het wekelijkse pareltje poëzie op pomgedichten punt nl – op maandag is het woord aan karin beumkes. virus of geen virus – texel kent tot op heden geen enkele besmetting – dus zonder enige smet of aangevreten zijn de enige echte dekselse texelse
tot ook de winner…
Petra Maria en Ien Verrips winnen de enige echte virtuele – de back to de basis – corona – trofee op pomgedichten.
mooie subtiele poëtische werken bij die lelijk om zich heen grijpende virus. het land toch inmiddels in rep en roer. door de italiaanse toestanden ontstond gisteren alarmfase 1 – de mensen liggen daar in die laars te kreperen. nederland ligt op dezelfde ramkoers. zien we aan de grafieken. de asoos plunderen de winkels, je zou ze in hun gezichten corona-en. hoe dan ook mooie subtiele werken. van Ien Verrips, van Petra Maria en van Ton Huizer. ook Cartouche wist de jury weer voor zich te winnen. ik kies na wikken en wegen voor de tekenen van invoelende vrouwelijkheid in tijden van crisis. goud deze week naar Ien Verrips en naar Petra Maria. dichters dank jullie wel voor het inzenden – voor de troostwoorden in bange tijden – Petra Maria en Ien Verrips van harte gefeliciteerd met het gedeelde goud.
- Ton Huizer – oma’s lichaam is nog warm
- Frans Terken – ik kies voor thuiswerk en tik met een vingerhoed op de toetsen
- Rik van Boeckel – Honderd kinderen dansen door de schone lucht
- Magda Haan – opa’s en oma’s worden vermeden
- Petra Maria – laat mij vandaag weten dat alles opnieuw begint
- Ditmar Bakker met een ‘sonnet du coude’ – crack in de ellepijp
- Ien Verrips – bang voor het ongewisse
- Cartouche – teruggeworpen op je zelf
ik vind de tweede en derde strofe de leukste – ik wou dat ik twee hondjes was – er nog in geschreven erg aardig – de wending in de derde strofe ook helemaal ok – dat we weten wat de dichter elke dag moet doorstaan als hij/zij op zichzelf teruggeworpen is. heerlijk hoe een wereldwijd thema hier wordt teruggebracht tot één persoon – tot cartouche – tot de dichter. dat noem ik nou eens echt ‘verdichtung’- daarvoor hebben we de eerste strofe hier niet nodig. de gegevens in de eerste strofe lazen we al in de krant – zijn wel algemeen bekend – de ‘verdichtung’ begint in de tweede strofe en is zonder meer briljant uitgeschreven.
pomgedichten gewoon open! met meer dan 100 bezoekers per dag
VON SOLO: “Als een man opgewonden raakt en het bloed van zijn hersens naar zijn pik getrokken wordt, dan…”
LENTE in huize Merik van der Torren (U heeft longontsteking…) en een KLEIN VOORJAARSLIED in huize Peter Posthumus
Anne van Walraven aan de rand van het bestaan – in de synoniemen van het gemis
de redactie van pomgedichten wenst Anne van Walraven met haar debuut EEN BRIEF AAN JOU heel veel succes. Nederland is een prachtig boekwerk rijker. dat wij op pomgedichten punt nl elke dinsdag een briefje ‘aan ons’ mogen publiceren maakt de dinsdag tot een mooie dinsdag.
Een brief aan jou is een ode aan de liefde. Sterker nog, een ode aan liefdesverdriet. Iedereen kent het wel. Je bent verliefd. Je bent gekozen en dat voel je in elk deeltje van je lichaam. Maar wat nou als de liefde steeds een beetje uit je vingers lijkt te ontsnappen? Anne van Walraven probeert in woorden te grijpen hoe het voelt als de liefde en de lust plaatsmaken voor onzekerheid, verwarring en angst. In openhartige brieven schrijft zij over haar gedachtes en gevoelens die voor iedereen herkenbaar zullen zijn. In de romantische en melancholische gedichten zal je even kunnen verdwalen. Tastend in het donker, maar niet alleen, nooit alleen.
Genre: Gedichten
Omvang: A5
ISBN: 978-94-640-3033-4
Aantal pagina’s: 112
Prijs: € 17,99
incl. verwerk- en verzendkosten naar Nederland en België
https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=10344&utm_source=Promotiemailing&utm_medium=email&utm_campaign=10344&utm_content=Bestelknop
het fenomeen Karin Beumkes – zij schrijft zo dat alles, de wereld, de dingen, de mensen, de natuur, de waarheid haar kleur aanneemt
het fenomeen karin beumkes – zij schrijft zo dat alles, de wereld, de dingen, de mensen, de natuur, de waarheid haar kleur aanneemt
nu op pomgedichten punt nl
je hebt dichters die hard moeten werken en na verloop van tijd hebben ze hun gedicht – loon naar werken, loon na werken zeg maar. op texel is de dichter – de eilanddichter – Roop zo een harde werker. de gedichten die op die manier tot stand zijn gebracht – zijn veelal verzorgd, niets op aan te merken, je ruikt als het ware het zweet van de dichter tussen de lettergrepen door. de dichters van de noeste arbeid verkiezen het denken boven de bezieling – de ratio boven welk gevoel dan ook. je moet er van houden. als je niets anders kunt dan ga je er zelf van houden. een eigenschap hebben de noeste werkers vaak met elkaar gemeen – ze zakken in hun gedichten vaak af naar proza. daar moet je ook van houden. in proza kan de dichter zich makkelijk verschuilen – de ratio kan van stal gehaald – in dit voorbeeld van het eiland. het kan ook anders – ware doortrapte fundamentale existentiële onontkoombare poëzie – in dit voorbeeld ook van het eiland texel – lees onze eigen karin beumkes – zij schrijft zo dat alles, de wereld, de dingen, de mensen, de natuur, de waarheid haar kleur aanneemt – wel aan moet nemen – zij schrijft door alles heen – het is die schoonheid in de poëzie die wij graag elke maandag hier op pomgedichten punt nl presenteren.
Annagriet Diesman en Cartouche winnen de enige echte virtuele – naar Raymond vh Groenewoud – ‘de dag brengt ouderdom/de nacht brengt vreemde uren’ – de mooi doet pijn – trofee op pomgedichten – Paul Bezembinder brons.
Onder dankzegging aan alle dichters die instuurden – ik kan en mag er vandaag niet omheen – de inzendingen zo erg naar mijn hart – ik beken ik ben een romanticus maar dan liefst toch in die inktzwarte bitterheid die in een verleden meer levens kostte dan de corona in de toekomst. het is die ongebreidelde aanstekelijke en alles en iedereen innemende passie die vandaag in twee gedichten hoogtij vierde. tweemaal onontkoombaar goud en eenmaal brons. brons voor paul bezembinder – van harte! – die uit niets iets wist te destilleren dat pijn kan verzachten. een wonderstukje van taalkunst:
‘Achter de schermen
draagt
zij echter niets. ‒ Niets dat de pijn verzacht.’
en dan komen we bij de gouden werken deze week – Cartouche en Annagriet Diesman schreven de sterren uit de hemel, de corona aan flarden – koortsachtige gedichten zonder weerga. mooier kon er vandaag niet geschreven. het verlangen in de aanhef de inhoud tot aan de pijn doorvoeld in de conclusie door Cartouche beschreven: ‘ er is geen mij zonder jou’ – GOUD! van harte!
en alsof ze voor elkaar schreven lezen we van de voortgang – de o zo trage maar onontkoombare voortgang en invulling – in lust en liefde gedompeld: ‘ jij hoopt vandaag, en ook ik ja, wij, op trage, trage liefde, lief.’ Annagriet Diesman – GOUD! van harte!
- Cartouche (zwaar gewond) – geen mij zonder jou
- Petra Maria – waar jij en ik gedragen worden
- Frans Terken – het is ons leven uit de losse hand
- Paul Bezembinder – dat zijn muze hem nog iets onthullen wil
- Anke Labrie – een levenslang waarom
- Erika De Stercke – Onrust wakker jij aan
- Ditmar Bakker – geplaagd door nieuwe dromen
- Elbert Gonggrijp – Er is altijd wel iets om te verhelderen
- Annagriet Diesman – en ook ik ja, wij
- Rik van Boeckel – in pijnloze gelatenheid