VON SOLO 7 jaar geleden – donderdag/ vonderdag – ‘De automobilist in de stad is kenschetsend voor de dystopische wereld waar we in leven.’

Auto

POMgedichten presenteert de donderdag column:

VON SOLO, FEAR AND LOATHING IN POWEZIE LAND!!!
Openhartige openbaringen van de Jeff Koons van de vaderlandse powezie.

Vanavond fietste ik tijdens de spits over de Erasmusbrug van Zuid naar Noord richting thuis. Het was kil en regenachtig. De fietsers waren dun gezaaid op de brug. De auto’s schoven bijna op hetzelfde tempo als ik naar de overkant. Onderweg naar beneden de brug af, was ik net wat sneller. En ik stond meteen vooraan bij het stoplicht.

Deel 113. Autocratie

Op de fiets kost het me vijfentwintig minuten om van de Kop van Zuid naar mijn huis in Hillegersberg te geraken. Met de auto zal dat in de spits rond de zesentwintig minuten kosten. Van die tijd sta je dan ook nog eens twaalf minuten stil. Fietsend sta je slechts vijf minuten stil. En als je thuiskomt hoef je ook nog eens geen parkeerplek te zoeken. Als het regent ben je wel nat. Bij thuiskomst doe je droge kleren aan.

Toch zijn de automobilisten in de meerderheid. Ook hier gaat de tachtig twintig regel op. Voor elke twintig fietsen doorkruisen tachtig auto´s de stad. Auto´s waar vier personen in vervoerd kunnen worden. Waarvan in tachtig procent van de gevallen enkel de bestuurder aanwezig is. Fysiek. De automobilist in de stad is kenschetsend voor de dystopische wereld waar we in leven. Mogen we van de automobilist verwachten dat hij de gebaande paden buiten gaat. Nee. Mogen we een lift verwachten. Nee. Snel vergrendelt hij centraal zijn voertuig als was het zijn huis, zijn land en zijn geest. En vertrouwt op zijn boordcomputer zonder te weten wat zich onder de motorkap afspeelt. Zolang het karos maar blinkt.

Mijn mening over al deze automobilisten die door de stad rijden is dat het slappelingen zijn. Slaaf van hun voertuig. Onderworpen aan hun rijdende cel. Waarmee ze zich begeven naar hun hokjes met schermen in blokken van beton, vlechtstaal, dubbelglas en klimaatbeheersing. Als ze naar huis gaan zitten ze daar droog. Ze zitten er warmpjes bij. Terwijl de motor draait. En de radio geluidsgolven over hen uitbraakt. Onderweg van A naar B. Dat is belangrijker dan de reis. Loeren naar de lichtjes van hun voorganger. Met z´n allen. Soort van comfortabel in hun gouden paardje van Troje. Rijden ze de olie van de Arabieren op. En betalen hun sjekkeltjes aan Shell. Je merkt niet dat de aarde opwarmt als je airco hebt in je auto. Je merkt niet dat je rommel uitstoot door je pollenfilter en je Wunderbaum. Uiteindelijk merk je niks meer. Want je hoeft niks meer. Net zo lang tot alles auto is.

Thuisgekomen stap ik voor de deur af. Mijn handen zijn koud. Mijn broek nat van de regen. Er is geen sprake van een automatische piloot. Het warme licht van binnen lonkt. En het is warm in mijn hart. Parkeerhulp heb ik niet nodig. Mijn buurman rijdt op dat moment zijn hybride SUV de oprit op. Hij staart uitdrukkingsloos voor zich uit en ziet me niet.

.
Who’s gonna tell you when, it’s too late
Who’s gonna tell you things, aren’t so great
You can’t go on, thinkin, nothin’s wrong
Who’s gonna drive you home tonight

Who’s gonna pick you up, when you fall
Who’s gonna hang it up, when you call
Who’s gonna pay attention, to your dreams
Who’s gonna plug their ears, when you scream

You can’t go on, thinkin, nothin’s wrong
Who’s gonna drive you home, tonight

(‘Drive’, The Cars, 1984)

.
https://youtu.be/xuZA6qiJVfU

Deel 88. Intergalactisch
Deel 89. Wild horses
Deel 90. Eeuwige liefde
Deel 91. Boze Buurman
Deel 92. Het leed dat sociaal zijn en camperen heet
Deel 93. Carnaval Festival
Deel 94. Yes, we can
Deel 95. Het grootste geluk
Deel 96. Vluchten kan niet meer
Deel 97. Suicide Solution
Deel 98. De Afvallige
Deel 99. First time right
Deel 100. Haarfijn
Deel 101. Bukken
Deel 102. Womanizer
Deel 103. Onmogelijk
Deel 104. Quetzal
Deel 105. #zeghet
Deel 106. Waar zijn ze gebleven
Deel 107. Valt een eend van een flatgebouw en zegt…
Deel 108. Te vreten
Deel 109. Rugtasje
Deel 110. Relatie 2.0
Deel 111. Treurig
Deel 112. The Dark Side

.
www.vonsolo.nl

Share This:

Menno Wigman 10 oktober 1966 – 1 februari 2018

menno wigman cyclus
 
op straat
 
het is zo een dag met bladerrot
een dag met een zwart gat erin
van wie je hield ligt verderop
 
kruimels liefde en de dood 
 
wat je ook van hem leest
nergens een sprankje hoop
of hij nou schreef
over zichzelf of over wie hij ooit
had liefgehad, het brak
alles brak, brak af, ging dood
 
en dan
 
ja dan
zullen ze wel wat vinden
gedichten half af
een onvermoede brief aan god weet wie
 
een aantekening
hoe hij net deed, net deed of hij
net deed alsof
hij aan de dingen hing
 
 
leven
 
laten we het
nog één keer uitpakken
en bewonderen
 
waar we zo goed in waren
een leven over deden
het verbergen
 
achter onze veilige schaduw
de held uit hangen
wat zo makkelijk is
 
dat je eraan voorbij gaat
het jachten en jagen
het hollen en vliegen
 
in hoeveel gedichten
stond het niet beschreven
in hoeveel ongelezen gedichten wél
 
dat je eerst bijna moet sterven
om het lief te zien – om het
ademloos lief te hebben
 
pom wolff

Share This:

Merik van der Torren: ‘op die lange tocht naar Noord in de nacht naar haar tuinhuis…’

op die lange tocht naar Noord
in de nacht naar haar tuinhuis

Haarlemmermeerstation
voor Mirjam
zomer 1995


Weet U, buurvrouw
hoe die patatkraam heette,
die stond naast het Haarlemmermeerstation ?
“Loetje?” “Het Trefpunt?”

Zij en ik pauzeerden er na het feest
op die lange tocht naar Noord
in de nacht naar haar tuinhuis.

We fietsten naar Tuinpark Buitenzorg
en de sterren wervelden
knipoogden en zwierden,
wuifden ons gedag.

Merik van der Torren

Share This:

Ien Verrips met een zeer persoonlijk berichtje

wij van de pom feliciteren Ien met de komst van de kleine – haar kleinkind – met die mooie naam – die vreselijk spannende uren voor een geboorte vastgelegd in een gedicht – dat je je adem bij voortduring inhoudt en dat het maar goed mag gaan – de machteloosheid van het niets kunnen doen – en ja het is goed gegaan – wat een pracht – wat een geluk

Wachten op Alicia

de zon schuift op naar maan
de nacht besluipt de dag
wind wordt tot storm
en gaat weer liggen
al doet de klok wat moet
mijn tijd is stilgezet
in eeuwigheid
en zal pas verdergaan
als jij geboren bent

jan. 2023 – Ien Verrips

Share This:

Peter Berger: ‘Eenmaal aan de aarde ontsproten woekert het gevaarte in wording breeduit alle kanten uit. Als een verenpauw. Aangewaaid wild zijn ze. Die struiken. Ooit geboren uit het niets…’


Iets magisch heeft het. De naam. Het is zo´n struik waarin dronken kabouters feest vieren. Want familie van de berk. Toverboom. Maar onkruid is het ook: hazelaar. Eekhoorns zijn er dol op. De noten. Nou ja, zeg maar hazelnootjes want groter dan een erwt heb ik ze nooit kunnen ontwaren. Eenmaal aan de aarde ontsproten woekert het gevaarte in wording breeduit alle kanten uit. Als een verenpauw. Aangewaaid wild zijn ze. Die struiken. Ooit geboren uit het niets. Een paar decennia later een massieve muur vormend die je zonder pardon het zicht ontneemt. Uitzichtbrekers!

Verderop beneden is er nog een zwammenstam en die moet om voordat storm ´em kraakt. En in de achtertuin schuren een paar uitlopers van een uit de kluiten gewassen kers tegen de draden van de elektra en glasvezel. Kortom ladder uit de schuur. Benzine in de machine, olie op de ketting en gaan. Herriehakken. Krachtpatserij. Zo gepiept. Het omhalen. Maar dan. Mootjes moeten het worden. Klein genoeg voor de gulzige mond van de houtkachel. Ben nog wel even bezig. Klam dampend van zweet. Kou deert niet als je bezig bent. Straks de voeten bij het vuur. Met rode port en kaas van hier. Bonne soirée.

Peter Berger

Share This:

Anke Labrie bij het thema vriendschap – de jaren 50 – ‘zijn naam weet ze nog elke dag…’


foto jaren vijftig 

timide kind, strak in ’t gelid
zondagse jurk, het haar gestrikt
klem tussen klas en schoolmuur 

daarnaast de bovenmeester
verborgen achter brillenglas
de harde handen op de rug 

de juffrouw aan de andere kant
gespannen in een vreemde lach
de bloedkoralen ketting knelt

de meisjes zijn een blanco blad 
op de voorste rij een vrolijk joch 
zijn naam weet ze nog elke dag 

anke labrie 

Share This:

bij het thema – vriendschap – PW 2023 Frans Terken en Jako Fennek winnen de enige echte virtuele gouden vriendschapstrofee op pomgedichten punt nl – Rob Mientjes brons

dank aan alle dichters die deze site weer heel erg mooi maakten deze zondag bij het thema vriendschap – dank voor het insturen en de imponerende woorden van poëzie – vriendschap van alle kanten belicht. lees mijn commentaren onder de gedichten –  ik schreef al over mijn zwarte romantische kant – die kant dicteert ook mijn voorkeur voor menselijke gedichten deze week -de  prachtgedichten van frans terken en jako fennek bekleed ik met goud – brons gaat naar Rob Mientjes die het thema op een bijzondere wijze vorm en inhoud gaf. van harte frans, jako en rob.

Dag Pom,
Schreef al een bijdrage voor het thema, vriendschap die was, en ook is, postuum dan toch.
Warme Weekendgroet, 
Frans


Vrienden begroet 
– voor Joop –

‘Vrienden begroet het leven’
zei je het glas geheven monter
we maakten het een motto 
in onze samenspraak

zo traden wij de dagen tegemoet
gaven elkaar als goede vrienden 
over en weer warme en inspirerende 
woorden om tijd en kou te lijf te gaan

tekens van wellevendheid 
steeds een groet om van elkaar te horen
te zien wat het leven ons bracht
dat samen tot poëzie te maken

met woorden afgemeten en gewogen
gingen we naast elkaar door licht en donker 
als volgden we de schaduw van onszelf 
schaduw van een levende vriendschap

© FT 19.01.2023

over ‘vriendschap’ gesproken dit prachtige gedicht van frans terken over zijn dichtvriendschap met joop scholten – ik heb ze nog zien optreden – en deze terugblik is een waar eerbetoon aan de overleden joop scholten. uit elk woord spat de vriendschap – voel je als lezer dat het mooi is geweest en voor frans niet over. ‘door licht en donker’ schrijft de dichter – gingen ze – gaan ze nog steeds.
 
 Pom,

Je hebt met het thema van vandaag mijn jeugdleven even opengebroken. Het resultaat is, dat ik één van mijn boezemvrienden na zo’n vijftien à twintig jaar eens spontaan heb opgebeld. Verrassend zoiets.

Wens je een fijne dag. Groet van jako.



kamers


in zijn binnenste opgestapeld
oude vrienden
doodgewaand, verpakt in stilte
nooit een levensteken


dan, na tien twintig dertig jaar
een telefoontje
hé kameraad, hoe is’ie
de stemmen, dunner en veranderd
krijgen na even praten
weer gestalte


daarop zoekt zijn handy terug
naar zwijgzaamheid, maar
in zijn boezem
zijn de kamers weer gewit


jako fennek prachtig persoonlijk gedicht en toch min of meer met algemene gelding – die stemmen dunner… ja dat zijn de woorden van een dichter – die kijkt en luistert en dan fantastisch mooi kan verwoorden. boezemvrienden nooit uit het hart.
Vriendschappen


Vriendschappen sluit ik
met mezelf en mijn boeken
uit de doeken dus


Daar waar vriendschap stroomt
vloeien rivieren samen
eeuwig oeverloos


Ik vernoem je niet
nergens voor nodig immers
wij kennen elkaar


Zet ze op een rij
vriendschap op vriendschap 
tot de kast vol is

Rob Mientjes

vriendschap in haikuvorm – ach ja waarom niet – ik zelf ben minder voor haiku’s maar deze 4 bij elkaar werken wel zeer geestig – dat moet ik toegeven – ik kan ze niet recenseren omdat ik van die vorm geen verstand heb maar qua inhoud mogen ze er zijn – de beste vriend van jezelf ben je zelf. je moet er maar op komen. geestig ja.
  • TON HUIZER: je weet immers nooit
  • FRANS TERKEN – naast elkaar door licht en donker
  • RIK VAN BOECKEL – vrienden dichten in verzen
  • MERIK VAN DER TORREN – Hij zat naast me in de metro
  • VERA VAN DER HORST – Zoveel vrijer als liefde ooit kan zijn
  • IEN VERRIPS – ze kwamen en de meesten gingen weer
  • BABAK – uitspraken die soms lief maar vaak confronterend 
  • ROB MIENTJES – vriendschap op vriendschap
  • JAKO FENNEK – de stemmen, dunner en veranderd
  • LUK PAARD – dan doen we jij en ik

ach laten we meevaren in de vaart der volken – vriendschap als thema van de poëzieweek – dan ook op pomgedichten punt nl ! – hopen we ook op een vriendschappelijke bijdrage van ons aller DITMAR BAKKER – zolang al niets van hem vernomen – en van u ! lieve vrienden – maak pomgedichten deze week tot een belevenis. X – de dichter van 010 ton huizer gaat u voor. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

Beste Pom,
Bij het thema vriendschap past zeker ook het aspect ‘verloren vriendschap’
Vertrouwde namen van wat mensen om je heen die er altijd voor je waren
en die nu geruisloos voortbestaan op de zwaartekracht van ons geheugen.
 Prettig weekend, Ton


We-Phone

Verbinding verbroken
een zeis op de lijn

maar ik zie ze nog
steeds
op een schermpje

dicht bij mijn huid
ze gaan waar ik ga
ik wis ze niet uit

althans nu nog niet
dat komt later wel
je weet immers nooit

de techniek gaat zo
snel…


Ton Huizer

over ‘vriendschap’ gesproken ik zit nog na te trillen van een adembenemend intens liefdevol en diepontroerend  premiere-optreden van Ludique in Baarn – ‘levenslong’- fijngesnaarde liefdespoëzie van robert long in een ludique jasje met die prachtvertolking van martijn mulders oa van ‘josje’ –
zo werd het door Ton Huizer hier gepresenteerde thema ook aangeraakt door Ludique – dat je toch altijd iets in je meeneemt van wie je lief was – prachtig trouwens de begeleidende tekst van Ton: dat
mensen om je heen die er altijd voor je waren
nu geruisloos voortbestaan op de zwaartekracht van je geheugen – prachtig!
ook daar
 

kom ik je in buenos halen
van de rio de la plata
ja ook daar
maakt niet uit
 
dansen we
door het vondelpark
zoals alleen geliefden dansen
ik ga voor de mordida
 
klimmen we
in alle bomen
ook in de jonge dichte
 
schreeuwen we
middeleeuws
olla vogala van de daken
 
  
pomwolff/ pw 2023

De toets van vriendschap

De toets van vriendschap
in hoofd en hart zingt de wereld rond
zo blijven wij gelukkig en gezond
gevend lerend nemend en sprekend

wennen aan die kennis is de gift
van de tijd zij speelt en gedijt
wordt vriend of vriendin met gemak
brengt vriendschap in vervoering

vrienden dichten in verzen
muziek is een goede vriend
vriendschap leidt vaak 
tot allesomvattende levens
van jarenlang tot sinds kort en prachtig

‘t ritme van de tijd treedt ons hart binnen luisterend naar elkaars lieve woorden uitgerekt tot zinnen kan vriendschap goed beginnen.

Rik van Boeckel

ik mis net de persoonlijke touch hier in dit gedicht – sorry rik het zal mijn zwarte romantische aard zijn – bij het thema horen voor mij mensen die je lief zijn of die je lief had. zie hier mijn beperkte machteloosheid bij dit thema.
Wie ?

Hij zat naast me in de metro
en leek zijn lach te lachen
fijntjes over het toeval.
Het is hem niet, dacht ik en hij
liep de coupé uit.
Welk jaar, welke zomer trok ik met hem op ?
We gingen eten in het Russisch restaurant en
dronken veel bier op terrassen.
Hij naast me in de metro,
was hij nou hem of niet ?

Merik van der Torren

tsja hoe de jaren er tussen gaan zitten – hoe de tijd de wonden heelt is een cliché maar wel waar. we hebben er allemaal wel mee te maken gehad. en dat je dan na verloop van tijd alleen nog een glimp kan zien van hoe het was, hij was.



Mijn lieve vriend

Je komt nooit ongelegen
als ik je zie, zo moeiteloos
gebeurt er iets wat bruist, beweegt
ontstaat een tussenruimte
die verbeelding leven geeft

waar ik me overgeven kan
en ben wie ik wil zijn
je vormt me, laat me mezelf zien
we hebben ons eigen rijk

Hebban olla vogala
alle vogels zijn aan het nestelen,
behalve ik en jij
wij dansen de mordida
zoveel vrijer als liefde ooit kan zijn

Vera van der Horst

mooie slotregels – dat een ware vriendschap soms meer nog kan zijn – meer of anders mooi kan zijn dan de liefde ooit zal kunnen zijn. ja dat is vriendschap. voor het leven waar de liefde slechts voor korte of lange duur maar altijd toch in tijdelijkheid ten onder gaat. ik heb wat moeite met de 1e strofe – ik ga voor de tweede en de derde.
vrienden

ze waren er altijd overal
op school op werk en tussendoor
vooral veel tussendoor’
het diepe denken deelden we
in drank gedoopt ons lief en leed
vooral veel liefdesleed

ze kwamen en de meesten gingen weer
de vrienden van voorheen
we zijn nog over met een paar
het diepe denken raakte sleets
het lief en leed nog steeds gedeeld

jan 2023 Ien Verrips

zoals het kan gaan – ien beschrijft het leven  waarin vriendschap een gegeven is met iets van genadeloosheid – soms is poëzie genadeloos. soms de dichter ook.

Voor F 
 
Op een nieuwe oude vriendschap 
Op een vernieuwde ik en een hervonden jij 
Herbeschreven ik, herbeleven jij  
Op een hertaalde, naar de oorsprong  
én de toekomst vertaalde kameraadschap 
 
Op jouw luide stem die soms gênant maar vaak aandoenlijk 
mijn uitspraken die soms lief maar vaak confronterend   
Op onze grijze haren die heel wat liefde  
heel wat haat, heel wat onrechtvaardigheid 
overleefd hebben 
 
Het liefzijn is ons gelukkig nog niet ontgaan 
Op onze vernieuwde vriendschap  
Daar drink ik op 

Babak

de eerste strofe is mij net te veel – net als bij vera van der horst hierboven – een gekunstelde beginstrofe – alsof de dichters hun gedicht inleiden – als een geboorte – maar het kindje komt echt wel uit zichzelf de wereld in – en hier ook de tweede en derde strofe voor F zijn mooi genoeg op zichzelf en ze kunnen ook op zichzelf – in alle eenvoud.
“ bloedbroeders “
luk paard


dat jij met 2 hande
desnoods tot bloedens toe
mijn buik de jouwe

en van hakke
er zou geen dag meer
om nie te sneuvele
bloedbroeders
zoas in’et filmpje

en altijd die smile
zodat’k weet
straks wordt’et koffie

nog’n keertje dan
doen we jij en ik

asof’et 1 spel is
tot de dood ons scheidt


© luk paard

een heerlijke LUK PAARD als besluit van het gevraagde thema vriendschap – als bijsluiter schrijft Luk: ‘vriendschap hoeft nie altijd/alleen van bloemetjes en suikerkransjes te zijn…’ – ik denk dat het gedicht niet beter van een recensie te voorzien is. het bruist het swingt een gedicht van Luk – de woorden dansen.

Share This:

het maakt VON SOLO allemaal geen sodemieter meer uit : ‘De kruiden in het koelvak bij de Albert Heijn net zo veel als het onkruid tussen de tegels in de tuin. De poes of de kater. Een blanke of een klootzak. Een neger of een vriend. Een Dacia of een Lancia. Educatie of ejaculatie. Idealisme is geen haar beter dan nihilisme…’


Tot voor kort was ik er van overtuigd, dat het belangrijk was om ‘goed te doen’. Specifiek door te zorgen voor andere mensen en te zorgen voor een leefbare wereld. Verder valt het zorgen voor dieren er ook onder. En het zorgen, dat de wereld net een stukje beter wordt, door mijn bestaan op aarde. Dat klinkt allemaal redelijk vaag. In de praktijk kwam het neer op het voordragen van poëzie, het maken van een paar films, het pogen op te voeden van een paar kinderen, het betrachten een lieve en goede levensgezel te zijn, gezond te leven en toch ook soms de teugels te laten vieren, op tijd vegetarisch te eten, niet te vliegen, duurzame producten te kopen of helemaal geen dingen te kopen en positief te zijn. Daarnaast ook van tijd tot tijd activistische uitingen doen en discussies aangaan tegen het kapitalisme.

Maar dat is nu voorbij. Ik heb nagedacht over de definitie van ‘goed doen’ en de zin van het leven. En weet je, of je nu ‘goed doet’ zoals ik dacht hoe dat moest, of gewoon de wereld naar de bliksem helpt, het maakt allemaal niet uit. Niets maakt uit. De waarde van de mening van een kapitalist is net zoveel waard als die van een anarchist. Die van een vleeseter net zo veel als die van een vegetariër. Die van een fascist of een neo-liberaal net zo veel als die van een communist of een socialist. Er is geen goed of kwaad. Dat is enkel wat je jezelf wijs maakt. Vroeger had je daar het geloof voor. Nu mag alles. Dus zijn ook goed en kwaad niets anders dan een mening meer. De meeste stemmen gelden soms, als het uitkomt. Dus ben ik bereid me daar aselect, gewoon naar te gaan voegen.

Zoals Iggy Pop al zong: ‘Well, I’m just a modern guy’. Of een ‘Passenger’ voor mijn part. Ook dat maakt niet uit. Als je kind bent, ben je schizofreen. Jantje lacht, jantje huilt. Als je in de puberteit zit, dan rommel je maar wat aan en probeer je jezelf naar de knoppen te helpen. Als je ouder wordt, probeer je wat op te bouwen en dat lukt maar zo, zo. Dan takel je af en verstoot de wereld je weer en uiteindelijk ben je er niet meer. Wat maakt het dan allemaal nog uit. Wat is die hele zogenaamde beschaving dan waard. Met z’n wetten en z’n politiek. Met z’n genot en z’n lijden. Met z’n duurzaamheid en z’n afbraak. Onder de streep kloot de hele wereld maar wat aan. Van de rat in het riool, tot de pakkenman in z’n mooie Tesla. Wat maakt oneerlijke verdeling dan uit? De één z’n brood is de ander z’n dood. Zo gaat het toch gewoon. Als er iets goed of slecht is, dan is het gewoon de max te accepteren dat het is, zoals het is.

Velen hebben de boot al stuurboord of bakboord pogen te laten gaan. En telkens is het enkel de stroming of de wind, die het uiteindelijk voor het zeggen heeft. Spielerei. Lang heb ik de illusie gehad een goed mens te moeten zijn. Overtuigd als ik was van mijn morele gelijk. Pas nu zie ik, dat ik een dwaas was. Iedereen had namelijk gelijk. Iedereen die het met me eens was, maar ook iedereen, die het er niet mee eens was. De kruiden in het koelvak bij de Albert Heijn net zo veel als het onkruid tussen de tegels in de tuin. De poes of de kater. Een blanke of een klootzak. Een neger of een vriend. Een Dacia of een Lancia. Educatie of ejaculatie. Idealisme is geen haar beter dan nihilisme. De onrust in me, was net zo wel de stilte. De bomen in het bos hebben net zoveel gelijk als de bosbrand.

Hoe ik dit alles aan mijn, door de dwangwereld geïndoctrineerde, kinderen moet uitleggen weet ik niet. Misschien is het ook het beste dat gewoon niet te doen. Beter vliegen we vanavond naar Ibiza en eten we een dikke steak, terwijl we onder de coke een dansje doen in de afterclub. En daarna door naar Moskou om ons aan te sluiten bij de Wagner groep voor de Götterdämmerung. Het enige dat goed is, is alles. Het spel te spelen, door het niet te spelen.

Verder heeft het toch geen zin.


VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 

Share This:

Merik van der Torren leest Sigmund Freud

Enige tijd geleden sloeg ik het boek Traumdeutung van Sigmund Freud, de grondlegger van de psycho-analyse, weer eens op.
Die nacht kreeg ik deze droom over mijn vroegere psychiater, groet, Merik


Droom 25

Vannacht kwam ik hem weer tegen.

Ik had hem in decennia niet gezien,
hij was weder opgestaan,
mijn oude psychiater.

Ik lag naakt met hem in bed.
Het schemerde en ik vertelde hem
van de dolende mannen in het park.

“Nooit geweten, “ zei hij,
“ En dat vertel je me nu!”

Merik van der Torren

Share This:

Peter Posthumus: ‘De geur, de schaduw in het oude huis / de kamer, de zon…’


De geur, de schaduw 
in het oude huis
de kamer, de zon
die er naar binnen viel
waar ie z’n moeder
hoorde zingen


totdat er mannen kwamen
een auto en ook een vrouw
toen zijn moeder
en hij zijn moeder
nooit meer zien zou


nog altijd slaapt ie
met z’ n rug naar het leven
dat hem zo’n pijn deed
die levenslange leegte
een wrede droom
en de wereld een fantoom

Peter Posthumus




Share This: