pomgedichten.nl – Pagina 172 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Anne van Walraven: ‘ik ben’

*ik ben*
*een chaos*
*de tegenwind in de storm*
*trek je jas maar dicht*
*druk je handen in het stuur*
*laat het bloed uit je knokkels verdwijnen*
*laat het stromen naar je hart*
*bonkend in je borstkast*
*trap je benen uit je lijf*
*vecht maar tegen de regen*
**want**
*ik ben*
*een chaos*
*de wind in je rug*
*haal je handen van het stuur*
*ga zo hard als je kan*
*je hoeft niet te trappen*
*laat je dragen door de wind*
*voel de regen op je huid*
*en kom maar*
*moeiteloos thuis*

Anne van Walraven
**Instagram: @annexwalraven**

Karin Beumkes: “We hebben de hond begraven op een geheime plek het lichaam werd met dekentjes bedekt..”

Lieve Pom
Beetje laat. Hier komt mijn maandag gedicht.

**Metamorfose**

We hebben de hond begraven op een geheime plek
het lichaam werd met dekentjes bedekt
geelgespikkeld bruin waren zijn ogen nog
de hondenbek lag in de dood te drogen.

Hebben de goden in onszelf ontdekt
drie keer hard en vurig op de grond gespogen
het Onze Vader opgezegd
vergeef ons Heer wij weten wat we doen.

Hebben de laatste flessen op het land ontkurkt
toen wij elkander op de poolvlakte ontmoetten
moesten wij wennen aan pantoffelvoeten
en aan de ontnuchterende stilte die ná het drinken valt.

Muziek: **Neil Young – Old King** https://youtu.be/7d4cDMiUarA

Al mijn liefs
Karin

Peter Posthumus en Lisan Lauvenberg winnen de enige echte virtuele – vrij naar slauerhoff – ook in mijn geheimen kan ik wonen – trofee op pomgedichten. Petra Maria brons.

Peter Posthumus – ‘my secret life’ op zondagochtend
Petra Maria – een vrouw weet dat
Magda Haan – het stille weten van…
Ditmar Bakker – “Geheimen zijn er om uit de doeken te doen”: alles over de limburgse vormdichter Frits Criens
Frans Terken – over de vormdichter Ditmar Bakker: ‘In Leidse krochten huist een kakker…”
Erika De Stercke – Geheimen vloeken zich tot leven
Ton Huizer – in Café Timmer
Rik van Boeckel – wachtend op het licht dat verblindt
Anke Labrie – rozen op zijn graf
Ien Verrips – na ‘t stervensuur volgt troost
Cartouche – hoe dan kan ik, kunnen wij
Lisan Lauvenberg – het verdwenen zijn van jou
wedstrijd gesloten

lieve dichters dank jullie wel voor het insturen. mooie werken deze week. en van alles wat maar bij iedereen intens. schimpdichten van frans terken en ditmar bakker. invoelende poëzie van petra maria en lisan lauvenberg. afwijkende poëzie van ton huizer. cartouche en erika de stercke maakten poëzie van het thema. de indringende schets van Anke Labrie in een paar regels. maar voor mij waren er deze week drie die boven alle andere werken uitstegen. die prachtige laatste regel van petra maria, de harde onvermijdelijkheid van peter posthumus en wat zo ongelooflijk weg zal blijven in het voorjaar, door lisan beschreven. hoe te kiezen? petra maria brons – doe ik twee keer goud voor peter en voor lisan. te mooi die gedichten voor zilver. van harte!

**Bijna voorjaar**

Uit de donkere aarde spruit
voorzichtig het nieuwe leven.
Bevend en trillend als je
het van dichtbij zou aanschouwen.

Zo kijken we vandaag niet
we kijken naar wat niet meer
wat nooit meer tevoorschijn.
Wat ongelooflijk weg blijft.

In de donkere aarde woelt
aangrijpend en voor altijd
het verdwenen zijn van jou.

Dit voorjaar kleurt de dagen
en buiten spettert het leven
het missen in mijn hart.

©LIsan Lauvenberg
16 februari 2020

een aangrijpend gedicht – de emotie aangrijpend verwoord in pure poëzie: wat ongelooflijk weg blijft/we kijken naar niet meer/ het verdwenen zijn van jou. mooi, mooi, mooi. de pijn doorvoeld de pijn doorgegeven aan de woorden, de pijn door de woorden heen opgenomen in de woorden. zo is het bijna voorjaar zo houdt het voorjaar ook een verleden zijn in.

**‘my secret life’ op zondagochtend**

laat me mijn geheim over de onvermijdelijkheid
van het lichaam
over de traagheid van
de wegsijpelende tijd

laat me mijn geheim
dat ik zucht onder de
open hemel
in de leegheid van
het landschap

laat me al die zinnen
die ik uit de weg ga

mijn geheim is wat jij
is wat je afdoet
is vluchtig en terloops
is de eenvoud van een kogel
in een korte bijzin

Peter Posthumus

–>
terwijl Dennis over de noordelijke nederlanden raast buiten – hebben we gelukkig binnen nog de poëzie van Peter Posthumus. laat me laat me – in ramses shaffey termen – in een soort smeekbede zingen de begin regels van het gedicht de lezer tegemoet. in de laatste strofe van het gedicht het grote geheim: ‘geheim is wat jij afdoet…. is de eenvoud van een kogel in een korte bijzin’. zo doe je dat in poëzie – eenvoudiger kunnen de zaken niet gezegd of beschreven – maar wat er staat is een blijft een mysterie waar we de hele stormachtige dag bij stil kunnen staan om het mysterie toch niet opgelost te krijgen. waar het gedicht met een smeekbede begon – met een terugtrekkende beweging – slaat het einde als een stormvlaag in je gezicht. als een kogel in een korte bijzin. mooier kan een geheim nauwelijks beschreven. een hard geheim dat is het.

wie wint de enige echte virtuele – vrij naar slauerhoff – ook in mijn geheimen kan ik wonen – trofee op pomgedichten? in welk geheim kan een dichter wonen – in welke liefde, in welk verlangen, in welke dood, in welk leven?

de stelling dat elke dichter een geheim bij zich draagt – of met zich mee torst – kan deze week hier bevestigd of ontkend. natuurlijk lezen we graag welk geheim het dichterlijk gemoed beroert maar dat mogen we niet van u verlangen. wel of en hoe de geheimen gedragen zijn – geen makkelijk thema. in welk geheim kan de dichter wonen – in welke liefde, in welk verlangen, in welke dood, in welk leven? (een eerbetoon aan leonard cohen in poëzie mag natuurlijk ook)-

u kent de regels:
de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

misschien is het grootste geheim
het geheim dat op den duur ook
bij je blijft, het vuur ingaat

een leven lang gekoesterd
en bebroed
warm als de zon

behoed voor het daglicht
met verlangen gevoed
elke dag

elke nacht

pom wolff

**een vrouw weet dat**

‘du moment’ dat ik je zag
het zit nog
in de plooien van mijn jas
diep in de zakken
als een niet zo vaak gelezen
dichtbundel
met ergens in het midden
dat ene gedicht
en dat gaat altijd over jou
mijn verlangen
mijn geweten
mijn niet te vatten waarheid
de weg naar groot geluk
de weg naar
verdoemenis desnoods
maar wel geleefd
gevonden
maar wel het ware

petra maria
–>
de pracht en de kracht van het gedicht zit in de laatste regel – zit in het woordje ‘maar’ – het herhaalde en volkomen overbodige woordje ‘maar’ in de slotregel. hoe het ook allemaal is, hoe de dichter het ook formuleert, in welk gedicht in welke bundel en waar dan ook verstopt, hoe het ook tot de ik persoon kwam, in welke jas toen ook gekleed – het werd gevonden en het werd geleefd, van seconde tot seconde – en het was het ware. de lezer de mond gesnoerd – het oordeel op welke manier ook geformuleerd het maakt als het ware niet uit –

het was en het is, het is wat het is en het is wat het was – **maar wel het ware**. **maar wel het ware.** op zijn kouwenaars bijna. deze mantra wil vandaag mijn hoofd niet meer uit.

Dag Pom
In welk geheim kan een dichter leven, misschien leeft hij door het geheim en leeft hij zolang het geheim leeft.

ogen spreken verlangen
liefde waar geen woord voor is
we spelen buiten de lijnen
harten breken en tranen vloeien
we balanceren op schaarse momenten
in zwijgende geheimen
het kaarslicht is gedoofd
we spoelen ons af en drijven weg
het stille weten van…

© Magda Haan

–>
magda houdt het kort. en dat is goed. aan ‘het stille weten’- dat is mooi gezegd in woorden van poëzie – te lezen in de laatste regel vult de dichter in met grote woorden in de eerste 8 regels van het gedicht. wat een geheim in een mens teweeg kan brengen. het zonder meer benoemen van emoties (liefde/ ogen verlangen/ harten breken/ tranen vloeien) maakt een tekst nog niet tot poëzie. de dichter zou in een gedicht dat gevoel als uitgangspunt kunnen nemen. op de laatste regel na – die de eerste zou kunnen zijn in een gedicht – moet het gedicht hier nog geschreven.

**OP EEN FLIKKER**

God schiep AIDS, ALS, en kanker. Ziens
dat zulks goed was zou Hij zich voorts vergissen
want, zo blijkt, die gedachtegang vernissen
creërend iets oneetbaars doch boviens

dat luisteren moest naar de naam “Frits Criens”.
In Limburg kan elk mens zich vergewissen
-als u de geur volgt, kunt u het niet missen-
van dat bestaan in ruitjesshirt en jeans,

zijn intellectuele ijdelheid
zo strelend als de vaak doorvoelde meid
die hem een idolate zoon zou werpen

als parel voor het beest. Tot harer spijt;
ze wist nog niet dat hij de de meeste tijd
al fluitend loftrompet blies voor Euterpe.

Ditmar Bakker

–>
goede morgen Nederland Ditmar Bakker heeft het woord! de dichter Criens uit het limburgse – een soort benny neyman zal het willie alfredo zijn – maar dan van de vormpoëzie wordt vakkundig aan ons lezers geserveerd. moeders erbij als toetje – zoonlief van haelen op tafel geworpen – ijdeltuit genereert ijdeltuit. het ruikt, het stinkt, het giert door Limburg – met zuidwesterstorm passeert die lucht gelukkig 020, leiden ook. houden we de glimlach, de grimlach over. zo een aanval uit het niets. uw juryvoorzitter vindt het geestig. het verheven taalgebruik en de gekozen poëzievorm werken goed mee. het past als altijd Ditmar Bakker.

**Kaatsebal**

In Leidse krochten huist een kakker
die intellect showt in ‘t Latijn of Italiaans
hem begrijpen kost zo’n drie uur gaans
voor elke eenvoudige koekenbakker

hij beschouwt je zeker niet als makker
zijn kam staat daarvoor te veel des haans
ziet bidden voor ‘n gelijke als te kapelaans
dat is ook meer voor een arme stakker

die niet als hij in het verhevene gedijt
het kost hem vast een vermoeiende strijd
boven ieder uitstijgen is hoogstaand werk

en vraagt inspanning gedurende lange tijd
maar het brengt beloning – dat is een feit
het lidmaatschap van een geheime kerk

© FT 14.02.2020

–>
en zie hier het lik-op-stuk-beleid in sonnetvorm door de dichter frans terken vormgegeven. het is niet erg rustig in het Leidse. dat mag gezegd hahaha. ditmar bakker zorgvuldig en grondig onder het mes van terken uitgebot en uitgesneden. frans beschrijft hoe de eenling altijd eenling zal blijven. zijn eeuwige vaak onbegrepen strijd voert. een geheim genootschap op zich zelf is. de wedstrijd van vandaag draagt heel veel elementen van de poëzie. de etaleerde kracht van de woorden, het verwoorden van emoties, de zwarte romantiek en de oorlogsvoering – heerlijk! in de poëzie is het nooit rustig – stormt het elke dag binnen en buiten – de woorden met vlagen – goed gericht als kogels – de messen geslepen. dag en nacht en op een zomaar zondagmorgen.

**Facade**

In dozen van verlatenheid woon ik.
Gordijnen scheuren verder open.
Er zijn barsten in het pleister.

Bankrekening leeg onder een stilte
gekweekt met kaarslicht. Ik pluk
spinnenwebben, draai kaders om

blaas het stof de hoogte in alsof
het zeepbellen zijn. De sleutel beeft
en valt naast het slot.

Geheimen vloeken zich tot leven
hoe een mens ademt met afgeknipte
vleugels op een rottend vlot.

De lift krijgt zijn kuren. Schokkend
daal ik mee naar mijn valse vrijheid.
Het huisnummer op een nette muur.

Erika De Stercke

–>
geen rustige dag in huize De Stercke – als erika in zich zelf keert dan woedt de storm. en de storm houdt niet op – het ene nog erger dan het andere – barsten in het pleister, de bankrekening ook nog op nul, bevende sleutels, vloekende geheimen – het is echt over de top – maar dat maakt het geheel wel erg (mogelijk onbedoeld) geestig. ojee de lift doet het ook al niet. aan de buitenkant het huisnummer op een nette muur. van buiten zie je er allemaal niets van. de titel verklaard. een kloppend geheel. dit gedicht. om er hartkloppingen van te krijgen.

Een moorkop in het verkeerde keelgat
Dag Pom,
Hierbij een riedeltje voor je
weekendcompetitie.

**Emancipatoir**

Café Timmer vrijdagavond
pijpenla, bomvol
richting bar voor een biertje
dame in gesprek

doorgang geblokkeerd
mag ik even achterlangs?
vroeg ik beleefd
ze draaide zich om

met een eerlijke glimlach
kijk
daarom hou ik nou
van blanke vla

Ton Huizer

Groet, T.

wat er geheim aan is hier ontgaat mij een beetje. wel fijn dat dichter ton huizer een gedicht instuurde. hij stelt de actuele discussie rond moorkoppen en blanke vla in een poëtische situatie aan de orde. ton wil bij de dame achterlangs – de dame keert zich meteen en onmiddellijk om – hahaha – ja zo ontstaat ook uit het niets pöezie – buiten elke thema om. blanke vla om je vingers bij af te likken. ton groet de dingen die aan hem voorbij gaan in de ochtend. poëzie ligt op straat, van van ostaijen tot aan huizer. en als de poëzie niet op straat ligt is zij wel in de kroeg te vinden.

**Orakels van tijd**

De tafel gedekt bewaart leven
stoelen zijn er als de dood voor

op hen zitten orakels van tijd
wachtend op het licht dat verblindt

dat pas komt als de klok slaat
geheimen met liefde laat stralen

ze zijn verborgen achter muren
schilderijen verhullen de waarheid

vertellen verhalen van spijt
in een opgediende werkelijkheid.

Rik van Boeckel
14 februari 2020

–>
Rik wikkelt de problematiek op ICT achtige wijze met nullen en enen af. de tafel, de dood, de tijd, het licht, de klok. en dan komt waar het vandaag om draait – de geheime liefde en voorts weer de afwikkeling: het geheim verborgen en opgenomen in schilderijen, in verhalen – verhalen van spijt.
mooi gezegd – de geheime liefde plaats gegeven en plaatsgenomen in verhalen van spijt – hier in een gedicht – aan tafel!….. zou die nieuwkerk zeggen.

**kluis**

een zware marmeren steen

met een glimlach
legt ook zij weer rozen op zijn graf

ze weet van wie de andere zijn

anke labrie

anke brengt ons in vier regels, een beeld, een situatie, een plaats en zij brengt mensenlevens bij elkaar – hoe het was en hoe het gezegd kan worden met bloemen en vooral ook door wie. we komen als lezer van het geheim niet te weten. zo hoort dat ook – de poëzie is er om aan te duiden, om het ongezegde aan te raken – niet om het te verklaren of te benoemen.

Beste Pom,
Ik ben een op zijn tijd best een goedmoedig mens, maar niet met Leonard Cohen. Die man zit totaal in mijn allergiezone. Brrr.
groet en een fijne zondag
Ien

**Geheim**

als koude kloten
op bevroren gras
verlangend naar verlossing
ongehoord taboe
gekoesterd door de fluisteraars
die door ranzigheid verlucht
’t verborgene onthullen

na ‘t stervensuur volgt troost
of een slagveld vol venijn

Ien Verrips
feb 2020

–>
Ien neemt duidelijk afstand in niet mis te verstane woorden. of leonard cohen hier nou met koude kloten op authentieke zaanse wijze wordt geserveerd – we weten het niet. na de dood woedt het leven voort op het door de overledene achter gelaten slachtveld. Ien op oorlogspad. en we zullen het weten. van mij mag het – de ranzigheid benoemd en (na)gefluisterd – ik heb toch het angstige vermoeden dat de zachtgezongen woorden van leonard cohen Ien dreven tot deze woede uitbarsting. weer eens een ander geluid.

**Stel**

het is waar dat doen en denken
gescheiden werelden zijn
twee hemisferen verbonden
slechts door bruggen van lucht
bogen boven stammen in een bos

en willen en kunnen dubbel
hartig waarbij tussen de kroon boven
geen weet is van wat binnen de bast
hoe dan kan ik, kunnen wij waarlijk
nog voelen wat echt, tastbaar is

weten van gespleten
draagt ons dichters alleen
in lood gegoten valt te leven
ons heimelijk te bewonen
te bewaren in een paar

woorden van troost
birmaan en siamees

Cartouche
15-02-2020

–>
het is het een of het ander vandaag bij Cartouche – doen en denken, willen en kunnen, voelen en weten – echt en onecht – de grote thema’s in het gedicht. en dat er dichters zijn die van het gespleten weten. wel fijn dat ie weer meedoet aan de wedstrijd onze cartouche. staat altijd garant voor goedbedachte poëzie – zeker vandaag – en soms stijgt ie uit boven alles en iedereen – zweeft hij als een groot dichter ergens boven ons taalgebied in een niet te evenaren gedicht. maar dat is vandaag niet het geval.

VON SOLO op zijn hondjes

**Deel 368. Diversiteit**

De biodiversiteit in kantooromgevingen beperkt zich tegenwoordig tot bacteriën, virussen, schimmelculturen en mensen.

Mevrouw Solo wil al jaren een hondje. En nu de kinderen wat groter zijn, we een nieuw huis hebben dat redelijk af is en de jaren toch gaan tellen, lijkt de tijd hier stilletjes aan rijp voor te zijn geraakt. Zelf ben ik ook een hondenliefhebber, dus van mijn kant geen bezwaar. En alle begrip dat ons nieuwe gezinslid, dan soms ook onder de zorg van ondergetekende mag vallen. Nu staat deze echter nogal op zijn flexibiliteit en vrijheid, en vindt het navenant niet zo makkelijk om een dag in de week thuis te plannen, om dan onze kleine viervoeter tussen de middag te kunnen vertroetelen en zijn gerief te laten doen in één der nabij gelegen, daartoe bestemde zones. Dit was dan ook de aanleiding de vraag maar eens te stellen of ons nieuwe hondje gewoon een dag per week welkom zou zijn op kantoor. Afgelopen week stelde ik op het intranet van mijn werkgever de vraag of dat mogelijk was. Het is nog niet eerder voorgekomen dat ik zoveel goed- en wellicht ook minder goedbedoeld advies heb gehad op een zo simpele vraag.

Gezien ik bij de afvaltak van ons bedrijf werk, grapte er iemand dat dat alleen mocht als het om een vuilnisbakkenras ging. Dat soort humor valt te waarderen. Maar al snel werd het oordeel bureaucratisch, snel en kil geveld met de woorden: ‘Nee, huisregels.’ Dat soort zaken kun je wel aan de beleidsmakers van de facilitaire dienst overlaten.
Ook werd allergie nog geopperd. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik allergisch ben voor een hoop menselijke collega’s, omdat ze uit hun muil rieken of goedkope eau de wc dragen. Of gewoon voor hun gedrag. Maar dat neemt ook niemand serieus.

De meest tragische reactie was echter de volgende:
Hele lastige vraag dit. Er zit namelijk een implicatie aan. Stel dat je aan al je collega’s op de afdeling vraagt of ze het in orde vinden, en er zitten mensen tussen die “nee” zeggen. Dan bemoeilijkt dit wellicht de samenwerking tussen jullie in de toekomst omdat die “nee” niet leuk was. Of het geeft hen in ieder geval een opgelaten gevoel om jou je hondje te ontzeggen.
Of dat er mensen zijn die geen nee durven te zeggen, maar het eigenlijk niet leuk vinden dat het hondje daar rondloopt. En dan toch maar “ja” zeggen omdat ze niet als “dwarsligger” willen worden gezien. Die voelen zich dus ongemakkelijk.
Persoonlijk zou ik mijn collega’s niet in een positie willen brengen om die keuze te maken en het hondje gewoon thuislaten, hoe schattig het beestje ook is.

Aha, de vraag is lastig omdat er een implicatie aan zit. Nou, op dat moment ben je mij al rijkelijk kwijt. Maar dan de hele redenering die volgt. Eén opeenstapeling van bijna stuitende, menselijke onzekerheid. Alsof alles benaderd moet worden als een sociaal dilemma. Of iemand zich ongemakkelijk voelt, zal me worst wezen. En de ‘persoonlijke’ mening die erop volgt interesseert me uiteraard geen reet. Die impliceert enkel dat zijn mening de juiste is en dat daar maar beter naar geleefd kan worden, wat ook zijn moge.

Ik had ook nog een kleine poll toegevoegd waar dit de uitslag van was:
*Zijn er regels over honden op de werkvloer, of is dat gewoon in onderling overleg:*
·        *Als de collega’s het in orde vinden          49 stemmen*
·        *Het mag in geen geval                              98 stemmen*
·        *Er is beleid op vastgesteld                       27 stemmen*

Korte analyse leert ons dat twee op de zeven mensen het wel in overweging zouden willen nemen. Vier op de zeven stellen duidelijk dat het niet mag en één op de zeven zich verschuilt achter beleid. Vanuit democratische beginselen zal de uitkomst dus zijn dat we onze ruimte niet gaan delen met dieren. Maar wel met een cohort mensen waar we wellicht ook niet mee opgescheept willen zitten, maar waar we dan blijkbaar ‘toe veroordeeld zijn’
Het verklaart de groei van steden en de volledige rechtvaardiging van habitatvernietiging van soorten. De meerderheid vindt het belangrijker dat er ruimte is voor mensen. Veel mensen. Het leven en voortbestaan van de mens als soort voor alles. Uiteindelijk is er zo maar één einduitkomst mogelijk. De biodiversiteit in de wereld zal zich beperken tot bacteriën, virussen, schimmels en de mens.

Wanneer ons hondje komt, ga ik één dag in de week thuiswerken. In onze eigen diverse biosfeer. Een goede sfeer.

VON SOLO
DICHTER, PERFORMER, COLUMNIST EN CINEAST
www.vonsolo.nl

Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
En volg VON SOLO ook op Facebook, Twitter en LinkedIn!!!

warm als de zon

Merik van der Torren eerbetoon aan belle isa – buurvrouw Isabelle

***Denkend aan Isabelle***

Ik hoop dat je in de zomer
op een hete zonovergoten dag
met de honden en je vriendin
onder een oude dikke eik
( wonderlijk genoeg in stand gehouden
in het Nieuwe Amsterdamse Bos )
onder die eeuwenoude eik dus
met je vriendin en je honden
op die hete zonovergoten dag
dikke sigaren rookt en
flinke bellen met rum drinkt en
praat over mannen.

Ach, die mannen en die rum en die sigaren
doen er eigenlijk niet toe
als je maar met de honden en je vriendin
onder die eeuwenoude eik

Merik van der Torren

Peter Posthumus: gesneden, gehakt en uitgebeend gekruid, gespiest gegrild en…

Het nooit meer hijgend hert de bumper niet ontkomen
op een tafel
op een doek

ogenschijnlijk ongeschonden
voelt ze warm en zacht

in het bleke kunstlicht
glinstert ongeloof in haar ogen

gesneden, gehakt en
uitgebeend
gekruid, gespiest gegrild en
gelardeerd

is ze met een
nagelaten sprong
mij
de mond voorbij gegaan

Peter Posthumus

Anne van Walraven – poëzie aan de rand van het moment

**een roze bril met vieze glazen**

*gekleurd* *door de kennis*
*van het moment*
*zal ik niet meer*
*kunnen grijpen*
*naar de waarheid*
*van toen*

*de feiten*
*worden bespaard*
*door het verlangen*
*dat mijn lichaam bewaart*

Anne van Walraven

schele hoofdpijn

in kringen van autisten, migraine lijders en mensen die vol zelfmedelijden hun spoedig heengaan net te uitbundig en showy aankondigen zonder de daad bij de aangekondigde daad te voegen – ik ben het mij bewust – ben ik minder geliefd. waarom weet ik ook niet. ik wijt dat vooral aan een gebrek aan humor bij de hierboven aangeduide medemensen. maak bijvoorbeeld vooral geen grapje over een autist – de verwensingen vliegen je om de oren. het volgende gedicht schreef ik zo op – in minder dan 5 minuten – geïnspireerd op een collega die nogal hing aan de franse taal en letteren – als begroeting gaf ze altijd een heel klein linkerhandje die ze losjes terugtrok bij de lichtste aanraking – ja de migraine slaat voor je het weet ook in je rechterhand en doet vervolgens al snel de linkerhand aan – dat u het weet:

schele hoofdpijn

de vrouw die geheel a-typisch na haar veertigste
tot de dag van haar pensioen last had van migraine
huppelt al weer jaren opgewekt en levenslustig rond

zo vaak geveld door die vreselijke ziekte
misselijkheid hoofdpijnen lichtflitsen
het hield maar niet op

met name bij afspraken dingen te doen
gloorde de bevrijdende migraine aan de horizon
altijd intens

heftig ook en precies zo lang
als haar inzet werd verlangd
de taken door anderen werden verricht

Karin Beumkes in bloedvorm: ‘omdat ik nog niet weet van weinig liefde…’

Hallo vriend
Gedicht

Piraterij

Je trekt wat grondvuil uit de aarde
pokert ook en wint een koude kip
maar je slaapt nooit meer met haar
ze hangt niet langer aan je lip.

Ze gaat haar gang, ze blijft zo stil
jullie leven maakt me soms bang
omdat ik nog niet weet van weinig liefde
in zomertijd zijn de meeste uren lang.

Ik verheug me vaak op zondagen in vreugde
ze neemt de kinderen mee naar zee
en bij de middagthee onthult ze haar demonen.

Je zult wachten tot in de eeuwigheid
waarin je haar komst viert met champagne
ze zal zich hullen in oranje
en jij hijst de witte vlag vol tederheid.

Muziek: Binder & Krieglstein – Piraten https://youtu.be/jy5-CUQtQ60

Liefs
Karin

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: