Comfortabel zit ik in mijn tuinstoel. Het is zo tegen achten en deze avond is de herdenkingsavond. Op de Dam, op de Waalsdorpervlakte en op tal van plaatsen waar aan de gruweljaren wordt teruggedacht en terecht. De merel houdt op met zingen en in de verte klinkt een ijle trompet. Dan is het volkomen stil. Alleen het ruisen van bladeren dat de stilte omlijst. Slechts enkele seconden, want plotseling verheft zich achter de schutting een groot en dreigend blaffen. Dat is een groot exemplaar hond, denk ik nog en dan een zware mannenstem die gebiedt: ” Koest, Nero ! Kappen nou !! Af !!”
Het blaffen wordt wat dunner en komt tenslotte tot een zacht, smartelijk gejammer. Ach, was er zo’n tachtig jaar geleden ook maar iemand geweest die op luide toon geroepen had: “ Kappen nou, Nero, af !! “ Maar helaas heeft het niet zo mogen zijn.
Dit overbodige, zo platte vervloekte vel papier roept nagenoeg niets op vraagt om woorden om zinnen die iets doen blijft bij wat gekrabbel tussen 35 lijntjes de mazen van een sleepnet door de taal
terwijl langs de beek muggen dansen in de houtwal, de eerste bloemen een vroege bloesem, het kwettert, fladdert, vliegt, grasduint en het graaft, bestuift en wordt bestoven verschalkt en wordt gegeten sterkt zich uit en steekt de kop op wordt ondoorgrondelijk gedreven door wat de bodem is voor wat bestaat dit is overvol en heel erg veel dit is, dit leeft
overstijgt vooral een handvol woorden en dit papier, dit lege vel ik laat het er bij zitten voor vandaag, voor één keer, ja, dat kan wel.
Het huis is verkocht en de poet is verdeeld, zo gaat dat nu eenmaal. Haar liefde heerst nog steeds, Af en toe breng ik rozen voor ze mee die ik liefdevol over vazen verdeel, mijn liefste mist haar ook. ze is nog steeds mijn moeder after all.
Liefs Karin
Moedertje
Daar zitten we aan tafel, zij en ik met de koektrommel als getuige en de klok kakelt verder. zij leest nog een column en braadt haar vlees. Ik heb haar kraaienpootje vastgehouden haar blauwe plek bekeken en gewaarschuwd voor haar ouderdom. Ze is op tijd.
Foto`s van mijn vader blijven in het stof bestaan ogen kijken. Nu met de loep. Ze zal gaan eten van haar opgewarmde soep terwijl de poes voorzichtig tot haar wenkt. Nee, ik ga niet meer naar de kerk. Ze schudt haar hoofd, wil je nog wat mee misschien een appel vol met vitamine C.
Het kan later en vroeger worden tussen de seconden die ik met haar doorbreng liggen mijn ingeslikte tranen. Ik voel het fruit verleppen in de schaal. en ik verdraag het allemaal.
De tijd scheurt ons aan stukken, ze prevelt op het puntje van haar stoel warme momenten die ik zo spaarzaam voel alsof ze me een alibi verschaft voor al mijn liefdeloze nukken.
in een prachtige waaier van woord en beeld waait de poëzie de huiskamers van de lezers in op deze zonnige ochtend. onovertroffen mooi sommige gedichten in iets van prachtige droefheid vormgegeven die meer dan troostrijk uitwerken. eremetalen voor Anke en voor Cartouche voor de regels van eenvoud en de liefde – maar boven alles- zelfs boven die hier stralende zon uitstralend – steeg de bijdrage van ditmar bakker vandaag – stralend in die onmetelijke ruimte van de poëzie die hij als geen ander weet te kleuren met het diepste en het zwartste zwart waarbij de magie van zijn zo troostrijke woorden de lezers beroeren. zonder verdriet is ook het dichtersleven niet mogelijk – zoveel is zeker. dank aan alle inzenders – geniet de winnaars – van harte.
ooit schreef ik en ik schrijf het weer omdat ik niet anders kan: zoveel schoonheid in woorden kan een romantisch hart nauwelijks aan in het holst van de ochtend waarin de tijd van de nacht ook nog in een luchtledig lijkt te verdwijnen – de tranen lopen nu al over mijn wangen – hoe moet dat verder op deze zondagmorgen. bij ditmar wordt het verdriet bijgezet in die onmetelijke ruimte van poëzie waarin niets en de dichter al helemaal niet tot rust kan komen of rust te vinden weet. ‘Onthoud het goed mijn liefste / krijg het niet te kwaad / verdriet is der mensen min / – op liefde volgt verdriet dat is al wat zij biedt…’ – de wankele breekbare en toch zo troostrijke woorden in ditmars gouden stem gedrenkt in een eenvoudig mooi kan niet overtroffen – zo lijkt het nu.
Ha Pom, Peggy Lee, héél lang geleden; het hielp destijds wel. Het lied dat me nu het meest ontroert is natuurlijk het door Bjorn uitgevoerde ‘Aan de oevers van de droom’. Maar Peggy is wel een kostbare herinnering uit mijn jeugd. Ik weet niet of dat you tube lukt zo. Het lied van Bjorn is anders ook prima hoor.
Fijn weekend verder, Hrtgr. Anke
niemand die dat begreep ikzelf amper die allereerste keer dat het zo lang kan duren liefdesverdriet
geen handvol maar een land vol dat hielp ook niet echt
maar dan Peggy Lee op dat cassettebandje door een vriendin die me ook niet troosten kon voor me opgenomen
anke labrie (29-04-2023
een dierbare herinnering in meer dan eenvoudige taal verwoord – een echte anke labrie zou je haast zeggen. casettebandjes bestaan ze nog? zijn dat/waren dat nieuwe popgroepen zullen jonge mensen zich afvragen. hoe dan ook peggy voor de ontroostbare maar in liefde vastgelegd door een vriendin voor een vriendin. ‘verdrietig is der mensen min’ dichtte ditmar bakker hierboven – het gelijk van zijn woorden hier maar weer eens bewezen. mooi!
In de nacht
Ga met me mee in de nacht dan zal ik een lied voor je schrijven en we nemen elkaar – bij de hand
zand en zee zo bewegen we als de klepel en de klok, kom mee naar waar ze ons niet kunnen bedriegen met chatbots en would be poëzie
en aan de wandel wil ik op een bewolkte dag in velden waar gras je boven de knie groeit dus wil je niet proberen te komen
dan kussen we elkaar op een heuveltop ga met me mee en ik zal nooit stoppen stormachtig stil van je te houden
en wakker worden met de regen die valt waar ik veilig ben in jouw armen dat is alles wat ik van je vraag
in de nacht met me mee te gaan waar tijd ons samen tikt
20-04-2023 / Cartouche
met de zachte zwoele klanken van mevrouw jones valt de ochtendzon dit huis in – dichter Cartouche weet de mensheid met regels van liefde te raken – maar zal ook een snier naar webmaster niet achterwege laten in zijn gedicht. strofe twee is voor webmaster geschreven haha. de laatste drie strofen zijn een prachtgedicht op zich – relatiepoëzie hoor ik ton huizer AL uitroepen in 010 – maar mooie RELATIEPOËZIE ton.
Ditmar Bakker – ‘Onthoud het goed mijn liefste / krijg het niet te kwaad / verdriet is der mensen min / – op liefde volgt verdriet dat is al wat zij biedt…’
Anke Labrie – maar dan Peggy Lee op dat cassettebandje
Vera van der Horst – De bloemen staan elders
Rob Mientjes – Wally op de achtergrond
Rik van Boeckel – De dromende dansers
Cartouche – ik zal nooit stoppen stormachtig stil van je te houden
Jako Fennek -gracias a la vida – mijn geluk kent geen grenzen
Frans Terken -die ene om bij te blijven
wie wint de enige echte virtuele in dit lied zou ik willen wonen trofee op pomgedichten punt nl? – (‘alleen op zee met hun gedachten…’)
soms brengt een lied de dichter tot aan de uiteinden van zijn of haar poëzie – of tot een heel persoonlijke uiting van een emotie. ook die kant van de dichter zien we hier graag belicht – en hoe kan het anders dan ook graag in eigen woorden. in woorden van de poëzie. (de link naar een youtube versie graag meezenden) – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
de zanger hij stoort zich werkelijk nergens aan: hij zingt
en zo ook zij die in een zaal alleen nog maar zichzelf ziet vlak voor mij zit op zoek naar veel te veel vergeet te zien hoe mooi zij is waar ieder op een podium de dichterstaal slechts lampjeslicht in de verste verten een mens niet ziet
omdat het zicht de leegte in voortvluchtig niet te vinden weet wat zo dichtbij zo zichtbaar is alsof niet iedereen verliest je bent een mooie moeder je hebt een prachtig kind ik sta hier voor je begrijp je nou dat ik alleen nog zwijgen wil
wat ik je wil geven krijg ik niet gedaan ergens ergens stil blijven staan
zoals ik ooit een veld vol bloemen liet bloeien voor hem
Vera van der Horst
de onmacht van de ik persoon in enkele overwegingen – de onmacht van elke dichter ook in enkele woorden vormgegeven – wat kun je anders nog dan in een paar woorden – het lijkt alsof de woorden van ditmar bakker – verdrietig is der mensen min – worden uitgewerkt in nieuwe pijnlijke scheuten van taal
Goedenmiddag Pom,
Kort maar bondig. Geen Willie en Wanda, maar zijn Mijn verjaardag. Van good old Guido Belcanto. Vlaamse bard.
Belcanto met plastic rozen
Wonen in verjaardagen Liever toch verhuizen Huilende gezichten Tranende zigeuners Ooms met verkeerde grappen Sigaretten op tafel in een glas Kaasblokjes op een stokje Pinda’s in te kleine schaaltjes Zoute stengels Bier uit de fles Wally op de achtergrond Zonder zweefmachien Zeemannen zonder boot Truckers zonder camion In zo’n lied wil ik sterven Maar vandaag nog even niet
– een polleke van ostaijen is het niet deze belcampo – de dichter ook (nog) niet – neemt niet weg dat we een aardige opsomming lezen bij een bekend verschijnsel – wie nou op de achtergrond zingt – is het eddie wallie of is het toch wallie tax – een aardig tijdsbeeld ook – ik zie mijn moeder weer – kaas op stokjes – pindaschaaltjes – leuk gedaan
gracias a la vida
de sfeer in de notenboom is schandelijk verpest kraaien zijn de nieuwe groteboombezitters hebben in alle rust genest
merels mussen vinken een zeldzaam roodborstje moeten het maar elders vinden
de boom zal bevuild bepoept volgescheten de noten nauwelijks te eten
ik luister naar violeta parra gracias a la vida mijn geluk kent geen grenzen
zijn geluk kent geen grenzen – ik denk dat we dat gevoel de dichter moeten gunnen bij de klanken van de schone dame – ‘Dank aan het leven dat me zoveel heeft gegeven. Het heeft me een hart gegeven dat heftig slaat…’ – we gunnen jako deze momenten van geluk ondanks de kraaien om hem heen.
Hier is een poëtisch lied van mij dat ook de titel is van een cd van mij die dit jaar nog zal verschijnen. Gemaakt met een band met wie ik al heb opgetreden in Haarlem en Amsterdam. Zie de You Tube link.
Met dichterlijke groet Rik van Boeckel
De dromende dansers
In het jaar van de dromende dansers zagen ze hem dansen op snelle schoenen hij passeerde de dansende dames met een vlotte loensende oogopslag zij zijn de dromende dansers met veel plezier dansend onder de zon
op een zonnige dag verliet hij zijn thuis op zoek naar geluk ver van zijn huis hij zag een groep vrouwen bij de rivier eentje zwom er met veel plezier zij droomde van een man met een snor toen ze hem zag zwom ze snel door
in haar dromen danste ze met hem voelde snel het geluk in haar hart ze zag hem dansen naar de rivier ze klom op de oever met veel plezier ze pakte zijn hand voor de eerste dans haar vriendinnen zagen haar kans ze zagen hen dansen langs de rivier een swingende stroom van liefdesvertier.
het filmpje biedt een onrustig geheel aan geluid mag ik het voorzichtig zo formuleren – bij de woorden kom je ook al niet tot rust – maar die zijn beter te pruimen – er kan gezongen worden – gedronken en gedanst lijkt de dichter te propageren – ik geloof vrij naar marsman de woorden hiervoor – de vrouw aan de oevers van de rivier laat zich dat geen twee toezingen. de woorden van het gedicht dansen met de vrouw mee en bieden een vrolijk schouwspel aan de lezer.
‘The one you love’
“If you can’t be with the one you love love the one you’re with” was het lijflied dat ik zong met Stephen Stills
wilde dagen in de vorige eeuw in iedereen die gevonden wilde worden zocht ik die ene om bij te blijven
tot ik jou vond ogen als een boor op hoog toerental je sloeg als een kogel in mijn gezicht
sprong er in je zelfgemaakte haakvest kleurrijk uit tussen fijngetinte schilderingen gehangen aan de cafémuur
in die stilte die rauwe achtergrond haakte ik aan en bleef bij je houd je nog alle dagen vast
op de een of andere manier ging hier het commentaar verloren – ik weet dat ik schreef over de woorden van Frans – die met de diamanten precisie van een fijnboor zijn woorden in de taal der liefde graveerde. ik bood mijn excuus aan voor de teloorgang van de tekst – kreeg ik als antwoord dat frans morgen 48 jaar samen met haar zal vieren. wij van pomgedichten – ik van pomgedichten wensen jullie twee nog heel veel mooie mooie jaren.
wij hier van de pom zijn TON HUIZER zeer dankbaar dat hij in april het gastdichterschap heeft willen vormgeven. ‘Even geen harstocht, warme gevoelens, of relatiepoëzie…’ en zo is het ook – dichter Huizer benadert de poëzie en het leven vaak op zeer subtiele humoristische wijze en beschrijft zijn mede dichters/lotgenoten met lichte ironie. vooral dichters – ook vrouwelijke dichters met ‘relatiepoëzie’ – wil hij nog weleens op de korrel nemen – volgende week vrijdag mogen we op vrijdag zijn laatste lente – bijdrage genieten aan en op deze site. op mijn uitdrukkelijk verzoek zal hij volgende week nog een keer zijn licht laten schijnen op de hem als zodanig benoemde RELATIEPOËZIE. hier alvast een voor proefje:
‘Het zou natuurlijk zo maar kunnen dat ze tijdens een van haar vele vochtige extases van eigenliefde van haar jojogamatje is gespoeld en een eierstok heeft gekneusd’
ook de inleidingen die TON verzorgt bij zijn lichtvoetige poëzie geserveerd op een bordje van subtiele afrekening lezen we hier zo heel graag:
‘Sobere vrijdagen op de Pom tijdens een kille maand april. Even geen harstocht, warme gevoelens, of relatiepoëzie. Het was afzien lieve lezers… Dichtertje is jullie wel een verklaring schuldig Fijne zomer saampjes. Leve de poëzie’
T.
Libidooi
Het ligt aan mij ik mis gevoel voor romantiek mijn liefdesbeet gaat tot het bot ik hoor bij kaarslicht marsmuziek
massa’s hartstochtelijk goede wil zijn onder mijn gewicht bezweken elke scheepsramp is een feest bij mijn voorspel vergeleken
menig liefdevol gastvrije dame waarin ik mijn geheim verborg belandde met een heupfractuur op intensieve zorg
ik dacht: ik kap er mee, ik trek me terug, ik stop voordat ik dood gevonden word met een naaldhak in mijn kop
sindsdien gaat het beter wie mijn nachten deelt vindt rust mijn testosteron ging op de bon mijn waakvlam is geblust
ik ruïneer geen ondergoed ik rommel niet aan tepels verspreid een lentefrisse lucht en lig voorbeeldig lepels
het zal u niet verbazen dat het niet lang heeft geduurd voordat ik razend populair werd bij de dames uit de buurt
Openhartige openbaringen van de Jeff Koons van de vaderlandse powezie.
We zijn eensgezind als volk. We zijn een democratie. Alles is duidelijk en excessen worden niet geduld. Wij zijn het volk. L’etat ce sommes nous. We zijn ook een monarchie. Koning en volk zijn één. Soort van…
Deel 128. Oranje bitter
Koningsdag. Het door het volk zonder protest geslikte alternatief voor de traditie van Koninginnedag. Waar zijn alle feministes gebleven als je ze nodig hebt? Een feest dat sinds de invoering op rottige data valt met slecht weer.
Laat ik u eerst de achtergrond van Koninginnedag uitleggen. Deze nationale feestdag is uitgevonden op het moment dat de linkse revoluties opkwamen. Monarchieën werden door volksrevoluties omver geworpen. Één Mei was hun ‘Dag van de Arbeid’. Op deze dag werd gedemonstreerd tegen alles door linkse mensen. Zoals linkse mensen dat meestal doen. Daar kwamen revoluties van. De Nederlandse monarchie was niet van zin om op de zelfde wijze te eindigen als vele regimes voor hen. Zij verzonnen dus een feestdag vlak voor de dag van de Arbeid. Op deze wijze was verzekerd dat het proletariaat op 1 mei een zodanige kater zou hebben zodat demonstreren of erger niet meer tot de mogelijkheden zou behoren. Koninginnedag. Een unieke polderoplossing om revoluties in de kiem te smoren. Voor zover een stukje historie. Er is niet veel dat dit volk bindt. De zaken die dat doen zijn grofweg één gemeenschappelijke taal en de Belastingdienst.
Mevrouw Solo ging vanavond naar de friettent aan het pleintje om een zak friet te halen. Voor haar drong een zatte gast voor die een frikandel bliefde. Zij sprak hem aan op het feit dat hij voordrong. Hij werd daarop ronduit agressief. Mevrouw Solo bond in, gezien ze geen zin had in ambras. Een mevrouw naast haar fluisterde haar als steun toe dat het ´het niet waard was´.
De kern van mijn verhaal van vandaag is simpel. Koningsdag is een farce en ‘het volk’ bestaat nog immer voor minstens tachtig procent uit waardeloze, en als je pech hebt, agressieve nitwits. Dat is echter wel het grootste deel van het electoraat. Daar moet u respect voor hebben. Mocht u zich dus afvragen of u in een democratie woont, dan kan ik u verzekeren dat dit het geval is. Mocht u op basis daarvan veronderstellen dat weloverwogen keuzes gemaakt worden, dan moet ik u teleurstellen. De proleet die het volk vertegenwoordigt is niet meer dan een zatte gast op Koningsdag die agressief voordringt in een friettent in uw buurt. Uw medeburger fluistert u toe dat net niet de moeite waarde is daar wat van te zeggen.
Uiteraard had het referendum inzake de Oekraïne geen zin.
Uiteraard is het sowieso niet ´de moeite waard´ daar wat van te zeggen
We hebben toch gestemd
En daarmee is de kous toch af
We hadden een Koningin
Nu hebben we een Koning
Geef me één reden om daar verder over na te denken
Even nog. Genieten van het Hollandse. Garnalenkroketten. Het vlakke grijze landschap: l’horizon une ligne. Het gure strand ter hoogte van Kijkduin. Sokken zompig van regen. Haringhappen op het buitenhof. Chinatown met haar exotische geuren. De Turkse bakker om de hoek. Zoeter dan zoet. Weerbarstige wolken, zoals ooit in verf gevangen door de Haagse School. Pindakaas met sambal. Het loze geblaat voor de bühne. Het tranendal der politiek. Alles bij alles een meesterlijke klucht. Even nog.
Volgend weekend maaien en snoeien. Het zal er wel weer een jungle zijn. Om en rond het huis. Regen en zon? Wonderlijk duo. Groeikatapult. Pure levenskracht onvermoeibaar met kleur strooiend. Razendsnelle bleekgroene uitlopers van braamstruiken met tere witte bloempjes. Of toch weer net zo roze als de lente vorig jaar? De beukenhaag kwetsbaar met langzaam ontluikend fijn groen blad. Juichend pluimgras tot voorbij de knie. Dikvette glanzende luizen op rode rozenknoppen. De ronkende tractor van de boerman. Mais? Wuivend tarwe? Wat gaat dit jaar brengen? Dat naar bedorven bloemkool geurende gele gewas misschien? Mooi is het wel: la mer jaune. Koolzaad. Mais oh malheur à cette odeur. Alles mooi. Aventure garantie. Een warboel is het.
Zeker en vast. In mijn hoofd vechten flarden van dwarrelende gedachten om het hardst. Voortdurend. Maar het lawaai zal snel verstommen. Zodra ik de heuvels weerzie zal het doffe gedreun subiet verstommen. De wereld vergeten. Alles vergeven. Alles vers. Alles wieder offen. Vrijdagavond onderweg.
){kind=link}
