een terugblik in het verleden – de focus op het verlies, verloren hebben – het licht op de onvervangbaarheid der dingen, een mens, een geliefde – dichters kunnen er zo mooi over schrijven – zo werd het thema gepresenteerd deze week – dichters kunnen er inderdaad heel heel mooi over schrijven – zeker als ze de eenvoud weten te raken – de niet nadrukkelijke nauwelijks aangeduide eenvoud van Petra Maria – de zachte herinnering met eenvoudige elementen uit een eenvoudig verleden van Frans Terken – én de eenvoud in woorden van gelatenheid geschreven door Anke Labrie. ik zeg Petra Maria goud, Frans zilver en Anke brons. mijn felicitaties ook hierbij in woorden van eenvoud gegeven. van harte!
de dageraad was meeste dagen veelbelovend het leven als een zoete inval noem het klein geluk welnu daar ga je dan alsof er ergens altijd al iets op een kier stond want wat je ooit als onvervangbaar zag valt zomaar in het niet bij wat je nu pas liefde durft te noemen petra maria 1 mei –> in al het wereldgeweld van de eerste mei trakteert petra maria ons op een mooi klein gedicht. het woord ‘welnu’ valt op en heeft een niet nadrukkelijke plaats gekregen in een niet nader expliciet gemaakte wereld van ergens en altijd. en daar verlaat de niet nader aangeduide het gedicht waar het ZO – een vooralsnog niet als zodanig ervaren – liefdevol vertoeven was – een weg terug is er niet bij – de woorden houden op – het gedicht voorbij.
Uitgesproken Herinnering opgehangen aan een nummer zie de cijfers op het bakelieten toestel in de gang van het ouderlijk huis het snoer waar je nooit van losraakt de vertrouwde stem in de hoorn zelfs nu hij altijd zwijgt spreekt hij nog ken je het bewegen van de mond in een korrelige film op de muur het beeld grijs als het spaarzame haar en de bril – zoals dat montuur zijn er vele zo niet die blik in zijn ogen erachter waarvan er geen ander was en is © FT 01.05.2021 –> de herinnering in zachte woorden beschreven weemoed. met elementen van weleer – bakeliet, een snoer, de hoorn, korrelige beelden op de muur – een herinnering, een tijdsbeeld, én ook de geliefde onvervangbare die onlosmakelijk in het beschreven beeld zo eigen paste.
nieuw de koelkast die alleen maar bromde de vaatwasser die piepend lekte de radio die geen kik meer gaf met een gebruiksaanwijzing in tig talen bij de aanschaf lukte het uiteindelijk wel of ze ook niet eens had gedacht aan een nieuwe liefde onderhand werd haar wel eens gevraagd ‘zeg nooit nooit’ was het advies ze lachte en ze gaf ze maar gelijk zij hadden hem immers niet gekend anke labrie (01-05-2021) –> wel vaker gehoord dat de kleine dingen in een huishouden – die tussen hem en haar zo vanzelfsprekend hun weg vonden – hun plaats hadden – opgepakt werden – ineens voor een groot gemis staan, zorgen. een confronterend gemis van iets wat zo vanzelfsprekend was – de woorden altijd te laat.
Petra Maria – wat je ooit als onvervangbaar zag
Frans Terken – zelfs nu hij altijd zwijgt
Cartouche – in omzien naar jou
Rik van Boeckel – slechts herinneringen leven
Ditmar Bakker – Zo bid ik, lief, om nog een dag respijt,
Erika De Stercke – dat we liefde proefden toen
Anke Labrie – ze lachte en ze gaf ze maar gelijk
wie wint de enige echte virtuele trofee der onvervangbaarheid op pomgedichten punt nl? of we nu te vroeg of te laat erbij zijn – als we verliezen, verloren hebben – dan weten we van de onvervangbaarheid der dingen, van een mens, van een geliefde – en dichters kunnen er zo mooi over schrijven – we gaan ze lezen – die onvervangbare prachtregels. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
het is iets van onvervangbaarheid zo een ontmoeting die woorden alleen al ontmoeting, onvervangbaarheid dat het je overkomt er is en nooit meer anders zal kunnen zijn een gat in de tijd sloeg waar niet alleen het licht maar ook de tijd zelf in glijdt en jij pom wolff
Elixer dat je goud kon slaan uit lood en water – ik ik sta nog versteld hoe je het voor elkaar kreeg mij dat aandeed als het ware het raadsel waarmee ik verder jouw ogen, je hand, de glans jij carina – raadselige roos hoe je mij wist uit aarde op te diepen van klomp tot vorm te gieten een eenmalig experimenteel elixer te ontvouwen een leven lang te laten blikken en blozen in omzien naar jou 01-05-2021 Cartouche –> op naar Venray heeft Cartouche gedacht – wint het gedicht niet daar achter dan wel op de aalsmeerse bloemenveiling. en niet daar dan wel op de pom. ik moet zeggen een verrassende inzending – fris beschreven bewondering voor het een of het ander. de dichter neemt je mee en voor je het weet zit je in venray opgesloten.https://www.culturavenray.nl/nieuws/35063-literaire-kunst-ontmoet-beeldende-kunst-in-venrays-museum
Verloren duin Het duin broedt eieren uit van het honden verleden er komen geen kuikens uit slechts herinneringen leven de Coepelduin draagt ze mee de wind wacht op de zee golven beelden wandelingen in ze geven het verlorene terug doch wat was is achter de rug verlies achterhaalt niets meer. Rik van Boeckel 1 mei 2021 –> niet helemaal een ontspannen wandeling lopen we met Rik mee – dat de dingen in de natuur getekend zijn in het hoofd van de dichter en dat de dichter deze voor ons weer uittekent met iets van weemoed en verdriet is duidelijk. zoals het was was het. daar verandert ook de op zichzelf steeds veranderende natuur niets meer aan.
Zo jij van mij houdt, duld dan mijn geluk een poosje, of laat mij voor beiden schreien. Al liet een gril van ’t Lot de draad dan stuk die jou beschikt was; hem gerafeld snijen als erop kauwend, met een botte schaar het vlechtwerk van ons samenzijn doorheen, jij bleef ’t fijngouden spinsel ongewaar dat mijn immer bestendig fatum scheen. Zo bid ik, lief, om nog een dag respijt, waarop jij, in de zon, weer naast mij gaat; er rest mij anders niets dan eenzaamheid en bloei betreuren die ons overslaat. Zie met mij samen ’s levens lentes aan, want dit is Liefde—als die kan bestaan. ***[Ditmar Bakker] –> ja voor ditmar moet je wel in de stemming zijn. ik heb gisteren avond twee oorlogsfilms bekeken achter elkaar waaronder zwartboek – waarin elke tien minuten wel weer nieuwe mensen omver geknald werden, bommen en granaten ontploften – nog even aan het bijkomen – en dan lees ik hier over schreien over ongewaar, over respijt en over liefde als die al zou bestaan. over een poosje geluk dulden. ok 10 minuten en dan dekking zoeken graag.
jouw lichaam stak sterren aan terwijl we lachten op onze bank in het park als speeltuin dat we liefde proefden toen had ik pas door wanneer de dure naald bij krassen op jouw elpees haperde hou me vast bij het sukkelen een fles wijn te openen en drink mee op dit afgebroken leven Erika De Stercke –> korte fragmenten voor ons lezers aangehaald van geluk van vroeger. mooi gedaan, kan niet anders zeggen. ook hier weer elementen van weleer – elpees wie kent ze nog – de krassen op de platen. een lichaam dat sterren aansteekt – ik probeer het mij voor te stellen. de bedoeling zal wel zijn dat ik me dat niet kan voorstellen.