoorlijk wat eentje en maar tikken
moet ik dit allemaal bijhouden
aan welk strand lig jij nu en met wie ooit liep je alleen met de zon weet je nog
ze zeggen dat data wat zeggen maar ik heb ze nog nooit gehoord die data waar ben je?
pom wolff
Verlangen naar een streepje zon
Hoe het lijf van ongeduld moe wordt en zich in afwachten neervlijt tot het er in streepjes bij ligt barcode gedrukt door een zonnebank
weg van de druppels die gaten maken in de tijd en putten slaan in de opperhuid het is gewassen worden met overdaad
vanbinnen laait de weemoed naar een eerder in verre streken het verleden van koperen ploert waar je de tanden op stuk beet
hoe je hier met lege handen staat tot de hoosbuien zijn overgetrokken het blijft water naar de zee dragen
daarin dan toch de zon zien spiegel die je doet golven je springt een gat in de lucht
–> ga er maar aan staan – deze opdracht – deze week – de verbeelding van een mens met gaatjes – aanleiding de ongeveer 65 jaar oude in het Amstelpark (de boekenpaal) gevonden bundel van PAUL SNOEK – ‘ik rook een vredespijp’ en daarin het gedicht ‘een skalp’ met de regels: ‘Ik ben gebleven gelijk de eerste zwerfsteen was, een mens vol gaatjes.’ Frans Terken doet een verdienstelijke poging. een optimistische poging. de dichter blijft de zon zien – hoeveel water er ook naar beneden komt. met lichte weemoed geschreven lichte hang naar een verleden – met echte zon en zonder hulpmiddelen als een zonnebank. dat ook je huid niet ontkomt aan de tijd.
Abc+
Je zult vloeken noch andermans goed begeren, stelen zul je niet, geen woord, geen zin tittel of jota, slechts zwart op wit wil ik jullie zien
gestempeld als poëet, man en vrouw en van alles daartussen dienen wij geduldig en gedurig alleen gaten te dichten
in de tijd op dat niet zomaar iets verloren gaat: maak een vlek van leven
04-07-2021 Cartouche
< –> ‘Ik ben gebleven gelijk de eerste zwerfsteen was, een mens vol gaatjes.’ eens kijken wat onze Cartouche van de opdracht wist te maken. ik vind het maar knap – op je nuchtere maag zwerfkeien vinden, deze verwerken in een min of meer aanvaardbaar mens nog – waarin gaten dreigen te vallen. ook Cartouche komt bij de tijd uit, de vergankelijkheid en de poëzie. bij het leven. mooi gedaan deze week. helder ook de vlekken beschreven. de tien geboden in een nieuw jasje.
met dank aan Leonard Cohen
de openheid als kind krijg je niet meer terug
al snel gewaarschuwd o zo goed bedoeld
later begreep je pas dat het gevaarlijk was je kwetsbaar op te stellen
nu dek ik de gaten niet meer af
uiteindelijk lieten zij naast de kwetsuren zo veel meer liefde binnen
anke labrie (03-07-2021)
–> met de wijsheid der jaren zingt Anke met Leonard zijn gouden regels mee. hoeveel gaten er in een mens eerst moeten vallen om het leven in al zijn pracht te kunnen omarmen. als je geluk hebt een tijd samen met een geliefde. kwetsbaarheid als groot goed geschilderd.
wending
hoe een ziel volloopt met beelden uit het verleden, ze kleven aan je vast de handen laten begaan
is jouw stem moe in een kleine ruimte zijn de voeten versleten, koelkast leeg ik stel geen verdere vragen
en zie verschuivingen, een aktetas met wilde plannen zit op een stoel verzwakt bij een halfvol glas
rondgekeken, ik vind je niet meer jouw ogen zwerven tussen woorden raken de dag, een vluchtig contact
Erika De Stercke
–> Ook Erika laat de tijd haar werk doen. er vallen gaten in hem – dat is wel duidelijk hier, hij met zijn aktetassie. langzaam maar zeker en zeer doeltreffend snijdt dichter hem hier in stukken – in elke strofe wordt het gat groter. hahaha. geef erika een thema als dit en er blijft weinig van ‘de man’ over. haar poëzie niet bepaald een stopmiddel.
