Met ontsteltenis deze week het bericht dat Lisanne is overleden gelezen. Ik moet je ook eerlijk mededelen dat ik Lisanne uitsluitend en alleen kende van haar gedichten. Ik heb altijd gevonden dat ze een hele goede dichteres was.Dat is het en dat alleen. En dan komt dat snoeiharde bericht. Dat is de strijd en het grote verlies. Ik wilde haar ook herdenken. Ik zal een willekeurige vallende ster benoemen. Juist voor haar die ik nooit eerder ontmoet heb en nooit weer zal ontmoeten.
Liefs Karin
Zonebrillen
Zeg ons dochters niet hoe wij moeten lopen dat er onder zusjes rok een knoopje mist we zitten niet in een parade van veel flessen de klanken kleven wit aan liefde die er leeft niemand heeft glimlachrozen op
zo noodzakelijk is de dood het laatste masker na het grijnzen voor wie geluk niet wil is er geen groei daarna kan zonlicht desnoods wennen aan alle lieden die de oude of nieuwe zonebrillen opzij hebben gelegd.
met een ‘ik ga maar verlaat jullie niet…’ nam Lisan afscheid van het leven. tien dichters verzorgden op deze site een waardig afscheid in bijzondere woorden – dank jullie wel – de woorden zullen Lisans naasten heel goed doen. dat weet ik zeker. ze is gegaan maar als we goed luisteren horen we haar lach. zoveel is ook zeker. dit poëziekind blijft onder ons. in café Helmers nodigde Lisan – als ik het mij goed herinner – elke maand tien dichters uit – hieronder staan er negen – wie maakt de circel rond met het tiende gedicht. dat we ons nog een keer in Helmers wanen – in Helmers koos een jury voor goud, zilver en brons. vandaag is het 10 keer goud voor Lisan – dank je wel voor wie je was, rust zacht Lisan.
Frans Terken: Lieve vriendin met een Limburgs hart
Merik van der Torren: in je mooie jurk
Max Lerou: Ach lieve grappige onderhoudende
Pom Wolff: van mij had je mogen blijven
Anke Labrie: haar naam met de L van levenslust en liefde
Cartouche: Limburgs op haar mooist lezen
Ingrid E. Noppen: Toen was daar jouw finale verbijsterend mooi
Ton Huizer: Dichters sterven niet
Ien Verrips: all that sweet love
…………………………………………………………………………………………………….
wie wint de enige echte virtuele zondagochtendtrofee… op pomgedichten? doen we deze week maar eens een keer niet. (volgende week een bijzondere Eindhoven wedstrijd versie- daarover later meer) – we ronden de LISAN LAUVENBERG – dagen van afscheid nemen af met een eerbetoon -en met herman van veen – van wie ze hield. uw bijdragen welkom in het weekend. allereerst laten we de koningin van Helmers zelf aan het woord. (in 2013 won ze deze wedstrijd) …gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst.
LEVEN
Vandaag wilde ik er niet zijn omdat ik afscheid moest nemen
van iemand die me dierbaar was, die mijn woorden als kristallen las en altijd in mijn ogen woonde.
In mijn hoofd dans je nog de lachwekkenste cha tja cha en bega je flaters voor het leven.
Zo schaterlach ik ons verleden de tranen hebben geen tijd gehad.
pom: Gedicht loopt als een trein tot voorbij de laatste wissel. Een oprecht gevoel in een waardig rijm neergelegd. Bijna zou je willen sterven om dit gedicht voorgedragen te krijgen op je crematie.
roop: lisan lauvenberg of het gedicht oprecht is of niet, doet er niet zo veel toe: oprechtheid kan een gedicht net zo goed helpen als vernietigen. het lijkt oprecht en voor poëzie is dat genoeg, want het maakt dat het gedicht niet te lijden heeft onder woorden als afscheid, dierbaar en verleden. mooi ritme in een mooi gedicht, waarin subtiel rijm het melodieuze karakter nog eens extra versterkt.
Bij deze een I.M., eerbetoon in een naamdicht. Met droeve groet, Frans
I.M. Lisan
Lieve vriendin met een Limburgs hart In je gedichten spreek je van dansen en Springen in de straten van een stad zoals Amsterdam dat je thuis werd van dagen en ‘Nachtenlang, zingend vol liefde zijn’
Laat het niet ‘vuil maanlicht’ zijn Als je nu durend tussen de sterren Uitrust van je omzwervingen bij het Vuur, langs de zee of door de heuvels En ‘Een helling waar je van afstortte’ ‘Naar met madeliefjes gevulde weiden’ Blijf je bij ons in warme herinnering van Een LEVEN vol vriendschap en poëzie Ruisend in een kleurrijke bloemetjesjurk Ga je met een lach die tijdloos klinkt
Je bent weg, luidt het bericht, alle betekenis zuigt weg uit de wind in de bomen, het lachen van meisjes op straat, het open raam van de overbuurman; een groet klinkt hol in mijn oren
en ik schenk nog eens in, proost op je, die ergens daarboven toeven moet en hoop dat je plezier hebt, zoals ik je ken, grappend met vrienden of juist romantische gedichten lezend in je mooie jurk.
Merik van der Torren
Ach lieve grappige onderhoudende Lisan,. Ze won als eerste de Jantje van Leiden wisseltrofee. Een jaar later was ik aan de beurt. Verknocht als ze aan het beeldje was geraakt, ‘vergat’ ze het mee naar het Leidse café te nemen waar ik als opvolger zat te wachten om die mooie prijs uit haar handen te mogen ontvangen. We hebben er smakelijk om gelachen. Later in Eijlders maakte ze het met een mooi glas wijn alsnog goed. Het beeldje heeft daarna een heel jaar bij mij thuis staan te pronken. Waar het nu is weet ik niet net als we nu niet weten waar Lisan nu is…ik vermoed een mooi plekje in de kosmos, in gezelschap van al die mooie dichters die het pad voor haar geëffend hebben. Wat mij betreft had ze de Jantje mogen houden; ik plaats hem hier alsnog voor Lisan. Ze wordt gemist…
Max Lerou
van mij had je mogen blijven dat weet je wel ik ben een uur gaan zitten met een boekje in mijn hand een pen om je te schrijven het was een zinloos uur
er is er een vertrokken en een is blijven staan meer is het niet ik adem nog en jij in mij niet minder dat is het dat ik schrijven kan
pomwolff
Ik heb nog een gedichtje geschreven hoe ik me haar herinner, kende haar niet zo goed. Maar juist doordat ze zoveel levenslust uitstraalde (en ik niet wist dat ze al zo lang ziek was) schrok ik wel behoorlijk door dit voor mij zo onverwachte overlijden.
Heb ik goed begrepen dat, zonder wedstrijd uiteraard, een eerbetoongedichtje wel welkom is dit weekend.
haar naam
niet alleen haar lach maar ook haar ogen en die rode jurk alles aan haar zo vol leven
ik wist toen nog niet eens dat ze een dichter was hoorde haar naam voor ’t eerst
een mooie naam dacht ik meteen toen hij m’n oren binnen danste tweemaal diezelfde klank de L van levenslust en liefde
de dood is doof voor poëzie
anke labrie (14-08-2021)
Hallo Pom, Al heb Ik haar – helaas – nooit in persoon ontmoet en ken ik haar alleen van horen zeggen en lezen zij moet wel een vrouw uit duizenden zijn geweest dat kan niet missen – daarom is het, verstout ik mij in ootmoed, een paar regels aan haar te wijden
LL
Er wordt wat afgeluld vandaag de dag – fluisteren we verstild jouw aparte naam – Lisan Lauvenberg – vrouw, heuvelland gulle lach, aan je kleed gekleefd op het gezicht geschreven die weet wat zien betekent
en dat weer te geven vermocht in zon en regen, krullen en bogen zelfs op zwart papier – zo lang
zal Amsterdam en alle ommeland jou voor zich zien en kunnen horen hoe ieder, in jouw geest, Limburgs op haar mooist lezen en spreken kan
hoe lief te leven, Liefste Lisan
15-08-2021 Cartouche
FINALE
Toen was daar jouw finale verbijsterend mooi zoals je ging en puntgeslepen scherp jouw blik de laatste akte schetste
de wereld draaide door terwijl een ogenblik van o zo waardig zijn zich kleedde zoals je was geweest
niet één keer keek de tijd nog om maar snelde voort in het tumult van veel te schelle stemmen de dag kromp stilletjes ineen
Ingrid E. Noppen
Dichters
Sterven niet ze veranderen
ze zingen hun lied in weer en in wind
kruipen als teken in de huid van een kind
schrijven in water spreken met licht
dichters sterven niet ze kennen hun plicht
Ton Huizer
zoals de echo waarin jouw bestaan weerklonk mij raakte -all that sweet love- van wie jouw vrienden waren vrienden zijn
Ien Verrips
Mooi en respectvol poëtisch eerbetoon op de zondagmorgen Pom. Negen dichters. Misschien ook wel mooi als die laatste stoel leeg blijft…
een indrukwekkend afscheid vandaag in de Uilenburgerstraat 91 in de Uilenburgersjoel van Lisan lauvenberg. toespraken van haar dochter Joeri, haar levenspartner Wil, van robin veen en van mijn persoon. mijn toespraak te lezen op de u bekende site pomgedichten punt nl – Robin Veen vroeg de aanwezigen om even stilte na zijn voordracht – het lezen van een viertal lisan lauvenberg gedichten. en het werd dood en doodstil. joeri sprak over moeder zoals een dochter over moeder hoort te spreken. blijmoedig, verdrietig, zoveel van haar geleerd en dat ze het leven zal voortzetten zoals lisan dat gewild zou hebben. wil sprak over leven en liefde met lisan. hoe de kennismaking verliep – over limburgers die elkaar in amsterdam ontmoetten en amsterdammers werden. amsterdam omarmt al door de eeuwen heen wie naar amsterdam komt en amsterdam als zijn/haar alef mokum herkent. amsterdam heeft vandaag een moedige vrouw verloren – die dertig jaar !!! ik zeg dertig jaar gevochten heeft tegen de kanker in haar lichaam. en nooit klaagde. altijd levenslustig het leven leefde – en voor haar dochter voorleefde en gelukkig nog 2 jaren kleinkind mocht beleven. indrukwekkend het afscheid en ik ben vereerd dat ik bijdrage mocht leveren – met de woorden uit haar columns voor pomgedichten die haar zo tekenden. een bijzondere limburgse amsterdammer gaan we missen – ons poëziekind – onze koningin van Helmers.
Lisan heeft van 2016 tot 2020 wekelijks – op de vrijdag meestal – de site pomgedichten punt nl verrijkt met een column – met enige regelmaat sloop er een gedicht in een column van dit poëziekind. de koningin van Helmers was mijn eretitel voor haar.
van mij had je mogen blijven dat weet je wel ik ben een uur gaan zitten met een boekje in mijn hand een pen om je te schrijven het was een zinloos uur
er is er een vertrokken en een is blijven staan meer is het niet ik adem nog en jij in mij niet minder dat is het dat ik schrijven kan
pomwolff
WIL vroeg mij om een kleine bloemlezing uit die columns van Lisan: de onderwerpen waren veelal: hele persoonlijke – de mensen die haar zo na waren – limburg – de poëzie – én het leven leven! Verlangen – Lisan Lauvenberg 15 februari 2018
Lijstje met dingen die ik nog wil leren
Niets doen leuk gaan vinden. Verveling koesteren. Op tijd naar bed kunnen gaan. Verdriet verwerken op de juiste manier. Niemand meer iets kwalijk nemen En nooit meer een slechte gedachte hebben.
Lijstje van wat ik nog wil kunnen
Altijd vrolijk wakker worden Koesteren wat ik heb Rijk worden Zorgeloos zijn. Iedere week moeiteloos een column schrijven. Alleen maar goede gedichten maken. En zuiver zingen in het koor.
Lijst van wat ik nog wil doen
In een cadillac langs de oost en west kust in Amerika rijden Iedereen vergeven die ik nog iets kwalijk neem. Mijn vrienden allemaal te eten vragen. Voor mijn toekomstige kleinkinderen zorgen. Mensen leren over vuur te lopen, want dan kan je alles Goed voor de openbare tuin zorgen met zijn allen. Doodgaan vóór mijn kind en op hoge leeftijd.
Meneer Pom heeft u het gehoord? Ik dien mijn lijstje bij u in, stuurt u het naar het universum?
Ik zal bijvoorbeeld nooit meer leren dichten als Vasalis, noch ooit een bundel uitbrengen met mijn poëzie voor mijn vijfentwintigste. Ik zal nooit leren schaatsen, noch zal ik ooit balletdanser of chirurg worden. Of prins Carnaval, want ik wilde niet de bloemenprinses zijn, gekozen door de prins, nee ik wilde zelf die prins zijn en de carnavals periode lang het dorp regeren. Maar toch heb ik veel gedaan, waar ik blij mee ben en trots over ben, die nooit op een lijstje hebben gestaan. Die dingen heeft het leven zomaar gegeven.
Mijn Lijstje Ik heb nooit wraak genomen Ik heb een prachtig kind gekregen Ik heb vele vrienden en vriendinnen. Ik kan heel goed koken Ik giechel nog steeds. Ik heb een Limburger lief. Ik ben meer dan een keer waanzinnig verliefd geweest. Ik heb een vak geleerd waarbij ik mensen echt kan helpen. Ik schrijf een column En volgende week weer een 🙂
Wonend op het Spui, boven de mooiste boekwinkel van de stad was ik zwanger. Zo was ik teruggekomen uit Italië. Waar we met twee dierbare vrienden (die nu helaas geen vrienden meer zijn) een grote reis hadden gemaakt in mijn oude Ford Taunus. Ik weet nog precies waar ik zwanger werd. En vlakbij Napels op een camping bij Sorrento wist de oude oma het ook meteen toen ze me zag. Die oude kennis is verloren gegaan, van weten en delen over wat er allemaal gebeurd en zichtbaar is, als je zwanger wordt. Jonge zwangere vrouwen hebben zelden nog steuncirkels met kennis en ervaring die hun door deze mooie en ook verwarrende tijd kunnen gidsen, leiden of begeleiden. Geboorte, zwangerschap, is het ultieme teken van leven. Dat we leven maken.
Na de begrafenis. menno wigman Lisan Lauvenberg 9 februari 2018
En na de begrafenis ga je eten kopen bij de Lidl, omdat een mens nou eenmaal moet eten om te kunnen leven. En leven wil ik. Als ik aan leven denk, nadat we jou zo dood en zo alleen achtergelaten hebben op dat grote kerkhof, dan komen de tranen weer. Maar de Lidl is vreemd, anders, huiveringwekkend koud en als ik al die spullen zie, wil ik in de vrieskist bij de spruitjes liggen en even alleen maar heel erg stil zijn.
Jij hebt een talent voor leven, zei je. Ik niet, ik kan het niet en ik weet dat ik het ook niet meer kan leren. Ik probeerde je nog te vertellen hoe groot je talent voor schrijven en ontroeren is, maar ook daar was je somber over, je zag noch het nut, noch de schoonheid van je eigen werk. Een hopeloosheid die niet meer te verhelpen bleek en een aanval deed op je lijf. Ik zag en hoorde gisteren hoeveel er van je gehouden wordt, om wat je als mens was en om wie je was, die prachtige precieze verzen schreef, die je letter voor letter uit je vingers wrong, nacht na nacht. Het verheugen op een weerzien is nu voorgoed voorbij. De wereld is kleiner, nu jij kleine integere, liefdevolle en geweldige dichter er niet meer bent. Je hart, je hart, je hart. Zwart.
Wat ik zie, wat ik zag, wie ik zie, wie ik zag
Ik zag een man op de brug tegenover het Anne Frank huis en die zong Jiddische liederen. In de zon, in de kou, zong hij en ik werd blij en weemoedig tegelijkertijd. De lange rij bij het museum stond naar hem te luisteren. Ik heb hem niet gevraagd waarom hij daar stond te zingen, maar het was mooi en droevig en goed.
Ik zie een oplossing. Met extra belastinggeld op te brede auto’s of hinderend parkeren van die rijkeluis bakken, kunnen we de kapotte en te smalle fietspaden herstellen en blijven onze kinderen veilig omdat de wijn slurpende SUV rijders in hun enclaves blijven. En de rest van het geld gaat naar zangers en koren, die droeve en melancholieke liederen zingen voor de wachtrijen van het Anne Frank huis. Ik zie dat dat goed is.
Verplicht iedere dag een half uurtje Mozart. Verplicht daarbij een half uurtje stil zitten en zwijgen. Verplicht een goede vertolker en liefst een goed orkest. Verplicht kinderen naar het concertgebouw te laten gaan. Verlicht zullen ze de betovering ondergaan. Dit is geen gedicht.
In de kerk leerden we stil te zitten, harde banken te verdragen en verder als je geluk had, zoals ik naar muziek te luisteren, die de dienst opluisterde, die voor ons op zondag verplichte kost was. Naast het Onze Vader waren er ook nog vaak in het Latijn opgezegde gebeden, waar je niks van snapte, maar waar je wel een goed gevoel van kreeg, omdat het zo mooi op ritme en in een melodieuze cadans werd voorgedragen. Als je geluk had, zoals ik, had je een zachtaardige pastoor, die over gods liefde voor ons sprak en die niet over hel en verdoemenis preekte, zoals mijn nichtjes in het dorp, drie kilometer verderop, was overkomen. Die kunnen nog steeds niet naar de kerk zonder de koude rillingen te krijgen. Ons koor was ook veel beter, veel van mijn familieleden zongen mee. Een achternicht klinkt als een engel, als ze het Ave Maria zingt. Dat doet ze nog steeds. Alleen ben ik er nooit meer om naar haar te luisteren. Maar mijn liefde voor prachtige muziek heb ik in onze oude kerk, weliswaar verplicht, toch maar mooi opgepikt.
Hai Pom, tja Limburg, thuiskomen en weggaan vooral. De foto van het ouderlijk huis van mijn vader graag boven aan en van het boek van Marcia Luyten onderaan. Wie afgelopen woensdag naar Jinek heeft gekeken weet al dat er op donderdagavond een avond over Limburg werd gehouden met serieuze en op het eerste oog goed ontwikkelde Limburgers en een van mijne favoriete zangers Gé Reinders. Jules Deelder wilde steeds maar Rotterdam promoten en onderbrak elk gesprek, lallend en wel, maar werd door Eva moederlijk en duidelijk tot stilte gemaand. Tja want Limburg was en is belangrijk in Nederland. Ondanks allerlei spotternij en het wegzetten van Limburgers als dom en vreemd sprekend, blijken er ware wonderen vandaan te komen. (En soms gebeuren ze ook echt nog, bij de Mariabeelden en kapelletjes, maar dat is een ander verhaal.)
Als je er geboren bent, zoals de schrijfster van deze nederige column, en je hebt het geluk gehad aan de Duitse en Belgische grens geboren te zijn, dan heb je al een voorsprong. Wat ook soms een nadeel kan zijn. In mij wonen de drie culturen, netjes met en door elkaar. Ook de diversiteit in smaken van de verschillende keukens ken ik al van jongs af aan. Door in een dialect geboren te worden, beheers je meteen al een ingang tot elke taal. En als ik het niet echt versta, dan rest mij altijd nog de super beleefde en erg katholieke glimlach van onze dierbare meneer Pastoor, die er jaren over deed om het Dialect te leren, zodat hij als een goede herder, tot aan hun stervensuur, met zijn aan hem toevertrouwde schaapjes spreken kon. Als hij de mensen dan toch niet goed verstond dan lachte hij zijn van-boven-de–rivieren glimlach en werd hij tot aan de hemel toe goed begrepen.
Gisteren zag ik drie Limburgse schrijfsters, die zich net als ik erover verbaasden dat ze weg wilden van de plek waar ze geboren waren, weg en de wijde wereld in. En net als zij heb ik ook al heel jong de boekjes van Irmgard Smits gelezen, verslonden zou ik haast zeggen, omdat ze als jongste schrijfster in Nederland de taal van jonge meisjes sprak, die verlangden naar meer dan werd er hun geboden werd. Want toen ik opgroeide was er al niet meer zoveel over van de glorie dagen van de kerk, de kolen, de rijkdom en macht die dat aan Limburg gaf.
Mijn vader werd van een goed verdienende ambachtsman, die de locomotief bestuurde bij de grote mijn van Terwinselen, een sterk verarmde fabrieksarbeider van een bouten fabriek, waar hij samenwerkte met mensen wiens taal hij niet sprak. Steeds vaker kwam hij ongelukkig thuis, at zijn bord leeg en verdween naar de tuin of een van de vele verenigingen waar hij nog lid van was. Totdat ik het prachtige boek Het geluk van Limburg van Marcia Luyten las, had ik nog nooit ergens zo goed verwoord zien worden wat er eigenlijk was gebeurd en waarom die streek, die zoveel welvaart kende, nu arm en berooid en levensmoe is. De trots van de mannen werd gebroken en de vrouwen moesten met veel minder geld dan voorheen de schone schijn van properheid ophouden. Voor meisjes was er nog minder toekomst om naar uit te zien dan voor de jongens. Maar door de boekjes van Irmgard Smits heb ik toentertijd iets zien gloren van wat er ook kon zijn, buiten de wereld die ik kende. Voorbij de heuvels, door de bochten, voorbij het eikenhout. Irmgard Smits schrijft niet meer en woont in Groningen, ook zij bleef niet, schreef zichzelf al jong weg. Ik moest weg en weg ging ik. Als zeventienjarige met in Valkenburg verdiend vakantiegeld, betaalde ik voorschot voor studie en kamer en vond vele plekken om te wonen en maakte vrienden en schreef. Wat me dreef was me tot gisteravond een raadsel. Nu weet ik dat het Irmgard Smits was die mij en schrijfsters als Connie Palmen en Marcia Luyten de weg wees. En met mijn drielandenpunt kookkunst, drie taligheid en vermogen om een drielanden standpunt in een persoon te verenigen kom ik overal thuis.
ja Lisan – zo zal het zijn én dat het zo mag zijn toespraak bij het afscheid pom wolff 13 augustus 2021 Uilenburgersjoel – Nieuwe uilenburgerstraat 91- Amsterdam
Je bent weg, luidt het bericht, alle betekenis zuigt weg uit de wind in de bomen, het lachen van meisjes op straat, het open raam van de overbuurman; een groet klinkt hol in mijn oren
en ik schenk nog eens in, proost op je, die ergens daarboven toeven moet en hoop dat je plezier hebt, zoals ik je ken, grappend met vrienden of juist romantische gedichten lezend in je mooie jurk.
Merik van der Torren
Ach lieve grappige onderhoudende Lisan,. Ze won als eerste de Jantje van Leiden wisseltrofee. Een jaar later was ik aan de beurt. Verknocht als ze aan het beeldje was geraakt, ‘vergat’ ze het mee naar het Leidse café te nemen waar ik als opvolger zat te wachten om die mooie prijs uit haar handen te mogen ontvangen. We hebben er smakelijk om gelachen. Later in Eijlders maakte ze het met een mooi glas wijn alsnog goed. Het beeldje heeft daarna een heel jaar bij mij thuis staan te pronken. Waar het nu is weet ik niet net als we nu niet weten waar Lisan nu is…ik vermoed een mooi plekje in de kosmos, in gezelschap van al die mooie dichters die het pad voor haar geëffend hebben. Wat mij betreft had ze de Jantje mogen houden; ik plaats hem hier alsnog voor Lisan. Ze wordt gemist…
We waren in de Algarve in Portugal en hoorden het bericht over de dood van Komrij via een vriend uit Nederland. En dan gebeuren er vreemde dingen met de waarneming, De dode verschijnt steeds weer, levendiger dan ooit, in alle honderden kleine herinneringen verschijnt hij steeds weer opnieuw.
Hoe het fabeldier verder leeft.
Je zweefde op het strand voorbij niet een keer maar in honderden gedaantes van je geboorte tot je sterven
het was alsof ik tussen zee en hemel jou pogingen tot overleven zag
Een laatste kans om woordeloos te bewijzen dat het genoeg en voor eeuwig was.
Wist je toen je op sterven lag dat je vermenigvuldigd zou worden in woorden en in liefde.
Dat geven we je nu mee hoe geliefd en gezien je was. We vinden je steeds opnieuw in je woorden, bij de zee en in ons hart.
pom: een waar eerbetoon. De gevoelige snaar. En nu weten we het. Dat we vermenigvuldigd worden in woorden en in liefde. Dat maakt het sterven tot iets om naar uit te zien. Ook als u gaat lieve lezer zullen we erover berichten hier op de pom. Want als er een site is gemaakt van woorden en van de liefde is het deze site wel. Ik wens u een vredig gaan. Lisan lezen en dan sterven. Een heerlijk vooruitzicht. Wij staan voor u klaar. Laat ons niet te lang wachten asjeblieft.
Geachte heer Wolff, Aangezien het geen pas geeft het verscheiden van dhr. Komrij middels een zogenaamde wedstrijd er nog eens extra in te wrijven doe ik niet mee. Pro forma sturen we vanuit Leiden een gedicht. Buiten mededinging. Het is al erg genoeg wat er vrijdag gebeurde alhier. Een fragment van een willekeurig ooggetuigenverslag:
..triest hoor. Bij de Leidse boekhandel Kooijker aan de Breestraat zijn inmiddels hevige rellen uitgebroken. Een hysterische menigte drong de winkel binnen om de bundels en bloemlezingen van de gewezen Dichter des Vaderlands te bemachtigen. Inmiddels is de Mobiele Eenheid ingezet om de zaak te ontzetten. Het is een zwarte dag voor de dichtkunst. De man die mij inspireerde met zijn bloemlezingen is heengegaan. Ik leerde talloze gedichten uit mijn hoofd van met name zijn verzamelbundel van 1000 en enige gedichten van de 19e en 20e eeuw. Bedankt meneer Komrij.
Stop de klokken, start de persen.
Onmiddelijk na zijn sterven sloegen de persen op hol. Alle jongens na het uur geboren waar in het journaal de melding deed -er passeren er veel, maar dit was geen moment om te
passeren- droegen zijn naam. Auden’s gedicht werd werkelijkheid. Er sloegen klokken twaalf, de hele dag. Zelf kon ik mijn tranen niet stop pen. Dood was dood, maar niet voor hem. Die
stem. Die blik. Dat hoofd. Mijn ongeloof. God had nooit mogen bestaan. Maar ook nooit zijn verzonnen. Ik kocht sigaretten en begon met
roken. Als hij dood was dan ik ook. Rode lichten deerden me niet. Ik wou dat ik het leven ook liet. Ik bladerde voor de laatste maal door zijn gedichten.
haar 60ste verjaardag heeft ze net gehaald – met enige hoop nog. Lisan – een belangrijke vrouw in mijn dichtleven overleden wordt mij bericht. komt hard aan. eijlders, helmers in de vorige eeuw altijd was zij waar de poëzie was. ik noemde haar de koningin van Helmers – waar zij met vriendinnen elke maand weer een poëziefeestje wist te maken. aan pomgedichten site heeft zij mooie en bijzondere bijdragen geleverd – prachtige gedichten en op de en voor de vrijdag scheef ze een aantal columns. ik wens familie van Lisan heel veel sterkte. namens de mensen van de site hier en namens mij persoonlijk. ik nodigde haar uit op mijn feest in blooker – een paar jaar geleden – ik wilde op dat feest alleen mooie en belangrijke mensen in mijn leven omarmen. bij die mensen hoorde zij.
3 jul 2021 05:16
Verzonden door Lisan: 3 juli Verjaardag 60 jaar. Info volgt nog. Verzonden door Lisan: 3 juli De uitgezaaide kanker lijkt te zijn vertraagd. Bestraling heeft goed geholpen. Schrijven lukt nog niet goed.
—— 10 jaar eerder schreef ze:
50
Ik voel me niet bepaald feestelijk nu niet feestelijker dan net. Mijn favourite detective is net afgelopen en het regent buiten. Ik adem in en adem uit.
Morgen is er feest een feest waar ik zelf graag ben omdat al mijn mensen komen en als ze niet kunnen komen dan zijn ze op vakantie of treurig of gewoon al dood.
Ik ben knap in overleven nog beter in leven en vrolijk zijn nog beter in over gisteren treuren en me dan toch verheugen op elke nieuwe dag.
Wat waren dat voor woorden die ’s ochtends wapperden als wasgoed in de wind
Hoi Pom, Dit is voorlopig m’n laatste gedicht voor dit jaar. Ik neem een maand vakantie en hoop in september weer welkom te zijn op de site. Ik bewonder je voor het enthousiasme, de discipline, de precisie, de drive etc. waarmee je de site on-line houdt
In de zomer, hier in het noorden, zijn de dagen lang en vol bedrijvigheid.
Begin september hoop ik na bijna twee pandemische jaren van afwezigheid weer voor enige tijd in Amsterdam te zijn. Daar zie ik naar uit.
Dan komen we elkaar tegen, zeker weten. VI ses, peter
Wat waren dat voor woorden die ’s ochtends wapperden als wasgoed in de wind om later te tollen tussen kant en wal in de gekte van de nacht hun betekenis verloren om te verbleken in de opkomende zon en nu, met een zucht verdwenen zijn in de morgendbries
 – we ronden de LISAN LAUVENBERG – dagen van afscheid nemen af met een eerbetoon){kind=link}
