Merik van der Torren droomt Dick


Droom 19


Het schilderij van Dick is een ontdekking.
 
Dick is een econoom verbonden aan de Nederlandse Bank.
Niemand had artistieke aspiraties bij Dick vermoed.
 
Ik liet het kleurrijke, abstracte schilderij zien
aan kunsthandelaar Emanuel.
 
Die reageerde enthousiast, zei:
ik moet dit werk exposeren op de tentoonstelling.
 
Dick is verlegen door dit bericht, voelt zich vereerd door
de aandacht voor hem als kunstenaar en
geeft het doek mee.
 
Dick is een groot succes.


Merik van der Torren

Share This:

pom wolff: hoor het bezweren van het uiteindelijke wezenloze niets



het zijn die avonden
die altijd weer
terugkeren, elke maand
wel een,  twee
of dertig keer
 
regen of  geen regen
rugpijn of geen rugpijn
je put wat uit je leven
je plukt wat
van de dag
 
je ontkomt niet aan je moeder
aan je vader, ook dichters niet
hoor het bezweren
van het uiteindelijke
wezenloze niets
 
het is alsof de woorden
meer en meer
naar beneden vallen
ook zij ontkomen niet
aan de zwaartekracht
 
nu alleen nog
het verband eruit
dat ze lichter worden
dat je ze weg kunt blazen
op dat ene ene na
 
pw

Share This:

ode aan ghislaine





ode aan ghislaine

o ghislaine plak
ik ben geen gek
of maniak noch etterbak

ik zoek geen vrouw
maar hoor ik jou
jouw stem die naam

ghislaine plak

dan springen hier spontaan
de rozenknoppen open
you know die ronde

wat best wel raar is
omdat er nooit rozen
in mijn kamer staan of stonden


pom wolff

Share This:

IEN VERRIPS – troost



niet alleen de jaren
maar het leven zelf dat weegt
dat lichtheid ons ontneemt
en louter zwaarte overblijft
 
lastig is het wonen
in het eigen oordeel
waar jij zelf de teerling
hebt geworpen
geen uitzicht is er
geen verlossing in ’t verschiet
 
geraakt door schoonheid
als woorden zwijgen
stilte je omarmt
verwonderd kunnen zijn 
de troost ervan
 
  
 Ien Verrips

Share This:

Karin Beumkes in Mens & Melodie op de maandag: ‘En elke kaars sterft…’

Dear Pom
Deze week gaan we december in. Het is de maand van het licht, het is de maand van kou en ga iets vieren met liefde. Altijd.

Liefs
Karin




December


In december verliest iedereen zijn losse streken
Zelfs de flodderbontjes zijn van de koude kant
En elke kaars sterft.
Denk je.
Het is onwaar
Het jaar neemt afscheid 
over tien slagen van seconden 
is deze wereld allang onderweg.


Muziek: Lou Reed – Satellite of love https://youtu.be/FH2EgYq_NCY

Share This:

de zondagmiddag op pomgedichten met PETER BERGER: ‘Dan zie ik haar. Door een metalen bos van fragmenten zweeft ze zomaar mijn leven in, het licht in de lucht barend in een glimmende trance…’


Vandaag is de hemelboog blauwer dan koudgewalst staal. Straks, als alles daarboven gitzwart geworden is, hangt Eva er duizend diamanten in. Pour faire la fête. Maar eerst zullen de schaduwstrepen van het bomenbos almaar langgerekter worden. Eindeloos lang worden ze totdat ze kleurloos zijn opgelost in de koudgeworden kleigrond. Ik wacht totdat ook de kraaien stilvallen die iedere avond met hun kille gekrijs het vallen van de avond vieren. Dan zie ik haar. Door een metalen bos van fragmenten zweeft ze zomaar mijn leven in, het licht in de lucht barend in een glimmende trance. Kleine stukjes glanzend folie tuimelen naar beneden, draaiend en tollend; en het is in deze onbevangen wereld van robijnen en smaragden dat ze mij binnen de vier muren van een grenzeloze beat gevangen houdt. In een kloppend hart dat nooit meer stopt. Ik voel dat ze binnen is. We zijn met z’n tweeën binnen. Jij en ik zijn binnen. Jij en ik. Samen. We tekenen cirkels in de lucht en de palmen van onze handen bedrijven de liefde. Het voelt goed. Jouw handen in de mijne. Ik ben verliefd, echt waar. Amoureux de l’amour.

Peter Berger

Share This:

Rik van Boeckel: deze groene aderen – Anke Labrie: wij tweeën die eeuwig – Frans Terken: dat wat breekbaar is

  • Rik van Boeckel: groene aderen van de lucht
  • Anke Labrie: hoe bijzonder het was
  • Frans Terken: niet dat er soms een scheurtje


alex roeka – ‘noem ’t wat je wilt maar noem de liefde liever niet’ – het leven in een notendop bezongen – het belangrijkste in het leven is niet dood te gaan en als het dan toch zou moeten moeten – dan ergens én ooit en in elkaar – die prachtige weemoed van roeka in zijn ‘noem het geen liefde asjeblieft’ – liefde, geen liefde, toch liefde – door de jaren heen en over de jaren heen – liefde van vroeger, liefde van nu en de liefde van later – kortom leven is in wezen van de mens liefde – hoe dan ook en waar dan ook – maar noem het asjeblieft geen liefde – noem de liefde liever niet – zo zingt roeka van de liefde.
Hier mijn bijdrage nav Alex Roeka’s mooie lied. Groeten Rik


Groene aderen van de lucht

Zingende bloemen geven ons alles
stemmen van dag en nacht fluisteren
oehoe langs de takken van bomen
wij wandelen luisterrijk onder bladeren

het bos van onze jeugd doet deugd
tot ze langzaam vallen met een zucht
een uil vangt een aantal rustig op
deze groene aderen van de lucht

jij laat ze langzaam in de vingers duiken
tot ze zwaarder en bruiner lijken
de bloemen valse noten ontlokken
wijds de grond van ons bestaan bereiken

wij zullen ze later gearmd ontwijken
de groene heuvels van het universum zien
de rozen en hyacinten kleurrijk en teder
hun werelds lied melodisch laten bloeien.

Rik van Boeckel
27 november 2021

we waren zo jong nog
de tijd in ons voordeel
dood deed nog niet mee
 
zomers zonder einde
het blauw van jouw ogen
de kleur van de hemel
 
hoe bijzonder het was
maar toch ook zo gewoon
wij tweeën die eeuwig 
 
soms lijkt het vandaag
alsof het gisteren was
en dat altijd zal blijven


anke labrie
(28-11-2021)
Wat samen houdt

Dat wat breekbaar is
voorzichtig in gips gegoten
om goed vast te houden

niet dat er soms een scheurtje
in wat ons bij elkaar houdt
maar de kern van wie we zijn

dat samen sterker maakt
dan jij en ik los van elkaar
als botten aan een gewricht

en in wat omzwachteld is
warmte blazen tegen de jeuk
alsof het leven ervan af hangt

ik schrijf er met stift de naam op
teken een kloppend hart


© FT 28.11.2021

Share This:

dichter TON HUIZER onze nieuwe gommers: ‘Het wachten is op een vaccin tegen bestuurlijk onvermogen’

Het wachten is op een vaccin tegen
bestuurlijk onvermogen




<
 
Regeren of vooruitzien

De Nederlandse leeuw is
chronisch demissionair en ligt na
een zorginfarct op de intensive
care
 
Onze bewegingsvrijheid is beperkt
de privacy aan gort
en als we niet beter naleven gaan
we nog wat beleven
 
Politici die een schuldvraag bij de
bevolking neerleggen om hun
onmacht te maskeren
 
Er valt uit de geschiedenis gelukkig
veel te leren
In China werd binnen tien dagen
een compleet ziekenhuis uit de
grond gestampt
 
In ons land staan ‘overbodige’
ziekenhuizen leeg en lijkt de hoop
op een uitweg uit de ellende
voorlopig vervlogen
 
Het wachten is op een vaccin tegen
bestuurlijk onvermogen
 
Ton Huizer

Share This:

Yvonne Koenderman: “Mevrouw Koenderman, ik weet eigenlijk niet hoe ik het u moet vertellen, maar u gaat niet dood, u bent zwanger en gaat vermoedelijk binnen een week of vier bevallen” 

Geboren worden was een wonder.
Naar baby getransformeerd kankergezwel, wat leven niet beëindigde, maar juist veel gaf ( volgens zeggen). Na twee weken bewuste zwangerschap werd de navelstreng losgeknipt en groeide een innige band die nu zelfs de dood overstijgt.
Die navel bleef toch wel een gevoelig punt en brak vlak nadat met ook mijn moeder de aardse ouderlijke band verdween. Blijkbaar woekerden de destijds verzonnen cellen daar  door, net als de liefde voor ouders pijnlijk in het hart. 

De vrijdag vandaag is er een waar bekeken wordt of de gevaarlijk woekerende navelbreuk verwijderd kan worden. Zo’n nieuw dingetje wat er even tussendoor walst na twee mindere weken. Gek genoeg kijk ik er nuchter tegen aan. Mijn buik was altijd een soort van heiligdom, mijn lichaam delen geen probleem, maar mijn buik was van mij in elk formaat die hij gehad heeft. Het was altijd, ook na de zwangerschappen, alsof iets daarin gekoesterd moest worden. Ik kijk naar mezelf in de spiegel nu 54 jaar, 7 maanden en 4 dagen op deze aardkloot, maar 54 jaar, 7 maanden en 18 dagen geregistreerd als een nieuw mensje in wording. de maanden daarvoor was ik een levensbedreigend kankergezwel waarvoor mijn moeder die geen kinderen kon krijgen in het academisch ziekenhuis van Leiden liep en volgestopt werd met medicijnen die helaas niets uithaalden, want de tumor groeide en groeide met weinig perspectief voor de toekomst.

Een jonge arts in opleiding trok ergens begin april 1967 bij zijn meerdere aan de bel. Ik vraag me nog steeds af hoe dat gegaan is, maar uiteindelijk kreeg mijn moeder te horen
” Mevrouw Koenderman, ik weet eigenlijk niet hoe ik het u moet vertellen, maar u gaat niet dood, u bent zwanger en gaat vermoedelijk binnen een week of vier bevallen” 
zo’n buik, die een verschrikkelijk iets leek te bevatten werd ineens het meest gekoesterde wat er was en ik denk dat ik het meest gewenste kankerkind was wat twee weken later geboren is en losgelaten werd in de wereld toen de navelstreng doorgeknipt werd.

Deze ochtend gaan we dus in de weer met dat aanhechtpunt en die breuk, waar lymfomen toch hun weg weer weten te vinden. Niet zo erg als vorig jaar, maar toch pijnlijk aanwezig laten ze in de nu slanke buik een soms zwanger beeld achter. De chirurg gaat het bekijken en als corona niet in de weg zit weghalen. Hij mag, hij krijgt toestemming om aan die buik te zitten en daarmee de cirkel te sluiten. Gek genoeg heb ik er vertrouwen in, ongeacht wat er eventueel nog komt lijkt dit symbolisch de juiste afsluiting voor dit kankerkind, wat altijd brulde ik wordt 104. Dat zijn nog minimaal 49 jaren, 4 maanden en 27 dagen. Nog genoeg tijd om te genieten!

Yvonne Koenderman

Share This:

KARL MARX VON SOLO: een beschouwing – 010 én de staat van de staat – “… vanaf vandaag zult u mij haten. Omdat dat wenselijk is…”


Afgelopen zaterdagochtend na de rellen in Rotterdam Centrum, fietste ik over de Coolsingel op zoek naar aanwijzingen en sporen van een wilde nacht. De eerste trotse conclusie was, dat de Roteb haar werk uitstekend gedaan had. Om een uur of tien was er geen spoor meer te bekennen van een roerige nacht. Ik maakte nog een rondje om te kijken of er winkelruiten gesneuveld waren. Dat viel me erg mee. Exact één kon ik er tellen. De slotsom was simpel. Er was goed georganiseerd slag geleverd met de politie. Beter had ik het niet kunnen regisseren.
 
Zonder nog maar een nieuwsbericht gelezen te hebben, kon ik al weer voorspellen hoe het er op de Staatsomroep uit zou zien. Die ene in brand bestoken politie auto vanuit honderd camerahoeken. En misschien nog een vage foto van een afgebrand fietsenrek met wat strooiscooters. Er zou een verband gelegd worden met wappies. Alle hoogwaardigheidsbekleders zouden weer een scala ten toon spreiden van orde en tucht tot huilie huilie. De geïnterviewde man in de straat zou schande spreken dat zoiets kan gebeuren. En er zou natuurlijk keihard gehandhaafd worden. Ik werd er meteen al ziek van wat er allemaal aan berichtgeving voorbij zou komen, dus ik besloot maar niet te kijken. Ook had ik geen zin in een ieder die deze ‘tragedie’ weer als kans ter meerdere eer en glorie voor de eigen zaak zou aangrijpen, zoals dat meestal gebeurt.
 
Ik weet zeker, dat de jongens die daar hebben lopen rellen vechtersbazen zijn. Harde kern voetbalsupporters. Misschien nog wat doorgesnoven havenarbeiders, die ergens een kilo van de vrachtwagen hebben zien vallen. Maar dat ze een vooropgezet plan hadden lijkt me duidelijk. Heb ik hier sympathie voor? Nee en ja. Nee, het is niet het volk, dat ik graag een podium gun anders dan een stuk weiland bij Beverwijk. Ze zijn onberekenbaar en gevaarlijk. Maar ja, als je dan toch los gaat, doe het tegen een partij, die er ook graag aan meedoet. Dat bewijzen ze tenminste keer op keer zoals onlangs tijdens het woonprotest in Rotterdam.
 
Maar eigenlijk is hier iets heel anders aan de hand, als je het op meta niveau bekijkt. Het is niks nieuws, maar het gebrek aan respect voor gezag is grotendeels debet aan deze situatie. En dat is natuurlijk helemaal niet op te lossen, door alle hooligans te arresteren. Dat is symboolpolitiek. Respect verdien je namelijk, dat kun je niet afdwingen. En de politiek heeft zijn respect jaren geleden al verkocht aan het grootkapitaal. Respect werd niet meer nodig geacht, net als integriteit en vertrouwen. Politiek werd een spel van de cijfers (of data zoals ze het tegenwoordig noemen), waar principes en idealen er niet meer toe deden, maar enkel en voorop geld en eigenbelang.
 
Het uitvoerend apparaat staat direct in contact met de buitenwereld. Het is dus logisch, dat als je als burger de politiek niet kan bereiken en je keer op keer besodemieterd wordt, je ook geen respect meer hebt voor het uitvoerend orgaan. Dan is er nog de ont-persoonlijking van die uitvoerende organisaties. Als ik een politie cordon zie, dan zijn dat voor mij allemaal robots, die er enkel op uit zijn mij namens een verwerpelijke politicus dwars te zitten. Als politie agent, mag je namelijk helemaal geen andere mening hebben, dan de minister van ‘Veiligheid’. Dan de Sicherheitsdienst. Je wordt geacht een instrument te zijn. Hoe raar is het dan, dat je de kop van jut wordt. Ik snap dat wel.
 
Politici vechten zelf ook nooit in oorlogen, daar hebben ze de gewone man voor. De vervangbare. Aan de andere kant staat net zo’n politicus, die ook zo’n arme sukkelaar het veld op stuurt. Achter de schermen is het wellicht een Baudet, die rechtse voetbalhooligans opjut de staat te ondermijnen. Daar tegenover staat een Rutte, die alles aan elkaar liegt om zijn absurde, kapitalistische, totalitaire staat vorm te geven. Zo vecht dat met elkaar, over de rug van de brave volgers. En niemand die nog naar boven schreeuwt of trapt in eender welke organisatie. Alles is politiek geworden. En wij blijven correct.
 
En het mooie van de rellen van vrijdag, is dat het aantoont, dat de hele gezondheidscrisis slechts een achtergrond is, voor een groter probleem, waar we al twintig jaar als voor een olifant in de kamer voor wegkijken. Het gaat al lang niet meer over ziekenhuisbedden of vleermuizen, dat gaat voorbij. Het kwam gewoon niet slecht uit. Nee, het gaat over totalitair bedrog en absolute macht. En het gebrek aan enig vertrouwen nog in gezag. We hebben eigenlijk nog maar twee mogelijkheden. Revolutie, of onderwerping aan de nieuwe moraal van braaf burgerschap. Geen maatschappij die je samen maakt, maar één die je via de consumptie kanalen van het neo-kapitalisme wordt opgedrongen. ‘Total Kapitalismus’. En ik weet al wat u gaat kiezen. Gelukkig kunt u zich zonder protest bij de brave menigte scharen. Er is geen alternatief. Er is nooit een alternatief geweest.
 
En vanaf vandaag zult u mij haten. Omdat dat wenselijk is.


Von Solo
www.vonsolo.nl

Share This: