Anne van Walraven legt: ‘gisteravond heeft hij zomaar de donkere wereld kunnen vertrouwen..,’
Buurvrouw van Merik van der Torren moeilijk te dresseren!
op de door MC Alfredex royaal verzorgde 1.5 Meter Sessie van de Rebellenklup zondagmiddag op Ruigoord – toegezongen door de zon en een heerlijk windje – met gefrituurde aardappelkoekjes en witte wijnen – ‘een heerlijke wijn’ volgens dichter Merik van der Torren – ‘niet te zuipen’ volgens zijn lieve buurvrouw naast merik gezeten. lieve buurvrouw blonk uit in stevige uitspraken – wat is uw naam vroeg ze mij – pom wolff antwoordde ik bedeesd – ‘o bent u die pom wolff? – ‘die schurk’ haar antwoord. ‘ja, zo menen sommige mensen mijn wezen wel eens samen te vatten – andere mensen formuleren het ook wel op een andere wijze hoor.’ – trachtte ik de zaak te egaliseren. stoutmoedig stond buurvrouw op – ik ga voor u een witte wijn halen dan kunt u zelf uw mening vormen. even later kwam ze terug met een biertje. na de 1.5 Meter Sessie met buuf – voelde Merik zich geroepen hondje Betty te dresseren. De vier gefrituurde aardappelkoekjes stonden een moment onbeheerd op tafel en dat moment liet Betty niet ongemerkt voorbij gaan. de 1.5 Meter Sessie met Betty kostte Merik meer moeite dan het hondje Betty zelf moeite kostte. Overal zag Betty aardappelkoekjes ook waar geen aardappelkoekjes groeiden. Betty hapte naar alles wat los of vast zat. ‘wat een lieverd Merik’ sprak ik vol optimisme – ‘doe je elke middag deze ochtendgymnastiek?’
na alle schermutselingen het sfeervolle programma vol poëzie rap en muziek zorgvuldig door Alfredex gepresenteerd. een genot om Ruigoord weer te ademen.
Karin Beumkes over ‘het moment dat hij kleuren begon te zien en grote bloemen kwijlde.’
lees vandaag ook https://www.pomgedichten.nl/index.php/2020/08/24/buurvrouw-van-merik-van-der-torren-moeilijk-te-dresseren/
Liefs
Karin
De ontdekking van Joop Raas
Joop werd op veertigjarige leeftijd gezien
Nadat zijn briefjes aangetroffen waren bij
een weezee. Joop was spiegies spasties.
Spiegies spasties………
Zo gleed hij des avonds uit over de gele vla.
Hij was opeens enorm van klutsen kwijtgeraakt.
Tot aan het moment dat hij kleuren begon te zien
en grote bloemen kwijlde.
Karin Beumkes
Muziek: Tom Waits – Yesterday is here https://youtu.be/6Dnv5L59eSo
Berlijn item met gedichten van Jolies Heij, Frans Terken, de jonge Martin Aart, Wibo Kosters, Pom Wolff en… Petra Maria, en… Rik van Boeckel, en… Anke Labrie
Berlijn
er was vast een ramp gebeurd
mijn moeder huilde nooit
haar lievelingsbroer
zou ze nu nooit meer zien
voorgoed achter die muur
mijn vader troostte haar
hij was een optimist
(helaas heeft hij de sloop
niet meer meegemaakt)
en ik had geen benul
een onbekende oom
alleen wat anekdotes
uit haar kindertijd
en een gemeden onderwerp
hij was vast ‘fout’ geweest dacht ik
wat later op de dag
kwamen pas mijn vragen
en vage antwoorden alsnog
iets met Franco
vanaf die dag had ik een held als oom
anke labrie
————–
de oude dame in Berlijn
Berlijn is vrij en zij ook
haar gezicht spreekt
van verhalen
niemand kijkt nog mee
haar gedachten zijn de hare
ze wijst de weg en glimlacht
we hoeven niet de vragen
naar haar kant van de stad
van de muur
ze fonkelt van het leven
jaren later nu
denk ik aan haar
de zekerheid in haar ogen
dat het nooit nooit
nooit
nooit meer
dan daagt het besef
waar en wie ze ook is
deze dag, deze stad
ze loopt er
met opgeheven hoofd
helemaal vooraan
petra maria
—————–
hoi pom
kijk ik op de site tref ik daar allemaal gedichten over mijn geliefde berlijn aan; dan mag ik natuurlijk niet achterblijven….
berlin alexanderplatz
in deze krater dit huis
zonder dak dit uurwerk
zonder wijzers deze gevangenis
zonder muren deze toren
zonder kraaienest deze grond
zonder littekens deze pleisterplaatsen
zonder vuur deze muren
zonder oren deze kamers
zonder ogen deze dagen
zonder uur deze nachten zonder spiegels
alleen het zwart van het achterhoofd
deze ogen zonder blik
waar vind ik jou, mijn biberkopf?
Jolies Heij
———-
berlijn – oberbaumbrücke
Iemand bedacht zeven manieren om een rivier
over te steken en maakte daar werk van
in mijn dromen kruip ik elke keer
uit een nat pak over een vloer van beton
om het angstzweet van het lijf te spoelen
de kou walst in brokken door me heen
alsof het resten van de muur zijn
waar ik onafgebroken tegenaan loop
zonder brug is geen andere kant te bereiken
het water kruist de weg in een schuimende goot
in alle gaten aan de overzijde zoek ik een lief
kniel neer om in kleine letters op de muur te lezen
“sie blickt aus dem Fenster während in ihrem Rücken die
letzten Blaschen des Seifenschaums zitternd vergehen”
mag ik er een in mijn hand vangen
om haar te bewaren die onze ruimte bewaakt
Frans Terken
————-
Over het Berlijn van de Liefde.
Liefde was ver te zoeken
dicht bij onze muur stonden
we te lezen over de zones
van het geheel aan ons
gewijde westen.
Aan de andere kant
was een verloren
ruimte. We aten
daar. Luisterden
naar de verhalen maar
werden verliefd
op het serveerstertje
dat onze ogen stal
en vragen stelde
hoe het was
zoals ze wist dat het
toch zijn zou moeten
om niet te hoeven
fluisteren
behalve in het oor
van je geliefde.
Zijdezacht gaf ik haar
antwoord. Ze belandde
op mijn bord. We kusten
in vrijheid ik lustte haar
als parelhoen in wijnsaus
We rekenden nooit af.
Hoeveel is genoeg voor liefde,
wat maakt ons nog vrij
de eeuwen nestelden in jaren.
jassen hielpen ons
in de regen.
In negentiennegenentachtig
kwam je vrij. Moeder was je
en prachtig. De wereld
was een open wond
die heelde.
Ik zag je terug in alle
beelden, we kusten
door de schermen heen.
Martin Aart de Jong
————–
Todesfuga der Liebe
10 jaar later:
verwacht je ergens te zien
tussen wodkagrauwe Krakauhoeren,
misschien nog rooted to the spot bij Checkpoint Charlie.
maar er zijn alleen ex-Stasimannen/vrouwen
met koolsoep achter hun oren, die
graag een brokje echte muur verkopen.
het gefotokopieerde certificaat van echtheid
betekent dat het geciseleerde stuk beton in de kofferbak
van de Lada nooit jouw gezicht kan hebben.
opzichtige flashback:
de Ghanees die je koffers verbasede onder een brug
vond je authentiek,
dat was de grote stad.
ik voorzag dat je romantiek mijn Weltschmerz aan zou tasten
en liet je achter bij een groep Japanners.
heb je lang op me staan wachten?
Wibo Kosters
————-Pom, nu in Geer, België, na mijn tijd in de Vogezen en Normandië reis ik door jouw thema in gedachten van Parijs naar Berlijn. Want als je echt reist kun je ook nog in gedachten reizen. Groeten uit Geer van Rik
Reis van Parijs naar Berlijn
Van Parijs naar Berlijn
is het moment van ontelbaar zijn
onzichtbare muren in de tijd verzonken
laten woorden dansen in vrijheid
van Centre Pompidou naar Berlin Alexanderplatz reist de tijd zo vrij
standbeelden van Marx en Engels
verbeelden het ommuurde verleden
Kreuzberg en Montmartre dansen
zichtbaar op ritmes van culturen
graffiti kunstenaars bevolken het oosten
met spoed na de Grote Val
de brokstukken van het verleden
opgestapeld in de krochten van wat viel
zo dendert de reis door de ziel
zo spelen de steden met de tijd.
Rik van Boeckel
22 augustus 2020
————
berlijn de bar het blonde meisje
daar vielen doden voor in mijnen
ze groeven gaten in de grond
moesten naar beneden toe
om zwart te worden
loon naar werken longenstof
weet je nog wat kolen zijn
sommige als eieren
en deftig heette antraciet
dat grijs zag je elders niet
én kolenbrander baadde zich raakte aan haar l’occitane
na elke werkdag opnieuw in lavendel van provence
een oude film met ratelbeelden
op een rood fluwelen bankje
berlijn de bar het blonde meisje
wafelhaar en alle warmte antraciet
geluid van schillenboeren
houten wielen hoe ver terug –
heffen wij de hel voor even op
laten we hem maar kolenbrander noemen
noemen we haar zijn antraciet
pomwolff
VON SOLO: ‘Hij vroeg me hoe vaak ik en mijn vriendin het deden. ‘Tweehonderd keer per jaar,’ antwoordde ik. Dat heb ik ooit geleerd van Derrel Niemeijer, altijd tweehonderd zeggen. Of het feitelijk klopt, doet er niet toe.’
‘Je mag ook wel op je zij gaan liggen, als dat minder vermoeiend is,’ zei hij. Ze antwoordde: ‘Schiet nou maar op en kom nou maar, ik doe dit echt niet voor mijn lol, maar puur voor jou’.
Starend in de ogen van mijn vriend was ik even met stomheid geslagen, maar het was nog niet alles. Hij vertelde me dat de vagina van zijn vrouw al vijf jaar niet meer geproefd had. Dat hoefde voor haar niet zo nodig. Het lukte hem niet haar te beminnen, ze liet het niet toe. Ook zoenen was een lastig punt. Ze verweet hem altijd te veel nattigheid en tong. En als dat het niet was, dan was haar mond wel te droog of haar lippen. Het had een gekleurd beeld kunnen zijn van hun intieme omgang, maar de feiten waren zo weinig verbloemd en ontdaan van emotie, dat de conclusie toch was, dat dit het was. Hij keek me vragend aan.
Of ik…en wat daarvan te vinden…en wat zou ik dan. Ik had geen pasklaar antwoord. Ze waren al bijna vijftien jaar samen. Echt gespetterd had het nooit op dat gebied. Verder was alles wel in orde. Een gezin, een huis, goed werk, gelukkig. Een blank middenklasse modelgezin. Zo uit de boekjes. Een huis met een prachtige gevel, zo uit de Lonely Planet. Het was niet dat ze het nooit deden, maar wat ze laatst had gezegd, had hem anders geraakt dan alles daarvoor. ‘Maar alles went,’ probeerde hij zichzelf en mij uit te leggen. Ja, alles went.
Maar wat heeft dat dan te betekenen. Onder de streep klopte alles. Alleen van een intieme lichamelijke band kon je niet spreken. Hij vroeg me hoe vaak ik en mijn vriendin het deden. ‘Tweehonderd keer per jaar,’ antwoordde ik. Dat heb ik ooit geleerd van Derrel Niemeijer, altijd tweehonderd zeggen. Of het feitelijk klopt, doet er niet toe. Weer die blik. Ik vertelde hem, dat ik de oplossing ook niet had. Hoeren, vreemdgaan, Second Love, ik kon hem niet vertellen wat hij moest doen. En alle adviezen uit de Viva en andere vakbladen had hij al geprobeerd.
Dit is nu allemaal vier jaar geleden. Ze zijn nog steeds samen en zijn voor velen in hun omgeving nog steeds een voorbeeld. Hij komt wat rustiger over dan toen. Graag had ik hem gevraagd hoe het nu is, maar dat zijn het soort vragen, die je niet makkelijk stelt. Zelf begint hij er ook niet over. Ik zwijg nog steeds, maar achter mijn blauwe ogen liggen woorden verscholen, die ik niet spreek. Toen niet en nu niet. Dat ik het antwoord wel heb, maar hem dat niet kan vertellen. Misschien weet hij het gewoon al wel.
XV
Beste groet,
Von Solo
www.vonsolo.nl
Merik van der Torren zondag te bewonderen in de Rebellenklup van Alfredex op Ruigoord – onder vele anderen
Het sprookjesachtige dichtersgezelschap De Rebellenklup presenteert a.s. zondag 23 augustus op het terras van Ruigoord kerk: De 1.5 Meter Sessie.
Poezie, rap, muziek en impro onder de blote hemel, van 16 tot 18 uur, voor groot en klein, van 16 tot sixties+++
Het sprookjesachtige dichtersgezelschap De Rebellenklup presenteert a.s. zondag 23 augustus op het terras van Ruigoord kerk: De 1.5 Meter Sessie.
Poezie, rap, muziek en impro onder de blote hemel, van 16 tot 18 uur, voor groot en klein, van 16 tot sixties+++
MERIK BERICHT:
Hoi Pom,
Onlangs kwam het boek “Stad van tranen” uit. Het speelt zich hoofdzakelijk af in Amsterdam. De titel bracht bij mij een stroom van associaties op gang.
Amsterdam
Stad van tranen
stad van stranden
strand van dranken
stad van nomaden en trawanten
strand van tranen
stad van naakten, zelfportretten
landschapjes en abstracte objecten
stad van de Grote Boodschap
hondenstrandje
kattevlooi-werkplaats-stad
stad van lachjes
stad van ijsjes
vurige tongen-strand
Merik van der torren
Amsterdam
Stad van tranen
stad van stranden
strand van dranken
stad van nomaden en trawanten
strand van tranen
stad van naakten, zelfportretten
landschapjes en abstracte objecten
stad van de Grote Boodschap
hondenstrandje
kattevlooi-werkplaats-stad
stad van lachjes
stad van ijsjes
vurige tongen-strand
briefje op de dinsdag van de jonge ANNE van WALRAVEN
Ik was wel gecharmeerd van mijn denken van vroeger.
Dagboek poëzie voor morgen dus.
Mensen vinden domme dingen belangrijk,
ze zijn vergeten te kijken naar binnen.
De deur zit op slot.
Arme mensen,
ze zijn altijd boos.
Anne van Walraven (tien jaar geleden)
Karin Beumkes en Ditmar Bakker maken van deze maandag een wel zeer bijzondere maandag – op pomgedichten punt nl – met gorgelwater, spoken én sterren in de lucht
Hier dan weer een van mijn magische tragische anarchistische tropische gedichten.
Wees geen appel en gedraag je
Karin
Gorgelwater
Mama went gelukkig aan de oude papageuren
jenever oude motor slapen met de teddyberen
oksels in de avond.
Zij moeten lachen om de bandenpech van gisteren
en daarna het verboden glaasje draaien
zij heeft geroepen in de nacht
hij wilde dat het overging.
Zo komen spoken in dit huis heeft hij gezegd
hij bond een bosje knoflook aan de deur
spoelde bij de kraan zijn mond met gorgelwater.
Een ouija-bord veranderde in scrabble
en in het draaiglaasje goot hij een drankje
daar was dat glaasje voor bedoeld.
Karin Beumkes
Muziek: Iron Butterfly – In a gadda da vida https://youtu.be/UIVe-rZBcm4
Huil niet, zo jij ten grave liep:
ik ben daar niet, noch mij versliep.
Ik ben het briesje in de zon,
die schitter toen de sneeuw begon.
Ik ben het stralend licht op ’t veld,
de regen door de herfst voorspeld.
Wanneer jij ’s morgens wakker wordt
ben ik de gang van het cohort
van stille vogels’ cirkelvlucht.
Ik ben de sterren in de lucht.
Huil niet waar aarde mij omsloot.
Ik ben niet daar. Ik ging niet dood.
Ditmar Bakker
(“Do Not Stand At My Grave And Weep”)
Frans Terken wint de enige echte virtuele – in een heerlijk soort vrijheid mogen wij leven – trofee op pomgedichten – Rik van Boeckel zilver
- de finalisten:
- Frans Terken: in jouw ogen al de open zee
- Rik van Boeckel: de lucht ademt weelde uit
- Petra Maria: dat onverhoopt het leven toch weer
wie wint de enige echte virtuele – in een heerlijk soort vrijheid mogen wij leven – trofee op pomgedichten?
niet dat ze het zal lezen – het bruggenmeisje met de zwarte hoed en de blote voeten – gisteren gefotografeerd op de brouwersgracht in 020 – in een heerlijke soort vrijheid gezeten – een gedichtje waard. tot waar brengt dit meisje de dichter?, en tot welk gedicht? – over de vrijheid – over het vrije zijn dat zij uitstraalt?
u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor maandag . stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Hadden we de rivier niet
we zouden niet verder komen
we trekken grote handen aan
en drinken het water als leeftocht
peddelen op de stroom
tussen zachte oevers en weilanden
vogels die ons zingend begeleiden
richting monding en meer
niet de grond onder de voeten
maar dobberen op de deining
en niet weten waar we landen
een vinger een hand hoog in de lucht
om een zuchtje wind te voelen
in jouw ogen al de open zee
© FT 15.08.2020
een wel zeer geslaagde ‘dichter bij…’ van Frans – deze week. het is alsof we mee wiegen op de woorden op het water stroom afwaarts. dichter bij het water is bij frans hier dichter bij de natuur – de lezer meegevoerd in het roeibootje van de dichter en elke strofe een roeislag verder naar die prachtige slotregel, zowel letterlijk als figuurlijk. de open zee in haar ogen. lezen we het gedicht terug ook dan voelen we de deining van de woorden. van de open zee terug naar een staat van niet weten waar te landen – het dichtersbootje, ergens tussen de zachte oevers op weg naar de monding én naar (haar) meer. zo lezen we zowel heen als terug van de liefde. strofen van liefde ja dat is dit gouden gedicht.
We deinen naar beneden
langs rotspaden van vrijheid
de lucht ademt weelde uit
beeldende inzichten gehouwen in kliffen
ezels lonken naar ogen
op weg naar de ruig ruisende zee
we dansen over kiezels in de glorie
van een Normandisch verleden
de Atlantik Wall hield vrij zijn niet tegen
we ademen lucht en licht in met vreugde.
Rik van Boeckel
Étretat
16 augustus 2020 –
Rik bijna in een euforische beschrijving van de grootheid van de natuur. en inderdaad de rotsen van etretat hakken in mensen heugnis. als rik de smalle rotspaden beschrijft voel ik me ook weer staan daar aan het einde van de wereld en voel ik ook weer de ruimte en de kracht van de natuur – de nietigheid van mensenbestaan – de wilde frisheid van de woeste lucht. een van alle kanten bruisend zilveren gedicht. als de golven op de rotsen van etretat.
je zweefde bijna
zij kabbelde met kleine golfjes
als het rozegrijs
achter het kerktorentje
gisteren nog
de wind en het water
spoelden genadeloos
langs mijn stilstand
alles heeft gewacht
en daar houd ik zo van
dat onverhoopt
het leven toch weer
zijn keer neemt
petra maria – het woord stilstand detoneert een beetje hier – het is een te direct woord precies waar dichters indirect de wereld dienen te raken. stilstand is van de proza niet van de poëzie. nou weten we wel dat petra maria nooit zelf stilstaat dan hoeft het ook in haar gedichten niet. eigenlijk kan dit gedicht met veel minder om zoveel mooier te zijn. zou ik poëzieles geven ik zou dit gedicht als voorbeeld nemen om te tonen dat minder zoveel meer is – kan zijn:
ik zag je over de rivier
je zweefde bijna
zij kabbelde met kleine golfjes
als het rozegrijs
achter het kerktorentje
alles heeft gewacht
en daar houd ik zo van
herman
de brug is ver
het zijn geluiden
de stad
het was de wiegbrug toen
moest altijd wachten
zag de schippers
zag een klomp
zag een touw
zag ze zwaaien
er waren muntjes
herman
moet altijd denken
dan maak ik er maar weer een gedicht van
in de ochtend
tik tik tik
ze waren er wel de eerlijke woorden
maar daar doorheen
sla
sla
tik tik
een sienjaal
herman
zo een laatste moment
ben je toch alleen
ik weet nog hoe je op me wachtte toen
ik was met haar herman
ik kon niet anders
ze weet vast de schelde nog
hoe bang ze was om te vallen
later dansten haar hoge hakken
een lange hoge hakken mars
er was muziek
piano’s
we moesten zoenen
zoenden als de golven
herman
wat was ze blond
half blond
vissenogen
ze had gekropen zei ze
door zwarter bloed
door het zwartste bloed
we dronken antwerpen
tot aan onze voeten
de travestiet zong mooi
later speelde een gitarist een liefdesliedje
ik kan zo mooi kijken
als ik verliefd ben
dan spelen ze liedjes
dan zingen ze
ik kon niet anders herman
we keken water
soms sturen ze nog kaartjes
uit een ver land
schrijven ze een goed jaar
wat rest is de brug
waaraan de kleine floriade
onkruid groeit
door stalen hekken roest
en ergens nog iets stroomt
dat op een rivier lijkt
dan lopen ze door herman
dan lopen ze door
pomwolff
Een poëtische groet van Rik van Boeckel uit Normandië – met de vissersboten van Claude Monet
Ochtend in Étretat
De kliffen klimmen uit zee
met zon en ontij zo gedreven
mooie huizen aan de Avenue des Maisons
ontwaken uit een Normandische roes
de vissersboten van Claude Monet
schilderen zo passé de tijd zo gedwee
mondkaprijk Frankrijk tekent het heden met verve langs de Boulevard de Étretat.
Rik van Boeckel
Étretat. Normandië
