Ontroostbaar staat ze pal voor het huis. Verdwaald. Haar slierterige slingertakken kussen stilletjes hunkerend de winterharde grond. Zoveel schoonheid zit er in die treurwilg dat zelfs de zwoele zomerzon ervan blozen zou. Maar beter had ze veilig bij de beek gestaan. Beneden. Voetjes in het nat. De dorre droogte twee zomers terug leek haar destijds niet te deren. Integendeel! Met welig tierend takkenhaar fier groen als de lente zelf vierde ze het leven. Bringer of joy! Ik genoot van haar verkoelende schaduw maar vrees dat die zomerse uitbundigheid haar zwanenzang geweest is.
Vorig jaar ging het plotsklaps bergafwaarts. Complete kaalslag nog voor de herfst. Het is er niet beter op geworden. Ze staat er inmiddels zo verloren bij dat ik haar hartezeer venijnig in de borst voel prikken. Noodlottig als een nikkelen kris. Maar nog steeds is ze oogverblindend: my weeping willow. Tijdloos mooi. Dag na dag. Week na week. Maand na maand. Zelfs nu haar laatste uur geslagen lijkt blijft ze de mooiste boom op aarde. Vanochtend nog leken haar bevroren tranen mij als fris geslepen diamanten messcherp over de wangen te rollen. Ik huiver. Niemand hoort alleen te zijn. Al helemaal een treurwilg niet. Saule pleureur solitaire. Je l´aime éternel.
deze week beleggen we Frans Terken met goud. Frans schreef precies het gedicht dat we nodig hebben in deze ietwat angstige tijd met oorlogsdreiging en wilde beestenwoorden in de kamer en in de wereld om ons heen. dichter bij de vrede Frans Terken goud! van harte. en Ton Huizer bedanken wij voor de inspiratie.
Goedemorgen Pom, een proefballonnetje, voor de virtuele; laat het weekend voor een dansje zijn! Met een knipooggroet, Frans
Het jaar van het tijger
Met een verentooi en gehuld in tijgervel spring ik van achter de bomen in het park tijger vol levenslust laag bij de grond om door niemand gezien te worden
hoor ik rumoer in deze stadsrimboe onder krakende takken een vervaarlijk grommen alsof in de bosschages een witte wolf huilt die dit territorium voor zijn jachtgebied houdt
bespeur ik hem die zich aan dwalende liever nog slapende schapen denkt te vergrijpen en in het voorbijgaan ook mij hoopt te verslinden
ik ben de beroerdste niet speel de dappere krijger die de wolf edelmoedig de vredespijp biedt wijs hem dat daar waar rook is vuur is
toon de naam gekrast in mijn bast zwaai nog eens vurig met de tomahawk maak met de wolf een dansje in het park
het thema – vrij vertaald – wie helpen we naar god – ook wel iets lieflijker omschreven als laten we eens een proefballonnetje oplaten – zal natuurlijk niet de dichter inspireren die het beeld van de ideale schoonzoon / schoondochter op de zondag wil hooghouden. we begrijpen het volkomen – en het is ook wel eens fijn om niet al te veel gedichten van een recensie te hoeven voorzien. dichter Frans Terken durft de uitdaging aan. met tijgermoed werpt hij zich in de strijd en het arme wolfje in het verhaal krijgt het stevig te verduren. maar toch dichter Terken – zoals het een goede wilde dichter betaamt – stookt de vredespijp nog eens stevig op zo dat de wilde beesten in de twee beschreven dichters samen gebroederlijk hun ‘dance macabre’ kunnen aanvangen. het is jammer dat dichter Terken niet de Russische taal beheerst – hij zou een ideale poëtische bemiddelaar zijn tussen de landen die elkaar momenteel naar het leven staan. een hoopvol vrede stichtend gedicht – precies wat we in dit tijdsgewricht nodig hebben.
TON HUIZER – Jezus redt
FRANS TERKEN – wijs hem dat daar waar rook is vuur is
MERIK VAN DER TORREN – Ik leefde van de drank en de drugs,
RIK VAN BOECKEL – vier handen spelen zomerse taferelen
ANKE LABRIE – vreemd thema
wie wint de enige echte virtuele – vrij naar ton huizer – ook dichters laten wel eens een proefballonnetje/bommetje op – trofee op pomgedichten?
een beetje peper, een beetje buskruit, iets van geladenheid, of een explosieve mix – nog net voordat oekraïne ontploft – deze week op uw eigen ‘pom’. de 010 dichter ton huizer geeft het goede voorbeeld u op een briefje – vier woorden en de wereld staat in brand. wie vliegt daar nou weer door de lucht? dichter huizer kijkt nergens meer van op. en U? we zijn benieuwd – webmaster zal ook een duit in het explosieve zakje doen met die altijd weer zo sportieve johanna – u kent haar nog wel – johanna op de middenstip van het AJAX STADION – lekker actueel ook AJAX – deze week ingesproken voor een van de toekomstige radiouitzendingen van ACGs Poëzie voor het oor. en u – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Pom Wolff aftrap
men neme een hoofd men neme het hoofd van johanna men zet johanna op een stoel nadat men deze stoel op de middenstip heeft geplaatst van – laten we zeggen van het ajax-stadion
men neme een hakmes men slaat op het hoofd van johanna om te proberen vervolgens hakt men het hoofd van johanna’s lichaam af het mes kent ook een scherpe kant men neme het hoofd en legt het hoofd op de middenstip men laat johanna gewoon zitten men neme op de koop toe dat de mensen zeggen: dat kan niet
men ontkleedt johanna tot haar taille ze is er zelf toch niet meer bij – met haar hoofd men neme het hakmes opnieuw in de hand men make een keuze kiest men voor de linkerborst dan slaat men de linkerborst eraf kiest men voor de rechter dan de rechter
men verlaat het ajax-stadion om een kroketje te eten
Titel: Je bent erg mensAuteur: Pom Wolff Uitgeverij: Holland ISBN: 90 251 0980 2
Fijn proza van mijn buurtgenoot Von S. en mijn vriendin Yvonne K. maar misschien nu toch even een riedeltje explosie-poëzie. Prettig weekend Ton
Jezus redt
Er stond een Christenman voor het station met zendingsdrang
en een bord voor zijn kop gelukkig lag er een krijtje naast ‘ik heb een bom’ schreef ik
vier woorden maar ik had haast het werd stil rond de man politie betrok de wacht
tot de bommendienst verscheen die de zendeling op veilige afstand tot ontploffing bracht
iedereen blij de Christenman in zijn paradijs wij zonder gezeur op reis
Ton Huizer
dichter Huizer liet al eerder deze week een proefballonnetje op – richting De Heer – om toch vooral wie Hem lief is tot Zich te nemen. een fijne gedachte op de zondag Des Heeren. de zondagochtend wedstrijd geïnspireerd op het werk van deze grote dichter – die wij van de pom trots mogen presenteren als oplichtend voorbeeld buiten mededinging bij het thema van de wedstrijd. dichter Huizer heeft slechts één briefje nodig met vier woorden om precies de gewenste persoon naar god te helpen. een knappe prestatie – zo zie je maar weer dat dichters woorden er toe doen. onderschat een dichter nooit dat is de wijze les die wij overnemen van dichter Huizer. met dank voor de inspiratie.
een fries en verder nauwelijks verstaanbaar en veelal onbegrijpelijk proefballonnetje – ik hoor bijvoorbeeld na 39 seconden vrij vertaald: ‘ik voel de wasem van warme broodjes als ik oorlog met je maak…’
Hoi Pom,
Hierbij mijn inzending voor de huidige poëziewedstrijd. Ik heb het Licht gezien, Groet, Merik
Licht
Ik leefde van de drank en de drugs, maakte van de dag de nacht en omgekeerd, vergat waar ik vandaan kwam, ontvluchtte het huis van mijn vader en moeder, sliep in de goot, zwierf op straat, vloekte, schold en spoog.
Ik bekladde de huizen, beledigde de handhavers der Wet. Ik bevredigde me meerdere malen daags, van een mens zag ik alleen de kont schudden. Alles weerspiegelde mijn penis: de oerknots van de Cro-Magnon, de giftige slangen in Artis, het monument op de Dam, de sigaret die ik uittrapte op uw tapijt.
Maar er is verandering gekomen: plotseling straalt het Licht. Ik ben veranderd sinds ik jou heb ontmoet. De dag is de dag en de nacht om te slapen. Ik ben veranderd, pluk armen vol bloemen uit liefde, uit liefde voor jou. Uit de hemel stroomt het Licht. Uit het Boek stroomt het Woord, ik ben gered
Merik van der Torren
Merik houdt het bij zichzelf. bijna had ie zichzelf naar god geholpen – hij heeft het Licht gezien en is gered. een bezoekje god wordt nog even uitgesteld – leven liefde en het licht krijgen dichters goddelijke voorkeur – we gunnen het Merik met graagte.
De walm
De psychedelische walm vertrokken speelt met hallucinerende brokken
in de keel ademt zich het gehemelte in tot de aorta van ritme ze uitblaast met zin
vier handen spelen zomerse taferelen goochelen met de impressies van velen
tot ze exploderen boven het virtuele voorbij de horizon met zorg spelen.
Rik van Boeckel 13 februari 2022
inderdaad vier handen spelen hier zomerse taferelen Rik werpt een zomers zeg maar rustig hallucinerend geurend balletje op. hoe het was in tijden voor corona – hoe het weer zal zijn deze zomer – in een onweerstaanbaar ritme.
Ha Pom, Vreemd thema. Mooie vriendelijke dag verder, Hrtgr. Anke
je klapt een boek soms dicht te gruwelijk
je klapt af en toe staande voor een dichter
je klapt niet uit de school blijkt altijd weer
de klap uiteindelijk voor iedereen hard of zacht
anke labrie 13-02-2022
ach zo zie je maar weer dat vreemde thema’s aansprekende poëzie niet in de weg staan. mijn oma hanteerde – overigens zonder veel succes de mattenklopper als haar kleinzonen de mattenklopper hadden verdiend – Anke hanteert de klap – deelt ze uit waar we als lezer bijstaan. aan het vreemde thema een grappige draai gegeven.
Het is zowaar vrijdag. Gisteren dacht ik nog ” ik schrijf dat stukje voor Pom in de vroege morgen” maar vanochtend was het besef vrijdag even weg en stonden daar in de hoek mijn gisteren aangeschafte Nordic Walking stokken. Het gaat goed met Von, maar uithoudingsvermogen ho maar en daarnaast mist er tijdens het lopen een hoop stabiliteit, dus hoog tijd om daar iets aan te gaan doen. Na het rondje met het hondje even koffie om de moed in te drinken en hup stokjes mee en naar buiten. Het is nog donker, maar de temperatuur is lekker en die stokken lopen verbazingwekkend goed.
Alleen lopen is ook lekker, je kan flink in je eigen hoofd zitten en tot de ontdekking komen dat dat alles ineens verdwijnt omdat je op gaat in je omgeving. Voor een echte wandelaar stelt die paar kilometer van mij van vanmorgen niet veel voor, maar ik heb genoten. Ik weet het geen hoogdravend schrijfsel, maar wel van iemand die de dag vol plezier begonnen is en daar nog duidelijk van nageniet.
Er zitten dode mensen in mijn telefoon. Toen ze er in eerste instantie in terecht kwamen leefden ze nog. Ze hebben daar een tijd lang vertoefd en ik belde ze wel eens. Zij belden mij ook soms en dan kon ik in mijn display zien dat zij het waren. Als ik hen nu zou bellen, zou er niemand meer opnemen. Of iemand zou onbegrijpend opnemen en zeggen, dat ik het verkeerde nummer heb gebeld. Dat veronderstel ik tenminste. Want ik durf ze niet meer te bellen. Ik zou kunnen zeggen, dat dat uit een soort piëteit is, maar dat is niet de reden. De doden boezemen me angst in. Omdat ze in dezelfde contactenlijst staan, waar ook mijn eigen nummer in staat. Als je mij belt, neem ik op, als je geluk hebt.
Mensen zullen mij ook regelmatig in hun digitale telefoonboek zien staan. Daar zullen ze dan bepaalde gedachten bij hebben. Ook al bellen ze me niet. Of ze hebben er geen gedachten bij en bladeren zo over mijn naam heen, zonder, dat het verder implicaties heeft. Tot het moment, dat ik er niet meer zal zijn. Dan ineens, valt mijn naam op in hun lijst. Want de naam staat er wel, maar het heeft geen zin meer om me te bellen. Zouden ze dan dingen denken als: ‘Ik weet nog goed, dat hij me vertelde, dat een goed brood bakken of op de juiste wijze aardappels koken in hoger aanzien staat dan haute cuisine. Goede aardappels en goed brood, daar valt niet op af te dingen. Dat onthouden mensen.’
Het zijn wel het soort dingen die ik denk, als ik door mijn telefoon loop en de schimmen zie. Natuurlijk kan ik de namen ook wissen, net zoals je een graf kan ruimen. Maar ook dat doe ik dan weer niet uit een vorm van respect. Of is het gewoon, omdat ik ze eigenlijk niet wil vergeten? Klik, swipe en weg. Zo simpel zou het kunnen zijn. Cremeren is ook zoiets. Een urn kun je makkelijker in een kast verstoppen, dan een zerk. En als je de as uitstrooit, dan is er weinig tastbaars meer om op terug te vallen. Dan draag je ook die last niet meer. En hoef je ook niet te verlangen, dat anderen zich gedwongen voelen die last te dragen. Dan kan het grote vergeten beginnen.
Met dode mensen in je telefoon is de verbinding verbroken. Ik kan nog hopen, dat ooit mijn telefoon gaat hun naam weer in de display knippert. Maar zal ik dan de moed hebben om op te nemen? Ik wacht met ingehouden adem, stilletjes hopend dat de beltoon wegsterft. En dan opgelucht uitademen. Alsof ordening van de kosmos nog steeds in orde is.
De Kuip en de kroeg, dat was hem ver genoeg Waar je ook ging je nam jezelf mee en die last viel in het café blijkbaar het best te dragen
Luid en onduidelijk doceerde hij daar spelinzicht en politiek voor een half bewusteloos gehoor Moe maar voldaan dreef hij daarna huiswaarts over de volle breedte van de openbare weg
Na een korte meditatie over de zin en onzin van het bestaan hing hij zijn rimpelloze gelijk op aan een hardhouten hangertje Waarna hij verzonk in een droomloze slaap
naast het stoffelijk overschot van zijn liefhebbende vrouw Zijn schip bleef voor anker, de luiken potdicht omgeven door een zee van leven
Als mamma huilt kan ik mezelf wel tegen klippen werpen en dan denken. Ze is doof.
Maar ik weet zo goed dat ze eigenlijk heel ondeugend is dat ze roddelt heel gezellig over wie er op Skil de grond in wil
Zo zegt ze het het ook. En we maken haar blij. We willen nog niet in de ratio van een eerste rij staan eigenlijk zijn we vrijwel niets…. we zijn wat malle duikelkuikens op een eenzame vlucht.
gérard weet dat ik het allemaal niet zo heftig bedoel – al kost me plaatsing van dit spotdicht me wel enige weken afwezigheid van de dichter op deze site. dichter heeft het niet zo hoog op met de humor van webmaster mogen we op facebook lezen. ik zal mijn excuses moeten aanbieden – komt allemaal goed. eerst maar eens dit eerbetoon:
de vaak zo eigenzinnige dichter G.V. uit het altijd weer zo mooie brabant is – dat moet gezegd – nogal snel op zijn o zo gevoelige teentjes getrapt
dichter hebben wij bijna nooit op enig gevoel voor humor kunnen betrappen dat dan weer niet majesteit dichter heeft de laatste tijd de mond vol over dit en dat soms zelfs majesteit – houd u vast – over ditjes en datjes
deze G.V. is geen gewone Gérard deze Gérard is er een met een accent tutu een wonderkind naar eigen zeggen met gevoelige teentjes majesteit en heel veel tutu
wel fijn voor hem dat ze tegenwoordig rokjes met een uitlaatklep hebben uitgevonden – voor zijn knalpijp
