Vandaag geen grote dingen
geen zaken van eminent belang
de laatste dag bijdrage van Roel Weerheijm – de stad centraal in zijn gedachten en de mensen in die stad. we hebben een week genoten van de meditaties. Roel dank je wel.
.
Meditaties
De laatste bijdrage van deze week is een drieluik waarin ik de soms erg sombere en zware beelden van de eerdere gedichten een contragewicht wilde geven. De week eindigt fantasierijk en hoopvol.
.
Zondag
1
Een straat met het geluid van spelende kinderen
is een andere straat dan dezelfde straat
met het geluid van claxons en sirenes
Soms loop ik door de stad naar huis
en loopt iemand geruisloos achter me
naar hetzelfde of een ander huis
en dan doe ik alsof het de vorige bewoner is
die zich in het jaartal heeft vergist
en straks verbijsterd zal zijn mij
bij hem thuis aan te treffen
2
Hetzelfde adres in een ander jaar
en het kinderspeelgoed op de grond
is verruild voor lege flessen
de geur van sigaretten voor
de geur van kruiden of mosselen
er kan blues klinken en jaren later
Monteverdi of hangt er geen
landschap meer aan de muur
of de muur staat er zelf niet meer
Waar mensen wonen worden telkens
gedaanten in nieuwe gedaanten veranderd
Het is geen lucht, niet het najagen van wind
wat ze doen, ze maken wind uit lucht
en storm uit wind en zijn schuurpapier
tegen de stenen
3
Ik heb een grote rustige stad in mijn hoofd
vol oude gebouwen en ruime parken
ik dwaal er dagelijks in gedachten rond
Iedereen woont er die ik wil behouden
.
Meditaties
Het idee van een stad waarin mensen hun verhalen achterlaten, heeft ook een kinderlijke, nieuwe, toekomstgerichte kant. Wie jong is, kan de verhalen nog niet kennen en wie jong is, is vooral bezig met het maken van nieuwe verhalen. In de prozaïsche bijdrage van vandaag heb ik geprobeerd deze kant zo puur mogelijk te beschrijven.
Zaterdag
Trek de vlieger hard omhoog, zegt je vader. Ren met je rug naar de wind.
Je houdt het handvat met beide handen vast. Hakkentrappend maak je vaart.
De vlieger zoekt de wolken op. Je voelt hoe de wind zich verzet in je armen.
Je lag hier naast je vader toen je nog een kleuter was. ‘Zullen we vormen ontdekken in de wolken?’
Je vader wees een boot aan en een wandelende man. Jij zag een schildpad, een olifant, een berg.
De vlieger kruipt omhoog en haakt zich aan de wind. Zonsondergang kleurt de lucht oranje.
Dan zie je ineens je vader niet meer. De schaduw van een boom heeft hem verslonden.
Je vlieger stijgt steeds verder op. De lucht is diep en donker geworden.
Het licht wordt steeds iets vlakker. Geluiden klinken gedempt.
Boven je hoofd verdwijnen de wolken. Je ziet de eerste sterren komen.
Diffuus, onrustig gonzen, een avond in de stad, een luide lach van ver. Een enkele sirene tussen rustgevende ruis van auto’s.
De vlieger klimt. Een helikopter trekt je aandacht.
Je blijft het handvat stevig vasthouden. De helikopter trekt aan de touwen.
En de vlieger stijgt verder op. De laatste wolken zijn verdwenen, hij zweeft tussen de sterren.
De steelpan duikt achter de helikopter op. Daarnaast zie je de poolster.
En de vlieger stijgt steeds verder op. Je ziet je vader nergens, de stad om je heen is verdwenen.
De wind wordt kouder. Het laatste licht verdwijnt.
Je vlieger is niet meer te zien.
.
foto: fred ernst – ROEL WEERHEIJM
Meditaties
Al ruim acht jaar woon ik op de tweeëntwintigste en bovenste verdieping van een woontoren. Bij zeer helder weer is het zicht ruim veertig kilometer, bij zeer mistig weer is de grond niet te zien en woon je in een wolk. Eenmaal bij zonsopgang hing een bijna spiegelgladde mistbank exact op voetenhoogte en was het net alsof ik uit mijn Franse balkon op de wolken kon stappen.
Wie gedichten schrijft en niets met zo’n uitzicht doet, is mijns inziens een waardeloze dichter.
Vrijdag
1
ik sta op een stad
en ik kijk naar
een andere stad aan de horizon
ik denk alleen aan vandaag
huizen en torens verdringen zich
om te kijken naar mij
ze draaien zich comfortabel en
fotogeniek in de nazomerzon
jacobsladders rollen uit
in een pasgewassen ochtend
het waait september
de dag stroomt en kolkt
het mooie van een nieuw gebouw
is de smetteloze lege aanblik
de stenen dragen nog geen woorden
ik denk alleen aan vandaag
en ik kijk
naar een stad aan de horizon
ik ben op twee plekken
tegelijk en vandaag kies ik
alleen aan vandaag te denken
het mooie van een buitenwijk
huizen zijn verlengde hotelkamers
de verhalen zijn niet groot genoeg
en verliezen hun grip in de cyclus van seizoenen
gebouwen staan stil in het gelid
op hun gewicht te wachten
maar de stad
stroomt stiekem
in stilstand
2
Vanaf deze hoogte is een stad als een reptiel
bloedvaten kronkelen als asfaltbanen langs
en door organen van steen beton of glas
gebouwen die van zuurstof worden voorzien
door mensen eerst naar binnen en later op de dag
wit vermoeid en zuurstofarm weer af te voeren
aderkleppen met rode en groene lichten
stremmen en stuwen de bloedsomloop
terwijl het zenuwensysteem van trams gierend
bellend staal op staal door bochten schuurt
oren ogen en reactievermogen slijpt
en onder onze voeten onzichtbaar de afwatering
van afval en consumptie stroomt
Ik loop vaak door de longen van het beest
die rustig vogelmelodieën fluiten
de mensen stromen er trager over de paden
en de slaap hangt er chronisch tussen takken
Alle lichamelijke functies zijn aanwezig
maar nergens woont het karakter van de stad
omdat het karakter alleen
het zichtbare is
Meditaties
Niet alleen gebeuren en gebeurden er in elke stad onnoemelijke dingen die wij als de huidige stadsbewoners moeten ontdekken en begrijpen om de stad en het verleden te kunnen begrijpen – het is ook omgekeerd: iedereen maakt in zekere zin zijn eigen stad, door zijn eigen blik en zijn eigen ervaringen.
Donderdag
dat je obsessief denkt
dat je tot een feit ter grootte van één atoom wilt komen
een uitgangspunt dat onweerlegbaar zwaar is
omdat dat goed is
dat je obsessief moet denken
dat je obsessief tot een feit ter grootte van één atoom moet komen
dat je een redenering ter grootte van een stad op wilt blazen
om je feit ter grootte van één atoom
omdat dat goed is
je lijf is een slordige kamer vol liefde en hersens
boven de daken en de ondergaande zon
je bloed dat liefde dirigeert
je bloed dat je denkhoofd dirigeert
je denkhoofd dat constateringen ter grootte
van een atoom dirigeert dat onweerlegbaar
waar is
het liefst bouw je een stad van woorden en verhalen
een fundament van één atoom kan een complete toren dragen
een redenering tot in de hemel
en als je loopt langs de grachten
hand in je broekzak en de andere hand
omhoog alsof je een dienblad vasthoudt
daarna de kin van je denkhoofd omklemt
je ogen op de grond gericht waar je je tekst spiekt
in een stad blijft alles wonen wat je zegt
het zoekt een huis in de kieren van de gevels
als bacteriën in de huid van een reptiel
liefde is een slordige kamer vol jouw lijf
je denkhoofdt obsessief dat ook
liefde altijd bij je blijft wonen
alsof je lijf en je leven een stad zijn
bewoond door alle mensen
die je ooit gekend hebt
en dat dat goed is
Meditaties
Als je alle plekken op de wereld in een spectrum van extreem speels en fantasierijk naar extreem gruwelijk en hels zou ordenen, zou De Efteling ergens aan het speelse, fantasierijke uiteinde staan en Auschwitz aan het gruwelijke, helse uiteinde.
Ik bezocht Auschwitz lang geleden op een woensdag. Alles wat ik die dag zag, registreerde ik, maar het kwam nog niet binnen. Pas toen ik dagen later thuiskwam, begon de film te draaien. Maanden aan een stuk zaten de beelden en ervaringen het de hele dag in mijn hoofd, begon ik me bijna schuldig te voelen over mijn zorgeloze leven. Ik realiseerde me dat Auschwitz eigenlijk Oświęcim heet, maar die naam buiten Polen nooit meer zal dragen. Ik probeerde mijn ideeën in een gedicht uit, ‘Nooit meer Oświęcim’ (naar het kunstwerk van Jan Wolkers), maar ik kwam er niet uit. Nu alsnog, als afsluiting.
Woensdag
1
Elk uitzicht wordt minstens twee keer geschreven:
de eerste keer met hijskranen en steigers
daarna met de verhalen die de mensen erin schrijven
telkens volgens dezelfde cyclus:
een gebouw legt haar slangenhuid af
een onzichtbaar volgeschreven perkament
geeft het aan mensen die er een nieuw verhaal op schrijven
en het daarna met het gebouw laten vergroeien
Bij elke momentopname bepalen de muziek
en de voorafgaande scènes wat wij voelen
levens en verhalen inwisselbaar als hotelkamers
2
Sommige palimpsesten behouden hun slangenhuid
dragen hem als een dode doorzichtige jurk
Onder de grond in Rome vrezen gelovigen steeds voor hun leven
komen ze in het geheim bijeen
(panem et circenses)
biddend tussen de schedels van hun broeders
In een hut in Maiernigg
de kleinste concertzaal ter wereld
wonen nog steeds een aantal Mahlersymfonieën
Het lupuslandschap van Verdun ligt er
morbide vredig bij
alsof de soldaten nog op koffiepauze zijn
Onder een parkeerplaats in Berlijn blijft het
30 april 1945
En uit alles wat groeit op de jachtvelden van Oświęcim
bloeit voor altijd onverbiddelijk
uit voor altijd schuldige grond
een Munch-schreeuw
van eerloze misdaden
Meditaties
Dinsdag is de meest doordeweekse dag van de week. Juist op dergelijke dagen is het een fijne afleiding om het speelse in de stad te ontdekken. Maar uitzichten blijven schuldig.
Dinsdag
alles van waarde
ligt aan de oppervlakte
ik vorm mijn handen tot kommen
zet ze naast mijn ogen tegen mijn spiegelbeeld
in het raam
de brede weg is een avond geworden
autolampen spelen tikkertje
rechthoeken van schemerlamplicht een flat
door de ramen als op elkaar gestapelde televisies
kijken gespiegelde mensen met gekomde handen
wezenloos terug
de stad is leegte
lacht licht en lucht
alles van waarde
ligt aan de oppervlakte
ik kan schrijven
ik kan een ei koken
ik kan mezelf te pletter gooien
ik kan een sloopwerktuig kopen
alle stenen tegen elkaar stukslaan terwijl ik zeg
ik maak alle dingen nieuw
als ik alle metselvoegen losmaak en de stad steen
voor steen zou slopen en weer op zou bouwen
heb ik volgens Louis Ferron een nieuwe
onschuldige stad gebouwd
uitsluitend
oppervlakte
.
Meditaties
Al jarenlang schrijf ik gedichten waarin de stad en de stedelijke omgeving een grote rol spelen. Wat me daarin interesseert, is bijvoorbeeld de historische belasting die veel plekken met zich meedragen, maar ook hoe toevallige elementen een ervaring kunnen inkleuren.
De gedichten die ik hier deze week publiceer, zijn in hun vorm een gedachtenexperiment. In een hybride vorm tussen poëzie, proza en essay wil ik een zo divers mogelijke verkenning uitwerken.
Maandag
Wie een uitzicht onthult onthult
een verzameling lenige verhalen
Lijm stenen en cement op een specifieke manier aan elkaar en er ontstaat
een voetbalstadion een parlementsgebouw een gevangenis
een paleis een brug een tempel een concentratiekamp
Hoe het kan dat een gebouw met elke toeristische foto
de schuld van zijn makers steeds dieper vervult
wordt door fervente vertellers en lezers herkauwd
zoals ze voor een schrijver bepalen wat zijn boodschap is
Verhalen blazen hun gewicht in de levenloze stenen
tot het nat als verdampende letters van de daken lekt
zonder lichter te willen worden
Wie een nieuw onschuldig uitzicht onthult
moet eerst de gevangen verhalen lezen
Roel Weerheijm
Dank aan alle dichters die inzonden op het moeilijke thema Leegte – er bestaat in onze wereld bijna geen leegte meer – alles lijkt opgevuld of opgeblazen met enorme egoos. de dood is leegte maar we weten niet hoe de doden daar zelf over denken. de dood is dus in wezen een door levenden ingevulde leegte. het is behelpen het leven – pas na onze dood halen we ons gelijk. nog maar even niet dood. nog maar even geen leegte – wie sprk deze week ook al weer die wijze woorden – ze zijn al met zo velen – die dooien – daar hoef ik echt niet bij. oja hennie vrienten. doet ie het toch hoe dan ook – het thema is lijkt mij het beste getroffen door FRANS TERKEN – lees de commentaren onder alle gedichten. en zeggen we LANG LEVE DE POëZIE en de dichters. van harte Frans!
DE WEEK VAN…….. ELBERT GONGGRIJP IN 7 GEDICHTEN – de zevende dag – over david sylvian twijfel troost en hypnose
http://natuurgedichten.blogspot.nl/
wij van de pom bedanken elbert voor de adembenemende week met poëzie waarin hij ons stortte. schilders, dichters en een muziekheld trachtte elbert te doorgronden in met en door zijn poëzie. het was me het weekje wel, vandaag de zevende en laatste dag in de week van elbert gonggrijp.
.
DE WEEK VAN…….. ELBERT GONGGRIJP IN 7 GEDICHTEN – de zevende dag over david sylvian twijfel troost en hypnose
Beste Pom, als het goed is sluit ik nu als gastdichter af met een zevende gedicht. Ik heb als laatste thema muziek gekozen en wel voor de zanger David Sylvian, ex-zanger van de groep Japan. Ik ben hem vanaf mijn zeventiende gaan volgen, niet zozeer om alles voor zoete koek te slikken, maar meer uit de nieuwsgierigheid naar de ontwikkeling van zijn muziek. Dan blijkt dat je hem geen lef kan ontzeggen. Zijn muziek is van spirituele inslag en ook schuwde hij de laatste tijd het experiment niet. Zijn huidige muziek heeft nu nog weinig van doen met de oude groep Japan die destijds nog aardig toegankelijk was. Ik voel mij aardig verwant met zijn insteek….
Hartelijke groeten, Elbert
.
DAVID SYLVIAN
Pomgedicht 7, de laatste
Muziek
.
Vanuit het modieuze circuit van de popmuziek kwam
je eerste aarzeling, vreesde je wat je van binnen al raadde:
elke keer dat je dacht te zullen winnen, als je een deur
opende, werd je sterker belaagd. Hoe kon jij ooit koning
worden als twijfel harder waait dan de wind?
Je zocht het meer tussen de klanken: stilte, wilde
leegte en vrijheid beter verfijnen. Het werd je aangereikt
toen jij je verdiepte, een tapijt van lagen, vage geluiden
ergens, elders. Een pulserende hartslag, een zwarte
ruimte, armen die probeerden te troosten terwijl
de donkerste dromen.
Een volle maan. Uiteindelijk heb je zelfs de stilte
verzwegen en er poëzie doorheen geregen, langzame,
zware. Met de hypnose van een onnavolgbare tekst.
Uiteindelijk werd zelfs zang improvisatie, moesten
oren geleerd opnieuw te willen luisteren.
“ Maar daar stond je dan, vol in het leven.
Jouw handen niet langer geheven naar de hemel,
jij alleen wist de reden. Of je grip op het leven
nog steeds van jou was bleef altijd de vraag. “ *
Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef, zaterdag 29 juli 2017
(* Vrije vertaling fragment tekst nummer “ Brilliant trees “)
DE WEEK VAN…….. ELBERT GONGGRIJP IN 7 GEDICHTEN – de zesde dag over ELLY DE WAARD hoe taal compositie wordt in een wildernis van verbindingen
Beste Pom, hierbij stuur ik je een gedicht over Elly de Waard. Net als bij Alja Spaan heb ik haar persoonlijk leren kennen, volg ook ik via Facebook haar gedichten op haar blog. Maar haar werk kende ik al vanaf mijn studententijd met de bundel ” Een wildernis van verbindingen “(1988) Via Facebook ben ik later vrienden geworden dat uiteindelijk resulteerde in daadwerkelijk contact. Ik waardeer haar poëzie omdat die doorwrocht in elkaar zit, maar ook heel gevarieerd van vorm en inhoud is. Het heeft ook iets antieks. En de persoon Elly de Waard is een persoon op zich….
Hartelijke groeten weer, Elbert
ELLY DE WAARD
Zesde Pomgedicht
Dichters
Hunkeren naar verlangen, een wildernis van verbindingen afgelegd. Ik
las je tederheid tussen de strofen, volgde met het schaamrood op de kaken
je onopgesmukte geilheid. Seksueel noemde je jezelf zonder ergens de
nadruk op te leggen. Het gaat erom hoe taal compositie wordt, hoe
verontwaardiging open kaart speelt.
In die tijd die helaas van alle jaren is wordt de rampspoed al voortijdig
voorspeld, een Cassandra gelijk. Voor dovemansoren. Zie het aangroeiend
oorlogsgeweld. Jij blijft je hogelijk verbazen over de randvoorwaarden
van het bestaan, de brutaliteit van het barbaarse waaronder
velen worden gekastijd.
In lust en gratie de liefste aan de natuur breed uitgemeten in een academisch
coloriet. De wereld bezien zoals niemand haar ziet. Jezelf ooit een Nieuwe
Wilde genoemd om de emancipatie van de vrouw te bespoedigen. Soms een
gesloten boek, dan weer luchtiger van toon. Geslepen stenen in een
beek naast keihard beton.
Je bent van eigen stempel, van eigen aard. Een stootblok waarop het
vriendelijk landen valt. Een taal die zich laat proeven als rode wijn,
zich uiteindelijk in alle overgave lezen laat. Aan de nabije zee –
Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef, zondag 30 juli 2017
DE WEEK VAN…….. ELBERT GONGGRIJP IN 7 GEDICHTEN – de vijfde dag over ALJA SPAAN en het schrijven
hieronder de werken van elbert – een week lang op pomgedichten. we genoten al een drieluik schilders nu lezen we in een drieluik dichters. om de ‘dichter van de week’ te leren kennen vragen we hem een korte verklaring te schrijven bij de keuze van de dag. op de een of andere manier lijkt elbert hier op de pom al een eeuwigheid bezig. zijn poëzie vloeit naadloos in de kieren van de site. zo hebben we hier onze eigen ZOMERGASTEN.
.
Beste Pom, bij deze stuur ik je als gastdichter het vijfde gedicht toe, tevens tweede in de drieluik over dichters. Ditmaal heb ik gekozen voor iemand waar ik zelf nu al een aantal jaren goed mee bevriend ben. Het betreft Alja Spaan. Haar schijnbaar luchtige toon, haar goede observaties en haar zwierige stijl kan ik zeer waarderen. Van haar bezit ik nu beide bundels. Zij schrijft net als ik dagelijks en ik lees dan ook regelmatig haar meest recente gedichten op haar blog. Om ze dan met heel veel plezier te delen…..
Hartelijke groeten, Elbert Gonggrijp
.
ALJA SPAAN
Vijfde Pomgedicht
De dichters
Het zou allemaal anders, het was weer vader
en moeder, het was aanhaken aan het ouderlijk huis,
herinnerde gebruiken, weinig hier hetzelfde, maar
de bomen stonden er als eerder in hun kille rituelen.
Het hek roestte en de tuin woekerde groen.
Zij prijkt met witte haren, haar wulpse decollete
en voor zwart en eenvoud bezwijkt zij. Altijd zal ze
schrijven, altijd als het begint te dagen.
Nog voor douchen of ontbijt.
In een lange volzin de hand de beweging laten
maken, zo terloops en zo zwierig van gewoonte
Hoe groots kleine zaken klinken in achteloze
gebaren. Alsof de wereld er pas toe doet als
je haar dreigt te vergeten.
Als het regent dat het giet en het uitzicht
slechts op morgen. De geur van donker water
en de neiging tot slootjes springen dansend
op het witte vel papier –
.
Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef, vrijdag 28 juli 2017
.
DE WEEK VAN…….. ELBERT GONGGRIJP IN 7 GEDICHTEN – de vierde dag over KOPLAND de tijd de stilte en hetzelfde
Beste Pom, over de aanleiding voor het gedicht over Rutger Kopland kan ik eigenlijk kort zijn. Ik ben een groot liefhebber en verzamelaar van zijn werk, ben als 16 jarige in aanraking gekomen met zijn poëzie en herkende er mijn eigen toon in hoewel ik nog niets geschreven had. Ik ben toen onmiddellijk zelf gaan schrijven. Zijn betrokkenheid bij de natuur( die ook de mijne is ) en zijn fascinatie voor het begrip als tijd heb ik van hem overgenomen, maar uiteindelijk wel tot een eigen verhaal gesmeed….
Het is overigens het begin van een drieluik over dichters dit keer.
.
KOPLAND
Vierde Pomgedicht
De dichters
Jezelf te vergeten hoe oud geworden het was. Het gebrek
aan weten hoe een herinnering zich steeds herhaalt, een dode
hond moet begraven, de rivier ondanks alles steeds maar
een rivier. De tuin heeft jou nooit verlaten.
Ergens was er een belofte, te mooi om waar te zijn van
treurnis alom. Een ziek vogeltje dat weigerde te sterven,
koeien die geleidelijk uit het zicht verdwenen, de nacht
achterna. Van dit alles zaten wij te zwijgen.
Er is niets gebeurd, alles bleef hetzelfde. Langzaam viel je
stil, bleef je naar de dingen blijven kijken, beseffen dat jij dat
niet was. Alsof er iets viel te verlaten. Oude etsen zijn het
en verlaten mantels met het déja vu van herkende geuren.
Alles kan je denken, maar niets keert ooit terug. Je ging
voorbij zo vluchtig als water, de eenzame vogels in de
verte, de trage paarden, alles te vanzelfsprekend
om te begrijpen en toch zo dichtbij –
.
Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef, vrijdag 28 juli 2017
DE WEEK VAN…….. ELBERT GONGGRIJP IN 7 GEDICHTEN – de derde dag over Mondriaan en de waarheid
Beste Pom,
hierbij stuur ik je het laatste gedicht van de drieluik m.b.t de schilderkunst. Dit keer koos ik Piet Mondriaan uit, niet enkel om zijn radicale switch naar de abstracte kunst, maar ook vanwege zijn even radicale ideeën t.a.v. de werkelijkheid. Vanuit de theosofie ontwikkelde hij zijn theorieën die later van enorm belang voor de kunstbeweging De Stijl zouden zijn. Hij was daarin letterlijk en figuurlijk rechtlijnig. Ik heb iets van zijn gedachtegoed in dit gedicht proberen te vangen. ” Een waarheid die pas ontdekt kan worden als je achter de waarheid gaat kijken “….. Zoiets dus….
Hartelijke groeten, Elbert Gonggrijp
.
MONDRIAAN
Hij wilde de boom niet naar zijn volheid of uiterlijkheden. Vanuit de
patronen herleidde hij het leven tot die lijnen die van een algemenere
schoonheid zijn. De vormen te abstraheren naar het wezenlijke, het
wetmatig fundament. Het geconstrueerde ideaal te benaderen
waaraan de natuur zich had af te meten.
Als dit de essentie was zou hij die bewijzen. Hoe takken en bladeren hun
kleur ontberen en het spel van groei verleren door enkel compositie te zijn.
Een vage schets van wat de boom ooit eerder bedoelde. Een verkrampt
versomberen naar het uniforme universele.
Dat je er een dieper wezen in kon lezen door het al kijkende te begrijpen,
dat men de natuurlijke verschijning moet veranderen om de natuur meer zuiver
onder ogen te doen zien. Het is passen en meten, via lijnen en vlakken
het evenwicht herstellen wat het oog zoal aanschouwde.
In de liefde bestaat geen afgeleide, wil bloei kleur en vorm tot toeval zijn,
is een kus een willekeurige kus. In de tussenruimte gebeurt het dus, al wat zich
steeds blijft voortbewegen. Wat zich intoomt tot discipline kan alsnog
verder onderzocht en kaatst de waarheid als een vraag –
.
Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef, donderdag 27 juli 2017
.
DE WEEK VAN…….. ELBERT GONGGRIJP IN 7 GEDICHTEN – de tweede dag over gaugin en kindertaal in kleuren over mysterie
.
Beste Pom,
dit keer heb ik speciaal een gedicht voor Pomgedichten.nl geschreven. Het ligt in de bedoeling er een drieluik van te maken: eentje over Rembrandt, eentje dus nu over Gauguin en de laatste over Piet Mondriaan. Allen in verhouding met hoe zij verschillen en overeenkomen met poëzie en de liefde.
Nu stuur ik dus ” Gauguin ” op. Ik heb voor dit thema gekozen vanwege het krachtige kleurgebruik en de opvallende symboliek. Gauguin kon je wel vergelijken met de dichter Rimbaud uit die tijd die probeerde het onderbewuste te cultiveren. Het exotische en erotische aspect mag daarbij niet onvermeld blijven….
Groetjes, Elbert Gonggrijp
.
GAUGUIN
Voor mijn liefste
De authenticiteit van een kindertaal te schilderen die
van binnenuit gekomen helder voor ogen staat – primitief
van wezen, prehistorisch zonder dat ze hoeft te worden
bewezen – in een natuurlijke primitieve staat. Elders,
in een uitheemse taal.
Jij verstond, beroerde dit in een grof glas in lood. Ik
herhaal in pennenstreken je verre reizen. Moet liefde niet
even hartstochtelijk van avontuur zijn, het mysterie het
mysterie laten, zinderen van ogenblik? Vereenvoudigd
naar ware diepe aard in simpele vlakken en
belijningen?
We moeten ons doorzien om achter de
coulissen te kijken, een vreemd eiland aan
te treffen, het paradijs of de hel te
ontwaren. Verlichte beelden
uit de verf ontstegen.
Hoe kan ik mijzelf ontdekken
als ik jou niet eender voor ogen
had. Wat je denkt valt alsnog
te raden –
.
Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef, donderdag 27 juli 2017
http://natuurgedichten.blogspot.nl/
.
DE WEEK VAN…….. ELBERT GONGGRIJP IN 7 GEDICHTEN – de eerste dag over rembrandt, ouder worden en de liefde
Beste Pom Wolff, hierbij stuur ik je het eerste gedicht voor pomgedichten.nl – Ik heb voor dit gedicht gekozen om velerlei redenen. Ik wil op dit moment liefdesgedichten schrijven, ik wilde aangeven hoe moeilijk het is om poëzie en bijvoorbeeld schilderkunst als uiting te vergelijken, ik wilde aangeven hoe het voor Rembrandt moest zijn geweest om zichzelf ouder te zien worden op zijn zelfportretten en hoe het is om ouder te worden in de liefde. Een complex geheel dus. Maar het heeft alles te maken met de weergave van de tijd….
Hartelijke groeten, Elbert Gonggrijp
Rembrandt
Des te verfijnder schiep hij zijn lijnen, vervolmaakte de schepping
en zijn geliefden. Hoe meer hij zichzelf toestond hoe meer werd hij
vertrouwder ouder, kwetsbaarder van persoon. Of je in zijn portret
kon blijven wonen naarmate de tijd verstreek..
Ik zou jouw naaktheid kunnen schilderen met woorden, het ontkracht
de kracht van de poëzie. Kijken is meer dan willen zien. Er leeft nog een
hele werkelijkheid, een oprechtere beweging die je op zou willen
tekenen. Naast het karakter, het metrum, de thema’s en de
motieven, de insteek van het verhaal.
Ik hoef je niet te kiezen van borst tot bil. In al jouw vormen
blijf je mij eigen ook al wil de ouderdom het lichaam verdoen tot
een liederlijk lijf. Het tere licht maakt van alles mogelijk. Om
elkaar in liefde heen te draaien, met de ogen welteverstaan.
Zo moest Rembrandt het hebben doorvorst waarom de
mens een lichaam had dat altijd instond voor de verbazing
waarom het zichzelf durfde – een Goddelijk plan,
maar vanwaar de reden –
Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef, maandag 24 juni 2017
http://natuurgedichten.blogspot.nl/
