4 mei met Ton Huizer – een overdenking – Rotterdam





We mogen weer niet
 
Naar de graven
anderhalve meter te weinig
een enkel bloemetje teveel
 
het is al zo lang
er is nog maar een enkeling
 
en wat je verder nog kunt
bedenken
om het ondenkbare vooral
maar niet weer
 
welterusten
rust in vrede
 
Ton Huizer
 

Share This:

Ien Verrips en Peter Posthumus maken deze dinsdag compleet – zij schrijven over woorden



mijn woorden klonken zacht
aarzelend mijn ja
mijn nee nog niet kordaat
al geven mijn gedachten
de volle klanken
van een helder ja
een nee met kracht
mijn stem zoekt
de juiste intonatie

Ien Verrips


Hoe woorden aan het verdwijnen zijn
hele zinnen op gaan
in het hemelrijk
je kan een vliegtuig laten landen
op de keukentafel
met een joystick 
op en neer naar Mars
en interactief gezien
de paus nu laten zeggen
waarin je altijd hebt geloofd


conclusie met opgeheven vinger
uitroepteken dubbele punt
in het hemels beeldenrijk
heeft iedereen
het ogenschijnlijke gelijk

peter Posthumus

Share This:

de doden zelfs de doden…


de doden zelfs de doden

jij doet de doden om vandaag
een dodendas een dodenjas
klaar voor buiten – wat ze willen krijgen ze
ze willen uit aardedonker licht
arie waar is pappa

de dodendans een signaal
daar komen zij – uit holen en paleizen
die dans de twee minutenmars
een lange hogehakkenmars
de dam en zij ruikt olie

zwijgt als een woestijn
als olie op het vuur van olie
is altijd olie is altijd vuur
is altijd olie op het vuur is altijd
commercieel als klompen

is altijd dam is altijd orde altijd krans
en nog een krans
een kringetje van jongetjes en meisjes
een dodendans – is altijd groeten knikken groeten
altijd groeten altijd dans – is altijd uniform

ze spreken uit één mond – een dodenmond
de echte doden leven nog
zij trekt haar spijkerjasje uit
arie waar is pappa
zij is bij pappa – hij slaapt met haar



pomwolff

Share This:

pom wolff – ik weet nu wie ik ben…

foto: Ben Kleyn

ik weet nu wie ik ben
was het geen dichter die
een liefdesgedicht ooit zo begon
om in zichzelf te verdwalen
het begin van het liedje
was meteen einde liedje

dichters zijn geen zangers
die weten dat er geen woorden zijn
voor verlangen naar die
onherhaalbare eenmaligheid
voor de onbestaanbaarheid
van het steeds weer innemende

pom wolff

Share This:

Karin Beumkes: ‘Ik mis het wandelende fruit van rode en witte wijn niet meer.’

Dear Pom


Nu negen jaar gestopt. Ik mis het wandelende fruit van rode en witte wijn niet meer. In mijn eigen nuchtere zelf doemde dit gedicht opeens op. Ik  heb geen last meer van walgelijke katers, een geel koppie, daverende hoofdpijn van 9,2 op de schaal van richter.. Het is voorbij. Geef mij maar een lekker jointje op zijn tijd. Hier heb je mijn gedicht Lor.

Liefs
Karin



Lor


Eén pilsje kan je nog hebben,
Twee ook nog wel.
Daarna begint het geroezemoes
hinderlijk te worden.
Na vier pilsjes wordt je regelrecht vals.


Jij zingt, maar ik voel me een spijker,
een kaarsrechte ijzeren spijker
die jouw dronken gedaante doorboort.


Na zeven pilsjes besta je enkel uit een woord
en ik ga verder
elders kijken.


Karin Beumkes



Ramses Shaffy – Sammy https://youtu.be/17kkL6JTdxw

Share This:

Petra Maria wint de enige echte virtuele trofee der onvervangbaarheid op pomgedichten punt nl – Frans Terken zilver, Anke Labrie brons.

een terugblik in het verleden – de focus op het verlies, verloren hebben – het licht op de onvervangbaarheid der dingen, een mens, een geliefde – dichters kunnen er zo mooi over schrijven – zo werd het thema gepresenteerd deze week – dichters kunnen er inderdaad heel heel mooi over schrijven – zeker als ze de eenvoud weten te raken – de niet nadrukkelijke nauwelijks aangeduide eenvoud van Petra Maria – de zachte herinnering met eenvoudige elementen uit een eenvoudig verleden van Frans Terken – én de eenvoud in woorden van gelatenheid geschreven door Anke Labrie. ik zeg Petra Maria goud, Frans zilver en Anke brons. mijn felicitaties ook hierbij in woorden van eenvoud gegeven. van harte!

de dageraad

was meeste dagen veelbelovend
het leven als een zoete inval
noem het klein geluk

welnu daar ga je dan
alsof er ergens
altijd al iets op een kier stond

want wat je ooit
als onvervangbaar zag
valt zomaar in het niet

bij wat je nu pas
liefde durft te noemen


petra maria
1 mei


–>
in al het wereldgeweld van de eerste mei trakteert petra maria ons op een mooi klein gedicht. het woord ‘welnu’ valt op en heeft een niet nadrukkelijke plaats gekregen in een niet nader expliciet gemaakte wereld van ergens en altijd. en daar verlaat de niet nader aangeduide het gedicht waar het ZO – een vooralsnog niet als zodanig ervaren – liefdevol vertoeven was  – een weg terug is er niet bij – de woorden houden op – het gedicht voorbij.
 

Uitgesproken

Herinnering opgehangen aan een nummer
zie de cijfers op het bakelieten toestel
in de gang van het ouderlijk huis

het snoer waar je nooit van losraakt
de vertrouwde stem in de hoorn
zelfs nu hij altijd zwijgt spreekt hij nog

ken je het bewegen van de mond
in een korrelige film op de muur
het beeld grijs als het spaarzame haar

en de bril – zoals dat montuur zijn er vele
zo niet die blik in zijn ogen erachter
waarvan er geen ander was en is

© FT 01.05.2021


–>
de herinnering in zachte woorden beschreven weemoed. met elementen van weleer – bakeliet, een snoer, de hoorn, korrelige beelden op de muur – een herinnering, een tijdsbeeld, én ook de geliefde onvervangbare die onlosmakelijk in het beschreven beeld zo eigen paste.


nieuw
 
de koelkast die alleen maar bromde
de vaatwasser die piepend lekte
de radio die geen kik meer gaf
 
met een gebruiksaanwijzing
in tig talen bij de aanschaf  
lukte het uiteindelijk wel
 
of ze ook niet eens had gedacht  
aan een nieuwe liefde onderhand
werd haar wel eens gevraagd
 
‘zeg nooit nooit’ was het advies
ze lachte en ze gaf ze maar gelijk
zij hadden hem immers niet gekend
 
anke labrie
(01-05-2021)


–>
wel vaker gehoord dat de kleine dingen in een huishouden – die tussen hem en haar zo vanzelfsprekend hun weg vonden – hun plaats hadden – opgepakt werden – ineens voor een groot gemis staan, zorgen. een confronterend gemis van iets wat zo vanzelfsprekend was –  de woorden altijd te laat.

Petra Maria – wat je ooit als onvervangbaar zag

Frans Terken – zelfs nu hij altijd zwijgt

Cartouche – in omzien naar jou

Rik van Boeckel – slechts herinneringen leven

Ditmar Bakker – Zo bid ik, lief, om nog een dag respijt,

Erika De Stercke – dat we liefde proefden toen

Anke Labrie – ze lachte en ze gaf ze maar gelijk


wie wint de enige echte virtuele trofee der onvervangbaarheid op pomgedichten punt nl?
 
of we nu te vroeg of te laat erbij zijn – als we verliezen, verloren hebben – dan weten we van de onvervangbaarheid der dingen, van een mens, van een geliefde – en dichters kunnen er zo mooi over schrijven – we gaan ze lezen – die onvervangbare  prachtregels. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

het is iets van onvervangbaarheid
zo een ontmoeting
die woorden alleen al
ontmoeting, onvervangbaarheid
 
dat het je overkomt
er is en nooit meer
anders zal kunnen zijn
 
een gat in de tijd sloeg
waar niet alleen het licht
maar ook de tijd zelf in glijdt
en jij
 
 

pom wolff
 


Elixer

dat je goud kon slaan
uit lood en water – ik
ik sta nog versteld
 
hoe je het voor elkaar kreeg
mij dat aandeed als het ware
het raadsel waarmee ik verder
 
jouw ogen, je hand, de glans
jij carina – raadselige roos
 
hoe je mij wist
uit aarde op te diepen
van klomp tot vorm te gieten
 
een eenmalig experimenteel elixer
te ontvouwen een leven lang
te laten blikken en blozen
 
in omzien naar jou
 
01-05-2021
Cartouche


–>
op naar Venray heeft Cartouche gedacht – wint het gedicht niet daar achter dan wel op de aalsmeerse bloemenveiling. en niet daar dan wel op de pom. ik moet zeggen een verrassende inzending – fris beschreven bewondering voor het een of het ander. de dichter neemt je mee en voor je het weet zit je in venray opgesloten.

https://www.culturavenray.nl/nieuws/35063-literaire-kunst-ontmoet-beeldende-kunst-in-venrays-museum
Verloren duin

Het duin broedt eieren uit
van het honden verleden

er komen geen kuikens uit
slechts herinneringen leven

de Coepelduin draagt ze mee
de wind wacht op de zee

golven beelden wandelingen in
ze geven het verlorene terug

doch wat was is achter de rug
verlies achterhaalt niets meer.


Rik van Boeckel
1 mei 2021



–>
niet helemaal een ontspannen wandeling lopen we met Rik mee – dat de dingen in de natuur getekend zijn in het hoofd van de dichter en dat de dichter deze voor ons weer uittekent met iets van weemoed en verdriet is duidelijk. zoals het was was het. daar verandert ook de op zichzelf steeds veranderende natuur niets meer aan.

Zo jij van mij houdt, duld dan mijn geluk
een poosje, of laat mij voor beiden schreien.
Al liet een gril van ’t Lot de draad dan stuk
die jou beschikt was; hem gerafeld snijen
als erop kauwend, met een botte schaar
het vlechtwerk van ons samenzijn doorheen,
jij bleef ’t fijngouden spinsel ongewaar
dat mijn immer bestendig fatum scheen.
Zo bid ik, lief, om nog een dag respijt,
waarop jij, in de zon, weer naast mij gaat;
er rest mij anders niets dan eenzaamheid
en bloei betreuren die ons overslaat.
Zie met mij samen ’s levens lentes aan,
want dit is Liefde—als die kan bestaan.

***[Ditmar Bakker]


–>
ja voor ditmar moet je wel in de stemming zijn. ik heb gisteren avond twee oorlogsfilms bekeken achter elkaar waaronder zwartboek – waarin elke tien minuten wel weer nieuwe mensen omver geknald werden, bommen en granaten ontploften – nog even aan het bijkomen – en dan lees ik hier over schreien over ongewaar,  over respijt en over liefde als die al zou bestaan. over een poosje geluk dulden. ok 10 minuten en dan dekking zoeken graag.
 

jouw lichaam 
stak sterren aan terwijl we lachten 
op onze bank in het park als speeltuin 

dat we liefde proefden toen
had ik pas door wanneer de dure naald
bij krassen op jouw elpees haperde

hou me vast
bij het sukkelen een fles wijn te openen
en drink mee op dit afgebroken leven   


Erika De Stercke 


–>
korte fragmenten voor ons lezers  aangehaald van geluk van vroeger. mooi gedaan, kan niet anders zeggen. ook hier weer elementen van weleer – elpees wie kent ze nog – de krassen op de platen. een lichaam dat sterren aansteekt – ik probeer het mij voor te stellen. de bedoeling zal wel zijn dat ik me dat niet kan voorstellen.

Share This:

Yvonne Koenderman over de toeslagenaffaires: ‘als geen ander weten we hoe het voelt om de grond onder je af te zien brokkelen…’

De toeslagen affaire is er een van angst haat en nijd, waar sterke benen onder stress de liefde en hoop weten vast te houden

Het speelde al eerder zoals ook al genoemd
maar gauw weer vergeten lijkt het
Toch wordt het hier op de voet gevolgd
want als geen ander weten we hoe het voelt om de grond onder je af te zien brokkelen
omdat de belasting terug eist.

De dag (7 april 2008) dat we ons dak boven het hoofd kwijtraakte, omdat huur niet meer betaald kon worden staat op het netvlies gegrift.
De zeecontainers in de straat waar alles in ging. De paar dozen waar je snel kleding in gooit van vooral 4 kinderen en datgene wat hun lief is, plus paspoorten, bankpassen en contant. De woorden, waar ga je heen, want zonder dak boven je hoofd gaan de kinderen naar de kinderbescherming, ook wanneer ze niet meer op school komen. De gezichten van mensen die je dacht te kennen, maar die min of meer lachend staan te kijken naar jouw ellende. De acute hulp van een vriendin, moeder van school die zelf bij de voedselbank liep, maar met liefde een gezin met vier kinderen, ,hond en een paar dozen opving in haar drie kamer flat. De ongelofelijke stress, gezelligheid, huilbuien en heftige sex met manlief in de duinen, op momenten dat we even alleen wilden zijn, even alles loslaten om achteraf te zeggen het komt goed, het komt goed.

Het kwam goed, we konden de week erna zaten we in het huis van een vriend. Moesten wel iedere dag met vier kinderen met het OV van Krimpen aan de Lek naar Hoek van Holland om ze geen school te laten missen, maar dat lukte. Toen bleek dat in zijn straatje een huis leeg stond was het leed geleden en hadden we weer een eigen dak boven ons hoofd en konden de kinderen na de mei vakantie  gewoon weer naar school in de buurt. Kinderen die alles achteraf als een enorm avontuur hebben gezien, die het verblijf bij vriendin en vriend als een gezellig  logeren zagen en nooit klaagden dat ze om kwart over 6 in de bus moesten zitten om naar school te gaan. Die ondanks dat de jaren erna er weinig geld was nooit klaagden, die lachten toen de belastingdienst in 2010 opnieuw beslag legde op de inboedel en toen ze weg waren de tuin stoelen naar binnen haalden en riepen heerlijk, we gaan vanavond BBQen, want het gasfornuis is weg dus koken kunnen we niet.
Nu in 2021 betalen wij onze laatste termijnen aan de belastingdienst van onze toeslagen affaire destijds en lijken dan verlost na een jarenlang traject. Het had eerder afgelost kunnen zijn, maar we kozen niet voor schuldsanering, maar voor hard werken en de extraatjes die er dan waren kunnen behouden om leuke dingen te doen. We zijn er sterker als gezin uitgekomen,  maar dat had zo anders kunnen zijn, want het is hard.
We volgen dus op de voet, verwachten geen compensatie, maar voelen mee en tellen vooral onze zegeningen, want wij zijn jaren verder en hebben het gered. Deze affaire geeft mensen nog een lange weg te gaan, met uitzicht op…?
Ik hoop iets goeds.


Yvonne Koenderman

Share This:

pom wolff over onvervangbaarheid



kom je hier
moet je alles afleggen
leg je alles af
is het nog niet goed

rest het leven
in het onze lieve vrouwen gasthuis

waar doodgaan
sterven aan jezelf is
en die vrouwen
een illusie

pom wolff

het is iets van onvervangbaarheid
zo een ontmoeting
die woorden alleen al
ontmoeting, onvervangbaarheid
 
dat het je overkomt
er is en nooit meer
anders zal kunnen zijn
 
een gat in de tijd sloeg
waar niet alleen het licht
maar ook de tijd zelf in glijdt
en jij
 
pom wolff

Share This:

Suzanne Krijger met een advies aan de regering

Geluk

Schrijf maar eens
Ik ben gelukkig
In plaats van honderd keer 
Ik mag niet liegen

Suzanne Krijger

Share This:

Merik van der Torren – in herinnering Emanuel Lorsch – ‘ik had mijn “Lied van de oude hoer” na protest van de marktvrouw van de corsetten niet uit mogen zingen…’


Hoi Pom,
 Enkele weken geleden is Emanuel Lorsch op 89-jarige leeftijd overleden. Hij was lange tijd mijn overbuurman in de Govert Flinckstraat; je kan zeggen mij poëzie-maat in de straat. We praatten veel over taal en ik nodigde hem herhaaldelijk uit met zijn poëzie op te treden op een literair podium. Zijn surrealistisch getint werk begeesterde het publiek.
In de bijlage een impressie van een literaire middag door Mirjam Al, Emanuel en mij georganiseerd, op een zonnige middag meer dan twintig jaar geleden, vlak voor de eeuwwisseling, groet, Merik.



Hoe het gebeurde; poëziemiddag

 
We gingen organiseren het podium voor poëzie op het Badcuypterras,
naast de Albert Cuyp-markt.
 
We vergaderden in het atelier van Emanuel.
 
Eigenlijk was ik tegen het logo van de Badcuyp op de flyer, maar
Emanuel zei dat dat terecht was; immers het festival zou
plaatsvinden op het terras van de Badcuyp.
 
De avond voor het gebeuren vertelde Mirjam dat
ze liederen ging zingen.
 
“ Het gaat om gedichten, niet om liedjes, ik trek me terug, “ riep Emanuel.
 
Die middag – ik had mijn “Lied van de oude hoer” na
protest van de marktvrouw van de corsetten
niet uit mogen zingen –
 
zag ik Emanuel een weggegooide stoel aan de overkant bekijken
of die misschien nog bruikbaar was en
 
hij voegde zich bij de dichters en muzikanten en
deed zijn poëtische ding.
 
Het was een mooie en inspirerende dag.
 
 
Mei 1999- april 2021

Share This: