de wandeling door de polder afgerond. achter de regenwolk aan. droog gebleven. genoeg tijd voor contemplatie. dank aan alle dichters voor de troostrijke woorden. in het commentaar heb ik aangegeven hoe naar mijn idee woorden van troost in poëzie het beste zouden kunnen werken. ik kies vandaag voor het gedicht van Petra Maria. Petra Maria goud. onder haar gedicht de redenen waarom. van harte!
stil maar laat maar later weer misschien morgen net alsof verwachtingen slapen gewoon zo’n dag je weer koffie drinkt de zon staat laag maar lege handen noem het niet meer verloren alsof geluk is geweest breken kan altijd nog of alleen vandaag vooruit dan maar petra maria –> ik lees bij petra maria wel die directheid van de eenvoud die bij het gevraagde thema aansluit: ‘ik wil sterk zijn en breken doe ik alleen in stilte…’ – dat er weer koffie gedronken kan worden, een eenvoudig beeld – dat er niet meer is dan dat je er met lege handen bij staat (net als de dichter) en je koffie drinkt. dat er een gewone dag is die nooit meer zo gewoon kan zijn als de dagen samen eerder. geen opsmuk alleen goede raad die geen goede raad kan zijn – laat het maar gaan zoals het gaat. of zoals het nog niet gaat. de dichter bescheiden in de gekozen woorden in de wetenschap dat die woorden slechts heel in de verte een beetje van betekenis kunnen zijn. in gelatenheid geschreven. de gelatenheid beschreven.
Ditmar Bakker – Mijn liefde ligt eenvoudig in de hand Rik van Boeckel – nu zwijgen de dagen verlaten Frans Terken – je staat er Petra Maria – de zon staat laag maar lege handen Cartouche – zo zielsveel, zo ziek van liefde Anke Labrie – eindelijk sta je voor zijn kledingkast
wie wint de enige echte virtuele vrij naar de regels van de dijk – ik wil er graag voor je zijn – met een lied een gedicht – wie wint de – voor alle mensen die sterk zijn en alleen in stilte breken – trofee op pomgedichten?
VIDEO
even overwogen ja of nee – maar het is ja geworden – ergens in februari schreef anne hardeman mij- ‘ik wil sterk zijn en breken doe ik alleen in stilte…’ – woorden van deze sterke zeeuwse – sterk zijn toen voor haar lammie nog, begin mei overleden. dichters zijn er ook voor de troost. een troostrijk gedicht – troostrijke woorden graag voor alle mensen die sterk zijn en alleen in stilte breken – ja graag deze week die woorden op pomgedichten punt nl. u kent de regels van de zondagochtendwedstrijd: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
de dagen die wat het mooiste was toen tussen weet ik hoeveel mensen er was niets geen decor en geen verleden behalve jij en ik en het gras waarop we zaten de dagen die niet over gingen de dagen die een leven werden pom wolff
In een fraai kistje, ingelegd met goud of parels, edelstenen, zit het niet; op slot en zonder sleutel toevertrouwd aan een geliefde: nee. Mijn liefde bied ik ook niet met een ring die vlechtwerk vergt als liefdesknoop die voorts werd gegraveerd met ‘altijd samen’, wat de bron herbergt van een gekmakend denken, aangeleerd. Mijn liefde ligt eenvoudig in de hand, geheim noch opgesmukt en ongevaarlijk, alsof het sleutelbloemen in een mand of appels zijn, dat bied ik, onbedaarlijk roepend als kinderen ook doen: “Kijk nou eens wat ik heb! En allemaal voor jou.” ***[D.B.] –> ‘troostrijke woorden graag voor alle mensen die sterk zijn en alleen in stilte breken…’ dat was de opdracht. ditmar biedt aanvankelijk een soort ingewikkelde liefdestroost aan de lezer om deze in de laatste regels van het gedicht eenvoudig af te wikkelen. als appeltjes in een mandje. je moet het maar durven een dergelijke vergelijking. eerlijk gezegd weet ik niet of een dichter met ingewikkelde dichtconstructies wel troostrijk kan zijn. ik denk eigenlijk van niet. ditmar biedt zichzelf en de lezer die in wezen geen troost behoeft een poëtisch pronkstukje aan. dat is mijn inschatting. een fijn appeltje ook. een dichter heeft weliswaar een zekere mate van afstand nodig maar als de empathie uit het zicht geraakt dan zegeviert de l’art pour l’art. niks mis mee maar troostrijk: neen.
Jouw Echo Herdenking in stille gelatenheid vertelt verhalen over jouw geschiedenis waar je was nu nog bent zal zijn in de echoput van gedachten we zitten samen op het dak van leven nu zwijgen de dagen verlaten danst de trilling van jouw woorden langs mijn zacht suizende oren ik lees jouw verzen in de jaartallen zie de liefste ogen van jouw stille blik verwonderd verslagen door dromen in een oogwenk tot mij gekomen. Rik van Boeckel 22 mei 2021 –> in de derde strofe komt Rik dichtbij woorden van troost. de aanloop in de eerste twee strofen is ietwat kunstmatig opgesteld. met iets te grote woorden – ‘dak van leven’, ‘echoput van gedachten’. ik ga voor de derde strofe.
Hoe het een springkussen is Je blaast iemand warmte toe hij of zij veert weer op om op zachte voeten te landen dat herhaal je zeven keren tot de lucht klaarder ziet een stuk of wat wolken minder heb je nog je armen voor het opvangen gereed als het vallen te hard gaat maar je staat er ernaast en eromheen dat het tot vast ter been groeit met twee handen om het uit de stilte te trekken rechtop het volle leven in © FT 22.05.2021 –> frans vindt in een vergelijking houvast om de troost vorm te geven. daarmee bewust afstand creërend. de zo krachtige woorden ‘ik wil sterk zijn en breken doe ik alleen in stilte…’ verdienen naar mijn inzicht directe invoelende troost en geen poëtische omzwervingen of gymnastische dichtoefeningen.
Tot het eind zo als die dag, het bed twee, die bij elkaar zo zielsveel, zo ziek van liefde – hoe je brak Je ogen hoe ik ze mocht sluiten, voorgoed de glimlach daarbij als tover op je gezicht sterren in de nacht jij maakte ze, ik raak ze bewaar ze – tot het eind der dagen blijf je meer meer voor mij dan alleen hoofdelijk aansprakelijk zo als jij mij maakte zo onuitsprekelijk dankbaar 22 – 05 – 2021 Cartouche –> Cartouche kiest voor de directe beschrijving van een situatie. maar daar ligt dan wel het gevaar op de loer van laat ik het particularisme noemen. omdat geen situatie het zelfde is. of hetzelfde beleefd wordt. en dan – in particuliere beelden – mist de nagestreefde empathie ook doel.
troost de meeste tranen zijn nu wel vergoten de werkelijkheid dringt langzaam door alle kaarten zijn beantwoord de laatste rekening is betaald en de as verstrooid eindelijk sta je voor zijn kledingkast je hebt het telkens uitgesteld dan troost je je ineens met het besef dat je hier niet alleen staat miljoenen vrouwen delen dit moment het geeft je moed de deur te openen anke labrie (22-05-2021) –> anke beschrijft het resultaat van verwerking. geeft in de laatste strofe de gedachten door die mogelijk kunnen helpen. maar dat is wel de vraag als de verwerking bij de lezer zich in een ander stadium van verwerking bevindt. het beeld van de kledingkast en de aarzelingen daarbij zijn voor iedereen navoelbaar en daarin ligt de ware troost. in wezen in onmogelijkheden. korte aanvulling: hier zie je geëtaleerd dat de kracht van een gedicht toeneemt als je weglaat. de derde strofe juist bedoeld als troost kan vervallen en maakt het gedicht troostrijker:de meeste tranen zijn nu wel vergoten de werkelijkheid dringt langzaam door alle kaarten zijn beantwoord de laatste rekening is betaald en de as verstrooid eindelijk sta je voor zijn kledingkast je hebt het telkens uitgesteld