pomgedichten.nl

• petra maria – een lichte dag waarop het regent
• frans terken – ik weet er vandaag geen woorden voor
• cartouche – klaar voor de sprong naar een nieuwe zon
• marc tiefenthal – Gewonnen, verloren, verloren gewonnen.
• aratrios – De spiegel wijst het hoofd op denken
• rik van boeckel – oh boot van de liefde oh boot van de dood
• marten janse – Wat is de boodschap van auto’s in de vangrails
• erika de stercke – Laat mijn schaduw los
• jolies heij – je hebt het me ooit eens verteld toen ik nog geen oren had.

en van de gezamenlijke dichters dit prachtige zinloze regelgedicht:

een lichte dag waarop het regent – ik weet er vandaag geen woorden voor – klaar voor de sprong naar een nieuwe zon – Gewonnen, verloren, verloren gewonnen – De spiegel wijst het hoofd op denken – oh boot van de liefde oh boot van de dood – Wat is de boodschap van auto’s in de vangrails ? Laat mijn schaduw los – je hebt het me ooit eens verteld toen ik nog geen oren had.

wie wint de enige echte virtuele trofee der zinloosheid op pomgedichten? – deze week – (naar een gedicht van peter posthumus)

in zijn tweewekelijkse bijdrage die hij elke week instuurt behandelt peter de zinloosheid van het bestaan op een eigen en aangename maar wel genadeloze wijze. inspirerend voor onze zondagochtendwedstrijd – dat we de zinloosheid van het bestaan toch nog enige zin geven – daar zijn dichters voor. troost bieden, troost en nog eens troost – dichterslot! u kent de regels –
de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10.30 uur. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst.

al dat genadeloos gesodemieter
gejakker en gesjagger
die hele helse bende
die drijft op oude angsten
op gestolde stress
op zinloosheid , op leegte
op verpletterende overbodigheid
bestemd voor de vergetelheid

zoiets als

golven die ontraceerbaar
beuken op de kust
onstuimig, zonder ballast
ongrijpbaar, zonder houvast

golven zonder zin
zonder verveling
tegen ieder tijdsbesef in

      peter posthumus

de zinloosheid der dingen

of het kamers heeft of muren
waar we koffie drinken
wonen we

geef me een huis
het maakt niet uit welk huis
een karkas met brokkelmuren
is genoeg

kom oude keuken kom
we koken samen om te praten
ik ben in veel bedreven
alleen in sterven niet

pomwolff

snak jij ook

naar een gewone dag
met uren
vol lege gedachten
terwijl de zilvermeeuw
haar vleugels vouwt

naar een lichte dag
waarop het regent
zodat wij ongestoord
langs het water lopen
en met zware natte jassen
terugkomen

gewoon een dag
waar ik naar verlang

PetraMaria

dat we de zinloosheid van het bestaan toch nog enige zin geven – daar zijn dichters voor. troost bieden, troost en nog eens troost – dichterslot! meteen al prachtig verwoord door petra maria. in een grenzeloze eenvoud het verlangen naar een gewone dag beschreven – een lichte dag waarop het regent.  hier bereikt deze romantica die prachtige eenvoud waar dichters elke dag naar streven echter door de zinloosheid van het bestaan ook bijna elke dag van af gehouden worden. onze petra vandaag niet. zie hier haar gewone dag met uren! het lijkt erop of de zinloosheid alleen bestreden kan met de eenvoud.

Dit is een zinloos gedicht

Zou ik een boodschap hebben
ik weet er vandaag geen woorden voor
alsof ik verdwaald in de taal van een stad
maar niet de omgeving kan lezen

vensters voorbijgangers
ze geven geen teken van leven
geen ander contact dan kortsluiting
de vonk uit handen geslagen

dat ik de woorden wil bewaren
voor betere dagen boetseer ik ze
op een stevig vel dat ertoe doet

houtgesneden neergezet
met rug tegen rug in strak gelid
om te staan waarvoor ze staan

dat ik weer weet waarvoor ik het doe
verzet tegen mateloos gemekker
zoete strijd in een broos bestaan

FT 16.03.2019

Zou ik een boodschap hebben
ik weet er vandaag geen woorden voor

(tot)dat ik weer weet waarvoor ik het doe
verzet tegen mateloos gemekker
zoete strijd in een broos bestaan

die mooie tweede regel dicteert bijna deze selectie. dan kies ik voor de laatste drie regels met die ook weer werkelijk prachtig laatste regel. dat de dichters weten zich op deze site te vinden in een waar romantisch nest – 5 onvergankelijke regels in romantisch opzicht schreef frans terken.

Ongehoord

Mens, een tot koord gevlochten woord
uit zovele mogelijke zoals een stukje
vlees dat op lippen te besterven ligt

ze springen en breken uit zinnen
brokken van een nooit af gedicht
redeloze sterren in lange leegte
super nova eens, nooit weer

een glimp, een flinter hoop op leven
rode reus tot witte dwerg vervallen
licht in een zwart gat gevangen

terwijl aan de oeverloze overkant
stof in gekromde holte van
ruimtetijd zich bijeen-
hoopt als parelzaad

klaar voor de sprong naar
een nieuwe zon, een bestaan om
in ongehoorde schoonheid te vergaan

© Cartouche
16-03-2019

dat we de zinloosheid van het bestaan toch nog enige zin geven – daar zijn dichters voor. troost bieden, troost en nog eens troost – dichterslot!

ik wilde al schrijven voor dat ik de laatste strofe las – is dat nou de troost waarop we zo lang moesten wachten – maar gelukkig cartouche presenteert die laatste strofe met die nieuwe zon waarin het vergaan in schoonheid wordt beschreven en de schoonheid ongehoord mag vergaan – ook van mij.

een nieuwe zon, een bestaan om
in ongehoorde schoonheid te vergaan

hij flikt het elke week weer, cartouche – zinloos? het bestaan? ok – krijg je en nieuwe zon – kun je weer door. cartouche de therapeut van een verloren generatie. de therapeut voor de echte zwarte romanticus. doctor cartouche plukt een nieuwe zon voor u.

Op een berg

Hij stond op berg “Verloren hoop”,
alleen, elke morgen klokslag negen.

Om tien uur liet hij
de verloren hoop varen.
Het werd niets met zijn dochter.

Hij stond op berg “Verloren hoop”,
alleen, het was half tien,
toen je eindelijk aan de einder
nog een stip,
tegen kwart voor tien heel hip,
verscheen.

Gewonnen, verloren,
verloren gewonnen.

marc tiefenthal

de laatste vier woorden daar verlaat de poëzie het voorafgaande proza. het gedicht mag wat mij betreft uit deze laatste vier woorden bestaan. eind goed al goed.

In een omzien

Scherven prettige waanzin, achter het bed,
onder in de kast waar je nooit kwam. Piaspak.
Meegenomen van een verhuizing, het bestaat,
een volgende zinloze verplaatsing naar wat beter
leek of op z’n minst niet slechter.

De spiegel wijst het hoofd op denken, gewoon
denken. Is dat dan zo moeilijk? Dat het leven
één richting maar weet, één onthouden vergeten
enkel achter de rug, waar omzien toe pijnigt.

Dus je houdt het op een simpel tijdverdrijf, alsof
die zich opjagen laat, anders dan in slinkstuip
weer dichter bij, weer verder van.
Een duwen en trekken dat tot niets leidt.

In een omzien heb je het huis toch aan kant,
zand en glas met flinke vegen heen,
voor even de blik lichter. Zo flitst het.
En dat pak staat je fantastisch.

Aratrios

dat we de zinloosheid van het bestaan toch nog enige zin geven – daar zijn dichters voor. troost bieden, troost en nog eens troost – dichterslot!

te ingewikkeld – het verhaal. we moeten met de dichter mee en dat werkt hier vermoeiend. het is niet de lezer die iets moet het is de dichter die de lezer mee moet nemen. maar dan zijn particuliere verhalen niet het juiste ingredient. zeker niet als de dichter iets van logica tracht aan te brengen in de opeenvolgendheid der dingen.

De spiegel wijst het hoofd op denken…

die gouden regel houden we vandaag toch maar mooi over – nooit meer kunnen we onbevangen voor een spiegel staan – dank u wel meneer van egmond – u heeft ons denken te grazen.

Pom, hier mijn bijdrage aan de virtuele zinloosheid.
Goed weekend, Rik

Uit de knoop van de knal

Het leven een dodelijk sprookje
drink je of rook je
het is even zinloos
net als Pandora’s doos
net als ieders dood

oh boot van de liefde
waar laat je ons staan
oh boot van de dood
waar breng je ons heen
langs wateren van het universum
langs sluizen van het heelal
geboren uit de knoop van de knal

daar gonsde het ritme van Al
van leven tot dood
van morgenland tot verwonderd schemerig romantisch avondrood.

Rik van Boeckel
16 maart 2019

dat we de zinloosheid van het bestaan toch nog enige zin geven – daar zijn dichters voor. troost bieden, troost en nog eens troost – dichterslot!

ook rik brengt ons weg naar schemerig romantisch avondrood. iets minder overtuigend deze week na al die beschreven  doodsbedreiging in eerdere strofen – die prachtige romantische uitroepen nemen we graag over – zo willen we sterven – zo wil iedereen wel sterven:

oh boot van de liefde
waar laat je ons staan
oh boot van de dood
waar breng je ons heen

ja hoor ik hoor het  mij zelf met de passie van een ank van de moer uitroepen op mijn sterfbed. wat een mooie en gedragen laatste woorden zullen ze zeggen  om het bed heen.

Grijs dat geen grauw is

Grijs dat geen grauw is
wegen zonder einde
en wind die waast

Of ik kom of ga
jij vult mijn gedichten
troebleert mijn hart

Wat is de boodschap
van auto’s in de vangrails
Feestelijk blauwe lichten

Grijns dat geen grauw is
Het antwoord op mijn
vragen krijg ik niet

Marten Janse

dat we de zinloosheid van het bestaan toch nog enige zin geven – daar zijn dichters voor. troost bieden, troost en nog eens troost – dichterslot! op FB lezen we midden in de nacht de recensie van jolies heij op dit gedicht – goud roept onze jolies. het goud van jolies heeft marten al binnen.

op dit moment zit ik max verstappen te bekijken – u begrijpt de lichte glimlach op de lippen na het lezen van de derde strofe. hij haalt net vettel in.

terug naar het gedicht: de romantische pijn lijkt in de tweede strofe beschreven – met een romantisch oplichtend blauw dodelijk gevolg in de derde strofe. zo blijven we achter als lezer in de vierde strofe – zonder een woord van troost – het vanghek in.

Er is geen reden
om het huis te verlaten.
De temperatuur is goed geregeld
het eten staat klaar.

Aanschuiven en toetasten
over koetjes praten, zoals het hoort.
Plannen maken voor de vakantie.

Met een smoesje verdwijn ik. Laat
mijn schaduw los in de dekselputstraat
die doodloopt wanneer het avonduur valt.

Nooit
keer ik
op mijn zinvolle stappen
terug.

Erika De Stercke

erika laat haar schaduw los – een prachtige regel – de weg uit de werkelijkheid heeft zij  betreden en een weerom is er niet meer bij. bij marten gingen we de vanghekken in – bij erika doemt de put op.

Gedachtegoed

Vader was in 1980 al melancholiek
bij hem was het melancholiek en niet melancholisch
wat voor hem als man van de taal voor foeilelijk verguisd
vader verfoeide alles wat uitheems
zich in nesten probeerde te wringen
het dorp naar zijn hand gezet
het land naar zijn evenbeeld ontgonnen
de bodem van de fles was niet troosteloos genoeg
in 1980 was de bom al geplaatst
de rus de vijand in het radio-actieve struikgewas
in plaats van de vader die zich uitgaf voor leenman
voor de foute man op de foute plek, geworteld in 1955
ontworteld sindsdien, ook de plek zweeft
tussen gedachtegoed en herinnering, in 1980 waren zijn spoken
niet de mijne die ik nu koester
hij beloofde me melancholie, maar op zinneloosheid
en varen zonder zeil was ik niet voorbereid, je hebt
het me ooit eens verteld toen ik nog geen oren had.

Jolies Heij

tsja ik weet het niet. ik houd niet van romans waarin het familieleed centraal wordt gesteld.

Lieve Lisan,

Vanochtend dacht ik ineens dat ik het leuk zou vinden om een lieve Lita site te hebben, een plek waar mensen de meest onzinnige vragen mogen stellen over hun leven over wat wel en niet mag qua etiquette en ook over de liefde, het verlangen en afscheid nemen. Nu ik toch al wekelijks de moeite neem om mijn vragen en observaties op schrift te stellen is het een klein stapje naar vragen van lezers beantwoorden. Ik ben fan van de pagina’s in de Volkskrant waarin lezers elkaar raad geven bij delicate kwesties en ook in de Trouw is een oude gediende al jaren bezig met “hoe het hoort” uit te leggen. Met een stevige dosis humor zou het nog leuker zijn.

Bij het ouder worden, wordt men wijzer zogezegd, als je geluk hebt gehad met het behouden van je geestelijke vermogens. Nou ik heb geluk gehad, meer dan dat. Telkens als ik uit een narcose ontwaakte was ik zoooo blij dat ik nog kon denken en spreken vooral. De laatste keer was ik zo blij dat ik nog een stem had, dat ik in luid zingen ben uitgebarsten op de IC De verpleegkundigen vonden het grappig, vooral omdat ik van een Maria danklied, moeiteloos overschakelde naar een Iers dranklied. En een kinderliedje aanhief toen ik een kindje hoorde huilen. Het was een heel troostrijk gebeuren, voor mij en iedereen die mij bij het ontwaken zag, want ik lééfde en zong.  

En troostrijk wil ik ook zijn en blijven.

In leven blijven betekent vooral nog zoveel kunnen meemaken en delen, en in dat delen wil ik wat guller zijn. Centen heb ik niet, wat ik nodig heb is er, maar ik bezit een grote kennis van het leven en ben graag behulpzaam, maar heb ook heel goed geleerd omdat alleen behulpzaam te zijn als het me gevraagd wordt. Ongevraagde hulp wordt niet op prijs gesteld en kan zelfs tot grote misverstanden en ruzies leiden, heb ik ervaren. Ook vaak gezien wat het kapot maakt als anderen het wel doen. De helper weet vaak niet wat hij of zij verkeerd deed, want wilde alleen helpen. De hulpontvanger kan meerdere redenen hebben tot boosheid, omdat hij het bijvoorbeeld zelf wilde oplossen, of er nog niet over wilde praten, er niet aan toe was, of belangrijker nog, de verkeerde hulp kreeg. en dat gebeurt vaker dan we denken, want we denken vanuit onszelf als we een ander ongevraagd helpen en zelden bedenken we eerst wat het voor de ander betekent als je ingrijpt met jouw hulp.

Als iemand naast je van zijn fiets klapt, dan help je natuurlijk meteen, als je de vaardigheden bezit. Zo niet dan bel of roep je zo spoedig om hulp.

In alle andere gevallen, eerst zorgvuldig (be)vragen of de ander jouw aandacht en oplossingen wel wil.

Zo dit was een antwoord op een vraag van een jonge meid, die maar niet snapte waarom haar hlp altijd verkeerd wordt uitgelegd en ik dacht ik deel het met de Pom lezers, zodat meerdere mensen er iets aan hebben.

Maar om met al die opgepotte antwoorden op al die onbeantwoorde vragen te blijven zitten is een verkwisting van kennis en kunde, van de kunst van het leven.

Als ik dan ook nog een beetje commercieel ga denken en voor ieder juist antwoord een kleine vergoeding krijg, dan word ik misschien ook nog eens rijk, met wat ik met liefste doe. In alle rust de tijd nemen voor mensen en ze verder helpen, met grapjes, levenswijsheden en vooral laten weten dat je jezelf niet steeds zo serieus moet nemen. Wel het genieten, altijd het genieten,serieus nemen Voor elke tegenslag is er er een moment dat het meezit, we tellen alleen zo verkeerd.

Tijd voor een nieuwe rubriek?

Nog vragen?

©Liefs Lisan Lauvenberg

15 maart 2019

Hoi Pom.

al dat genadeloos gesodemieter
gejakker en gesjagger
die hele helse bende
die drijft op oude angsten
op gestolde stress
op zinloosheid , op leegte
op verpletterende overbodigheid
bestemd voor de vergetelheid

zoiets als

golven die ontraceerbaar
beuken op de kust
onstuimig, zonder ballast
ongrijpbaar, zonder houvast

golven zonder zin
zonder verveling
tegen ieder tijdsbesef in

          peter posthumus

Deel 328. Veertig

Een aluminium, stervormig constructieprofiel. De koelte die het gaf als ik er met mijn wang tegenaan stond, terwijl ik naar de spelende kinderen keek. De paaltjes, die vlekken maakten op mijn broek, in de zomer als het teer smolt. Het smalle gootje van zand tussen diezelfde paaltje bij het knikkerkuiltje, waarvan ik altijd dacht wel te weten hoe het balletje zou rollen en een ander het altijd beter bleek te weten. De angst voor grote pestkoppen, die ik niet snapte, omdat ik pesten niet begreep. En de verdovingsspuit midden in de wond en het uitschreeuwen van de pijn onder het TL licht bij de huisarts, nadat mijn moeder tijdens het middageten ontdekte dat ik een gat in mijn been had. Ik had bij het oversteken een fiets niet gezien, omdat mijn capuchon te ruim was. Het regende hard. De meester die zei dat toen hij jong was, ze vochten met messen, terwijl hij het jongetje dat brutaal was geweest het liefst op zijn donder zou geven, maar niet verder ging dan het ventje aan zijn arm de klas uit sleuren. Dat zijn mijn herinneringen aan de lagere school. Een paar maanden geleden werd ik op het dorp van mijn ouders gewaar dat het gebouw er niet meer stond. Dat deel van mijn jeugd was nu ook voorgoed verdwenen.

Wat vaag overblijft zijn de gedachten zoals ik ze op kan schrijven. Daaruit kan ik enkel concluderen dat het geen vrolijke gedachten zijn. Er zijn ook niet veel herinneringen uit die tijd die ik koester. Voor mij is er niets herkenbaarder dan wanneer ik mijn zoontje langzaam in een ongeremde extase zie vervallen, die onvermijdelijk moet eindigen in een huilbui. Geluk is vanaf mijn jongste herinnering iets breekbaars geweest. Iets waar de vloek van een zelf vervullende profetie van neergang aan verbonden moest zijn. Geen voorspoed zonder de altijd aanwezige dreiging van verval. Tot de onbewuste wetenschap dat gelukkige momenten altijd hetzelfde slot kennen. Hoe ik de wereld door mijn kleine ogen heb leren kennen heeft mij niet tot een vrolijk kind gemaakt. Vaak vervloekte ik in mijn vroege tienerjaren mijn denken en wilde ik niets anders dan al mijn gedachten stilzetten, zodat ik rust zou hebben. Of wat ik dacht te kunnen noemen, gewoon gelukkig zijn. Zelfmedicatie met alcohol domineerde de decennia daarna. Maar ook dat kan niet aanhouden. Je maakt nieuwe mensjes. Waar jij niet de last voor mag vormen. De voorspoed die me ten deel viel, voelde lang als schuld. Toch is er nooit zoiets als een depressie geweest. Nooit dat gevoel dat er geen uitweg meer was. Het was meer een gemis. Een ongeleden verlies. De altijd aanwezige dreiging van het moment van inlossen van het onzichtbare krediet.

Tot ik op mijn veertigste met mijn gezin bij Brasserie Wepler zat op de Place de Clichy. We waren net bij de Sacre Coeur geweest en mijn kinderen aten zeebaars, wat ze anders nooit zouden doen. Voor het eerst voelde geluk niet zwaar en broos, maar veilig. Op dat moment hield het verleden op zich te vormen zoals het altijd had gedaan. Waarom dat zo lang heeft geduurd weet ik niet. In de buik van mijn moeder duurde het negen maanden om verder te komen. Eenmaal op eigen benen veertig. Je hebt het ook niet door tot het gebeurt. En het enige dat je dan ineens weet, is dat je nog niks weet. En dat lucht gigantisch op. Zonder dat je er direct voor hoeft te sterven.

Nu is het welletjes

In de broek een scheur na de klim over de schutting.
Nee, je krijgt geen weespersmop meer,
de trommel is bijna leeg,
nu is het welletjes.

De deur gaat dicht.
Je keek naar mijn billen !
Je dronk uit het glas van je vader.
Je liet je zus struikelen
en nu is het welletjes.

Hou nou toch op met dat liedje.
Ik sla de trom op je rug.
We rijden de wereld is,
die ruim is en ongekend..

Jazeker, het is welletjes.

Merik van der Torren

Over knuppels & quota

Laat ik mij ook eens speciaal tot de vrouw richten, lieve lezer(es). Dit is van columniste tot lezeres. Het Duits heeft hiervoor zo’n mooie constellatie voor door op elke functie, elk beroep het “In” tussen haakjes te laten volgen: Mitarbeiter(In), Student(In), Dichter(In). Klinkt ook beter dan “dichteres”, laat staan “schrijfster”, wat toch meer de associatie met “schrijfsel”, dus broddelwerk, oproept. Maar laat ik op deze plek geen verzuchtingen slaken dat er te weinig vrouwen in de literatuur of aan de top zijn. Honderd jaar geleden mochten we voor het eerst stemmen, dus we zijn van ver gekomen. Mijn moeder ging met ontslag toen ze trouwde. Toen in mijn jeugd iedere slimme meid kon gaan studeren, al was het in de softe vakken van het pretpakket (ja, ook ik heb een taal gestudeerd, zij het een redelijk moeilijke, alhoewel Duits een eitje is vergeleken bij Servokroatisch, Latijn en Hongaars), werd de emancipatie als voltooid beschouwd. Nou, dat hebben we decennialang geweten! Mijn generatie leunde gemakzuchtig achterover, trouwde, kreeg kinderen en nam een bijbaantje in de zorg of deed als luizenmoeder onbetaalde arbeid.

In mijn studietijd waren er voor een vrouw twee carrièrepaden: lerares en verpleegster. Of serveerster natuurlijk. We dachten dat het zo hoorde, in ieder geval waren we gestudeerd genoeg om onze dochters bij het huiswerk te helpen en ze op de toekomst voor te bereiden, een toekomst van een slechtbetaald parttime zzp- of flexbaantje op een school, in een ziekenhuis of op kantoor. In geval van zwangerschap wordt het tijdelijke contract meestal niet verlengd. En waarom zou je voor een hongerloontje willen werken als dat allemaal opgaat aan de peperdure kinderopvang? Ja, er werken meer vrouwen dan vroeger, maar bijna allemaal in deeltijd. Hele sectoren, zoals het onderwijs en de zorg, zijn erop gebouwd. Toen een vriendin, die psychiatrisch verpleegkundige is, meer uren wilde gaan werken, kón dat niet eens. Dus nee, de emancipatie is bij lange na niet voltooid, me dunkt. Het lijkt me hoog tijd voor een nieuwe feministische golf – gelukkig heb ik mogen constateren dat de huidige twintigers en dertigers er weer zin in hebben en dat sinds Metoo woede ook de vrouw past.

Zo mag ik graag de knuppel in het Balkanhaantjeshok gooien. Weliswaar waren vrouwen het in het communistische Joegoslavië gewoon om voltijds te werken, maar moesten daarnaast óók voltijds moeder en huishoudster zijn terwijl hun mannen in de kroeg over politiek zaten te delibreren. Er was een vaste rolverdeling tussen man en vrouw, dat schept aan de andere kant ook weer voordelen. Scheidingsoorzaak nummer één schijnt in NL onduidelijkheid over de taakverdeling tussen man en vrouw te zijn, maar dat lijkt me al een hele vooruitgang vergeleken met huiselijk geweld en verkrachting binnen het huwelijk. En als er op de Balkan al eens een feministisch debatavondje plaatsvindt, komen alleen de mannen aan het woord terwijl de vrouwen stil in een hoekje zitten. Maar ook hier zijn we er nog lang niet. Quota hebben we nodig en handhaving daarvan. Er is niets waar ik zo witheet van word als het kulargument: we nemen geen vrouw, we nemen gewoon de beste kandidaat.

En die beste kandidaat, kan ik u verzekeren, lieve lezer(es) is meestal een man omdat mannen de sollicitatiegesprekken voeren en mensen altijd kiezen voor degene die het meeste op hen lijkt, dus een andere man. Met een quotum kan deze angel uit het verfoeibare patriarchalisme gehaald worden. Op vrouwendag afgelopen vrijdag bevond ik mij op het ministerie van defensie, een mannenbolwerk bij uitstek, zo dacht ik altijd. Ik was er in de hoedanigheid van “pers” toen de mannen en de vrouwen van Dutchbat de minister een petitie aanboden. De generaal die ons ontving feliciteerde mij als eerste met vrouwendag. Dat is me op 8 maart nou nog nooit overkomen. Het is een begin.

geconserveerd bloesemend

vrouwen voorbij de jaren waarin het bloesemende
ongemerkt overgaat in conserveren, het gerimpelde

diverse huiden versleet, het bloesemt enkel nog aan de buitenkant
het overstromende vel boven de broekrand, de gewichten

aan armen en kin, maar het gezicht moet strak over het been
de man raapt de handkussen niet meer op, schuift

ze als droogbloemen terzijde, een komma is ze tussen
twee zinsneden in die als veters in haar bilspleet snijden

wie verzucht moet lijden, er is nog zoveel om naar te reiken
de mateloze tijd, onstoffelijkheid, die minnaar tussen de flanken

maar de vagina is een schuchtere schelp, door het leven gehard
het hart door slagregens verweekt, de man een vermoeide gluurder

die niet meer de moeite neemt om zijn jas uit te trekken
sex is een keuze gevolgd door stress, maar je moet

het voor je goede fatsoen blijven proberen, in de koffiehoek
bij de albert heijn met droge mond probeert een arabier

haar te verleiden om frans te spreken tegen een vriend
die het ook niet weet, als antwoord onhandig het scherm streelt

Jolies Heij

Gezin

En elke keer dat er een baby
uit mijn moeders lendenen rolde
hoopte de zeeman op een zoon
die hij kon laten vechten met Boreas
of tot een boksertje kon maken
misschien een leeuwentemmer

maar op dit eiland was geen leeuw
er was een dijk om te mijmeren
over filmsterren met een kuif
wij werden mannen onder vaders maan
en moeders zon
hielden de vlet op koers
en waren ongemerkt veranderd in zonen
die spuugden op het gras.

ik heb een foto uit die tijd
voor het huis staan wij stoer
te zijn met onze handen
met een houding van kom maar op
in de voering van onze jas
hangt een katapult en mijn zus
lijkt op James Dean, ik zie het nu.

Groetjes en met uitroepteken liefs
Karin

Uit het ingezonden werk kies ik Frans Terken uit voor het goud
Anke Labrie zilver en Cartouche brons.  Dit in opdracht van tante, je moet je vijand altijd glimlachend tegemoet treden murmelde ze net terwijl ze een banaan at.  Het zou dus best kunnen dat ze iets heel anders zei . We kennen allebei Cartouche zijn liefde voor tante, ik vermoed dat de liefde wederzijds is 😉

Liefs en fijne zondag allen

Jeanine

• MERIK VAN DER TORREN voor haar
• FRANS TERKEN voor haar
• CARTOUCHE dragen zal ik haar
• MARC TIEFENTHAL voor haar
• ERIKA DE STERCKE voor haar
• ANKE LABRIE voor L
• JOLIES HEIJ voor een geranium
• LISAN LAUVENBERG voor haar, mijn dochter
• PETRA MARIA aan haar gedacht
• JAKO FENNEK voor haar charme

wedstrijdje vrouwendag – oma, moeder, dochter, geliefde, buurvrouw, vriendin – we hebben allemaal een ‘haar’. omring uw ‘haar’ met liefdevolle woorden. in welke staat zij zich ook bevindt – in welke relatie u ook tot haar staat – hoe jong, hoe mooi, hoe oud zij ook moge zijn. mooier zult u nooit meer schrijven – zo mooi schrijft u deze week voor haar. u kent de regels:
de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10.30 uur. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. en onze jeanine hoedemakers is deze week juryvoorzitter.

Voor haar, omarming

Het warme lichaam om te voelen,
het malen in je hoofd te stoppen
oneindige sjalen sterrenstelsels te koesteren,
het wonder waar je eeuwig op wachtte,
in de breedte te omvademen
Kanaal van Internationale Koopvaardij
van je tenen tot je kruin;

Dit had je nodig
in dit barre land
jouw omarming
feest

Merik van der Torren

pom: omring haar met de liefdevolle woorden dat was de opdracht – zodat we ook van haar kunnen houden. merik maakt er een feestje van. de beelden nogal wijds ingezet – maar vooruit – ze is van en voor iedereen even aantrekkelijk – varen maar! in dit barre barre land zo een omarming – ik doe mee! kunnen we er weer even tegen.

jeanine:

Merik van der Torren – Jouw omarming/ feest, dat lees ik als één regel en het pakt meteen het gedicht voor me samen. Liefdevol.

Dag Pom,
Het is logeerweekend hier, toch een kleine bijdrage voor de virtuele trofee, nu E. van 2 even slaapt, en B. van 4 een vloerpuzzel maakt. Met een ‘gestolen’ regel tussen aanhalingstekens, het zij me vergeven. Groet, Frans

Voor E.

Lees ik dat een toegewijd dichter
‘een dekentje over haar heen legt
als ze slaapt in haar stoel’

net als ik haar heb toegedekt
op de bank in de woonkamer
het bed niet meer gehaald
na twee uur springen
in de Bubble Jungle

slapen onder het gele dekentje
hoe klein je ook bent
niet elke kleur kan je bekoren
die opa en anders niet

we bewaren de foto
voor als je groot gegroeid
niet meer past op de bank

FT 09.03.2019

pom: zoals de kinderen ooit en nu de kleinkinderen, zoals het gaan moet en in dit gedicht ook wordt aangestipt. het leven in een notendop door de dichter geschetst. dat ze het niet weten en toch opgeslagen hebben – die zorgeloze jeugd – met mooie ontdekdingen en opa – en ergens dat ene moment dat weer een leven mee gaat – waarover later gesproken zal worden – ja dat ik met MIJN opa nog …..

jeanine:

FT 09.03.2019 – Ach ja, wat mooi neergezet. Natuurlijk wil je graag dat je kleinkind herinneringen aan je heeft. Je doet er alles voor en je ziet ze groeien.

En ja, dat dekentje is geleend maar geen enkel dekentje is echt van ons. Liefdevol, net als dat van Merik

Dragen zal ik haar

tot op de draad, haar lucht
onverdund geconcentreerd

vocht lekt niet na –

tweemaal
slikken en ademen
ingesleten leer, naad-gestikt

mijn twee-in-één
seizoenenjas, samen god-
lichaam en geest

deze paarse
tong die spreken blijft
een tweede huid

dragen zal ik haar
tot op de naad
als een schip de zee

Cartouche
09-03-2019

pom: onze cartouche altijd goed voor een bijzonderheidje. goed geplaatst vandaag – een dag met windstoten tot honderd kilometer per uur. is er nog plaats in de schuilkelder voor een man met een gitaar – zingt vreeswijk hier in de kamer – cartouche heeft zijn jas al aan –  schuilt in zijn jas – zo kan het ook. hij draagt haar als een schip de zee. welja en in die jas schuilt ook nog een dichter. een bevoorrecht mens. geef mij zo een jas. voor gewone stervelingen is het leven ploeteren – trekken we een jas uit.

jeanine:

Cartouche

Even schiet de vraag door me heen of ik nu in kleermakerszit zal gaan zitten, of zal ik een kapiteinspet opzetten. Waarom dan, vraag je nu jezelf geheel terecht af. Ik weet het ook niet maar dit gedicht leest als een gedicht waarvoor ik een houding dien te kiezen. Ik begrijp paarse tong bijvoorbeeld niet en bij dat niet na lekken heb ik vragen. Ik weet het niet Cartouche, ik ga ervanuit dat het pure liefde is wat je hier beschrijft. Tweede huid, tot op de naad van een schip.  Tante is er zeeziek van zegt ze en zit nu aan de naad van haar nieuwe strakke rok te tornen. Ze nodigt je uit voor een kopje thee met een slagroomsoes. Dat is goed voor je huid, denkt ze. Best liefdevol van haar gedacht terwijl je haar …
De titel van het volgende gedicht is In alle ernst. Dit ook in alle ernst, soms begrijp ik je taalgebruik niet helemaal en dan schiet ik dus in de houding. De strekking vat ik wel maar soms heb ik er tante voor nodig.

In alle ernst

Neem jij je vrouw ernstig?
Ik neem haar ernstig, op haar vraag.
Schat, neem me!

Daar ga ik op in, zie en hoe!
In alle ernst en voel
hoe ernstig ze me opneemt.

Niet in een deuk van het lachen liggen wij
maar in een knoop van verrukking.

marc tiefenthal

pom: tiefenthal over tiefenthal – de poëzie weer eens ver te zoeken. en zij ligt in een knoop. ach moet kunnen pom. hou je in!

jeanine:

marc tiefenthal

Ik ken iemand die knopen verzamelt, ik wed dat ze deze knoop nog niet heeft.  Wat ik hoop is dat je er geen hernia aan over hebt gehouden, of spit, of gewoon een weekje last van de rug. Een simpel vraag en aanbod tekstje denk ik dat hier staat. Mag best hoor maar van mij mag het iets meer zijn.

Nu
je hier niet meer bent

een moeder zonder verwijten
tijdens jouw ingekorte jaren

de zon hangt binnen
jij in een kader tegen het gordijn

we hadden de wereld in onze
handen

maar de zandloper liep vast
in een tijd die grote haast had

Je ging zoals je wilde
in de stilte van die ene nacht

ik word nooit wat jij was

Erika De Stercke

pom: een toch wel ietwat droevige terugblik – ‘ik word nooit wat jij was’ klinkt als een klaagzang – ik zou er blij mee zijn – anders blijft alles het zelfde en daar heeft niemand wat aan – voorwaarts – gebruik de genen! dat zij ‘in een kader hangt tegen het gordijn’- ik probeer het me nu al weer een kwartier voor te stellen – ik kom niet verder –  ik kom er niet uit.

gelukkig zingt cornelis vreeswijk in deze kamer hier – over zoetelief en over bliksem en de donder – slaap maar zoet – zoetelief – totdat de zon de dauw komt vergaren en wij lieflijkheden doen – godzijdank zij lacht. zo kan een kamer ook geschetst. open die gordijnen erika!

jeanine:

Erika De Stercke

Een bezwerende regel; ik word nooit wat jij was. Ik kan uit de tekst niet goed opmaken wat je niet wenst te worden. Een moeder zonder verwijten? Ze is jong, te jong gestorven? Ik weet het niet Erika.

voor L (1946-2001)

doodziek zittend in haar bed
tekent ze alleen maar lieve poezen
ook als ze muizen vangen zijn ze lief
heeft ze besloten
‘want dat is hun aard’

daar denk ik aan
als ze het moeilijk heeft en moeilijk is
ook als ze scheldt dan is ze lief
heb ik besloten
‘want dat is haar aard’

Anke Labrie

pom: beschreven in weinig woorden hoe ze was en hoe wij haar leren kennen nu met alle menselijkheden zou cornelis vreeswijk kunnen zingen, over lief en leed, dood en leven – kort en krachtig

jeanine:

Anke labrie

Ja, dat heb je wel mooi rondgebreid Anke. Ik begrijp dat L stierf in 2001. Ik vraag me daarom af of dan misschien de tweede strofe in verleden tijd zou moeten staan, of dat niet beter zal klinken.

Het hoeft niet hoor want het zou zomaar kunnen dat ik het niet goed lees. Het is immers gewoon een wat donkere zondagochtend, soms denk ik een uur na de wedstrijd al een ietsiepietsie anders.

daar dacht ik aan
als ze het moeilijk had en moeilijk was
ook als ze schold dan was ze lief
had ik besloten
‘want dat is haar aard’

                     

Voor die ene bloeiende geranium

Ze zijn de kamerplanten langs de oudste steenweg van het land
waar vincent zijn oom bezocht, de prinsenhaag is gesnoeid
de kern ongemoeid, het looprek verfoeid.

 Ze vergaren stof, hun takken worden al dunner
ze vervallen tot knikkebollen als je niet tegen ze praat
als ze je al verstaan.

 Maar begiet je ze worden ze spraakwater, kiezen het ruime sop
van de verbeelding op sterk water. Als je de kerktoren
volgt kom je vanzelf waar je wezen moet.

 Weet je wel hoeveel kerken dit dorp telt? roept ze
volg de van goghstenen, maar voor hinkstapspringen ben je te oud
we zijn het goudzoeken verleerd.

Ik was nooit een goede huishoudster, mijn kroon oogt te flets.
Ik legde het aan met de strontschraper van witte neushoorns
omdat niemand hem wilde hebben.

In de soos gaat alles met de seizoenen mee, het is er niet
tijdloos. Het zijn de jaren van schaarste. Als er een bloem ontluikt
worden nekken driftig verdraaid.  

Jolies Heij

pom: ja dit soort gesprekken heb je/ krijg je in dorpen. gratis en voor niks. dat soort praatjes meneer hou die maar tegen heij! die gaat er nog rustig voor zitten.  zou ik al snel opmerken. die dorpen waar ik niet graag verblijf. ik ben een stadsmens. de communicatie sneller - ‘ha heij - dichie geschreven vannacht? mooi zo - moet weer door kind - geen tijd voor spraakwater & ontluikende bloemen vandaag - doei!’

jeanine: Jolies Heij

 Jeminee Jolies, ik stel me voor dat je gedacht hebt, ik zet mijn verstand op nul en alles wat het papier op wil zonder tussenpersoon geef ik rood licht en dan ontstaat er als vanzelf een gedicht. Nu zie ik wel wat mooie regels en ik kan me voorstellen dat die nog wel een keer opduiken als je in een vergelijkbare flow woorden de kans geeft zich te ontplooien tot fraaie verrassende beelden. In dit gedicht is dat niet helemaal gelukt. Wel moet ik zeggen dat ik die laatste strofe wel kan waarderen, op die regel, het zijn de jaren van schaarste na. De ouderdom wordt vaker schaarste toegedicht terwijl je nek verrekken voor een bloem verwondering betekent. Je kunnen verwonderen is een groot genoegen, dát niet meer kunnen, dat is schaarste. (denk ik dus )

Perfect Recept

Ik zie generaties vrouwen

bouillon trekken en aardappels schillen, augurken hakken en zo meer, om die liefdevolle maaltijd te hebben voor de bijzondere dagen.

Ik zie de volgende generatie komen

om te leren van hun oma hoe het moet.

Ik zie het vlees koken en de aardappels vangen de herinneringen die ik heb aan al die andere keren dat ik dit lievelingsmaal bereidde en hoe mijn oma het maakte en mijn moeder met haar zussen en ik. Voor elk feest werden we rond de tafel gezet en begon het schillen en snijden en daarna het roeren en proeven tot het familiegeheim rond was.

Vandaag kook ik het voor haar, mijn dochter, waar verwachtingsvol een volgende generatie groeit, die ik nu al voedt met de lijn van herinneringen die ik in de aardappels leg, voor nu en later. Ik ben alleen, de drukte van de zussen, oma en moeder zijn verdwenen in de mist van dat grote geheim.

Daarom kook ik het familierecept om te gedenken, om deze nieuwe lijn, deze hoopvolle komst, voor te bereiden op een liefdevolle opwachting, voor haar die bijna dertig is.  Deze dagen herinner ik me de dagen van wachten op haar komst, zoals zij nu wacht op wat er onder haar hart klopt, zonder twijfels, zonder geheim.

Goed recept.

@Lisan Lauvenberg

pom; hoe de generaties voorbij gaan en toch ook niet helemaal. wij onze plaats kennen in het voorbijgaan. de romantische duidingen moeten toch een beetje bijgesteld  – werk en inkomen /kind/huishouden/mannen/en als het tegen zit grootouders met gebreken –  het is hard werken voor dochters van dertig. pas als oma in de keuken keert de rust weerom. leven is mooi maar makkelijk is anders meneer!

jeanine:

Lisan

En zo leg je lijnen aan. Lijnen die je altijd weer terug zult vinden in de aardappels. Plat samengevat. De strekking komt echt wel over. Het is meer een kort verhaal dan een gedicht geworden hè. Oma, moeder, dochter, kleinkind. Liefde van generatie op generatie gaat hij over, zo ook het recept.

AAN HAAR GEDACHT

een modderig paadje
slingert het leven
wat onhandig
mijn wereld in

was ik maar als haar
zo aards
mijn vingers
om de potgrond

een koele hand
op het koortsige
voorhoofd

jij zet de kachel
wat hoger
Oolong thee en jazz

het mag voor mij
zo goed zijn
als vandaag
met jou

PetraMaria

jeanine: PetraMaria

Wat mooi die eerste vier regels, hoe een paadje met het leven kan slingeren. Dan die tweede strofe, was ik maar als haar… Als je moeder?  En waarom dan, vanwege dat pad? Ach, ik raak het spoor een beetje bijster en misschien komt dat ook wel door dat geslinger van dat modderige paadje.  Het zou vreselijk saai zijn als ik nu zeg ben jezelf. Het is ook zo’n dooddoener hè. Daarom zeg ik, een modderig pad is leuk, je kunt er zalig in lopen soppen, wel zijn laarzen aan te bevelen op een dergelijk pad. Weet je wat trouwens zo grappig is, je eindigt de laatste strofe met het woord met en dan volgt daaronder je naam. Denk daar maar eens over na 😉

pom: ‘was ik maar als haar’ – welnee niks daarvan – opnieuw, anders en nieuw graag met een beetje behoud van het goede – geen stilstand – in grote streken de wereld te lijf en het leven – de thee en de jazz die mogen blijven – maar dan wel naast de flessen grandmarnier en cognac svp – en met Daniëlle op naar het hipsterfeest!!!:

gloed

twee keer zijn we wezen stappen
vanavond echter
telt weer scheepsrecht
want onze leden dragen vuur

nu de avondlucht zwoel toeslaat
de wijn zijn taak verricht
haar charme me vrouwelijk warm
als een hemd omsluit

nu ik haar blik ontmoet
die dwingend bij me binnen dringt
nu word ik plotseling week
voel me op slag een hinkend paard
dat naar de eindlijn streeft
ervaar hoe diep in mij de gloed
al aftocht blaast

jako fennek

pom: met het vergaan van de jaren ook het vergaan van die allesoverheersende gloed – maar toch niet helemaal – bij die altijd weer aanwezige vrouwelijke charme die binnendringt en haar werk doet. helemaal niet. een echte jako fennek deze week!

jeanine: jako fennek

Een dovende kaars, dat is het eerste wat me invalt. Tja. Zo gaat het soms vermoed ik.
Het gedicht roept niet echt iets bij me op waar ik wat over zou willen of kunnen zeggen. Maar je stuurde in, daarvoor dank.

Hoe moet je in godsnaam je belasting aangifte doen als je dementeert, maar dat zelf nog niet weet.

Ik weet het zelf zonder beginnende dementie nog niet eens zo goed. Terwijl ik toch echt goed kan lezen of schrijven.

De belastingdienst maakt het makkelijk voor ú. Dat was een slogan van een aantal jaren geleden. Maar nog lijden we aan belasting-invul-stress.

Vriendinnen kunnen plotseling meer dan een maand niets gezelligs doen, omdat ze hun belasting moeten doen. Ook al hebben ze geen eigen huis of een eigen zaak dan nog is het gaan zitten, alleen al, om die lijst door te nemen al zo stressverhogend dat er geen ontspanning tussendoor mag zijn, want dan doen ze het misschien niet goed. Ik heb jarenlang de bonnetjes van chaotische theatermakers verwerkt tot keurige en handzame lijsten, waarin duidelijk werd wat ze hadden uitgegeven en hoeveel ze verdiend hadden. Maar ook hier zorgde de belasting stress tot veel onnodig uitstel van handeling, ook al behelsde dat vaak alleen maar het overhandigen van een doos met alle bonnen die ze verzameld hadden tijdens het maken van hun theaterkindje. Nog later heb ik bonnen van verenigingen en kleine zelfstandige kunstenaars tot kaslijsten omgewerkt, die konden dienen voor “controles” die nooit kwamen, waar ook weer een boel stress bij kwam kijken. In een moedige poging tot ordening hadden ze soms een aantal dozen bij zich, een voor de benzinebonnen, een voor de materiaalkosten, een voor de eetkosten etc. Maar ook dat hielp vaak niet, omdat ze hun kostenposten niet helder hadden, werd ook de dozenplan vaak een zootje. Het leidde in bijna alle gevallen tot :

Stress.

Stress veroorzaakt door angst in de portemonnee gekeken te worden.

Stress omdat vergaande slordigheid zichtbaar wordt voor de buitenwereld.

Stress omdat er een aftrekpost vergeten zou kunnen worden.

Stress omdat er controle zou kunnen komen en er teveel aftrekposten zijn gecreëerd.

Stress omdat het niet netjes, niet afdoende  en niet juist gedocumenteerd is.

Ik hou van ordenen zolang het voor anderen is, als het voor mezelf is, krijg ik ook last van stressverschijnselen. Nou heb ik gemerkt dat het eten van (Limburgse katjes) drop werkt om me door een taaie berg papier te werken. Zo heb ik stress als er geen drop in huis is en ik bijvoorbeeld uit mijn la een programmaatje moet samenstellen uit mijn aanzienlijke hoeveelheid gedichten. Ik had het idee opgevat om alle gedichten te bundelen in een boek of meerdere boekjes, zodat ik makkelijk kan bladeren en de gedichten op thema of op jaartal geordend zouden zijn. U begrijpt mijn probleem ondertussen wel. In plaats van het gezellig kwartetten en bundelen van  mijn poëzie, ben ik anderen gaan helpen met hun schoenendozen vol bonnen, daar werk ik blijmoedig aan en zucht tevreden als alles excel-waardig is geworden, omdat het op datum en kostenpost gerangschikt is.

Ondertussen liggen mijn eigen belastingpapieren nog in grote chaos in de la.

En is het boek der gedichten van toen tot nu ook nog steeds een berg papier van hIer tot gunder.

Als mijn dochter last heeft van stress pakt ze een doos knopen en gaat ze die ordenen. Hier viel de appel niet ver van de boom, maar met knopen in keurige rijtjes kan ik bij de belastingdienst niet aankomen. En de rest van mijn vrienden heeft geen tijd om mij op weg  te helpen, want ik help hun of ze zitten weggedoken in hun administratie hoekje hun stress weg te kauwen met dropjes en snoepjes wat dan helaas voor dieet stress zorgt.

Gelukkig schijnt de zon binnenkort weer en kunnen we doen, alsof 1 april voorbij is en tja we kunnen nog altijd uitstel vragen, zodat we lekker van de zon kunnen genieten als hij schijnt. Stress-vrij.

©Lisan Lauvenberg

7 maart 2019

Deel 327. Dresden

Het had ook een andere stad kunnen zijn, maar dat was het niet. De Elbe stroomde er in dit geval doorheen. En daaraan lag een camping. Daar stopte de bus. Het was geen dure reis geweest, want geld hadden we niet. Zij studeerde en ik deed ook zoiets. We hadden samen geboekt, omdat we na twee jaar ook weleens een keer samen op vakantie wilden. We wilden nogal wat.

In de bus naar Dresden zaten leuke gezellige jongeren van onze leeftijd. Mijn aandacht werd meteen getrokken door een meisje met een korte, strakke spijkerbroek en volle lippen. En dat zag ze zelf ook. Maar ongeschreven onvolwassen regels schrijven voor wat misplaatst is. En onuitgesproken woorden handhaven de stilte. En de stilte werd almaar dieper, hoe donkerder het werd. Laat op de avond kwam de bus aan op de camping langs de rivier. Eenieder betrok zijn tent. Mijn vriendin en ik deden dat ook. Er werd die avond niet geneukt. Zeer tot mijn ongenoegen.

Enige avonden later waren we met het hele gezelschap aan de zuip in wat voor het oude centrum door moest gaan. Met zijn allen rond een grote tafel. Het meisje met de volle lippen had een strak leren broekje aan en kantelde openlijk haar bekken voor me, keer op keer. En ik keek toe. Gebiologeerd door de simpliciteit van de menselijke fysiek en geilheid. En toen was er ruzie. Mijn vriendin vond het te onbeschaamd voor woorden hoe ik dat meisje in haar kruis zat te staren. Het meisje zweeg. Ik werd boos omdat we nog steeds niet geneukt hadden op vakantie en gebruikte dat als verweer voor mijn onbeschaamdheid. Die avond eindigde in de tent met over en weer gejank, zoals jonge mensen dat zo goed kunnen.

De ochtend bracht stilte. En in die verraderlijke veiligheid van een brakke ochtend in het gras onder de bomen vertelde ik mijn vriendin dat zij niet de enige was. Hoe het gebrek aan fysieke intimiteit me in de armen van een ander gedreven had. ‘En hoe dan verder?’ ‘Gewoon maar verder’, was mijn antwoord. Op die leeftijd gaat dat allemaal wel. Dat denk je tenminste. Toen ik twee maanden later onverwacht bij mijn vriendin thuis op de bank zat en ze zoenend met een ander de voordeur binnenrolde, wist ik ineens wel beter. 

Een paar maanden daarvoor fietste ik door het schemerduister voorbij het Utrechtse Griftpark, Niet eerder had ik me zo vrij gevoeld. Het was een stroom van verscheidene gevoelens, waarbij gedachten onvolwassen waren. Het was als de eerste gitaarklanken van ‘One of us’. Ik kwam bij een lieve jonge vrouw vandaan. En was erg arm en onbezorgd toen.

Als de oorlog komt, zijn er bombardementen die niets heel laten. Vuurstormen maken steden met de grond gelijk. Zowel medemensen als redenen als de namen van de generaals worden brokstukken vergetelheid. En toch verrijzen ze om onduidelijke redenen toch altijd weer uit hun as. Herwinnen oude glorie en pretenderen sterker door strijd en wijzer door verlies. De oude mensen zullen zich de geur van stad herinneren zoals ze ooit was. Zij die daar net te jong voor zijn, zullen voor altijd met één been in de herinnering staan en met het ander in twijfel.