zwaar beraad over de uitreiking der eremetalen deze week – teveel moois om snel tot een beslissing te kunnen komen. er werd met aftreden gedreigd, sommige leden van het kabinet hadden er zelfs buikpijn van. dank aan Cartouche ook voor de inspiratie – voor de dagen die er niet waren – hoe kan een dichter ze verzinnen – nou ze werden verzonnen en ze werden in zinnen gegoten – prachtig werk van Frans Terken, van Max Lerou, van Ien Verrips. uitgelicht door Martin Sjardijn en van uren voorzien door Anke Labrie. dat zijn deze week de eervolle vermeldingen. gaat het goud naar Max Lerou voor die wonderlijke gelaagdheid – het zilver naar Martin Sjardijn voor een bijzonder uitlichten van wat gedragen wordt, doen we brons voor Anke, Ien en Frans voor de mooie regels in alle eenvoud. Dank aan alle dichters voor het inzenden, de felicitaties aan de eervollen.
uitdaging een beetje humaan sterven je stelt het uit zet de dag op aan er moet nog ontwaakt zo mooi slaapt niemand ml –>die dagen dus, die iedereen kent, zich wenst, niet kwamen, nooit kwamen – de opdracht deze week – die dagen zijn er toch – de nooit gedachte dag is toch gekomen. zo mooi zo mooi slaapt niemand. dat letterlijk in figuurlijk kan overgaan in weinig woorden. een wonderlijk gelaagde tekst in eenvoudige woorden – ik noem het dichtkunst. en betekenis in een beeld – dichtkunst die de schilderkunst bijna aanraakt.
Frans Terken – om die ene dag te vinden waarop het huis een thuis Rik van Boeckel – haar kussen op andere lippen Max Lerou – de dag op aan Ien Verrips – daag zei ik Petra Maria – zo een dag zonder Martin Sjardijn – wat kennis opgedaan Erika De Stercke – de dagen heb ik als afgoden aanbeden Anke Labrie – toen de dagen uren kregen Ditmar Bakker – Hiervoor zwoegde Uw moeder in de kou
die dagen dus, die iedereen kent, zich wenst, niet kwamen, nooit kwamen – waarover toch geschreven kan – Cartouches gedicht uit 2016 als inspiratie – mogelijk ook voor Cartouche zelf – we wachten de gedichten af van de dichters over de dagen die er eigenlijk hadden moeten zijn. u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Dagboek wat je het meest bijstaat de stille herdersuren de spaarzame momenten uitzinnigheid, nee het zijn de dagen de dagen die er niet waren die blijven knagen dag in dag uit 20-08-2016 Cartouche
nu de jaren nog ik heb mijn pen weggelegd de mooiste regels waren al geschreven ik heb ze nog een keer aangeraakt de dagen die niet over gingen de dagen die een leven werden ik dacht ze zo vaak pomwolff
Wijzer Je klampt je vast aan de kalender scheurt de dag af als een wijzer in de tijd vraagt je af wat je daarvan onthoudt gemiste momenten schoppen het geheugen dingen waar je zo naar uitkeek tot in de langste nacht naar zocht om die ene dag te vinden waarop het huis een thuis de boom een berg hout het gezicht in de deuropening de kamer vol in het licht een haard voor het vuur © FT 19.12.2020die dagen dus, die iedereen kent, zich wenst, niet kwamen, nooit kwamen – waarover toch geschreven kan – zo luidde de (schier) onmogelijke opdracht deze week aan de dichters. ‘om die ene dag te vinden..’ het leven een zoektocht, de dubbele betekenis van de titel – steeds dichterbij – de eenvoudige dingen die van enorme waarde zijn – te zien. een mooi gedicht rond het thema geschreven. ‘om die ene dag te vinden..’ een prachtregel!
Pom, hier mijn bijdrage aan de enige virtuele. Fijne kerst. Rik Verdwenen in herinnering Elke dag een uur niet geweest een boswandeling buiten de stad zoveel jaren de tijd gelezen in een boek met jeugdige penstreken ze zijn verdwenen in herinnering zing o zing de dagen zijn er niet haar kussen op andere lippen ze kwam de hoek niet om die dag verzandt in vergetelheid schuimende zeegolfjes nemen haar mee naar de horizon van oceaandrift achter wat vergeven en vergeten is. Rik van Boeckel 19 december 2020–> een gedicht met de nodige – sommigen zullen zeggen onnodige dramatiek – van mij mag ie. haar kussen op andere lippen ze kwam de hoek niet om maar de strofen 1 en 3 doen hier het werk niet – stuwen op de een of andere manier deze week niet op – jagen niet aan. zijn net iets te gezocht om van waarde te zijn bij het drama in strofe 2.
ik ga dan maar zei hij en ging nou daag zei ik dag hoor ik had nog veel te leren Ien Verrips –>die dagen dus, die iedereen kent, zich wenst, niet kwamen, nooit kwamen – de opdracht – ook hier een schets in een paar woorden – een situatie – Ien weet – vermoed ik – dat ik houd van de eenvoud waar maximaal het leven in wordt uitgedrukt. ze slaagt met deze tekst daar wonderlijk wel in.
de zon schijnt het regent wat waait allemaal over zo een dag zonder in mijn hoofd schildert jouw portret een begaanbaar pad van nooit verliezen de maan cirkelt dezelfde lange uren het is geboren wat nog zal zijn morgen of later en geluk dat is vandaag petra maria –>de dagen van weleer van die nog komen en van vandaag dichtbij gehaald lijkt het. een kleine wordingsgeschiedenis van een schilderij ook. wat in het hoofd zit zal op een doek gebracht zoveel is zeker. de aanvankelijke chaos van cre-eren krijgt hier vorm in de taal. in dat opzicht is de tekst te particulier. wachten we even op het schilderij.
Dag Pom, graag doe ik een keer mee met de Pom Gedichten, KENNIS wat kennis opgedaan van toenemende onwetendheid het gelaat, gecamoufleerd met schoonheid, geeft het geheim niet prijs nog slechts dichten in staat tot waarheid, zonder bewijs Martin Sjardijnwww.sjardijn.com <–>Martin welkom – wat aardig dat je instuurde. je waagde in die poel des verderfs zoals sommigen pomgedichten punt nl ook weleens willen aanduiden. JIJ bestempelt de poëziekunst tot ‘waarheid’ zonder dat voor deze poëtische waarheid bewijs wordt verlangd – zo lezen dichters het graag. poëziekunst beschreven als gecamoufleerde schoonheid zoals ook haar gelaat is te omschrijven – zoals jij haar weet te schilderen – mooi gedragen woord ‘gelaat’ mooi gedragen als het gedicht deze woorden – een bijzonder moment kunstzinnig uitgelicht.
Dag Pom groeten en aangename feestdagen – hier heel rustig in Gent het aantal besmettingen lopen weer erg op … virologen hier hopen dat in april volgend jaar de toestand onder controle is …. april !! amaai – dus nog lang afwachten groeten Erika Dagresten Mijn vele wensen plantte ik in aarden potten, zette ze tegen muren neer om het proces tot ontkiemen te versnellen, de ochtendzon zorgt voor wonderen zeiden zonderlingen uit een ver verleden de dagen heb ik als afgoden aanbeden, gesmeekt me oplossingen tot verbinding te geven, ze zwegen spierspanningen kropen uit lakens van onrust en verdwenen achter twijfelwolken ik volgde kalendergegevens, maanstanden gaven een verklaring, mijn verdraaide brein laadde zich op en de schouders vielen verlost neer iets bleef overeind, de stengel eerder dan de kelk tussen het zachte gekrijs van de wekker graasde ik met de kudde tegen mijn zin mee. Erika De Stercke –>Beste Erika ook vanuit het amsterdamse – drie hoog achter in die altijd zo gezellige jordaan – wens ik jouw mooie dagen – gent is rustig lees ik amsterdam is een heksenketel dat kan ik je wel melden. hadden we hier maar dichters zoals jij – die met 14 regels proza iedereen – in ieder geval elke lezer – aan de contemplatie kunnen krijgen. de dichterlijke resten van het jaar bijeengeveegd in een prozaïsch gedicht. .. en hij staat…. zouden ze hier in het sportjournaal krijsen als ie niet weggewerkt was vanwege me-too dingetjes. laat ik voor dat ik niet meer te begrijpen ben in belgië jou nogmaals mooie dagen wensen en de hoop uitspreken op iets minder stevig particulier proza in 2021. mijn nuchtere maag roert er van om.
verdroomde dagen zonder begin en zonder einde de tijd bestond nog niet elk blad doorschijnend en gras geurde naar geluk toen de dagen uren kregen werd het blad gewoon een blad en het gras dat rook naar gras soms raakt de dag opnieuw zijn uren kwijt gunt je een blik dwars door de tijd en voor even ben je weer gelukkig anke labrie –>die dagen dus, die iedereen kent, zich wenst, niet kwamen, nooit kwamen – wel kwamen maar ook weer verdwenen – zo interpreteert anke labrie de opdracht deze week – en stuurt een afgerond prachtgedicht in – hoe tijdloze dagen met je meegaan en soms iets van geluk nog kunnen afgeven. dat alles even naar geluk ruikt. het uitreiken van de eremetalen is deze week een bijna onmogelijke taak. na zoveel moois in dit gedicht en in sommige gedichten hierboven.
Hiervoor zwoegde Uw moeder in de kou en bloedde U op het ruwhouten kruis: versiering die per el verkopen zou en kransjes en een extra dagje thuis. Elk knielt onder een vrolijk klokkenspel, terwijl de man van God met ’n stem als honing, ogen als staal, aan dat stoutmoedig stel de boodschap opdreunt van de Hemelkoning. Geen mens die luistert. Minder dan de wind hoort men wat U ons opdroeg voor U stierf. Oh, Heer van Vrede, oh, geheiligd Kind! Hoe stil ligt U in ’t graf, die heil verwierf. ’t Is of die rots, door ’n engel ooit beweend, opnieuw uw mond afsluit. Uw Woord versteend. Ditmar Bakker Ja inderdaad Ditmar – geen mens die luistert naar de opdrachten die hier wekelijks worden aangereikt – men dicht maar en dicht maar en men laat de heer webmaster mooi in de koude staan met zijn thema’s. een stemmig kerstgedicht dat dan weer wel. welke moeder wil zo een zoon niet?